Γιατί φοβούνται τις καθαρίστριες;

Πολλές φορές μέσα απ'το ιστολόγιό μου αλλά κι από συζητήσεις που έχω κάνει με φίλους, επιμένω πως ο αγώνας για το κοινό δίκαιο πρέπει να αλλάξει. Οι εργατοπατέρες και τα συνδικάτα έχουν πλέον πεθάνει. Είναι τα φαντάσματα ενός παρελθοντικού πολιτικού συστήματος που περιφέρονται άυλα κι αόρατα σε έναν νέο και διαφορετικό πολιτικό στίβο. Μέλος αυτών των φαντασμάτων είναι και το Κ.Κ.Ε. το οποίο επιμένει σε ανούσιους αγώνες να κυνηγάει εχθρούς που δεν υπάρχουν πια.
Οι ημερήσιες και προγραμματισμένες απεργίες που κανονίζουν τα συνδικάτα και οι εργατοπατέρες δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία οικονομική ανάσα σε κράτος κι αφεντικά (μιας και χάνεται το μεροκάματο) ενώ οι εργαζόμενοι αντί να κατεβούν στους δρόμους, προτιμούν να απολαύσουν το καφεδάκι τους και την θαλπωρή του σπιτιού τους. Ο άνθρωπος που δεν έχει χάσει ακόμα τίποτα και παραμυθιάζεται με ψίχουλα δε θα ξεσηκωθεί ούτε θα ρισκάρει τα λίγα που του προσφέρουν ακόμα.
Φυσικά υπάρχουν και οι πολλοί άνεργοι που δε μπορώ να καταλάβω γιατί κρύβονται και δεν έχουν βγει ακόμα στους δρόμους για να τα ισοπεδώσουν όλα και να χτίσουν από το μηδέν ένα καινούργιο κράτος δικαίου και μία πιο ισότιμη πολιτεία χωρίς διαφθορά κι αυθαιρεσία. Η εκκωφαντική απουσία της συγκεκριμένης μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας (οι άνεργοι) με γεμίζει απελπισία κι απογοήτευση για το μέλλον αυτού του τόπου. Δυστυχώς υπάρχει αρκετή ακόμα ανοχή στην κατάντια και στην κατάρρευση αυτού του κράτους. Εξάλλου αντίστοιχη ανοχή υπήρχε στην δεκαετία του '60 και στην περίοδο της χούντας. Γιατί να μην υπάρχει και τώρα...
Κι όμως, πριν από εννιά μήνες βγήκε στους δρόμους και συγκεκριμένα έξω από το υπουργείο οικονομικών μία μερίδα γυναικών στην ηλικία των μανάδων και των γιαγιάδων μας, οι οποίες θυσιάστηκαν στον βωμό της εθνικής οικονομικής σωτηρίας λες και τα ψίχουλα που έπαιρναν για να σφουγγαρίσουν σκάλες ήταν δυσβάσταχτα για το κράτος. Λίγοι πίστεψαν στον αγώνα τους, διότι ήταν βέβαιοι πως η οργή τους θα κοπάσει και λίγες λίγες θα επιστρέψουν στα σπίτια τους και θα κρυφτούν μέσα σ' αυτά, όπως έχουν κάνει ένα εκατομμύριο άνεργοι Έλληνες. Τους διέψευσαν με το πείσμα τους, την υπομονή τους αλλά και τον καθημερινό τους αγώνα.
Στις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών ξεπήδησε ο επαναστατικός παλμός που λείπει από την ελληνική κοινωνία. Γυναίκες κοντά στα πενήντα που δεν έχουν καμία ελπίδα να βρουν κάπου αλλού ένα μεροκάματο για να κολλήσουν τα τελευταία ένσημα της επαγγελματικής τους ζωής, βγήκαν στο δρόμο για να καθαρίσουν για όλους εμάς.
Με τη στάση τους κατάφεραν να ξεφτιλίσουν την ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά αποδεικνύοντας πως το ίδιο το κράτος όχι μόνο δεν υπακούει τους νόμους του αλλά κάνει τα πάντα μέσω της διεφθαρμένης δικαιοσύνης του Άρειου Πάγου για να τις φιμώσει και να τις στείλει στα σπίτια τους. Για λίγο τα κατάφερε. Έσκυψαν το κεφάλι, δάκρυσαν, ίσως και να γονάτισαν από τη θλίψη αλλά μέχρι εκεί. Αμέσως σηκώθηκαν στα πόδια τους και με οργή έπιασαν από το λαιμό τα κοπρόσκυλα του καθεστώτος, τους ματατζήδες, και φώναξαν δυνατά "Ως εδώ!".
Από την άλλη αυτές οι γυναίκες ρεζίλεψαν και την δικιά μου γενιά που κατέβαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει και με την πρώτη ριπή δακρυγόνου κι επίθεση των ματατζήδων, διαλυόταν στους γύρω δρόμους και γυρνούσε έντρομη στα σπίτια. Εκείνες τις μέρες ήμασταν χιλιάδες και μας κυνηγούσαν μερικές δεκάδες απ' αυτούς τους αλήτες. Στη περίπτωση των καθαριστριών, εκείνες είναι μία χούφτα που έχει αφοπλίσει καμιά δεκαριά απ' αυτούς (ακόμα και γκλομπς τους έκλεψαν). Αυτές οι γυναίκες, οι μανάδες μας, οι γιαγιάδες μας, μας απέδειξαν πως δε ξέρουμε να επαναστατούμε. Επιβεβαίωσαν την κλασσική σχέση του κάθε Ελληναρά με τη μάνα του, του συνηθισμένου συνομήλικου μου που έχει βολευτεί στις φροντίδες των γονιών του και δε θέλει να απογαλακτιστεί και να τώρα που η ίδια η μάνα του τον ξεχέζει για μία ακόμη φορά επειδή εκείνος είναι ανάξιος να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.
Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις. Ξέρω πολλούς Έλληνες που έχουν απογαλακτιστεί κι αρκετές μανάδες που θέλουν τα παιδιά τους να παραμείνουν μαμούχαλα και να πουλάνε την αξιοπρέπειά τους για ένα κομμάτι ψωμί. Οι καλές και σωστές περιπτώσεις είναι λίγες αλλά τα γεγονότα του παρελθόντος έχουν δείξει πως πάντα οι λίγοι γράφουν Ιστορία.
Γιατί όμως φοβούνται τις καθαρίστριες. Είναι γεγονός πως η πιθανή κι ορθή δικαίωσή τους θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και για άλλους απολυμένους κι αδικημένους των μνημονιακών κυβερνήσεων κι εκεί πλέον ο τρελαντώνης θα τα βρει σκούρα. Κι αν τα βρει σκούρα θα χει δύο πιθανότητες. Ή να οδηγηθεί σε εκλογές και να αφήσει τον ΣΥΡΙΖΑ να μαζέψει τα σπασμένα ή να οδηγηθεί στην έσχατη διέξοδο του πραξικοπήματος όπου εκεί κι επίσημα ο Σαμαράς θα οριστεί ως δικτάτορας αυτού του τόπου. Θα υιοθετήσει έναν όρο που μέχρι στιγμής τον έχει καλά καμουφλαρισμένο πίσω από τις γραβάτες και τα κοστούμια (αυτό το έχει παραδεχθεί με δήλωση του πριν τις εκλογές κι ο Βορίδης, ο μέγας φασίστας με το πλουσιότερο ακροδεξιό παρελθόν αυτής της κυβέρνησης).
Γι' αυτό φοβούνται τις καθαρίστριες. Και καλά κάνουν διότι εκείνες έχουν μετατραπεί στην εκπροσώπηση της οργής που τόσα χρόνια κοχλάζει στην ελληνική κοινωνία.
Οι καθαρίστριες έχουν κερδίσει το σεβασμό μας και οφείλουμε να σταθούμε δίπλα τους σε όλον τον αγώνα που κάνουν διότι μαζί με το δικό τους συμφέρον πολεμούν και για το κοινό δίκαιο.

Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου