Πόσο τυχαίο είναι αυτό;...

Σήμερα κατέβηκα κέντρο για κάποιες υποχρεώσεις αμέσως μετά τη δουλεία. Όμως έπεσα μέσα στη πορεία. Έχω πλέον ξεφύγει από τις πολιτικές κινητοποιήσεις και έτσι όλο αυτό το γεγονός πιο πολύ μου έφερνε την απογοήτευση της ταλαιπωρίας παρά τον ενθουσιασμό των φοιτητικών και εφηβικών μου χρόνων. Έτσι έκατσα σε ένα παγκάκι να περάσει ο κόσμος και να συνεχίσω τη διαδρομή μου προς το μετρό. Καθώς καθόμουν βρήκα ένα παρατημένο βιβλίο στο διπλανό παγκάκι. Κοίταξα αριστερά, μετά δεξιά και αφού δεν είδα κανένα αδιάκριτο βλέμμα πήγα και έκατσα δίπλα του. Παίζοντάς τον άνετο περίμενα πέντε λεπτά μήπως βρεθεί κανείς να αναζητήσει το βιβλίο. Αφού σιγορεύτηκα ότι δε με βλέπει κανείς τότε το πήρα στα χέρια μου και έκανα πως διαβάζω το οπισθόφυλλό του. Ψέματα το έκανα φυσικά αφού δε χρειαζόταν να διαβάσω το θέμα ενός από τα πιο γνωστά βιβλία αυτής της χρονιάς. Ήταν το "Όλα σου τα μαθα μα ξέχασα μια λέξη" του Μπουραντά. Με έπιασε ένας ενθουσιασμός διότι ήταν ένα ανέλπιστο δώρο ενός άγνωστου προσώπου που το άφησε ή το ξέχασε εκεί, και μου δωσε μεγάλη χαρά σε μια περίοδο που δε μου πάνε όλα (βασικά ένα θέμα) όπως τα θέλω. Άνοιξα αμέσως το βιβλίο να βρω διάφορα στοιχεία του πρώην πλέον κατόχου του. Ήταν ένας σελιδοδείκτης διαφημιστικό όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ένα σκισμένο χαρτί. Άνοιξα να δω αν έγραφε κάτι. Ήταν μια φωτοτυπία από μια σελίδα του βιβλίου. Προσπάθησα να ενώσω τα κομμάτια αλλά φύσηξε εκενη τη στιγμή και μου πήρε ο αέρας τα μισά κομμάτια. Ξαναγύρισα να δω γύρω μου αν με παρακολουθεί κανείς. Τότε σηκώθηκα με το δώρο στο χέρι και ακολούθησα την πορεία των φοιτητών για να την ευχαριστήσω ως τον λόγο που μου έφτιαξε τελικά την μέρα...