Άνθρωποι με έργο διαχρονικής αξίας

Όσο πιο πολλά έχει προσφέρει ένας καλλιτέχνης στον υπόλοιπο κόσμο, τόσο πιο ήρεμος και χαμηλών τόνων είναι.
Διότι πολύ απλά η δημιουργία του, έχει διώξει μακριά την ανασφάλεια. Μία ανασφάλεια κι ένα προβληματισμό που τον είχαν οδηγήσει στον χώρο της τέχνης, βοηθώντας τον να γίνει πρώτα απ' όλα ο ίδιος καλύτερος άνθρωπος και στη συνέχεια να περάσει τις σκέψεις του και την ιδέα που έχει για τον κόσμο στους υπόλοιπους ανθρώπους.
Ένας σύγχρονος σπουδαίος καλλιτέχνης και άνθρωπος είναι ο Κωνσταντίνος Βήτα.

Η βροχή της λήθης

Πάλι βρέχει μέσα στο δωμάτιο
και ο χαμηλός φωτισμός δε βοηθάει,
ούτε που έχω κρεμάσει το κεφάλι μου
πάνω απ’ το γραφείο σαν κορνίζα πεθαμένου.
Θα μουσκέψει όλους μου τους πίνακες
θα λιώσει το μελάνι από τα γραπτά μου
θα καταστρέψει την κιθάρα μου
και όλα τα βιβλία
θα αχρηστέψει όλη μου τη μουσική.

Πώς θα αντιμετωπίσω αυτή την απώλεια;
Και δε με νοιάζει για μένα,
αλλά για όλα τα ίχνη της ανούσιας ύπαρξής μου
που μάταια προσπαθούσα να σώσω από τη λήθη.

Συνεχίζει να βρέχει.
Το νερό έχει φτάσει ως τα γόνατα,
θα περιμένω λίγο ακόμα.
Το ξέρω,
θα μου κάνει τη χάρη,
δε θα με αφήσει έτσι.
Θα με πλύνει,
θα καθαρίσει κάθε ίχνος,
θα με βουλιάξει σε μια απέραντη λησμονιά
να με λυτρώσει.
Κι έπειτα με βεβαιότητα θα πω πως δεν υπήρξα ποτέ.

Ποίημα: Χρήστος Ζάχος
Φωτογραφία: Funambule, Strasbourg, Décembre 2012.

Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922 - Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997)

H απουσία κριτικής σκέψης

H εργασία των διανοουμένων θα έπρεπε να είναι εργασία κριτικής. Kαι τέτοια ήταν συχνά στην Ιστορία, όπως, παραδείγματος χάριν, κατά τη στιγμή της γέννησης της φιλοσοφίας στην αρχαία Ελλάδα. Τότε, οι φιλόσοφοι αμφισβητούν τις κατεστημένες συλλογικές παραστάσεις, αμφισβητούν τις ιδέες για τον κόσμο και τους θεούς, αμφισβητούν την ορθή τάξη της πολιτείας. Ομως, αρκετά γρήγορα, η στάση αυτή εκπίπτει, εκφυλίζεται. Οι διανοούμενοι εγκαταλείπουν τον κριτικό ρόλο τους. Tον προδίδουν. Μεταβάλλονται σε εκλογικευτές της πραγματικότητας και σε απολογητές της καθεστηκυΐας τάξης. Tο πιο ακραίο παράδειγμα αλλά, χωρίς αμφιβολία, το πιο χαρακτηριστικό- ακόμη και μόνο διότι ενσαρκώνει τη μοίρα και την κατάληξη της κληρονομημένης φιλοσοφίας - είναι ο Χέγκελ. Τελικά, ο Χέγκελ έφθασε να διακηρύσσει πως «ό,τι είναι ορθολογικό είναι πραγματικό και ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό».
Στο δικό μας αιώνα έχουμε δύο κραυγαλέες περιπτώσεις αυτού του φαινομένου: στη Γερμανία, ο Χάιντεγκερ και η βαθιά του προσχώρηση, πέρα από τα γνωστά συμβάντα και την ανεκδοτολογία, στο «πνεύμα» του ναζισμού• στη Γαλλία, ο Zαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος δικαιολόγησε τουλάχιστον μετά το 1952 τα σταλινικά καθεστώτα και, όταν, τέλος πάντων, ξέκοψε με τον τρέχοντα κομμουνισμό, άρχισε να υποστηρίζει τον Φιντέλ Kάστρο, τον Mάο Tσε Tουγκ, κ.λπ.

Οι διανοούμενοι

Μέχρι σήμερα η κατάσταση αυτή δεν έχει αλλάξει ως προς την ουσία της, αλλά, απλώς, ως προς την έκφρασή της. Μετά από την κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων και την κονιορτοποίηση του μαρξισμού-λενινισμού, οι δυτικοί διανοούμενοι στην πλειοψηφία τους περνούν τον καιρό τους εγκωμιάζοντας τα δυτικά καθεστώτα ως καθεστώτα «δημοκρατικά», ίσως όχι ιδανικά (δεν ξέρω ποιο είναι το ακριβές νόημα της έκφρασης αυτής), αλλά πάντως ως τα καλύτερα ανθρωπίνως εφικτά. Mας διαβεβαιώνουν, επίσης, ότι η οποιαδήποτε άσκηση κριτικής προς αυτές τις ψευδο-δημοκρατίες οδηγεί κατευθείαν στα Γκουλάγκ. Eτσι, λοιπόν, συνεχίζεται αυτή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, μια κριτική που έρχεται με καθυστέρηση τριάντα, σαράντα, πενήντα, εξήντα, εβδομήντα ετών (πολλοί από τους σημερινούς «αντιολοκληρωτικούς» διανοούμενους στις αρχές της δεκαετίας του '70 ήταν ακόμη μαοϊκοί).

Ομως αυτή η στάση, δηλαδή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, επιτρέπει να αποσιωπώνται τα φλέγοντα προβλήματα του παρόντος, που είναι: η αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών, η απάθεια, ο κυνισμός και η πολιτική διαφθορά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κατάσταση στις εξαθλιωμένες χώρες κ.λπ. Yπάρχει, επίσης, μία παραλλαγή της ίδιας ουσιαστικά στάσης: αποσύρεται κανείς στον πλαστικό πύργο του και εκεί ασχολείται με την πολύτιμη προσωπική του παραγωγή.

Πρέπει να σταματήσουμε να υπερ-εκτιμούμε και, ταυτοχρόνως, να υπο-τιμούμε το ρόλο των διανοουμένων. Yπήρξαν ασφαλώς διανοητές και συγγραφείς οι οποίοι έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στην Iστορία - όχι, εξάλλου, πάντα προς το καλύτερο. Ο Πλάτων χωρίς αμφιβολία είναι το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα, αφού ακόμη σήμερα όλος ο κόσμος, και χωρίς να το ξέρει, σκέφτεται με όρους πλατωνικούς. Ωστόσο, από τη στιγμή που κάποιος επιχειρεί να εκφραστεί για την κοινωνία, την ιστορία, τον κόσμο, το είναι, τότε, οπωσδήποτε, εισχωρεί στο πεδίο των κοινωνικοϊστορικών δυνάμεων. Kαι σ' αυτό το πεδίο μπορεί να παίξει ένα ρόλο του οποίου η σημασία κυμαίνεται από το απειροελάχιστο μέχρι το αξιοσημείωτο. Tο να θεωρήσουμε ότι ο ρόλος αυτός είναι «ρόλος εξουσίας», κατά τη γνώμη μου αποτελεί γλωσσική κατάχρηση.

Κρίση της κριτικής

Ο συγγραφέας και ο διανοητής, με τα ιδιαίτερα μέσα που του δίνουν η κουλτούρα του και οι ικανότητές του, ασκεί επιρροή στην κοινωνία. Ομως αυτή η επιρροή αποτελεί μέρος του ρόλου του ως πολίτη: λέει αυτό που σκέφτεται και αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του. Kανείς δεν απαλλάσσεται από αυτή την ευθύνη. Ούτε καν εκείνος που σωπαίνει και, ως εκ τούτου, αφήνει να μιλούν οι άλλοι και να καταλαμβάνεται ο κοινωνικο-ιστορικός χώρος ενδεχομένως από ιδέες τερατώδεις. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να καταγγέλλουμε την «εξουσία των διανοουμένων» και, ταυτοχρόνως, να θεωρούμε ότι οι Γερμανοί διανοούμενοι που σώπασαν μετά το 1932 είναι συνένοχοι των ναζί.

Mία από τις εκδηλώσεις - μόνο μία - της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας είναι η κρίση της κριτικής. Γεγονός είναι ότι υπάρχει γενικευμένη ψευδο-συναίνεση. H κριτική και η εργασία των διανοουμένων απορροφώνται από το σύστημα τώρα πολύ περισσότερο από άλλοτε και με τρόπο πολύ πιο έντονο. Ολα τα αλέθουν τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης. Tα δίκτυα συνενοχής είναι παντοδύναμα. Σήμερα, τις αποκλείνουσες και ετερόδοξες φωνές δεν τις καταπνίγουν ούτε η λογοκρισία ούτε οι εκδότες. Tις καταπνίγει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση.

Aκόμη και σε ό,τι είναι τελείως κοινότοπο και τετριμμένο δίδεται χροιά «επαναστατική». Για τη διαφήμιση ενός βιβλίου χρησιμοποιείται συχνά η εξής φράση: «Iδού ένα βιβλίο που φέρνει επανάσταση στον τομέα του». Aλλά και για τη διαφήμιση των ζυμαρικών την ίδια φράση χρησιμοποιούν: «τα ζυμαρικά Panzani έφεραν επανάσταση στη μαγειρική». H λέξη «επαναστατικός» - όπως, επίσης, οι λέξεις «δημιουργία» και «φαντασία» - έχει καταντήσει διαφημιστικό σλόγκαν (αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε πριν από λίγα χρόνια ιδιοποίηση). H περιθωριακότητα παίρνει μία θέση κεντρική και γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης. H ανατροπή είναι μία ενδιαφέρουσα γραφικότητα που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος. H σύγχρονη κοινωνία έχει μία τρομερή ικανότητα να πνίγει κάθε αληθινή απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την, είτε μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα• ένα φαινόμενο εμπορευματοποιημένο όπως τα άλλα.

Mπορούμε να γίνουμε ακόμη πιο διεξοδικοί. Οι κριτικοί μόνοι τους προδίδουν το ρόλο τους ως κριτικών. Οι συγγραφείς προδίδουν την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητά τους. H συνενοχή του κοινού είναι τεράστια. Tο κοινό ασφαλώς μόνον αθώο δεν είναι, αφού αποδέχεται το παιχνίδι και προσαρμόζεται σε ό,τι του δίνουν. Tα πάντα γίνονται εργαλείο του συστήματος, ενός συστήματος ανώνυμου. H κατάσταση αυτή δεν είναι ούτε έργο ενός δικτάτορα, ούτε έργο μιας χούφτας μεγάλων καπιταλιστών, ούτε έργο μιας ομάδας διαμορφωτών της κοινής γνώμης• είναι, απεναντίας, ένα τεράστιο κοινωνικο-ιστορικό ρεύμα, το οποίο έχει πάρει μια τέτοια κατεύθυνση που όλα τα κάνει να γίνονται ασήμαντα.

Αριστουργήματα του παρελθόντος: Τοπίο στην ομίχλη (1998)

Τελευταία ταινία που αποφάσισα να απολαύσω γι' αυτή τη χρονιά, ήταν το "Τοπίο στην ομίχλη". Οι λόγοι ήταν αρκετοί. Πρώτα απ' όλα ήμουν σε μία διάθεση "αγγελοπουλική", είχα όρεξη να δω μόνο δικιά του ταινία. Και δεύτερον, πιστεύω πως ένα σημαντικό κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς που σε λίγες μέρες περνάει, είναι ο ξαφνικός κι άδικος θάνατός του κύριο Θόδωρου Αγγελόπουλου. 

Το"Τοπίο στην ομίχλη", είναι ένα από τις τελευταία έργα που υπολείπονταν στη λίστα ταινιών του συγκεκριμένου σκηνοθέτη που ήθελα να δω. Πιστεύω πως η ύπαρξη της, είχε ως σκοπό να δώσει έναν φόρο τιμής σε δύο παλιότερα αριστουργήματα του, τον "Θίασο" και τον "Μεγαλέξανδρο". 

Η ιστορία είναι  εξής, δύο αδέλφια, πιστεύοντας πως ο πατέρας τους μένει στην Γερμανία, αποφασίζουν να το σκάσουν από την Αθήνα με το τραίνο, για να πάνε να τον βρουν. Η λαχτάρα του μικρού να τον συναντήσει είναι τόσο μεγάλη, που τον βλέπει στον ύπνο του, κάθε φορά με διαφορετική όψη. Η αδελφή του, αμίλητη στην καθημερινότητα αλλά χείμαρρος στα φανταστικά γράμματα που στέλνει στην Γερμανία. Ένα ταξίδι με πολλά εμπόδια, φέρνει τα δύο αδέλφια, πιο γρήγορα στην ενηλικίωση. Σ' όλη τη διαδρομή συναντιούνται με ανθρώπους "βάρβαρους" αλλά και με καλοσυνάτους. Ένας από αυτούς, ο Ορέστης. Ρόλος που τον υποδύεται εξαιρετικά ο Στράτος Τζώρτζογλου (σ' αυτήν την ταινία διαπιστώνεις την λάθος πορεία που πήρε αυτός ο ηθοποιός μελλοντικά, τόσο ταλέντο πήγε πραγματικά χαμένο). Τα δύο αδέλφια κερδίζουν αμέσως την καρδιά αυτού του καλοσυνάτου νέου, ο οποίος τα παίρνει μαζί του μέχρι την Θεσσαλονίκη. 

Ο Ορέστης οδηγεί ένα βαν με τον εξοπλισμό μιας θεατρικής παράστασης, του "Θίασου". Οι ίδιοι ηθοποιοί που έπαιξαν στην αριστουργηματική αυτή ταινία, εμφανίζονται ξανά στο "Τοπίο στην ομίχλη" για να ρίξουν την οριστική αυλαία. Μέσα σ' αυτούς κι ένας ξεχασμένος "αναρχικός" ήρωας από τον "Μεγαλέξανδρο", έρχεται για να μας θυμίσει κι αυτή τη ταινία. Ξεχωρίζει με το κρεμασμένο κόκκινο κασκόλ του.

Ο Ορέστης πρέπει να πάει φαντάρος και τα παιδιά να συνεχίσουν με κάθε τρόπο το ταξίδι τους για την Γερμανία.

Μα που βρίσκεται αυτή η χώρα;

Πέρα από τα σύνορα...

Άρα τα Σκόπια είναι Γερμανία... 

Η αγνότητα του παιδικού μυαλού παραμένει άθικτη στην ανωριμότητα και την βιαιότητα των μεγαλυτέρων. 

Η ταινία είναι όμορφη, σκληρή, με μία ιδιαίτερη παιδική αφέλεια. 

Όσο για την μουσική, αφήνω το παρακάτω βίντεο να σας πείσει πως η δουλειά της Ελένης Καραϊνδρου είναι πάντα μαγευτική...

Ο πιτσιρικάς που παίζει εκτός από τις εντυπώσεις, σου κλέβει και την καρδιά. Μου θύμισε τον μικρό που έπαιξε στην τούρκικη ταινία "Το μέλι". (δείτε εδώ)

Η προσμονή ενός γεγονότος...

"Ηγγικεν ο έσχατος καιρός, καθώς το ορίζει η προφητεία

ξαναγεννιέται απ' την αρχή ο μέγας των αιώνων κύκλος.

Ιδού η Παρθένος έρχεται, ιδού του Κρόνου η βασιλεία,

ιδού εξ ουρανών γενιά καινούργια καταβαίνει.

Θεά, ευλόγησε το βρέφος που θα δώσει τέλος

στου Σίδερου τη φύτρα, και στην οικουμένη

θ' απλώσει τη Χρυσή Γενιά...».

Αν νομίζετε ότι το παραπάνω έγραψε ένας από τους πατέρες της Εκκλησίας, πλανάσθε. Πρόκειται για απόσπασμα από την «4η Εκλογή» του Βιργίλιου, περίπου σαράντα χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού.

Δεν ξέρω αν ο Ρωμαίος ποιητής είχε ανατρέξει στις προφητικές γραφές της Παλαιάς Διαθήκης και προανήγγειλε τη Θεία Γέννηση, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ουτοπία που συνδέει την επικείμενη βασιλεία του βρέφους - όποια κι αν είναι η ταυτότητά του- με μια κατάσταση ευμάρειας, και ειρήνης. Αυτά λίγο πριν από την ανατολή της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας.
Αυτό είναι ένα ακόμα σημάδι του ότι καμία θρησκεία δεν δημιουργήθηκε από μόνη της. Όλα τα δόγματα έπαιρναν στοιχεία από τα παλιότερα, για να μπορούν να εισχωρήσουν πιο εύκολα στους ανθρώπους. Ο Χριστιανισμός έχει αφομοιώσει πολλά στοιχεία από τον Παγανισμό. Κάτι που έκανε μετέπειτα το Ισλάμ από την σημερινή μας θρησκεία. Παρ' όλα αυτά πολλά ποιήματα που αναφέρονταν στην έλευση ενός σωτήρα, μεταφέρθηκαν στη νέα θρησκεία που απλωνόταν στην Μεσόγειο, τον Χριστιανισμό...

Τούτες τις μέρες, στη Δύση, το εορταστικό πνεύμα είναι διάχυτο. Όλοι θέλουν να ξοδέψουν χρήματα και γίνονται γενναιόδωροι. Ο κόσμος αφήνεται σε διασκέδαση. Για να είμαστε ειλικρινείς, οι μέρες των Χριστουγέννων έχουν χάσει τον θρησκευτικό τους χαρακτήρα. Δεν θα αναδιφήσουμε εδώ δόγματα, ούτε θα κάνουμε κατήχηση, αλλά «οι χριστιανικές παραδόσεις ως ιεροτελεστίες για να αντεπεξέλθουμε στον θάνατο, συνεχίζουν να έχουν περισσότερο νόημα απ' όσο οι ακραιφνώς εμπορικές εναλλακτικές λύσεις... Ο θρησκευτικός εορτασμός των Χριστουγέννων είναι τουλάχιστον μια σαφής και λογική ατοπία. Ο εμπορικός εορτασμός τους δεν είναι καν αυτό». (Ουμπέρτο Eκο, από άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής» της 18ης Δεκεμβρίου 2005).

Η Άγια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η κρίση του ευρώ

Η Γερμανική Άγια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία "εξέπνευσε με έναν λυγμό που μόλις ακουγόταν", γράφει το βρετανικό περιοδικό "¨Εκόνομιστ" και συνεχίζει: "Αυτό θα πρέπει να προειδοποιήσει τους ηγέτες της Ε.Ε. σήμερα να μην επαναλάβουν την ιστορία. Δεν πρέπει να αφήσουν την κρίση του ευρώ να μετατρέψει τις κεντρομόλους δυνάμεις ("τη διαρκώς και στενότερη ένωση") σε φυγόκεντρες, με κράτη-μέλη να φεύγουν από την Ευρωζώνη ή ακόμη και από την Ε.Ε. Αυτό θα οδηγούσε σε μία σταδιακή διάσπαση της Ε.Ε. όμοια προς την διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και θα παρέδιδε την ήπειρο στην παλιά κατάρα των μικρών κρατών, σε ένα κόσμο γιγάντων όπως η Αμερική, η Κίνα και η Ινδία".
Το βρετανικό περιοδικό κάνει κι άλλες συγκρίσεις με πολιτικό νόημα: "Ο Καρλομάγνος ένωσε μία γεωγραφική περιοχή αλλόκοτα όμοια με εκείνη της ΕΟΚ των έξι αρχικών κρατών (Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο και Ιταλία). Πάντως ο Καρλομάγνος στην πραγματικότητα κυβέρνησε μάλλον υπερβολικά, με αποκεφαλισμούς, για να είναι πολύ χρήσιμο το παράδειγμα του σήμερα", τονίζει...

Μέρες αγάπης...

Ή για να το θέσω καλύτερα, "υποχρεωτικές μέρες αγάπης".
Μα γιατί;
Επειδή είναι Χριστούγεννα ρε ηλίθιε.
Και σ' αυτές τις μέρες πρέπει να 'μαστε χαμογελαστοί και αγαπημένοι, τις υπόλοιπες;
Στις υπόλοιπες το παλεύεις. Δε χάλασε ο κόσμος κι αν είσαι για μια μέρα μίζερος ή βαρετός.
Προτιμώ να ΄μαι ο εαυτός μου όλες τις μέρες του χρόνου. Δε γουστάρω να φορέσω το ψεύτικο εορταστικό χαμόγελο. Αν είναι να γελάσω, θα γελάσω. Τους ανθρώπους που έχω κοντά μου θα τους αγαπάω πάντα και θα το δείχνω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Κι αυτό επειδή θα το θέλω κι όχι από υποχρέωση. Ας δώσουμε επιτέλους αξία στην αλήθεια κι όχι στην μόστρα.
Για μία ακόμη χρονιά έφτασαν τα Χριστούγεννα. Στην πόλη μου προσπαθεί κάθε κάτοικος να αντιμετωπίσει την μουνταμάρα της, με πολύχρωμα λαμπάκια. Είναι μία όμορφη προσπάθεια. Για λίγες μέρες μπαίνεις στο κλίμα των εορτών. Μετά όμως; Μόλις τα λαμπάκια αυτά σβήσουν τι συμβαίνει; Εμφανίζεται η μεθεόρτια κατάθλιψη. Γεμίζεις με ερωτήματα όπως, τώρα τι κάνω; Ποια ουτοπία θα διώξει την καθημερινή μου μιζέρια;
Η μάχη αυτή πρέπει να είναι καθημερινή. Ο καθένας πρέπει να βρει διεξόδους, να βρει δημιουργικούς τρόπους για τον ελεύθερό του χρόνο, αποφεύγοντας τις ανούσιες δράσεις που του επιφέρουν μία επιφανειακή χαρά, η οποία σύντομα εξαλείφεται. Πρέπει να βρει έναν τρόπο να εκφραστεί...
Παρ' όλα αυτά έχουμε Χριστούγεννα. Πολλοί από μας τα 'χουν ανάγκη και πρέπει να το σεβαστούμε αυτό. Να χαμογελάμε λίγο πιο εύκολα απ' ότι τις υπόλοιπες μέρες αλλά όχι να φτάνουμε στο σημείο του χαζοχαρούμενου.
Το μόνο που θα θελα να πω για να κλείσω το κείμενο, είναι πως την αγάπη που διοχετεύουμε αυτές τις μέρες, μπορούμε να την αφομοιώσουμε και να την κρατήσουμε για όλο το χρόνο.
Ας κάνουμε μία όμορφη αρχή λοιπόν...

Δυστυχώς η συντέλεια πραγματοποιήθηκε...

Όλοι μας τελικά επιβιώσαμε. 

Τίποτα δεν άλλαξε. 

Αυτός ο σακατεμένος πλανήτης, θα μας ανέχεται για χιλιάδες χρόνια ακόμα.

Καλή συνέχεια λοιπόν στην νέα αυτή εποχή! 

Μακάρι ο νερό του Υδροχόου να ξεπλύνει κάθε βρωμιά που έχει αφήσει και εξακολουθεί να προκαλεί το ανθρώπινο γένος. 

Δολοφόνησαν τον Σωτήρη Πέτρουλα για δεύτερη φορά...

Στις 21 Ιουλίου του 1965, ο 23χρονος φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας δολοφονείται από αστυνομικούς, σε μία μέρα χαώδης με εκατοντάδες τραυματισμούς και 258 συλλήψεις (την ιστορία μπορείτε να την διαβάσετε εδώ) 

Στις 21 Δεκεμβρίου του 2012, κάποιοι αλήτες ξήλωσαν το γλυπτό που είχε στηθεί στη Σταδίου, προς τιμή του νεκρού φοιτητή για να το λιώσουν και να πουλήσουν τον χαλκό. 

Αναρωτιέμαι, πόσο να 'ναι το κέρδος αυτής της βεβήλωσης. Και πόσο μεγάλο μπορεί να 'ναι το θράσος αυτών των βαρβάρων που πλέον δεν σέβονται τίποτα. Αλήθεια μπορούν να αντιληφθούν τον χρόνο, το μεράκι και την φαντασία που χρειάζεται ο κάθε καλλιτέχνης να δημιουργήσει ένα αντίστοιχο γλυπτό, που αυτοί οι σιχαμένοι μέσα σε λίγα λεπτά το γκρεμίζουν και το λιώνουν; 

Είχα αναφέρει κάποτε πως η Αθήνα πλέον δε σέβεται τους κατοίκους της επειδή κι εκείνοι έχουν πάψει από χρόνια να την σέβονται όπως παλιά. 

Το γλυπτό αυτό έστεκε χρόνια. Πάντα μου τραβούσε την προσοχή. Διάβαζα το όνομα, κοιτούσα την ημερομηνία αλλά ποτέ δεν αναρωτήθηκα τον λόγο ύπαρξής του, μέχρι που διάβασα την "Χαμένη Άνοιξη" του Τσίρκα. Ένα εξαιρετικό βιβλίο που περιγράφει την οργή και την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, λίγο πριν το πραξικόπημα. Ένα βιβλίο ίσως προφητικό, διότι διαβάζοντάς το βρίσκεις πολλά κοινά στοιχεία εκείνης της εποχής με το σήμερα. 

Σ' αυτούς τους αλήτες λοιπόν που δε σέβονται τίποτα θα ήθελα να πω το εξής. Μίζεροι "γύφτοι" (δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στους Ρομά μιας και δε ξέρουμε ποιοι ευθύνονται για το γεγονός), διαλύοντας κάθε τι καλαίσθητο στοιχείο αυτής της πόλης, η οποία δυστυχώς υστερεί σ' αυτόν τον τομέα, καταφέρνετε και σβήνεται αργά και ανώδυνα την ιστορική μνήμη αυτού του τόπου. Αναφέρομαι στην μνήμη του τόπου διότι ο Νεοέλληνας δυστυχώς βρίσκεται σε πλήρης κι επικίνδυνη άγνοια τόσο για το ποιος είναι κι από που κατάγεται, όσο και για το που πηγαίνει. 

Επίσης, μιας και είχατε να κότσια και ξηλώσατε ένα γλυπτό από έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας, θα σας πρότεινα να δείξετε την ίδια μαγκιά και στα παρακάτω γλυπτά. 

Αν τα καταφέρετε θα σας προτείνω κι άλλα... 

Δεν είναι τυχαίο που τον λένε Τζόρτζ...

Λίγο πριν το τέλος του κόσμου, ανακάλυψα ένα βίντεο με τις ανωριμότητες του αγαπημένου μας Γκούφι. Στο συγκεκριμένο βίντεο διαπιστώνω πως έχουμε αρκετά κοινά μιας και δε προσέχουμε και κρυώνουμε εύκολα.
Πρώτο κοινό, χειμώνα καλοκαίρι ένα παράθυρο παραμένει ανοιχτό.
Δεύτερο κοινό, αν κι άρρωστοι περπατάμε ξυπόλητοι στο σπίτι.
Τρίτο κοινό, λίγο να ξεθαρρέψεις από το κρυολόγημα ξεκινάς πάλι τις μαγκιές και την πατάς.
Τέταρτο κοινό, προσπαθούμε να πάρουμε πρωτοβουλίες όταν είμαστε μόνοι αλλά όταν έχουμε κάποιον σπίτι μετατρεπόμαστε σε παιδιά που θέλουν προσοχή.
Πέμπτο κοινό, δε μπορούμε τη γρίνια κάθε φορά που έχουμε πονοκέφαλο από ένα κρύωμα.
Τόσα πολλά κοινά που καταλήγουμε να είμαστε και συνονόματοι.
Τουλάχιστον σε μένα εκτός από το γέλιο που μου πρόσφερε, μου έδωσε ένα μάθημα στο να είμαι πιο προσεκτικός την επόμενη φορά που κρυολογήσω.

Μετά τη βροχή ακολουθεί το ψύχος...

Κάθαρση...

Από χθες το βράδυ έχει βάλει τα δυνατά του ο καιρός να σβήσει κάθε μαυρίλα και να διώξει κάθε τι γκρίζο που χει κάτσει πάνω στα σπίτια μας και στους δρόμους της πόλης. Σαν να προσπαθεί, δύο βδομάδες πριν την αλλαγή του χρόνου, να προσφέρει στο νέο έτος μία πόλη πιο καθαρή. 

Θα τα καταφέρει όμως; 

Η σκόνη και το καυσαέριο είναι που κάνουν τη ζωή μας πιο γκρίζα και μουντή; Δε θα λεγα πως ισχύει αυτό. Πόσο μεγάλη να είναι η νοημοσύνη ενός μεγάλου σύννεφου πάνω από τα κεφάλια μας, για να κατανοήσει τα πραγματικά προβλήματα που μαστίζουν μία κοινωνία. Για 'κείνο η δουλειά του είναι καθαρά μηχανική. Επιφανειακός καθαρισμός. Και σ' αυτό παίρνει άριστα.

Από χθες το βράδυ λοιπόν ξεκίνησε τη δουλειά του. Την απόλαυσα κουκουλωμένος κάτω από τα παπλώματα. Με δυσκολία τα αποχωρίστηκα το πρωί. Η βροχή έκοψε καθώς πήγαινα με τα πόδια στη δουλειά. Σαν να περίμενε να φτάσω στεγνός στον εργασιακό μου χώρο και να συνεχίσει πάλι το έργο της. Όπως κι έγινε...

Από τις επτάμισι το πρωί άνοιξαν πάλι οι ουρανοί. Ένα τεράστιο σύννεφο στάθηκε πάνω από την Μακρυγιάννη και έπλενε με μεγάλη ορμή τον πεζόδρομο. Κοιτούσα από το παράθυρο τις απέναντι πολυκατοικίες. Δεν έχω δει πιο βρεγμένα κτίρια στη ζωή μου. Προς στιγμή πίστεψα πως θα αποσαθρωθούν τα δομικά υλικά και θα καταρρεύσουν όλες με τη σειρά. Πόσο όμορφο θα ήταν να εξαφανίζονταν όλοι αυτοί οι γκρίζοι όγκοι και να 'μεναν όρθια τα υπέροχα και πολύχρωμα νεοκλασικά της πόλης. Μάταια όμως... 

Η βροχή σταμάτησε στις έντεκα. Την ώρα που κάνω διάλειμμα. Βγήκα για λίγο έξω. Απόλαυσα τον δροσερό αέρα που ακολουθεί μετά τη βροχή. Ο ουρανός σαν να άνοιγε. Μόλις πήρα το κολατσιό μου και γύριζα στο χώρο εργασίας μου ένιωσα τις πρώτες ψιχάλες στο πρόσωπο. Με προειδοποιούσαν να κάνω γρήγορα διότι όπου να ναι θα αρχίσει πάλι η κάθαρση... 

Από τις έντεκα μέχρι τις μία, επέλεξα έναν σταθμό με τζαζ μουσική καθώς το βλέμμα μου χανόταν στην έντονη βροχή έξω από το παράθυρο...

Δύο βδομάδες πριν την αλλαγή του χρόνου όλα καθαρίζουν κι ετοιμάζονται για το νέο έτος...

Και τότε έρχονται στο μυαλό μου οι στίχοι:

"Μια πόλη μαγική..."

Είναι όμως αυτή η πόλη;...

"Ρε, τι σου έκανε η Ελλάδα και σε πληγώνει;"

Ο Γ. Σεφέρης είχε διηγηθεί κάποτε ένα περιστατικό που έτυχε στον Νίκο Γκάτσο, γυρίζοντας τον χειμώνα του '36 στο σπίτι του από μία ταβέρνα. Ο Σεφέρης βρισκόταν στην Κορυτσά και είχε στείλει στον Νίκο Γκάτσο, ο οποίος βρισκόταν στην Αθήνα, σε χειρόγραφο, το "Με τον τρόπο του Γ.Σ.". Κατά κακή του τύχη - μολονότι πολύ αθώος, είχε κάποτε ύφος φοβερά βλοσυρό - τον έπιασαν και τον πήγαν στο τμήμα. Τον έψαξαν. Στην τσέπη του βρήκαν το χειρόγραφο.
- Ρε, τι σου 'κανε η Ελλάδα και σε πληγώνει; Κομμουνιστής, ε;
- Μα, κύριε αστυνομικέ, δεν το έγραψα εγώ αυτό. Το έγραψε ο κ. Σεφέρης που είναι πρόξενος.
- Πρόξενος ε; Τέτοιους πρόξενους έχουμε. Γι' αυτό πάμε κατά διαβόλου.
Ευτυχώς βρέθηκαν στις τσέπες του και κάτι άλλα της ίδιας τεχνοτροπίας που αφόπλισαν τους φρουρούς της ησυχίας μας.
- Σ' αφήνουμε μωρέ, γιατί είσαι βλάκας, του είπαν όταν τα διάβασαν.

Γιώργος Σεφέρης,  Μέρες Δ' 

από το βιβλίο "Ο Σεφέρης για νέους αναγνώστες" 

Εκδόσεις Ίκαρος 

Αριστουργήματα του παρελθόντος: Ο άνθρωπος που γελά (1928)

Στο Λονδίνο του 18ου αιώνα, ο Γκουίνπλεϊν ένας νεαρός άνδρας με παραμορφωμένο πρόσωπο, το οποίο τον κάνει να φαίνεται ότι χαμογελά συνεχώς, θα ενταχθεί σε έναν περιοδεύοντα θίασο. Το μόνιμα χαραγμένο χαμόγελο, αντικείμενο εκδίκησης από τον βασιλιά, σύντομα θα τον κάνει φίρμα, όμως γι αυτόν το πιο σημαντικό πράγμα είναι ο έρωτας του με την τυφλή Ντία. Σε μια αυστηρά δομημένη κοινωνία με τον λαό εξαθλιωμένο, άβουλο και χωρίς ελπίδα αντίστασης, ο άνθρωπος που γελά, τολμά να παρουσιάσει την τραγικότητα της θέσης του και της τάξης του, να κραυγάσει για την κοινωνική αδικία, αλλά τον καταπίνει το βάραθρο της αναλγησίας των ισχυρών. Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Βίκτωρος Ουγκώ του 1869.

Ξεκινώντας η ταινία διαπιστώνεις πως η μουσική είναι γνώριμη. Στη πορεία καταλαβαίνεις πως δεν είναι άλλη από το γνωστό μουσικό θέμα του Batman του Tim Burton. Πιθανότατα να εμπνεύστηκε και τη μορφή του Joker από τον πρωταγωνιστή της ταινίας Conrad Veidt. Επίσης πιστεύω πως η ταινία The Elephant Man (ο Άνθρωπος Ελέφαντας) του David Lynch επηρεάστηκε από την ιστορία του «Ανθρώπου που γελάει», ενός τραγικό προσώπου μ’ ένα μόνιμο χαμόγελο που δε μπορεί να κρύψει τη θλίψη, η οποία είναι εμφανής στα μεγάλα του μάτια. Αυτή η αντίθεση στο ίδιο πρόσωπο προκαλεί στον θεατή έναν τρόμο. Αν και παλιά ταινία πολλές φορές ένιωσα μία ανατριχίλα όταν ο ήρωας κοιτούσε κατευθείαν στη κάμερα. Αν και βουβή ταινία, που για πολλούς ο όρος αυτός συνδυάζεται με την έννοια βαρετή, δε με κούρασε καθόλου. Αντιθέτως την είδα πολύ ευχάριστα και με διαρκές ενδιαφέρον. Φυσικά τις εντυπώσεις κλέβει και ο σκύλος της ιστορίας, ο Homo, που στο τέλος μετατρέπεται στον μεγάλο ήρωας της ιστορίας. Κατά τη διάρκεια της ταινίας υπάρχουν αρκετές στιγμές συγκίνησης και τρόμου. Αυτή είναι και η γοητεία του αριστουργήματος. Πριν κλείσω θα ήθελα να αναφερθώ στην τρομερή ομοιότητα της ηθοποιού Olga Baclanova που υποδύεται την Δούκισσα Ιωάννα με την Madonna. Πραγματικά θα εντυπωσιαστείτε.

Κρίμα που ο κόσμος πλέον δεν ενθουσιάζεται με τον βουβό κινηματογράφο, αποφεύγοντας έτσι να δει πραγματικά διαμάντια του παρελθόντος. Αν συνέβαινε αυτό και στις άλλες τέχνες κανείς δεν θα ασχολιόταν με την Τζιοκόντα…

Την ταινία μπορείτε να την απολαύσετε όλη στο youtube, στο παρακάτω link: http://www.youtube.com/watch?v=zCD7YgK2Adk

Το τσιγάρο κι ο καφές του Σαββάτου...

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό

στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο

κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο

και σαν καφέ πικρό...

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή

και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση

και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση

και σαν Ανατολή...

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών

μ΄ ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο

κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο

σ΄ ένα καρέ τυφλών...

Άλκης Αλκαίος

Το πρωινό τσιγάρο

Ανοίγει ο δρόμος για την κατεδάφιση του παλαιού μουσείου της Ακρόπολης

Ανοίγει  ο  δρόμος για  την  κατεδάφιση  του   παλαιού  μουσείου Ακρόπολης στον  ιερό βράχο, κτίριο του 1884 με  πολλές επεκτάσεις και  προσκτίσματα,  ύστερα  από  την   απόφαση που  ελήφθη σε κοινή  συνεδρίαση  του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου  και  του  Κεντρικού Συμβουλίου  Νεωτέρων  Μνημείων   για την  μη  κήρυξή  του  ως διατηρητέου  μνημείου.
Βεβαίως  αυτή  η  κήρυξη δεν σημαίνει, ότι το παλαιό κτίριο θα κατεδαφιστεί αυτομάτως, είναι  όμως  ένα  βήμα  για  να αποκαθαρθεί κάποτε  η  Ακρόπολη  από τα  νεώτερα στοιχεία  και  να  επανέλθει η  ηρεμία  του τοπίου  προσεγγίζοντας  κάπως την  εικόνα, που  είχε  στην αρχαιότητα.
Επιπλέον οι  ανασκαφές,  που  θα  γίνουν στο  σημείο μετά την απελευθέρωσή  του από το κτίσμα  μπορεί να  αποκαλύψουν σημαντικές, άγνωστες  αρχαιότητες. Εκείνο  που  πρέπει  να  γίνει  ωστόσο  άμεσα,  όπως επισήμανε    η  γενική γραμματέας  Πολιτισμού  κυρία  Λίνα Μενδώνη  είναι η απομάκρυνση  όλων  των νεώτερων κτισμάτων γύρω από το μουσείο και εφ΄ όσον  χρειαστεί, να γίνουν ανασκαφές στα δάπεδα, ώστε εντοπισθεί ό,τι  έχει διατηρηθεί εν υπογείω.
Κατά πλειοψηφία ελήφθη  πάντως  η  απόφαση,  δηλαδή  με  ψήφους 12 έναντι 8 και με την μειοψηφία  να  υποστηρίζει  την  κήρυξή  του, προκειμένου  να χρησιμοποιηθεί ως  χώρος φύλαξης  ευαίσθητων αρχαίων,  που  βρίσκονται  εν  υπαίθρω,  κυρίως  βέβαια 250  περίπου  επιγραφών. Πράγμα το  οποίο  όμως,  μπορεί να  γίνει   σε  οποιαδήποτε στιγμή  και  για όσο χρόνο το κτίριο  θα  υφίσταται.
Από την  άλλη ωστόσο  η  διατήρηση  του  κτιρίου   μπορεί να  ανοίξει  την  όρεξη  διαφόρων,  όπως  έγινε  προ  ετών, για  την  εγκατάσταση  αναψυκτηρίου πάνω στην Ακρόπολη. Αναφερόμαστε στην  υπόθεση  του «τραπεζάκια  έξω»,  που  είχε  προκαλέσει  αίσθηση  και στο εξωτερικό,  ώσπου  να  αποφευχθεί ευτυχώς, ύστερα  από την σθεναρή  αντίσταση των επιστημόνων. Αντίθετη  με  ένα  τέτοιο  σκεπτικό   ήταν  και στην συνεδρίαση  των  συμβουλίων  η  κυρία  Μενδώνη, δηλώνοντας  ότι  το παλαιό μουσείο επ΄ ουδενί  πρέπει  να χρησιμεύσει ως αναψυκτήριο  ή  οποιονδήποτε  άλλο χώρο  εξυπηρέτησης του  κοινού, δεδομένου  ότι  έγινε  συζήτηση  και για …τουαλέτες.
Το κρύβεται  όμως  κάτω  το κλειστό και  άδειο  σήμερα κτίριο; Τα  μυκηναϊκά  τείχη  ή  και παλαιότερα  αναμένουν  να  βρουν  οι αρχαιολόγοι σ΄ αυτό το  σημείο,  που βρίσκεται ανατολικά του Παρθενώνα. Εκεί βρισκόταν το ιερό του Πανδίονος, μυθικού ήρωα και βασιλιά των Αθηνών, υιού του Εριχθονίου ή του Κέκροπα.  Στην ίδια θέση μάλιστα   θεωρείται  από  κάποιους  ότι βρισκόταν ένα παλαιότερο ιερό, που θάφτηκε με τις επιχώσεις του 5ου π.Χ.  αιώνα.
Μεγάλη πιθανότητα  όμως να βρεθούν εξαιρετικά αρχαία,  όπως  οι Κόρες που   είχε  φέρει στο  φως  σκάβοντας σε γειτονική περιοχή ο Παναγής Καββαδίας τον 19ο αιώνα,  δεν φαίνεται  να  υπάρχει. Αν  και  ποτέ  δεν  ξέρει κανείς,  τι  μπορεί να  κρύβει  ένα  τέτοιο χώμα,  όπως  αυτό της Ακρόπολης.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=488577

Οικεία πρόσωπα με περιβάλλουν...

Οι αληθινοί ποιητές και οι αληθινοί τρελοί
υπάρχουν σεμνοί, μέσα από την σιωπή,
μέσα από τα τεμαχισμένα βλέμματά τους
και τον κοίλο καθρέπτη του κόσμου.

Δώδεκα...

Δεν είμαι προληπτικός. Απλά μ' αρέσουν οι σπάνιες συμπτώσεις. Πριν από μέρες είχα διαπιστώσει πως κι αυτός ο μήνας θα χει μία παράξενη στιγμή όπου την 12η μέρα στις 12 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα μετά τις 12 το πρωί, όλοι οι αριθμοί θα δείχνουν ένα μόνο διψήφιο νούμερο, το 12.
Ήθελα να απολαύσω το γεγονός αυτό.
Στις 12:12:00 άφησα το νυστέρι κάτω, σηκώθηκα από την καρέκλα κι άρχισα να κοιτώ έξω από το παράθυρο. Δύο ευκάλυπτοι στο βάθος χόρευαν στους ρυθμούς του αέρα. Χαλάρωνα καθώς η ώρα περνούσε.
Στις 12:12:12 οι ευκάλυπτοι με είχαν ήδη υπνωτίσει. Είχαν δώσει μία ιδιαίτερη ομορφιά στη στιγμή αυτή.
Στις 12:12:13 κάθισα ξανά στη θέση μου, πήρα το νυστέρι και συνέχισα τη δουλειά...
Τίποτα δεν άλλαξε.
Τίποτα δε θα αλλάξει;...

Ποτέ δε θα καταλάβει τη χώρα του...

- Ήμουν σε ένα παραθαλάσσιο χωριό του Πηλίου. Εκεί που απολάμβανα το ούζο μου σε μία ταβέρνα ήρθε ένα γεροντάκι από την μαρίνα. Εσύ ξένος είσαι, με ρώτησε. Πολωνός είμαι. Και τι δουλειά κάνεις; Ηλεκτρολόγος είμαι. Αφού είσαι σπουδαγμένος άνθρωπος, ξέρεις να μου πεις τι γίνονται οι άνθρωποι όταν πεθάνουν; Όχι δε ξέρω, του απάντησα. Γέλασε. Είσαι σπουδαγμένος άνθρωπος και δε ξέρεις αυτήν την απάντηση, μου είπε κοροϊδευτικά. Όχι δεν την ξέρω, μήπως την ξέρετε εσείς; Σοβάρεψε και μου 'δειξε την λάμπα της ταβέρνας. Φως γινόμαστε. Αυτή είναι η Ελλάδα που αγάπησα...
- Μίλησέ μου εσύ για την Ελλάδα, το χω ζητήσει τόσες φορές από τον Ιάκωβο (Καμπανέλλης) και δε μου λέει.
- Είναι Έλληνας. Ποτέ δε θα καταλάβει τη χώρα του...

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, "Μαουτχάουζεν"

Τι καθυστέρησε την κατάληψη της Χίου;

Πριν από εκατό χρόνια το νησί της Χίου έγινε ελληνικό. Ενενήντα χρόνια μετά την καταστροφή του 1822 και 346 χρόνια οθωμανικής κυριαρχίας. 

Σε σχέση με τα υπόλοιπα όμως νησιά (Ικαρία και Λέσβος), στη Χίο χρειάστηκαν 40 μέρες για να παραδοθούν οι τουρκικές δυνάμεις. Οι εξηγήσεις διαφόρων ειδικών και μη, είναι ποικίλες. 

Πρώτα απ' όλο οι Τούρκοι θεωρούσαν το νησί "δικό τους" και είχαν σχετική διαταγή από την Πύλη να κρατηθεί, λόγω της σημασίας του. Οπότε το υπερασπίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις.

Από την άλλη δεν είχαν αντιληφθεί την κατάρρευση της ευρωπαϊκής Τουρκίας και ανέμεναν στρατιωτική βοήθεια. 

Ήταν αρκετά καλά οχυρωμένοι και προετοιμασμένοι λόγω του ιταλοτουρκικού πολέμου. Ανέμεναν απόβαση κι από εκείνο το μέτωπο. Γι' αυτό το λόγο διέθεταν αρκετά ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις.

Τέλος ήθελαν να κρατήσουν το νησί, εν' όψει των διαφαινομένων ήδη διαπραγματεύσεων για ανακωχή. 

Ο αντισυνταγματάρχης των οθωμανικών δυνάμεων, Ζιχνής Βέης, δηλώνει στην ελληνική αντιπροσωπεία, που αποβιβάζεται στο Κάστρο, πως θα αμυνθεί "μέχρι εσχάτων". Έτσι με την κάλυψη των πυρών του ναυτικού πυροβολικού των πλοίων, αποβιβάζονται οι ελληνικές δυνάμεις στον όρμο Κοντάρι (4 χλμ. νότια από την πόλη). 

Οι Τούρκοι προβάλλουν σθεναρή αντίσταση μέχρι τις βραδινές ώρες, οπότε εγκαταλείπουν τις θέσεις τους και υποχωρούν προς το εσωτερικό. Εκεί αντιτάσσουν οργανωμένη άμυνα στα γύρω χωριά και βουνά, που δεν μπορούν να κάμψουν οι μικρότερες ελληνικές δυνάμεις. Αν και τις επόμενες μέρες τους περιορίζουν προς τις Καρυές (εκεί που άναψαν φέτος οι καταστροφικές φωτιές). 

Στα τέλη Νοεμβρίου οι εκκαθαρίσεις του νησιού έχουν σταματήσει, ενώ οι Οθωμανοί επιχείρησαν τρεις φορές να σπάσουν τον κλοιό. 

Η γενική επίθεση των ελληνικών δυνάμεων θα γίνει στις 20 Δεκεμβρίου και αφού πρώτα ενισχυθούν αισθητά, με τακτικό στρατό, εθελοντές και πολεμικά πλοία. 

Το πρωί της επόμενης μέρας ο Ζιχνή Βέης θα υψώσει τελικά "λευκή σημαία" και θα παραδοθεί με τις δυνάμεις του υπογράφοντας σχετικό πρωτόκολλο. 

Οι συνολικές απώλειες των ελληνικών δυνάμεων από την έναρξη της επιχείρησης δεν ήταν αμελητέες: 8 αξιωματικοί και 200 στρατιώτες νεκροί και τραυματίες.

Το νησί έγινε ελληνικό την 21η Δεκεμβρίου του 1912. 

Μαουτχάουζεν

Ίσως να 'ναι το θεατρικό γεγονός της χρονιάς. Για πρώτη φορά στη σκηνή ανεβαίνει το αριστουργηματικό και σοκαριστικό βιβλίο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το "Μαουτχάουζεν".
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, υπήρξε θύμα του ναζισμού. Στο στρατόπεδο συγκέντρωσης (ή καλύτερα εξόντωσης) του Μαουτχάουζεν, στάθηκε τυχερός επειδή ήταν η συμπάθεια ενός Πολωνού τρόφιμου, που τον έχωσε στα γραφεία για την καταγραφή των θανάτων. Έτσι γλίτωσε τα καταναγκαστικά έργα κι επιβίωσε από την κόλαση. Ξαναγεννήθηκε με την απελευθέρωσή του. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έγραφε τις εμπειρίες του σε εφημερίδες μέχρι που αποφάσισε να τις συγκεντρώσει σε ένα βιβλίο.
Η ιστορία ξεκινάει μετά το τέλος του πολέμου, όταν έπεσε το Μαουτχάουζεν στα χέρια των Συμμάχων. Τότε ο Καμπανέλλης μαζί με την ερωμένη και τους άλλους συγκρατούμενους, θυμούνται τις στιγμές που περάσανε εκεί, αναμένοντας το τραίνο που θα τους οδηγήσει στην πατρίδα.
Ο Στέλιος Μάινας είναι εξαιρετικός αφηγητής της ιστορίας. Υποδύεται τον Ιάκωβο Καμπανέλλη αρκετά χρόνια μετά την απελευθέρωσή του, να στέκεται στην άκρη της σκηνής και να θυμάται σκηνές άσχημες, σκληρές, που θέλει η μνήμη να σβήσει αλλά το μυαλό δε την αφήνει. Η φωνή του βραχνή, σε ορισμένες στιγμές νιώθεις πως κλαίει, πως πονάει, πως τα χει πραγματικά ζήσει ο ίδιος και μαζί του κι εσύ σαν ακροατής.
Υπέροχος και ο Άρης Λεμπεσόπουλος, ο οποίος ερμηνεύει τον Πολωνό τρόφιμο που σώζει τον Καμπανέλλη. Μαγευτική η φωνή του. Ήρεμη. Τα χει δει όλα, τα χει ζήσει όλα. Δε μπορεί να δει πλέον κάτι χειρότερο στο υπόλοιπο της ζωής του κι αυτό τον ηρεμεί...
Η Ρίτα Αντωνοπούλου με την υπέροχη φωνή της κατάφερε αρμονικά να δέσει τη μουσική και τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη με στίχους του ίδιου του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με τα δρώμενα. Είναι η πρώτη φορά που συνδέονται η μουσική με το βιβλίο. Με συγκίνησαν τα τραγούδια του Αντώνη, του Γιάννου και το Άσμα Ασμάτων.
Όλοι οι ηθοποιοί στάθηκαν όμορφα πάνω στη σκηνή. Πραγματικά θέλω να τους ευχαριστήσω όλους. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους παρουσιάσω εδώ. Εκτός από τον Στέλιο Μάινα και τον Άρη Λεμπεσόπουλο, στη παράσταση συμμετείχαν οι εξής: Γ. Πυρπασόπουλος, Μ. Πολυχρονίδη, Β. Μπισμπίκης, Κ. Γιαννακόπουλος, Κ. Βελέντζας, Ν. Ζαγκλή, Αν. Ελενα, Ειρ, Κυρμιζάκη, Μ. Ίριδα, Γ. Γκαντιτζίκης. Π. Γκιούλης. Π. Γουργουλίδης, Γ. Ιωάννου, Φρ. Μανουσάκης.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια λόγια που μ' έκαναν περήφανο ως Έλληνα. Οι Έλληνες εβραϊκής καταγωγής που βρέθηκαν στο Μαουτχάουζεν δεν ρουφιάνεξαν και δεν κάρφωσαν ποτέ κανέναν. Αυτό έχουν να το λένε όλοι οι υπόλοιποι κρατούμενοι άλλων χωρών που βρέθηκαν εκεί. Η Ελλάδα έκανε τρεις φορές περήφανους τους Ελληνοεβραίους κρατούμενους, δίνοντάς τους δύναμη και κουράγιο. Πρώτον, όταν οι Έλληνες νίκησαν τους Ιταλούς τους Μουσολίνι στην Αλβανία. Δεύτερον, όταν δύο νέοι κατέβασαν την σβάστικα από το βράχο της Ακρόπολης. Και τρίτον, όταν ο Αντώνης ρεζίλεψε τους ναζί στα λατομεία του Βίνερ Γκράμπεν. Σ' αυτόν τον αφανή ήρωα θέλω να αφιερώσω τη σημερινή ανάρτηση.
Κάποιοι ήρωες δε τιμήθηκαν ποτέ με αγάλματα και μνημεία. Αυτοί ήταν πραγματικοί μάγκες που εκτιμήθηκαν από ανθρώπους που τους έζησαν από κοντά.

Δεν είναι το Masterpiece της χρονιάς…

Σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ο Paul Thomas Andersen, προσπαθεί να μας βάλει στην νοοτροπία ενός κομπογιαννίτη ψυχοθεραπευτή. Οι συνεδριάσεις του, οι ψευτοφιλοσοφίες του και οι αναζητήσεις του σε προηγούμενες ζωές των ασθενών του, προκαλούν ένα αδιάφορο κενό σ’ όλη την υπόθεση της ταινίας, η οποία ξεκινάει έξυπνα.
Ξεκινάει έξυπνα διότι δίνει έμφαση στις ψυχικές διαταραχές των στρατιωτών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δυστυχώς όμως ο αρχικός ενθουσιασμός χάνεται όταν ο Joapuin Phoenix συναντιέται με τον Philip Seymour Hoffman.
Οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών δε σώζουν την κατάσταση. Για τον Philip Seymour Hoffman έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία διότι είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός αλλά όχι κινηματογραφικός αστέρας, δηλαδή δεν έχει καβαλήσει το καλάμι και επιδιώκει να παίζει σε απαιτητικούς ρόλους. Ο ηθοποιός αυτός έχει κάτι ιδιαίτερο, τα μάτια του. Όσο ανέκφραστο είναι το πρόσωπό του και το υπόλοιπό του σώμα, τόσο εκφραστική είναι η ματιά του. Επικεντρώνεσαι σ’ αυτά για να καταλάβεις τα συναισθήματά του. Από την άλλη για τον Joapuin Phoenix, ίσως να είναι η ερμηνεία της ζωής του. Όμως σε αρκετές περιπτώσεις ήμουν σίγουρος πως έβλεπα τον Daniel Day Lewis στην οθόνη.
Αρκετά πετυχημένη η αποτύπωση της εποχής εκείνης. Από κει και πέρα πολύ φοβάμαι πως η ταινία θα ξεχαστεί σύντομα. Ή τουλάχιστον θα παραμείνει στην επιφάνεια μέχρι την βραδιά των Oscar…

Προσεχώς...

Σύντομα κάτι έρχεται...

"Πάντα ελπίζω να εμφανιστούν εκείνα τα εμπνευσμένα βράδια που σχεδόν έχεις μια εξωσωματική εμπειρία"

Ο Αμερικανός πιανίστας της τζαζ Dave Brubeck, που πέθανε την Τετάρτη, 5 Δεκεμβρίου, παραμονή των 92ων γενεθλίων του, γνώρισε τη δόξα στη δεκαετία του '50 με το κομμάτι "Take Five", που ηχογράφησε με το κουαρτέτο του και σημείωσε παγκόσμια επιτυχία.
Γεννημένος στις 6 Δεκεμβρίου του 1920 στο Κόνκορντ (δυτική Καλιφόρνια), μέλος μιας οικογένειας μουσικών, προσανατολίστηκε πρώτα σε μια καριέρα κτηνιάτρου τον κέρδισαν όμως οι μουσικές σπουδές κοντά στον Darius Milhaud για τρία χρόνια.
Το 1951, σχημάτισε ένα κουαρτέτο τζαζ με τον σαξοφωνίστα Paul Desmond, τον ντράμερ Joe Morello και τον μπασίστα Eugene Wright. Ηχογράφησαν το 1959 την σύνθεση του Desmond "Take Five", η οποία τον ανέβασε στην κορυφή.
 Ο δίσκος "Time out", που περιλαμβάνει το θρυλικό κομμάτι "Blue rondo a la Turk" (σύνθεση του Brubeck), πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Το κουαρτέτο θα παραμείνει ενωμένο για δεκαπέντε χρόνια.
Το 1958 ο Brubeck σχηματίζει ένα νέο κουαρτέτο με τον σαξοφωνίστα Gerry Mulligan. Από το 1972, παίζει με δυο από τους γιους του (Δύο Γενιές Brubeck) και ξαναβρίσκει τον Mulligan το 1975.
Εδώ και είκοσι χρόνια, Dave Brubeck δεν σταμάτησε να παίζει σε όλα τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ τζαζ, χωρίς να απομακρύνεται πολύ από το στυλ που του εξασφάλισε την επιτυχία στη δεκαετία του 50: χρήση της αντίστιξης, πολυφωνία, πειραματισμός στους ρυθμούς (η σύνθεση του "Take Five" έχει γίνει σε 5/4).
Πιστός στην κλασική του εκπαίδευση, έχει επίσης συνθέσει μουσική για δύο μπαλέτα, μια μουσική κωμωδία, τρία ορατόρια, τέσσερις καντάτες, μια λειτουργία, πολλά κομμάτια για ορχήστρα τζαζ και συμφωνική ορχήστρα, καθώς και πολυάριθμα έργα για πιάνο.
Μας μύησες στην τζαζ. Χάρης στις μελωδίες σου ζήσαμε αρκετές εξωσωματικές εμπειρίες ορισμένα βράδια.
Καλό ταξίδι κύριε Dave Brubeck.

Το σινεμά είναι η πιο όμορφη απάτη του κόσμου

- Ποια είναι η φιλοδοξία σου στη ζωή;

- Να γίνω αθάνατος και μετά να πεθάνω.

Jean-Luc Godard

Παράξενη κοινωνία

"Ποτέ μη λες την αλήθεια σε ανθρώπους που δεν την αξίζουν"

Mark Twain (1885-1910)

Εκεί που ενώνεται η ζωή με τον θάνατο...

Τέσσερις Τούρκοι και δύο Γερμανοί διασταυρώνονται ανάμεσα στο θάνατο και στον έρωτα. Η ιστορία μοιράζεται σε Αμβούργο και Κωνσταντινούπολη. 

Επιτυχία σε μία ταινία μπορεί να θεωρηθεί και η άρνηση της αφήγησης της ιστορίας, κι αυτό συμβαίνει μόνο όταν η υπόθεση χάνει την αξία της διότι μεγαλύτερη σημασία παίζουν οι συμβολισμοί και τα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα που θέλει να σου περάσει ο σκηνοθέτης. Κι αυτά δε περιγράφονται, παρά μόνο τα απολαμβάνεις σε μία κλειστή αίθουσα. 

Γι' αυτό δε θα δώσω έμφαση στην υπόθεση της ιστορίας αλλά στην ουσία.

Μου άρεσε πολύ ο ρόλος του Τούρκου πατέρα. Από θύτης και βασικό αίτιο της αλλαγής ρότας της ζωής όλων των ηρώων της ιστορίας, μετατρέπεται σε μία προσωπικότητα συμπαθητική. Η τελευταία σκηνή που εμφανίζεται, είναι να κάθεται σε ένα πάρκο στον Βόσπορο, όπου έχει ήδη τελειώσει ένα βιβλίο που του χει προσφέρει ο γιος του και βουρκωμένος βλέπει την Πόλη. Πραγματικά θέλω τη βοήθειά σας, όποιος γνωρίζει το βιβλίο αυτής της σκηνής να μ' ενημερώσει για τον τίτλο του και τον συγγραφέα ώστε να μπορέσω να το βρω. Θα θελα πολύ να το διαβάσω, αρκεί να υπάρχει στα ελληνικά. 

Από την άλλη ο Τούρκος σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν γνωρίζει πολύ καλά τα κενά της τουρκικής δημοκρατίας. Με μεγάλη ειλικρίνεια τα ξεδιπλώνει και μας τα παρουσιάζει. Όχι για αντίδραση. Αντιθέτως θέλει να δείξει πως ο κόσμος που ζούμε δεν είναι δίκαιος και δύσκολα αλλάζει ή τουλάχιστον με λάθος τρόπο. 

Εξαιρετική η πολιτική κουβέντα που έχει η Γερμανίδα μάνα με την Τουρκάλα εξτρεμίστρια. Η Γερμανίδα της λέει πως αν η Τουρκία καταφέρει να μπει στην Ε.Ε., τότε θα βελτιωθεί η κατάσταση στο εσωτερικό της διότι θα αναγκαστεί να υιοθετήσει τους όρους και τους νόμους της Δύσης. Η Τουρκάλα ξεσηκώνεται λέγοντάς της πως στην Ε.Ε. εξουσιάζουν χώρες που είχαν κάποτε πολλές αποικίες, κι από αυτές έχουν αποκτήσει τον πλούτο με τον οποίο το παίζουν τώρα ιστορία και μαγκιά. Δύσκολα μπορείς να βρεις ανθρωπιστική λύση από λαούς που κάποτε καταπίεζαν άλλους λαούς. Πόσο δίκιο έχει... 

Στο τέλος διαπιστώνουμε τις κοινές παραδόσεις που έχουν οι μουσουλμάνοι με τους χριστιανούς. Η βάση των θρησκειών είναι η ίδια αλλά οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν την διαφορά και χωρίζουν όλη την ανθρωπότητα. Εξάλλου αυτό συμβαίνει σχεδόν σε όλους τους τομείς. Όχι μόνο στους θρησκευτικούς. 

Το αν αξίζει να δει κανείς την ταινία, εγώ θα απαντούσα ανεπιφύλακτα. Εκτός ότι η ιστορία κυλάει όμορφα κρατώντας σου το ενδιαφέρον αμείωτο, είναι μία ευκαιρία να συγκρίνουμε τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο με τον τούρκικο. Κι αν είμαστε ανοιχτόμυαλοι θα καταλάβουμε άνετα πως η Τουρκία τα τελευταία χρόνια μας έχει βγάλει ασπροπρόσωπους με εξαιρετικά έργα όπως "Το μέλι" ή το "Κάποτε στην Ανατολία" σε αντίθεση με μας...

Η Ευρώπη των αποσχιστών

Οι μικρές χώρες μπορούν κάλλιστα να επιβιώσουν, όπως το Λουξεμβούργο. Αν όμως η Ε.Ε. αποκτήσει πολλά μικρά κράτη-μέλη χωρίς να αποκτήσει παράλληλα μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση, θα γίνει λιγότερο δημοκρατική και πιο δεξιά.
Πολλές μικρές χώρες θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την  προσέλκυση κεφαλαίων, γι' αυτό θα μειώνουν τη φορολογία ακολουθώντας νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική.
Πολλοί εντοπίζουν έλλειμμα δημοκρατίας και στις φωνές που υψώνονται όλο και πιο έντονα από τις εύπορες επαρχίες της Ευρώπης ρωτώντας: "Γιατί εμείς να συντηρούμε με τους φόρους μας τους φτωχούς;". Δηλαδή μία μικρογραφία του πλούσιου Βορρά της Ε.Ε., ο οποίος δυσφορεί όταν πληρώνει τους τεμπέληδες του Νότου, λαμβάνει χώρα ανάμεσα στη Φλάνδρα και στη Βαλλονία στο Βέλγιο, στο Μιλάνο και τη Νάπολι στην Ιταλία...
Όλοι αυτοί οι αποσχιστές δηλώνουν ευρωπαϊστές. Θεωρούν ότι εξυπακούεται πως θα παραμείνουν στην Ε.Ε. ανήκοντας σε νέο κράτος. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο. Οποιαδήποτε πρωτεύουσα αντιμετωπίζει φυγόκεντρα κινήματα θα ασκήσει βέτο στην ένταξη ενός κράτους που αποσχίστηκε από άλλο από το φόβο μήπως υπάρξει ένα προηγούμενο που θα βρει στο μέλλον μπροστά της.

Ποιος φοβάται και γιατί την δημιουργία πολλών "Κοσσυφοπεδίων".

Μετά τον πόλεμο με τη Σερβία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στα τέλη της δεκαετίας του '90, το Κοσσυφοπέδιο διέκοψε κάθε σχέση με το Βελιγράδι. Ώσπου το Φεβρουάριο του 2008 ανακήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του από την Σερβία. Η Ε.Ε. έσπευσε να δηλώσει ότι το Κοσσυφοπέδιο αποτελεί περίπτωση suis genesis. Όμως τα κράτη-μέλη που αντιμετωπίζουν αποσχιστικά κινήματα εντός της επικράτειας τους καθόλου δεν συμφωνούν με την θέση αυτή και φοβούνται ότι αν αναγνωρίσουν το Κοσσυφοπέδιο, θα ανοίξουν τον δρόμο για τη δική τους διάσπαση.
Πέντε κράτη της Ε.Ε. δεν έχουν αναγνωρίσει το μικρό αυτό βαλκανικό κρατίδιο, όλα για ευνόητους λόγους. Η Ελλάδα και η Κύπρος λόγω τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, η Ισπανία λόγω Καταλωνίας και Χώρας των Βάσκων, η Ρουμανία λόγω ουγγαρόφωνης μειονότητας στην Ανατολική Τρανσυλβανία και η Σλοβακία λόγω της ουγγρικής μειονότητας κατά μήκος των νότιων συνόρων της.

Ποια είναι όμως τα επικίνδυνα μέτωπα της Ευρώπης;

Σκωτία: Το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας έλαβε απόλυτη πλειοψηφία στις εκλογές του 2011 για τη σκωτσέζικη Βουλή και ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του 2014.Θα είναι ένα "Ναι" ή "Όχι" στο ερώτημα αν η Σκωτία πρέπει να αποσχιστεί από τη Βρετανία.

Καταλωνία: Ο Καταλανός πρόεδρος Αρτούρ Μας προκήρυξε πρόωρες τοπικές εκλογές στις 25 Νοεμβρίου, τις οποίες μετέτρεψε σε δημοψήφισμα για την απόσχιση από την Ισπανία. Το κόμμα του όμως CiU έχασε έδρες και για να διοργανώσει το πραγματικό δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία πρέπει να συνεργαστεί με το πιο ακραίο αποσχιστικό ERC.

Γροιλανδία: Στο δημοψήφισμα του 2008 για μεγαλύτερη αυτονομία από τη Δανία, το "Ναι" έλαβε 75%. Το 2009 οι Γροιλανδοί αναγνωρίστηκαν διαφορετικός λαός από τη διεθνή νομοθεσία και απέκτησαν τον έλεγχο των φυσικών τους πόρων, κάτι που μπορεί να τους βάλει στον δρόμο προς την πλήρη ανεξαρτησία.

Χώρα των Βάσκων: Τα κόμματα που είναι υπέρ της ανεξαρτησίας κέρδισαν συνολικά τις 48 από τις 75 έδρες της τοπικής Βουλής στις εκλογές του Οκτωβρίου. Η ισπανική χώρα των Βάσκων έχει ήδη μεγάλο βαθμό αυτονομίας εντός της Ισπανίας και ίσως πλέον αυξηθούν οι φωνές για δημοψήφισμα.

Βαυαρία: Ενώ είναι απίθανο σε βάθος χρόνου η Βαυαρία να αποσχιστεί από την Γερμανία, πολλοί Βαυαροί  θα το επιθυμούσαν κυρίως λόγω χρημάτων. Η Βαυαρία πληρώνει τα μισά από τα 7,3 δισ. ευρώ που μεταβιβάζονται ετησίως στις φτωχότερες περιοχές της Γερμανίας.

Νότιο Τιρόλο, Βενέτο και Λομβαρδία: Οι πλούσιες περιοχές της βόρειο Ιταλίας που θέλουν να αποσχιστούν. Εκεί εδρεύει και η Λίγκα του Βορρά.

Φλάνδρα: Η εύπορη αυτή ολλανδόφωνη περιοχή πιέζει για να μειωθούν οι δεσμοί με τη φτωχότερη γαλλόφωνη Βαλλονία, κίνηση που μπορεί να οδηγήσει στο τέλος του Βελγίου. Το φλαμανδικό αυτονομιστικό κόμμα N-VA του Μπαρτ ντε Βέβερ είδε τα ποσοστά του να εκτινάσσονται στις τοπικές εκλογές του Οκτωβρίου και πήρε την Αμβέρσα.

Κορσική: Τα εθνικιστικά κόμματα έλαβαν τη δεύτερη θέση στις περιφερειακές εκλογές του 2010 τριπλασιάζοντας τη δύναμή τους σε σχέση με τις εκλογές του 2004. Το Corsica Libera, το μικρότερο από τα δύο, δε καταδικάζει τις βίαιες ενέργειες των οργανώσεων όπως το Εθνικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Κορσικής.

Απόσπασμα από το Βήμα της Κυριακής

Καλό μήνα

Φτάνουμε στο τέλος και του 2012. Για μία ακόμη φορά διαπιστώνω πως η συμβουλή που μου είχε δώσει ένας αγαπημένος μου θείος, πριν απολυθώ από το στρατό, είναι πέρα για πέρα σωστή. Μου είχε πει τότε λίγο πριν πάρω το ροζ χαρτί, πως από τώρα και στο εξής, ο χρόνος θα κυλάει νερό. "Δε θα το καταλαβαίνεις καν πως περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός. Κι αν επαναπαύεσαι και λες δε βαριέσαι θα το κάνω αύριο αυτό που πρέπει να κάνω σήμερα, τρομοκράτησε όταν κοιτάς πίσω σου και διαπιστώνεις πως δεν έχεις κάνει τίποτα και δεν έχεις ζήσει όλα αυτά που ονειρευόσουν".
Πράγματι από τον Αύγουστο του 2008 που απολύθηκα μέχρι σήμερα, ο χρόνος έχει κυλήσει νερό. Ευτυχώς όμως άκουσα τη συμβουλή του και κοιτώντας πίσω δε νιώθω πως ο χρόνος έχει περάσει χαμένος.
Όμως με αγχώνει.
Η ταχύτητα φυγής του δε μ' αφήνει να ηρεμήσω καθόλου. Σαν να με πιέζει να γεμίσω εμπειρίες και εικόνες, που πιθανότατα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Πρέπει να βάλω φρένο σ' αυτόν τον χρόνο. Ή να βάλω φρένο στις απαιτήσεις μου και στα όνειρά μου; Ποιο από τα δύο είναι εφικτό άραγε;
Παρ' όλα αυτά μπήκαμε στο τελευταίο μήνα του χρόνου. Ενός χρόνου όχι καλύτερου από τον προηγούμενο. Και με προβλέψεις για ένα νέο χρόνο χειρότερο.
Αυτό δε πρέπει να μας πτοεί.
Τελικά η επανάσταση είναι εσωτερική.
Μόνο έτσι μπορούμε να φτιάξουμε την ζωή μας και ίσως τον μικρόκοσμο που μας περιβάλλει.
Καλό μήνα λοιπόν...