Η επιστροφή...

Τις καλημέρες μου... Σήμερα δεν είμαι στα καλύτερα μου. Θα μου πείτε πότε ήσουν αλλά δεν είναι σαν τις άλλες φορές. Τον τελευταίο χρόνο όποτε φεύγω από την Χίο με πιάνει μια μεγάλη μελαγχολία. Κάποτε σαν φοιτητής αλλά και σαν φαντάρος, έκανα τα πάντα για να γυρίσω Αθήνα. Το νησί μου φαινόταν στενάχωρο και πολύ μικρό για τα σχέδια και τα όνειρα μου. Αθήνα και πάλι Αθήνα έλεγα και έπινα νερό στο όνομά της. Γιατί όμως την Αθήνα; Διότι έχει καλύτερα στέκια, έχει πολλά σινεμά (εναλλακτικά και όχι αλυσίδες), έχει πολλές συναυλίες, πολλά events, πολλά θέατρα, είναι ο Ολυμπιακός εδώ και πολλά άλλα. Και πράγματι ως φοιτητής τα χαιρόμουν όλα. Είχα τα έτοιμα λεφτά των γονιών μου και δεν με ένοιαζε παρά να περνάω καλά και μετά να κοιτάω τα μαθήματα και το μέλλον μου. Ευτυχώς έβαλα μυαλό γρήγορα. Τελείωσα τη σχολή, τον στρατό και ανεξαρτητοποιήθηκα οικονομικά από τους δικούς μου (αν και έχω μια οικονομική στήριξη ακόμα μιας και είμαι και γω της γενιάς των 700 ευρώ). Πλέον η Αθήνα είναι όλη δικιά μου και να ζήσω ότι ονειρευόμουν. Πού όμως χρόνος και όρεξη; Με τι διάθεση να πιώ το ποτό μου όταν ξέρω πως στις 6 πρέπει να ξυπνήσω για να πάω στη δουλειά. Που να βρω τα λεφτά για να πάω σε μια συναυλία μεγάλου συγκροτήματος ή ονόματος που έρχεται κάθε καλοκαίρι Αθήνα. Πως να κρατηθώ ξυπνός μέσα σε μία αίθουσα σινεμά;... Πόσες φορές έχω γυρίσει σπίτι και το μόνο που κάνω είναι να λιώνω στον καναπέ και να βλέπω τηλεόραση;... Ακόμα και την όρεξη μου για διάβασμα έχω αρχίσει να χάνω... Όμως όποτε κατεβαίνω Χίο όλα αλλάζουν. Οι ρυθμοί πιο χαλαροί, οι σχέσεις πιο ανθρώπινες, η ζωή πιο ποιοτική, η κατανάλωση πιο οικονομική. Να κυκλοφορείς στην κεντρική αγορά του νησιού και να σταματάς κάθε πέντε λεπτά να χαιρετήσεις ή να μιλήσεις με κάποιον γνωστό σου. Να μη νιώθεις ποτέ μόνος και αβοήθητος, να γυρνάνε όλα τούμπα. Να αναζητάς τις στιγμές μοναξιάς και όχι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, κάποιο ορόφου μιας πολυκατοικίας αλλά να παίρνεις το αμάξι και να χάνεσαι στην εξοχή. Ωστόσο η Χίος έχει αρχίσει να αλλάζει, υπάρχει κινηματογραφική λέσχη που επιτέλους φέρνει πάλι ποιοτικές ταινίες στο Πνευματικό Κέντρο του νησιού, ιδρύθηκε η φωτογραφική λέσχη του νησιού, αρχίζει επιτέλους η ανάδειξη της πόλης και πλέον αρχίζουν δειλά δειλά να ξεπηδάνε κουτούκια και εναλλακτικά στέκια που χτυπάνε τα συνηθισμένα και βαρετά μπαράκια της προκυμαίας. Κατεβαίνω στο νησί και ανανεώνομαι, γίνομαι ο Γιώργος που συμπαθούν όλοι, φεύγω με το αμάξι σε χωριά, παραλίες και άλλα μέρη του νησιού και ανακαλύπτω τον εαυτό μου...

Σήμερα το πρωί ξαναπάτησα το πόδι μου στον Πειραιά. Αυτό το γεγονός με ενθουσίαζε κάποτε. Τώρα με σκυμμένο το κεφάλι και ένα μίζερο βλέμμα πήρα ένα ταξί το οποίο με έφερε σπίτι. Έκανα δουλίτσες στο σπίτι μιας και ήταν μέρες κλειστό και κατέβηκα να αγοράσω τις κυριακάτικές μου. Άραξα στο λιτό μπαλκόνι, μιας γκρίζας παλιάς πολυκατοικίας, σε μια απρόσωπο περιοχή της αδιάφορης πλέον για μένα Αθήνας...