Ψυχή Βαθιά...

Τους χαιρετησμούς μου από την υπέροχη βροχερή Θεσσαλονίκη. Μετά από μήνες απολαμβάνω μια πόλη που την έχω και με έχει αγαπήσει πολύ. Σήμερα πήγα και είδα το Ψυχή Βαθιά, την νέα ταινία του Βούλγαρη που όλοι μας ξέρουμε. Η ταινία ήταν εξαιρετική, καταπληκτική φωτογραφία, ωραίες ερμηνείες, συγκινητικές ιστορίες ενός Εμφυλίου που κανείς μας δε ξέρει, και δε πρόκειται ποτέ να μάθει αν δεν ψάξει μόνος του να βρεί την αλήθεια. Από την αρχή συγκολίνεζαι όταν η ταινία σε ενημερώνει για τους θανάτους και τις απώλειες του εμφυλίου σε σχέση με άλλους πολέμους. Κανείς μας δεν γνωρίζει πως ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος είχε περισσότερες απώλειες από το άθροισμα των θανάτων από τους Βαλκανικούς πολέμους, την Μικρασιατική καταστροφή και τους Παγκοσμίους Πολέμους (μιλάμε για τις μάχες και τα μέτωπα). Δε θα αναφερθώ στη ταινία διότι αυτό είναι δουλειά κριτικών. Απλά θα αναφερθώ στο λάθος τόσο της Ελληνικής Παιδείας όσο και της Ελληνικής κοινωνίας που δεν αναφέρονται στο θέμα αυτό. Όλοι οι συνομήλικοι μου γνωρίζουν πως η ιστορία που κάναμε στο σχολείο είχε μία παύση μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά μιλούσε με λίγα λόγια για το Πολυτεχνείο και την Κύπρο. Που είναι ο Εμφύλιος. Ντρεπόμαστε; Ντρεπόμαστε για το λάθος μας; Ντρεπόμαστε που είχαμε γίνει και μεις πειραματόζωα των Αμερικανών. Λυπόμαστε που τόσο η αριστερά όσο και η δεξιά ρίχνανε τα παιδιά χωρίς καμία πολιτική συνείδηση να σφάζονται στα βουνά. Ντρέπομαι και γω που ως ψευτοεπαναστάτης της εφηβείας μου ασχολήθηκα με τον Ισπανικό Εμφύλιο αδιαφορώντας για τον δικό μας. Ντρέπομαι που κάποιοι αριστεροί και δεξιοί βγαίνουν στην βουλή και έχουν τα μούτρα να μιλάνε και να μας αντιπροσωπεύουν. Και όχι μόνο αυτό αλλά και βγαίνουν τώρα και κατακρίνουν την ταινία. Ντροπή τους για μία ακόμη φορά. Καιρός λοιπόν να μάθουμε τα λάθη μας και να προχωρήσουμε μπροστα. Όσο για μας τους νέους καλό είναι να απολαύσουμε τη ζωή που έχουμε χωρίς να γρινιάζουμε πως όλα μας πάνε στραβά γνωρίζοντας πλέον πως πριν 50 χρόνια συνομήλικοί μας αλλά και παιδιά δέκα και δεκαπέντε χρόνια μικρότερά μας πυροβολούσαν και σκοτώνανε αδέλφια τους χωρίς να το θέλουν τα ίδια...
Χαίρομαι που πλέον βγαίνουν τέτοια αριστουργήματα στο σινεμά ώστε να μας ξυπνήσουν. Καταπληκτική ερμηνεία του Θανάση Βέγγου. Ήταν πολύ συγκλονιστικό να βλέπεις τον χαμογελαστό πρόσωπο των παιδικών μας χρόνων να κλαίει σε ένα πλάνο. Σε κάνει να κλαίς και συ, να νιώθεις τον πόνο του.
Τελος θέλω να αναφέρω πως παραξενεύτηκα με την παρουσία ενός παλιού φίλου και συμφοιτητή ο οποίος από συμμετοχές του σκερτσάκια και διαφημιστικά είχε έναν μικρό ρόλο στο τέλος της ταινίας. Αλλά το χαμόγελο που σκάει στον σκοπό λίγο πριν από το φινάλε μας μένει χαραγμένο μετα τους τίτλους τέλους.
Ας απολαύσουμε με περηφάνια την 28η που κοντεύει θάβοντας μαζί με τους νεκρούς του εμφυλίου και τις ευθύνες μας ώς έθνος...