Πριν κάνουμε «μάγκες» τους βουλευτές της ΝΔ

Του Κώστα Εφήμερου

Μιλώντας με τον κοινοβουλευτικό μας συντάκτη, τον Γεράσιμο Λιβιτσάνο, συνειδητοποίησα με έκπληξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταθέσει αίτημα για ονομαστική ψηφοφορία στην τροπολογία για τα αναδρομικά των δικαστικών.
Κι όμως όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ υπάρχουν τουλάχιστον πέντε βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που έχουν δηλώσει ότι θα καταψηφίσουν το συγκεκριμένο άρθρο σε περίπτωση που
δεν ενταχτούν σε αυτό οι ένστολοι, για τους οποίους υπάρχει επίσης απόφαση του ΣτΕ που κρίνει παράνομες τις περικοπές τους.
Η συνηθισμένη (και κατά τη γνώμη μου πολύ σωστή) πρακτική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν να κατατίθεται αίτημα ονομαστικής ψηφοφορίας σε όλα τα αμφιλεγόμενα άρθρα, ιδίως όταν βουλευτές της συγκυβέρνησης απειλούσαν να τα καταψηφίσουν. Με αυτό τον τρόπο βρέθηκαν εκτεθειμένοι μέχρι σήμερα αρκετοί «επαναστάτες» βουλευτές που άλλα έλεγαν στα τηλεοπτικά παράθυρα το απόγευμα και άλλα έκαναν εντός της αίθουσας του κοινοβουλίου το ίδιο βράδυ.
Προσπαθώντας να αξιολογήσω καλόπιστα την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ σκέφτηκα ότι πιθανώς η αξιωματική αντιπολίτευση να μην θέλει να ενισχύσει ένα μπλοκ βουλευτών που συντάσσονται με τους ένστολους, δηλαδή με το τμήμα εκείνο των εργαζομένων που έχει αναλάβει, μεταξύ άλλων, να χτυπάει τις καθαρίστριες έξω από το υπουργείο Οικονομικών και να αποθέτει τόνους χημικών στα πνευμόνια των διαδηλωτών. Ωστόσο ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι η αυξανόμενη πίεση προκειμένου να αναγνωριστεί η αδικία σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους.
Είμαι σίγουρος ότι τα στελέχη του κόμματος έχουν βρεθεί σε μια αμήχανη θέση, βλέποντας τους δικαστές να φροντίζουν τα του οίκου τους, ξεχνώντας για λίγο το «εθνικό συμφέρον» που επικαλέστηκαν πολλάκις προκειμένου να νομιμοποιήσουν χαράτσια, αυξήσεις τιμολογίων, απολύσεις μόνιμων δημοσίων υπαλλήλων και εκποίηση δημόσιου πλούτου. Άλλωστε ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί (ίσως και δεν πρέπει) να συγκρουστεί συνολικά με τους ανεμόμυλους του συστήματος δικαιοσύνης, ιδιαίτερα δε επειδή κάποια τμήματά της και κάποιοι λειτουργοί της συνεχίζουν να αντιστέκονται (ιδιαίτερα στα κατώτερα τμήματα, στα πρωτοδικεία και τα ειρηνοδικεία). Ωστόσο ακόμα και η πιθανή σκοπιμότητα της απόφασης του ΣΥΡΙΖΑ να μην καταθέσει ονομαστική ψηφοφορία στην τροπολογία για τα αναδρομικά των δικαστικών μάλλον θα πρέπει να γίνει σαφής. Είναι άλλωστε άδικο για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ να βγαίνουν προς τα έξω (και συχνά να μεγεθύνονται) εσωτερικές διαφωνίες και διαφορετικές προσεγγίσεις και σε ένα θέμα τόσο σημαντικό να μην δίνεται η παραμικρή εξήγηση.

Πηγή: thepressproject.gr

"Άττικα Άττικα"

Το τίτλος της ανάρτησης βασίστηκε στη γνωστή φράση που επινοήθηκε μετά τη σφαγή στο συγκρότημα φυλακών της πόλης Άτικα (Αττική) στην Αμερική τον Σεπτέμβριο του 1971, τερματίζοντας έτσι μία μεγάλη εξέγερση των φυλακισμένων. Η διαταγή δόθηκε από τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Νέλσον Ροκφέλερ ο οποίος αμέσως μετά πήρε τηλέφωνο τον Νίξον για να πάρει τα εύσημα για την απόφασή του αυτή. Απολογισμός εκείνης της μέρας ήταν τριάντα τρεις νεκροί φυλακισμένοι κι έντεκα νεκροί σωφρονιστικοί υπάλληλοι οι οποίοι βρίσκονταν στο προαύλιο. Η διοίκηση των φυλακών αρνήθηκε να δώσει τις πρώτες βοήθειες στους τραυματίες του μακελειού ενώ τις επόμενες μέρες οι δεσμοφύλακες βασάνισαν τους πρωτεργάτες της εξέγερσης.
Αφορμή του ξεσηκωμού ήταν οι συνθήκες απομόνωσης. Οι κρατούμενοι είχαν οργανώσει μία συντονιστική επιτροπή με την οποία ζητούσαν βελτίωση των συνθηκών κράτησής τους και να τερματιστούν οι ρατσιστικές συμπεριφορές που δεχόντουσαν. Η βίαιη απάντηση της κυβέρνησης δεν προοριζόταν μόνο στους κρατούμενους αλλά και στα κινήματα εκείνης της εποχής (όπως οι Μαύροι Πάνθηρες). Μετά από καιρό εμφανίστηκαν στην Αμερική οι περιβόητες φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Σαράντα χρόνια μετά η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά με fast track διαδικασία προσπαθεί να περάσει το φασιστοσχέδιο για φυλακές τύπου Γ. Το νέο σχέδιο νόμου για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας εισάγει ειδική κατηγοριοποίηση των κρατουμένων σε τρεις τύπους (Α, Β, Γ). Στην ειδική κατηγορία τύπου Γ θα ανήκουν όλοι οι φυλακισμένοι που κατηγορούνται για ληστεία ή εκβίαση στα πλαίσια εγκληματικής οργάνωσης (αρθρο 187 ΠΚ), οι πολιτικοί κρατούμενοι (άρθρο 187Α ΠΚ – τρομονόμος), όσοι χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι για την ασφάλεια της χώρας ή της δημόσιας τάξης καθώς και όσοι στασιάζουν στις φυλακές, προερχόμενοι από φυλακές τύπου Α και Β, κατόπιν της αποκλειστικής κρίσης ενός μόνου εισαγγελικού λειτουργού. Πόσοι έχουν κατηγορηθεί τα τελευταία χρόνια γι' αυτούς τους λόγους;
Με λίγα λόγια ο ακροδεξιός Σαμαράς φιμώνει τη φωνή των φυλακισμένων για τα δικαιώματα τους ενώ παράλληλα τρομοκρατεί τον απλό κόσμο ο οποίος εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως φυλακισμένος τύπου Γ και να στερηθεί σημαντικά δικαιώματα όπως:
α) Περιορίζει στο ελάχιστο τα επισκεπτήρια και την επικοινωνία των κρατουμένων με τους συγγενείς τους και θεσμοθετεί την απομόνωση στα κελιά το μεγαλύτερο μέρος του εικισιτετραώρου
β) καταργεί τις άδειες
γ) καταργεί τη δυνατότητα εργασίας και την ευεργετική διάταξη της υφ’ όρον απόλυσης όταν ο φυλακισμένος εκτίσει τα 3/5 της ποινής του, καταργώντας έτσι την ισότητα και αναλογικότητα στην έκτιση της ποινής
δ) εξομοιώνει τους υποδίκους με τους καταδίκους καταργώντας το τεκμήριο της αθωότητας.
Παράλληλα το σύστημα θα χαρίζεται στους φυλακισμένους-ρουφιάνους (ακόμα κι αν είναι βαρυποινίτες) που θα παρέχουν κάθε πληροφορία για την εξάρθρωση μίας τρομοκρατικής οργάνωσης. Εξάλλου για να επιβιώσει ένα φασιστικό καθεστώς, έχει ανάγκη από ρουφιάνους σε κάθε πόστο.
Τη στιγμή που οι φυλακισμένοι θα χωρίζονται σε κρατούμενους τύπου Γ και σε ρουφιάνους, τα σωφρονιστικά συγκροτήματα θα φρουρούνται από αστυνομικές δυνάμεις που θα έχουν το δικαίωμα χρήσης όπλων μέσα στις φυλακές και μάλιστα με απόρρητο τρόπο δράσης. Με λίγα λόγια θα πραγματοποιούνται σφαγές πίσω από τα κάγκελα των φυλακών κι αλλά προς τα έξω δε θα ακούγεται τίποτα.
Δυστυχώς όμως η κινητοποίηση των φυλακισμένων δεν συγκινεί ιδιαίτερα τον κόσμο. Εδώ κι έξι μέρες κάνουν απεργία πείνας 4.500 κρατούμενοι και η κυβέρνηση την αντιμετωπίζει με απάθεια. Όταν όμως η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά αδιαφορεί για τους ψηφοφόρους της, γιατί να ενδιαφερθεί για τους κρατούμενους;
Περίεργο όμως είναι πως δεν έχει γίνει αισθητό στην κοινωνία και σ' αυτό σημαντικό ρόλο παίζουν τα Μ.Μ.Ε. τα οποία κρατούν σιγή ιχθύος για το συγκεκριμένο θέμα. Τι συμφέροντα κρύβονται εκεί άραγε;
Αυτή η ύπουλη σιωπή διαιωνίζει περισσότερο τον φόβο της κοινωνίας. Εξάλλου πόσοι συμπολίτες μας βρέθηκαν από τη μία στιγμή στην άλλη στη φυλακή και πόσοι απ' αυτούς θα μετατραπούν σε κρατούμενους τύπου Γ.
Η τρομοκρατία των ακροδεξιών γίνεται όλο και πιο αισθητή ενώ η πουστιά τους φαίνεται με τα μέτρα που προσπαθούν να περάσουν μες το κατακαλόκαιρο. Καιρός να τους στείλουμε σπίτια τους και αρκετούς απ' αυτούς στις φυλακές. Με μεγάλη μου χαρά θα έβλεπα κάποιους απ' αυτούς να στοιβάζονται σε δικές μας φυλακές τύπου Γ.

Παρουσίαση του Βαλκανεύοντας στον Μωβ Σκίουρο

Μία ακόμη παρουσίαση του νέου μου βιβλίου στην καρδιά του καλοκαιριού θα γίνει απόψε στο βιβλιοπωλείο Μωβ Σκίουρος στην πλατεία Καρύτση. Την παρουσίαση θα την προλογίσει ο Σπύρος Παπαϊωάννου ενώ για το βιβλίο θα μιλήσουν οι πιο παλιοί ραδιοφωνικοί μου φίλοι Τάκης Γιαννούτσος και Θοδωρής Βαμβακάρης. Αποσπάσματα του βιβλίου θα διαβάσει η ηθοποιός Στεφανία Μαρμαγγέλου. 

Απόψε θα κυνηγήσουμε μία πιο εναλλακτική παρουσίαση. Θα αποφύγουμε τις τυπικές ομιλίες και θα επιδιώξουμε έναν διαδραστικό διάλογο μεταξύ μας αλλά και με το κοινό που θα παραβρεθεί απόψε. 

Μετά τη παρουσίαση θα ακολουθήσει παρτάκι στη πλατεία.

Σας περιμένουμε.

Το νέο πρόσωπο του παρακράτους

Το παρακράτος στη χώρα μας έχει μεγάλη ιστορία, σχεδόν διπλάσια από την περίοδο της μεταπολίτευσης, μιας και όλα τα καθεστώτα και πολιτικά σώματα (δημοκρατικά και μη) που πέρασαν απ' αυτόν τον τόπο είχαν ανάγκη από έναν μπαμπούλα για να τρομοκρατεί τον κόσμος σε περιπτώσεις που αντιδρούσε στις ικανοποιήσεις ιδιωτικών συμφερόντων.
Συνήθως το παρακράτος αποτελούταν μόνο από δολοφόνους και πουλημένα τομάρια όπως ήταν οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες, οι δολοφόνοι του Λαμπράκη και οι βασανιστές των ΕΑΤ-ΕΣΑ την περίοδο της χούντας. Από τη μεταπολίτευση και μετά η δολοφονία προσώπων έγινε κατακριτέα και καταδικαστέα και γι' αυτό την είχαν απορρίψει ως "λύση". Έτσι επέλεξαν ένα νέο είδος τρομοκράτησης του λαού, τον τραμπουκισμό.
Οι τραμπούκοι-πιόνια έχουν διάφορες μεταμφιέσεις. Είναι οι κουκουλοφόροι που ωθούσε η αστυνομία μέσα στις πορείες για να προκαλέσουν εντάσεις σε ειρηνικές διαδηλώσεις ώστε να δώσουν την αφορμή στους ματατζήδες (μία άλλη ομάδα τραμπούκων του σημερινού συστήματος) για να ανοίξουν μερικά κεφάλια και να πνίξουν τους απλούς πολίτες με τον καρκίνο των δακρυγόνων.
Στις μέρες μας υπάρχει μία υπολογίσιμη ομάδα τραμπούκων κρύβεται πίσω από τον οπαδισμό. Ο Μαρινάκης για παράδειγμα ενίσχυσε για να εκμεταλλευτεί στη συνέχεια μία προϋπάρχουσα νεοναζιστική ομάδα που υπήρχε στις κερκίδες του γηπέδου Καραϊσκάκης, την ερυθρόλευκη στρατιά. Την ώρα που επωφελούνταν ο ίδιος κι ο Αλαφούζος από τις επιθέσεις των νεοναζί στους κομμουνιστές του Περάματος, παράλληλα δήλωνε πως η ερυθρόλευκη κερκίδα οφείλει να έχει μία απολιτίκ στάση στις εξελίξεις της χώρας μας. "Εδώ μέσα βελάζουμε και δεν επαναστατούμε", απενεργοποιώντας έτσι ένα ισχυρό όπλο αντίστασης, το οποίο είναι η φίλαθλη κερκίδα. Το τι γίνεται όμως υπογείως είναι άλλο θέμα.
Μία ύπουλη κίνηση αυτού του παρακράτους παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες μέρες. Τι συνέβη στην Νέα Φιλαδέλφεια;
Τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλη συζήτηση για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ. Οι κάτοικοι της περιοχής δεν έχουν πρόβλημα να χτιστεί αλλά αρνούνται να απαλλοτριωθεί το άλσος για να γίνει ένα ακόμα Mall στο Λεκανοπέδιο. Είμαι απολύτως σύμφωνος με τις απόψεις τους, απόψεις που δε θίγουν την Α.Ε.Κ. αλλά τα συμφέροντα ενός νέου λαμόγιου που αναδεικνύεται σιγά σιγά μέσα από την κρίση. Αναφέρομαι στον Μελισσανίδη, ο οποίος με απλές, σιωπηλές και ύπουλες κινήσεις επιδιώκει να γίνει μεγιστάνας όπως είχαν γίνει αρκετοί Ρώσοι στην περίοδο της δικιάς τους οικονομικής κρίσης.
Προχθές λοιπόν και καθώς ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί για να συζητήσει το θέμα του νέου γηπέδου της Α.Ε.Κ., έγινε επίθεση τραμπούκων με διακριτικά της κιτρινόμαυρης ομάδος, οι οποίοι διέλυσαν τη συγκέντρωση και διέκοψαν τον διάλογο με βρισιές κι απειλές. Η αστυνομία ήταν υπόπτως απαθείς στο συμβάν.
Για ποιο λόγο λοιπόν αυτοί οι αλήτες επιτέθηκαν αφού οι κάτοικοι της περιοχής είναι υπέρ της ανέγερσης του γηπέδου; Μήπως τους ενοχλεί που μαζί με την ομάδα τους δε θα μπορούν να απολαμβάνουν και τα ψώνια τους στο The Mall που επιχειρείται να χτιστεί; Δε νομίζω.
Αυτοί οι τραμπούκοι λοιπόν, τα δίποδα όντα που γίνονται άβουλα όργανα των ιδιωτικών συμφερόντων και επιτίθενται στο όνομα μιας ομάδας, είναι το νέο παρακράτος της χώρας μας.
Οι αντιδράσεις αυτές, αποδεικνύουν πως ο Μελισσανίδης δεν σέβεται καθόλου την ιστορία αυτής της ομάδος μα πάνω απ' όλα δεν την σέβονται και οι ίδιοι οι τραμπούκοι οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους αρνούνται την αριστερή ιδεολογία της προσφυγικής ομάδος τους, μιας κι έχουν επιλέξει την φασιστική οδό. Οι συγκεκριμένοι τραμπούκοι είναι η ντροπή της Α.Ε.Κ.
Αποφάσισα να ανεβάσω τη συγκεκριμένη ανάρτηση για δύο λόγους. Πρώτον για την συμπάθεια που έχω προς την ομάδα της Α.Ε.Κ. λόγω προσφυγικής μου καταγωγής (κι ας είμαι φίλαθλος του Ολυμπιακού) αλλά κι επειδή πρέπει πλέον να δείχνουμε ποια είναι τα νέα όργανα του παρακράτους. Γνωρίζοντας τον εχθρό καλύτερα θα μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά.
Όσο για την Νέα Φιλαδέλφεια, πολύ φοβάμαι πως έρχονται άσχημες συγκρούσεις. Εξάλλου οι φασίστες και οι τραμπούκοι αναζητούν έναν νέο "Άγιο Παντελεήμονα" για να ξεσπάσουν και να σπείρουν το φόβο στην ελληνική κοινωνία.

Προαπαιτούμενη θερινή λεηλασία

Στις ομαλές πολιτικές περιόδους, τέλη Ιούνη η πολιτική ζωή κατέβαζε ρυθμούς μπαίνοντας στη θερινή ραστώνη. Η επιτάχυνση του πολιτικού χρόνου μέσα στο καλοκαίρι σηματοδοτούσε σχεδόν πάντα δραματικές ανατροπές, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τα Ιουλιανά και την πτώση της χούντας. Κατά συνέπεια, η σπουδή που δείχνει η κυβέρνηση να φορτώσει τα θερινά τμήματα της Βουλής με πολλά και μεγάλης σημασίας νομοθετήματα, δημιουργεί αναπόφευκτα συνειρμούς που δεν κολακεύουν τη δημοκρατία μας.
Στις ομαλές πολιτικές περιόδους τα θερινά τμήματα δεν καταπιάνονταν με μείζονος σημασίας ζητήματα. Να όμως που η κυβέρνηση εισάγει στα θερινά τμήματα νόμους που όχι μόνο αλλάζουν άρδην παγιωμένες για χρόνια καταστάσεις, αλλά θα επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό τη μορφή που θα πάρει το μέλλον της χώρας: χωροταξικό, «μικρή ΔΕΗ, ασφαλιστικό, φυλακές. Είναι προφανές ότι τα υπό ψήφιση νομοσχέδια συνιστούν τον ορισμό των μείζονος σημασίας ανατροπών.
Η συντριπτική πλειονότητα των υπό ψήφιση διατάξεων είναι «μνημονιακά προαπαιτούμενα», προβλέπονται δηλαδή στο Μνημόνιο. Μνημόνιο το οποίο κατά τα άλλα έχει τελειώσει, όπως διατείνονταν προεκλογικά οι κυβερνητικοί μανδαρίνοι. Η εισαγωγή στην κοινοβουλευτική διαδικασία αυτών των «προαπαιτούμενων», πέραν του ότι ξεσκεπάζει την κυβερνητική προπαγάνδα, αποδεικνύει ότι το Μνημόνιο είναι πάντα εδώ. Σε συνέχεια της τεράστιας καταστροφής που έχει ήδη προκαλέσει, το κοινό πρόγραμμα κυβέρνησης-τρόικας προβλέπει ακόμα πολλά μέτρα που θα χειροτερέψουν την ήδη τραγική κατάσταση της πλειονότητας της κοινωνίας.
Είναι δε τόσο ανελαστικό το μνημονιακό πλαίσιο που δεν επιτρέπεται να χαθεί ούτε λεπτό λόγω θερινής ραστώνης. Τα μέτρα πρέπει να περάσουν και πρέπει να περάσουν τώρα. Επιπλέον, τα θερινά τμήματα δίνουν στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να διαμορφώσει τη σύνθεσή τους κατά το δοκούν, ούτως ώστε να αποφευχθούν τυχόν «ατυχήματα» στις ψηφοφορίες.
Από το ξεπούλημα του στρατηγικής σημασίας ενεργειακού τομέα έως την (οριστική!) καταστροφή των παραλιών μας, εξυφαίνεται ένας γιγάντιος ιστός πλιάτσικου του δημόσιου πλούτους, υφαρπαγής θεμελιωδών δικαιωμάτων και καταστροφής του περιβάλλοντος. Απέναντι στην εκτυλισσόμενη λεηλασία δεν υπάρχει χώρος για μισόλογα, παρά μόνο για καθαρές θέσεις. Ιδιαίτερα όσοι διατείνονται ότι έχουν στραφεί εναντίον του Μνημονίου, έχουν λαμπρή ευκαιρία να αποδείξουν έμπρακτα τη βούλησή τους. Ιδού η Ρόδος…

Πηγή: left.gr

Ευτελισμός του κοινοβουλευτισμού

Προκαλεί η μεθόδευση της κυβέρνησης να κλείσει πρόωρα τη Βουλή επικαλούμενη την έλλειψη νομοσχεδίων. Αμέσως μετά αποκαλύπτεται ότι η ίδια κυβέρνηση καταθέτει σωρηδόν νομοθετήματα στο όνομα προαπαιτούμενων, δόσεων, υποδόσεων και κοινοτικών κονδυλίων.
Οι τακτικισμοί της έρχονται να ευτελίσουν άλλη μια φορά την κοινοβουλευτική διαδικασία. Μεθοδεύουν την υφαρπαγή των ψήφων από τους βουλευτές, καθώς στα θερινά τμήματα καθορίζουν κατά το δοκούν τις συνθέσεις, ώστε να μην υποστούν τυχόν απώλειες. Ταυτόχρονα επιχειρούν να περάσουν με διαδικασίες «fast track» σημαντικά νομοσχέδια, που θα έπρεπε να συζητηθούν αναλυτικά. Και η κυβέρνηση να υποστεί τη βάσανο μιας επί της ουσίας κριτικής τοποθέτησης των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Με το πιστόλι της τρόικας, το υπουργείο Περιβάλλοντος ακολουθεί τη διαδικασία του κατεπείγοντος για το θεσμικό πλαίσιο της χωροταξικής και πολεοδομικής πολιτικής. Ερχεται να αλλάξει το χάρτη των χρήσεων γης σε όλη τη χώρα, ενώ θεσπίζονται νέοι κανόνες για τις εντάξεις περιοχών στο σχέδιο πόλης. Μόλις δύο ημέρες θα συζητηθεί στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή!
Ακολουθεί το νομοσχέδιο για τη «μικρή ΔΕΗ», για το οποίο δεν αντιδρούν έντονα μόνο τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά έχει προκαλέσει και αρρυθμίες εντός του κυβερνητικού συνασπισμού. Ισχυρίζονται, μάλιστα, ότι η πώληση του 30% της ΔΕΗ δεν αποτελεί δέσμευση προς την τρόικα, αλλά προς την Ε.Ε. και την πολιτική τής ανταγωνιστικότητας. Ενας λόγος παραπάνω για να μην περάσει έπειτα από συζήτηση-εξπρές στη Βουλή.
Ανάλογοι εντατικοί ρυθμοί αναμένονται και για άλλα νομοσχέδια, καθώς -κατόπιν εορτής- η κυβέρνηση επικαλείται ασφυκτικές προθεσμίες. Ενδεικτικά, μεταξύ των προαπαιτούμενων αποφάσεων είναι αυτές για υπαίθριο εμπόριο, αδειοδότηση επενδύσεων, φόρους και χρεώσεις υπέρ τρίτων, κώδικα συμπεριφοράς για κρατικά στελέχη, συμψηφισμό επιστροφής ΦΠΑ και οφειλών προς τα ασφαλιστικά ταμεία, ιατροφαρμακευτική κάλυψη ανασφάλιστων και μείωση περιθωρίων κέρδους φαρμακείων, συγχώνευση επικουρικών ταμείων - εφαρμογή ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, δάση, μείωση διοικητικών βαρών στο Δημόσιο, χρηματοδότηση των κομμάτων...
Η κυβέρνηση συνεχίζει να εκπέμπει εικόνα ασυνέχειας, αντίθετων γραμμών και αναποτελεσματικότητας. Μοναδικός της στόχος είναι να καταφέρει να περάσει μέσα στο καλοκαίρι τις προαπαιτούμενες αποφάσεις, έστω κι αν χρειαστεί Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να προχωρήσουν σε αντικαταστάσεις βουλευτών. Ο ευτελισμός των κοινοβουλευτικών διαδικασιών δεν τους απασχολεί.

Πηγή: Ελευθεροτυπία 24/06/2014
Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Ο ρόλος της Αριστεράς στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

Το Σάββατο βρέθηκα στο Resistance Festival που πραγματοποιήθηκε στην Γεωπονική Σχολή. Απογευματάκι με μία υποτυπώδης δροσιά μέσα στο πράσινο της γύρω περιοχής, περιπλανιόμουν ανάμεσα σε θεματικές φωτογραφίες που αναφέρονταν στο Σύνταγμα, στην περίοδο των μνημονίων, στην Βενεζουέλα αλλά σε άλλα γεγονότα που μας αφορούν και οφείλουν να μας αφυπνίσουν.
Κάποια στιγμή κοντοστάθηκα κι έκατσα σε μία ομάδα ανθρώπων που συζητούσαν για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τον ρόλο που οφείλει να παίξει η Αριστερά στο σημαντικό αυτό χώρο.
Μέσα από τον διάλογο ήταν φανερή η ηττοπάθεια της Αριστεράς στον συγκεκριμένο τομέα. Εξάλλου δεν έχουν δοθεί τα περιθώρια για άλλα συναισθήματα όταν μέσα σ' ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς έχουν παραχωρηθεί όλα τα βήματα φωνής και παραποιημένης άποψης, στα ιδιωτικά συμφέροντα.
Αυτή τη στιγμή η ελληνική τηλεόραση έχει κυριευθεί από συστημικά κανάλια όπως είναι το mega, το Ant1, το ΣΚΑΪ, ο Alpha και το Star. Όλοι γνωρίζουμε ποιοι κουμαντάρουν τους συγκεκριμένους σταθμούς και τι συμφέροντα έχουν (τα οποία τους τα ικανοποιεί η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά). Όλοι χλευάσαμε την απαράδεκτη απόφαση της πώλησης του 902 από το ΚΚΕ, αν κι αυτός ο σταθμός δεν αντιπροσώπευε την πραγματική φωνή της σημερινής Αριστεράς. Ακόμα και η ΕΡΤ που ήταν ένας ημιπροπαγανδιστικός σταθμός, έκλεισε με πραξικοπηματικό τρόπο, ρίχνοντας μαύρο και στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κανάλια που παρακολουθούσαμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και τώρα αρκούμαστε να παρακολουθούμε την σαμαρική ΝΕΡΙΤ.
Κι ενώ στην τηλεόραση η Αριστερά βγαίνει ηττημένη, στο διαδίκτυο "φυσάει" ενώ στο ραδιόφωνο έχει αρχίσει να αποκτάει μία σταθερή φωνή. Αρκεί όμως αυτό; Πιστεύω πως όχι...
Στην ομιλία, οι εκπρόσωποι συγκεκριμένων αριστερών μέσων ενημέρωσης (από το Κόκκινο, την Εφημερίδα των Συντακτών, την Ελευθεροτυπία και την Αυγή) έδειξαν μία καλή διάθεση για ένα τηλεοπτικό μέσο μετάδοσης πληροφοριών. Και οι ίδιοι γνωρίζουν πως η web tv δεν ικανοποιεί αρκετό κόσμο. Δεν αρκεί να κυριαρχήσει μία ειλικρινής φωνή μόνο στον μοντέρνο τρόπο ενημέρωσης αλλά και στον παραδοσιακό. Όμως εκεί απαιτείται κεφάλαιο κι αυτό είναι που λείπει.
Είναι όμως τόσο μεγάλος σκόπελος το κεφάλαιο για να βάλει μπρος μία επιχείρηση; Για παράδειγμα η Εφημερίδα των Συντακτών είναι ένα τρανό παράδειγμα που επιβεβαιώνει πως το μεράκι και η θέληση για μία ριζοσπαστική αλλαγή, αρκούν για να βάλει μπρος μία προσπάθεια. Άλλο εφημερίδα κι άλλο τηλεόραση θα μου πείτε. Συμφωνώ αλλά η εμπειρία υπάρχει. Το ίδιο και η γνώση. Οφείλουμε να βάλουμε μπρος. Το έχουμε πραγματικά ανάγκη.
Η επιθυμία για μία υγιής ενημέρωση είναι εμφανής μέσα από τις διαδικτυακές πλατφόρμες και το ραδιόφωνο. Όλοι γνωρίζουμε πως η ακροαματικότητα του ΣΚΑΪ πέφτει κάθε μήνα. Το ίδιο γίνεται και με την τηλεθέαση του δελτίου ειδήσεων του mega. Ο κόσμος γυρνάει πλέον την πλάτη στη προπαγάνδα του νεοελληνικού καθεστώτος. Αυτό το κενό έχουμε αφήσει στο χώρο της πληροφόρησης και ενημέρωσης, οφείλει η Αριστερά να τον κερδίσει με οποιοδήποτε κόστος και ρίσκο.
Ήρθε ο καιρός που πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τα κόστη και τα ρίσκα. Η αλλαγή δεν έρχεται μόνο μέσα από τις κουβέντες αλλά κι από τις πράξεις. Η δείλια δείχνει ανικανότητα. Ήρθε ο καιρός που χρειαζόμαστε θάρρος κι όραμα.
Οι συζητήσεις έγιναν. Αξία έχουν πλέον οι πράξεις.

Δεν είναι στραβός ο γιαλός...

Ένας μετά τον άλλον, ειδικοί επιστήμονες και φορείς με κύρος ενώνονται με τους απλούς ανθρώπους των τοπικών κοινωνιών, που πρώτοι άρχισαν να διαμαρτύρονται, ζητώντας την απόσυρση του νομοσχεδίου για τους αιγιαλούς.
Το περίεργο (;) είναι ότι η πολιτεία φαίνεται πως «αδυνατεί» να ακούσει τόσο τους πολίτες που διαμαρτύρονται υπερασπιζόμενοι τις παραλίες κάθε περιοχής, δηλαδή τον κοινό πλούτο όλων μας, ο οποίος βγαίνει στο σφυρί προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων που θα βγουν κερδισμένα, όσο και τους επιστήμονες, που ξετινάζουν -με τεκμηριωμένες ενστάσεις- την κυβερνητική «προχειρότητα».
Ποιος μπορεί να προσπεράσει ενστάσεις όπως αυτές της ειδικής επιτροπής που συγκρότησε το Συμβούλιο Περιβάλλοντος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), ότι «το νομοσχέδιο στερείται επαρκούς επιστημονικής τεκμηρίωσης, αφού αγνοεί τις σύγχρονες επιστημονικές απόψεις και τεχνολογίες» ή ότι «εισάγει καινοφανείς επιστημονικά έννοιες ,όπως η "τεκμαρκτή παραλία"» ή, ακόμη, ότι «η επεξεργασία του προτεινόμενου νομοθετικού πλαισίου διακρίνεται από προχειρότητα»;
Ποιος μπορεί να κάνει ότι δεν ακούει όταν επιστήμονες κύρους, νομικοί, μηχανικοί, χωροτάκτες, βιολόγοι και γεωλόγοι, καταγγέλλουν ότι το νομοσχέδιο αγνοεί ότι «η νομολογία του ΣτΕ είναι πάγια αντίθετη στην παραχώρηση ή την αλλοίωση μέσω έργων του αιγιαλού» και ότι «δεν προβλέπονται μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων σε περιοχές όπου σχεδιάζεται η ανάπτυξη θαλάσσιων πάρκων ή πλωτών προσβάσεων από τον αιγιαλό»;
Δηλαδή, με απλές κουβέντες, ώστε να μπορούμε να συμφωνήσουμε σε ένα στοιχειώδες, έστω, λογικό πλαίσιο, σε μια χώρα που η κρίση την οδηγεί καθημερινά όλο και περισσότερο στον παραλογισμό, ποια κυβέρνηση μπορεί να αγνοεί τις απόψεις των ειδικών επιστημόνων και, επίσης, τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, και να επιμένει ότι έχει τη δυνατότητα να κυβερνά;
Αδυσώπητο και το επόμενο ερώτημα που προκύπτει άλλη μια φορά: σε ποιους δίνει λόγο αυτή η κυβέρνηση; Ποιος ερωτά όταν υποτίθεται ότι... αυτοβούλως «σχεδιάζει»; Γιατί επιμένει, όταν αποδεδειγμένα οι «συνταγές» της είναι φαρμακερές;
Προφανής, βέβαια, η απάντηση. Τις μόνες εξισώσεις που προσπαθεί να επιλύσει αυτή η κυβέρνηση είναι όσες έχουν ως παράγοντες τα συμφέροντα των αγορών από τη μια και τα συμφέροντα των δανειστών από την άλλη. Ολες τις άλλες τις βάζει σε κάποιο... συρτάρι.
Βέβαια, εξισώσεις χωρίς έναν τουλάχιστον «άγνωστο x» δεν υπάρχουν! Και αυτός ήταν και παραμένει τα όρια αντοχής και οι διαθέσεις ανατροπής του λαϊκού παράγοντα. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν τόσο για την αξιωματική αντιπολίτευση όσο και για οποιονδήποτε άλλον αντιλαμβάνεται ότι υπό τις σημερινές συνθήκες η χώρα δεν έχει μέλλον.

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Συνέντευξη από τον φίλο μου τον Τάκη Γιαννούτσο

Ο Γιώργος Χατζελένης με το δεύτερο βιβλίο του μας ταξιδεύει στην Ευρώπη του.
Ήταν δυο χρόνια πίσω, ένα πρωινό του 2012, που φτάνει στον Red 96,3 το βιβλίο ενός φίλου. Και ακροατή.
Πιστού και ορκισμένου ακροατή!!!
Η "Καθημερανοητότητα" του Γιώργου Χατζελένη. Η ιστορία ενός νέου ανθρώπου, που μέσα σε μία βδομάδα αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή του. Το διάβασα σε ένα δίωρο. Αλλιώς διαβάζεις το βιβλίο ενός φίλου και αλλιώς ενός αγνώστου σε σένα.
Πέρασε λίγος καιρός, δυο χρόνια για την ακρίβεια, και να 'τος πάλι ο φάκελος των Εκδόσεων Γαβριηλίδη, στην αλληλογραφία μας στον Red 96,3. Αυτή τη φορά ο ήρωας του Γιώργου ταξιδεύει, "Βαλκανεύοντας". Και επειδή ξεκινάει από Αθήνα, πάει Στρασβούργο, από εκεί Μιλάνο, Βουδαπέστη, Βελιγράδι και Θεσσαλονίκη, μου πήρε μιάμιση μέρα να το διαβάσω. Πρωί Δευτέρας, με βράδυ Τρίτης.
Δεν θα σας πω τίποτα για τα βιβλία του γιατί πολύ απλά πρέπει να τα διαβάσετε. Το επιβάλει η εποχή και η διαρκής ανάγκη να ταξιδεύουμε είτε πραγματικά, είτε στα όνειρά μας.
Για να γνωρίσετε τον Γιώργο Χατζελένη υπάρχουν τρεις τρόποι:
1. Μέσα από τα βιβλία του.
2. Μέσα από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε.
3. Στην παρουσίαση του βιβλίου του που θα κάνουμε εγώ και ο Θοδωρής, τιμώντας μας με την πρότασή του, την επόμενη Παρασκευή 27 Ιούνη, περίπου στις 19.30 το βράδυ, στην Πλατεία Καρύτση, έξω από το βιβλιοπωλείο "Μωβ Σκίουρο".

 9 + 1 ερωτήσεις στον Γιώργο Χατζελένη

1. Τι σε θλίβει/πικραίνει σ’ αυτή τη χώρα;

Για μένα, δύο είναι οι κυριότερες πληγές της νεοελληνικής κοινωνίας/χώρας. Η έλλειψη παιδείας είναι η πρώτη. Η κοινωνική μας συμπεριφορά είναι τριτοκοσμική. Από την μία ζηλεύουμε τους πεζόδρομους και τα πάρκα άλλων ευρωπαϊκών πόλεων όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε μετατρέψει την Μακρυγιάννη (πεζόδρομος) σε διπλής κατεύθυνσης δρόμο. Η έλλειψη παιδείας μπορεί φαίνεται από τις πιο απλές πράξεις, όπως το να πετάξουμε ένα σβησμένο τσιγάρο στο δρόμο μέχρι τις πιο απάνθρωπες όπως το να παρκάρουμε πάνω σε διάβαση τυφλών ή σε ράμπα αναπήρων. Η άλλη πληγή αυτής της χώρας είναι η άγνοια της Ιστορίας. Οι Έλληνες επαναπαύονται στην προπαγανδιστική ιστορία που μας προσφέρει το σχολείο, με συνέπεια την πόλωση των άκρων (κυρίως του ακροδεξιού και ναζιστικού). Η ιστορική αμάθεια έχει ως αποτέλεσμα την κυκλική και κωμικοτραγική επανάληψη των γεγονότων. Από την δεκαετία του ’50 και μετά παίζεται το ίδιο έργο με παρόμοιες κυβερνήσεις και παρακρατικά όργανα, (π.χ. κατοχική κυβέρνηση με γερμανοτσολιάδες, εμφύλιος με χίτες, ταραγμένη πολιτική σκηνή της δεκαετίας του ’60 με το παρακράτος που δολοφόνησε τον Λαμπράκη, δικτατορία με βασανιστές της ΕΑΤ – ΕΣΑ, η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά με την Χρυσή Αυγή). Μέσα από την έλλειψη παιδείας και ιστορικής άγνοιας πηγάζει η σημερινή κοινωνική παρακμή αλλά και η απάθεια της πλειοψηφίας του κόσμου απέναντι στη διαφθορά και στην αδικία. Αυτός ο εσωτερικός θάνατος που κρυβόταν όλα αυτά τα χρόνια πίσω από ακριβά αυτοκίνητα και φανταχτερά ρούχα έχει βγει προς τα έξω. Ευελπιστώ πως κάποια στιγμή θα γίνει η αφορμή της αφύπνισης του ελληνικού λαού.

2. Πότε έβρισες έντονα τελευταία φορά, με ποιες φράσεις και για ποιο λόγο;


Τελευταία φορά που έβρισα έντονα ήταν στις διαδηλώσεις του Φλεβάρη το 2012 με αποδέκτες τους ματατζήδες. Ήταν και η τελευταία μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της πόλης. Οι δολοφονικές τάσεις των οργάνων καταστολής προκάλεσαν το σοκ που επιθυμούσε η κυβέρνηση στην ελληνική κοινωνία. Η αρχή έγινε όταν μπροστά μου οι ματατζήδες ψέκασαν με χημικά δύο σπουδαίες προσωπικότητες της νεοελληνικής ιστορίας, τον Μανώλη Γλέζο και τον Μίκη Θεοδωράκη. Κι ενώ είχαμε φτιάξει αλυσίδα για να μπορέσουν οι δυο τους να κινηθούν άνετα προς την Βουλή, τραγουδούσαμε το «θα σημάνουν οι καμπάνες». Δε περιμέναμε ποτέ πως τα όργανα καταστολής θα συμπεριφέρονταν έτσι σε δύο ηλικιωμένους ανθρώπου, ακόμα κι αν δεν γνώριζαν ποιοι είναι. Εκείνη τη στιγμή έπεσαν οι πρώτες βρισιές. Όμως το βράδυ εκείνης της Κυριακής εμφανίστηκε ο πραγματικός φόβος με το κυνηγητό που ακολούθησε από τη πλατεία Συντάγματος στη Σταδίου κι από κει στο Κολωνάκι. Είχαμε αποκλειστεί στη Σόλωνος. Από κάτω (Ακαδημίας) μας περίμεναν ματατζήδες να μας δείρουν κι από πάνω (στον περιφερειακό Λυκαβηττού) ήταν η ομάδα ΔΙΑΣ που συλλάμβανε τον οποιοδήποτε. Όλη αυτή η κατάσταση με ώθησε να ξεσπάσω σε βρισιές προς κάθε ένστολο που με απειλούσε. Οι βρισιές που ξεστόμισα ήταν οι γνωστές που ακούγονται συνήθως στις πορείες σε κατάσταση πανικού κι οργής. Δε θυμάμαι συγκεκριμένα τι είχα πει. Μπορώ όμως να θυμηθώ τη μοναδική λέξη (αν κι ξεστόμισα μία και καλή) που ξεστόμισα πρόσφατα σε ένα αντιπαθητικό πολιτικό πρόσωπο. Πριν από λίγους μήνες έτυχε να βρίσκομαι στην ίδια παράσταση με τον πρώην υπουργό υγείας Άδωνη Γεωργιάδη. Η οργή μου ήταν μεγάλη. Τα πόδια μου έτρεμαν. Όταν πέρασε από δίπλα μου μετά την παράσταση, τον αποκάλεσα «φασιστάκο». Δεν αντέδρασε.

3. Ποια προσωπικότητα θα ήθελες να γοητευτεί από τα βιβλία σου;

Θα με ικανοποιούσε αφάνταστα αν μάθαινα πως το βιβλίο μου διαβάστηκε από συγγραφείς εν ζωή που με έκαναν να αγαπήσω τη λογοτεχνία, όπως ο Περικλής Κοροβέσης, ο Βασίλης Αλεξάκης κι ο Βασίλης Βασιλικός.

4. Ποιος είναι ο πρώτος που διαβάζει ένα βιβλίο σου;

Το πρώτο μου βιβλίο το κράτησα κρυφό μέχρι τη στιγμή που βγήκε στα ράφια, οπότε δεν είμαι σίγουρος για το ποιος το διάβασε πρώτος. Το δεύτερο το εμπιστεύτηκα σε μία φίλη διότι της ζήτησα να μου γράψει την περίληψη του.

5. Αν κάποιος έμπειρος και πετυχημένος συγγραφέας σου προτείνει κάποιες αλλαγές ώστε η δουλειά σου να «πουλήσει», θα τις έκανες;

Όχι. Η συγγραφή για μένα είναι ένα είδος ψυχανάλυσης κι όχι κέρδους. Την έχω ανάγκη επειδή είναι η μοναδική μου διέξοδος από τη μιζέρια και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Κανένα από τα βιβλία μου δε γράφτηκε με σκοπό το χρήμα. Οπότε δεν έχω ανάγκη για καμία χείρα βοηθείας από κάποιον πετυχημένο συγγραφέα με σκοπό να πουλήσω παραπάνω αντίτυπα. Ωστόσο είμαι ανοιχτός σε συμβουλές από έμπειρους συγγραφείς (κι όχι οικονομικά πετυχημένους), οι οποίες θα με βοηθούσαν να διευρύνω τους ορίζοντές μου και να εμπλουτίσω-αναπτύξω τους προβληματισμούς μου.

6. Όταν κλείνεις τα μάτια σου τι ονειρεύεσαι για σένα;

Κλείνω τα μάτια όταν θέλω να ταξιδέψω. Να γυρίσω πίσω σε μέρη που έχω πάει ή να φανταστώ τη μορφή μου σε πόλεις που θέλω να επισκεφθώ. Επίσης κλείνοντας τα μάτια γυρίζω το χρόνο πίσω, διότι θέλω να ξαναζώ όμορφες στιγμές που δε θέλω να ξεχάσω αλλά και για να θυμηθώ λάθη που δε θέλω να επαναλάβω. Τα όνειρά μου, ικανοποιούν τις τάσεις φυγής που έχω ως άνθρωπος.

7. Έχεις ντραπεί για κάτι που έχεις κάνει στη ζωή σου;

Αρκετές φορές. Για να ντραπεί κάποιος σημαίνει πως αναγνωρίζει το λάθος του, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι παίρνοντας την ευθύνη των καταστάσεων και συνεπειών γινόμαστε ταυτόχρονα πιο δυναμικοί και δίκαιοι άνθρωποι. Η πιο άσχημη στιγμή που έχω ζήσει προέρχεται από τα μαθητικά μου χρόνια στο δημοτικό σχολείο. Σε ένα διαγώνισμα είχε γράψει ένας συμμαθητής μου άριστα. Το πέτυχε αντιγράφοντας. Θυμάμαι που ο δάσκαλος με χαρά του ανέφερε φωναχτά πως πήρε δέκα. Ο ανταγωνισμός όμως τότε ήταν μεγάλος. Αυτό με ώθησε να τον καρφώσω, λέγοντας μπροστά σε όλους πως το πέτυχε αντιγράφοντας μέσα από το βιβλίο. Η αίθουσα πάγωσε. Ακόμα θυμάμαι το άσχημο ύφος του δασκάλου το οποίο έπεφτε βαρύ πάνω μου καθώς ανακοίνωνε πως θα μηδενίσει την κόλλα του συμμαθητή μου. Ήταν η τελευταία φορά που «κάρφωνα» κάποιον. Το βλέμμα του δασκάλου ακόμα με στοιχειώνει για να μου υπενθυμίζει το συγκεκριμένο λάθος. 

8. Αν ανακαλύψεις ότι ένας πολιτικός από ένα ακροδεξιό κόμμα που μισείς, λατρεύει τα βιβλία σου, θα αλλάξεις γνώμη για το πρόσωπό του;

Όχι. Σίγουρα όμως θα μου προκαλούσε έκπληξη το γεγονός πως κάποιος ακροδεξιός λατρεύει τα βιβλία μου, ειδικά το δεύτερο, αλλά δε θα ανέβαινε στα μάτια μου. Πιθανόν να του πρότεινα μία λίστα βιβλίων για να τον βοηθήσω να βγει από τον πνευματικό και πολιτικό του λήθαργο. Αν την δεχόταν θα ήταν ένα πρώτο βήμα επικοινωνίας αλλά για να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου θα χρειαστεί να κάνει μεγάλη και χρόνια προσπάθεια. 

9. Για ποιο πράγμα θα ήθελες να σε θυμούνται τα παιδιά σου;

Θα ήμουν ικανοποιημένος αν με θυμούνται στο μέλλον ως έναν άνθρωπο που είχε επίγνωση της κατάστασης των χρόνων που έζησε κι αγωνίστηκε για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του και τα πετύχει στα σχέδιά του. Ως μία προσωπικότητα που πάλεψε για να διαφυλάξει το ήθος του και την αξιοπρέπειά του έχοντας ως τρόπο διαφυγής κι επικοινωνίας τη συγγραφή.

10. Δεδομένου ότι και στα δυο βιβλία σου ψάχνεις τη μεγάλη αλλαγή, τι θα άλλαζες στον εαυτό σου που σε ενοχλεί;

Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε τις αδυναμίες μας και το δεύτερο είναι να τις διορθώσουμε. Έτσι πετυχαίνουμε την πρόοδο. Στη δικιά μου περίπτωση προσπαθώ να γίνω περισσότερο ενεργός πολίτης και λιγότερο αναποφάσιστος κι αδρανής. Και φυσικά να χω περισσότερη επιμονή και υπομονή.

Γαλαζοπράσινο τέλος εποχής

Αυτή η κυβέρνηση δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Εκεί που πιστεύουμε, όπως και η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών, ότι έχει φτάσει σε ακραία όρια την αδιαφάνεια, τις μεθοδεύσεις και τις προσπάθειες για στημένα παιχνίδια, εφευρίσκει τρόπους για να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι ιστορίες δεν έχουν τέλος.
Για την ακρίβεια, επειδή πλέον δεν έχει κανένα νόημα η χρήση... διπλωματικής γλώσσας, όταν στοιχειώδεις αρχές της δημοκρατίας γίνονται καπνός, αυτές οι ιστορίες δεν τελειώνουν όσο δεν τις τελειώνουμε, γυρίζοντας ενωτικά και αποφασιστικά σελίδα.
Γιατί δεν είναι δυνατόν σε μια υπόθεση όπως αυτή των υποβρυχίων, που ο ελληνικός λαός πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει ακριβά, να σχηματίζεται δικογραφία, να διαπιστώνουν οι αρμόδιοι εισαγγελείς στο διαβιβαστικό τους έγγραφο ότι προέκυψαν στοιχεία «περί ενδεχόμενης ευθύνης υπουργών μελών της κυβέρνησης και συγκεκριμένα του Ευάγγελου Βενιζέλου, πρώην υπουργού Εθνικής Αμυνας, και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, πρώην υπουργού Οικονομικών» και μόλις οι «αρμόδιοι» το διαβάζουν να αρχίζουν να μεθοδεύουν πώς αυτή η δικογραφία θα πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, ή, για να είμαστε απολύτως ακριβείς, πώς θα παραγραφούν οι ευθύνες αυτών που κατονομάζονται.
Παίρνουν λοιπόν τη δικογραφία, την κρατούν στο υπουργείο Δικαιοσύνης όσο «πρέπει» (να τος πάλι, σε ακόμη μία υπόθεση, ο αξιότιμος υπουργός Χαράλαμπος Αθανασίου!) και τη διαβιβάζουν στο αρμόδιο να αποφασίσει για το τι θα κάνει με τις ευθύνες των συγκεκριμένων υπουργών Κοινοβούλιο, ακριβώς την ημέρα που «πρέπει», δηλαδή την ημέρα που η Βουλή -απρόσμενα αλλά και μεθοδευμένα, όπως αποδεικνύεται- έκλεισε τις εργασίες της.
Με αυτήν τη μεθόδευση, βάσει του νόμου περί ευθύνης υπουργών, εμπνεύσεως του... Ευάγγελου Βενιζέλου (να τος πάλι, σε ακόμη μία υπόθεση, ο αξιότιμος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης), οι τυχόν ευθύνες του ιδίου αλλά και του τότε υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου (να τος πάλι, σε ακόμη μία υπόθεση, και αυτός ο αξιότιμος και «καταλληλότερος», κάποτε, υπουργός) παραγράφονται.  Και μετά τους φταίει ο λαϊκισμός! Τους φταίνε, δηλαδή, όσοι βλέπουν το προφανές και το καταγγέλλουν, όσοι εντοπίζουν τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και τις στηλιτεύουν, όσοι δεν αναμεταδίδουν τις επικοινωνιακές τους πομφόλυγες.
Δυστυχώς γι' αυτούς, αλλά ευτυχώς για τη χώρα, αυτοί που τους... «φταίνε» καθημερινά αυξάνονται.

Πηγή: Ελευθεροτυπία
Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Το λάθος και οι άνθρωποί του

Του Θεοδόση Ν. Πελεγρίνη

Στην εποχή του Κρόμγουελ, σύμφωνα με την απίστευτη όσο και ανατριχιαστική ιστορία που παραθέτει ο Βολτέρος, μια Ιρλανδή κηροπώλης πουλούσε κεριά παρασκευασμένα από το λίπος Αγγλων -των πλέον μισητών, ως γνωστόν, στους Ιρλανδούς ανθρώπων.
Επρόκειτο, μάλιστα, για εξαιρετικής ποιότητος κεριά. Υπάρχει δε σχετική μαρτυρία γι' αυτό. Οταν κάποτε ένας από τους τακτικούς πελάτες της Ιρλανδής κηροπώλου παραπονέθηκε ότι τα κεριά της δεν ήταν τόσο καλά, εκείνη δικαιολογήθηκε λέγοντας ψύχραιμα: «είναι που τον μήνα αυτόν μας έλειψαν οι Αγγλοι».
Ποιος, διερωτάται ο Βολτέρος, ήταν περισσότερο ένοχος: εκείνοι που έσφαζαν τους Αγγλους ή η κηροπώλης που χρησιμοποιούσε το λίπος τους για τα κεριά της; Γενικώς, το ερώτημα τίθεται ως εξής: ποιος φέρει μεγαλύτερη ευθύνη: εκείνος που διαπράττει ένα λάθος ή ο άλλος που το εκμεταλλεύεται; Πρόκειται, ασφαλώς, για ένα διαχρονικής ισχύος ερώτημα. Στον τόπο μας δε σήμερα, στις δύσκολες μέρες που περνάμε, αποτελεί ένα από τα κύρια ζητούμενα.
Η ελληνική κυβέρνηση, λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασής της, αποφάσισε, το 2011, να εντάξει τη χώρα μας στον μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπογράφοντας μνημόνιο με τις υποχρεώσεις της έναντι της υπό τύπον δανείου βοήθειας που θα ελάμβανε, προκειμένου να ξεπεράσει την κρίση. Το μνημόνιο αποτέλεσε αντικείμενο σφοδρής αντιπαράθεσης μεταξύ της κυβέρνησης, που το θεωρούσε αναγκαίο για τη σωτηρία της χώρας, και της αντιπολίτευσης, που υποστήριζε ότι ήταν η καταστροφή της. Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έλεγε χαρακτηριστικά ότι ενδεχόμενη συμφωνία προς το μνημόνιο θα σήμαινε σύμπραξη στο λάθος. 
Καθώς, όμως, τα πράγματα αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έγινε κυβερνήτης της χώρας και από εχθρός του μνημονίου εξελίχθηκε σε υπέρμαχό του. Οχι ότι ο ίδιος, όπως υποστήριξε, έπαψε να θεωρεί άστοχη την επιλογή του μνημονίου από την τότε κυβέρνηση, αλλά θα έπρεπε τώρα, μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, αναλογιζόμενος το συμφέρον της χώρας, να τηρήσει τις δεσμεύσεις του, οι οποίες, όσο κι αν οδηγούν στην εξαθλίωση των πολιτών, θα μπορούσαν, ωστόσο, να βγάλουν τον τόπο έξω από τη σήραγγα της κρίσης. 
Δικαιούται κανείς, ωστόσο, να εξαρτήσει την επιτυχία μιας επιλογής του εκμεταλλευόμενος το λάθος που διέπραξε άλλος; Πρόκειται για ηθικής τάξεως ζήτημα ανάλογο προς το ερώτημα Βολτέρου αναφορικά προς την Ιρλανδή κηροπώλη. Τι διαφορά, αλήθεια, υπάρχει μεταξύ της Ιρλανδής κηροπώλου αφ' ενός, η οποία, βγάζοντας από πάνω της την ευθύνη για τη σφαγή των Αγγλων, μια και άλλος τη διέπραττε, χρησιμοποιούσε το λίπος των τελευταίων αυτών για να προσφέρει καλύτερης ποιότητος κεριά στους πελάτες της, και του Ελληνα πρωθυπουργού αφ' ετέρου, ο οποίος επιχειρεί να επιτύχει την έξοδο της χώρας από την κρίση στηριζόμενος σε ένα λάθος που διέπραξε άλλος έτσι, ώστε να μπορεί να λέει ότι ο ίδιος δεν είναι υπεύθυνος γι' αυτό; Θα μπορούσε κανείς, ωστόσο, ξεφεύγοντας από το πεδίο της ηθικής, πάνω σε καθαρά πρακτική βάση, να πει ότι η Ιρλανδή κηροπώλης πέτυχε τον στόχο της: ήθελε καλύτερης ποιότητος κεριά, και τα εξασφάλιζε παρασκευάζοντάς τα με λίπος από πτώματα Αγγλων. Τα γεγονότα είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες της δικαίωσης ή της αμφισβήτησης των πράξεών μας. Εν ονόματι αυτών, λοιπόν, μόνο μπορεί να κριθεί και τώρα και στο μέλλον το εγχείρημα του Ελληνα πρωθυπουργού να βγάλει τη χώρα από την κρίση. 
Σε ό,τι αφορά στο παρόν, η συνεχιζόμενη, και εν πολλοίς επιτεινόμενη, εξαθλίωση των Ελλήνων πολιτών από την τήρηση των δεσμεύσεων του μνημονίου κάθε άλλο παρά φαίνεται να δικαιώνει την επιλογή του Ελληνα πρωθυπουργού. Ως προς το μέλλον, όμως; Ουδείς μπορεί, ασφαλώς, να αποφανθεί μετά βεβαιότητος γι' αυτό. Ποιος μπορεί να στερήσει από κάποιον το δικαίωμα να ελπίζει ότι ενδέχεται κατά τρόπον ανέλπιστο να έρθουν τα πάνω κάτω, κι αυτό που τώρα μοιάζει αδύνατο να καταστεί εφικτό; Ας έχει μόνο υπόψη του αυτός, μέσα στο κύμα αισιοδοξίας που δείχνει να τον κατακλύζει, και την επισήμανση του Γάλλου φιλόσοφου του 17ου αιώνα Πιέρ Μπέιλ. Αναγνωρίζοντας ο τελευταίος αυτός τον κίνδυνο που διατρέχομε να αποτύχομε αν ξεκινάμε από εσφαλμένες προϋποθέσεις, παρατήρησε πως ένα κακό ένζυμο μπορεί να χαλάσει ολόκληρη τη μάζα. Το λάθος του μνημονίου, όπως υποστήριζε και εξακολουθεί να λέει ο Ελληνας πρωθυπουργός, παραμένει λάθος, ένα κακό ένζυμο στην καρδιά του εγχειρήματός του για την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Οι φιλόσοφοι λένε: όταν πάρεις έναν δρόμο και δεις ότι σε πάει στραβά, μην προσπαθείς να διορθώσεις την πορεία σου συνεχίζοντας να βαδίζεις σε αυτόν. Πήγαινε καλύτερα στην αφετηρία του δρόμου και ξεκίνα πάλι από την αρχή παίρνοντας άλλη κατεύθυνση.

Γιατί φοβούνται τις καθαρίστριες;

Πολλές φορές μέσα απ'το ιστολόγιό μου αλλά κι από συζητήσεις που έχω κάνει με φίλους, επιμένω πως ο αγώνας για το κοινό δίκαιο πρέπει να αλλάξει. Οι εργατοπατέρες και τα συνδικάτα έχουν πλέον πεθάνει. Είναι τα φαντάσματα ενός παρελθοντικού πολιτικού συστήματος που περιφέρονται άυλα κι αόρατα σε έναν νέο και διαφορετικό πολιτικό στίβο. Μέλος αυτών των φαντασμάτων είναι και το Κ.Κ.Ε. το οποίο επιμένει σε ανούσιους αγώνες να κυνηγάει εχθρούς που δεν υπάρχουν πια.
Οι ημερήσιες και προγραμματισμένες απεργίες που κανονίζουν τα συνδικάτα και οι εργατοπατέρες δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία οικονομική ανάσα σε κράτος κι αφεντικά (μιας και χάνεται το μεροκάματο) ενώ οι εργαζόμενοι αντί να κατεβούν στους δρόμους, προτιμούν να απολαύσουν το καφεδάκι τους και την θαλπωρή του σπιτιού τους. Ο άνθρωπος που δεν έχει χάσει ακόμα τίποτα και παραμυθιάζεται με ψίχουλα δε θα ξεσηκωθεί ούτε θα ρισκάρει τα λίγα που του προσφέρουν ακόμα.
Φυσικά υπάρχουν και οι πολλοί άνεργοι που δε μπορώ να καταλάβω γιατί κρύβονται και δεν έχουν βγει ακόμα στους δρόμους για να τα ισοπεδώσουν όλα και να χτίσουν από το μηδέν ένα καινούργιο κράτος δικαίου και μία πιο ισότιμη πολιτεία χωρίς διαφθορά κι αυθαιρεσία. Η εκκωφαντική απουσία της συγκεκριμένης μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας (οι άνεργοι) με γεμίζει απελπισία κι απογοήτευση για το μέλλον αυτού του τόπου. Δυστυχώς υπάρχει αρκετή ακόμα ανοχή στην κατάντια και στην κατάρρευση αυτού του κράτους. Εξάλλου αντίστοιχη ανοχή υπήρχε στην δεκαετία του '60 και στην περίοδο της χούντας. Γιατί να μην υπάρχει και τώρα...
Κι όμως, πριν από εννιά μήνες βγήκε στους δρόμους και συγκεκριμένα έξω από το υπουργείο οικονομικών μία μερίδα γυναικών στην ηλικία των μανάδων και των γιαγιάδων μας, οι οποίες θυσιάστηκαν στον βωμό της εθνικής οικονομικής σωτηρίας λες και τα ψίχουλα που έπαιρναν για να σφουγγαρίσουν σκάλες ήταν δυσβάσταχτα για το κράτος. Λίγοι πίστεψαν στον αγώνα τους, διότι ήταν βέβαιοι πως η οργή τους θα κοπάσει και λίγες λίγες θα επιστρέψουν στα σπίτια τους και θα κρυφτούν μέσα σ' αυτά, όπως έχουν κάνει ένα εκατομμύριο άνεργοι Έλληνες. Τους διέψευσαν με το πείσμα τους, την υπομονή τους αλλά και τον καθημερινό τους αγώνα.
Στις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών ξεπήδησε ο επαναστατικός παλμός που λείπει από την ελληνική κοινωνία. Γυναίκες κοντά στα πενήντα που δεν έχουν καμία ελπίδα να βρουν κάπου αλλού ένα μεροκάματο για να κολλήσουν τα τελευταία ένσημα της επαγγελματικής τους ζωής, βγήκαν στο δρόμο για να καθαρίσουν για όλους εμάς.
Με τη στάση τους κατάφεραν να ξεφτιλίσουν την ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά αποδεικνύοντας πως το ίδιο το κράτος όχι μόνο δεν υπακούει τους νόμους του αλλά κάνει τα πάντα μέσω της διεφθαρμένης δικαιοσύνης του Άρειου Πάγου για να τις φιμώσει και να τις στείλει στα σπίτια τους. Για λίγο τα κατάφερε. Έσκυψαν το κεφάλι, δάκρυσαν, ίσως και να γονάτισαν από τη θλίψη αλλά μέχρι εκεί. Αμέσως σηκώθηκαν στα πόδια τους και με οργή έπιασαν από το λαιμό τα κοπρόσκυλα του καθεστώτος, τους ματατζήδες, και φώναξαν δυνατά "Ως εδώ!".
Από την άλλη αυτές οι γυναίκες ρεζίλεψαν και την δικιά μου γενιά που κατέβαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει και με την πρώτη ριπή δακρυγόνου κι επίθεση των ματατζήδων, διαλυόταν στους γύρω δρόμους και γυρνούσε έντρομη στα σπίτια. Εκείνες τις μέρες ήμασταν χιλιάδες και μας κυνηγούσαν μερικές δεκάδες απ' αυτούς τους αλήτες. Στη περίπτωση των καθαριστριών, εκείνες είναι μία χούφτα που έχει αφοπλίσει καμιά δεκαριά απ' αυτούς (ακόμα και γκλομπς τους έκλεψαν). Αυτές οι γυναίκες, οι μανάδες μας, οι γιαγιάδες μας, μας απέδειξαν πως δε ξέρουμε να επαναστατούμε. Επιβεβαίωσαν την κλασσική σχέση του κάθε Ελληναρά με τη μάνα του, του συνηθισμένου συνομήλικου μου που έχει βολευτεί στις φροντίδες των γονιών του και δε θέλει να απογαλακτιστεί και να τώρα που η ίδια η μάνα του τον ξεχέζει για μία ακόμη φορά επειδή εκείνος είναι ανάξιος να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.
Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις. Ξέρω πολλούς Έλληνες που έχουν απογαλακτιστεί κι αρκετές μανάδες που θέλουν τα παιδιά τους να παραμείνουν μαμούχαλα και να πουλάνε την αξιοπρέπειά τους για ένα κομμάτι ψωμί. Οι καλές και σωστές περιπτώσεις είναι λίγες αλλά τα γεγονότα του παρελθόντος έχουν δείξει πως πάντα οι λίγοι γράφουν Ιστορία.
Γιατί όμως φοβούνται τις καθαρίστριες. Είναι γεγονός πως η πιθανή κι ορθή δικαίωσή τους θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και για άλλους απολυμένους κι αδικημένους των μνημονιακών κυβερνήσεων κι εκεί πλέον ο τρελαντώνης θα τα βρει σκούρα. Κι αν τα βρει σκούρα θα χει δύο πιθανότητες. Ή να οδηγηθεί σε εκλογές και να αφήσει τον ΣΥΡΙΖΑ να μαζέψει τα σπασμένα ή να οδηγηθεί στην έσχατη διέξοδο του πραξικοπήματος όπου εκεί κι επίσημα ο Σαμαράς θα οριστεί ως δικτάτορας αυτού του τόπου. Θα υιοθετήσει έναν όρο που μέχρι στιγμής τον έχει καλά καμουφλαρισμένο πίσω από τις γραβάτες και τα κοστούμια (αυτό το έχει παραδεχθεί με δήλωση του πριν τις εκλογές κι ο Βορίδης, ο μέγας φασίστας με το πλουσιότερο ακροδεξιό παρελθόν αυτής της κυβέρνησης).
Γι' αυτό φοβούνται τις καθαρίστριες. Και καλά κάνουν διότι εκείνες έχουν μετατραπεί στην εκπροσώπηση της οργής που τόσα χρόνια κοχλάζει στην ελληνική κοινωνία.
Οι καθαρίστριες έχουν κερδίσει το σεβασμό μας και οφείλουμε να σταθούμε δίπλα τους σε όλον τον αγώνα που κάνουν διότι μαζί με το δικό τους συμφέρον πολεμούν και για το κοινό δίκαιο.

Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Πόση ξεφτίλα μπορεί να αντέξει αυτή η χώρα;

Πώς μπορεί να αισθάνεται κανείς σήμερα μετά την απόφαση του Αρείου Πάγου που ανέστειλε για τους επόμενους μήνες την επαναπρόσληψη των καθαριστριών στο Υπουργείο Οικονομικών; Τι μπορεί να σκεφτούμε μετά το νέο άγριο ξύλο που έριξαν τα ηρωικά ΜΑΤ στις αιμοβόρες καθαρίστριες;
Σίγουρα ξεχειλίζει η οργή και περισσεύει η αγανάκτηση. Κατά κύριο λόγο όμως, σήμερα πνιγόμαστε από ένα αίσθημα ντροπής.
Ντροπή για την κυβέρνηση που πέταξε στο δρόμο 397 φτωχές γυναίκες που με τη σκληρή δουλειά τους προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο.
Ντροπή για όλους αυτούς τους μανδαρίνους της εξουσίας που θυσιάζουν 397 οικογένειες όχι για να επιτευχθεί κάποιος υψηλός δημοσιονομικός στόχος (οι οικονομίες που γίνονται από τις απολύσεις είναι ελάχιστες), αλλά γιατί οι καθαρίστριες θεωρήθηκαν ο εύκολος στόχος (φευ!) για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.
Ντροπή για τους δικαστές που έκριναν ότι είναι απολύτως νόμιμο και συνταγματικό να εξοντωθούν κοινωνικά αυτές οι γυναίκες του μεροκάματου.
Ντροπή για τα ΜΑΤ που δέρνουν συστηματικά τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες, οι περισσότερες των οποίων έχουν τα διπλά χρόνια από τους τσαμπουκάδες κρανοφόρους.
Μα πάνω απ’ όλα αισθανόμαστε ντροπή που ζούμε σε μια χώρα που απαξιώνει τους ανθρώπους του μόχθου και καταξιώνει τα λαμόγια και τα νούμερα.
Ντροπή για εμάς τους ίδιους που δεν έχουμε κάνει ακόμα αρκετά για να ρίξουμε αυτό το καθεστώς που επιδιώκει να θριαμβεύσει πάνω στα ερείπια των ζωών μας.
Πόση ντροπή πια; Πόση ξεφτίλα μπορεί να αντέξει αυτή η χώρα;

Πηγή: left.gr

Η προσωποποίηση του κομπλεξικού

Τους συνάντησα πρώτη φορά το 2002 στη πορεία της 17 Νοέμβρη. Μέχρι τότε παρακολουθούσα τις άνανδρες επιθέσεις τους μόνο μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες, μιας και στο νησί μου είχαμε έλλειψη... ματατζήδων. 

Από τότε τους ξανασυνάντησα πολλές φορές στις πορείες κατά του πολέμου στο Ιράκ καθώς τους είχαν βάλει τότε να προστατεύουν τους προηγούμενους νταβατζήδες της χώρας μας, τους Αμερικανούς. 

Μετά υπήρξε μία παύση στην παρουσία τους, μιας κι ακολούθησε η περίοδος των Ολυμπιακών Αγώνων, του Euro κι άλλων ονειρικών γεγονότων που γέμιζαν τη φούσκα του ελληνικού ονείρου. Μία φούσκα που έσκασε απότομα γκρεμίζοντας την ελληνική κοινωνία στο χάος.

Γι' αυτό το λόγο δε διήρκεσε πολύ η απουσία τους. Η πρώτη τους εμφάνιση έγινε ξανά τον Δεκέμβρη του 2008. Η δολοφονία ενός νεαρού από παρανοϊκό αστυνομικό, τους ανάγκασε να ξαναβγούν στους δρόμους για να κυνηγήσουν και να απειλήσουν με περίστροφα και γκλομπς την νεολαία, επαναφέροντας ετιγμές του 1965 στους αθηναϊκούς δρόμους. Ήταν μία πρόβα τζενεράλε για ότι θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια. 

Ως τότε είχα ωριμάσει κι εγώ, καθώς η ιδεολογία μου είχε αποκτήσει πιο στέρεες βάσεις. Η οργή μου είχε επιχειρήματα. Η ελευθερία μου, τα όνειρά μου και το κοινό δίκαιο με ανάγκαζαν να βγω ξανά στους δρόμους. Εκεί αντίκρισα ξανά τους πιστούς φρουρούς ενός καθεστώτος που ταΐζει κι αυτούς ψίχουλα για να μπορούν κάποια γουρούνια να τρώνε ανενόχλητα. Η γνωστή δικαιολογία παλιών συντηρητικών ανθρώπων, ότι αναγκαστικά κάνουν αυτή τη δουλειά διότι έχουν εντολές άνωθεν και πως πληρώνονται γι' αυτό, έπαψε να 'χει πια ισχύ. Και οι βασανιστές των ΕΑΤ-ΕΣΑ έπαιρναν εντολές από υψηλότερα στελέχη και πληρώνονταν για να βασανίσουν ανθρώπους. Και οι γερμανοτσολιάδες πληρώνονταν για να κρεμάνε αγωνιστές στις πλατείες. Όμως δεν τους δικαιολογεί αυτό. Αντιθέτως, η παρουσία τους στην νεοελληνική ιστορία έχει αποτυπωθεί ως έντονες μαύρες κηλίδες που θα ενοχλούν κάθε συντηρητικό και θα εξοργίζουν κάθε προοδευτικό μυαλό. 

Έτσι κι εσύ ματατζή, θα μείνεις στην ιστορία για την ανανδρία σου και τον κομπλεξισμό σου. Θα σε θυμόμαστε για τις δολοφονικές σου τάσεις στο Σύνταγμα τον Ιούνιο του 2011 και τον Φλεβάρη του 2012, θα σε κατηγορούμε για τις σχέσεις σου με το παρακράτος και την Χρυσή Αυγή, θα σε φτύνουμε στα μούτρα για όλες τις βρισιές, τις απειλές και τις χειρονομίες που έκανες στις πορείες, θα σε χλευάζουμε για τις υπηρεσίες που πρόσφερες στους καιροσκόπους της χώρας μας, θα σε κρίνουμε για την εισβολή που έκανες τα ξημερώματα μιας φθινοπωρινής Πέμπτης στο Ραδιομέγαρο (το Πολυτεχνείο της γενιάς μας) μα πάνω απ' όλα θα σε θυμόμαστε για την άνανδρη χειροδικία σου σε μία γυναίκα που σου είχε πλάτη και δεν σε απειλούσε. Γιατί αυτός είσαι ματατζή. Ένας φλώρος, ένας κομπλεξικός, ένας γλοιώδης, ένας από τους καρπαζοεισπράκτορες του σχολείου σου, το μαλακισμένο του κάθε σογιού, ένας μαμούχαλος, ένας αλήτης, το τσογλάνι της γειτονιάς, η ντροπή της παρέας...

Ήθελα να ήξερα αν ο ματατζής που χτύπησε πισώπλατα την καθαρίστρια, έχει τα μούτρα να αντικρίσει την μητέρα του. Αν έστω εκ των υστέρων ντρέπεται καθόλου για την πράξη του; Άραγε έχει επίγνωση της πραγματικότητας; Έχει συνείδηση; Έχει προβληματιστεί στη περίπτωση να ήταν μητέρα του στη θέση της καθαρίστριας. Πως θα ένιωθε (αν νιώθει καθόλου) αν έβλεπε κάποιον να τη βαράει; Πως θα αντικρίσει τη σύντροφό του όταν θα γυρίσει σπίτι; Τι θα της πει αν τον ρωτήσει πως τα πήγε στη δουλειά; "Μωρό μου βάρεσα μία γυναίκα στο κεφάλι!"; Αν έχει παιδιά πως θα τα κάνει να νιώσουν περήφανα για τον πατέρα τους; Με το να βαράει κόσμο, με το να ανοίγει κεφάλια, με το να στέλνει γέρους στα νοσοκομεία με αναπνευστικά προβλήματα, με το να γδύνει κοριτσάκια και να σέρνει νεαρούς στη Γ.Α.Δ.Α.;

Για μένα ο ματατζής θα είναι πάντα στα μάτια μου ένα υποδεέστερο ον που δε μπορούσε να ενταχθεί στην κοινωνία λόγω κατωτερότητας κι αποφάσισε να της τσακίσει τα κόκαλα και να της σπάσει τα δόντια με το μίσος του κομπλεξισμού του. 

Γι' αυτό το λόγο δεν θέλουμε αυτά τα όντα στην κοινωνία μας, διότι οι ματατζήδες είναι η συνέχεια των ταγμάτων ασφαλείας, των γερμανοτσολιάδων, των χιτών, των παρακρατικών, των βασανιστών... Είναι η ντροπή της κοινωνίας. Δεν θα τους δεχτούμε ποτέ.

Θέλουμε ανθρώπους με μυαλό, με όραμα, με όνειρα, με αγάπη, με σεβασμό, με εκτίμηση και με δημιουργικότητα κι όρεξη.

Και στη περίπτωση των καθαριστριών δεν είναι λιγότερο αλήτες από τους ματατζήδες τα μέλη του Αρείου Πάγου. Αυτοί κι αν είναι διεφθαρμένοι υπάλληλοι του συστήματος. Εξάλλου κι ο Μπαλτάκος το είχε επιβεβαιώσει στο περίφημο βίντεο του Κασιδιάρη πως η δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι διεφθαρμένη. Εύγε σε όσους ψήφισαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ!

Η αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ είναι ο εφιάλτης τους

H ανάγκη έγινε ιδέα και η ιδέα μας εφιάλτης για την μνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου. Πρόκειται για το αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα της ertopen, της ΕΡΤ3 και των Περιφερειακών ΕΡΑ, όπου εδώ και ένα χρόνο με την εθελοντική συνεισφορά των εργαζομένων της ΕΡΤ και των αλληλέγγυων, κρατά ζωντανό το αίτημα για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ . Θυμίζει ότι η ΔΤ είναι υποκατάστατο του «μαύρου», ότι είναι σκληρός προπαγανδιστικός κυβερνητικός μηχανισμός ,ότι δεν έχει σχέση με δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα. Θυμίζει ότι η ΕΡΤ είναι ζωντανή!
Πρόκειται για μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Επί ένα χρόνο, «βγαίνει» με εθελοντισμό και ψυχή ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό ειδησεογραφικό πρόγραμμα, με όρους επαγγελματικούς -ούτε ερασιτεχνικούς ούτε ακτιβίστικους.

Τι πρόγραμμα εκπέμπεται:

Κάθε βράδυ από τις εγκαταστάσεις και τα στούντιο της ΕΡΤ3 στην Θεσσαλονίκη βγαίνει τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, με video, ρεπορτάζ, τηλεοπτικά παράθυρα και συνεντεύξεις με την συνδρομή συναδέλφων από ολόκληρη την Ελλάδα.
Δημοσιογράφοι και τεχνικοί από τη Αθήνα, εκ περιτροπής μετακομίζουν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Θεσσαλονίκη, για τις ανάγκες του εγχειρήματος. Οι συνθήκες πολύ δύσκολες, γιατί ..λεφτά δεν υπάρχουν. Φιλοξενούνται σε σπίτια συναδέλφων, ενώ πολλοί μαζί διαβιούν σε διαμέρισμα που έχουν νοικιάσει με την οικονομική συνδρομή της ΠΟΕΣΥ. Πρόκειται για οικογενειάρχες και 50άρηδες που αφήνουν πίσω τους οικογένειες, παιδιά, προβλήματα για να δώσουν την ψυχή τους στην «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΤ».
Από τις εγκαταστάσεις της ertopen, στην Αγία Παρασκευή, εκπέμπεται πρόγραμμα ιντερνετικό σε 24ωρη βάση. Ενημέρωση ,πολιτισμός,αθλητικά . Υπάρχουν βάρδιες συντακτών δελτίων ειδήσεων, ενημερωτικές εκπομπές, magazinο ,με ρεπορτάζ και συνεντεύξεις που δίνουν φωνή κυρίως στους αποκλεισμένους από το μιντιακό σύστημα διαπλοκής. Η «ΕΡΑ στα γήπεδα» δεν σίγησε. Το ίδιο και το πολιτιστικό «τρίτο Πρόγραμμα» . Όλα αυτά με την συνδρομή της ΠΟΣΠΕΡΤ.
Η φωνή από τις περισσότερες περιφερειακές ΕΡΑ, εκπέμπεται κανονικά και αναλογικά, καθώς οι συνάδελφοι με ανιδιοτέλεια παραμένουν στις θέσεις τους.

Ποιοι συμμετέχουν στο εγχείρημα;

Εχει την σημασία του να δει κανείς την ανθρωπογεωγραφία. Εκατοντάδες εργαζόμενοι της ΕΡΤ που αρνήθηκαν να υποταχθούν στην λογική του λεγόμενου ρεαλισμού : Τι να κάνουμε αυτός είναι ο νέος δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας, μονόδρομος η συμμετοχή σε αυτόν….
Εργαζόμενοι που αρνήθηκαν να υποβάλλουν αιτήσεις για την ΝΕΡΙΤ , γιατί αρνήθηκαν να νομιμοποιήσουν το πραξικοπαπηματικό «μαύρο» που έπεσε την 11η του περσινού Ιούνη. Εργαζόμενοι που δεν επικαλέστηκαν το ιδεολόγημα της συμμετοχής στην ΝΕΡΙΤ για να την αλλάξουν εκ των έσω…
Εργαζόμενοι που δεν διακατέχονται από την ιδιοτελή σκέψη , να είναι παρόντες στην ΔΤ και στην ΝΕΡΙΤ , «καβάντζα» για την επόμενη μέρα.
Εργαζόμενοι που αρνήθηκαν να υποταχθούν στα διλήμματα, στα πραγματικά προβλήματα και στην τρομοκρατία και είπαν το δικό τους ΟΧΙ στην .. νέα πραγματικότητα.
Αρκετοί εργαζόμενοι από αυτούς, ζουν σε συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης, σιτίζονται από τα πακέτα βοήθειας της «Αρχιεπισκοπής» , από τα κοινωνικά παντοπωλεία ,τους συνδράμουν οι συνταξιούχοι γονείς τουσ ,ή δουλεύουν όπου βρουν για ένα μεροκάματο..
Αυτοί όλοι είναι η ΕΡΤ . «ΤΟ ΕΡΤ παντού» δεν είναι σύνθημα . Δεν είναι αδειανό πουκάμισο. Για μας είναι η ελπίδα. Γι αυτούς ο εφιάλτης τους..

Αλεξάνδρα Χριστακάκη (απολυμένη συμβασιούχος ΕΡΤ- Μέλος ΔΣ ΠΟΕΣΥ)

Πηγή: left.gr

Ένας χρόνος πραξικοπηματικού μαύρου

Τρίτη μεσημέρι γυρνάω από τη δουλειά. Από το πρωί άκουγα φήμες πως η κυβέρνηση σκοπεύει να κλείσει την ΕΡΤ. Ποιος ανόητος πιστεύει αυτές τις μπούρδες, αναρωτιόμουν καθώς προχωρούσα στο δρόμο κι άκουγα ραδιόφωνο. Λίγη ώρα αργότερα έκανε την εμφάνισή του στους τηλεοπτικούς μας δέκτες ο Σίμος Κεδίκογλου, ο οποίος με αυτοκρατορικό ύφος ανακοίνωσε το κλείσιμο της ΕΡΤ. Η απειλή του έγινε πραγματικότητα το βράδυ όταν έπεσε και το σήμα. Ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα. Ακόμα θυμάμαι τα συναισθήματα που μου προκάλεσε το δεύτερο πραξικόπημα του Αντώνη Σαμαρά. 

Αμέσως έφυγα για το Ραδιομέγαρο. Ήδη είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος έξω από το κτίριο. Έμεινα εκεί ως τα ξημερώματα. Ακολούθησαν κι άλλες μέρες που με βρήκαν στο περίβολο του χώρου. Ένιωσα περήφανος όταν είδα έναν φίλο μου (τον Στέφανο Σίνη) να τραγουδάει στη σκηνή που είχε στηθεί έξω από το κτίριο. 

Το δεύτερο μεγάλο σοκ ήρθε την μέρα που μπούκαραν τα ΜΑΤ μέσα στο Ραδιομέγαρο διώχνοντας όλους τους απολυμένους της ΕΡΤ. Την ίδια μέρα βρέθηκα στην Αγία Παρασκευή για να παρακολουθήσω το πρώτο ιστορικό δελτίο ειδήσεων του δρόμου, το οποίο είδαν 1.250.000 τηλεθεατές μέσα από το διαδίκτυο. Μεγάλη ντροπή της μέρας ήταν η στάση των πρώην συνάδελφων δημοσιογράφων των απολυμένων, οι οποίοι αφού ξεπουλήθηκαν και μεταπήδησαν στην ΝΕΡΙΤ, είπαν πως με την εισβολή της αστυνομίας ήρθε και η τάξη στο Ραδιομέγαρο. Αυτό ξεστόμισαν άνθρωποι που έκλαιγαν πριν από έναν ακριβώς χρόνο και καλούσαν τον κόσμο να τους στηρίξει. 

Κλείνοντας την ΕΡΤ και για μεγάλο χρονικό διάστημα, το ακροδεξιό καθεστώς του Σαμαρά μας ανάγκαζε (όσους προτιμούν να ενημερώνονται μόνο από την τηλεόραση) να έχουμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες μόνο τα ελληνικά ιδιωτικά και συστημικά κανάλια διότι μαζί με το σήμα της ΕΡΤ σίγησαν και τα διεθνή κανάλια όπως το BBC, η DW, το TV5 και το ΡΙΚ. 

Ένα χρόνο μετά το δεύτερο πραξικόπημα του Αντώνη Σαμαρά, επιβεβαιώνονται όλα τα ψέματα που είπε η ακροδεξιά παράταξη της Νέας Δημοκρατίας για να δικαιολογήσει το φασιστικό μαύρο που γέμισε τις τηλεοπτικές μας οθόνες. 

Ένα χρόνο μετά δεν έχουμε την ανεξάρτητη κρατική τηλεόραση που είχε υποσχεθεί ο Παντελής Καψής (ποιος τον πίστεψε εξάλλου). Ούτε φθηνότερη είναι ούτε με περισσότερη διαφάνεια. Στους τηλεοπτικούς δέκτες παρουσιάζονται οι δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια που είχαν ισοπεδώσει το λειτούργημά τους με την προπαγανδιστική τους δημοσιογραφία στην ΕΡΤ. Εκείνοι που είχαν αναγκάσει το ελληνικό κοινό να γυρίσει την πλάτη στο ιστορικό κρατικό κανάλι, αγνοώντας τις σπουδαίες εκπομπές που φιλοξενούσε (κι ας ήταν μεταμεσονύκτιες). Οι ίδιοι δημοσιογράφοι, χωρίς να έχουν πλέον δίπλα τους τους αντικειμενικούς συναδέλφους (για να υπάρχει μία ισορροπία στο πάνελ), συνεχίζουν το καταστροφικό έργο της προπαγάνδας και της καταστροφολογίας για να εκφοβίζουν τον ελληνικό λαό. Επίσης ένα χρόνο μετά, το κράτος δεν έχει αποζημιώσει τους απολυμένους υπαλλήλους της ΕΡΤ ενώ εξαιτίας του κλεισίματος του καναλιού έχουν καταγραφεί δώδεκα αυτοκτονίες. 

Το δυσάρεστο είναι πως η Ευρώπη αναγνωρίζει πλέον το νέο τερατούργημα του Σαμαρά, ως κρατικό φορέα ενημέρωσης. Όμως ο ευρωπαϊκός λαός αγνοεί πως το πείραμα της Ελλάδος έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία, η Αγγλία, η Γερμανία και η Ισπανία όπου κι εκεί έχει ξεκινήσει η μείωση, η περικοπή και το κλείσιμο ραδιοτηλεοπτικών υπηρεσιών δημοσίου συμφέροντος, βγάζοντας έτσι εκτός αγοράς κι ανταγωνισμού τους δημόσιους τηλεοπτικούς φορείς. Η μόνη διαφορά είναι πως στην Ελλάδα έγινε με μαφιόζικο τρόπο ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη εφαρμόζεται με ένα πιο εξευγενισμένο μοντέλο. 

Παρ' όλα αυτά η ΕΡΤ συνεχίζει να υπάρχει, μέσα από το εγχείρημα της Ελεύθερης ΕΡΤ στο Διαδίκτυο, και οι Έλληνες δεν ξεχνούν τον πραξικοπηματικό τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση επιχείρησε να διαγράψει μέσα σε μία νύχτα την ιστορική ραδιοτηλεόραση της χώρας.Η Ελεύθερη ΕΡΤ είναι η προσωποποίηση της ελληνικής δημοκρατίας που έχει ισοπεδωθεί αλλά παλεύει να μείνει ζωντανή. 

Εμείς είμαστε η αναπνοή της.

Σκοπός δεν είναι να μαζευτούμε όλοι απόψε στο Ραδιομέγαρο για να θυμηθούμε τη μαύρη επέτειο. Σκοπός μας είναι να συνεχίζουμε να στηρίζουμε τους υπαλλήλους-αγωνιστές της Ελεύθερης ΕΡΤ κι όσων την υποστηρίζουν.

Οφείλουμε όμως να θυμόμαστε την 11η Ιουνίου. Είναι η πιο σύγχρονη μαύρη μέρα της νεοελληνικής ιστορίας.

Πότε θα ξανανοίξει η Βουλή;

Η Ολομέλεια της Βουλής έκλεισε αιφνιδιαστικά προχθές, μόλις λίγες μέρες από την επανέναρξη των εργασιών της, που είχαν διακοπεί λόγω των εκλογών. Διατυπώθηκαν πολλές ερμηνείες για την κυβερνητική απόφαση. Ωστόσο, ίσως υπάρχουν κι άλλες ερμηνείες, στοιχεία τα οποία δεν γνωρίζουμε, όπως είχε συμβεί και το 2009, όταν ο Κ. Καραμανλής προκήρυξε εκλογές, γνωρίζοντας την επικείμενη χρεοκοπία, για την οποία είχε ενημερωθεί και ο ΓΑΠ, με αποτέλεσμα οι εκλογές να καταλήξουν σε προαναγγελθείσα παράδοση εξουσίας.
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έχει προκαλέσει νευρικό κλονισμό στο σύστημα. Οι τραπεζίτες γνωρίζουν την απειλή των "κόκκινων" δανείων. Οι οικονομικοί αναλυτές έχουν συνείδηση ότι η χώρα δεν βγαίνει από την κρίση. Τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα διεκδικούν βουλιμικά τη δημόσια περιουσία, αλλά το ξεπούλημα, με αιχμές το νερό, τα σκουπίδια και τις παραλίες, δημιουργεί κοινωνικές αντιδράσεις, που θα βρουν ανταπόκριση σε νεοεκλεγείσες διοικήσεις Περιφερειών, πρώτα - πρώτα στην Αττική.
Η προειδοποίηση Τσίπρα ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα επανεξετάσει εξ αρχής όλες τις συμβάσεις λαμβάνεται υπόψη τώρα με μεγαλύτερη προσοχή, καθώς το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών προδιαγράφει δυναμική εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η Βουλή έχει ακρότατο χρονικό ορίζοντα τις προεδρικές εκλογές, αρχές του 2015. Παρά την επιχειρούμενη διάλυση κομμάτων, δεν φαίνεται πιθανή η συγκρότηση νόθας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας 180 βουλευτών. Το εύρος της αποστασίας δεν φτάνει. Κυρίως όμως ο κυβερνητικός συνασπισμός, με μόλις 31% αθροιστικά, διατρέχεται από αποσυνθετικές διεργασίες. Η περιβόητη κινητικότητα στην Κεντροαριστερά αναδεικνύει μεγαλύτερες πολιτικές διαφωνίες παρά συγκλίσεις, που ματαιώνουν τα σχέδια συνένωσης με στόχο τη δορυφοροποίηση προς τον Σαμαρά.
Τώρα το δίλημμα συνεργασιών περνάει στον ενδιάμεσο χώρο, καθώς πιθανολογείται η συγκρότηση κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αμφισβητείται ακόμη και η ηγεσία Βενιζέλου, ο οποίος δεν μπορεί να κρυφτεί με ασφάλεια πίσω από το... μεγαλειώδες 8%!
Υπάρχουν και οι εξελίξεις στο πεδίο της οικονομίας. Τα greek statistics (παρά την αλλοίωση προεκλογικά των στοιχείων της ανεργίας) δεν μπορούν να κρύψουν ούτε την ανεργία ούτε τη φτώχεια που απλώνονται. Το δημοσιονομικό κενό 2014-2016 δεν καλύπτεται χωρίς να ληφθούν νέα μέτρα. Και ο Σόιμπλε άνοιξε θέμα νέων μέτρων προκειμένου να δοθεί νέο δάνειο για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού. Η ανακοίνωση της έκθεσης του ΔΝΤ αναβλήθηκε, ώστε να προηγηθεί ο κυβερνητικός ανασχηματισμός και να υποβαθμιστούν επικοινωνιακά τα πιεστικά συμπεράσματά της. 
Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός (που θα ανακοινωθεί μάλλον τη Δευτέρα) θα είναι εκλογικής σκοπιμότητας. Αυτή η κυβέρνηση όμως δεν μπορεί να παρουσιάσει "ανθρώπινο πρόσωπο", διότι ο εφιάλτης του Μνημονίου δεν κρύβεται πίσω από τη μάσκα του "κοινωνικού μερίσματος" (που άλλωστε έχει προεξοφληθεί πολιτικά στην κάλπη των ευρωεκλογών) και με εξαγγελίες για μικρές φοροελαφρύνσεις. Η προσωπίδα του "κοινωνικού προσώπου" εξοργίζει την κοινωνία. Η μόνη "περίοδος χάριστος" στην οποία μπορεί να ελπίζει ο Σαμαράς είναι τα "μπάνια του λαού"! Στις παραλίες όμως θα βουίζει φέτος το μήνυμα των εκλογών. Δεν πάει άλλο μ' αυτή την κυβέρνηση!
Οι εξελίξεις στην οικονομία, η υποβόσκουσα αποσάθρωση του κυβερνητικού συνασπισμού, η σκληρότητα της λιτότητας και οι πιέσεις των πιστωτών, αλλά και η ομολογούμενη πλέον δυναμική εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ αφαιρούν από τον Σαμαρά την πολιτική πρωτοβουλία και θέτουν στενό προεκλογικό ορίζοντα για την κυβέρνηση. Η Βουλή που έκλεισε προχθές ίσως να ανοίξει με άλλη σύνθεση...

Πηγή: Η Αυγή

Ο εμφύλιος στη Δεξιά

Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για τη Χρυσή Αυγή υπήρξε αποκαλυπτική για το παρασκήνιο επαφών μεταξύ της ηγεσίας της εγκληματικής οργάνωσης με κορυφαία κυβερνητικά στελέχη. Αποκαλυπτήρια για την εγκληματική οργάνωση ότι λειτουργούσε όχι ως αντισυστημικό κόμμα, αλλά ως ιδιόμορφο μέρος του συστήματος εξουσίας. Αποκαλυπτήρια και για τη Ν.Δ., η οποία αντιμετώπιζε τη Χρυσή Αυγή ως συγγενική οργάνωση. Σίγουρα, σαν γνωστοί από παλιά...
Πιο αποκαλυπτική υπήρξε η κατάληξη της χθεσινής συζήτησης. Η κυβέρνηση αιφνιδίως ανήγγειλε το κλείσιμο της Βουλής. Σαν να φοβάται νέες αποκαλύψεις για τις συνωμοσίες τύπου Μπαλτάκου. Είναι τόσος ο φόβος που παραλύει την κυβέρνηση, ώστε με το κλείσιμο της Βουλής παγώνει και η αιτηθείσα διαδικασία άρσης της ασυλίας για τον Κασιδιάρη και άλλους χρυσαυγίτες βουλευτές. Κραυγαλέο παράδειγμα για το πώς η κυβέρνηση επιχειρεί να περιορίσει την έκταση των δικαστικών ερευνών. Είχε προηγηθεί η απροθυμία των διωκτικών αρχών να προσκομίσουν στοιχεία στη Δικαιοσύνη για το οπλοστάσιο, τους επιφανείς οικονομικούς ενισχυτές και τις σχέσεις της Χ.Α. με κυκλώματα του υποκόσμου.
Ο Σαμαράς επικεντρώνει την προσπάθειά του στην επανασυσπείρωση των "ασώτων" της Ακροδεξιάς και γενικότερα της συντηρητικής παράταξης. Ο Μπαλτάκος στη συνέντευξή του στο "Βήμα της Κυριακής" προσδιορίζει ως κατά προτεραιότητα εκλογική απεύθυνση της Ν.Δ. το 16% της ακροδεξιάς ψήφου, κάθε κοπής και κάθε ιδιομορφίας. Το σκληρό καρύδι είναι η Χ.Α., αλλά υπάρχουν κι άλλες πιο βολικές εκλογικές στοχεύσεις. Ο Καρατζαφέρης, καθώς και στελέχη των ΑΝ.ΕΛΛ., που ήδη άρχισε η επιχείρηση διάλυσής τους.
Αυτή η επιχείρηση αναγκαστικού επαναπατρισμού ή εκβιασμένης συνοίκησης της δεξιάς οικογένειας σε μια παράταξη ακυρώνει το μεταπολιτευτικό αντιδικτατορικό κεκτημένο της καραμανλικής Ν.Δ. Θα αποδειχθεί αδύνατη τουλάχιστον στον στενό χρονικό ορίζοντα μέχρι τις εκλογές. Οι διαρροές της εκλογικής βάσης της Δεξιάς δεν οφείλονται σε συγκυριακά αίτια. Αντανακλούν βαθύτερες διεργασίες που διατρέχουν το σύνολο της κοινωνίας και προκαλούν ρήξεις ή ακόμα και διάλυση των μεταπολιτευτικά διαμορφωμένων κοινωνικών μπλοκ του δικομματισμού. Η κρίση ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ, τώρα όμως έρχεται η σειρά της Ν.Δ.
Η προσπάθεια Σαμαρά να αποικήσει το κόμμα του με τους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς "μετανάστευσης" αλλοιώνει το ιδεολογικό προφίλ της Ν.Δ. και την εγκλωβίζει στο άκρο του πολιτικού φάσματος. Μένει έκθετη η ιδέα να ιδρυθεί "νέα ευρωπαϊκή παράταξη", με άνοιγμα προς τον κεντρώο χώρο. Αν δεν μπορεί ο Σαμαράς, ο οποίος διαθέτει αξιόλογη εκλογική αναφορά, δεν θα το κατορθώσουν, για άλλους λόγους, ούτε οι αλληλοαναιρούμενοι μνηστήρες της Κεντροαριστεράς.
Με υλικά του μετεμφυλιακού καθεστώτος και σε απόλυτη υποταγή προς τη Μέρκελ δεν μπορεί να ανασυσταθεί η πάλαι ποτέ κραταιά συντηρητική παράταξη. Η σοβαρή υποχώρηση που σημείωσε στις εκλογές θα αποδειχθεί συντόμως δομική καθοδική πορεία. Η κοινωνική βάση της συντηρητικής παράταξης δεν μαντρώνεται σε σχήματα ακροδεξιάς αναφοράς.

Πηγή: left.gr

Αριστουργήματα του παρελθόντος: Μαύρο Ψωμί (2010)

Χθες βράδυ βρέθηκα στον Μικρόκοσμο για να δω μία ακόμη ταινία που βασίζεται στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση που συνάντησα για πρώτη φορά φέτος ασφυκτικά γεμάτο το μπαρ του κινηματογράφου. Ρώτησα στο ταμείο αν απόψε προβάλλεται το "Βρώμικο ψωμί". Το "Μαύρο ψωμί" με διόρθωσε ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου. Γέλασα με την αστοχία μου στον τίτλο, ένα λάθος που οφειλόταν στο αγαπημένο άσμα του Νιόνιου που τραγουδούσα καθώς πήγαινα με τα πόδια στον κινηματογράφο. Από την άλλη όμως είναι γεγονός πως ο καθένας που αγαπάει τον τόπο του είτε αυτός λέγεται Ελλάδα, είτε Καταλονία, τρώει βρώμικο ψωμί. Για εκείνα τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου έτρωγαν και μαύρο...

Δε ξέρω από που να ξεκινήσω για τη συγκεκριμένη ταινία. Από τη στιγμή που έφυγα από την σκοτεινή αίθουσα μέχρι σήμερα την σκέφτομαι και την αναλύω στο μυαλό μου. Το έργο είναι ένα αριστούργημα με μία ποιότητα που επιβεβαιώνει τα εννέα βραβεία Γκόγια που κέρδισε το 2011. 

Από το πρώτο λεπτό σε πιάνει ένα σφίξιμο στην καρδιά μέχρι το υπέροχο κι ευφυές τελείωμα. 

Η ταινία αυτή με άγγιξε για πολλούς λόγους. Πρώτα απ' όλα ο Ισπανικός Εμφύλιος, ένα γεγονός που μ' έχει συγκινήσει αρκετά. Αυτός ήταν ο λόγος που με τράβηξε για να την δω. Κατά τη διάρκεια της προβολής διαπίστωσα πως το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός απλώς πλανάται στην ατμόσφαιρα της ταινίας και δεν παίζει κάποιον σημαντικό ρόλο. Απλώς η ύπαρξη της συγκεκριμένης εμπόλεμης κατάστασης οδηγεί στον χωρισμό της κοινωνίας, σε αριστερούς και φτωχούς που δουλεύουν στις φάμπρικες και στους χωροφύλακες και τους πλούσιους που ελέγχουν και ρυθμίζουν την εξουσία του κάθε τόπου. Φυσικά υπάρχουν και οι ενδιάμεσοι οι οποίοι προσπαθούν να επωφεληθούν και από τις δύο παρατάξεις. 

Στη συγκεκριμένη ταινία ένα παιδί γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας ενός συγχωριανού του κι οικογενειακού φίλου. Με την κατάθεσή του αποδεικνύεται η δολοφονία, η οποία στην αρχή θεωρήθηκε ως ατύχημα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κυνηγηθεί ο πατέρας του ως ύποπτος. Ο μικρός πιστεύει πως τον πατέρα του τον κυνηγάνε για τα πολιτικά του φρονήματα και προσπαθεί να τον αθωώσει. Μεμιάς μετατρέπεται στην προσωποποίηση όσον πολεμάνε για την αλήθεια. Για ποιά όμως αλήθεια;.. 

Όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί τον πιτσιρικά σε μία απότομη και σκληρή ενηλικίωση. Διαπιστώνει πως τον πνίγει η κλειστή κοινωνία του χωριού αλλά και η στάση του σπιτιού του που λειτουργεί με το μότο "τι θα πει ο κόσμος για μας", ένας τρόπος ζωής αρκετά οικείος και στην ελληνική νοοτροπία. Απογοητεύεται από τα ψέματα της οικογένειάς του κι από την νοοτροπία της υπόλοιπης κλειστής κοινωνίας. Στις εσωτερικές του αναζητήσεις βρίσκει την σοφία στα λόγια ενός νεαρού (πιθανότατα τρελού) που πηγαίνει και του αφήνει φαγητό στο μοναστήρι που λειτουργεί κι ως ίδρυμα. Μια φιλία που του ενισχύει μια ξεχωριστή φιλοσοφία για τη ζωή κάτι που τον διαχωρίζει σιγά σιγά από τους γύρω του.

Θα μπορούσα να μιλάω αρκετή ώρα για την ταινία καθώς οι δυνατές σκηνές είναι πολλές. Πριν ηρεμήσεις από την μία, εμφανίζεται η επόμενη. Ποιες να πρωτοθυμηθώ, την ξαδέλφη του νεαρού που του λέει το μυστικό της για τον δικό της πατέρα, του νεαρού πρωταγωνιστή με τον μπαμπά του στην φυλακή, την τρομερή ατάκα που ξεστόμισε η μητέρα του νεαρού στον παπά που αρνείται να πραγματοποιήσει μία κηδεία ("120 κιλά λίπος κι ούτε ένα γραμμάριο ανθρωπιάς"), το υπέροχο φινάλε... Η λίστα είναι μεγάλη κι αν την συνεχίσω θα χαλάσω την ιστορία σε όποιον δεν την έχει δει ακόμα.

Οι ερμηνείες ήταν υπέροχες. Οι ρόλοι ήταν απλοί κι αληθινοί. Χωρίς φανφάρες ο καθένας στο έργο κουβαλάει τον δικό του σταυρό μετατρέποντάς τον σε έναν μικρό κι ανώνυμο ήρωα της εμφυλιακής περιόδου. Οι εικόνες καταπληκτικές. Ο σκηνοθέτης παίζει πολύ με την κάμερα, ειδικά στις σκηνές του δάσους. Η ταινία σου θυμίζει πολύ τα προηγούμενα ισπανικά αριστουργήματα που αναφέρονται στον εμφύλιο όπως "Οι στρατιώτες της Σαλαμίνας" κι ο "Λαβύρινθος του Πάνα". 

Παρακολουθώντας την χθεσινή ταινία, ζήλεψα το θάρρος και την ειλικρίνεια των Ισπανών. Τους ζήλεψα διότι δεν έχουν κόμπλεξ με την ιστορία τους, κάτι που έχουμε εμείς. Αναγνωρίζουν τις μαύρες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας τους και την αναδεικνύουν μέσα από κάθε μορφή τέχνης για να κρατάνε τον λαό τους σε εγρήγορση ώστε να μη συμβούν ξανά τα λάθη του παρελθόντος. 

Αντιθέτως εμείς έχουμε βγάλει μόνο μία ταινία για τον ελληνικό εμφύλιο και εξακολουθούμε να κρυβόμαστε από τα ντοκουμέντα της πραγματικής μας ιστορίας, μ' αποτέλεσμα να χουν θεριέψει ξανά στην Ελλάδα ένα σωρό ακροδεξιοί, γεγονός ντροπιαστικό για μία χώρα που έχει ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ από τους φασίστες της γερμανικής κατοχής, τους γερμανοτσολιάδες, τους χίτες, τους ταγματασφαλίτες, το παρακράτος της δεκαετίας του '60, την χούντα και σήμερα την Χρυσή Αυγή. 

Παρακολουθώντας το ταπεινό θάρρος των άλλων χωρών, συνειδητοποιούμε πως η Ελλάδα δε πρόκειται να σωθεί ποτέ. Είναι καταδικασμένη από τη φύση της να είναι αυτοκαταστροφική.

Όσο για την ταινία, να την δείτε οπωσδήποτε!

Βαθμολογία: 9/10

Η διεκδίκηση της Ευρώπης των λαών και των δικαιωμάτων

Του Γιάνννη Μάρκοβιτς

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η Ευρώπη ήταν πολύ όμορφη με αποτέλεσμα να θαμπωθεί ο Δίας και να μεταμορφωθεί σε έναν κάτασπρο ταύρο, να την κλέψει από τη Φοινίκη και να πάνε στην Κρήτη, όπου και γέννησε τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Ο πρώτος έγινε βασιλιάς της Κρήτης, ο δεύτερος ήρωας και αδέκαστος κριτής και δικαστής και ο τρίτος βασιλιάς της Λυκίας.
Μητέρα και υιοί λατρεύτηκαν και δοξάσθηκαν για πολλούς αιώνες ως σύμβολα δύναμης, σοφίας και ομορφιάς.
Πόλεις και γεωγραφικές τοποθεσίες στην αρχαία Ελλάδα, τον τότε γνωστό κόσμο, αλλά και εκτός συνόρων, ονομάσθηκαν Ευρώπη ή σχετίσθηκαν με αυτήν ή τον μύθο της.
Το όνομά της παρέπεμπε στην πανσέληνο και ήταν συνώνυμο του απαράμιλλου κάλλους.
Η μυθολογική Ευρώπη δεν έδωσε μόνο το όνομά της στην περιοχή της γης που ο πολιτισμός ανυψώθηκε και ο άνθρωπος μεγαλούργησε, αλλά πλούτισε τις επόμενες γενεές με ιστορίες και μύθους, με γλυπτά και πίνακες, με ποιήματα και ωδές.
Η Ευρώπη έγινε στην κυριολεξία ο τόπος της ιστορικής εξέλιξης και της ανθρώπινης χειραφέτησης, αλλά και στη μεταφορική έννοια η ανάδειξη του πολιτικού και του πολιτισμού, ως σύμβολα κυριαρχίας του τέλειου στο ατελές.
Αυτή την Ευρώπη οραματίσθηκαν μεγάλοι στοχαστές, γι' αυτήν αγωνίσθηκαν εκατομμύρια θνητοί και σ' αυτήν θάφτηκαν ανώνυμοι πολεμώντας για ιδεώδη και αξίες που σταδιακά, αλλά ουσιαστικά και ενσυνείδητα, μεταφέρθηκαν από τη μυθολογική στην αρχαία Ελλάδα και μέσα από μια σκοτεινή μεσαιωνική και μεσσιανική σήραγγα, απέκτησαν σύγχρονη αναγεννησιακή υπόσταση με το Διαφωτισμό και την ενότητα των λαών.
Η σημερινή υπαρκτή Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε σημαντικό μεταίχμιο, είναι μεταξύ δύο αιχμών, σε ένα μεταβατικό σημείο δύο εκ διαμέτρου αντίθετων καταστάσεων.
Από τη μια πλευρά, είναι οι πολιτικές επιλογές που με αγοραίες εκφράσεις θεοποιούν το χρήμα, ποσοτικοποιούν την ανθρώπινη ύπαρξη, αναφέρονται με απειλή για το μέλλον των ανθρώπων και συμπεριφέρονται ως αποτρόπαιος κύριος Χάιντ σε, εκ προθέσεως και εκ προμελέτης, φοβισμένους και τρομοκρατημένους πολίτες.
Είναι η πλευρά που ως ένα σύμπλεγμα φρικαλέων δόκτορος Τζέκιλ και Φρανκεστάιν, εφορμά στα ανυπεράσπιστα πλήθη απαιτώντας υποταγή και υπακοή στον σύγχρονο Μολώχ.
Η άλλη πλευρά είναι εκείνη που θέτει τον άνθρωπο στο κέντρο του σύμπαντος, την αξιοπρέπεια και την τιμή ως θρυαλλίδες ιστορικών ανατροπών, τη μνήμη ως αντιστάθμισμα στη λήθη και το άμετρο του οράματος της κοινωνικής αλληλεγγύης, οδηγό για ένα νέο ξεκίνημα.
Η Ευρώπη του δικού μας αιώνα δεν γοητεύεται με τους μύθους και τις γλυκές ιστορίες που μας προσφέρει απλόχερα το παρελθόν, αλλά καλείται να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που, σε μεγάλο βαθμό, η ίδια έφερε στο προσκήνιο: τη μετανάστευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ίσες ευκαιρίες, τα ζητήματα φυλής και φύλου, το περιβάλλον, την οικιστική ανάπτυξη, την αποτελεσματική λειτουργία των θεσμών για τη διασφάλιση και την εγγύηση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Το αφήγημα της Ευρώπης πρέπει να είναι ανθρωπιστικό, ειρηνόφιλο και αμεσοδημοκρατικό.
Ο σύγχρονος μύθος που οι επόμενες γενεές θα συζητούνε θα μας έχει μέσα του, γιατί ο άνθρωπος είναι το συστατικό στοιχείο και όχι οι αριθμοί, τα ποσοστά και οι δείκτες. Η Ιστορία που διαμορφώνεται είναι αυτή των ανθρώπων, γιατί αυτοί τη «χτίζουν» και στη συνέχεια τη μεταλαμπαδεύουν στους γιους και τις κόρες.
Αν κάποιος κλείσει τα μάτια για να αναλογισθεί την ευρωπαϊκή εξέλιξη, τότε οι πρώτες εικόνες που θα κυριαρχήσουν στο νοητικό του πεδίο, είναι ο κάτασπρος ταύρος που απάγει την πανέμορφη γυναίκα και τη διασχίζει από την Ανατολική Μεσόγειο στη Βόρεια Σκανδιναβία και από εκεί στα Ουράλια, καταλήγοντας στα στενά του Γιβραλτάρ.
Αυτή είναι η Ευρώπη μας, η Ευρώπη των πολιτισμών, των γραμμάτων και τεχνών και αυτή διεκδικούμε. Θέλουμε να την κάνουμε δική μας και δεν αφήνουμε να μας την αρπάξουν.
Γιατί στη σύγχρονη μυθολογία, η αρπαγή της δεν γεννάει σοφούς και δίκαιους βασιλιάδες, αλλά ανθρωπόμορφα μελανοχίτωνα όντα. Διεκδικούμε την Ευρώπη των λαών, την Ευρώπη των δικαιωμάτων, την Ευρώπη της δημοκρατίας.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=433679

Θράκης το μετεκλογικόν ανάγνωσμα

Του Ευάγγελου Αυδίκου

Τελικά, τι συνέβη στη Θράκη; Κλειστά, μάλλον μισόκλειστα στόματα φοβούνται τις λέξεις, που δίνουν ραντεβού σε πολιτικά συμβούλια. Είκοσι πέντε χρόνια μετά τον Σαδίκ και τον τρόμο που έσπειρε το φράγμα τού 3%, επανέρχεται η εθνική αυτοκριτική για το τι έγινε στη Θράκη, μάλλον τι δεν έγινε από όσα είχαν συνομολογηθεί. Επανέρχεται η ανάγκη για ανάπτυξη της Θράκης, παρ’ όλο που το ίδιο φαινόμενο που διαμορφώνει εξάρτηση από τοπικά πελατειακά δίκτυα παρατηρήθηκε και στην Ηπειρο ή τη Δυτική Μακεδονία. Η προσάρτηση του τοπικού πληθυσμού στα τοπικά δίκτυα εξουσίας -σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις- είναι αναπόφευκτη όταν απουσιάζει η ισόρροπη περιφερειακή πολιτική από την κυβερνητική πολιτική ή όταν το ενδιαφέρον των τοπικών αρχόντων δεν επικεντρώνεται στην απάλειψη των κοινωνικών δυσμορφιών. Αντίθετα, η έγνοια τους περιορίζεται στον προσπορισμό οικονομικών και πολιτικών ωφελειών είτε από την προνομιακή σχέση με τα ευρωπαϊκά προγράμματα είτε από τη διεκδίκηση του μονοπωλίου των ψήφων για την ανανέωση της δημαρχιακής, περιφερειακής ή βουλευτικής θητείας.
Το αποτέλεσμα της 25ης Μαΐου στη Θράκη ξάφνιασε. Αδικαιολόγητα για τους γνωρίζοντες. Δικαιολογημένα για όσους η σχέση τους με τη Θράκη είναι αποσπασματική και περιστασιακή. Εκφράστηκε δε η άποψη ότι η υπερψήφιση του μειονοτικού συνδυασμού επιβεβαιώνει το ρηθέν και προεκλογικά για τη διαμόρφωση ενός συμπαγούς εθνοτικού σώματος στον χώρο της μειονότητας, που άμβλυνε τις εθνοτικές γραμμές ανάμεσα στις τρεις εθνοτικές ομάδες (Πομάκοι, τουρκογενείς, Τσιγγάνοι) -αν δεν ομοιογενοποίησε εθνοτικά τη μειονότητα. Με άλλα λόγια, κάποιοι ισχυρίζονται ότι η συσπείρωση των μουσουλμάνων στον ουσιαστικά μειονοτικό συνδυασμό στις ευρωεκλογές τεκμηριώνει το επιχείρημα ότι η μειονότητα «τούρκεψε».
Πρόκειται για έναν αυθαίρετο συλλογισμό. Αναμφίβολα, η Τουρκία, οι τουρκογενείς και οι θεσμικοί τους εκπρόσωποι έχουν ηγεμονικό ρόλο ανάμεσα στον μουσουλμανικό πληθυσμό της Θράκης. Αυτό είναι έργο των ελληνικών μεταπολεμικών κυβερνήσεων που αρκέστηκαν σε εθνοπατριωτικούς δεκάρικους. Τους άφησαν στην τύχη τους, γεγονός που τους έκανε ευάλωτους στην επίθεση φιλίας από άλλα εξωγενή κέντρα. Η εκλογική συμπεριφορά -όπως και κάθε άλλη ενέργεια- δεν είναι ασφαλής δείκτης για την ταυτότητα μιας εθνοτικής ομάδας. Οσοι το ισχυρίζονται έχουν μια εξωτερική σχέση με την πραγματικότητα. Οφείλεται σε αδυναμία κατανόησης μιας περίπλοκης κατάστασης, που συντίθεται από αντιφάσεις και αναιρέσεις. Οφείλεται σε μια μορφολογική, μακροσκοπική γνώση του τοπικού συστήματος. Ετσι, αν υιοθετούσαμε αυτό το μοντέλο θα έπρεπε να συμπεράνουμε ότι η νίκη του κυβερνητικού περιφερειάρχη στις εκλογές για την Περιφέρεια της Ηπείρου είναι ασφαλής μαρτυρία για την πολιτική υπεροχή της συντηρητικής παράταξης στην περιοχή. Ωστόσο, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αναίρεσε αυτό το συμπέρασμα δίνοντας την πολιτική υπεροχή στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η προσπάθεια λοιπόν να χρησιμοποιηθεί η υπερψήφιση του μειονοτικού συνδυασμού στη Θράκη ως απόδειξη του γεγονότος ότι οι μουσουλμάνοι έχουν ήδη τουρκοποιηθεί συνιστά επιστημονικό και πολιτικό ολίσθημα. Αφήνει έξω από τη διαδικασία αξιολόγησης την ταυτότητα ως μια ρευστή κατάσταση. Ως μια πληθυντική και όχι ενική έννοια. Με άλλα λόγια, η ταυτότητα δεν είναι μονομερής, σταθερή και αταλάντευτη. Συναρτάται με το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο. Ιδίως οι αδύναμοι πληθυσμοί, οι μη κατέχοντες την εξουσία, αναπτύσσουν ευέλικτες τακτικές για την επιβίωσή τους σε άξενο περιβάλλον. Αυτό συνέβη -και συμβαίνει- με τις δύο μη τουρκογενείς εθνοτικές ομάδες στη Θράκη (Πομάκοι, Τσιγγάνοι). Για τους επαγγελματίες, τους πάσης φύσεως εργαζόμενους, τους νέους που προσβλέπουν σε μια σταδιοδρομία, τους έχοντες κοινωνικές και πολιτιστικές ανησυχίες το πλαίσιο για τη δράση τους, ώς τώρα τουλάχιστον, είναι οριοθετημένο. Είναι τα όρια της μουσουλμανικής μειονότητας, στην οποία ηγεμονεύουν συγκεκριμένοι θεσμικοί φορείς της μειονότητας. Με δεδομένο το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος απέτυχε να εξαφανίσει τα εθνοτικά όρια και να αντιμετωπίσει ισότιμα τους μουσουλμάνους, η μόνη επιλογή για όλους αυτούς ήταν να αναζητήσουν την υλοποίηση των στόχων τους στα όρια της μειονότητας. Κάθε παρέκκλιση οδηγούσε σε περιθωριοποίηση. Είναι μια συνειδητή χειραγώγηση των δεδομένων συνθηκών στη Θράκη από τη μεριά των ασθενέστερων. Δεν συνιστά μαρτυρία ομοιογενοποίησης. Είναι καιρός λοιπόν οι επιστήμονες -κάποιοι απ’ αυτούς- και οι ακτιβιστές να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα του ζητήματος της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη.

Πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=202406