Περίπατος...

Δεν τους ένοιαζε ούτε ο καιρός ούτε η ώρα. Και μόνο που περπατούσαν χέρι χέρι τους γέμιζε. Τους ηρεμούσε. Νιώθανε την σιγουριά ότι ποτέ δε θα μείνουν μόνοι. Πως πάντα θα στηρίζεται ο ένας στον άλλον για να προχωράνε μπροστά. Αν και πληγωμένος από την πρώτη της προδοσία την αγαπούσε πολύ. Την είχε συγχωρέσει αλλά τον κρατούσε πάντα σε εγρήγορση μην τυχόν και του ξαναφύγει. Ένιωθε όμορφα που την έβλεπε δίπλα του να περπατάνε στα σοκάκια της πόλης ένα κυριακάτικο πρωί. Σε λίγο θα φτάνανε στο στέκι τους. Θα καθόντουσαν στο αγαπημένο τους σημείο. Θα παράγγελνε εκείνη τους καφέδες μιάς και είχε μάθει τις προτιμήσεις του μετά από τόσα χρόνια κοινής ζωής, καθώς εκείνος θα άνοιγε την εφημερίδα να τη διαβάσει και να σχολιάσουνε μαζί τα γεγονότα. Τον εκνεύριζε που την έβλεπε να μετροφυλλίζει τα ένθετα και να μην δίνει σημασία στα θέματα τις επικαιρότητας. Όμως απολάμβανε όταν της τα εξηγούσε και έβλεπε πως τον άκουγε με προσοχή ανεξάρτητα αν παρατηρούσε, την ώρα που της μιλούσε, τη νέα ανοιξιάτικη κολεξιόν. Η ώρα περνούσε. Ηρεμούσαν και απολάμβαναν τις τελευταίες ώρες πριν αρχίσει πάλι μια νέα βδομάδα. Έπειτα σηκώνονταν και συνέχιζαν την βόλτα τους. Στο δρόμο της κρατούσε τρυφερά το χέρι. Προτιμούσε να κρατάει το αριστερό της διότι φορούσε εκεί ένα δαχτυλίδι που της είχε κάνει δώρο. Του άρεσε να παίζει μαζί του σε όλη τη διαδρομή. Υποσυνείδητα προσπαθούσε να της θυμήσει την αγάπη του που έχει για εκείνην μέσα από αυτό το κόσμημα. Σαν να μην ήταν σίγουρος πως το ξέρει ή το αντιλαμβάνεται για το πόσο την αγαπάει. Το μόνο που εισέπραττε ήταν η γρίνια της ότι την νευριάζει να παίζει με το δαχτυλίδι. Μάλλον δεν το έπιανε το μηνυμά του. Σταματούσε τότε και συνέχιζε απλά να την κρατάει. Όμως τα δάχτυλά του αρχίζανε πάλι απρόθυμα στην εντολή να μείνουν φρόνιμα, να παίζουν με το δαχτυλίδι. Την νευρίαζε τόσο που του άφηνε το χέρι. Τον άγχωνε, την είχε δίπλα του αλλά δεν την είχε μαζί του. Τότε πήγαινε πάλι κοντά της. Περνούσε το χέρι του από τον ώμο της και την έπαιρνε αγκαλιά. Εκεί που ήταν το χέρι του πλέον, δε θα την ενοχλούσε το δαχτυλίδι. Υποσυνείδητα και εκείνη τον έπαιρνε αγκαλιά από την μέση. Την ένιωθε ξανά κοντά του, τον ηρεμούσε και τον χαροποιούσε. Συνεχίζανε τον περίπατό τους προσπερνώντας ή αποφεύγοντας τον κόσμο που κυκλοφορούσε γύρω τους μέχρι που απομακρυνόντουσαν και γινόντουσαν μία μικρή κουκίδα της κοινωνίας αυτής...

Από τον καταρράκτη της Νέας Μονής στον Ανάβατο της Χίου

Τριήμερο Καθαράς Δευτέρας στο νησί. Όμορφες μέρες. Οι περισσότεροι Χιώτες φοιτητές φεύγουν προς Πάτρα, Ξάνθη και Θεσσαλονίκη ενώ λίγοι κατεβαίνουν τριήμερο στο νησί. Στο καράβι που μπήκα Παρασκευή απόγευμα ήταν άδειο. Δε με ενόχλησε. Θα απολάμβανα το νησί μου όπως είναι καθημερινά τις μέρες του χειμώνα και όχι πνιγμένο από κόσμο που λείπει όλο τον υπόλοιπο καιρό. Το σάββατο ο καιρός ήταν πολύ καλός. Γυρνούσα στην αγορά και χαιρετούσα γνωστούς και φίλους που τους έχω χαμένους λόγω της απόστασης. Άλλοι να με ρωτάνε πότε θα γυρίσω να μείνω μόνιμα στο νησί και άλλοι να μου παραπονιούνται πως είμαι εξαφανισμένος. Όσο αγαπάω την Χίο όποτε την επισκέπτομαι νιώθω όλο και πιο ξένος, όλο και πιο τουρίστας παρά ντόπιος. Τότε το σκάω. Παίρνω το αμάξι και τρέχω στην ύπαιθρο, στις παραλίες και στα βουνά. Αυτή τη φορά αποφάσισα να πάω στον Ανάβατο και να χρησιμοποιήσω την νέα μου ψηφιακή μηχανή. Είναι δύσκολες τελικά αυτές οι επαγγελματικές και θέλουν πολύ εξάσκηση για να μπορέσεις να βγάλεις πραγματικά ωραίες φωτογραφίες. Ο καιρός δεν ήταν τόσο καλός αλλά ήταν κατάλληλος για έναν τόπο όπως το χωριό αυτό. Στην διαδρομή έκανα μία στάση στην Νέα Μονή της Χίου. Προσπέρασα το μοναστήρι και μετά από χωματόδρομους στους οποίους είχαν σχηματισθεί βαθιά αυλάκια από τις βροχές, βρέθηκα σε έναν καταρράκτη. Όχι σαν αυτόν της Έδεσσας αλλά ένας αξιόλογος καταρράκτης που αξίζει να χαλαρώσεις κοντά του και να απολαύσεις τον ήχο του. Δυστυχώς είχε βρέξει πολύ και είχαν φουσκώσει τα νερά, οπότε δε μπόρεσα να φτάσω πολύ κοντά του. Όμως δεν ήταν αυτός ο αρχικός μου προορισμός οπότε γύρισα στο αμάξι και συνέχισα την διαδρομή προς τα Αυγώνυμα. Από το σημείο που κατέβηκα για τον καταρράκτη συνέχισα και βγήκα στις Καρυές και έτσι ξαναανέβηκα πάλι το βουνό. Καθώς οδηγούσα παρατηρούσα πως η κορυφή ήταν σκεπασμένη από σύννεφα. "Πωπω θα οδηγήσω μέσα στην ομίχλη". Το χα ξαναζήσει αυτό το γεγονός ως επιβάτης όμως, πάλι στο ίδιο βουνό, όχι όμως σαν οδηγός τώρα. Μετά τις στροφές και τις ανηφόρες, συνεχίζεις σε μία ευθεία μιάς και είσαι στην κορυφή. Εκεί άρχισα να χάνω την ορατότητα. Κοιτάσου στα δέκα μέτρα. Είχα κόψει ταχύτητα και είχα κατεβάσει το παράθυρο για να νιώθω την υγρασία της φύσης. Ήταν όλα τόσο ήρεμα μα παράλληλα τόσο τρομαχτικά. Αρχίσανε οι κατηφόρες, η ομίχλη διαλύθηκε και ξεπρόβαλαν στο βάθος τα Αυγώνυμα. Ένα από τα αγαπημένα μου χωριά της Χίου. Συνέχισα την πορεία μου αφήνοντας το χωριό πίσω και σε μία απότομη στροφή εμφανίστηκε ξαφνικά ο μεγάλος βράχος με το χωριό να δεσπόζει σαν στέμμα πάνω του. Τόσες φορές έχω επισκεφθεί τον Ανάβατο αλλά πάντα τον βλέπω με τον ίδιο θαυμασμό λές τον επισκέπτομαι πρώτη φορά. Πάρκαρα το αμάξι και άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά του. Πάντα αγκομαχάς μέχρι να ανέβεις πάνω. Εξάλλου και το όνομα του χωριού αυτό επισημαίνει. Όμως μόλις φτάσεις στην κορυφή ξεχνάς κάθε κούραση. Αναπνέεις καθαρό αέρα και νιώθεις πως βρίσκεσαι σε μία ιπτάμενη πολιτεία. Εξάλλου το χωριό είναι σαν να αιωρείται στην ευρύτερη περιοχή. Τον Ανάβατο τον θυμάμαι ως ίχνος, ως λείψανο ενός ισχυρού και πλούσιου χωριού το οποίο μετά την καταστροφή της Χίου ερήμωσε. Όμως ευτυχώς ανακυρήχθηκε μνημείο και άρχισε να αναστηλώνεται. Βέβαια σε αργούς ρυθμούς όμως κάθε φορά που το επισκέπτομαι βλέπω και ένα νέο σπίτι ανακαινισμένο και όρθιο. Οπότε αυτός ο τόπος για μένα κρύβει συνέχεια εκπλήξεις. Τότε με πιάνει μία παιδική ανωριμότητα. Χάνομαι μέσα στα ερείπια, ψάχνω να βρω κρυψώνες ή σημεία ενδιαφέροντα, βγάζω τον φακό και τα αποθανατίζω. Φτάνω μέχρι το τέρμα του χωριού, από το σημείο που πήδηξαν όλοι οι κάτοικοι στο γκρεμό για να αποφύγουν τα τούρκικα σπαθιά. Έμεινα εκεί σιωπηλός αρκετή ώρα για να απολαύσω την θέα και την ηρεμία. Ένιωθες ανάλαφρος γιατί άφηνες όλες τις σκοτούρες και τα βάρη της καθημερινότητάς σου στο αμάξι και εκεί πάνω ένιωθες άρχοντας και απολάμβανες το βασίλειο σου το οποίο έφτανε ώσπου εκεί που μπορούσες να δείς. Πλέον περήφανος και ήρεμος αρχίζεις την κάθοδο. Άλλη όψη έχει το χωριό καθώς το ανεβαίνεις, άλλη καθώς το κατεβαίνεις. Μόλις φτάσεις χαμηλά είναι μιά μικρή πλατεία με ενα κυλικείο. Κλειστό χρόνια. Ίσως το ανοίγουν τα καλοκαίρια που έχει μία πιο έντονη επισκεψιμότητα το χωριό αυτό. Θυμάμαι κάποτε που μάζευε κόσμο και υπήρχε ζωή. Τώρα όλα τα τραπέζια και οι καρέκλες ήταν στριμογμένα και δεμένα μέσα σε ένα πορτοκαλί καραβόπανο. Μία έντονη νότα μέσα στα γήινα χρώματα του χωριού. Καθήσα να το βγάλω φωτογραφία όταν ένιωσα μία παρουσία. Ήταν μία γριούλα η μοναδική κάτοικος πλέον του χωριού. Μου χαμογελούσε. Άραγε πόσο καιρό έχει να δει άνθρωπο. Της χαμογέλασα και την χαιρέτησα. Μου ανταπόδωσε με ευχές και ένα γλυκό και αληθινό χαμόγελο. Πήρα το αμάξι για να γυρίσω. Είχε αρχίσει να νυχτώνει ήδη και η ομίχλη στη κορυφή του βουνού υπήρχε ακόμα. Ευτυχώς είχα ένα αμάξι μπροστά μου και με καθοδηγούσαν τα φώτα των φρένων του. Γύριζα πάλι στην καθημερινότητα και στην ρουτίνα...

Για τις χειμωνιάτικες μέρες που σιγά σιγά φεύγουν...

Ένα χειμωνιάτικο πρωί

έφυγα απ' το σπίτι σαν τρελή

ο αέρας μου τρυπούσε το κορμί

και μου ζητούσε μια απόφαση ηρωική.

Πήρα εφημερίδα και στυλό

βρήκα διαμέρισμα φτηνό

τρία νοίκια να το κλείσω

έπιπλα για να το ντύσω

και δεν θέλω να σε ξαναδώ

Ήρθε η νύχτα η σκληρή κι' εγώ

νοιώθω σαν απόκληρη εδώ

θέλω πίσω να γυρίσω

και συγνώμη να ζητήσω

αλλά ντρέπομαι να σου το πω

Πώς χωρίς εσένα είμαι μισή

δεν πετιέται έτσι μια ζωή

θέλω πίσω να γυρίσω

και συγνώμη να ζητήσω

μα με κυνηγάει μια φυγή

Ένα χειμωνιάτικο πρωί

έφυγα απ' το σπίτι σαν τρελή

ο αέρας μου τρυπούσε

το κορμί και μου ζητούσεμια απόφαση ηρωική

A single man

Πέρασε μία βδομάδα που είδα την ταινία "'Ενας άνδρας μόνος". Είχα αποφασίσει να την δω στην πρεμιέρα της ώστε να μην επηρεαστώ από τις κριτικές τόσο των ειδικών όσο και του κοινού. Ήξερα πως αρκετοί θα της βάλουν αρκετά αστεράκια και πολύ gay θα την θεωρήσουν ταινία σταθμό και έτσι θα επηρεάσουν τον κάθε θεατή και θα τον πείσουν να πάει να την δεί. Έτσι σίγουρα η άποψη αυτής της ταινίας θα ξεφουσκώσει. Και αυτό διότι η ταινία δεν αναφέρεται ούτε προορίζεται για όλο τον κόσμο. Το έργο το εκτίμησα πολύ. Ήταν η πρώτη φορά που βλέπω ταινία η οποία αναφέρεται στις ομοφιλοφυλικές σχέσεις και δε προκαλεί. Εξάλλου δε θέλει να πουλήσει μέσα από αυτό και να μην έχει να προσφέρει κάτι. Αντιθέτως η ταινία αυτή πρόσφερε πολλά. Πρώτα απ' όλα με συγκλόνησε η ερμηνεία του Κόλιν Φέρθ ο οποίος θα κερδίσει άξια το Όσκαρ φέτος. Μου άρεσε ο μονόλογός του μέσα στην αίθουσα του πανεπιστημίου αναλύοντας την έννοια της μειονότητας και την στάση του κόσμου απέναντι σ' αυτήν ή αυτές. Τον φόβο των πολλώ απέναντι στο ξεχωριστό ή το διαφορετικό. Και εκεί που περιμένεις έναν ομοφιλόφιλο ήρωα να κατηγορήσει την κοινή γνώμη για της στάση της σε αυτά τα θέματα, δε το κάνει. Αντιθέτως την δικαιολογεί. Ίσως εκεί προσπαθεί να δείξει την ανωτερότητα και την περηφάνεια που έχουν οι ομοφιλόφυλοι. Επίσης χαρακτηριστικοί είναι και οι διάλογοι που κάνει ο ήρωας με μία παλιά ερωμένη του (την εξαιρετική Τζούλιαν Μουρ) που μεθυσμένοι αναλύουν τις ανθρώπινες σχέσεις και το που υπάρχει τελικά η πραγματική αγάπη που όλος ο κόσμος αναζητά... Και εκεί που βλέπεις πως όλα είναι δύσκολα και δεν υπάρχει ελπίδα φτάνοντας στο σημείο να σκέφτεσαι να αυτοκτονήσεις τότε εμφανίζεται ένας φύλακας άγγελος ως απομηχανής θεός και σου βρίσκει την λύση ομορφαίνοντάς σου τη ζωή. Στη ταινία διαπιστώνεις ότι αυτό το γεγονός δε συμβαίνει μόνο στα ετεροφιλόφυλα ζευγάρια αλλά και στα ομοφιλόφυλα.

Μου κανε εντύπωση πως σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο σχεδιαστής μόδας Τομ Φόρντ. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω την δουλειά ενός μη-σκηνοθέτη. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Ο Φόρντ παίζει εξαιρετικά τόσο με τα πλάνα όσο και με τον φωτισμό και τον χρωματισμό ακόμα της ταινίας. Αναφέρω τον χρωματισμό διότι στις σκηνές που ο ήρωας είναι μελαγχολικός ή τον πιάνουν στιγμές μοναξιάς και απελπισίας, επικρατεί ένα μουντό κλίμα και ένας μονότονος χρωματισμός. Όταν όμως του ανεβαίνει η διάθεση τα βλέπει όλα πιο φωτεινά και έντονα. Επίσης ήταν η πρώτη ταινία που μου κανε τόσο μεγάλη εντύπωση τα κουστούμια των ηθοποιών. Λες και βλέπεις πασαρέλα. Εξαιρετικά ντυσίματα που με έκαναν να τα σχολιάζω μετά όλο το βράδυ (γεγονός παράξενο για μένα που κάποτε με κατηγορούσανε για το κακό μου γούστο στο ντύσιμο - ευτυχώς με βάλανε στο σωστό δρόμο). Η μουσική επιλογή ήταν εξαιρετική καθώς και τα σκηνικά που σε γυρίζανε στην δεκαετία του '50 και '60. Ο Κόλιν Φέρθ σου θυμίζει στο ντύσιμο πολύ τον Μαστρογιάννη στην ταινία 8 1/2. Τυχαίο;... Δε νομίζω...

Σκουφάκι...

Αυτό θα πει καλή συνεργασία...

Όταν ο οδηγός γίνεται ένα με το τιμόνι και τα αυτιά του υπακούνε πιστά τις οδηγίες και τις εντολές του συνοδηγού του τότε το αμάξι μπορεί να χορέσει και στα πιό στενά κενά που υπάρχουν μεταξύ των παρκαρισμένων αμαξιών στην Σκουφά. Όμως πρέπει να το παραδεχτώ. Δε θα είχα την υπομονή να το παρκάρω εγώ σε τέτοιο κενό... Μπράβο Μητσάκο...

Αδικία...

Μόνο αδικία μπορούμε να πούμε για το χθεσινό παιχνίδι του Ολυμπιακού απέναντι στη γαλλική Bordeaux. Το όνομα της αντίπαλης ομάδας του Ολυμπιακού το έμαθα λίγο πριν μπω στο αεροπλάνο για Μιλάνο. Είπα απλά ένα "Ωχ..." και αυτό διότι η ιστορία της ομάδας μου με γαλλικές ομάδες δεν είναι και η καλύτερη. Όμως χθες δεν ήταν οι Γάλλοι καλύτεροι. Από μία στημένη φάση στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων καθάρισε το παιχνίδι. Τώρα θα μου πείτε πως έτσι έφτασε μέχρι τους 16 και μάλλον θα περάσει και στους 8 της διοργάνωσης. Δε πειράζει. Χαλάλι τους. Δε θα αναφερθώ στο θέμα της διαιτησίας. Δεν είμαι κλαψιάρης ούτε ρίχνω την ευθύνη σ' αυτούς. Όμως θα αναφέρω κάτι καλό που λίγοι το χουν σχολιάσει...
Ένας μέτριος Ολυμπιακός με άσχημη προετοιμασία και με τρείς διαφορετικούς προπονητές στον πάγκο μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε και έφτασε στους 16 με μία σχετική ευκολία. Και δεν ήταν ένα πυροτέχνημα μιάς και είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που ο Ολυμπιακός φτάνει να παίζει στην Ευρώπη μέχρι τον Φλεβάρη. Οπότε με μία καλύτερη προετοιμασία του χρόνου, με έναν πρόεδρο πιο σταθερό στις αποφάσεις και στις επιλογές του και με μία πιο καλή μεταγραφική περίοδο σίγουρα ο Ολυμπιακός μας θα τα πάει καλύτερα. Μας μένει ένα παιχνίδι ακόμα. Δεν τρέφουμε ελπίδες αλλά δε το βάζουμε και κάτω... Πάντως χάρηκα που είδα την ομάδα μου να το παλεύει μέχρι το τέλος και να ακυρώνεται άδικα ένα γκολ που πετυχαίνει. Ραντεβού σε δύο βδομάδες στη Γαλλία...

Μία βόλτα στον Σικουάνα

Όπως κάθε μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη έτσι και το Παρίσι σέβεται το ποτάμι με το οποίο ανοικοδομήθηκε και αναπτυσσόταν. Για το Παρίσι είναι ο Σικουάνας. Ένας ποταμός πλατύς ο οποίος χωρίζει την πόλη στην μέση και τα περισσότερα μνημεία και μουσεία έχουν χτιστεί στις όχθες του. Όλες οι περιπλανήσεις μου στην πόλη κατέληγαν εκεί. Σε κάθε σημείο έβρισκες κάτι για το οποίο άξιζε να βγάλεις φωτογραφία. Έβλεπες μεσήλικες να βγάζουν τα σκυλιά τους βόλτα, ζευγαράκια να κάθονται σε παγκάκια αγκαλιά, τουρίστες με έναν χάρτη στο χέρι να ψάχνουν να βρούν κάποιον από τους πολλούς προορισμούς. Τον Σικουάνα τον διέσχισα πολλές φορές. Μία όμορφη βόλτα είχε καταλήξει στο νησάκι με το άγαλμα της Ελευθερίας. Μία μακρόστενη νησίδα στη δυτική της άκρη δέσποζε ένα αντίγραφο του αγάλματος που βρίσκεται στην Νέα Υόρκη, το οποίο ήταν στραμμένο προς την δύση. ΄Ηταν υπέροχο μέρος. Περπατούσα στον μοναδικό πεζόδρομο που είχε, στον οποίο αριστερά και δεξιά του υπήρχαν παγκάκια για να ξεκουράζονται οι περαστικοί. Από τις δύο πλευρές έβλεπες τον ποταμό να σε διασχίζει δίνοντάς σου την εντύπωση πως είσαι σε πλοίο πάνω και ταξιδεύεις. Στην άλλη άκρη του νησιού απ' όπου έβλεπες τον πύργο του Άιφελ υπήρχε ένα ωραίο μπρούτζινο γλυπτό το οποίο είχε πάρει ένα τυρκουάζ χρώμα από τη διάβρωση του. Το μέρος αυτό το θυμόμουν από την ταινία της Αμελί. Έδειχνε το άγαλμα καθώς περνούσε από πίσω με μεγάλη ταχύτητα το μετρό.
Την τελευταία μέρα η βόλτα μου στο ποτάμι ξεκίνησε από την Παναγιά των Παρισιών. Ενώ η υπόλοιπη παρέα γύρισε κουρασμένη στο σπίτι εγώ προτίμησα να περπατήσω στις όχθες του, να δω για τελευταία φορά όλα τα σημεία της πόλης που θαύμαζα τόσες μέρες. Κοντά στα δικαστήρια συνάντησα έναν ζωγράφο του δρόμου. Είχε αφήσει τα σύνεργα και το σχέδιο που ετοίμαζε για να πουλήσει κάποια έργα του στους περαστικούς. Έσκυψα και είδα την δουλειά του. Έπαιζε ωραία με τα χρώματα και τις πινελιές. Στη συνέχεια είδα πως η σύνθεση αυτή μου άρεσε και την έβγαλα φωτογραφία. Έτσι ξεκίνησε η τελλευταία περιπλάνησή μου. Ο ήλιος άρχιζε να πέφτει όταν έφτανα στο Λούβρο. Τα ποταμόπλοια είχαν ανάψει τους προβολείς τους με τους οποίους μπορούσαν οι επιβάτες να θαυμάσουν όλα τα αξιοθέατα φωτισμένα. Απέναντί μου είδα το Μουσείο Orsey που τόσο πολύ λάτρεψα να ναι με έναν υπέροχο φωτισμό προσπαθώντας επάξια να κλέψει λίγο από την λάμψη του Λούβρου. Από πίσω του δέσποζε ο Πύργος του Άιφελ ο οποίος άρχιζε να φωτίζεται. Συνέχισα να περπατάω. Η κλίση του ποταμού αλλάζει στο ύψος της αρχής των Ηλυσίων Πεδίων. Πλέον ο Πύργος δεσπόζει μπροστά μου και με τον προβολέα στην κορυφή του ήταν σαν να μου κουνούσε ένα λευκό μαντήλι για να με αποχαιρετήσει. Φτάνοντας στο Τροκαντερό σταμάτησα κουρασμένος πια να τον απολαύσω. Ένα όνειρο ζωής έφτανε στο τέλος του και με χαροποιούσε. Με γέμιζε ελπίδες και δυνάμεις για το επόμενο μεγάλο μου ταξίδι το οποίο θα αρχίσει σε μία βδομάδα ακριβώς. Αυτή η πόλη με αγκάλιασε και με φιλοξένησε θερμά. Δε μου φέρθηκε ποτέ ως ξένη. Ένιωθα πως την γνώριζα χρόνια, πως ζούσα σ' αυτήν χρόνια. Δεν είχα άδικο. Πολλά όνειρα μου τα "έζησα" εκεί. Σηκώθηκα από το παγκάκι και με βουρκωμένα μάτια αποχαιρέτησα τον Πύργο του Άιφελ και γύρισα πίσω για να πάρω το μετρό. Αν και είχα πλάτη στο μνημείο αυτό ένιωθα έντονα την παρουσία του. Εξάλλου ο προβολέας συνέχιζε να κάνει βόλτες πάνω από το κεφάλι μου.
Την επόμενη μέρα από το αεροδρόμιο Orly κατάφερα να τον διακρίνω στο βαθός. Μία τελευταία ματιά του ριξα λίγο πριν περάσουμε τα σύννεφα. Σύντομα θα τα ξαναπούμε του ψιθύρισα. Το ταξίδι είχε λάβει τέλος.
Με αυτό το βίντεο ολοκληρώνεται η φωτογραφική μου βόλτα στο Παρίσι. Είναι οι τελευταίες φωτογραφίες που πάρθηκαν από την μηχανή που με συντρόφευε τα τελευταία 5 χρόνια. Πιστή όλο αυτόν τον καιρό μαζί γέρασε και πλέον δύσκολα εκπλήρωνε τις απαιτήσεις μου... Οπότε με το βίντεο αυτό κλείνει ένας μεγάλος και πολύ σημαντικός κύκλος για την ζωή μου τον οποίο θα τον αναλύσω σε μία άλλη ανάρτηση.
Επόμενος προορισμός μου πλέον το Στρασβούργο....

Συζήτηση μεταξύ γυναικών... και ανδρών για το κούρεμα

Γυναικεία συζήτηση:

Γυναίκα1: "Ω Θεέ μου, έκοψες τα μαλλιά σου! Καλέ πώς σου πάνε; Θαύμα!"

Γυναίκα2: "Λες; Εγώ δεν ήμουν της ίδιας άποψης όταν τα είδα στον καθρέφτη. Θέλω να πω δεν τα βρίσκεις υπερβολικά κατσαρά;"

Γυναίκα1: "Φυσικά, όχι! Είναι τέλεια. Κι εγώ θα ήθελα να τα κόψω σε αυτό το στυλ αλλά είμαι πολύ στρογγυλοπρόσωπη και δε θα μου πηγαίνουν.Μάλλον είναι καλύτερα να τ'αφήσω ως έχουν".

Γυναίκα2: "Μιλάς σοβαρά; Εγώ το πρόσωπό σου το βρίσκω αξιολάτρευτο.Και θα μπορούσες χωρίς πρόβλημα να κάνεις μία από αυτές τις νεανικές κομμώσεις που είναι αυτή την εποχή της μόδας. Θα είσαι υπέροχη!Θα'θελα κι εγώ να το κάνω αλλά φοβάμαι ότι θα φαίνεται ο λαιμός μου".

Γυναίκα1: "Μα τι λες χρυσή μου; Εγώ πολύ θα ήθελα να έχω ένα λαιμό σαν τον δικό σου. Και τι δε θα'κανα για να κρύψω τις ωμοπλάτες μου".

Γυναίκα2: "Καλέ τρελάθηκες; Ξέρω κοπέλες που θα έδιναν ό,τι είχαν καιδεν είχαν για ν'αποκτήσουν ωμοπλάτες σαν τις δικές σου. Κοίτα τι ωραία που σου πηγαίνουν όλα τα ρούχα; Κοίτα τα δικά μου χέρια πόσο κοντά είναι; Αν είχα κι εγώ λίγο μεγαλύτερες ωμοπλάτες θα μπορούσα να φοράωό,τι ρούχο γουστάρω".

Γυναίκα1: "Αχ μη λες σαχλαμάρες και με κάνεις και γελάω! Αφού όλοι οι άνδρες πέφτουν στα πόδια σου! Αχ, πέρασε η ώρα κι έχω αργήσει, πρέπει να σ'αφήσω, τσάο!"

Γυναίκα2: "Γεια σου χρυσή μου!"

Ανδρική συζήτηση:

Ανδρας1: "Κουρεύτηκες;"

Ανδρας2: "Ναι"

Πρωινό ξύπνημα

Καλημέρα και καλή βδομάδα. Περίεργο το σημερινό πρωινό. Είναι από τα γλυκά ξυπνήματα που δε σε πετάει το ξυπνητήρι μέχρι το ταβάνι για να ετοιμαστείς γρήγορα και να πιείς τον καφέ σου στο πόδι για να προλάβεις να πάς στην δουλειά. Σήμερα σηκώθηκα πιο νωρίς. Μου κανε εντύπωση πως το έμπαινε φως στο σπίτι ενώ η ώρα ήταν ακόμα 6μισι. Σηκώθηκα πλύθηκα, ντύθηκα και έβαλα τον νερό να ζεσταίνεται. Τον ετοίμασα και τον πρόσθεσα σε μία κούπα και κινήθηκα προς την πολυθρόνα μου για να τον απολαύσω. Όμως κάτι με έσπρωξε να συνεχίσα την πορεία μου και να βρεθώ στην μπαλκονόπορτα. Την άνοιξα και βγήκα στο μπαλκόνι. Δεν έχω ιδιαίτερη θέα όμως μία οδός που έχω απέναντί μου μου προσφέρει ένα άνοιγμα προς τον Υμηττό. Πρωινή δροσούλα προκαλούσε ένα παιχνιδιάρικο ρίγος στο σώμα μου όμως μ' άρεσε. Κρατούσα με τα χέρια μου την ζεστή κούπα ενώ απολάμβανα τα λίγα λεπτά της ημέρας που η Αθήνα είναι πραγματικά ήσυχη. Σε λίγο θα ξυπνήσουν όλοι, θα βγούν με τους χαρτοφύλακες και τα αμάξια τους να τρέξουν πανικόβλητοι στις δουλειές τους. Θα κουραστούν, θα νευριάσουν και θα γυρίσουν πτώματα σπίτι. Ένα λεπτό μετά της εφτά βγήκε ο ήλιος. Είχα καιρό να το απολαύσω αυτό. Σαν να με είδε και με χαιρέτησε χαιδεύοντας το παγωμένο μου πρόσωπο με μία ακτίνα του. Του χαμογέλασα. Γύρισα στο διαμέρισμα για να φορέσω τα παπούτσια μου και να φύγω. Στο ράδιο άκουσα τον παρουσιαστή να λέει πως σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα της σκέψης. Έχει μέρα η σκέψη;... Δηλαδή τις άλλες δε σκεφτόμαστε;... Και σήμερα ως γιορτή της σκέψης τι σκεφτόμαστε, ότι δεν έχουμε σκεφτεί; Ή μήπως είναι η μέρα του τεμπέλη. Γιορτάζω σήμερα διότι είμαι σκεπτόμενος νέος και προτιμώ να κάτσω όλο το πρωί στον καναπέ μου και να σκέφτομαι... Για μένα η σκέψη είναι μία σύντροφος για την οποία δε χρειαζόμαστε μία μέρα για να την γιορτάζουμε όταν την τιμάμε κάθε μέρα. Έκλεισα το ράδιο όταν ανέφερε στη συνέχεια πως σήμερα γιορτάζει η Ανθούσα. Όχι η περιοχή. Μα υπάρχει γυναικείο όνομα Ανθούσα;... Να τη πάλι η σκέψη. Μη μ' αφήσει ένα λεπτό ήσυχο. Κλείδωσα την πόρτα καθώς βγήκα από το σπίτι και ξεκίνησα την εβδομάδα μου...

Ιστορική βραδιά...

Σήμερα ο Ολυμπιακός δεν είχε αντίπαλο μόνο τον Παναθηναϊκό αλλά και την παράδοση. Σε πέντε τελικούς που είχαν αναμετρηθεί οι δύο ομάδες ο Παναθηναϊκός πάντα κέρδιζε. Σήμερα όμως δεν ήταν μόνο η νίκη και η κατάκτηση του κυπέλου μετά από 8 χρόνια!!! ήταν η εικόνα που έδειξε η ομάδα. Δε φοβήθηκε λεπτό και ας ξέφυγαν οι άλλοι στην αρχή. Ήταν η άνετη νίκη. Έφτασε στο σημείο ο Παναθηναϊκός να χει παρατήσει το παιχνίδι από την τρίτη περίοδο. Φαινόταν στα μάτια των παικτών του Ολυμπιακού που δεν ήταν διατεθημένοι να φύγουν για μία ακόμα φορά με κατεβασμένο το κεφάλι, ειδικά φέτος που ο Παναθηναϊκός δεν είναι καλύτερος. Η πορεία του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια έχει μία σταθερή άνοδο. Το μόνο που έλειπε ήταν οι διακρίσεις. Ήρθε ήδη η πρώτη και περιμένουμε και τις άλλες. Πλέον ο Ολυμπιακός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα... Είναι καλύτερος από τον Παναθηναϊκό και το δείχνει. Στο Σ.Ε.Φ. νίκησε με 11 πόντους διαφορά και το κύπελο το πήρε άνετα... Καιρός να πανηγυρίσουμε και ένα ντάμπλ στο μπάσκετ και γιατί όχι ξανα ένα ευρωπαϊκό. Κρίμα που ήρθαμε ισοπαλία με τον Εργοτέλη και δεν απολαύσαμε την απονομή όπως θα πρεπε. Συγχαρητήρια στα παιδιά. Ευελπιστούμε σε μία πιο λαμπρή συνέχεια διότι διψάμε για τίτλους και στο μπάσκετ.

Μα είναι σοβαροί;....

Αυτή η φωτογραφία δημοσιεύθηκε από την Guardian δείχνοντας την "πραγματική" εικόνα της Ελλάδος. Δε βρίσκω κάτι ελληνικό σε αυτή τη φωτογραφία εκτός του ότι είναι Έλληνας ο φωτογράφος. Όμως θα θελα ως αναγνώστης της εφημερίδας να ρωτήσω την Guardian αφού είναι σίγουρη πως η φωτογραφία τραβήχτηκε στην Ελλάδα να μας πεί την περιοχή να την επισκεφθούμε. Τόσο το παιδάκι όσο και οι άνθρωποι στο βάθος δεν μου φαίνονται Έλληνες. Εξάλλου δε θυμάμαι κανέναν ισχυρό σεισμό η αμερικανικό βομβαρδισμό τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας...

Το θέμα είναι πως οι Ευρωπαίοι αρχίζουν να μας βλέπουν ως το μαύρο πρόβατο της ευρωπαϊκής οικονομίας. Εξάλλου πρόσφατα σε δημοψήφισμά τους οι Ολλανδοί απάντησαν δεν μας θέλουν στην Ευρωζώνη κάτι που δε συμφέρει τους μεγαλύτερους. Εξάλλου που θα βρουν καλύτερα κορόιδα από μας...

Όμως δε μπορώ να καταλάβω το μίσος των Βρετανών απέναντί μας. Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες μας κυνηγάνε και περιμένουν στην γωνία πότε θα κάνουμε κάτι στραβό για να μας την πουν. Αλλά το χειρότερο είναι όταν μας εκθέτουν με αυτές τις απαράδεκτες κινήσεις τους. Πρέπει και μεις να πράξουμε με επίπεδο. Να τους ζητήσουμε το λόγο. Αλλά και το δίκιο μας να βρούμε μία συγνώμη θα ακούσουμε μόνο. Η ζημιά έχει γίνει. Όσοι έχουν επισκεφθεί την Ελλάδα μπορούν να καταλάβουν πως δεν είμαστε έτσι. Όσοι όμως δεν μας έχουν επισκεφθεί τι εικόνα σχηματίζουν;...

Ας ξυπνήσουμε σιγά σιγά και ας πατήσουμε γερά στο έδαφος. Και πρώτοι απ' όλους πρέπει να τα ακούσουν οι πολιτικοί...

Μικρές χαρές...

Είναι όμορφο να διαπιστώνεις πως υπάρχουν άνθρωποι άγνωστοι γύρω μας με τους οποίους μοιάζουμε τόσο πολύ σε νοοτροπία και αντίληψη. Σε βοηθάει να νιώθεις λιγότερο μόνος στη χαοτική και αφιλόξενη κοινωνία που ζούμε.

Βλέποντας αυτή τη ταινία μικρού μήκους με άγγιξε αλλά παράλληλα διαπίστωσα πως μου θυμίζει αρκετά κάποια άλλη ταινία. Δεν ήταν άλλη από την Αμελί. Ο τρόπος που έπαιξε ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος με τα χρώματα, τα πλάνα, τα κοντινά ζουμαρίσματα σε θέματα που ηθέλε να δώσει μεγαλύτερο βάρος. Το ωραίο φινάλε. Αυτό όμως κάνει την ταινία αν και καλή να μην είναι ξεχωριστή. Αντί να καταφέρει να σε κερδίσει σαν έργο, σου θυμίζει ξανά την Αμελί. Δε νομίζω όμως πως είναι αυτός ο σκοπός της... Το κερασάκι στην τούρτα μου το έδωσε μία φίλη μου η οποία γνωρίζει τον Κωνσταντίνο Πιλάβιο, η οποία μου είπε πως αγαπημένη του ταινία είναι η συγκεκριμένη γαλλική ταινία. Χαμογέλασα και εκτίμησα τον καλλιτέχνη. Πρέπει όμως να βρει μία δικιά του ταυτότητα, ένα χαρακτηριστικό που θα τον κάνει να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους σκηνοθέτες της γενιάς του (σε μία Ελλάδα που μόνο οι επαναλήψεις και οι αντιγραφές επιβιώνουν, οι καινοτομίες χαντακώνονται). Αξίζει να ρισκάρει διότι θα πετύχει... Μέχρι την επόμενη δουλειά του ας απολαύσουμε τη συγκεκριμένη μικρού μήκους ταινία "Μικρές Χαρές"...

Δύο βδομάδες ακόμα...

Το πρώτο μεγάλο ταξίδι της χρονιάς στην καρδιά... της Ευρώπης!!!

Δ = Διακτινισμός

Μία βόλτα στην ηλιόλουστη Αθήνα.

Οι πρόγονοί μας λέγανε πως ο Φλεβάρης αν φλεβήσει καλοκαίρι θα μυρίσει. Έτσι σήμερα μόλις τελείωσα κάποιες υποχρεώσεις που είχα στο κέντρο είπα να περπατήσω λίγο και να απολαύσω την μέρα. Ήμουν στην Ερμού όταν αποφάσισα να αλλάξω κατεύθυνση και να πάω προς Αγίου Μάρκου να δω και μία άλλη εικόνα της πόλης που πολλές φορές αποφεύγουμε να δούμε. Κάποτ στην οδό αυτή γινόταν πανικός. Δεν είχε τις μάρκες ή τα προϊόντα που περήφανα δείχνουνε στις βιτρίνες τους τα μαγαζιά της Ερμού αλλά έχει είδη που ο μέσος πολίτης μπορεί να τα αγοράσει για να έχει μία πιο άνετη ζωή. Σήμερα καθώς περπατούσα εκεί παρατήρησα πως και σ' αυτόν τον δρόμο η κίνηση έχει πέσει. Στη μέση του δρόμου στεκόταν ένας Πακιστανός που έπαιζε με ένα ελικοπτεράκι το οποίο προσπαθούσε να προωθήσει. Την ώρα που τον προσπερνούσα περνούσε ένας γεροντάκος δίπλα του από τον οποίο άκουσα να του λέει "γύρνα στην πατρίδα σου άνθρωπέ μου". Δεν γύρισα να τον κοιτάξω τον γεροντάκο όμως αμέσως το μυαλό μου πήγε σε έναν βασιλόφρων εθνικιστή της παλιάς σχολής ο οποίος ψηφίζει ΛΑ.Ο.Σ. και είναι υπέρ του δημοψηφίσματος για τους μετανάστες. Όμως από την άλλη καθώς το ανέλυα στο μυαλό διαπίστωσα πως ήταν διακριτικός. Δε του το φώναξε αλλά το ψυθίρισε. Δε του έδειξε απέχθεια αλλά φόβο. Φόβο όχι μόνο προς τον ξένο αλλά και την στάση των Ελλήνων απέναντι σ' αυτόν και σε όλους τους ομοεθνής του. Πιο πολύ μου φάνηκε η φράση του ως συμβουλή παρά ως απειλή. Κρίμα που ο ξένος άνθρωπος δεν τον άκουσε, αλλά και να τον άκουγε σίγουρα δε θα τον καταλάβαινε. Και πες ότι τον καταλάβαινε τι θα μπορούσε να κάνει όταν ξέρει πως γυρνώντας στην πατρίδα του δεν τον περιμένει τίποτα καλύτερο; Οπότε μένει εδώ και περιμένει, ρισκάρει και ελπίζει. Όμως δυστυχώς τα πράγματα ξεφεύγουν. Μπορεί η μέρα να ναι ηλιόλουστη και να σου φτιάχνει την διάθεση όμως η ελληνική κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει... Τώρα είναι οι ψίθυροι, σε λίγο θα ακολουθήσουν οι φωνές, σύντομα θα έχουμε τις πρώτες διενέξεις. Δε θα αργήσει να κυλήσει και το πρώτο αίμα. Αμέσως άλλαξα την πορεία μου και σκεπτικός έφτασα στον πιο κοντινό σταθμό του μετρό για να γυρίσω σπίτι μου...

Από το Πάνθεον στην Παναγιά των Παρισιών

Μία από τις τελευταίες μέρες μου στο Παρίσι αποφάσισα να περπατήσω στην πανεπιστημιούπολη, στην περιοχή του Αγίου Γερμανού. Εκεί βρίσκεται το Πάνθεον. Δεν είχα ενημερωθεί ιδιαίτερα για την ιστορία και τον ρόλο αυτού του κτιρίου. Γνώριζα πως ο Ναπολέοντας ήθελε ένα αντίστοιχο της Ρώμης να χει και στο Παρίσι. Περπάτησα σοκάκια της περιοχής έχοντας έναν χάρτη στη πίσω τσέπη του παντελονιού. Κάποια στιγμή άκουγα από πίσω μου μία νεαρή κοπέλα που προηγουμένως την προσπέρασα κοιτώντας την στα μάτια να φωνάζει προς το μέρος μου "monsieur". Στην αρχή δεν έδωσα σημασία διότι δε πίστευα πως απευθυνόταν σε μένα. Όμως η φωνή ακουγόταν όλο και πιο κοντά μου. Γύρισα και την είδα να τρέχει προς το μέρος μου. Μου είχε πέσει ο χάρτης και έτρεχε να μου τον δώσει πίσω. "Τουρίστας;" με ρώτησε. Της έγνεψα θετικά. "Ισπανός;" ξαναρώτησε. Πόσες φορές τόσο στην Ιταλία όσο και στην Γαλλία είχα απαντήσει αρνητικά σ' αυτήν την ερώτηση. "Έλληνας..." της απάντησα. "Α ωραία... έχω μία συμφοιτήτρια από Ελλάδα... και η παρέα σου; Ή ήρθες Παρίσι μόνος;". "Θα τους συναντήσω σε λίγη ώρα έξω από την Παναγιά των Παρισιών. Ξύπνησα πιό νωρίς και είπα να περπατήσω λίγο μόνος...". Την είδα να με κοιτάει αμήχανα. Με χαιρέτησε και έφυγε. Συνέχισα τη διαδρομή μου και ρωτώντας περαστικούς έφτασα έξω από το Πάνθεον. Ένα κτίριο σχετικά κοινότυπο με άλλα αντίστοιχα σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Στην είσοδό του κάτω από το αέτωμα μια μεγάλη χρυσή επιγραφή ανέφερε πως όλους τους μεγάλους ανθρώπους τους αναγνωρίζει η πατρίδα. Μπαίνοντας μέσα ένιωσα ένα δέος. Κάτω από τον τρούλο βρισκόταν το εκρεμές του Φουκώ το οποίο σύμφωνα με έναν μηχανισμό και μία θεωρεία μου είχε αναπτύξει έδειχνε την ώρα. Όμως δε κατάλαβα τι νόημα είχε η αιγυπτιακή γάτα δίπλα στο ρολόι. Συνέχισα πιο μέσα. Είχε ένα μεγάλο σύμπλεγμα αγαλμάτων μπροστά από ένα μεγάλο ψηφιδωτό. Μου φάνηκε αρκετά πρόχειρο τόσο το στήσιμο όσο και το θέμα. Το προσπέρασα μπαίνοντας σε μία είσοδο με στριφογυριστές σκάλες που με οδήγησαν στις κρύπτες κάτω. Εκεί είδα τάφους σπουδαίων Γάλλων με πρώτους τον Βολταίρο και τον Ρουσώ και στη συνέχεια σε ειδικούς θαλάμους διάφορους όπως της Κιουρί, του Ζολά, του Δουμά και του Ουγκώ. Ένιωσα περίεργα που είχα αυτές τις προσωπικότητες έστω και νεκρές χρόνια τώρα δίπλα μου. Ακόμα εξέπεμπαν μία αύρα και μία λάμψη. Τότε ένιωσα όμορφα. Κατάλαβα τι ήταν αυτό που με τράβηξε ως εδώ, ήταν ο σεβασμός μου απέναντι σ' αυτά τα πρόσωπα. Βγαίνοντας από το κτίριο είδα πως η ώρα είχε προχωρήσει και η παρέα μου θα με περιμένει. Κατέβηκα την οδό που ήταν το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Καταπληκτικά εκπαιδευτικά συγκροτήματα που με κάνανε να νιώθω πολύ φτωχός και ταπεινός απέναντι στις δικές μου πανεπιστημιακές σπουδές. Ο δρόμος αυτός σε κατέβαζε στον Σικουάνα και κοντά σχετικά με την Παναγιά των Παρισιών. Την εκκλησία την είχα επισκεφθεί ήδη δύο φορές όμως είχα τηρήσει μία παρατήρηση του Μονέ και ήθελα να το διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια. Ο σπουδαίος αυτός ζωγράφος είχε αναφέρει πως το χρώμα του ναού αλλάζει ανάλογα με την θέση του ήλιου. Για να το αποδείξει στηνόταν αρκετές ώρες συγκεκριμένες στιγμές κάποιων ημερών για να σχεδιάσει την πρόσοψη της εκκλησίας. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει ένα σύνολο πινάκων με την Παναγία των Παρισιών με διαφορετικό τονισμό στο χρώματα (μέρος της συλλογής βρίσκεται στο μουσείο Orsey και είχα φωτογραφίσει και είχα προσθέσει στο βίντεο με τα μουσεία τρείς από τους πέντε που έχει). Έτσι τις άλλες φορές που είχα επισκεφθεί την εκκλησία ήταν απόγευμα και σούρουπο ενώ τη μέρα αυτή την είχα δει και το πρωί που την είχα προσπεράσει και το μεσημέρι που θα πήγαινα τώρα. Πράγματι η εκκλησία παίζει με τα χρώματά της. Το βράδυ φαίνεται πολύ σκούρα ενώ το πρωί ήταν κατάλευκη. Το μεσημέρι έχει ένα μπέζ χρώμα το οποίο μετατρέπεται σταδιακά σε γκρίζο πριν καταλήξει πάλι σε μαύρο όταν νυχτώνει. Παντού κόσμος τόσο στην πλατεία της εκκλησίας όσο και στους γύρω δρόμους. Νεαροί με πατίνια τραβούσαν το ενδιαφέρον των περαστικών με τα κόλπα τους και σε κάθε πετυχημένη τους προσπάθεια ο κόσμος χειροκροτούσε. Σε ένα στενό όπου ο κόσμος περίμενε να ανέβει στους δύο πύργους της εκκλησίας ένας ηθοποιός με μάσκα πείραζε τους περαστικούς τρομάζοντάς τους κάνοντας τους επισκέπτες να διασκεδάζουν σε όλη τη διάρκεια της αναμονής τους στην ουρά. Έκανα βόλτες γύρω από την εκκλησία και έβγαζα συνέχεια φωτογραφίες. Δεν ήθελα να χάσω ούτε μία λεπτομέρειά της. Κάποια στιγμή η παρέα ήρθε αφού έφαγα και μία ζεστή βάφλα καθισμένος σε ένα παγκάκι απέναντι ακριβώς από την εκκλησία. Η βόλτα μου εδώ τελειώνει για να αρχίσει μία άλλη.
Επίσης θα θελα να αναφέρω πως ανάμεσα στις φωτογραφίες του Πάνθεον και της Παναγιάς των Παρισιών είναι και τρείς φωτογραφίες με τον Πύργο του St. Jacques για τον οποίο δε γνωρίσω κάτι αν και μου θύμιζε πολύ ένα καρτούν της Disney που έβλεπα μικρός σε ένα κανάλι με κάποια τέρατα που ζούσαν πάνω σε ένα πύργο τα οποία ήταν τη μέρα πέτρινα και το βράδυ ξυπνούσαν και πολεμούσαν για το καλό. Έτσι για να μη ξεχνάμε τα παιδικά μας χρόνια...
Ο φωτογραφικός μου κύκλος για το Παρίσι τελειώνει με το επόμενο βίντεο και μαζί τελειώνει και μία εποχή που θα αναλύσω σε επόμενη ανάρτησή μου...

Η Μαστίχα της Χίου βοηθάει στην τόνωση της ανδρικής σεξουαλικότητας

«Η Μαστίχα της Χίου, φυσικό υποκατάστατο ψευδαργύρου για την τόνωση της ανδρικής σεξουαλικότητας και την καλή λειτουργία του προστάτη».

Με τον παραπάνω τίτλο ένα από τα μεγαλύτερα επιστημονικά περιοδικά, το «Pharmaceutical Biology» (Φαρμακευτική Βιολογία), που εκδίδεται και κυκλοφορεί στην.. Αμερική, δημοσίευσε τον περ. μήνα (Ιανουάριο 2010) μελέτη-έρευνα των Θωμά Σαββίδη (αναπλ. Καθηγητή Βιολογίας Αριστοτελείου Παν/μίου Θεσσαλονίκης), Θάνου Ασκητή (Ψυχιάτρου- Σεξολόγου- Συγγραφέα) και Lilyana Yurukova (καθηγήτριας Φυτολογίας Βουλγαρίας).

Η επιστημονική αυτή έρευνα και τα αποτελέσματά της αναφέρονται στη δράση της Μαστίχας Χίου για την τόνωση της ανδρικής σεξουαλικότητας και φυσικά στην καλή λειτουργία του προστάτη, λόγω της περιεκτικότητάς της σε ψευδάργυρο, που ως γνωστόν λειτουργεί ρυθμιστικά στον ανθρώπινο οργανισμό.

Ο χιολάτρης κ. Θ. Σαββίδης, εδώ και πολλά χρόνια ασχολείται με τη μαστίχα της Χίου και όχι μόνο, έχοντας εκδώσει ένα από τα πρώτα βιβλία που αναφέρονται στο μοναδικό αυτό προϊόν μας, ενώ έχει στη διάθεσή του εξαιρετικές φωτογραφίες που απεικονίζουν τον μικρόκοσμο της μαστίχας, μέρος των οποίων έχουν εκτεθεί και στη Χίο. Συνεργάζεται επίσης με το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Χίου και στις 25 Φεβρουαρίου θα δώσει διάλεξη αναφορικά με τη μεσογειακή διατροφή και τον αριούσιο οίνο.

Επίσημα, λοιπόν, και με επιστημονική σφραγίδα, η Μαστίχα θεωρείται ως αφροδισιακό φυσικό προϊόν, αν και οι έρευνες των μελετητών συνεχίζονται για ανάλογη δράση… και στις γυναίκες.

Βέβαια, για το ρόλο αυτό της μαστίχας υπήρχαν ήδη σχετικές αναφορές στους Περιηγητές από όπου δόθηκε και η αφορμή στον κ. Σαββίδη να ξεκινήσει την έρευνά του. Επίσης, ο ίδιος, ανακάλυψε σημαντικές καταγραφές σε ισλαμικό βιβλίο του 1414, βασισμένο στο Κοράνι, με τίτλο «Η Ιατρική του Προφήτη».

Ανάλογες είναι και οι έρευνες του γεννημένου στη Χίο κ. Θάνου Ασκητή, τον οποίο είχαμε τη χαρά να ακούσομε στο νησί μας, σε εκδηλώσεις για τη μαστίχα, που πραγματοποιήθηκαν πριν από λίγα χρόνια στον Εμπορειό.

Από το blog trelokouneli

Καρναβαλισμός

Και να που και οι απόκριες περάσανε γρήγορα... Πότε τρώγαμε όλοι μαζί τα παϊδάκια την Τσικνοπέμπτη και από σήμερα ξεκινάμε την νηστεία. Όμως είχα δώσει δύο υποσχέσεις. Πως φέτος θα μασκαρευτώ και πως δε θα μασκαρευτώ γυναίκα. Απολαύστε λοιπόν τις φωτογραφίες με μουσική από Maravejas ilegal. Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα φιλαράκια μου, τα οποία ήταν στα πάρτυ (άρα και στις φωτογραφίες) για τις όμορφες στιγμές που περάσαμε. Και του χρόνου...

Όμορφες στιγμές στην Χίο - Ο παππούς μου.

Όποτε κατεβαίνω στο νησί μου προσπαθώ να απολαύσω στιγμές που δε μπορώ να ζήσω στην Αθήνα. Μία από αυτές είναι και οι ιστορίες του παππού μου. Καθόμαστε στην σκεπαστή βεράντα με ουζάκι και μεζεδάκια και αναλύουμε διάφορα, κυριώς τα νέα μου και γενικά για την ζωή μου στην Αθήνα και από προσωπικές του εμπειρίες και αναμνήσεις. Σήμερα είχαμε τη συζήτηση για την βράβευσή του. Τις προάλλες τον τίμησε η Μικρασιατική Ένωση της Χίου (γνωστή και ως Μίκρα στο νησί) για την συνεισφορά του στην ομάδα την δεκαετία του '60 - '70. Δεν ήταν ποδοσφαιριστής αλλά νομικός σύμβουλος της ομάδος και την ακολουθούσε σε όλα τα παιχνίδια της ομάδος όταν βρισκόταν στην Β' Εθνική (είχε η Χίος ομάδα ποδοσφαίρου στην Β' Εθνική;).

"Γιώργο τα χρόνια ήταν δύσκολα τότε. Δεν ακολουθούσαν όλοι οι παίκτες διότι δε παίζανε επαγγελματικά στην ομάδα. Ευτυχώς μας στήριζε ο Λαιμός (Χιώτης εφοπλιστής). Όποτε φτάναμε Πειραιά με τον καράβι μας κάλυπτε τα κενά στην ομάδα με ναύτες από τα πλοία του. Ευτυχώς χάναμε συνήθως στα παιχνίδια εκτός έδρας οπότε δε ψάχνανε τα δελτία των παιχτών της ομάδας. Στον Αγρίνιο μία φορά προηγηθήκαμε του Παναιτωλικού με 0-1 αλλά ευτυχώς χάσαμε 3-1 και ησύχασα. Πηγαίναμε θυμάμαι Καραϊσκάκη να παίξουμε με τον Εθνικό και έβλεπα με δέος το γήπεδο αυτό τότε. Βλέπεις εμείς εδώ παίζαμε σε αλάνες. Ο κόσμος που ερχόταν έβλεπε τα παιχνίδια όρθιος αφού δεν είχε πουθενά να κάτσει."

Εγώ καθόμουν με το ουζάκι στο ένα χέρι και τον άκουγα με ένα χαμόγελο στα χείλη, ενθουσιασμένος από την περιγραφή του. Εκείνος βλέποντάς την προσοχή με την οποία τον άκουγα συνέχιζε...

" Το πιό αστείο γεγονός ήταν όταν παίζαμε με τον Αστέρα στη Χίο (ο Αστέρας ήταν μία άλλη Χιώτικη ομάδα)."

" Είχε η Χίος δύο ομάδες στην Β' Εθνική;"

" Βεβαίως αλλά ο Αστέρας βγήκε τελευταίος και υποβιβάστηκε. Εμείς είμασταν οι καλύτεροι από τους τελευταίους και έτσι μείναμε μία ακόμα χρονιά στην κατηγορία αυτή." και ένα χαμόγελο περιφάνειας σχηματίστηκε στα χείλη του.

" Και για πες μου την ιστορία παππού!"

" Α ναι... Λοιπόν που λες είχαμε έναν επιθετικό, πολύ καλό παιδί. Γύρω στα 22 ήταν, δουλευταράς, ντερέκι σαν εσένα αλλά έπινε πολύ. Στο παιχνίδι με τον Αστέρα ήρθε μεθυσμένος. Όμως δεν είχαμε αντικαταστάτη του και αναγκαστήκαμε να τον βάλουμε μέσα. Σε όλο τον αγώνα είχαμε κλείσει τον Αστέρα στην περιοχή του αλλά γκόλ δεν έμπαινε και ο επιθετικός ήταν στο κόσμο του. Μπές στη φάση του φωνάζαμε αλλά αυτός τίποτα. Ούτε που άκουγε. Όταν έφτασε το παιχνίδι στο 80' δεν άντεξα και μπήκα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και σπρώχνοντάς τον του φώναξα "Κουνήσου βρέ!...". Λες και τον ξύπνησα εκείνη τη στιγμή και με την σπρωξιά μου έφυγε σφαίρα στη μικρή περιοχή του Αστέρα και από θαύμα χτύπησε η μπάλα στο κεφάλι του και μπήκε μέσα. Ούτε που κατάλαβε πως έβαλε γκόλ αλλά οι πανηγυρισμοί με την λήξη του αγώνα δεν είχαν προηγούμενο." Και νατος να γελάει δυνατά λές και το βλεπε μπροστά του.

" Οπότε μέσω της Μίκρας λόγω του σήματός της (δικέφαλος αετός σε κίτρινο φόντο) έγινες και συ παππού Αεκτζής;"

" Όχι μωρέ η ιστορία είναι πιό πολύπλοκη. Εγώ ήμουν Ολυμπιακός. Όχι πως ασχολιόμουν. Αλλά μία χρονιά που ήμουν Αθήνα είχα πετύχει δύο γνωστούς μου και είπαμε να πάμε γήπεδο. Τότε έπαιζε στο Καραϊσκάκη ο Εθνικός με την Α.Ε.Κ. και ο Ολυμπιακός έπαιζε στην Κόρινθο. Τότε είμασταν όλοι οι οπαδοί ανακατεμένοι στις εξέδρες. Κοντά σε μας ήταν ένας παπάς οπαδός του Εθνικού. Η Α.Ε.Κ. κέρδιζε και ο παπάς είχε νεύρα. Τον είχαν πάρει είδηση οι φίλαθλοι και τον πειράζανε. Τότε σηκώθηκε ο παπάς και είπε το εξής "τι να σας κάνω παιδιά αλλά ευλογάτε τα γένια μου". Γέλια που έριξα δε μπορείς να φανταστείς. Κάποια στιγμή ακούσαμε από τα μεγάφωνα πως ο Ολυμπιακός έχασε με 1-0. Α τους κερατάδες είπα. Όχι πως νευρίασα αλλά βλέποντας την Α.Ε.Κ. να κερδίζει αποφάσισα να υποστηρίζω αυτήν την ομάδα από δω και στο εξής."

Στη συνέχεια κοιτάξαμε στον ορίζοντα λες και ο καθένας αναπωλούσε αυτές τις όμορφες στιγμές. Η περιγραφή του αν και λιτή ήταν τόσο όμορφη που έμπαινα μέσα στο κλίμα της εποχής αυτής του αγνού πρωταθλητισμού. Τότε που παίζανε όλοι για την φανέλα και όχι για τα συμβόλαια. Με περηφάνεια μετά μου δειξε το βραβείο που του δώσανε καθώς και το χαρτί που έγραφε "Τιμής ένεκεν". Το χε ήδη καδρώσει και το χε βάλει στο σαλόνι. Επίσης μου δειχνε με καμάρι τις φωτογραφίες με την βράβευση.

"Ξέρεις κάτι;"

"Πες μου..."

"Αν δεν είχα το ρολόι πάνω από την τηλεόραση για να βλέπω την ώρα θα τις κάδρωνα και αυτές τις δυό να τις βάλω πάνω από κει να τις χαίρομαι. Όμως δε ξέρω ακόμα που να τις βάλω και τις έχω αφήσει ακόμα έτσι."

" Μπράβο ρε πάππου..." του είπα χαριτολογώντας χτυπώντας τον στη πλάτη.

Όμως δεν άκουσε την φράση μου παρα μόνο ένιωσε το άγγιγμά μου. Δάκρυσε αφήνοντας τις φωτογραφίες στο τραπέζι πάλι. Ένιωθε πολύ περήφανος.

Είναι υπέροχο να σε θυμούνται και να σε τιμάνε κάποιοι μετά από πολλά χρόνια. Αυτό είναι ένα στοιχείο πως έχεις αφήσει κάποιο έργο. Όσο μικρό κι αν είναι αυτό...

... κάθε δευτέρα!

Ολυμπιακή μέρα

Σπάνια το κάνω αυτό αλλά όταν το παίρνω απόφαση θέλω να το απολαμβάνω. Έτσι σήμερα εκμεταλλευόμενος και την απεργία και έχοντας το απόγευμά μου ελεύθερο αποφάσισα να δω με φίλους τον Ολυμπιακό σε δύο σημαντικά ευρωπαϊκά παιχνίδια τόσο στο βόλεϋ όσο και στο μπάσκετ. Πρώτα όμως έπρεπε να ακολουθήσει το καθιερωμένο καφεδάκι. Αποφασίσαμε να αλλάξουμε στέκι και πήγαμε σε ένα φοιτητικό ροκ στέκι στην Φρεατίδα, τον Έντεχνο. Κάτσαμε στο πάνω όροφο δίπλα στο παράθυρο όπου και απολαύσαμε την θέα της θάλασσας. Οι ισχυροί άνεμοι χτυπούσαν το κύμα τόσο δυνατά στα βράχια που τα απόνερά του φτάνανε ως τον δρόμο. Από κει με τα παιδιά ξεκινήσαμε και πήγαμε στου Ρέντη να δούμε το βόλεϋ. Αγαπημένο αλλά πολύ παρεξηγημένο και υποτιμημένο άθλημα. Ο Ολυμπιακός σχετικά εύκολα νίκησε την ρωσική Ζενίτ Καζάν με 3-1 σετ. Στη συνέχεια αναχωρήσαμε για το Σ.Ε.Φ. να δούμε το αγώνα μπάσκετ μεταξύ του Ολυμπιακού και της Κροατικής Τσιμπόνα. Αγχωτικό παιχνίδι. Στη τελευταία περίοδο ο Ολυμπιακός κατάφερε και το γύρισε το παιχνίδι και νίκησε με 78-75. Παράλληλα είχαμε μάθει πως και στο πόλο νικήσε στο Ο.Α.Κ.Α. τον Παναθηναϊκό με 7-9. Το γεγονός ήταν στο τέλος που περιμέναμε να σταματήσει η καταρακτώδης βροχή και να μπορέσουμε να φύγουμε. Είχαν ανοίξει οι ουρανοί και δε μπορούσες να περπατήσεις πουθενά. Παντού λάσπες και λάκκοι με νερά. Έπρεπε να πάρουμε την απόφαση να φύγουμε. Ήδη πολύς κόσμος είχε φύγει από τον χώρο ενώ λίγοι υπομονετικοί είχαν μπεί μέσα στον αγωνιστικό χώρο και παίζανε μπάσκετ μέχρι να κόψει. Αποφασίσαμε με τα παιδιά να το ρισκάρουμε και να βγούμε στην βροχή μέχρι να φτάσουμε στην υπόγεια διάβαση που θα μας έβγαζε στο Καραϊσκάκη. Μέχρι να φτάσουμε είχαμε βραχεί μέχρι το κόκκαλο. Κατεβήκαμε στην υπόγεια διάβαση η οποία είχε πλημμυρίσει... Φτάνοντας στην άλλη άκρη διαπιστώσαμε πως η βροχή είχε κόψει. Όταν μπήκαμε και στο αμάξι σταμάτησε οριστικά. Ήταν η ατυχία της στιγμής. Αν είχαμε κάνει υπομονή δέκα λεπτά ίσως να την γλιτώναμε. Το μόνο που εύχομαι είναι να μην κρυώσω διότι έρχεται και το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας...

Ατάκες που θα γράψουν ιστορία...

Ακούστηκε ο εξής διάλογος στο Tribeca στη Σκουφά:

- Έχω 6 αμπελώνες μαστίχα!!!

- Και βγάζεις μιά μουστίχα άλλο πράγμα...

Ο διάλογος είναι αληθινός και τα στοιχεία των ατόμων που τα είπαν τα χω στη διάθεσή μου.

Όνειρο ήτανε...

Όλοι μας έχουμε ζήσει έντονα όνειρα που μπορεί να τα θυμόμαστε για όλοκληρη μέρα ακόμα και χρόνια. Όνειρα που μας προβληματίζουν, που μας στοιχειώνου, που μας αλλάζουν κάποιες αντιλήψεις και πιστεύω. Όμως τι γίνεται όταν ένα τέτοιο έντονο όνειρο μπερδεύεται με την πραγματικότητα;... Θα αναρωτηθείτε πως. Το ίδιο θα έκανα και γω μέχρι που το έζησα. Μιάς και έμεινα πρόσφατα για μεγάλο χρονικό διάστημα στο εξωτερικό έχω ακόμα έντονη την αίσθηση του κλίματος που επικρατεί εκτός ελληνικής νοοτροπίας. Έβλεπα στον ύπνο μου πως ήμουν ακόμα έξω και συγκεκριμένα στη Γαλλία. Ήταν τόσο έντονη η αίσθηση αυτή που είχε αρχίσει ήδη να μου λείπει η Αθήνα, η Χίος και όσα πρόσωπα έχω αφήσει πίσω μου. Κάποια στιγμή όμως άκουσα μία γυναίκα να φωνάζει από τους κάτω ορόφους. Αυτό με ξύπνησε. Όμως ακόμα ζούσα στο όνειρο. Μου έκανε εντύπωση πως κάτω από το σπίτι μου ακούω δυνατά κάποιον να μιλάει ελληνικά. Σιγά σιγά καθώς το σκεφτόμουν διαπίστωσα πως και η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματός μου Ελληνίδα είναι. Όπως και η γριούλα απέναντί μου. Μπράβο της μεγάλη γυναίκα Ελληνίδα να μένει εξωτερικό. Στη συνέχεια θυμήθηκα και την άλλη κυρία του πρώτου ορόφου που μου είχε κάνει παρατήρηση παλιά επειδή είχα προκαλέσει θόρυβο. Για μία στιγμή ένιωθα πολύ τυχερός που ενώ ζω στο εξωτερικό έχω τόσους Έλληνες κοντά μου οπότε με το παραμικρό πρόβλημα θα μπορούσα άνετα να τους ζητήσω μία βοήθεια. Όμως άρχισα να γυρίζω στην πραγματικότητα. Ο χώρος γύρω μου άρχισε να γίνεται ακόμα πιο οικείος και κερασάκι στη τούρτα ήταν και ο θόρυβος του τραμ καθώς περνούσε κάτω από το σπίτι. Είμαι στην Ελλάδα. Μία απογοήτευση με κυρίευσε. Όχι τόσο στο ότι δε ζω στο εξωτερικό αλλά στην αφιλοξενία που νιώθεις μέσα σε μία ελληνική πόλη. Να περιτριγυρίζεσαι από άγνωστους ανθρώπους οι οποίοι σίγουρα θα ήταν πιο φιλικοί και ζεστοί μαζί σου σε περίπτωση που ζούσαμε σε μία πόλη του εξωτερικού. Αυτό με έκανε να καταλάβω γιατί είναι τόσο δεμένοι οι αλλοδαποί που έρχονται και μένουν στην χώρα μας. Συνειδητοποιούν αυτήν την στάση των Νεοελλήνων και ξέρουν πως ενωμένοι είναι πιο δυνατοί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αυτοί οι άνθρωποι να προχωράνε μπροστά και να νιώθουν την Αθήνα και την κάθε ελληνική πόλη πιο δικιά τους (όχι κτητικά) απ' ότι εμείς οι ίδιοι που μένουμε χρόνια εδώ. Μάλλον το χουμε χάσει το παιχνίδι πια. Διότι για να ξεφύγουμε από αυτήν την κατάντια θα πρέπει να δράσουμε όλοι μαζί αλλά δε βλέπω καμία όρεξη από κανέναν και μέσα σ' αυτούς βάζω και τον εαυτό μου...

Ας επανέλθω λοιπόν σιγά σιγά στην καθημερινότητα πάλι...

Πότε θα στις επιστρέψω;...

Με ξύπνησε ο ήχος της κλήσης του κινητού μου. Σε μία ωρίτσα θα μαι κάτω από το σπίτι σου να σε πάρω να πάμε για καφεδάκι, μου είπε. Σηκώθηκα πλύθηκα, ετοιμάστηκα και παράλληλα είχα ανοίξει το ράδιο και άκουγα μουσικούλα. Πράγματι ήρθε στην ώρα που μου είπε. Ήμουν ήδη κάτω και περίμενα. Χαιρετάω χαμογελώντας καθώς άνοιγα την πόρτα για να μπώ μέσα. Τότε κάτι πάτησα στο πάτωμα του οχήματος και γλιστρώντας μπήκα όλος μέσα.

-Τι είναι αυτό; αναρωτήθηκα;.

-Οι σβόλοι μου, μου απάντησε.

-Ποιοί σβόλοι σου;

-Από τα παιδικά μου χρόνια, πάντα κουβαλάω ένα πουγκί μαζί μου για γούρι. Έχω ένα στο αμάξι αλλά μάλλον άνοιξε και χυθήκανε στο χώρο...

-Θες να κοιτάξω αν υπάρχουν και άλλοι εδώ κάτω...

-Όχι δε πειράζει θα το κοιτάξω εγώ μετά...

-Πω πω, με γύρισες πολλά χρόνια πίσω, θυμάσαι όταν πηγαίναμε στις αλάνες της Αγιάς Κατερίνας, της Τρουλωτής και στο δημοτικό για να παίξουμε μπίλιες;...

-Ναι... όμορφα χρόνια... αθώα χρόνια, τσακωνόμασταν για μικροπράγματα... Τώρα που το σκέφτομαι σου χρωστάω κάποιες μπίλιες από τότε, με είχες κερδίσει σε ένα παιχνίδι και επειδή έκλαιγα μετά μου τις επέστρεψες.

-Το θυμάμαι αυτό. Είχες χάσει εκείνη τη μέρα την αγαπημένη σου μπίλια. Από την μία χάρηκα που στην κέρδισα αλλά από την άλλη στεναχωριόμουν που σε έβλεπα έτσι. Σκέφτηκα να σου δώσω την συγκεκριμένη μπίλια πίσω αλλά μετά στις επέστρεψα όλες. Εξάλλου ήταν μικρή η απώλεια η δικιά μου σε σχέση με την δικιά σου.

-Ξέρεις κάτι;... είχα εκτιμήσει πολύ την κίνησή σου αυτή. Το πουγκάκι που είχα με τις μπίλιες αυτές τότε το φύλαξα για να θυμάμαι την κίνησή σου αυτή. Νομίζω όμως πως πρέπει να στο επιστρέψω. Σου ανήκει...

-Τα παιδικάτα ανήκουν σ' αυτόν που τα χει ζήσει... Δε μπορώ να σου πάρω τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις σου, εξάλλου μου έχεις προσφέρει τόσα πολλά που έχεις καλύψει με το παραπάνω το χρέος σου αυτό...

Χαμογέλασε, με μία πικρία που τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα αλλά και μιά χαρά που ένα βάρος που κουβαλούσε από τότε έφευγε οριστικά από πάνω του. Χσμογέλασα και γω. Έσκυψα και έπιασα τη μπίλια που πήγε να με ρίξει κάτω, λες και ήθελε να με εκδικηθεί που δε την κράτησα ενώ την είχα κερδίσει. Ήταν ακόμα γυαλιστερή. Την παρατηρούσα αρκετή ώρα. Άρχισα να διακρίνω το πρόσωπό μου που καθρεφτιζόταν στην επιφάνειά της. Όμως δεν έβλεπα την σωστή εικόνα, έβλεπα ένα πρόσωπό είκοσι χρόνια νεότερο, να χαμογελάει σκεπτόμενο την επόμενη σκανταλιά που θα κάνει. Τότε ακούστηκαν κάποιες φωνές μέσα μου. Γύρισα προς το παράθυρο αλλά δεν ήταν του αυτοκινήτου. Ήμουν στο πατρικό μου, στο σαλόνι και άκουγα τους φίλους μου που με φωνάζανε να βγώ έξω μαζί τους να παίξω...

"μου χεις προσφέρει πιό πολλά που έχεις καλύψει με το παραπάνω το χρέος σου αυτό..."

Τα μάτια μου τα νιωσα υγρά καθώς επέστρεψα στην πραγματικότητα. Έπαιζα με τα δάχτυλα μου την μπίλια καθώς κοιτούσα την διαδρομή μέσα από το αμάξι...

Δεν έχω λόγια...

Είναι πολλές φορές που πολύ παράγοντες σε κάνουν να ακούς ένα τραγούδι στο ράδιο και να το λατρεύεις με την πρώτη. Όμως όταν έχεις απέναντι σου έναν μουντό καιρό, με υπέροχη μουσική, καταπληκτικούς στίχους και την μαγευτική φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου τότε όλα τα υπόλοιπα ακούγονται περιττά και φλύαρα... Ας απολαύσουμε λοιπόν το τραγούδι που με ταξίδεψε σήμερα...

Μια χριστουγεννιάτικη πρωινή βόλτα στα Ηλύσια Πεδία...

Πρωί παρασκευής 25 Δεκεμβρίου αποφασίζω να πάω από νωρίς το πρωί να επισκεφθώ το μουσείο του Λούβρου, ώστε να χω όλη τη μέρα μετά ελεύθερη και για άλλα αξιοθέατα της πόλης. Έλα όμως που λόγω της ημέρας ήταν κλειστό. Η απογοήτευση ήρθε και έφυγε αμέσως. Δε θα πάω σήμερα θα πάω αύριο οπότε ας απολαύσω τον χρόνο που μου δίνεται τώρα. Έτσι ξεκίνησα τον περίπατό μου από τον κήπο Carrousel ο οποίος ξεκινάει από μία αψίδα που βρίσκεται στο τελείωμα της αυλής του μουσείου του Λούβρου. Ένας κήπος ανοιχτός με θάμνους και διάσπαρτα αγάλματα τα οποία δένανε πολύ όμορφα με τον γύρω χώρο και η εικόνα γινόταν ακόμα πιο όμορφη με τον πύργο του Eiffel και το μουσείο Orsey στο βάθος. Από τα γλυπτά μοντέρνας τέχνης περάσαμε σε ελληνικά αντίγραφα. Μπαίνοντας σε μία λιμνούλα βλέπουμε περιμετρικά σε λευκό μάρμαρο θέματα γνωστά σε μας. Πρώτο δεσπόζει το σύμπλεγμα του Λαόκοντα όπου προσπαθεί να σώσει τους δύο γιούς του από τα φίδια που βγήκαν από την θάλασσα με σκοπό να τους πνίξουν. Στη συνέχεια μου κάνει εντύπωση ο αδριάντας του Περικλή. Προχώρησα περιμετρικά της λιμνούλας κάτω από το βλέμμα του Περικλή. Παντού υπήρχαν διάσπαρτες καρέκλες οι οποίες περιμένουνε καρτερικά τους Παριζιάνους να ξαποστάσουν από τους περιπάτους τους στα πάρκα της πόλης. Μετά τη λιμνούλα πέρασα στον κήπο Tuileres ο οποίος καταλήγει στην πλατεία Concorde με τη μεγάλη ρόδα όπου μπορείς να δείς το Παρίσι από ψηλά από κεντρικό σημείο της πόλης. Στον κήπο αυτό που διασχίζω μέχρι να φτάσω στη πλατεία υπάρχουν μικρά έργα τέχνης κρυμμένα έτοιμα να τα ανακαλύψεις και να τα απολαύσεις όπως ο Απόλλωνας με την Άρτεμις που τρέχουν ανέμελοι ενώ στο βάθος τους παρακολουθεί η Λητώ, φωτισμένοι όλοι τους από το φως του χειμωνιάτικου ήλιου. Αλλά δεν ήταν οι μόνοι που το απολαμβάνανε. Παντού υπήρχαν άνθρωποι είτε καθισμένοι στις καρέκλες των μικρών λιμνών είτε περπατώντας ανάμεσα στα ψηλά δέντρα και αγάλματα που χαιρόντουσαν με τα ζεστά χάδια του ήλιου. Μέσα από αυτή την ησυχία και τον σεβασμό που υπήρχε μεταξύ των παρεβρισκομένων, άρχισα να νιώθω μία εσωτερική γαλήνη και ευτυχία. Κοντοστάθηκα στην λιμνούλα και απολάμβανα τη στιγμή. Όμως ήθελα να φτάσω μέχρι την αψίδα του Θριάμβου. Έτσι συνέχισα την πορεία που χάραξα προς την μεγάλη ρόδα. Περνώντας την ρόδα αντίκρισα την πλατεία Concorde με τον τεράστιο οβελίσκο. Από κει ξεκινούσαν τα Ηλύσια Πεδία. Έναν από τους πιό όμορφους δρόμους της Ευρώπης που στο τελείωμα του διακρινόταν η Αψίδα. Διέσχισα τον μεγάλο δρόμο και άρχισα να ανηφορίζω προς τα πάνω. Τότε έφτασα στο Petit Palais. Ένα καταπληκτικό κτίριο με γυάλινη οροφή. Σε κείνο το σημείο τα Ηλύσια Πεδία ήταν παράλληλα με τον Σικουάνα. Έτσι έκανα μία παράκαμψη και βρέθηκα σε μία όμορφη γέφυρα. Στην απέναντι όχθη βρισκόταν το μουσείο Αφρικανικής τέχνης με τον Πύργο του Eiffel από πίσω του. Υπέροχο μοντέρνο κτίριο με πετυχημένη επιλογή χρώματος στην πρόσοψή του που σου δινε αμέσως την εντύπωση πως τα εκθέματά του έχουν σχέση με την Αφρική. Αφού απόλαυσα την θέα που μου πρόσφερε το σημείο αυτό στο οποίο στεκόμουν ξαναγύρισα στα Ηλύδια Πεδία και συνέχισα το δρόμο μου προς την αψίδα. Βλέποντας αυτή την ομορφιά και αυτόν τον σεβασμό του περιβάλλοντος προς τους περαστικούς αναρωτιόμουν για την βλακεία που μας τρώει και έχουμε μετατρέψει την Ερμού ως την πιο ακριβή οδό της Ευρώπης η οποία δεν έχει κάτι παραπανω για να ζηλέψουν οδοί όπως η Μητροπόλεως στη Θεσσαλονίκη που είναι πιο φτηνές. Παντού έβρισκες εστιατόρια, καταστήματα με προϊόντα από γνωστές μάρκες, τραβώντας την προσοχή μου η αντιπροσωπεία της Renault όπου είχε το πρώτο υπερηχητικό αμάξι της σε έκθεση. Φτάνοντας στην αψίδα έμεινα αρκετή ώρα στη νησίδα να την θαυμάζω δίνοντας έμφαση στα θέματά της, στην ζωφόρο που έδειχνε τα στρατεύματα να επιτίθονται προς την ανατολή και να επιστρέφουν νικηφόρα προς την δύση, τις νίκες του Ναπολέοντα γραμμένες πάνω σε ασπίδες και στις κολώνες του μνημείου. Εκείνη τη στιγμή άκουσα σφυρίγματα γέλια και παιδικές φωνές. Μπροστά μου πέρασε ένα κονβόι με αστυνομικές μοτοσικλέτες στις οποίες στην μία επέμβαινε ο Άγιος Βασίλης, ο οποίος χαιρετούσε τα παιδάκια και τους γύρω περαστικούς. Χαμογέλασα μιάς και αυτή η εικόνα με ξανάφερε στην πραγματικότητα δείχνοντάς μου πως έχουμε Χριστούγεννα. Αφού χάθηκε στο βάθος ξανάστρεψα το βλέμμα μου προς το μνημείο. Για να φτάσω στην αψίδα πέρασα από μία υπόγεια διάβαση. Εκεί βρέθηκα στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη του οποίου η φλόγα φέγγει ασταμάτητα. Στάθηκα κάτω από την αψίδα και κοίταξα προς τον βορρά. Εκεί βρισκόταν η σύγχρονη αψίδα του Παρισιού ανάμεσα στους ουρανοξύστες να στέκεται και κείνη περήφανη αλλά με σεβασμό και διακριτικότητα προς την παλιά. Στη συνέχεια κοίταξα προς τον νότο. Το Παρίσι με περίμενε... Έχω να ανακαλύψω και άλλα μέρη του. Αφού αποχαιρέτησα την αψίδα άρχισα να κατεβαίνω προς τον πύργο του Eiffel...

Ταξιδεύοντας....

Είναι πολλές φορές που δε χρειαζόμαστε τους στίχους για να μας ταξιδέψει ένα τραγούδι... Ας απολαύσουμε την μελωδία του αν και πιστεύω πως αρκετοί θα προσπαθήσετε να φέρετε τους ελληνικούς στίχους στο μυαλό σας...

Περιπλανήσεις στα μουσεία του Παρισιού...

Ένας επιπλέον λόγος που αξίζει να πας στο Παρίσι πολλές φορές είναι τα μουσεία του. Υπάρχει μία τεράστια ποικιλία μουσείων που μετατρέπουν την πόλη αυτή ως την καλύτερη αποθήκη και έκθεση έργων τέχνης της Ευρώπης, το μυαλό του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δυστυχώς το χρονικό μου περιθώριο με υποχρέωσε να πάω στα πιο βασικά μουσεία από τα οποία αυτό που κέρδισε τις εντυπώσεις και την καρδιά μου να είναι το μουσείο Orsey.

Η ιστορία του κτιρίου αυτού είναι πολύ ιδιαίτερη. Παλιός σιδηροδρομικός σταθμός που συνέδεε το Παρίσι με την Ορλεάνη, εγκαταλήφθηκε στην τύχη του. Το κτίριο φθειρόταν και είχε παρθεί απόφαση να κατεδαφιστεί. Τότε εμφανίστηκε ο Γουέλς ο οποίος ανακαίνισε πρόχειρα τον χώρο για να γίνουν εκεί τα γυρίσματα της δίκης της ταινίας "Πολίτης Κέιν". Έτσι το κτίριο πήρε μία παράταση ζωής. Αργότερα και οι ίδιοι οι Γάλλοι ζήτησαν να ανακαινιστεί το κτίριο και να μετατραπεί σε μουσείο. Σήμερα μπορούμε να το επισκεφθούμε και να θαυμάσουμε όχι μόνο τα εκθέματα του αλλά και το ίδιο το κτίριο τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Οι συλλογές του μουσείου βασίζονται σε έργα ιμπρεσιονιστών (όπως Μανέ, Μονέ και Ρενουάρ), μετα-ιμπρεσιονιστών (όπως Ματίς, Τουλούζ - Λοτρέκ και Βαν Γκόγκ), καλλιτέχνες της σχολής Ποντ - Αβεν (όπως ο Γκογκέν), κινήματα του Συμβολισμού, του Ρομαντισμού, του Νατουραλισμού και γλυπτική και κύριως εκπροσώπους τον Ροντέν και τον Ντομιέ. Δε θέλω να κουράσω μιλώντας για την τέχνη. Όμως θα ήθελα να σχολιάσω τον όμορφο σχεδιασμό και στήσιμο του μουσείου. Σαν χώρος δε σου παραδίδεται εύκολα. Πρέπει μόνος σου να ψάξεις να βρείς τα αριστουργήματα που κρύβει. Μ' άρεσε που τοποθετήσανε τα έργα των δύο φίλων Βαν Γκογκ και Γκογκέν κοντά. Ήταν η πρώτη μου φορά που είδα έναν πίνακα του πολυδιαβασμένου μου καλλιτέχνη και η αλήθεια είναι πως συγκινήθηκα πολύ. Μια αυτοπροσωπογραφία του καθώς και δύο πίνακες του με λουλούδια και το απών εκείνες τις μέρες γαλάζιο δωμάτιο που δε κατάφερα τελικά να δω. Όμως είδα με τα μάτια μου την θεωρεία του Μονέ πως η Παναγία των Παρισίων έχει διαφορετικό χρώμα στην όψη αναλόγως με την θέση του ήλιου. Για να το αποδείξει είχε ζωγραφίση την εκκλησία πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μέρας. Ο διαφορετικό φωτισμός και τα χρώματά του φαίνονται στους πίνακες που έχουν στηθεί στη σειρά δίπλα σε έργα του Ρενουάρ και του Μονέ. Επίσης ένιωσα ένα δέος βλέποντας τα έργα του Τουλούζ - Λοτρέκ γνωρίζοντας και την παράνομη ζωή του. 'Οπως επίσης μου κόψανε την ανάσα τα γλυπτά του Ροντέν. Εκθέματα για τα οποία είχα ρίξει αρκετή μελέτη στις σπουδές μου στα μαθήματα της Ιστορίας της Τέχνης. Όσο για το κτίριο δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Ένα αριστούργημα που μου προκαλεί εντύπωση πως θέλανε οι Γάλλοι να το κατεδαφίσουν. Ο εσωτερικός του χώρος αναπτυγμένος πάνω στη παλιά διαμόρφωση του σταθμού σου δίνει ένα τεράστιο άνοιγμα κάνοντας τα εκθέματα να φαίνονται μικρά. Το ωραίο είναι πως σε όποιο σημείο και αν σταθείς βλέπεις στο βάθος το μεγάλο χρυσό ρολόι του σταθμού να σου υπενθυμίζει την ώρα όχι για να μη χάσει το τραίνο (πλέον) αλλά για να μη ξεχαστείς μέσα στα αριστουργήματα.

Στη συνέχεια πάμε στο Μουσείο του Ζόρζ Πομπιντού. Θα ήθελα να αναφέρω εδώ πως στο βίντεο έχω γράψει λάθος το όνομα του μουσείου. Δε γράφεται Beaubidu αλλά Pompidou. Σ' ευχαριστώ Δήμητρά μου για την διόρθωση πάνω στο βίντεο. Δυστυχώς το μουσείο αυτό δε μπόρεσα να το γυρίσω μέσα όμως το απόλαυσα απέξω. Το Πομπιντού το είχα ακούσει πρώτη φορά στο σχολικό βιβλίο γαλλικών Allo France όπου οι μικροί ήρωες είχαν αποφασίσει να το επισκεφθούν. Μου χε κάνει μεγάλη εντύπωση και ήθελα πολύ να το δω από κοντά ως κτίριο. Πράγματι είναι αρκετά εκκεντρικό αφού οι αρχιτέκτονές του (Ρότζερ και Πιάνο) είχαν αποφασίσει να φέρουν τα μέσα έξω στο κτίριο. Έτσι όλες οι σωληνώσεις του κτιρίου είναι εξωτερικές και χρωματιστές, ανάλογα με την λειτουργία τους, πράσινες για το νερό, κίτρινες για το ηλεκτρικό και μπλέ για τον κλιματισμό. Σύμβολο αυτού του κτιρίου είναι η κυλιόμενη σκάλα που σε σχήμα φιδιού σε ανεβάζει στο πιο ψηλά πατώματα. Επίσης στο άνοιγμα του μουσείου μαζεύονται πολλοί καλλιτέχνες του δρόμου οι οποίοι με διάφορα κόλπα προσπαθούν να προσελκύσουν τον κόσμο. Όλοι κάνουν όνειρα και το δείχνουν με τον αέρα που έχουν. Και γιατί να μην κάνουν όταν γνωστά ονόματα όπως η Peuroux έγινε διάσημη όταν την άκουσε ένας να τραγουδάει jazz σε έναν από τους δρόμους του Παρισιού. Έτσι και γω μαζί με τους υπόλοιπους περαστικούς αφού είχα αγοράσει μία ζεστή βάφλα με λιωμένη νουτέλα από πάνω, χωνόμουν για να δω κάποιους καλλιτέχνες και η αλήθεια είναι πως αρκετοί με διασκεδάσανε πάρα πολύ. Περπατώντας γύρω από το μουσείο είδα σε ένα σινεμά πως παιζόταν η ελληνική ταινία Κυνόδοντας. Χάρηκα πάρα πολύ όταν είδα την αφίσσα μιάς ταινίας που μόνο ελληνική δε κάνεις βάση του σεναρίου της και των ερμηνειών. Αυτό που με απογοήτευσε από το Ποπιντού ήταν το Συντριβάνι του Στραβίνσκι το οποίο είχε αφεθεί στην τύχη του μ' αποτέλεσμα η σημερινή του εικόνα (ή τουλάχιστον αυτή που είδα εγώ) να μην τιμάει τους Γάλλους και πόσο μάλλον τους υπαλλήλους του μουσείου που είναι υπεύθυνοι γι' αυτό. Το Ποπιντού το είχα επισκεφθεί τελευταία μέρα και φεύγοντας από αυτό μιάς και ο ήλιος άρχισε να πέφτει κινήθηκα προς Σικουάνα για να δω για τελευταία φορά τον Πύργο του Eiffel και να τον αποχαιρετίσω.

Τελευταίο μουσείο που αφήνω (αν και πρώτο στο βίντεο) είναι το μουσείο του Λούβρου. Το Λούβρο το άφησα τελευταίο γιατί δε ξέρω πόσο πολύ θα γράψω. Στο Λούβρο πήγα τρείς φορές. Την τρίτη κατάφερα να μπω. Την πρώτη φορά πέρασα απέξω. Ήθελα επιτέλους να δω αυτή τη πυραμίδα που όλοι οι Γάλλοι βγάζανε σπυράκια με την παρουσία της σε αυτόν τον χώρο, όμως θα μου πείτε τώρα πως την ίδια στάση είχαν και για τον Πύργο του Eiffel. Μεγάλη σειρά κόσμου που περίμενε για να μπεί μέσα. Οπότε πήρα την απόφαση πως την μέρα που θα το επισκεφθώ θα πάω από νωρίς. Πήγα την μέρα των Χριστουγέννων. Στις 8:30 ήμουν στην είσοδο όταν διάβασα σε μία ανακοίνωση πως το μουσείο θα ναι κλειστό λόγω γιορτής. Δεν απογοητεύτηκα. Εκμεταλλεύτηκα τον χρόνο μου κάνοντας μία τεράστια βόλτα που θα αναλύσω στο επόμενο βίντεο που θα ετοιμάσω. Την τρίτη μέρα μπήκα μέσα. Ήμουν εγώ και άλλοι πέντε άνθρωποι στη σειρά. Δεν είναι δυνατόν είπα. Σίγουρα θα πλακώσουν και άλλοι. Έχοντας αυτή την ευκαιρία στα χέρια μου γύρισα σε όλο το μουσείο να δω όλα τα αριστουργήματα μόνος μου και ήσυχος χωρίς την βαβούρα των γκρούπ. Πήγα στην Μόνα Λίζα. Πώς γίνεται αυτός ο τόσο μικρός πίνακας να έχει προκαλέσει ένα τόσο μεγάλο κύμα λατρείας. Εξάλλου είναι γνωστή η επίθεση που είχε δεχτεί από μία τουρίστρια που του είχε πετάξει μια κούπα καφέ. Ευτυχώς δεν είχε πάθει ζημιά όμως πλέον τον είχανε τοποθετημένο πίσω από μία τζαμαρία. Επίσης είδα την Νίκη της Σαμοθράκης. Ένα υπέροχο γλυπτό, πολύ έξυπνα στημένο ώστε να έχεις την αίσθηση πως θα πετάξει. Η Αφροδίτη της Μήλου. Υπέροχη κίνηση στο κορμί της και καταπληκτικές γραμμές. Άξια παίρνει τον τίτλο του πιο όμορφου γλυπτού. Την παρατηρούσα κάνοντας κύκλους γύρω της αρκετή ώρα. Πρώτη φορά την έβλεπα περιμετρικά. Απ΄όπου κι αν στεκόσουν την απολάμβανες. Η Σφαγή της Χίου του Ντελακρουά. Ένας πίνακας που επηρέασε όλη την Ευρώπη στο να στραφεί στον φιλελληνισμό και να γίνει το πρώτο βήμα στήριξης προς την Ελληνική επανάσταση. Δίπλα σ' αυτόν ήταν ο πίνακας της Γαλλικής Επανάστασης καθώς και Η σχεδία της Μέδουσας και η στέψη του Ναπολέοντα. Αφού γύρισα όλα τα αριστουργήματα ήρεμος συνέχισα στις αίθουσες με τα λιγότερο διάσημα εκθέματα. Πήγα στα ελληνικά όπου είδα κάποια αντικείμενα που έχουμε τα αντίγραφά τους στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και με έπιασε μιά μεγάλη συγκίνηση. Καθόμαστε και γρινιάζουμε για τα Μάρμαρα του Βρετανικού και δε ζητάμε και αυτά. Εξάλλου στο Λούβρο βρίσκεται μία μετόπη, ένα τμήμα ζωφόρου και ένα κεφάλι από τα αετώματα του Παρθενώνα τα οποία πραγματικά στέκονται ανούσια σε μία στενή αίθουσα πριν μπείς στην μεγάλη που είναι η Αφροδίτη της Μήλου. Ο κόσμος τα προσπερνάει και ούτε τα κοιτάει μιάς και πάει παρακάτω. Τους έκανε εντύπωση πουβλέπανε έμενα να κάθομαι και να τα παρατηρώ αρκετή ώρα. Το Λούβρο είναι πολύ μεγάλο. Κουράζεσαι να στέκεσαι όρθιος, όμως η δίψα σου να τα δεις όλα σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις να περπατάς. Πέρασα στην απέναντι πτέρυγα που είχε εκθέματα από Αίγυπτο, Μεσοποταμία και Ασία. Σε εκείνο το σημείο άρχισα να κουράζομαι. Έφτασα μέχρι την μεγάλη αίθουσα με γλυπτά από Γάλλους καλλιτέχνες του 18ου και 19ου αιώνα. Στην πινακοθήκη τελείωσαν οι μπαταρίες μου. Χρειαζόμουν επειγόντως φαγητό και νερό. Κατέβηκα από τις κυλιόμενες βγαίνοντας πάλι στην πυραμίδα. Τότε είδα τον πανικό που επικρατούσε δύο η ώρα το μεσημέρι. Ουρές ατελείωτες από κόσμο που περίμενε να κόψει εισητήριο. Εγώ γεμάτος από εικόνες και γνώσεις πάνω στη τέχνη πήγα στη μπουτίκ όπου αγόρασα διάφορα βιβλία με θέμα το μουσείο και κατευθύνθηκα προς τον πάγκο για να πάρω το μπουφάν μου και την τσάντα μου. Ενώ το πρωί τα έδωσα σε έναν γεροντάκο, το μεσημέρι τα παρέλαβα από μία πανέμορφη υπάλληλο η οποία χαμογελαστή με ρώτησε αν είμαι Ισπανός. Της είπα όχι χαμογελώντας. Μήπως Ιταλός συνέχισε. Ούτε και Ιταλός. Βλέποντας την περιέργεια στο βλέμμα της της απάντησα πως είμαι Έλληνας. Μου χαμογέλασε δίνοντάς της την κάρτα με το νούμερο κράτησης. Την χαιρέτησα καθώς μου ευχόταν καλές γιορτές. Ανεβαίνοντας προς την πυραμίδα για να βγώ απολάμβανα τις τελευταίες εικόνες μέσα από το μουσείο. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η παρουσία των κυκλικών μεταλλικών πλακών που έδειχναν την νοητή γραμμή του ρόδου η οποία περνάει όλο το Παρίσι διασχίζοντας εγκάρσια το μουσείο. Την πέτυχα σε αρκετά σημεία φωτογραφίζοντάς την. Μία από τις φωτογραφίες την έχω περάσει και στο βίντεο.
Από όλα τα μουσεία αυτό που μ' άρεσε περισσότερο ήταν του Orsey, και είναι πολύ πιθανόν όταν ξαναεπισκεφθώ το Παρίσι να ξαναπάω. Επόμενο θέμα μας με το Παρίσι είναι η πρωινή βόλτα στα Ιλίσια Πεδία και στην Αψίδα του Θριάμβου...

Καλό μήνα

Καλημέρα, καλή βδομάδα και καλό μήνα... Με μεγάλη εντύπωση διαπίστωσα πόσο γρήγορα πέρασε ο μήνας. Νόμιζα πως πριν μία βδομάδα ήμουν Χίο για να γιορτάσω την Πρωτοχρονιά. Δυστυχώς ή ευτυχώς περνάει γρήγορα ο καιρός. Βάζω το δυστυχώς ή ευτυχώς διότι είναι διάφοροι περίοδοι της ζωής μας που θέλουμε να παγώσουμε τον χρόνο και να κυλάνε οι στιγμές πολύ αργά και είναι άλλες περίοδοι προσμονώντας κάποιον ή κάτι μ' αποτέλεσμα να παρακαλάς να περάσει ο χρόνος γρήγορα.
Ο Γενάρης που πέρασε ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος και ενδιαφέρον μήνας. Ήταν η αρχή της νέας χρονιάς για την οποία περιμένω καλύτερες μέρες. Κάτι που πραγματικά φάνηκε από την αρχή του και μου ανέβασε την ψυχολογία στα ύψη. Επίσης έκανα μία στροφή στα παλιά, οπότε άρχισα να πηγαίνω πάλι κινηματογράφο. Είδα τόσες ταινίες όσες είδα όλο το προηγούμενο 4μηνο. Ήρθα πιο κοντά με ανθρώπους που είχα παραμελήσει. Αυτό με κανε πιο χαρούμενο, πιο γεμάτο άνθρωπο και παράλληλα να βλέπω τις επόμενες μέρες με καλύτερη διάθεση. Έζησα μία απρόσμενη ανανέωση...
Όπως και να χει ο Φλεβάρης είναι ένας μήνας που κρύβει πολλά παρ' όλη την μικρή του διάρκεια. Με το τέλος αυτού του μήνα έρχονται οι καλύτερες μέρες... Οπότε τις περιμένω...