Καθώς καίγεται η αυλή του γείτονα, εμείς...

Αν ανατρέξουμε στα ιστορικά γεγονότα του περασμένου αιώνα θα δούμε πως η Τουρκία κρατούσε πάντα μία ουδέτερη στάση σε κάθε τι, περιμένοντας τις εξελίξεις για να πάρει θέση, ανάλογα με το συμφέρον της φυσικά. Τρανό παράδειγμα ήταν η ουδετερότητά της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία μετατράπηκε σε φίλια στάση προς τους Συμμάχους, όταν ο Άξονας άρχισε να καταρρέει αν και τελικά δεν επωφελήθηκε.
Η συνεχής αυτή στάση της, υπήρχε διότι όλα τα μέτωπα ήταν μακριά της κι έτσι μπορούσε άνετα να κάνει το παιχνίδι της. Αυτή τη φορά όμως οι ίδιες οι εξελίξεις όχι μόνο της χτύπησαν την πόρτα, αλλά έχουν πάρει μεγάλη φόρα για να μπουκάρουν στα εδάφη της.
Με τις τελευταίες πληροφορίες γνωρίζουμε πως οι τζιχαντιστές πολιορκούν την τρίτη μεγαλύτερη κουρδική πόλη της Συρίας, το Κομπανί. Σε περίπτωση που πέσει κι αυτή η πόλη στα χέρια τους, θα απέχουν μόνο πέντε χιλιόμετρα από τα τουρκικά σύνορα. Θα είναι πια ζήτημα χρόνου να επιτεθούν στην Τουρκία. Ήδη δύο οβίδες έχουν σκάσει σε τουρκικό έδαφος.
Οι Τούρκοι δε περιμένουν τις εξελίξεις για να πάρουν θέση, μιας και η χώρα τους βρίσκεται στο επίκεντρο των γεγονότων. Αυτή τη φορά είναι η σειρά της Δύσης που περιμένει με αγωνία την αντίδραση της Τουρκίας. Και ήδη οι γείτονές μας έχουν στήσει δεκαπέντε άρματα μάχης στα σύνορα με την Συρία κι έχουν μάλιστα απαντήσει στις προκλήσεις των τζιχαντιστών. Η Τουρκία πλέον είναι ένα βήμα πριν τον πόλεμο.
Κι ενώ στην αυλή του γείτονά μας έχει πιάσει φωτιά, εμείς ασχολούμαστε με τους ηλίθιους της ακροδεξιάς παράταξης που αλληλοσφάζονται για την Β' Αθηνών. Όχι πως ήμασταν ποτέ ξεφτέρια στην εξωτερική πολιτική αλλά ρε γαμώτο, απαιτείται μία σοβαρότητα όταν υπάρχει μία εφιαλτική απειλή προ των πυλών.
Η ξεφτίλα με την Νέα Δημοκρατία είναι πως ενώ αποκαλύπτεται ένα μεγάλο σκάνδαλο με γερμανικές εταιρίες στην Ελλάδα, η φοροδιαφυγή της Mercedes-Benz και η δωροδοκία αξιωματούχων από την Daimler, τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης ασχολούνται για την επιλογή της Ντόρας Μπακογιάννη στην Α' Αθηνών (για να μαζέψει τις περισσότερες ψήφους και να ζητήσει την προεδρία της Ν.Δ. μετά την συντριβής της στις ερχόμενες εκλογές) και την "αποκάλυψη" της Βούλτεψη, στο ότι διανύουμε μία προεκλογική περίοδο.
Κερασάκι στην τούρτα της βλακείας είναι για μία ακόμη φορά ο μπουμπούκος. Δεν ήθελα να ασχοληθώ ξανά με αυτόν τον βλάκα, διότι θίγω τη σοβαρότητα του κείμενου μου, όμως δε γίνεται να μην τον κράξω μετά την τελευταία του δήλωση, με την οποία νιώθει σίγουρος πως στο μέλλον θα υπάρχει μία λεωφόρος με το όνομα Αντώνης Σαμαράς, η οποία θα καταλήγει σε μία κεντρική πλατεία που θα έχει το όνομά του. Σε αυτήν την περίπτωση ο ίδιος ευελπιστεί να έχει μία πάροδο με το δικό του όνομα. Πάνω απ' όλα η ματαιοδοξία. Θα ήθελα να απαντήσω στη δήλωση του μπουμπούκου πως η Ιστορία πάντα ξερνάει κι αφήνει στην άκρη τους φασίστες. Ποτέ τους δε θα τιμηθούν και ποτέ δε θα μνημονευτεί το όνομά τους. Από την άλλη όμως, εδώ είναι Ελλάδα, η χώρα του παραλόγου. Η χώρα που αποκαλεί τον Καραμανλή (τον γέρο) εθνάρχη. Όλα μπορούμε να τα περιμένουμε από μία χώρα που έχει μάθει να βιάζει και να παραποιεί την ιστορία της. Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή αυτό θα σταματήσει και θα μπουν όλα τα πράγματα σε μία τάξη.
Ο Σεπτέμβρης μπήκε υποσχόμενος πως θα είναι σε πολιτικό και διεθνές επίπεδο ιδιαίτερα θερμός. Δεν μας διέψευσε σ' αυτό. Σίγουρα ο Οκτώβρης δε θα χει κάτι να ζηλέψει. Πολύ πιθανόν να καλύψει ένα μεγάλο κομμάτι της επίσημης προεκλογικής περιόδου που θα ζήσουμε λίγο πριν φύγει το 2014.
Εξάλλου όλα είναι θέμα χρόνου...

Κάθε μέσο για να αποτραπεί το δημοψήφισμα

Ο διοικητής της περιφέρειας Αρτούρο Μας υπέγραψε το Σάββατο διάταγμα με το οποίο προκηρύσσει το δημοψήφισμα για τις 9 Νοεμβρίου και θέτει την τοπική κυβέρνησή του σε πορεία σύγκρουσης με τη Μαδρίτη.
"Ούτε ο στόχος ούτε η διαδικασία της ψηφοφορίας είναι συμβατοί με το ισπανικό σύνταγμα", δήλωσε ο πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι ανακοινώνοντας από την τηλεόραση τη δικαστική προσφυγή.
Ενώ το Συνταγματικό Δικαστήριο μπορεί να χρειασθεί χρόνια για να αποφανθεί για το θέμα, το δημοψήφισμα θα ανασταλεί αυτομάτως από τη στιγμή που οι δικαστές αποφασίσουν ότι δέχονται να εξετάσουν την υπόθεση.
Το δικαστήριο ανακοίνωσε πως θα πραγματοποιήσει σήμερα μια έκτακτη συνεδρίαση και η εκδίκαση αναμένεται ότι θα αρχίσει αμέσως.
Η Καταλονία, η οποία αντιστοιχεί στο ένα πέμπτο της οικονομίας της Ισπανίας, έχει τη δική της γλώσσα και χωριστή κουλτούρα και αγωνίζεται από καιρό για μεγαλύτερη αυτονομία.
Ο Ραχόι εξέφρασε σήμερα τη λύπη του για την απόφαση του περιφερειακού προέδρου της Καταλωνίας Αρτούρ Μας να συγκαλέσει το δημοψήφισμα.
"Λυπάμαι διότι είναι ενάντια στο νόμο, είναι πέραν του δημοκρατικού νόμου, διχάζει τους Καταλανούς, τους αποστασιοποιεί από την Ευρώπη και από την υπόλοιπη Ισπανία και βλάπτει σοβαρά την ευημερία τους", δήλωσε ο Ραχόι.
"Για να μην αναφέρω τη ματαίωση που προκαλεί σε μεγάλο μέρος του καταλανικού λαού που ενθαρρύνεται να συμμετάσχει σε μια πρωτοβουλία η οποία, επειδή είναι παράνομη, δεν θα δει το φως της ημέρας", πρόσθεσε.
Πολιτικοί αναλυτές αναμένουν ότι ο καταλανός ηγέτης θα συγκαλέσει πρόωρες τοπικές εκλογές αν μπλοκαριστεί η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, ελπίζοντας ότι μια εκλογική νίκη θα δώσει νέα ώθηση στην υπόθεση της ανεξαρτησίας.
Χωρίς να περιμένει την προσφυγή της Μαδρίτης, η καταλανική κυβέρνηση έδωσε από χθες Κυριακή το σήμα για να αρχίσουν οι επιμελητειακές προετοιμασίες για το δημοψήφισμα, καθώς η επίσημη εκστρατεία δεν πρόκειται να αρχίσει παρά στις 2 Νοεμβρίου. Περίπου 5,4 εκατ. ψηφοφόροι άνω των 16 ετών που κατοικούν στην Καταλωνία θα κληθούν στις κάλπες, στους οποίους προστίθενται και περίπου 2.500 Καταλανοί που κατοικούν στο εξωτερικό.
Η διοργάνωση του δημοψηφίσματος θα κοστίσει 8,9 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της περιφερειακής κυβέρνησης, η οποία πρόκειται να πληρώσει η ίδια για την κατασκευή 10.800 καλπών από χαρτόνι, αφού η Μαδρίτη δεν θα της δανείσει αυτές που χρησιμοποιούνται συνήθως.
Ορισμένοι δήμοι έχουν πάντως ανακοινώσει πως δεν θα βοηθήσουν στη διοργάνωση του δημοψηφίσματος, όπως αυτός των κατοίκων της Μπανταλόνα, τρίτης πόλης της περιοχής που κυβερνάται από το Λαϊκό Κόμμα (PP) που βρίσκεται στην εξουσία στη Μαδρίτη.

Πηγή: thepressproject.gr

Η συναυλία της χρονιάς δεν έγινε στην Αθήνα!

Πραγματικά η συναυλία που έγινε στις 27 Σεπτεμβρίου του 2014 στην πλατεία της Ιερισσού ήταν η συναυλία της χρονιάς για πάρα πολλούς λόγους. Δεν ήταν στο πλαίσιο της περιοδείας κάποιου από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες. Δεν ήταν ελεύθερη η είσοδος (Κόστιζε 5 ευρώ τα οποία θα πάνε στις τσέπες αυτών που τα χρειάζονται) και δεν διαφημίστηκε με τους συνήθεις συμβατικούς όρους μιας συναυλίας. Παρόλα αυτά κατάφερε να συγκεντρώσει (για δεύτερη φορά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα - γιατί είχε ξαναγίνει) χιλιάδες κόσμο που πήγε και για να δει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες αλλά και για να διαμαρτυρηθεί. Δεν είναι εύκολο να δει κανείς σε μία συναυλία όλους αυτούς τους καλλιτέχνες, πόσο μάλλον όταν αυτή γίνεται στην πλατεία της Ιερισσού κατά της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής.
Εκτός από τους: Σωκράτη Μάλαμα, Γιάννη Αγγελάκα, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Χαρούλη, Παύλο Παυλίδη (&BMovies) και Ματούλα Ζαμάνη, στη σκηνή ανέβηκε και ο Δημήτρης Αποστολάκης από τους Χαΐνηδες, ενώ παρούσα με το δικό της τρόπο ήταν και η Ελληνοφρένεια. Γενικά, τα τελευταία χρόνια η μόδα των πολυσυλλεκτικών συναυλιών έχει περάσει. Αυτές γίνονται μόνο όταν έχουν χαρακτήρα αλληλεγγύης, συμπαράστασης, υποστήριξης και διαμαρτυρίας και οι συναυλίες αυτές είναι όλο και περισσότερες, για όλο και περισσότερους λόγους, ενώ τα ονόματα που ανακυκλώνονται είναι τα ίδια με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Η συναυλία στην Ιερισσό σίγουρα δεν ήταν η πρώτη συναυλία στην οποία κινητοποιήθηκαν κάποιοι καλλιτέχνες για έναν κοινωνικό σκοπό και από έναν έξω-καλλιτεχνικό παράγοντα. Προ καιρού είχε γίνει και η μεγάλη συναυλία της Αλεξίου στο Σύνταγμα για τις καθαρίστριες και πριν λίγο καιρό η συναυλία στη μνήμη του Παύλου Φύσσα πάλι στο Σύνταγμα και τόσες άλλες μέσα στη χρονιά για να μαζευτούν τρόφιμα ή χρήματα για όσους τα έχουν ανάγκη.
Η συναυλία που είδαμε χθες όμως για πολλούς λόγους ήταν η συναυλία της χρονιάς, τις επόμενες μέρες λογικά θα ανέβει στο Youtube.
Ψάξτε να τη βρείτε και δείτε την!

Πηγή: left.gr

Τρίτη παρουσίαση

Μετά το βάπτισμα στον εκδοτικό οίκο του Γαβριηλίδη και τη ζεστή φιλοξενία του "Μωβ Σκίουρου", ήρθε η ώρα να γνωριστεί το δεύτερό μου βιβλίο με το κοινό του free thinking zone. 

Σήμερα λοιπόν στις 20:00 σας περιμένω στη Σκουφά για να μιλήσουμε μαζί με τον Χάρη Μωρίκη, τον Αριστοτέλη Τσαγκαρογιάννη και την Εύη Γούσια, για όλα τα θέματα που απασχολούν τον ήρωα του βιβλίου. Θα αναφερθούμε στους προβληματισμούς του και στις εικόνες που έχει αποκομίσει από κάθε προορισμό (Στρασβούργο, Μιλάνο, Βουδαπέστη, Βελιγράδι και Θεσσαλονίκη). Θα θυμηθούμε τα γεγονότα του 2011 και θα αναλογιστούμε τον αριθμό των ανθρώπων της γενιάς μου αλλά και της επόμενης γενιάς που θα αναζητήσουν έναν καλύτερο τρόπο ζωής στο εξωτερικό, επιβεβαιώνοντας έτσι το success story που ακολουθεί η ακροδεξιά κυβέρνηση της λιτότητας. 

Για την σημερινή εκδήλωση θέλω πολύ να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης για τη στήριξη που μου προσέφεραν, τους παρουσιαστές οι οποίοι θα μιλήσουν απόψε, Χάρης Μωρίκης, Αριστοτέλης Τσαγκαρογιάννης κι Εύη Γούσια, την παρέα από τον Μώβ Σκίουρο (Σπύρο, Χριστίνα, Κωστή, Νικολέτα, Αλέξανδρο) για τη θερμή υποστήριξή τους και όλους όσους θα με τιμήσετε με την παρουσία σας απόψε. 

Σας περιμένω.

Free Thinking Zone

Σκουφά 64 και Γριβαίων

Ώρα παρουσίασης 20:00

Περί θυσίας και εξιλέωσης στην Ελλάδα της κρίσης

του Κώστα Δουζίνα

Πρόσφατα οι κυβερνώντες θυμήθηκαν ξαφνικά τις θυσίες των πολιτών. «Πρέπει να σεβαστούμε τις θυσίες τους», λέει ο ένας, «όσα πετύχαμε δεν μπορούν να θυσιαστούν στον βωμό του λαϊκισμού και του εξτρεμισμού», προσθέτει ο άλλος σε σεμινάριο για τη «δημοκρατία υπό πίεση». Είναι επίκαιρο λοιπόν να σκεφτούμε τη λειτουργία της θυσίας και τη σχέση της με τη δημοκρατία.
Ο εβραϊκός και ο ελληνικός πολιτισμός μάς κληροδότησαν διαφορετικές πρακτικές θυσίας που αντιπροσωπεύονται από τη θυσία του Ισαάκ και της Ιφιγένειας. Ο Αβραάμ αποδέχεται την εντολή του Θεού να θυσιάσει τον γιο του χωρίς ερώτηση, επιφύλαξη ή αμφισβήτηση. Ο Αγαμέμνων αντίθετα διαπραγματεύεται με την Αρτεμι, ζητά εξηγήσεις και ανταλλάγματα. Η θυσία της Ιφιγένειας είναι το βαρύ τίμημα που πληρώνει ο πατέρας σ’ ένα αλισβερίσι με το θείο για να γεμίσει ο ούριος άνεμος τα πανιά των Αχαιών και να τους πάει στην Τροία. Εχουμε λοιπόν από τη μια τη θυσία του Ισαάκ στον Θεό χωρίς αντιπαροχή και χρόνο λήξης. Απόλυτη υπακοή στον απόλυτο Αλλο. Για τους Ελληνες, η θυσία γίνεται για έναν σκοπό, είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης και συναλλαγής. Θυσία σ’ ένα απαιτητικό άλλο από τη μια, θυσία στον άλλο για να πετύχει ο σκοπός μας από τη άλλη. Δύο σχεδόν αντίθετες λογικές.

Η ανθρωπολογία της θυσίας

Αν περάσουμε στην κοινωνική ανθρωπολογία, η θυσία αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά αντικείμενα έρευνας για την κατανόηση του θρησκευτικού φαινομένου. Οι Μαρσέλ Μος και Χένρι Χούμπερτ υποστηρίζουν σ’ ένα άρθρο αναφοράς ότι στους θρησκευτικούς θυσιασμούς το θύμα αντικαθιστά και προστατεύει τον θύτη. Οι θεοί παίρνουν το εξιλαστήριο θύμα στη θέση του θύτη, ο οποίος εξαγνίζεται από το αίμα που χύνεται και την τελετουργία. Ο μεγάλος Γάλλος ιστορικός και φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ προχωρά παραπέρα. Η θυσία αποτελεί θεμέλιο της θρησκείας και εγγυητή του κοινωνικού δεσμού. Ο θυσιασμός είναι ομαδική πράξη μιας κοινότητας η οποία απορροφά και εξειρηνεύει τις εσωτερικές της διαφωνίες και εντάσεις προβάλλοντάς τες στο θύμα. Για τον Ζιράρ η μιμητικότητα της επιθυμίας, κεντρικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης, οδηγεί σε ανταγωνισμό για το ίδιο αντικείμενο και καταλήγει αναπότρεπτα σε σύγκρουση. Λειτουργία λοιπόν της θυσίας είναι να προστατεύσει την κοινωνία από την εγγενή της βία. Η κοινότητα επιλέγει κάποιον που βρίσκεται έξω της και του φορτώνει τις αντιδικίες και εχθρότητές της εξαφανίζοντας ή αποκρύπτοντάς τες προσωρινά. Το εξιλαστήριο θύμα, ο αποδιοπομπαίος τράγος, παρουσιάζεται ταυτόχρονα ως αιτία αλλά και λύση των ανταγωνισμών, γίνεται δηλαδή ιερός. Η θυσία εξωτερικεύοντας τις συγκρούσεις επαναφέρει την κοινωνική αρμονία και μπαλώνει τον ξηλωμένο κοινωνικό ιστό.
Αυτά όμως ισχύουν όσο οι θυσιαστές αγνοούν την αθωότητα του θύματος και τη λυτρωτική λειτουργία του μηχανισμού της θυσιαστικής εξιλέωσης. Ο χριστιανισμός όμως κατάργησε την άγνοια του πλήθους. Ο Χριστός αποκάλυψε ότι το θύμα είναι αθώο, αλλά αποδέχεται την τύχη του και ότι η θυσία γίνεται για να σωθούν οι θυσιαστές. Μετά Χριστόν, η δυνατότητα της θυσίας –και της εικονικής της μίμησης στη θεία κοινωνία– να εξιλεώνει και να ειρηνεύει τις συγκρούσεις περιορίστηκε σημαντικά. Με την υποχώρηση της θρησκείας στη νεωτερικότητα, θυσίες γίνονται στα διάφορα υποκατάστατα του θείου, με πιο χαρακτηριστικά την πατρίδα ή το έθνος. Ο πατριώτης θυσιάζεται για έναν σκοπό, να αμυνθεί ή να σώσει το έθνος.

Η θυσία του λαού

Σε ποιον Θεό και για ποιον σκοπό λοιπόν γίνεται η θυσία των Ελλήνων για την οποία τόσο νοιάζονται οι κυβερνώντες; Οι πρωταγωνιστές και το θυσιαστήριο είναι γνωστά. Θυσιαστές είναι οι άνθρωποι της εξουσίας. Το θύμα δεν είναι εξωτερικό αλλά εσωτερικότατο: η πλειονότητα του λαού. Μέσα θυσιασμού αποτελούν τα συνεχή και διαρκώς επεκτεινόμενα οικονομικά και ηθικά βασανιστήρια που επιβάλλονται στο όνομα ενός ανελέητου, αναπόδραστου και άγνωστου Θεού. Η βία που ασκείται πάνω μας δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής και μόνιμη. Η θυσία στον Μολώχ της εξουσίας δεν λειτουργεί λυτρωτικά όμως. Αντίθετα αποσκοπεί να μας κάνει να αποδεχτούμε δύο αντίθετες αιτίες για τα βάσανά μας: πρώτον, η καταστροφή είναι δίκαιη τιμωρία για τις πολλές αμαρτίες στις οποίες περιπέσαμε και, δεύτερον, είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα φυσικών αιτίων χωρίς ανθρώπινη ευθύνη. Από το «τα φάγαμε όλοι μαζί» μέχρι την καταδίκη για τεμπελιά, ανικανότητα και παρανομία, είμαστε υπεύθυνοι για το κακό και άξιοι τιμωρίας.
Από την άλλη, οι αγορές και οι εταιρείες αξιολόγησης παρουσιάζονται σαν τσουνάμι ή σεισμός. Οι δανειστές και οι Ευρωπαίοι σαν ανάλγητη και τιμωρός μοίρα. Η θυσία των Ελλήνων είναι ταυτόχρονα τιμωρία και φυσική καταστροφή.
Εδώ πλησιάζουμε την κυβερνητική άποψη περί θυσίας. Η θρησκευτική και η πατριωτική θυσία γίνονται στο όνομα του κοινού καλού. Αλλά οι θυσίες στον βωμό του νεοφιλελεύθερου δόγματος και της δημοσιονομικής πειθαρχίας δεν βοηθούν την ειρήνευση της κοινωνίας αλλά τον εκφοβισμό και εξανδραποδισμό της. Σε αντίθεση με τη στιγμιαία θυσία των αρχαίων και τη χριστιανική απομυθοποίησή της, η θυσία του λαού αποσκοπεί στη μόνιμη θυματοποίησή του, μια και η τιμωρία δεν πρόκειται να ανασταλεί στο κοντινό μέλλον. Αντί για εξιλέωση, η θυσία καλλιεργεί τη νοοτροπία του θύματος, τον φόβο, την απάθεια, την αποδοχή του πεπρωμένου. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να αλλάξουμε την κατάσταση, τα βάσανά μας είναι δικαιολογημένα και η μοίρα μας αναπόφευκτη. Αυτό που πρέπει να θυσιαστεί λοιπόν είναι το πνεύμα αντίστασης, η ελπίδα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Πρέπει να τελειώνει μια για πάντα η πίστη στην εθνική ανεξαρτησία και προσωπική αυτονομία. Δεν κάνουν οι Ελληνες θυσίες για κάποιο ιερό σκοπό. Γίνονται οι ίδιοι θύματα στον βωμό και στα σχέδια άλλων.
Ποιες αντιδικίες και εχθρότητες επικαλύπτει άραγε η θυσία των πολλών στην Ελλάδα; Ποιοι ευνοούνται από τη θυσία του λαού; Φαίνεται ότι έχουμε μια αντιστροφή της λογικής της θυσίας. Στη θέση ενός εξωτερικού εξιλαστήριου θύματος θυσιάζεται η πλειονότητα του λαού στον βωμό της εξιλέωσης των οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Αντιστρέφοντας τη λειτουργία της θρησκευτικής θυσίας, οι πολλοί θυσιάζονται στον βωμό των λίγων, των τραπεζιτών, των τελειωμένων πολιτικών, της μιντιακής και χρηματιστηριακής διαπλοκής. Η θυσία των πολλών χρησιμεύει στην προσωρινή ειρήνευση των αντιθέσεων μεταξύ των πλούσιων και ισχυρών. Αυτή η αρρωστημένη αντίληψη περί θυσίας αντικαθιστά τη θυσία του εξωτερικού θύματος για το καλό όλων με τη θυσία όλων για το καλό των λίγων. Ετσι όμως ξαναγυρίζουμε στη θρησκευτική μορφή θυσίας του Ισαάκ. Δεν θυσιάζουμε κάτι σημαντικό για έναν σκοπό που καταλαβαίνουμε και υιοθετούμε. Αντίθετα γινόμαστε θύματα σ’ έναν αδηφάγο τιμωρό τον οποίο ποτέ δεν θα γνωρίσουμε πλήρως.

Θυσία και δημοκρατία

Ο νεοφιλελευθερισμός εισάγει την οικονομία της αγοράς σε όλες τις πλευρές της κρατικής και ιδιωτικής ζωής. Ο homo oeconomicus αντικαθιστά τον homo politicus και juridicus όχι μόνο στην οικονομία αλλά παντού. Οι κοινωνικές υπηρεσίες εγκαταλείπονται ή ιδιωτικοποιούνται, το εθνικό σφρίγος μετριέται από την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την παραγωγικότητα των εργαζομένων, την αξιολόγηση από τους ανάλογους οίκους. Οι κυβερνητικές πολιτικές γίνονται αντικείμενο τεχνοκρατικής γνώσης, οι κατάλληλες απαντήσεις θα δοθούν από τους εξπέρ. Το έθνος αλλά και ο πολίτης πρέπει να λειτουργούν επομένως σαν επιχειρήσεις. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και την οικογένειά μας σαν εταιρεία που επενδύει στην αγορά της παιδείας, της υγείας, των κοινωνικών ασφαλίσεων. Το ατομικό συμφέρον είναι ο μόνος οδηγός, το ανθρώπινο κεφάλαιο καθενός χρειάζεται επένδυση, επικερδή τοποθέτηση, συνεχή επέκταση καθώς τα απαραίτητα προς το ζην μετατρέπονται σε χρηματιστηριακές αξίες. Αυτό είναι η έννοια του «υπεύθυνου» πολίτη, αυτή η πολιτική της «ευθύνης». Ο υπεύθυνος πολίτης είναι ένας μικρο-μαγαζάτορας με πραμάτεια τη ζωή του. Αν δεν πάνε καλά οι επενδύσεις του στην παιδεία και την υγεία, αν δεν μπορεί να πληρώσει για την εκπαίδευση των παιδιών ή αν δεν έχει τα απαραίτητα για την περίθαλψη της οικογένειας φταίει ο ίδιος, όπως κάθε επιχειρηματίας που πέφτει έξω. Και σ’ αυτή τη μετουσίωση του πολίτη σε επιχειρηματία, η θυσία αποκτά κεντρική σημασία. Αν η οικονομία της αγοράς είναι το παν, να θυσιαστείς για τη βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών δεν διαφέρει από το να πέσεις σε μάχη αμυνόμενος για την πατρίδα. Κοινό καλό είναι μια καλή αξιολόγηση από τη Standard and Poor’s. Σ’ αυτού του είδους τις αποφάσεις η δημοκρατία δεν έχει θέση.
Γιατί να βάλουμε δύσκολα θέματα σε διαβούλευση αν ξέρουμε τις σωστές λύσεις; Γιατί να έχουμε δημοκρατία αν το αποτέλεσμά της πάει αντίθετα με τις αποφάσεις των κεφαλαιαγορών; Γιατί να κάνουμε εκλογές και να διακινδυνεύσουμε τις θυσίες αν οι πολίτες ψηφίσουν «λαϊκιστές και εξτρεμιστές»; Οι πολίτες που δέχονται τις θυσίες αγόγγυστα είναι οι σημερινοί πατριώτες που φυλάνε τις οικονομικές Θερμοπύλες. Οι άλλοι που αντιστέκονται, διαμαρτύρονται, απαιτούν αλλαγή πολιτικής και δίκαιη κατανομή των βαρών πάσχουν από έλλειψη πατριωτισμού και προδίδουν τον υπέρτατο αγώνα.
Αν η πλειονότητα του λαού είναι το εξιλαστήριο θύμα, η δημοκρατία στέκεται εμπόδιο στα σχέδια των θυσιαστών. Δημοκρατία και νεοφιλελευθερισμός δεν συμβιβάζονται εύκολα, έχουν αντίθετη επιστημολογία, ανθρωπολογία και ηθική. Γι’ αυτό θυσιάζεται και αποψιλώνεται η δημοκρατία καθημερινά, στη Βουλή, στη δουλειά, στα δικαστήρια, στους δρόμους. Αλλά ακόμη και η ντεκαφεϊνέ δημοκρατία μας είναι «υπό πίεση», θύμα κι αυτή της ύβρεως των εξουσιαστών και της αδηφαγίας των αγορών. Ας θυσιάσουμε λοιπόν τη θυσία για να ξαναβρούμε τη δημοκρατία με την εναλλαγή θυτών και θυμάτων, «υπευθύνων» και «λαϊκιστών». Ετσι θα επιστρέψει η θυσία στη βασική της λειτουργία: τη νέμεση για τους λίγους και τον εξοστρακισμό τους, που θεμελιώνει μια νέα δίκαιη κοινωνία.

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

«Μορφώστε τους Ναζί»;

Ένα μεγάλο σφάλμα του αντιφασιστικού κινήματος είναι ότι αποδίδει τον ενστερνισμό ρατσιστικών ιδεολογημάτων και την υιοθέτηση ναζιστικών πρακτικών αποκλειστικά σε αίτια που σχετίζονται με το χαμηλό έως ανύπαρκτο μορφωτικό επίπεδο των φορέων της ναζιστικής ιδεολογίας.
Αν και αυτό αληθεύει σε κάποιο βαθμό για τα ανεγκέφαλα ούγκανα που πυκνώνουν τις γραμμές των δολοφονικών ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής ή οι τερατώδεις ανορθογραφίες είναι ταυτισμένες στο μυαλό μας με τον μέσο οπαδό της συμμορίας, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι είναι μεγάλο λάθος η επίρριψη ευθυνών για την αποδοχή του ναζισμού αποκλειστικά στην έλλειψη μόρφωσης. 
Στα χρόνια του Χίτλερ δεν ήταν λίγοι οι "μορφωμένοι Γερμανοί" που ασπάστηκαν τη ναζιστική ιδεολογία ή προσέφεραν εθελοντικά τις γνώσεις τους για την υλοποίηση των επιστημονικών σκοπών του Γ' Ράιχ.
Έρευνες αποδεικνύουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό γιατρών, βιολόγων, ευγονιστών, επιστημονικών δημοσιογράφων, μηχανικών και άλλων, όχι μόνο δεν υποχρεώθηκαν να υλοποιήσουν τις επιταγές των Ναζί, αλλά οι περισσότεροι ακολούθησαν εθελοντικά τη γραμμή του κόμματος και μάλιστα με τέτοια προσήλωση που ξεπέρασε ακόμη και αυτή των κομματικών στελεχών.
Ο επιστημονικός δημοσιογράφος και πολιτικός επιστήμονας Wolfgang Goede αναφέρει σε σχετικό αφιέρωμα του περιοδικού Der Spiegel που δημοσιεύτηκε στις 10/3/2008 ότι «ο Γερμανικός φασισμός προσέφερε τεράστιες ευκαιρίες για σταδιοδρομία και δυνατότητες για απεριόριστη έρευνα σε πολλούς επιστήμονες. Δεν υπήρχαν νομικές δεσμεύσεις, σε μια ελεύθερη εργασία που απολάμβανε και μια γενναιόδωρη χρηματοδότηση, εάν τα έργα κάλυπταν τους δολοφονικούς στόχους της ναζιστικής ιδεολογίας. Οι πολυάριθμοι έξυπνοι και φιλόδοξοι άνθρωποι του χώρου ήξεραν πώς να επωφεληθούν από αυτή τη μοναδική ευκαιρία».
Η δρ. Susanne Heim, επικεφαλής της επτροπής ανεξάρτητων ιστορικών στα πλαίσια έρευνας που διεξήχθη το 2005 από τη Max Planck Society αναφορικά με τη συμμετοχή μεγάλου ποσοστού των γιατρών στην προπολεμική εξόντωση 250.000 ανθρώπων μέσω ιατρικών πειραμάτων (80.000 εκ των οποίων ήταν άτομα με ειδικές ανάγκες) σημειώνει: «Οι επιστήμονες είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στην πνευματική και ηθική διαφθορά (...) Δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτες τις ευκαιρίες αν τους υπόσχονται δυνατότητα για μεγαλύτερη επιρροή και επιτυχία.»
Δεν είναι όμως μόνο οι θετικοί επιστήμονες που στήριξαν με το έργο τους το άγος της ναζιστικής Γερμανίας. Ας θυμηθούμε πολύ πρόχειρα ότι και στον τομέα των ανθρωπιστικών επιστημών, ακόμα και ο κορυφαίος Γερμανός φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ είχε συνδεθεί στενά με το ναζιστικό κόμμα. Tο δε υπ' αριθμόν 2 στέλεχος του καθεστώτος, Γιόζεφ Γκαίμπελς, είχε σπουδάσει Λογοτεχνία και Φιλοσοφία σε 4 πανεπιστήμια και ήταν κάτοχος διδακτορικού διπλώματος με διατριβή πάνω στο γερμανικό ρομαντικό δράμα του 18ου αιώνα.
Αλλά και την καύση 20.000 "αντιγερμανικών" βιβλίων που έγινε στις 10 Μαΐου 1933 έξω από το πανεπιστήμιο Humboldt, ναζιστές φοιτητές την οργάνωσαν, μαζί με μέλη των SA. Τα παραδείγματα δεν σταματούν εδώ.
Γιατί εντέλει ο ναζισμός δεν είναι θέμα «μόρφωσης», όπως δεν είναι μόνο αποτέλεσμα οικονομικής εξαθλίωσης. Είναι πρωτίστως θέμα ηθικής ακεραιότητας.

ΥΓ: Στη φωτογραφία ο μορφωμένος ναζιστής γιατρός Γιόζεφ Μένγκελε, ο οποίος εργαζόταν στα στρατόπεδα εξόντωσης του Γ' Ράιχ υποβάλλοντας τους κρατουμένους σε φρικαλέα πειράματα ενόσω ήταν ακόμη ζωντανοί. Στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλαμβανόταν η αναζήτηση των ορίων της ανθρώπινης αντοχής μέσω συνεχών μεταγγίσεων αίματος, απανωτών μεταμοσχεύσεων, πολλαπλών πειραματισμών σε ανθρώπινα όργανα, ακρωτηριασμών, έκθεσης των ανθρώπων-πειραματόζωων σε ακραίες συνθήκες κόπωσης, στέρησης και κλιματολογικών αλλαγών, ενώ τα πειραματικά πεδία στα οποία επιδιδόταν με ιδιαίτερο ζήλο και με κάθε δυνατό τρόπο ήταν οι έγκυες γυναίκες, τα δίδυμα αδέλφια, τα άτομα με εκ γενετής κινητικά προβλήματα και δυσπλασία κ.ο.κ. Πιθανώς χιλιάδες άνθρωποι να μην είχαν βρει φριχτό θάνατο, ούτε να ζούσαν το υπόλοιπο της ζωής τους με ανεπούλωτα ψυχοσωματικά τραύματα, αν ο Μένγκελε δεν είχε μορφωθεί τόσο πολύ και ήταν ένας από τους χιλιάδες ανώνυμους φρουρούς π.χ. του Άουσβιτς, που μόνη τους αρμοδιότητα ήταν να "υπακούουν εντολές ανωτέρων".

Πηγή: http://jungle-report.blogspot.gr/2014/09/morfwmenoi-nazi.html

Περί ηρώων και μνημείων...

Δεν πρόλαβε να περάσει ένας χρόνος από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και ξετρύπωσαν όλα τα φασιστάκια να πουν το μακρύ τους και το κοντό τους. Ο λαϊκισμός, η ημιμάθεια αλλά και η ηλιθιότητα είναι οι βασικοί παράγοντες του μίσους και η κοπριά του ναζισμού που εξακολουθεί να είναι λύση κι έκφραση για ένα κομμάτι του ελληνικού λαού. Σ' αυτά τα φασιστάκια θα ήθελα να δώσω μία συμβουλή μήπως και κλείσουν μερικά στοματάκια από ντροπή κι αξιοπρέπεια (αν ακόμα διαθέτουν).
Όπως ανέφερα και πριν αρκετοί φασίστες βγήκαν πάλι και σύγκριναν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα με τον απαίσιο θάνατο των υπαλλήλων της Marfin. Εξακολουθούν να παραπληροφορούν τον κόσμο και να προκαλούν μία σύγχυση με την παραπληροφόρησή τους, δημιουργώντας έτσι ηλίθιους αντίλογους που δεν οδηγούν πουθενά. Στην αρχή σκέφτηκα να απαξιώσω τη στάση τους διότι το να μιλάς με ένα φασίστα ή έναν ακροδεξιό, είναι χάσιμο χρόνου. Όμως δεν μου αρέσει να τους βλέπω να μαλακίζονται κι εγώ να σιωπώ. Έτσι αποφάσισα να αναλύσω τις δύο αυτές δολοφονίες με έναν αντικειμενικό κι όχι μελοδραματικό τρόπο. Για να μη παρεξηγηθώ, εξαρχής αναφέρω πως κατακρίνω και τις δύο μορφές βίας και πως είμαι ενάντια στην αφαίρεση ζωής σε περίοδο υποτιθέμενης ειρήνης.
Ας αρχίσουμε με το βασικό ερώτημα. Γιατί έχει θεωρηθεί ήρωας ο Παύλος Φύσσας κι όχι οι υπάλληλοι της Marfin; Ας πιάσουμε πρώτα τα θύματα που κάηκαν στην τράπεζα για να γίνω πιο κατανοητός στην ανάλυσή μου όσον αφορά τη στάση μου απέναντι στον Παύλο Φύσσα.
Η πρώτη και κύρια διαφορά των προσώπων είναι ο ρόλος του ήρωα και του θύματος. Οι υπάλληλοι της Marfin ήταν θύματα. Πρώτα απ' όλα είναι θύματα του εργοδότη τους, του Βγενόπουλου, ο οποίος απειλούσε με απολύσεις όποιον σκόπευε να απεργήσει εκείνη τη μέρα. Το ότι ένας κεφαλαιοκράτης (ο οποίος ξαφνικά εξαφανίστηκε από το προσκήνιο) κρατούσε εγκλωβισμένους ανθρώπους σε ένα κεντρικό κατάστημα την ώρα που η Αθήνα ήταν ένα καζάνι που κόχλαζε, τον μετατρέπει στον μεγαλύτερο θύτη αυτών των θανάτων. Φυσικά όμως τα φασιστάκια είναι άβουλα πιόνια του κεφαλαίου κι έτσι τον Βγενόπουλο τον βγάζουν απ' έξω. Τόσο υποκριτές είναι. Αντιθέτως ρίχνουν το φταίξιμο στον Αριστερό κι ακροαριστερό χώρο. Προσωπικά θεωρώ ύποπτο το γεγονός πως τέσσερα χρόνια μετά δεν έχουν βρεθεί ακόμα αυτοί που κάψανε την τράπεζα. Πως γίνεται αυτό; Πάντα η αστυνομία πιάνει αριστερούς κι αντιεξουσιαστές που προκαλούν φθορές. Όταν πράγματι τις προκαλούν άνθρωποι αυτού του χώρου. Αντιθέτως χάνουν τα στοιχεία όταν βρωμάει προβοκάτσια. Για παράδειγμα, προχθές στο Κερατσίνι η αστυνομία στάθηκε αδιάφορη όταν κάποιοι κουκουλοφόροι (έναν απ' αυτούς οι κάτοικοι τον αναγνώρισαν και ανέφεραν πως ανήκει στην τοπική οργάνωση της Χρυσής Αυγής) έσπαγαν βιτρίνες τραπεζών, ενεχυροδανειστηρίων και του ΚΕΠ στο Κερατσίνι. Όταν όμως οι κουκουλοφόροι έφυγαν, αμέσως οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν στην συγκέντρωση και μάζεψαν μερικές δεκάδες κόσμου που δεν είχαν κάνει απολύτως τίποτα. Βάρεσαν μάλιστα και δημοσιογράφους.
Οπότε φασιστάκια πως ρίχνετε την ευθύνη στην Αριστερά όταν δεν υπάρχουν στοιχεία; Ξυπνήστε λίγο και σταματήστε να είστε όργανα του καθεστώτος που επικρατεί σήμερα στην χώρα μας. Επιτέλους αγαπήστε αυτήν την πατρίδα και διώξτε αυτούς που σας έχουν τσακίσει τα όνειρα κι έχουν ξεσκίσει την καθημερινότητά σας κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους φασίστες της Νέας Δημοκρατίας και τα πανηλίθια λαμόγια του ΠΑΣΟΚ. Ας επανέλθουμε στο θέμα. Τα θύματα της Marfin ήταν άνθρωποι σαν εμάς οι οποίοι είχαν γονατίσει μπροστά στον φόβο της ανεργίας και της επερχόμενης οικονομικής κρίσης. Ήταν θύματα κι όχι ήρωες.
Αντιθέτως ο Παύλος Φύσσας έμεινε βράχος για να σώσει την παρέα του από τριάντα τραμπούκους που τους κυνηγούσαν. Στάθηκε ασπίδα, γνωρίζοντας τον κίνδυνο του θανάτου για να μην πάθει κάτι η παρέα του. Θα μπορούσε να τρέξει για να σωθεί. Δεν το κανε, κι αυτό είναι που τον χαρακτηρίζει ήρωα.
Έπειτα ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν ένα τυχαίο θύμα όπως ήταν οι υπάλληλοι της Marfin. Ο Παύλος Φύσσας ήταν στην μαύρη λίστα της Χρυσής Αυγής. Τον είχαν βάλει στο μάτι για τα τραγούδια του αλλά και τις πολιτικές του απόψεις. Σκοτώθηκε για τα πιστεύω του. Αντιθέτως τα θύματα της Marfin δεν ήταν πολιτικοποιημένα. Έχασαν τη ζωή τους επειδή ένας αλήτης κεφαλαιοκράτης, τους ανάγκασε να δουλέψουν μία μέρα που όλη η Αθήνα είχε βγει στους δρόμους. Κι επαναλαμβάνω πως οι δράστες που έκαψαν την τράπεζα δεν έχουν ακόμα συλληφθεί!
Στη θέση των υπαλλήλων της τράπεζας θα μπορούσε να ήταν ο καθένας μας. Στη θέση του Παύλου Φύσσα θα μπορούσαν να ήταν λίγοι. Αυτό είναι που κάνει τον Παύλο Φύσσα ήρωα.
Κι επειδή ξέρω πως θα βρεθούν αρκετοί να με κράξουν για την άποψή μου αυτή, επαναλαμβάνω για μία ακόμη φορά πως και οι δύο δολοφονίες είναι κατακριτέες και καταδικαστέες. Όμως η μία ήταν πολιτική κι η άλλη όχι.
Στις πολιτικές δολοφονίες απαντάμε πολιτικά και στήνουμε μνημεία για να μη ξεχνάμε όπως έχει γίνει με τον Σωτήρη Πέτρουλα.
Οφείλουμε να θυμόμαστε για να μη ζήσουμε ξανά μαύρες περιόδους.
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ πως ήμουν κατά της συναυλίας που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή στο Σύνταγμα. Δεν τιμάμε έναν άνθρωπο με συναυλίες κι άλλες εκδηλώσεις αλλά με την συνέχιση του έργου του. Όχι λόγια. Μόνο πράξεις!

Για μια πολιτική δολοφονία επιβάλλεται να μιλάμε πολιτικά

των Social Waste

Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Παύλος ούτε «έφυγε», ούτε «πέθανε», ούτε «χάθηκε»- δολοφονήθηκε. Και δε δολοφονήθηκε ούτε γιατί επιτέθηκε σε κανένα, ούτε γιατί έκλεβε. Ούτε κλεφτοκοτάς ήταν ο Παύλος, ούτε εγκληματίας. Δολοφονήθηκε γιατί μέσα από τα τραγούδια και τη γενικότερη στάση ζωής του εξέφραζε ελεύθερα απόψεις που δεν «άρεσαν» στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής που είχαν αρχίσει να επεκτείνονται επικίνδυνα στις γειτονιές του Παύλου. Έτσι, στη μάχη για την «πολιτισμική ηγεμονία» -που θα ’λεγε και ο Γκράμσι- στις γειτονιές του Πειραιά, ο Παύλος και η Χρυσή Αυγή εξέφραζαν δυο διαφορετικούς ιδεολογικούς κόσμους: οι Χρυσαυγίτες αυτόν του μίσους, της δήθεν φυλετικής καθαρότητας, και της θρασυδειλίας, και ο Παύλος αυτόν της λεβεντιάς και της ανθρωπιάς. Γι’ αυτό και –απ’ ότι τουλάχιστον φάνηκε από τις καταθέσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας- τον είχαν στη «μαύρη λίστα».
Μην περιμένεις να σου αναλύσουμε περαιτέρω τις πολιτικές απόψεις του Παύλου σε αυτό το κείμενο- αυτό θα μπορούσε να το κάνει μόνο ο ίδιος, αν δεν τον είχαν δολοφονήσει άνανδρα οι νεοναζί. Αυτό που θα επιχειρήσουμε να κάνουμε, είναι να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις σχετικά τις εξελίξεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του έως και σήμερα, ένα χρόνο αργότερα, και να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα σχετικά με το πώς λειτουργεί η ανεξάρτητη (!) δικαιοσύνη (;) σε αυτή τη χώρα, και το πώς η δολοφονία του Παύλου χρησιμοποιήθηκε και συνεχίζει να χρησιμοποιείται «στρατηγικά» από την κυβέρνηση της Τρόϊκας και τα μίντια που αυτή ελέγχει (ή/και την ελέγχουν) με σκοπό να θρέψει -κατά συγκυρία- πολιτικά οφέλη.
Κατ’ αρχάς, κατά την άποψή μας, υπάρχουν πολιτικές ευθύνες γύρω από τη δολοφονία του Παύλου. Και εξηγούμαστε: Η δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής δεν ήταν άγνωστη στις αρχές πριν από τη δολοφονία. Όλοι οι ιατρικοί σύλλογοι της χώρας ανέφεραν συνεχώς ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που ασχολούνται με αντίστοιχα θέματα επίσης, οι επιθέσεις ήταν εκατοντάδες –στα όρια του πογκρόμ- ενώ ήδη είχαμε και τουλάχιστον δυο νεκρούς μετανάστες. Παρολαυτά, η ελληνική δικαιοσύνη κινητοποιήθηκε μόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου και μόνο μετά από εντολή του «Υπουργού Προστασίας του Πολίτη» Δένδια – κατόπιν πολιτικής εντολής δηλαδή- για να διερευνήσει το ζήτημα. Πέρα από το προφανές παράδοξο της «ανεξαρτήτου» -κατά τα λοιπά- ελληνικής δικαιοσύνης η οποία ανέλαβε δράση μόνο κατόπιν άνωθεν κυβερνητικής εντολής, με αφορμή το γεγονός αυτό, αυτόματα τίθενται δυο αμείλικτα ερωτήματα:
-Γιατί η δικαιοσύνη, παρόλο που γιατροί και ΜΚΟ φώναζαν για τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής με συνεχείς ανακοινώσεις, δεν κινητοποιήθηκε νωρίτερα; Και
-Γιατί η κυβέρνηση, ενώ επίσης γνώριζε –γιατί δε μπορεί να μη γνώριζε, τόσες μυστικές και μη αστυνομικές υπηρεσίες έχουν- δεν έδωσε την πολιτική εντολή να διερευνηθεί δικαστικά το ζήτημα της δολοφονικής δράσης της Χρυσής Αυγής πριν από τη δολοφονία του Παύλου;
Ερωτήματα αμείλικτα που πρέπει να απαντηθούν γιατί αν η Δικαστική και η Εκτελεστική εξουσία είχαν κάνει τη δουλειά τους όταν έπρεπε, ο Παύλος, αλλά και ο Σεχζάτ, ίσως να ζούσαν σήμερα.
Άλλο ένα σοβαρό ζήτημα που τίθεται έχει να κάνει με τη μετέπειτα διαχείριση της υπόθεσης από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, και το μιντιακό πανηγύρι και το πολιτικό παζάρι που στήθηκε γύρω από αυτήν. Έτσι, ανάλογα με το πώς αυξομειώνονταν η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ-κυβέρνησης στις δημοσκοπήσεις, και ανάλογα με τα παζάρια που διεξήγαγαν οι διάφοροι Μπαλτάκοι με ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής παρακολουθούσαμε σε ζωντανή σύνδεση τον ένα ή τον άλλο Χρυσαυγίτη Βουλευτή να συλλαμβάνεται ή να αφήνεται ελεύθερος, εν μέσω φανφαρονικών δηλώσεων περί πολιτικών διώξεων από τη μια, και περί πίστης στη δικαιοσύνη (ας είν’ και αργή) από την άλλη.
Πέρα όμως από τις φανφάρες του Σαμαρά, του Δένδια, και των νεοναζί, φαίνεται ότι η Χρυσή Αυγή ήταν μάλλον «χρήσιμη» για τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ του τόπου, γι’ αυτό και η Κυβέρνηση -και η Δικαιοσύνη- έκαναν τα στραβά μάτια στις τόσες επιθέσεις –τουλάχιστον δυο από αυτές δολοφονικές- εναντίον μεταναστών αλλά και ελλήνων συνδικαλιστών, για τους παρακάτω λόγους μεταξύ άλλων:
Πρώτ’ απ’ όλα, γιατί η δράση και η άνοδος της Χρυσής Αυγής ήταν βολική για το πολιτικο-οικονομικό σύστημα. Μην ξεχνάμε ότι η ελληνική κοινωνία, εν μέσω οικονομικής-πολιτικής-κοινωνικής κρίσης, είχε μόλις γεννήσει ένα κίνημα πρωτόγνωρης δυναμικής, αυτό των Πλατειών, το οποίο αμφισβήτησε και στη θεωρία αλλά και στην πράξη το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο σύνολό του, αλλά και των πολιτικών κομμάτων που το απαρτίζουν ξεχωριστά. Επίσης, τη συγκεκριμένη περίοδο, και κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το κίνημα των Πλατειών, δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα πολυάριθμα κινήματα και πρωτοβουλίες ενάντια στις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων, πολιτικές οι οποίες αποτέλεσαν και αιτία της εκλογικής ανόδου του νεοναζιστικού κόμματος. Και σε τι «χρησίμευε» η Χρυσή Αυγή θα αναρωτηθείς…Μα φυσικά στο να αποσυντονιστεί ή τουλάχιστον να αποδυναμωθεί αυτή η κινηματική δυναμική, καθώς μεγάλο μέρος του κινήματος θα έπρεπε πλέον να στρέψει την προσοχή και την ενέργειά του και σε αντιφασιστικές δράσεις, αν όχι κυρίως σε αυτές.
Επίσης, η Χρυσή Αυγή χρησίμευε στο πολιτικό και οικονομικό statusquo και σαν «μπαμπούλας». Όσο αυτή δρούσε με την ανοχή –αν όχι και με την κάλυψη- της κυβέρνησης, μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, συνδικαλιστές, ακτιβιστές, αλλά και διανοούμενοι, γνώριζαν ότι πιθανώς να είχαν να κάνουν με τους μπρατσωμένους νεοναζί σε περίπτωση που σήκωναν κεφάλι στα νεοφιλελεύθερα σχέδια της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ του τόπου. Και πολλές φορές, ο φόβος πραγματικά φυλάει τα έρμα.
Γιατί λοιπόν αφού η Χρυσή Αυγή ήταν «χρήσιμη», κυβέρνηση και δικαιοσύνη αποφάσισαν να την «κυνηγήσουν» επιτέλους μετά τη δολοφονία του Παύλου;
Πρώτον, γιατί πέρασε την «κόκκινη γραμμή»: δολοφόνησε εν ψυχρώ έναν έλληνα (και όχι κάποιο μετανάστη αυτή τη φορά), με την κυβέρνηση να μην μπορεί πλέον να κάνει τα στραβά μάτια. Και δεύτερον, γιατί με την δημοσκοπική και εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση διαπίστωσε ότι ίσως τελικά να χρειάζονταν τα «ψηφαλάκια» που ως τώρα πήγαιναν στη Χρυσή Αυγή για να παραμείνει στην εξουσία. Και που θα πήγαιναν αυτά τα «ψηφαλάκια»; Μάλλον, στον πιο κοντινό στη Χρυσή Αυγή ιδεολογικά πολιτικό χώρο, την «ακρο-δεξιά πτέρυγα» της Νέας Δημοκρατίας, όπως μέχρι και άμεσοι συνεργάτες του πρωθυπουργού έχουν εμμέσως πλην σαφώς υπαινιχτεί.
Και ο Παύλος; Που είναι ο Παύλος σε όλα αυτά; Για την κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη, δυστυχώς πουθενά…Ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις και τις αυξομειώσεις της «προθέσεως ψήφου» στις δημοσκοπήσεις, η υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου επιστρέφει ή χάνεται από το προσκήνιο με στόχο πολιτικά οφέλη φυσικά.
Σε μια πρόσφατη συναυλία μας στο εξωτερικό, είδαμε σε ένα τοίχο μια αφίσα με τον Παύλο πάνω η οποία έγραφε «Ο Παύλος ζει». Δυστυχώς ο Παύλος δε ζει πια. Αυτό που ζει και δε θα πεθάνει είναι η ανάμνησή του, για τους φίλους του, την οικογένειά του, και τους ανθρώπους που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν είτε προσωπικά είτε μέσα από τα τραγούδια του. Και δεν θα τον ξεχάσουμε τον Παύλο. Καθώς επίσης δεν θα ξεχάσουμε ότι αν η κυβέρνηση και η δικαιοσύνη δεν είχαν επιδείξει τόση ανεξήγητη και αναίτια ολιγωρία (αν όχι ανοχή) απέναντι στη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής, ο Παύλος ίσως να ζούσε σήμερα.
Και ο Σεχζάτ Λουκμάν το ίδιο. Και τα ερωτήματα παραμένουν. Αμείλικτα και επίμονα. Και περιμένουν απαντήσεις.

Η μέρα που άλλαξαν οι ισορροπίες...

Αυτή η χρονιά είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχω ζήσει. Τα γεγονότα και οι ραγδαίες εξελίξεις μ' έχουν πείσει πως ζω μία χρονική περίοδο που σίγουρα θα διαβάζετε και θα μελετάτε μετά από πενήντα χρόνια. 

Η σημερινή μέρα είναι ιστορική ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Είναι η πρώτη φορά που παρακολουθούμε το ρίγος της άλλοτε ισχυρής βρετανικής αυτοκρατορίας, μπροστά στην ιδέα της ανεξαρτητοποίησης της Σκωτίας. Προσωπικά είδα πρώτη φορά Βρετανό πρωθυπουργό να παρακαλεί θερμά τους κατοίκους της Σκωτίας να παραμείνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και μία ψυχρή βασίλισσα να "απειλεί" τους Σκωτσέζους σε περίπτωση που επιλέξουν τον δύσκολο δρόμο του "Ναι". 

Ο φόβος τους δεν κρύβεται. Ένας φόβος που φανερώνει την παρακμή και την αποδυνάμωση μίας υποτίθεται, ισχυρής δύναμης της Ευρώπης. Για τον Ντέιβιντ Κάμερον θα είναι μία στιγμή ντροπής διότι θα γίνει ο πρώτος Βρετανός πρωθυπουργός που στο τέλος της θητείας του θα παραδώσει μία χώρα μικρότερη σε εδάφη. 

Σημαντικό ρόλο παίζουν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η τρομοκρατία και η παραπληροφόρηση έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο στην απόκρυψη του βρετανικού φόβου αλλά και στην αποδυνάμωση των αποσχιστικών τάσεων που υπάρχουν σε άλλες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου. Κατάφεραν επίσης να πετύχουν μία περίεργη ζάλη στους κατοίκους της Σκωτίας οι οποίοι είναι 50-50 στο αν θα δεχτούν ή θα αρνηθούν την ανεξαρτητοποίηση της χώρας τους. Με λίγα λόγια έσπειραν την απόλυτη διχόνοια σε έναν λαό.

Βασικό σλόγκαν του "Όχι" είναι το "Δεν αξίζει να ρισκάρεις". Πότε όμως ρισκάρει ένας άνθρωπος και για ποιο λόγο; Τίποτα δεν αλλάζει χωρίς προσπάθεια και δεν βελτιώνεται χωρίς ρίσκο. Από μόνο του το σλόγκαν του "Όχι" δείχνει πως το κατεστημένο θέλει πολίτες άβουλους χωρίς πρωτοβουλίες κι ευθύνη. Δε θα δεχόμουν ένα καθεστώς που με θέλει ανεύθυνο χωρίς ίχνος σκέψης και κρίσης.

Τι συνέπειες όμως θα χει η Σκωτία σε περίπτωση που ψηφίσει "Ναι"; Δεν είμαι ειδικός για να αναφέρω ή να αναπτύξω τις συνέπειες και τις επιπτώσεις μίας θαρραλέας απόφασης. Αυτή είναι δουλειά των Μ.Μ.Ε. Προσωπικά γνωρίζω πως το άγνωστο έχει συνέπειες κι επιπτώσεις. Όμως με μία θετική απόφαση, οι ίδιοι οι κάτοικοι θα είναι υπεύθυνοι για το κράτος τους και ρυθμιστές για το μέλλον τους. Σίγουρα θα υπάρξουν δυσκολίες. Κανείς δεν αλλάζει την καθημερινότητά του εύκολα. Μη ξεχνάμε όμως πως σε αρκετούς λαούς άλλαξε η καθημερινότητά τους με πολύ βίαιο τρόπο κι επιβίωσαν (πρόσφυγες από την Μικρά Ασία). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αλλαγή θα ρθει με δικιά τους πρωτοβουλία. 

Προσωπικά δε μπορώ να εκφέρω άποψη για το αν είμαι υπέρ η κατά στην ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας. Προτιμώ να θέσω έναν προβληματισμό διότι η σημερινή μέρα, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, άνοιξε τους Ασκούς του Αιόλου για την υπόλοιπη Ευρώπη. Σίγουρα ξαφνιάζομαι όμως με το πάθος των Σκωτσέζων που θέλουν δικό τους κράτος κι απαξιώ αυτούς που λένε πως προτιμούν να μείνουν ενωμένοι, την ώρα που η Αγγλία τάζει περισσότερα προνόμια στη Σκωτία (με την κίνησή της αυτή η Αγγλία αποδεικνύει πως έχει λερωμένη τη φωλιά της). Η συμπεριφορά αυτή μου θυμίζει τις τηλεφωνικές εταιρίες που τους πληρώνεις πάγιο 35 ευρώ κι όταν κάνεις την κίνηση να φύγεις σε παρακαλάνε, τάζοντας πάγιο στη μισή τιμή. Ποιος είναι ο απατεώνας και ποιος το κορόιδο; 

Είμαι υπέρ μίας Ενιαίας Ευρώπης αλλά διαφορετικής. Όχι της μερκελικής που υποστηρίζει νεοναζί στην Ουκρανία και φασίστες κυβερνητικούς στην Ελλάδα. Θέλω μία Ενωμένη Ευρώπη των Λαών. Ακόμα κι αν είναι αναγκαία η διάσπαση κάποιων κρατών. Μέσα σ' αυτών και η Ελλάδα. 

Όμως στη δικιά μας χώρα υπάρχει μία επικίνδυνη παρεξήγηση. Αρκετοί γνωρίζουν αλλά λίγοι μιλάνε για την κατάσταση που επικρατεί στην Θράκη. Η Θράκη είναι μία υπέροχη γωνία της Ελλάδος που έχει ξεχαστεί κι αφεθεί στη μοίρα της. Η πολιτική της χώρας μας ήταν άκρως εχθρική στους Πομάκους και στις μουσουλμανική κοινότητα. Τόσο εχθρική που έστειλε όλους αυτούς τους ανθρώπους στην αγκαλιά και την φροντίδα της Τουρκίας. Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές ξαφνιαστήκαμε με τα αποτελέσματα των νομών Ροδόπης και Ξάνθης (στον εκλογικό χάρτη οι δύο αυτοί νομοί είχαν λευκό χρώμα). Λίγοι όμως τα ανέλυσαν διότι προτίμησαν να ασχοληθούν με τους γελοίους πανηγυρισμούς των φασιστοειδών Σαμαρά και Βενιζέλου. Οι Ευρωπαίοι όμως δεν γνωρίζουν (ή δε γνωρίζουν ακόμα) τις αποσχιστικές τάσεις της Θράκης. Αντιθέτως έχουν πέσει στην παγίδα μιας υποτιθέμενης μακεδονικής μειονότητας. Αυτό ίσως να μας φέρει μεγάλους μπελάδες. Όμως αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που αξίζει να συζητηθεί.

Ας αρκεστούμε στο τώρα κι ας μη χανόμαστε στον υποθετικό μέλλοντα. Αν ακούσουμε απόψεις Σκωτσέζων θα δούμε πως όσοι είναι υπέρ της Ανεξαρτητοποίησης της Σκωτίας, μιλάνε για όνειρα κι ευθύνες. Αντιθέτως όσοι προτιμούν την δέσμευση με την Αγγλία, το κάνουν από φόβο μιας πιθανής οικονομικής κρίσης κι αύξησης της ανεργίας. 

Προσωπικά θα προτιμούσα να κυνηγήσω τα όνειρα από το να μείνω στάσιμος λόγο φόβου...

Κάτι αλλάζει στην Ευρώπη

Ο Ντράγκι υποστήριξε το αυτονόητο: ότι με τις περικοπές δημοσίων δαπανών και εισοδημάτων συρρικνώνεται η ζήτηση, με συνέπεια να αποθαρρύνεται κάθε ιδιωτική επένδυση και να επισπεύδεται έτσι η ύφεση και η μαζική ανεργία. Κατέδειξε ότι η Ευρωζώνη σήμερα έχει αυτοπαγιδευθεί στην ύφεση και την ανεργία, λόγω της απόλυτης προτεραιότητος που αποδίδει στον περιορισμό των δημοσίων ελλειμμάτων.
Η γερμανική ακεραιοφροσύνη ισχυρίζεται ότι με τη δημοσιονομική «εξυγίανση» ενισχύεται το «κλίμα εμπιστοσύνης» των επενδυτών. Ο Ντράγκι απέδειξε στο Τζάκσον Χολ ότι με την εκτός τόπου και χρόνου απόλυτη προτεραιότητα στη δημοσιονομική ισοσκέλιση, το κλίμα εμπιστοσύνης των επενδυτών όχι μόνον δεν ενισχύεται, αλλά αντίθετα καταρρέει σε δραματικό βαθμό, ώστε όχι μόνον δεν προσέρχονται νέες επενδύσεις, αλλά και όσες προϋπάρχουν αποσύρονται κακήν κακώς.
Ωστόσο, με τις ανακοινώσεις της 4ης Σεπτεμβρίου, ο Ντράγκι απέδειξε ότι στην Ευρωζώνη η Γερμανία παραμένει ασφαλώς πρώτη δύναμη, αλλά σε ζητήματα ζωής και θανάτου των ευρωπαϊκών κοινωνιών δεν είναι το αφεντικό. Στο Δ.Σ. της ΕΚΤ, το Βερολίνο μειοψήφησε, απώλεσε τους παραδοσιακούς συμμάχους του και οι πλειοψηφήσαντες εταίροι ενέκριναν αποφάσεις που υπερβαίνουν τα συμβατικά όρια λειτουργίας της ΕΚΤ.
Φυσικά, η ανάκαμψη στην Ευρωζώνη απέχει πολύ από το να είναι απλό νομισματικό και πιστωτικό πρόβλημα. Ωστόσο, ο Ντράγκι δεν περίμενε από τον θλιβερό Σόιμπλε να του το υπενθυμίσει. Ο ίδιος το γνωρίζει πολύ καλά και προς τούτο κατά κόρον επαναλαμβάνει ότι όσα «αντισυμβατικά» μέτρα και να εφαρμόσει η ΕΚΤ, απαιτείται επιπλέον αποφασιστική συνδρομή από τις εθνικές κυβερνήσεις, προκειμένου να στηριχθεί η αναγκαία ανάκαμψη στην Ευρωζώνη. Αυτό σημαίνει όχι μόνον προσφορά αυξημένης ρευστότητος προς την οικονομία και όχι μόνον προς τις τράπεζες, οι οποίες δεν την ανακυκλώνουν, αλλά την κατακρατούν, αλλά σημαίνει επίσης επέκταση και όχι περικοπές δημοσίων δαπανών. Ενόσω συνεχίζονται οι περικοπές δαπανών και οι φοροεπιδρομές στα εισοδήματα, η ύφεση θα βαθαίνει και η ανεργία θα εκτινάσσεται χωρίς όρια, αλλά και ουδεμία «εξυγίανση» θα πραγματοποιείται είτε στον δημόσιο τομέα είτε στον ιδιωτικό. Όταν η δημοσιονομική αρετή προβάλλεται ως απόλυτο αγαθό παντός καιρού, ιδίως δε σε περίοδο ύφεσης της οικονομίας, τότε αυτή η αρετή αποβαίνει μήτηρ πάσης κακίας.
Ο Γερμανός ακεραιόφρων Γιούργκεν Σταρκ, πρώην μέλος του Δ.Σ. της ΕΚΤ, διετύπωσε την άποψη ότι με τις αγορές τιτλοποιημένων ιδιωτικών δανείων από επιχειρήσεις και τράπεζες η ΕΚΤ αποβαίνει η ίδια «κακή τράπεζα» (bad bank). Ωστόσο, αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος της κεντρικής τράπεζας σε περίοδο κρίσης: να αφαιρεί τις επισφαλείς πιστώσεις από την αγορά, ώστε να εξυγιαίνονται οι συναλλαγές και να ενισχύεται το κλίμα εμπιστοσύνης. Ούτε βέβαια ευσταθεί η κριτική του Άξελ Βέμπερ, πρώην μέλους του Δ.Σ. της ΕΚΤ, ότι με τις εξαγορές επισφαλών τίτλων κοινοτικοποιείται η ανευθυνότητα των υπερχρεωμένων χωρών - μελών, αφού στην ιστορική εμπειρία αυτός ήταν πάντοτε ο τρόπος υπέρβασης της κρίσης. Όταν μια περιοχή πλήττεται από την κρίση, οι υπόλοιπες έρχονται σε αλληλεγγύη με αυτήν, κατανέμοντας μεταξύ τους τα χρέη της, ώστε το σοκ της κρίσης να αποσβένυται, αντί να παραμένει επικεντρωμένο στην αρχική εστία του με κίνδυνο υψηλής μεταδοτικοτικότητος στον υπόλοιπο κόσμο.
Ενόσω η γερμανική διαχείριση της Ευρώπης επιμένει στη μη-κοινοτικοποίηση των χρεών και των κινδύνων, η κρίση δεν παύει να επεκτείνεται, ακόμη και σε όσες οικονομίες πιστεύουν ότι είναι υγιείς και ανταγωνιστικές, με συνέπεια η σημερινή Ευρώπη να θεωρείται το «βαρίδι» που σύρει την παγκόσμια οικονομία προς τον βυθό. Ούτε το ευρωπαϊκό χρέος είναι τόσο υψηλό, ώστε να δικαιολογείται η σημερινή απελπιστική κατάσταση με ορούς ύφεσης και ανεργίας. Οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία, με υψηλότερο χρέος από το ευρωπαϊκό, ασκώντας εκ διαμέτρου αντίθετη πολίτικη, έχουν επιτύχει και να εξέλθουν από την ύφεση και να μειώσουν αισθητά την ανεργία τους.
Οι αποφάσεις του Ντράγκι σηματοδοτούν την αρχή του τέλους της παράλογης και αυτοκαταστροφικής γερμανικής ασυδοσίας στην Ευρωζώνη. Κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά χρειάζονται στήριξη από τις εθνικές κυβερνήσεις και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, με αύξηση των δημοσίων δαπανών και όχι πλέον με άλλες περικοπές.

Πηγή: left.gr

Ένας δάσκαλος ήθους

«Αν δεν ακούσω την εκτίμηση του Δεσπίνη για την «καταγωγή» και τη στιλιστική απόδοση των Καρυατίδων της Αμφίπολης, δεν μπορώ να πω τίποτα. Η ανασκαφική ομάδα της Αμφίπολης οφείλει να πάρει τη δική του γνώμη πριν τις χρονολογήσει», μας έλεγε προ ημερών γνωστή αρχαιολόγος. Δεν θα ήταν βέβαια η πρώτη φορά που θα κατέφευγαν στον κορυφαίο διεθνώς μελετητή της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής για μια έγκυρη άποψη.
Δεν θα τον έβρισκαν όμως όπως συνήθως στο τηλέφωνο, γιατί ο Γιώργος Δεσπίνης έφυγε αθόρυβα όπως ακριβώς έζησε, το Σάββατο το μεσημέρι, στα 78 του χρόνια. Η λέξη «απώλεια» στην περίπτωσή του έχει μεγάλο βάθος και περιεχόμενο, γιατί ήταν μοναδικός στη χρονολόγηση αρχαίων γλυπτών, στην αναγνώριση της ταυτότητας του καλλιτέχνη που τα έπλασε, όπως και στην ταύτιση θραυσμάτων τα οποία μπορούσαν να είναι το ένα εδώ και το άλλο στην άλλη άκρη του κόσμου. 
Νέστορας της Αρχαιολογίας, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ένας βραχύσωμος άνθρωπος με προσωπικότητα γίγαντα, ένας σπάνιος καλοσυνάτος δάσκαλος, πρόθυμος να βοηθήσει τους φοιτητές και να κατευθύνει τους νέους επιστήμονες, δυστυχώς δεν υπάρχει πια.
Γεννήθηκε το 1936 στην Τήνο, σπούδασε στην Αθήνα και σε πανεπιστήμια της Γερμανίας. Πριν από την εκλογή του ως καθηγητή στο ΑΠΘ εργάστηκε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο όπου μελέτησε τα μυστικά της κλασικής τέχνης. Ετσι, κατέστη ο πλέον ειδικός στην αρχαία ελληνική πλαστική και αρχιτεκτονική των κλασικών και ελληνιστικών χρόνων.

Κυκλαδίτικη αύρα

«Εγώ μίαν ηράσθην, την Αρχαιολογίαν» έλεγε στα νιάτα του στον Άγγελο Δεληβορριά «με το πονηρό και παιχνιδιάρικο χιούμορ του, πολύ πριν συναντήσει την Κατερίνα (σ.σ. σύζυγό του)». «Την ηράσθη με έναν τρόπο ιδιόμορφο, εντελώς δικό του. Παθιασμένα, θα έλεγα, και σωματικά...» σημείωνε ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη στον τιμητικό τόμο που εξέδωσε (το Μουσείο) για τον Γιώργο Δεσπίνη το 2010, επισημαίνοντας πως η πέτρα είχε γι' αυτόν ψυχή. Τον ενδιέφερε «η ποιότητα του μαρμάρου και η τεχνική της επεξεργασίας του, η πνοή της πέτρας, η άρθρωση και η μουσικότητα της φωνής της, το πώς ακούγεται ο λόγος της και τι μπορεί να φθάσει στα αυτιά μας από το εννοιολογικό του οπλοστάσιο». Έτσι εξηγείται, σύμφωνα με τον κ. Δεληβορριά «και ο αδελφικός δεσμός του με τον Στέλιο Τριάντη, έναν σπουδαίο γλύπτη, για τον οποίο τα αρχαία μάρμαρα ήταν ανθρώπινες ψυχές».
Ήταν βέβαια από το νησί των μαρμαράδων. «Εκεί διδάχθηκε σαν μητρική του γλώσσα τη γλώσσα της γλυπτικής με όλα τα ιδιώματα της εκφοράς του λεξιλογίου της και την ευφρόσυνη μελωδικότητα της κυκλαδίτικης αύρας».
«Όταν μιλάς για τον Δεσπίνη, ο αυτόματος συνειρμός είναι η κλασική γλυπτική, ο Αγοράκριτος, ο Παρθενώνας, η ικέτιδα Barberini» αναφέρει η καλή φίλη και συνάδελφός του Ισμήνη Τριάντη. «Τον απασχόλησαν Κούροι και Κόρες, επιτύμβιες στήλες και άλλα μεμονωμένα γλυπτά, καθώς και σύνολα γλυπτών, όπως το σύνολο των αρχαϊκών γλυπτών Ελευσίνας». Ανάμεσα στα έργα που μελέτησε είναι και το δυτικό αέτωμα του αρχαίου ναού της Αθηνάς στην Ακρόπολη, η γνωστή σύνθεση με τον ταύρο που κατασπαράσσεται από λιοντάρι. Το αέτωμα ήταν σε κομμάτια στην αποθήκη του Μουσείου της Ακρόπολης. Ένα θραύσμα από το σκέλος του ταύρου που συγκολλήθηκε έδωσε την κίνηση του ταύρου που ουδείς είχε ώς τότε αντιληφθεί. Βλέποντας ένα μικρό γυμνό ανδρικό ιθυφαλλικό κορμό στο Εθνικό Μουσείο αναγνωρίζει ότι πρόκειται για αετωματική μορφή από το Θέατρο Διονύσου. Στο ίδιο αέτωμα αποδίδει και άλλη μορφή από την αποθήκη της βιβλιοθήκης Αδριανού. Και οι ταυτίσεις του δεν έχουν τέλος.
Κορυφαία επιστημονική συμβολή του, σύμφωνα με τον Αλ. Μάντη, ήταν η ανασύσταση του λατρευτικού αγάλματος της Νέμεσης, που ήταν στο ιερό της θεάς στον Ραμνούντα. Τότε, όντας σε ηλικία μόλις 34 ετών, «φώτισε τη σκοτεινή ώς τότε μορφή του καλλιτέχνη του, του αγαπημένου μαθητή του Φειδία Αγοράκριτου, αφήνοντας κυριολεκτικά άφωνη την ελληνική και διεθνή αρχαιολογική κοινότητα». Από το άγαλμα ήταν γνωστό ώς τότε μόνο ένα τμήμα από την κεφαλή της θεάς στο Βρετανικό Μουσείο. Σπαράγματα του κορμού ήταν ξεχασμένα στο Εθνικό Μουσείο και στην αποθήκη του αρχαιολογικού χώρου του Ραμνούντα.
Σπουδαία υπήρξε και η ταύτιση μιας κολοσσικής κεφαλής αγάλματος από το Εθνικό Μουσείο με το λατρευτικό άγαλμα της Αρτέμιδος Βραυρωνίας, που βρισκόταν στο ομώνυμο ιερό κάτω από την Ακρόπολη. Το σημαντικό σε αυτή την περίπτωση είναι πως πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα σωζόμενα έργα του Πραξιτέλη (εκτίθεται στο νέο Μουσείο Ακρόπολης), αν δεν είναι το μοναδικό αυθεντικό έργο του μεγάλου γλύπτη της αρχαιότητας. Όσα έργα αποδίδονται στον Πραξιτέλη σήμερα, είτε αποτελούν ρωμαϊκά αντίγραφα, ή είναι έργα του εργαστηρίου του.
Τέλος, πρόσφερε πολλά για τον επαναπατρισμό κλεμμένων έργων της αρχαιότητας. Θυμίζουμε ότι αναγνώρισε τη συνάφεια που είχαν μεταξύ τους ένα τμήμα επιτύμβιας στήλης του 4ου αιώνα π.Χ. από το Πόρτο Ράφτη (Μουσείο Βραυρώνας) με ένα άλλο τμήμα της ίδιας στήλης που είχε στη νεοϋορκέζικη συλλογή της η Σέλμπι Γουάιτ. Με τη συνταύτισή τους επετεύχθη ο επαναπατρισμός του αρχαίου και η απόδοσή του στο Μουσείο Βραυρώνας.
Στο πλούσιο συγγραφικό έργο του Γιώργου Δεσπίνη –με ένα πλήθος άρθρων σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά– συγκαταλέγονται, εκτός από τη διδακτορική του διατριβή Συμβολή στη μελέτη του έργου του Αγορακρίτου (1971), και ορισμένες μονογραφίες ιδιαίτερα σημαντικές στην αρχαιολογική επιστήμη, όπως τα Ακρόλιθα (1975) και τα Παρθενώνεια (1982). Τεράστια υπήρξε η συμβολή του ως συνεπιμελητή του Καταλόγου της έκθεσης Πραξιτέλης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (2007), της τρίτομης έκδοσης του Καταλόγου των Γλυπτών του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης και του πρώτου τόμου του Καταλόγου των Αρχαϊκών Γλυπτών του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (2014), τον οποίον πρόλαβε να δει τυπωμένο έναν περίπου μήνα πριν «φύγει» από τη ζωή. Καίρια ήταν η συμμετοχή του στις εκδόσεις-αφιερώματα του Μουσείου Μπενάκη: Αρχαία ελληνική γλυπτική στη μνήμη του φίλου και συνοδοιπόρου του γλύπτη Στέλιου Τριάντη (2002), Επιτύμβιον στη μνήμη του Γερμανού αρχαιολόγου Gerhard Neumann (2003) και Έπαινος αφιέρωμα στη συμβολή του φίλου του Ιταλού αρχαιολόγου Luigi Beschi στην αρχαιολογική επιστήμη (2011). Από τα τελευταία βιβλία–μονογραφίες του Γιώργου Δεσπίνη είναι τα Μεγαρικά (2010), το Άρτεμις Βραυρωνία (2010) και το Μικρές Μελέτες για Ανάγλυφα (2013), στο οποίο προχωρά σε συγκολλήσεις και συσχετισμούς θραυσμάτων αναγλύφων, πολλά από τα οποία προέρχονται από την ανασκαφή του Ασκληπιείου στη νότια πλευρά της Ακρόπολης.
Υπήρξε δάσκαλος πολλών αρχαιολόγων της νεότερης γενιάς αλλά κυρίως δάσκαλος ήθους για όλους όσους συνεργάστηκαν μαζί του.

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Αριστερό Χαλιφάτο δεν υπάρχει, αλλά…

Στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στην «Εφ.Συν.» (10-9-2014), ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος επιτίθεται σε κείνο το κομμάτι της Αριστεράς που αγκαλιάζει οτιδήποτε δηλώνει αντιδυτικό, το βαφτίζει με απύθμενη επιπολαιότητα αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό, ακόμη κι αν μετέρχεται φρικώδη μέσα για να επιβληθεί, ακόμη κι όταν η επιθετική μανία του χτυπάει αδιακρίτως πλούσιους και φτωχούς, θρησκευόμενους και μη, αιχμαλώτους πολέμου και άμαχους, γυναίκες και παιδιά. Η αντίληψη που επιβιώνει σ’ ένα τμήμα της Αριστεράς ότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι εν δυνάμει φίλος μου» είναι υπεύθυνη για πολλές τραγικές διαψεύσεις που έχει βιώσει η Αριστερά στην πολυτάραχη διαδρομή της.
Ο λόγος, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τους ακραίους ισλαμιστές που έχουν σπείρει τον πανικό στους πληθυσμούς της περιοχής και έχουν θορυβήσει τις δυτικές κυβερνήσεις με την επεκτατική τους ορμή και κυρίως με την πρόθεσή τους να μεταφέρουν τον «ιερό πόλεμο» στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Εχει δίκιο ο κ. Ανδριανόπουλος όταν λέει ότι υπάρχουν αριστεροί που βλέπουν με συμπάθεια αυτό το κίνημα επειδή συγκρούεται με την ιμπεριαλιστική υπερδύναμη και τους πρόθυμους συμμάχους της και έχει επίσης δίκιο όταν υποστηρίζει ότι ο πιο μισητός εχθρός για αυτή τη μισαλλόδοξη και δολοφονική σέχτα είναι οι άθεοι, δηλαδή και οι κομμουνιστές και πολλοί αριστεροί. Πράγματι, «Αριστερό Χαλιφάτο» είναι αντίφαση εν τοις όροις, αν και πρέπει να παραδεχτούμε ότι στο παρελθόν ένα τμήμα της Αριστεράς είχε ενσωματώσει στη θεωρία και την πρακτική του τα ίδια χαρακτηριστικά (φανατισμός, δογματισμός, βολική ερμηνεία των ιδρυτικών κειμένων, εξόντωση των αντιφρονούντων) με τους φανατικούς ισλαμιστές.
Σωστό είναι επίσης ότι οι ενδοφυλετικές, διαφατριακές και θρησκευτικές συγκρούσεις στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο έχουν πολύ μακρά ιστορία, μερικές φορές χωρίς την ένοχη εμπλοκή της Δύσης. Και για να θυμηθούμε τον Κορνήλιο Καστοριάδη: «Οι Αραβες αυτοπαρουσιάζονται ως αιώνια θύματα της ιστορίας, αν και ήταν ένα κατακτητικό έθνος από τον 7ο έως τον 11ο αιώνα. Πήραν ό,τι χειρότερο από τη Δύση και το κόλλησαν πάνω σε μια κοινωνία που από πολιτιστική άποψη είναι θρησκευτική…Δεν προτίθεμαι να μειώσω τα εγκλήματα του δυτικού ιμπεριαλισμού, κάθε άλλο, πρέπει όμως να καταγγελθεί αυτή η απάτη η οποία παρουσιάζει τους μουσουλμανικούς λαούς ως απαλλαγμένους από κάθε ευθύνη για την ίδια τους την ιστορία, ως ανέκαθεν υφιστάμενους παθητικά όσα τους επέβαλαν κάποιοι άλλοι, οι Δυτικοί» («Η άνοδος της ασημαντότητας», εκδόσεις «Υψιλον»).
Ο πρώην υπουργός όμως, στην προσπάθειά του να αποδομήσει την Αριστερά, φτάνει στο άλλο άκρο. Εξαφανίζει από την ανάλυσή του τις ευθύνες της Δύσης για όσα συμβαίνουν σήμερα στις εύφλεκτες περιοχές του κόσμου όπου κυριαρχεί το μουσουλμανικό στοιχείο. Ορισμένα παραδείγματα:
- Αλήθεια, δεν ευθύνονται οι ΗΠΑ και σύμμαχοί τους για την εμφάνιση της Αλ Κάιντα και τη δεσπόζουσα παρουσία στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν; Μ’ αυτούς δεν συνεργάστηκαν για να αντιμετωπίσουν τον σοβιετικό κίνδυνο; Αυτούς δεν στήριξαν ποικιλοτρόπως (με εκπαίδευση, πληροφορίες, χρήμα και όπλα) για να ανατρέψουν το φιλοσοβιετικό καθεστώς στη χώρα; Μόλις έγινε η δουλειά, η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν αυτονομήθηκαν και έστρεψαν τα όπλα που είχαν προμηθευτεί από τις μυστικές υπηρεσίες των Δυτικών εναντίον των πρώην προστατών τους.
- Αλήθεια, δεν έχουν ευθύνη οι ΗΠΑ και σύμμαχοί τους γι' αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Ιράκ; Εισέβαλαν για να διώξουν από την εξουσία τον Σαντάμ, κατασκευάζοντας χοντρά ψέματα (χημικό οπλοστάσιο) και, αποχωρώντας τροπαιούχοι, άφησαν πίσω τους μια χώρα που σπαράσσεται και ματώνει από τον εμφύλιο. Πάνω στα ερείπια που προκάλεσαν οι ειρηνοποιοί και τα κυβερνητικά ανδρείκελά τους ανδρώθηκε και απέκτησε νομιμοποιητική βάση το ισλαμικό «Χαλιφάτο».
- Αλήθεια, πόσο πειστική στα μάτια των μετριοπαθών μουσουλμάνων είναι η Δύση στον πόλεμο που κάνει εναντίον της τρομοκρατίας, ενώ διατηρεί στενές σχέσεις με δύο από τις χώρες που έχουν κατηγορηθεί ότι χρηματοδοτούν τρομοκρατικά δίκτυα, τη Σαουδική Αραβία και το Πακιστάν;
- Αλήθεια, γιατί οι καθημαγμένοι λαοί της περιοχής να δώσουν βάση στις εξαγγελίες της Δύσης περί πολιτικής αρχών στο θέμα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, αφού κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τις περιστασιακές συμφωνίες της με τους διάφορους δικτάτορες (Καντάφι, Ασαντ, Σαντάμ, Μουμπάρακ) στο όνομα της σταθερότητας, τις οποίες αθέτησαν για να υποστηρίξουν τους αντιπάλους τους, με τους οποίους στη συνέχεια ήρθαν σε ρήξη;
- Αλήθεια, η επί δεκαετίες προκλητικά μεροληπτική στάση των ΗΠΑ και ορισμένων χωρών της Δύσης στη διένεξη Ισραήλ-Παλαιστινίων δεν είναι ένας βασικός παράγοντας που τροφοδοτεί τον μαχητικό και ένοπλο αντιδυτικισμό, με ή χωρίς αναφορές στη θρησκεία; «Η οδύνη είναι το κινούν αίτιο της τρομοκρατίας» όπως σημειώνει ο Ζορζ Λαμπικά στο πόνημά του «Η βία; Ποια βία;» (εκδόσεις «Εκτός Γραμμής»). Και από οδύνη άλλο τίποτε για τους κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Οχθης.

Πηγή: left.gr

Κινηματογραφώντας την ενηλικίωση

Δεν χρειάστηκα καμία σύσταση και δε διάβασα καμία κριτική, για να πεισθώ πως αξίζει να θυσιάσω ένα τρίωρο για να δω την ταινία "Boyhood" στον κινηματογράφο. Και η αλήθεια είναι πως δε το μετάνιωσα. 

Αυτό που με τράβηξε στο θερινό Πέραν του Περιστερίου για να δω τη συγκεκριμένη ταινία ήταν η επίτευξη ενός "πειράματος" του σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, ο οποίος με υπομονή και δουλειά δώδεκα χρόνων κατάφερε να δημιουργήσει ένα αριστούργημα κινηματογραφικής ενηλικίωσης. Το ενδιαφέρον μου για το πείραμά του, μετατράπηκε σε ενθουσιασμό όταν με αγκάλιασε αμέσως η μαγεία της συγκεκριμένης ταινίας. Το έργο είναι πλούσιο σε προτερήματα τα οποία θα τα αναλύσω αμέσως.

Πρώτα απ' όλα είναι η πραγματική ενηλικίωση των ηθοποιών καθώς τους γνωρίζουμε από τα πρώτα λεπτά της ταινίας ως παιδάκια (έξι κι οχτώ χρονών) τα οποία μεγαλώνουν πραγματικά σε κάθε αλλαγή σκηνής. Μαζί με αυτά γερνάνε και οι γονείς τους και τα πρόσωπα που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ζωή τους. Η συνεχόμενη αλλαγή και η φυσική φθορά που προκαλεί ο χρόνος πάνω τους, τους κάνει πιο αυθεντικούς, συμπαθείς και οικείους σε μας. 

Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές. Ο σκηνοθέτης είχε δηλώσει πως με ευκολία διάλεξε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μέσα από ένα πλήθος παιδιών που του είχαν προτείνει. Πίστεψε στο βλέμμα του. Δεν έπεσε έξω μιας και ο νεαρός ηθοποιός ήταν ο πιο κατάλληλος για να μας αγγίζει ως θεατές και να μας ταξιδέψει στο ταξίδι της ενηλικίωσής του. 

Βλέποντας τον να μεγαλώνει μαζί με την αδελφή του μας θύμισε αρκετές καθημερινές στιγμές που έχουμε ζήσει κι εμείς στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας και της ενηλικίωσής μας. Η ταινία περνάει με πολύ όμορφο κι ενδιαφέρον τρόπο τα τραύματα και τις εμπειρίες που μπορούν να επηρεάσουν το κάθε παιδί σ' όλη τη περίοδο που πλάθει τη προσωπικότητά του. Απόδειξη αυτού του παραδείγματος είναι πως ο ίδιος ο σκηνοθέτης, μέσα από το έργο του, ήταν ο πιο ισχυρός παράγοντας του νεαρού που επέλεξε να πρωταγωνιστήσει στη ταινία διότι του έδωσε το έναυσμα να ακολουθήσει το δρόμο της ηθοποιίας. 

Πέρα όμως από τον πρωταγωνιστή, οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στον Ίθαν Χοκ και στην Πατρίσια Άρκετ (είναι η καλύτερή της ερμηνεία). Ο κάθε γονιός βοηθάει με ιδιαίτερη αξιοπρέπεια στην ενηλικίωση των παιδιών. Συμβουλεύουν με όμορφο και ήρεμο τρόπο τα παιδιά τους χωρίς να χρησιμοποιούν την λέξη "πρέπει". Από την άλλη είναι ο γονέας έχει την ευθύνη να χτίσει γέφυρες με το παιδί του. Ο καθένας με τον τρόπο του αλλά και οι δύο στο τέλος καταλήγουν να χουν όμορφες σχέσεις με τα παιδιά τους. Παράλληλα και οι ίδιοι αλλάζουν. Ο Ίθαν Χοκ ως πατέρας ωριμάζει από πλάνο σε πλάνο ενώ η Πατρίσια Άρκετ γίνεται όλο και πιο δυναμική γυναίκα, ξεπερνώντας με υπομονή τα εμπόδια και της ατυχίες. 

Το ωραίο με το καστ είναι πως ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Αυτό το καταλαβαίνουμε καθώς βρίσκουμε απ' όλους τους ήρωες κοινά σημεία ταύτισης με μας. Όχι μόνο δε μας φαίνονται ξένοι, αλλά καταφέρνουν να μας κερδίσουν μέσα από την απλότητά τους. Όπως είναι οι διάλογοί τους, οι οποίοι κρύβουν τη σοφία της καθημερινότητας. Δεν υπάρχουν αμπελοφιλοσοφίες (στυλ Πάολο Κοέλιο), ούτε ανούσιες εσωτερικές αναζητήσεις. Αντιθέτως έχουμε το ευχάριστο καθημερινό χιούμορ που ομορφαίνει τη ζωή μας σε διάφορες στιγμές που έχουμε όλοι περάσει. 

Όσο μεγαλώνει ο ήρωας τόσο προβληματίζεται για τον ρόλο του στη ζωή κι αναζητάει τον εαυτό του μέσα από συζητήσεις κυρίως με τον πατέρα του. Όσο ωριμάζει τόσο αισιοδοξεί κι ενθουσιάζεται για το μέλλον του. Από την άλλη η μητέρα του, καθώς τον βλέπει να μεγαλώνει και να ανοίγει φτερά, παρατηρεί παράλληλα πως έχει αρχίσει να φθείρεται στο χρόνο και στον φόβο του θανάτου. Ένα ξέσπασμά της είναι λογικό και φυσιολογικό. Τόσο εκείνη όσο και οι υπόλοιποι ήρωες δε γίνονται δραματικοί και μοιρολάτρες. Αντιθέτως μέσα από τον καθημερινό τους αγώνα, χτίζουν οι ίδιοι ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο μέλλον.

Παρά τη μεγάλη της διάρκεια, η ταινία δεν είναι κουραστική. Το τέλος είναι λίγο απότομο αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν υπάρχει κάποιο κατάλληλο τελείωμα σε αυτού του είδους ταινίες. Εξάλλου κανείς δεν ασχολήθηκε μ' αυτό μιας και η ταινία προσπάθησε να ικανοποιήσει τον θεατή απαντώντας σε τρεις σημαντικές ερωτήσεις όπως τι χρειάζεται ένα παιδί να μεγαλώσει, ποια πρέπει να είναι η ευθύνη του γονιού και μέχρι που μπορεί να επεμβαίνει και τέλος πως μπορεί να βοηθήσει το παιδί του στην αναζήτηση του νοήματος της ζωής. 

Αξίζει να το δείτε!

Εάν αυτό είναι δημοκρατία

του Απόστολου Λυκεσά

Εάν αυτό είναι δημοκρατία δεν θα συζητούσαμε σήμερα ποιος λόγος εφευρέθηκε και δόθηκε εντολή να μην μεταδοθεί η ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ. Δεν θα είχαν παραιτηθεί μόνο ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος της ΝΕΡΙΤ αλλά από ντροπή ή ευθιξία το μισό τουλάχιστον υπουργικό συμβούλιο.
Εάν αυτό είναι δημοκρατία οι βουλευτές της συγκυβέρνησης δεν θα συμμετείχαν στην όπερα μπούφα που παίχτηκε για τον ΕΝΦΙΑ, την μια μέρα βρίζοντας με εκφράσεις που και οι αθυρόστομοι δε μπορούν να μεταφέρουν και την επόμενη δεχόταν με ανακούφιση την αντικατάστασή τους για να ψηφιστεί ένας νόμος που τους έφερε στο σημείο να βρίζουν ενώ, άλλοι, επικαλούνταν ότι «πέθανε η γιαγιά τους», όπως οι μαθητές για να γλυτώσουν κάποιο εξεταστήριο τεστ.
Εάν αυτό είναι δημοκρατία η κυβέρνηση δεν θα έπαιζε τον «πορτοφολά» συντάσσοντας απίθανα νομοσχέδια για να ξεζουμίσει τον κοσμάκη την ώρα που υποθέσεις όπως αυτή της λίστας Λαγκάρντ αλλά και μερικών ακόμη σχετικών λιστών προκαλούν παράταση της κατάστασης αμνησίας στις αρμόδιες υπηρεσίες (κατόπιν εντολών και η αμνησία;).
Εάν αυτό είναι δημοκρατία ο υπουργός οικονομικών δεν θα απευθυνόταν σε έναν γερμανό εντεταλμένο να του λύσει το πρόβλημα με τους 505 έλληνες κατόχους καταθέσεων στην Ελβετία ύψους 60 δις ευρώ ήτοι το 30% του ΑΕΠ της χώρας οι οποίοι μάλιστα εν μέσω γενικευμένης δυστυχίας αύξησαν το εισόδημά τους κατά 20% το 2013.
Εάν αυτό είναι δημοκρατία δεν θα τολμούσε να το σκεφτεί καν, άλλος γερμανός εντεταλμένος, που ζητάει από τους δήμους της χώρας στοιχεία, μεγέθους και ποιότητας πλήρους απογραφής, κι αυτό να θεωρείται σχεδόν φυσιολογικό.
Εάν αυτό είναι δημοκρατία τη στιγμή που βγήκαν στο φως τα πρώτα κιόλας στοιχεία και καταγγελίες για τις φορολογικές παραβάσεις γερμανικών εταιρειών θα έπρεπε να έχουν κινηθεί οι υπηρεσίες και να είχαν κιόλας δοθεί οι πρώτες απαντήσεις, μην πω απολογίες, και διαταραχθεί η «δημοκρατική» διαδικασία.
Εάν αυτό είναι δημοκρατία δεν θα συντασσόταν νομοσχέδιο με τον εμφατικό τίτλο «αντιρατσιστικό» το οποίο απλώς διώκει κάθε αντίθετη από την επίσημη ιστορική γνώμη.
Εάν αυτό είναι δημοκρατία δεν θα ιδιωτικοποιούνταν η υγεία και «ανίδεοι» υπουργοί δεν θα διατείνονταν ότι αυτό είναι καλό για την... δημόσια υγεία.
Εάν αυτό είναι δημοκρατία μήνες τώρα δεν θα διωκόταν και δεν θα δέρνονταν γυναίκες καθαρίστριες, δεν θα είχαν ληστευθεί οι μικροομολογιούχοι και δεν θα δέρονταν επίσης, δεν θα καθυβριζόταν οι σχολικοί φύλακες και δεν θα οδηγούνταν στα δικαστήρια για παρακώλυση συγκοινωνιών, δεν θα είχαν απολυθεί καθηγητές από συγκεκριμένες ειδικότητες για να ανοίξουν δουλειές σχολαρχών...
Εάν αυτό είναι δημοκρατία δεν θα είχαν δεχθεί τέτοια επίθεση οι φτωχοί του τόπου σε σημείο να κατηγορούνται και για το προπατορικό αμάρτημα. Δεν θα έφταναν ο κυνισμός, ο αμοραλισμός, ο τσαρλατανισμός και το ψέμα στο σημείο να αντικαθιστούν την πραγματικότητα.
Εάν αυτό είναι δημοκρατία δεν θα είχε αδιέξοδα (λέγανε παλιά οι σημερινοί συγκυβερνώντες και κανένα αστείο για να περνάει η ώρα) 

Το πολιτιστικό black out της Χιλής

του Κρίτων Ηλιόπουλου

Τα φρικτά βασανιστήρια, οι δολοφονίες και οι εξαφανίσεις επισκίασαν ευλόγως άλλες πλευρές της δικτατορίας στη Χιλή. Ελάχιστα είναι γνωστά για την ιδεολογική πλευρά της, την κουλτούρα, τις τέχνες της εποχής και την κληρονομιά της. 40 χρόνια μετά το πραξικόπημα και περίπου 25 μετά την αρχή μιας αργής και αναιμικής μεταπολίτευσης, διεθνώς είναι περισσότερο γνωστή η κουλτούρα της αντίστασης. Η Ιστορία κατέγραψε τις μορφές της λογοτεχνίας και της μουσικής που έφτασαν στο απόγειό τους το 1973, την τριετία της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας, με ηγέτη τον γιατρό Σαλβαδόρ Αλιέντε. Κανείς δεν θυμάται την κουλτούρα της δικτατορίας, τους συγγραφείς που υποστήριξαν τους στρατιωτικούς, τους τραγουδιστές παραδοσιακών και ελαφρών τραγουδιών στα Φεστιβάλ της χούντας. Στην ίδια τη Χιλή τα πράγματα μάλλον δεν είναι τόσο απλά. Εκεί η λήθη είναι υποσυνείδητη αλλά και συνειδητή, η διαμάχη για την ερμηνεία των γεγονότων ζωντανή και έντονη. Οι ένοχοι εγκλημάτων είναι επίσης ζωντανοί, όπως υπάρχουν και επιζώντες από την «κάθαρση» που διέπραξε η χούντα. Πριν 4-5 χρόνια ήταν σχεδόν απαγορευμένοι οι όροι «δικτατορία», «στρατιωτικό καθεστώς» και «στρατιωτικό πραξικόπημα» στα επίσημα μέσα ενημέρωσης, τα σχολικά βιβλία και κάθε κείμενο, αν δεν ήθελε να χαρακτηριστεί «εξτρεμιστικό». Ο χιλιανός συγγραφέας Ραμόν Δίας μου περιέγραψε πρόσφατα ότι πολλοί καθηγητές σε ιδιωτικά και θρησκευτικά σχολεία αποφεύγουν συστηματικά αναφορές σε «επίμαχα» ζητήματα, από τον φόβο είτε των διευθυντών είτε των γονιών. Κυριαρχούν οι περιφράσεις και οι ευφημισμοί, λόγου χάρη «τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου».
Ποια η σχέση της δικτατορίας του Πινοτσέτ με την ιδεολογία, τη σκέψη και τις καλές τέχνες; Καμία, θα απαντούσαμε. Ο όρος «apagón cultural» (πολιτιστικό μπλακ-άουτ ή απόλυτο σκοτάδι), αναφέρεται στο «κατέβασμα του διακόπτη» στην κουλτούρα μετά την 11η Σεπτέμβρη του 1973. Στους δρόμους στρατιώτες έκαιγαν τα απαγορευμένα βιβλία, σφράγιζαν βιβλιοπωλεία και εκδοτικούς οίκους, όπως τον Quimantú. Η λογοκρισία ήταν αμείλικτη. Όσοι δημιουργοί πρόλαβαν έφυγαν από τη χώρα, πολλοί δολοφονήθηκαν, άλλοι έμειναν χρόνια φυλακή. Στη χώρα των τυφλών, ο μονόφθαλμος έφευγε μετανάστης. Ο Αντόνιο Σκάρμετα, συγγραφέας του Ταχυδρόμου του Νερούδα, όταν τον ρώτησαν στη Γερμανία εάν στη Χιλή μπορούσε κάποιος να γράφει ελεύθερα απάντησε κάπως έτσι: «Φυσικά μπορείς. Επίσης, μπορείς να βρεθείς νεκρός την επόμενη μέρα». Η καταγγελία της δικτατορίας από την παγκόσμια διανόηση ήταν συντριπτική, όπως μαρτυρούν αμέτρητα έργα τέχνης. Η ταινία Βρέχει στο Σαντιάγο (1975) ήταν η πρώτη από πολλές, με συμμετοχή σπουδαίων όπως ο Άστορ Πιατσόλα, ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν και η Ανί Ζιραρντό. Αργότερα, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες θα γράψει την απίστευτη περιπέτεια του Μιγκέλ Λιτίν, του χιλιανού σκηνοθέτη με πατέρα Παλαιστίνιο και μητέρα την Ελληνίδα Κουκουμίδη, ο οποίος καταδιωκόμενος μπήκε παράνομα στη Χιλή και γύριζε ταινίες. Στη βαθιά παρανομία τυπώνονταν και κυκλοφορούσαν χέρι με χέρι βιβλία που γράφονταν στο εξωτερικό, αλλά και μικρά έντυπα με ποιήματα και πεζά νεαρών που αντιστέκονταν στο καθεστώς.
Όμως η δικτατορία έτρεφε μια δική της κουλτούρα· υπήρξαν διανοούμενοι και καλλιτέχνες που τη στήριξαν και στους οποίους στηρίχτηκε. Ο εθνικισμός ήταν ο βασικός ιδεολογικός πυλώνας. Τα εγκλήματα δικαιολογούνταν στο όνομα της εθνικής ασφάλειας, της πατρίδας και της οικογένειας. Ο αντίπαλος ήταν ο μαρξισμός. Έλεγε ο Χάιμε Γκουσμάν, βασικός διανοούμενος της χούντας: «Εφόσον εμείς είμαστε ανθρωπιστές και ο μαρξισμός είναι αντι-ανθρωπιστικός, διότι αρνείται τα ίδια τα θεμέλια της πνευματικής αξιοπρέπειας του ανθρώπου· εφόσον είμαστε εθνικιστές και ο μαρξισμός είναι αντι-εθνικιστικός, διότι αρνείται την αξία της πατρίδας γενικά και αντιτίθεται στην ουσία της εθνικής μας παράδοσης πιο ειδικά· εφόσον, τελικά, εμείς υιοθετούμε τις χριστιανικές αξίες που έχουν σφυρηλατήσει τον δυτικό πολιτισμό και ο μαρξισμός είναι αντι-χριστιανικός, διότι θεωρεί τη θρησκεία «όπιο των λαών» και φιλοδοξεί να καταστρέψει τα ίδια τα θεμέλια κάθε αυθεντικής ηθικής, είναι αδιαμφισβήτητο ότι οφείλουμε να είμαστε και να δηλώνουμε αντιμαρξιστές». 
Πρόσφατα, με αφορμή το βιβλίο ενός χιλιανού δημοσιογράφου, έγινε γνωστή η βιβλιοθήκη του Πινοτσέτ που περιλάμβανε 55.000 τίτλους τεράστιας αξίας. Όπως τεκμηριώνει ο δημοσιογράφος, ο Πινοτσέτ είχε σοβαρά διανοητικά μειονεκτήματα, ενώ ποθούσε διακαώς να εμφανίζεται ως «διανοούμενος» και πλήρωνε αδρά γι’ αυτό (με κρατικά κονδύλια, φυσικά). Ήταν όμως μανιώδης συλλέκτης βιβλίων, ιδίως για τον Ναπολέοντα. Επίσης είχε μεγάλη συλλογή προτομών του Ναπολέοντα· εκτιμάται ότι τα βιβλία και οι προτομές έχουν αξία περίπου ένα εκατομμύριο δολάρια. Παρότι «ο Γέρος ΔΕΝ διάβαζε ιστορίες αγάπης», όπως έχει ειπωθεί κατά παράφραση του τίτλου ενός διάσημου μυθιστορήματος του Σεπούλβεδα, βρέθηκαν λογοτέχνες και διανοούμενοι πρόθυμοι να υποστηρίξουν τις «αξίες της εθνικής παράδοσης» και του χριστιανισμού. Η πιο σημαντική επιτυχία του καθεστώτος ήταν η επίσκεψη του Μπόρχες για να ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Σαντιάγο.

Ο Μπόρχες και ο «εξαιρετικός άνθρωπος».

Στις 21 Σεπτέμβρη 1976 πράκτορες της χούντας δολοφονούν στην Ουάσινγκτον τον υπουργό της κυβέρνησης Αλιέντε Ορλάντο Λετελιέ. Την ίδια μέρα ο Μπόρχες φτάνει στο Σαντιάγο. Σε μια ομιλία, για την οποία αργότερα μάλλον θα μετανιώσει, εγκωμιάζει το «Ξίφος» κατά της «Αναρχίας»: «[…] Ετούτη την εποχή της αναρχίας ξέρω ότι εδώ, ανάμεσα στην οροσειρά και τη θάλασσα, υπάρχει μια ισχυρή πατρίδα. Ο Λουγκόνες κήρυττε την ισχυρή πατρίδα όταν μιλούσε για την ώρα του ξίφους. Εγώ δηλώνω ότι προτιμώ το ξίφος, το καθαρό ξίφος, από τον λαθραίο δυναμίτη. Και το λέω γνωρίζοντας πολύ καλά, με ακρίβεια, τι λέω. Τώρα η δική μου χώρα αναδύεται από το βάλτο, νομίζω, ευτυχισμένη […]. Κι εδώ βγήκατε από αυτό το βάλτο. Η Χιλή […] είναι ταυτόχρονα μια μεγάλη πατρίδα και ένα δοξασμένο ξίφος». Ο στρατηγός Πινοτσέτ παρασημοφόρησε Μπόρχες με Μεγαλόσταυρο και ο Μπόρχες, στο τέλος της ιδιαίτερης συνάντησής τους, δήλωσε ότι ο στρατηγός ήταν «εξαιρετικός άνθρωπος».

Η τελευταία νύχτα στη Χιλή.

Όταν ο Πινοτσέτ κρατούνταν στο Λονδίνο για να δικαστεί, δύο χιλιανοί λογοτέχνες, ο Χόρχε Έντουαρτνς από το εσωτερικό και ο Λουίς Σεπούλβεδα από την εξορία, συγκρούστηκαν δημοσίως για το αν πρέπει να υπάρξει λήθη για την εθνική συμφιλίωση ή αποκάλυψη των εγκληματιών και των εγκλημάτων της δικτατορίας Τα κείμενά τους εκφράζουν τις δύο αντικρουόμενες τάσεις στη χιλιάνικη κοινωνία. Ενώ επικρατεί η πολιτική της εξουσίας για λήθη, η οποία ουσιαστικά συνεχίζει με άλλο τρόπο την κουλτούρα του πινοτσετισμού, με την πιο ευρεία έννοια, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και νεολαίας ανακαλύπτουν τους συνεργάτες της χούντας και τους καταγγέλλουν, σε μια πρακτική που αποκαλείται «φούνα» (γιουχάισμα σε ελεύθερη απόδοση).
Στη σχεδόν ανύπαρκτη βιβλιογραφία για τη λογοτεχνία και τη διανόηση που στήριξε και στηρίχτηκε στη χούντα, ξεχωρίζει η «απόκρυφη» μυθιστορία του Ρομπέρτο Μπολάνιο, ο οποίος σε πολλά μυθιστορήματά του μιλάει για το φαινόμενο. Πιο χαρακτηριστική είναι η ιστορία του ιερέα Ουρούτια, στην Τελευταία νύχτα στη Χιλή, που διδάσκει μαρξισμό στον δικτάτορα στο λογοτεχνικό σαλόνι μιας κυρίας της αριστοκρατίας, ενώ στο υπόγειο ο σύζυγός της βασανίζει αριστερούς. Ο Ουρούτια «μοιάζει» καταπληκτικά με ένα διάσημο κριτικό λογοτεχνίας στη φιλοχουντική εφημερίδα Μερκούριο, μέλος του διαβόητου Opus Dei. Οι γνώστες επίσης αναγνωρίζουν τον βασανιστή του υπογείου και την κυρία της αριστοκρατίας, «αντίγραφα» του Μάικλ Τόουνλεϊ (πράκτορα που ομολόγησε τη συμμετοχή του σε βασανιστήρια και δολοφονίες) και της χιλιανής συζύγου του.
Στο 2666, ο Μπολάνιο γίνεται χείμαρρος εναντίον της «πρόζας του Πινοτσέτ», περιγράφοντας το φανταστικό βιβλίο ενός φανταστικού συγγραφέα Λόνκο Κιλαπάν: «Όλα πλαστά. Όλα ανύπαρκτα. Ο Κιλαπάν, […] κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ένα nom de plume του Πινοτσέτ, να βγήκε από τις μεγάλες αϋπνίες του Πινοτσέτ ή από τα καρπερά του ξημερώματα, όταν ξυπνούσε στις έξι το πρωί ή στις πεντέμισι κι αφού έκανε μπάνιο και λίγη γυμναστική κλεινόταν στη βιβλιοθήκη του να ρίξει μια ματιά στη διεθνή κατακραυγή, να συλλογιστεί την κακή φήμη της Χιλής στο εξωτερικό. Όμως δεν υπήρχαν πολλές ελπίδες. Η πρόζα του Κιλαπάν, αναμφιβόλως, θα μπορούσε να είναι του Πινοτσέτ. […]. Στη γραφή του Λόνκο Κιλαπάν όχι μόνο χωρούσαν όλα τα στιλ της Χιλής αλλά επίσης όλες οι πολιτικές τάσεις, από τους συντηρητικούς ως τους κομμουνιστές, από τους νέους φιλελεύθερους ως τους παλιούς επιζήσαντες του MIR. Ο Κιλαπάν ήταν η πολυτέλεια της ισπανικής γλώσσας που μιλιόταν και γραφόταν στη Χιλή, στη φρασεολογία του δεν εμφανιζόταν μονάχα η περγαμηνώδης μύτη του κληρικού Μολίνα, αλλά οι σφαγές του Πατρίσιο Λυντς, τα ατέλειωτα ναυάγια του Εσμεράλδα, η έρημος της Ατακάμα και οι αγελάδες που βόσκουν, οι υποτροφίες Γκουγκενχάιμ, οι σοσιαλιστές πολιτικοί που εγκωμιάζουν την οικονομική πολιτική της στρατιωτικής δικτατορίας, οι γωνιές όπου πουλούσαν τηγανίτες σοπαιπίγιας, το αναψυκτικό μότε κον ουεσίγιος, το φάντασμα του τείχους του Βερολίνου που κυμάτιζε πάνω στις ακίνητες κόκκινες σημαίες, οι οικογενειακοί ξυλοδαρμοί, οι πουτάνες με την καλή καρδιά, τα φτηνά σπίτια, όλα αυτά που στη Χιλή το έλεγαν μνησικακία και ο Αμαλφιτάνο το έλεγε τρέλα». Ο Κρίτων Ηλιόπουλος είναι μεταφραστής από τα πορτογαλικά και τα ισπανικά.

Ένας νόμος εναντίον των "αιρετικών"

Σε όλη την Ευρώπη οι αντιρατσιστικοί νόμου θεσπίζονται με στόχο την προστασία των μεταναστών και των μειονοτήτων. Το οξύμωρο του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου που επινόησε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, είναι ότι ενώ δεν προσφέρει καμιά χειροπιαστή στήριξη στα θύματα της ρατσιστικής βίας, εντούτοις, θεσπίζει διατάξεις που μπορεί να στραφούν στους κάθε λογής «αιρετικούς» της επιστήμης και της πολιτικής, σε όσους αμφισβητούν την επίσημη αλήθεια. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα ακόμα πανευρωπαϊκής εμβέλειας επίτευγμα της κυβέρνησης που αναβίωσε το πνεύμα της μετεμφυλιοπολεμικής εθνικοφροσύνης στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα.
Από τη μια μεριά λοιπόν, το νομοσχέδιο δεν παρέχει στα θύματα των ρατσιστών ασπίδα θεσμικής προστασίας μέσω της αναστολής απέλασης τους. Από την άλλη, ποινικοποιεί την κακόβουλη (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) άρνηση των γενοκτονιών τις οποίες έχει αναγνωρίσει η Βουλή. Θεσμοθετείται δηλαδή ένα αδίκημα που εκ των πραγμάτων περιορίζει την ελευθερία του λόγου. Οι υποτιθέμενες δικλείδες ασφαλείας της διάταξης μπορούν κάλλιστα να παρακαμφθούν από έναν «εθνικά ευαίσθητο» εισαγγελικό λειτουργό. Πρόσφατες άλλωστε είναι οι διώξεις σε βάρος των συντελεστών της παράστασης Corpus Christi, παρότι η διάταξη για την προσβολή του θρησκεύματος έχει ανάλογες δικλείδες.
Οι ανά την Ευρώπη νόμοι που απαγορεύουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος, ούτε μπόρεσαν να αναχαιτίσουν την άνοδο της ρατσιστικής ακροδεξιάς ούτε περιόρισαν την άθλια αντισημιτική προπαγάνδα που επιχειρεί να δηλητηριάσει την κοινωνία με ξεδιάντροπα ψέματα. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, αφού ασπίδα στον αντισημιτισμό και το ρατσισμό μπορούν να ορθώσουν όχι οι απαγορεύσεις, αλλά η παιδεία (ιδιαίτερα το μάθημα της Ιστορίας), τα ΜΜΕ με το να εστιάζουν την προσοχή του κοινού στο ζήτημα, ο πολιτικός κόσμος με ανειρήνευτο μέτωπο στην Άκρα Δεξιά, και βέβαια η ίδια η κοινωνία με το να είναι σε διαρκή αντιφασιστική εγρήγορση.
Ο νόμος είναι έτσι κι αλλιώς ανίσχυρος νόμος απέναντι σε μια προπαγάνδα που διακινείται κατά κύριο λόγο υπόγεια εκμεταλλευόμενη την αμάθεια. Εξουδετερώνεται όμως πλήρως όταν η παιδεία σχετικοποιεί τα ναζιστικά εγκλήματα στο όνομα της αντίθεσης στους «ολοκληρωτισμούς» (γενικώς) και τη βία (ακόμα πιο γενικώς), όταν τα ΜΜΕ παίζουν ανοιχτά το χαρτί της ξενοφοβίας, όταν ο πολιτικός κόσμος ενσωματώνει την ακροδεξιά. Οι νόμοι κατά της άρνησης του Ολοκαυτώματος όχι μόνο είναι αναποτελεσματικοί, αλλά δημιουργούν το προηγούμενο για την περαιτέρω επέκταση των «εγκλημάτων λόγου».
Είναι χαρακτηριστική η διαστροφή της λογικής της απαγόρευσης, που κάνει η κυβέρνηση, πατώντας ακριβώς στο προηγούμενο του εγκλήματος λόγου. Όποια κριτική και αν γίνεται στην ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι στόχος της είναι να καταπολεμηθεί ο αντισημιτισμός. Δηλαδή ένας καθόλα προοδευτικός και δημοκρατικός στόχος. Με την επέκταση όμως της απαγόρευσης σε όλες τις γενοκτονίες που έχει αναγνωρίσει η Βουλή, αντιμετωπίζουμε το μάλλον πρωτοφανές φαινόμενο να έχουμε έναν αντιρατσιστικό νόμο οποίος στοχοποιεί τους ιστορικούς (ή όποιους άλλους πολίτες) που δεν αποδέχονται τον όρο γενοκτονία για τους διωγμούς σε βάρος των Ποντίων, που θεωρούν ότι η κατάχρηση του όρου «γενοκτονία» για τον χαρακτηρισμό κάθε είδους σφαγών κι εγκλημάτων (που ξεκίνησε, μην ξεχνιόμαστε, από τον Κλίντον για να δικαιολογηθούν οι βομβαρδισμοί στη Σερβία) είναι εσφαλμένη και ανιστόρητη, που εκτιμούν εντέλει ότι η εξίσωση όλων των διωγμών με το Ολοκαύτωμα το μόνο που καταφέρνει είναι να σχετικοποιεί το μοναδικό σε κλίμακα βαρβαρότητας έγκλημα των ναζί. Είναι μάλλον περιττή η επισήμανση ότι η σχετικοποίηση του Ολοκαυτώματος είναι βούτυρο στο ψωμί των νεοναζί.
Με δυο λόγια, έχουμε έναν αντιρατσιστικό νόμο που στοχοποιεί τους κατά τεκμήριο αντιεθνικιστές που αρνούνται την τοποθέτηση της ιστορίας στη μέγγενη των «εθνικών σκοπιμοτήτων» ή εκείνους που απλά δεν συμφωνούν με την άποψη εκείνης της κοινοβουλευτική πλειοψηφίας που ονόμασε γενοκτονία τον έναν ή τον άλλο διωγμό. Πραγματικά απίστευτο.

Πηγή: left.gr

Συνέντευξη στο "ad hoc"

Την περασμένη Τετάρτη δέχτηκα μία πρόσκληση-πρόκληση από τον Αριστοτέλη Τσαγκαρογιάννη για μία δίωρη συνέντευξη στο διαδικτυακό σταθμό iD radio. Έχοντας μία άσχημη σχέση με το μικρόφωνο, προβληματίστηκα για λίγα λεπτά με την απάντησή μου. Όμως η αμεσότητα του μηνύματος με έκανε να δεχτώ. 

Δεν το μετάνιωσα. Τον Αριστοτέλη δεν τον γνώριζα μέχρι την Παρασκευή που βρεθήκαμε. Με τη στάση του, κατάφερα να χαλαρώσω και να απολαύσω δύο υπέροχες ώρες στο στούντιο. 

Η συγκεκριμένη εκπομπή όμως είχε μία ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Μία βιτρίνα μας χώριζε με το δρόμο. Η φωτεινότητα του χώρου και η έλλειψη των τεσσάρων ασφυκτικών τοίχων που έχουν συνήθως τα στούντιο, μου έδινε την εντύπωση πως καθόμουν με έναν φίλο σε μία καφετέρια κι αναλύαμε την επικαιρότητα με ύφος αυθόρμητο και φιλικό. Εκτός από την παρουσία μας που ήταν εμφανής στο δρόμο, και ο διάλογος περνούσε προς τα έξω με την ύπαρξη δύο ηχείων έξω από το ραδιοσταθμό. 

Η συμπεριφορά του Αριστοτέλη ήταν η κατάλληλη για να μου λύσει τη γλώσσα και να δω με άλλο μάτι τις ραδιοφωνικές συζητήσεις. 

Η συνέντευξη κυκλοφορεί πλέον και στο youtube για όποιον θέλει να την ακούσει. 

Οι μουσικές επιλογές δικές μου υπό την ανοχή του Αριστοτέλη, τον οποίο ευχαριστώ θερμά για την υπέροχη ραδιοφωνική του φιλοξενία. 

Η Δύση σε παρακμή;

Του Περικλή Κοροβέση

Ο Επενδυτικός Ομιλος της Κίνας έχει στη διάθεσή του 140 δισ. δολάρια. Διευθύνεται από τον κ. Τζιν Λικούν, ο οποίος έχει μια φιλοσοφική αντίληψη για τη ζωή που θα τη ζήλευε και η Θάτσερ. Υποστηρίζει: «Τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί στην Ευρώπη οφείλονται στο κοινωνικό κράτος. Οι κοινωνικοί νόμοι που δίνουν δικαιώματα στον πολίτη είναι απαράδεκτοι. Οδηγούν τον εργαζόμενο στην τεμπελιά, στην αδιαφορία και δεν του επιτρέπουν να εργαστεί σκληρά». Η γνώμη αυτού του κυρίου στην ουσία είναι νόμος που ισχύει όχι μονάχα στην Κίνα, αλλά σε όλες τις χώρες που έχει επικρατήσει ο μαφιόζικος-αρπαχτικός καπιταλισμός του νεοφιλελευθερισμού. Σκληρή δουλειά σημαίνει: Δώδεκα ώρες εργασία την ημέρα όλο τον χρόνο. Ούτε Κυριακές ούτε αργίες ούτε διακοπές. Η αμοιβή αυτής της εργασίας είναι μισό ευρώ την ώρα.
Η Κίνα σε αντίθεση με την Ευρώπη ποτέ δεν είχε αποικίες, ακόμα και όταν ήταν αυτοκρατορική. Αλλά πάντοτε ήταν μια παγκόσμια δύναμη. Αντί να κάνει πολέμους όπως οι ΗΠΑ, προτίμησε τις επενδύσεις, δηλαδή έναν οικονομικό πόλεμο, σε όλο τον κόσμο. Αλλά εκεί που κυριάρχησε είναι στην Αφρική. Η αντιπολίτευση σε όλες τις χώρες της Μαύρης Ηπείρου μιλά για ένα νέο αποικισμό. Οι κυβερνήσεις μιλούν για ανάπτυξη. Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας δούμε τον χάρτη αυτών των επενδύσεων, που γίνονται με έναν πρωτότυπο τρόπο. Γίνονται στη βάση του τροκ (δηλαδή ανταλλαγή σε είδος και όχι συναλλαγή με χρήμα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Κογκό.
Η χώρα είναι πολιτικά ασταθής, με πέντε εκατομμύρια νεκρούς μεταξύ 1998 και 2012 και δύο εκατομμύρια πρόσφυγες στην ίδια τη χώρα. (Ολες οι εμπλεκόμενες ένοπλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του τακτικού στρατού, έχουν διαπράξει φρικτά εγκλήματα όλων των ειδών.) Αλλά ο ορυκτός πλούτος είναι πάντα στη θέση του, παρά τις λεηλασίες. Και σε αυτόν επένδυσε η Κίνα, χωρίς να δώσει ούτε ένα φράγκο. Ετσι η Κίνα σε τριάντα χρόνια θα πάρει: 10 εκατομμύρια τόνους χαλκού, 200.000 τόνους κοβάλτιο και 372 τόνους χρυσού. Να σημειώσουμε πως το Κογκό έχει διαμάντια, ουράνιο, πετρέλαιο και πολλά άλλα. Σε αντάλλαγμα η Κίνα θα κατασκευάσει ένα οδικό δίκτυο 3.600 χιλιομέτρων, 31 νοσοκομεία, 145 κέντρα υγείας, 4 πανεπιστήμια και 50.000 εργατικές κατοικίες. Αυτή η συμφωνία αναστάτωσε τη Δύση. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προσφέρθηκε να μειώσει το χρέος του Κογκό κατά 95% με την προϋπόθεση να σταματήσουν οι κινεζικές επενδύσεις. Αλλά ήταν αργά. Ολη η χώρα τώρα είναι ένα γιαπί και έχει ρυθμό ανάπτυξης 7,1%.
Αντίστοιχες επενδύσεις έχουν γίνει στη Ζάμπια, στη Ζιμπάμπουε, στο Σουδάν και στην Γκαμπόν. Παράλληλα αγοράζει εκτάσεις για μελλοντική καλλιέργεια στην Ουγκάντα, στο Καμερούν, στην Αιθιοπία και στη Μαδαγασκάρη, με αντάλλαγμα το κτίσιμο της υποδομής της κάθε χώρας. Σίγουρα είναι ένας νεο-αποικισμός, αλλά με αντάλλαγμα. Ο κλασικός αποικισμός της Ευρώπης ήταν η στρατιωτική κατάκτηση μιας χώρας και τα έπαιρναν όλα χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Και όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια δεκαετία. Να είναι τυχαίο πως η Κίνα πολιορκείται στρατιωτικά από τις ΗΠΑ, ενώ πρώτα ήταν μέλι-γάλα, την εποχή της ΕΣΣΔ, βάσει της λογικής ότι ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου;
Η παρουσία της Κίνας στην Αφρική εξοβελίζει τη Δύση από τις πρώην αποικίες της. Να σημειώσουμε πως υπάρχουν και οι αναδυόμενες χώρες, οι λεγόμενες BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νοτιο-Αφρικανική Ενωση). Συνολικά οι οικονομίες τους είναι ισχυρότερες από αυτές των Δυτικών. Και όταν υπάρχει ακμάζουσα οικονομία, υπάρχει και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Ηδη από το 1996 έχει δημιουργηθεί ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σανγκάης με μέλη τις Κίνα, Ρωσία, Κιργιστάν, Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν και Τατζικιστάν. Και πιθανότατα στο άμεσο μέλλον να προστεθούν η Ινδία, το Πακιστάν, η Μογγολία, το Αφγανιστάν και το Ιράν.
Αν γίνουν όλα αυτά, τότε θα έχουμε μια ιστορική γεωπολιτική εξέλιξη, που θα αναστατώσει τον δυτικό κόσμο και ίσως τον οδηγήσει στην παρακμή του, που ίσως να σημαίνει και διάλυση της Ε.Ε. ή πτώχευση των ΗΠΑ λόγω πολεμικών δαπανών. Στο παιχνίδι πρέπει να προσθέσουμε και τη Λατινική Αμερική, που χτίζει σιγά σιγά έναν άλλον κόσμο. Οπως και να έχει η κατάσταση, ένα είναι σίγουρο. Το κέντρο βάρους του πλανήτη μας μετατοπίζεται από τη Δύση στην Ανατολή. Νοιάζεται κανείς γι’ αυτά στην Ελλάδα;

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών