Η μιζέρια της ηττοπάθειας κυριαρχεί...

Η επιβεβαίωση ορισμένων απόψεων που έχω, το μόνο που κάνει είναι να ενισχύει τον εγωισμό μου. Μέσα μου ακούγεται δυνατά η φράση "καλά τα λεγα" αλλά από κει και πέρα τίποτα. Ένα κενό. Ο εγωισμός ξεφουσκώνει και το γυμνό μου "εγώ" περιφέρεται από το υπνοδωμάτιο στο σαλόνι κι από τον καναπέ στη τουαλέτα για να σκοτώσει τον πολύτιμό του χρόνο, βλέποντάς τον να περνάει χωρίς αξιοποίηση.
Είναι τότε που έρχονται εκείνες οι στιγμές που βαριέμαι να γράψω. Νιώθω ανούσια πλέον τη χρήση του πληκτρολογίου διότι δε φέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Η πρόσκαιρη εγωιστική επιβεβαίωση δε βοηθάει πουθενά. Και η επόμενη μέρα θα με βρει πάλι στον καναπέ να βρίζω τους φασίστες και να καταριέμαι ένα σύστημα που έχει σκοτώσει τα όνειρά μου, την ώρα που άλλοι άνθρωποι με πιο ουσιώδεις κινήσεις περνάνε το μήνυμά τους σε χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι αναζητούν ένα μπροστάρη για να καλύψουν την ευθυνοφοβία τους. Η πολύ δημοκρατία που μας προσφέρεται στο διαδίκτυο μας έχει μετατρέψει σε επαναστάτες του καναπέ κι όχι σε αγωνιστές του δρόμου. Ξεσπάμε σε κοινωνικά φόρουμ κι έπειτα επαναπαυόμαστε για να χαζέψουμε λίγο στη τηλεόραση πριν κοιμηθούμε το βράδυ.
Αυτή τη κενότητα τη διαπίστωσα χθες το μεσημέρια καθώς διάβαζα τον εξαιρετικό (για μία ακόμη φορά) "Ιό" της Εφημερίδας τον Συντακτών (διαβάστε τον εδώ), ο οποίος αναφερόταν στην φασιστική δράση του Ανδρέα Λοβέρδου απέναντι στις οροθετικές τον Μάιο του 2012. Ποιος θυμάται στις μέρες μας τα συγκεκριμένα θύματα των ακροδεξιών πολιτικών, οι οποίοι εξακολουθούν να μας κυβερνούν μέχρι τώρα; Πόσοι έχουν ξεχάσει τα φοβισμένα βλέμματα αυτών των κοριτσιών, τα οποία έγιναν αποδιοπομπαίοι τράγοι της "προεκλογικής καμπάνιας" του ΠΑ.ΣΟ.Κ; Με την δικιά μας ευθύνη και με την απεριόριστη ανοχή μας τους αφήνουμε να κρατούν το πολιτικό τους πόστο. Το ότι ξεχνάμε όμως τα εγκλήματά τους μας αναγκάζει να νιώθουμε δικαίως το βάρος της συνενοχής. Η αδιαφορία των απάνθρωπων συμπεριφορών τους, τους δίνει το δικαίωμα να σφάξουν αλύπητα κι άλλο κόσμο. Και θα εξακολουθήσουν να το κάνουν. Το πιο εφιαλτικό όμως είναι πως οι συνέπειες των πράξεών τους θα στοιχειώνουν μία μερίδα της κοινωνίας για τα επόμενα χρόνια, υπενθυμίζοντάς μας μέχρι τότε την εφιαλτική περίοδο που βιώνουμε και την απαράδεκτη απραξία μας.
Κάτι αντίστοιχο με τα μελλούμενα συνέβη σήμερα. Πριν δυόμισι χρόνια έγινε το συγκεκριμένο τηλεοπτικό έγκλημα. Ηθικός αυτουργός ήταν ο δολοφόνος Ανδρέας Λοβέρδος. Σήμερα τον έχουμε υπουργό Παιδείας. Οφείλουμε να ξέρουμε σε ποιους αλήτες εμπιστευόμαστε το μέλλον μας. Οφείλουμε να γνωρίζουμε τη δράση τους για να έχουμε πιο καθαρή και πλήρης συνείδηση την επόμενη φορά που θα ψηφίσουμε. Οι σταυροί που θα καταλήξουν σε ένα από τα τρία φασιστικά κόμματα, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Χρυσή Αυγή, θα προέρχονται από φασίστες, απάνθρωπους και ηλίθιους ψηφοφόρους. Αυτό είναι γεγονός κι αυτούς οφείλουμε να τους ξυπνήσουμε πριν γκρεμιστεί κι άλλο η χώρα μας σ' αυτήν την ατέλειωτη άβυσσο. Συναυτουργοί του εγκλήματος ήταν τα κανάλια που έδειχναν από το πρωί ως το βράδυ τις φωτογραφίες αυτών των κοριτσιών. Τα κανάλια αυτά εξακολουθούμε να τα παρακολουθούμε ως σήμερα...
Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας. Τα εγκλήματά τους μπορεί να τα ξεχνάμε αλλά ο πόνος που προκάλεσαν αυτοί οι αλήτες, κυνηγάει σιωπηλά μέχρι σήμερα τα θύματά τους. Το μεσημέρι έμαθα από τα social media πως αυτοκτόνησε μία από τις οροθετικές γυναίκες που ξεφτίλισε τότε ο Λοβέρδος για να κερδίσει η ακροδεξιά συγκυβέρνησή του λίγες παραπάνω ψήφους. Πρέπει να φωνάζουμε συνέχεια το όνομα (κι) αυτού του αλήτη όσο ζούμε για να μη ξεχάσουμε τους νεκρούς που έχει αφήσει αυτά τα χρόνια πίσω του αυτός και οι υπόλοιποι ομοϊδεάτες του με την πολιτική τους.
Πρέπει πλέον να τους ξεμπροστιάζουμε. Να μην τους αφήνουμε άλλο να μπουρδολογούν στα τηλεοπτικά κανάλια και να τους στείλουμε σπίτι τους όλους αυτούς τους εγκληματίες. Οφείλουμε να ανήκουμε στην πλειοψηφία των κατοίκων του Ναυπλίου που συγκεντρώθηκαν σήμερα στη κεντρική πλατεία της πόλης για να γιουχάρουν τον ακροδεξιό πρωθυπουργό μας την ώρα που η πουλημένη δημοτική αρχή, ψηφισμένη από τους ίδιους τους κατοίκους της πόλης (να μη ξεχνάμε την ευθύνη της ψήφου) τιμούσε τον τρελαντώνη. Φυσικά τα προπαγανδιστικά κανάλια θα δείξουν μόνο την τελετή που στοίχισε 6.000 ευρώ παρά την οργή του λαού.
Οφείλουμε να τους διώξουμε κλοτσηδόν τώρα που οι ευρωπαίοι "σύμμαχοί" τους, τους γυρίζουν την πλάτη. Η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ είναι η χειρότερη πολιτική περίοδος. Είναι ένα κεφάλαιο-ντροπή, της σύγχρονης ιστορίας μας και έχουμε την ιστορική ευθύνη να το κλείσουμε με εκκωφαντικό τρόπο, διότι η πράξη μας αυτή πρέπει να ακουστεί μέχρι τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Η κυριαρχία της μίζερης ηττοπάθειας πρέπει να τερματιστεί μαζί με τους ακροδεξιούς...
Δε θέλω να περιφέρομαι άσκοπα στο σπίτι-κελί μου. Δε θέλω να γράφω άλλο άσκοπα.
Θέλω να δράσω. 

Ναυαγοί και ναυάγιο

Γράφει ο Καρτέσιος

Αλήθεια λένε. Δεν υπήρξε κανένα ναυάγιο στη διαπραγμάτευση του Παρισιού, διότι απλώς δεν υπήρξε καμία διαπραγμάτευση. Και δεν υπήρξε καμία διαπραγμάτευση από τη στιγμή που ο Χαρδούβελης ομολογεί ότι «ως χώρα έχουμε ολοκληρώσει το 99% των δεσμεύσεών μας, όμως εκείνοι θέλουν και το 1%». Όταν λοιπόν έχεις ολοκληρώσει το 99% των δεσμεύσεών σου στη Τρόικα, τί ακριβώς έχεις διαπραγματευτεί όλο αυτό το διάστημα που δήθεν διαπραγματεύεσαι; Ποια μνημόνια σκίζεις κάθε μέρα, όταν έχεις ολοκληρώσει το 99% των δεσμεύσεων αυτών των μνημονίων;...
Κι όταν μιλάμε για «δεσμεύσεις» δεν εννοούμε «στιγμιαίες» δεσμεύσεις, αλλά εφ όρου ζωής. Πρόκειται για δεσμεύσεις με όλη την έννοια της λέξης. Δεσμεύουν την κάθε μας μέρα και την κάθε μέρα της κάθε γενιάς που ακολουθεί. Ας δούμε ποιο είναι και αυτό το 1% που επιμένει να ζητά η Τρόικα. Είναι η υπογραφή ενός νέου Μνημονίου, το οποίο όμως –κι εδώ είναι το ενδιαφέρον – δεν αρνείται η σημερινή κυβέρνηση να υπογράψει, απλώς παρακαλά να της δοθεί πίστωση χρόνου ώστε να το υπογράψει μετά την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας.
Σε αυτή την παράταση χρόνου εστιάζεται όλο αυτό που έχουν βαφτίσει «διαπραγμάτευση». Διαπραγματεύονται τον χρόνο που θα είναι ακόμη στην εξουσία. Πρόκειται περί διαπραγμάτευσης καθαρά προσωπικών συμφερόντων του Σαμαρά, του Βενιζέλου και των βουλευτών τους. Αυτό ναι, το δέχομαι. Διαπραγματεύονται όσο μπορούν. Κατά πάσα πιθανότητα θα πάει καλά. Ούτως ή άλλως, ολόκληρο το Σύστημα χρειάζεται χρόνο για να κάψει αποδείξεις απ’ όλα τα σκάνδαλα που δημιούργησε κι απ’ όλες τις συμφορές που συνειδητά έχει προκαλέσει στον τόπο.
Μέχρι τότε το μόνο επιχείρημα της κυβέρνησης θα είναι ότι «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ». Κι εδώ φαίνεται η τεράστια αχαριστία της κυβέρνησης. Αντί να εκφράσει τις μεγάλες της ευχαριστίες στον ΣΥΡΙΖΑ κάθεται και τον κατηγορεί. Κάθε άλλη κυβέρνηση χώρας σε κατάσταση αντίστοιχη με τη δική μας θα ήταν ευτυχής με έναν ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευσή της. Θα ήταν ευτυχής αν είχε μπασταρδέψει τη λειτουργία της Βουλής σε τόσο μεγάλο βαθμό κι όμως η αντιπολίτευση να τη νομιμοποιούσε με την παρουσία της. Θα ήταν ευτυχής αν είχε καταργήσει τις ψηφοφορίες και τις είχε αντικαταστήσει με παραγωγή νομοθετικών διαταγμάτων και όμως η αντιπολίτευση συνέχιζε να τους «ταράζει στη νομιμότητα».
Κάθε κυβέρνηση θα ήταν ευτυχής αν είχε μία αντιπολίτευση που δε μπορούσε να συσπειρώσει τους πολίτες. Κάθε κυβέρνηση θα ήταν ευτυχής αν είχε μία αντιπολίτευση που πρέσβευε το «διαμαρτύρεστε ησύχως». Η κυβέρνηση αυτή πέρασε ανενόχλητη όποιον νόμο θέλησε, έκανε όποια «μεταρρύθμιση» γούσταρε, παραβίασε το Σύνταγμα όσες φορές θέλησε. Κανέναν δε μπορεί να κατηγορήσει αυτή η κυβέρνηση ότι της στάθηκε εμπόδιο. Είχε απέναντί της μία αντιπολίτευση η οποία απλώς αιτούνταν εκλογών. Είχε απέναντί της συνδικαλιστές wannabe βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που απαξίωσαν κάθε έννοια εργατικού κινήματος. Είχε απέναντί της δημόσιους υπαλλήλους που ποτέ δεν απήργησαν για να μη χάσουν το ημερομίσθιο, αλλά κι επειδή έτσι τους έμαθαν. Είχε απέναντί της εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που ποτέ δεν απήργησαν για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Είχε απέναντί της άνεργους και απολυμένους που ποτέ δεν ξεσηκώθηκαν γιατί δεν είχαν κάτι να διεκδικήσουν. Είχε απέναντί της μία Δικαιοσύνη που αν εξαιρέσουμε ότι έβγαλε παράνομες τις μειώσεις μισθών σε δικαστές και ένστολους, νομιμοποίησε όλες τις άλλες μνημονιακές αποφάσεις της κυβέρνησης. ΠΟΙΟΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ; ΚΑΝΕΙΣ!
Κι όμως χρωστάει ακόμη 1% στην Τρόικα. Μόνη της το κατάφερε. Κι ας μιλάει για φόβο πολιτικής αστάθειας. Έτσι βαφτίζει τις δημοσκοπήσεις που φέρνουν πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ. Τις δημοσκοπήσεις! Ας τις καταργήσει, λοιπόν. Ας καταργήσει και την πρόθεση. Ας καταργήσει και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος θα αντιδράσει; ΚΑΝΕΙΣ! Μόνη της απέτυχε αυτή η κυβέρνηση στα πάντα εκτός από ένα. Στο να υπηρετεί τους δανειστές. Αλλά κι αυτό μάλλον είναι δικό μας κατόρθωμα. Της αντιπολίτευσης, των συνδικάτων, της Δικαιοσύνης και των πολιτών.
Άλλωστε επίσης ο ίδιος ο Χαρδούβελης το ομολόγησε: «Το ΔΝΤ είναι αδιάφορο για το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα. Οι δανειστές δεν κάνουν ούτε βήμα πίσω, αδιαφορώντας ποιος είναι στην εξουσία». Αδιαφορούν πλήρως για το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παραμείνουν στην ίδια αφασία οι ψηφοφόροι. Αυτοί οι ναυαγοί χωρίς ναυάγιο. Μόνοι μας το καταφέραμε κι αυτό.

Πηγή: http://kartesios.com/?cat=28

Έχουν δίκιο οι «επικίνδυνοι»

του Τάσου Παππά

«Η ριζοσπαστική αριστερά έχει δίκιο για το χρέος». Δεν το λένε ο Τσίπρας και ο Ιγκλέσιας του Podemos, το λέει ο βασικός αρθρογράφος των Financial TimesΒόλφανγκ Μίνχαου, που δεν είναι αριστερός ο άνθρωπος, νεοφιλελεύθερος είναι. Εγκαλεί την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά επειδή επιτρέπουν στην Ευρώπη να μπει σε οικονομικό χειμώνα παρόμοιο του πυρηνικού (!) και προειδοποιεί τις κατεστημένες δυνάμεις ότι αν δεν αλλάξουν θέση, θα αφήσουν ένα μεγάλο κενό που θα καλυφθεί από κόμματα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos, τα οποία χαρακτηρίζει «κόμματα της σκληρής Αριστεράς». Μάλλον σε ώτα μη ακουόντων απευθύνεται.
Τα κεντροδεξιά κόμματα σ’ όλη την Ευρώπη συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που διατρέχουν. Ακολουθούν κατά γράμμα τις εντολές της Γερμανίας, η ηγεσία της οποίας (Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες)δεν συζητά ούτε το ενδεχόμενο διαγραφής μέρους του χρέους ούτε όμως και οποιαδήποτε πολιτική που θα αμφισβητούσε το διαβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας.
Με ευαγγέλιο τη λιτότητα και με συνεχείς όρκους πίστης στην ελεύθερη αγορά αδιαφορούν για τις συνέπειες των επιλογών τους (φτώχεια, ανεργία, τεράστιες ανισότητες) και για την ενίσχυση των εθνικιστικών και ευρωσκεπτικιστικών ρευμάτων σχεδόν παντού στην Ευρώπη. Από κοντά και η πάλαι ποτέ προστάτιδα των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων σοσιαλδημοκρατία, η παράταξη δηλαδή που δημιούργησε το κοινωνικό κράτος και επέβαλε τη διάχυση των κοινωνικών δικαιωμάτων προς τα κάτω.
Κόμματα που κάποτε είχαν σταθερές σχέσεις με τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους, που ήταν το αποκούμπι των απόκληρων και των αποσυνάγωγων, που αγωνίζονταν για να περιορίσουν την ισχύ των πλούσιων (δεν λέμε για τον σοσιαλισμό γιατί απ’ αυτόν έχουν πάρει διαζύγιο εδώ και δεκαετίες), έχουν μετατραπεί σε θλιβερούς κομπάρσους του έργου που έχει ανεβάσει ο νεοφιλελευθερισμός. Δεν είναι πια κόμματα που μάχονται ούτε καν για τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού (το είχαν πετύχει σε μεγάλο βαθμό στην περιοχή της Σκανδιναβίας τη χρυσή 35ετία), αλλά σχηματισμοί που πρακτορεύουν ανενδοίαστα, και, με το αζημίωτο φυσικά, τα συμφέροντα της πιο χυδαίας και άπληστης μερίδας του πολυεθνικού κεφαλαίου.
Το κακό στην όλη υπόθεση είναι ότι με τη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και την τάση της συντηρητικής παράταξης να υιοθετεί ακροδεξιές λογικές γιατί έτσι νομίζει (ανοήτως) ότι θα κόψει τη φόρα στα νόθα παιδιά της, έχουμε μετατόπιση του κέντρου βάρους προς τα δεξιά. Το καλό είναι ότι με την κατάρρευση των αυταπατών για τον ρόλο των συστημικών κομμάτων γίνεται αυτό που τρέμει ο Μίνχαου: απελευθερώνονται δυνάμεις και αναζητούν την ελπίδα στη ριζοσπαστική Αριστερά.

Πηγή: left.gr

Αμφιλεγόμενη κι επικίνδυνη οργή...

Η κινηματογραφική χρονιά βαίνει προς το τέλος της με μία ακόμη απογοήτευση, αμερικανικής προελεύσεως κι αυτή τη φορά. Χθες αποφάσισα να αφιερώσω για μία ακόμη φορά δύο πολύτιμες ώρες για να "απολαύσω" ένα ακόμη blockbuster. Η ταινία είναι απογοητευτική κι... επικίνδυνη.

Πριν φτάσω στο επικίνδυνο νόημα και τις ύπουλες παγίδες της, θα ήθελα να αναφερθώ στις ερμηνείες και το σενάριο. Για μία ακόμη φορά οι Αμερικανοί το ρίχνουν στο φθηνό μελοδραματισμό. Η προσπάθειά τους είναι υπεράνθρωπη, αυτό το αναγνωρίζω. Οι ίδιοι οι ήρωες όταν προσπαθούν να προσφέρουν λίγο δράμα, αρχίζουν τα κλάματα μήπως και τα δάκρυά τους γίνουν μεταδοτικά στη σκοτεινή αίθουσα. Μάταια όμως. Όσον αφορά όμως τις ερμηνείες, η ταινία είναι γεμάτη από ανούσιους διαλόγους και με επαναλήψεις φράσεων παρόμοιου ύφους με την φωσκολική "Λάμψη" και την "Καλημέρα ζωή". Τέλος μου έκανε άσχημη εντύπωση κάποιες λεπτομέρειες σημαντικές όπως είναι η εξωτερική εμφάνιση των ηρώων σχετικά με την πολεμική κατάσταση στην οποία ζουν, με πιο δυνατό παράδειγμα μία ανατίναξη δύο χειροβομβίδων σε εσωτερικό χώρο, οι οποίες δεν "αγγίζουν" καν τα πτώματα των ηρώων, την ώρα που οι Γερμανοί έσκαγαν σαν μπαλόνια σε κάθε αμερικανική σφαίρα. Όσον αφορά το σενάριο, πιστεύω πως η ταινία έχει ένα αρκετά τραγικό φινάλε, όσο ηρωικό κι αν φανεί στους περισσότερους. Η αλήθεια όμως είναι πως ο μέσος θεατής έχει μάθει να βλέπει ταινίες στυλ Ράμπο, οπότε δε θα του φανεί "παράξενο" το πλάνο με το οποίο κλείνει η ταινία. Επίσης είναι τελείως αβάσιμη και ανόητη μία αντιπολεμική κι ανθρώπινη (υποτίθεται) σκηνή στο τέλος (δεν αναφέρω παραπάνω λεπτομέρειες για να μη χαλάσω την αγωνία σε όσους αποφασίσουν να δουν το έργο).  

Αυτά με την τραγικότητα της ταινίας. Τώρα θα αναφερθώ στους λόγους τους οποίους την θεωρώ άκρως επικίνδυνη. Το βασικό νόημα της ταινίας είναι πως η πολυπόθητη ειρήνη θα ρθει μόνο όταν κάποιος καταφέρει να ξεπαστρέψει ολοκληρωτικά τον εχθρό του. Ο ορισμός της γενοκτονία δηλαδή. 

Η ταινία προσπαθεί να δικαιολογήσει με μεγάλο θράσος την ιμπεριαλιστική δράση των Ηνωμένων Πολιτειών. Το μήνυμα το περνάει ξεκάθαρα. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο. Η ανθρωπιά είναι απούσα, ενώ στη ταινία εξυμνείται ο  "αμερικανικός" ηρωισμός σε αντίθεση με τους Γερμανούς που τους παρουσιάζει ως τέρατα. 

Από την άλλη η ταινία είχε σκοπό να περάσει την ωμότητα του πολέμου αλλά πολλές φορές η υπερβολή φέρνει άσχημα αποτελέσματα και ύπουλες παρερμηνείες. Και στη συγκεκριμένη ταινία η υπερβολή ξεπερνάει τα όρια κατά πολύ.

Το μόνο ενδιαφέρον της ταινίας είναι η πολτοποίηση ενός πτώματος από τα τανκς που μπαίνουν σε μία πόλη, διότι μου θύμισε ένα απόσπασμα από το σπουδαίο αντιπολεμικό βιβλίο του Μαλαπάρτε, "Το δέρμα" αλλά είμαι σίγουρος πως είναι μετρημένοι οι Αμερικανοί που έχουν διαβάσει αυτό το βιβλίο. 

Η ταινία είναι απαίσια. Σίγουρα δε θα βαρεθεί κανείς από τα εφέ, τις εκρήξεις και τους διαμελισμούς αλλά από κει και πέρα τίποτα. Ένα μηδέν.

Δε τη συνιστώ σε κανέναν. 

Μια ανατίναξη που ακούστηκε σ΄ όλο το κόσμο

Το κορυφαίο γεγονός της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης του Ελληνικού Λαού στην Νεότερη Ιστορία είναι η Ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, από τις ενωμένες αντιστασιακές οργανώσεις του Ε.Α.Μ και του Ε.Δ.Ε.Σ την νύχτα της 25ης Νοεμβρίου 1942.
Τον Σεπτέμβριο του 1942 Aγγλικό κλιμάκιο με αρχηγό το συνταγματάρχη Μαγερς αποβιβάζεται κρυφά στην Ελλάδα, έρχεται σε επαφή με τις διάφορες αντάρτικες ομάδες και κατορθώνει να συντονίσει τις ενέργειες τους. Αποτέλεσμα του συντονισμού αυτού ήταν η ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου.
Στην ανατίναξη έλαβαν μέρος 120 άνδρες του Ε.Α.Μ. , 65 του Ε.Δ.Ε.Σ και 12 Αγγλοι κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Αρη Βελουχιώτη και του Ναπολέοντα Ζέρβα.
Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου καθυστέρησε για αρκετές εβδομάδες τον ανεφοδιασμό των Γερμανών που μάχονταν στην Αφρική για ένα τουλάχιστον πολύτιμο μήνα, έδωσε το έναυσμα να φουντώσει το αντάρτικο στα βουνά της Ρούμελης, ανύψωσε το ηθικό των Ελλήνων και καταξίωσε τον ένοπλο αγώνα στην συνείδηση των συμμάχων.

Πως έγινε η επιχείρηση

Το δειλινό της 28ης Σεπτεμβρίου 1942 απογειώθηκαν απ' το Aγγλοκρατούμενο Κάιρο τρία αεροπλάνα. Επιβάτες τους δεν ήταν άλλοι παρά 12 Αγγλοι Σαμποτέρ. Στις αποσκευές τους είχαν 150 κιλά εκρηκτικά , ασυρμάτους εφόδια, και τα αλεξίπτωτά τους. Προορισμός τους κάπου στην ορεινή Στερεά Ελλάδα. Αρχηγός της «επιχείρησης Χάρλιγκ» ορίστηκε ο συνταγματάρχης Έντυ Μάγιερ και υπαρχηγός ο ταγματάρχης Κρις Γουντχάουζ. Ανάμεσά τους και ένας Έλληνας, ο Θέμης Μαρίνος. Αντικειμενικός σκοπός της επιχείρησης, η συνεργασία με Έλληνες αντάρτες για την ανατίναξη μιας εκ των σιδηροδρομικών γεφυρών Γοργοποτάμου, Ασωπού, Παπαδιάς , που βρίσκονται στην ορεινή περιοχή της Λαμίας. Πίστευαν έτσι ότι θα καθυστερήσουν τον ανεφοδιασμό των Γερμανικών στρατευμάτων του Ρόμελ που προήλαυνε στη Αφρική (Africa Korps).
Για τα σημεία πτώσης των αλεξιπτωτιστών - Σαμποτέρ είχαν γίνει προηγουμένως συνεννοήσεις μέσω ασυρμάτου με Έλληνα πράκτορα (Προμηθέας 2). Τα αεροπλάνα όμως το ίδιο βράδυ δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τα οπτικά σήματα (φωτιές ιδιαίτερου σχήματος) και επέστρεψαν στο Κάιρο. Στις 30 Σεπτεμβρίου επιχείρησαν πάλι και οι Σαμποτέρ των δυο αεροπλάνων πήδηξαν κοντά στο χωριό Καρούτες (πάνω απ' την Αμφισσα) της Γκιώνας. Το τρίτο αεροπλάνο γύρισε στο Κάιρο και επέστρεψε με τους αλεξιπτωτιστές στις 27 Οκτωβρίου.
Οι Σαμποτέρ μετά από περιπλανήσεις ήρθαν σε επαφή με τους αντάρτες των 2 κυριοτέρων αντιστασιακών οργανώσεων: του ΕΛΑΣ υπό τον Άρη Βελουχιώτη και του ΕΔΕΣ υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα. Κατέστρωσαν το σχέδιο ανατίναξης της γέφυρας στον Γοργοπόταμο και το βράδυ της 25ης προς 26η Νοέμβριου 1942 ξεκίνησε η επιχείρηση. Τη φρουρά της γέφυρας αποτελούσαν 100 περίπου Ιταλοί και 3-4 Γερμανοί με βαριά πολυβόλα και οπλοπολυβόλα. Οι αντάρτες ήταν περίπου 150 με αριθμητική υπεροχή των Eλασιτών .
Στις 11 το βράδυ όλα τα τμήματα βρίσκονταν στις θέσεις τους. Έκοψαν τα τηλεφωνικά σύρματα και δόθηκε με πυροβολισμό το σύνθημα έναρξης της μάχης. Παράλληλα ξεκίνησε και το έργο των Σαμποτέρ οι οποίοι υπονόμευσαν με εκρηκτικά τις γραμμές του τρένου και τους πυλώνες της γέφυρας. Γύρω στις 1.30 σημειώθηκε η πρώτη έκρηξη. Την ώρα εκείνη κατέφθανε μια αμαξοστοιχία με ενισχύσεις απ' τη Λαμία (Λιανοκλάδι).Το τρένο είχε μπει στη γέφυρα ,όταν έγινε η έκρηξη και συνετρίβει μαζί με ένα τμήμα της. Λίγο αργότερα σημειώθηκε και δεύτερη έκρηξη και έτσι ολοκληρώθηκε η καταστροφή με επιτυχία .
Οι αντάρτες με ελάχιστες απώλειες συμπτύχθηκαν ικανοποιημένοι στο χωριό Μαυρολιθάρι όπου γιόρτασαν την νίκη. Οι απώλειες των Ιταλών ήταν 7 νεκροί, 5 τραυματίες και 2 αιχμάλωτοι. Μετά από λίγες ημέρες ,σε αντίποινα οι Γερμανοί εκτέλεσαν 26 Έλληνες από τα γύρω χωριά .
Η σημασία της ανατίναξης της γέφυρας ήταν τεράστια . Κατ' αρχήν απέκοψε μια απ' τις αρτηρίες ανεφοδιασμού του Ρόμελ και διευκόλυνε τις επιχειρήσεις των συμμάχων στο μέτωπο της Αφρικής . Έπειτα έδωσε στους Γερμανούς να καταλάβουν ότι το αντάρτικο που είχαν υποτιμήσει, φούντωνε και για το λόγο αυτό καθήλωσαν στην Ελλάδα μεραρχίες οι οποίες θα τους χρησίμευαν σε αλλά κρίσιμα μέτωπα (π.χ. Αφρική, Ρωσία).
Η σημαντικότερη όμως συνέπεια έχει να κάνει με τον κλιμακούμενο αγώνα του ελληνικού λαού. Η ανατίναξη ενίσχυσε το ηθικό των Ελλήνων και τους δημιούργησε την αισιόδοξη βεβαιότητα ότι ενωμένοι θα μπορούσαν να πετύχουν πολλά στον αγώνα εναντίον των κατακτητών. Το ψυχρό μάτι του απαλλαγμένου από τις προκαταλήψεις μελετητή της ιστορίας δεν μπορεί παρά να καταλήξει στη ρήση ενός απ' τους πρωταγωνιστές του γεγονότος ,του Κρις Γουντχάουζ: (Ο Γοργοπόταμος) «Χωρίς Ζέρβα δεν γινόταν, χωρίς Αρη δεν πετύχαινε»

Πηγή: http://gorgopotamosvillage.gr/

Ράγιο Βαγιεκάνο: Ένα «γαλατικό χωριό» στο σύγχρονο ποδόσφαιρο

Η είδηση έκανε το γύρο αρκετών διεθνών ΜΜΕ, αποτυπώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα στις χώρες του Νότου. Μια γυναίκα 85 ετών, που ζει εδώ και 50 χρόνια στο Βαγιέκας, ένα προάστιο της Μαδρίτης, αναγκάστηκε με πόνο ψυχής να αφήσει την κατοικία της. Της έγινε έξωση, επειδή είχε μπει εγγυήτρια σε δάνειο του γιου της. Μετά από μια ολόκληρη ζωή, βγήκε στο δρόμο, καθώς το σπίτι της πήγε στην τράπεζα. Η λύση δεν δόθηκε από τον Δήμο ή κάποια οργάνωση αλληλεγγύης. Ο σύλλογος της Ράγιο Βαγιεκάνο, που εκπροσωπεί τις αξίες της συνοικίας της Μαδρίτης, ανέλαβε δράση.
«Η ομάδα δίνει το παρών όλο και περισσότερο στη γειτονιά τος Βαγιέκας. Μπορείς να χάσεις την ιδιοκτησία σου τη Δευτέρα, αλλά επιστρέφεις, ξυπνάς και συνεχίζεις τη μάχη», τόνισε ο προπονητής της ομάδα, Πάκο Χέμεθ. Και ο ίδιος, άλλωστε, είναι μαθημένος στις μάχες. Η ομάδα του τα τελευταία χρόνια επιβιώνει με πενιχρά μέσα, κάνοντας ανά διαστήματα και εξαιρετικά παιχνίδια. Ο Χέμεθ έχει εμφυσήσει ένα μοναδικό μαχητικό πνεύμα στην ομάδα του, η οποία μπορεί να συντριβεί, αλλά θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην αλλάξει το αγωνιστικό της στιλ. Πρόπερσι με τη λογική αυτή τερμάτισε στην όγδοη θέση, παρότι είχε το μικρότερο μπάτζετ της κατηγορίας. Πέρσι σώθηκε στο τέλος και φέτος συνεχίζει τη μάχη. Προτιμά να πέσει μαχόμενη, παρά να συμβιβαστεί.
Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται την καθημερινότητα και οι κάτοικοι του Βαγιέκας. Μιας περιοχής, που όπως μπορείτε να δείτε στο video με το οδοιπορικό που ακολουθεί, είναι... μια κατηγορία μόνη της, παρότι ουσιαστικά αποτελεί μέρος της Μαδρίτης. Με βαθιές εργατικές ρίζες και ιστορικό... αντίστασης. Η Ράγιο παραμένει μία από τις λίγες ομάδες που διατηρεί τόσο μεγάλη τη σύνδεση με τα ιδανικά και τις αρχές της κοινότητας την οποία εκπροσωπεί. Οι κοινωνικές αξίες του ποδοσφαιρικού συλλόγου δημιουργούν την ταυτότητά του. Οι οπαδοί γνωρίζουν ότι αποτελούν τον φτωχό συγγενή του μαδριλένικου ποδοσφαίρου. Και είναι περήφανοι για αυτό! Περήφανοι που λειτουργούν έξω από το σύστημα. Η Ράγιο δεν ελπίζει και πολύ σε τίτλους και διακρίσεις. Γνωρίζει άλλωστε ότι δεν έχει τα μέσα για να «χτυπήσει» τις μεγάλες συμπολίτισσες, τη Ρεάλ και την Ατλέτικο. Είναι όμως «μικρή στο γήπεδο, μεγάλη στις αξίες», όπως παραδέχονται χωρίς ίχνος κόμπλεξ οι οπαδοί της, οι Bukaneros, που στα ισπανικά σημαίνει «πειρατές» και υπάρχουν οργανωμένα από το 1992.
Κόσμος και ομάδα κρατούν ψηλά τη σημαία της διαφορετικότητας και βρίσκονται πάντα στο πλευρό της κοινωνίας και των αδικημένων. Η στήριξη στην ογδοντάχρονη δεν είναι τυχαία.
Στην απεργία των ανθρακωρύχων πρόπερσι καλοκαίρι, γέμισαν με πανό γέφυρα σε κεντρικό δρόμο. Στις αυτοκτονίες στη χτυπημένη από την κρίση Ισπανία, απάντησαν με πανό που έγραφε «δεν είναι αυτοκτονίες, είναι δολοφονίες και ζητούσαν να σταματήσουν οι εξώσεις σε οικογένειες που χρωστούν. Όταν η κυβέρνηση Ραχόι ανακοίνωσε τα μέτρα λιτότητας, η Ράγιο Βαγιεκάνο αποτέλεσε τον μοναδικό σύλλογο στη χώρα που κατέβηκε σε απεργία. Το 2011, με τη στάση πληρωμών στο σύλλογο, κόσμος και ποδοσφαιριστές σχημάτισαν κοινό μέτωπο, ενώ σε ένδειξη αλληλεγγύης οι δεύτεροι συγκέντρωναν χρήματα για το απλήρωτο προσωπικό.
Στη μεγάλη απεργία της 14ης Νοεμβρίου του 2012, οι Bukaneros κάλεσαν με πανό όλο τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους. Αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη ενός μέλους τους, γεγονός που προκάλεσε πράξεις αλληλεγγύης και στην Ελλάδα, με οπαδούς του Ηρακλή να κάνουν συμβολική κατάληψη στο προξενείο της Ισπανίας στη Θεσσαλονίκη. Άμεση ήταν και η αντίδρασή τους μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με πορείες, συνθήματα, πανό. Μέρος της ταυτότητάς τους άλλωστε αποτελεί η αντίθεση σε οποιαδήποτε φασίζουσα συμπεριφορά. Απίστευτα πρωτότυπες είναι και οι χορογραφίες τους. Πέρυσι είχαν κάνει την... κηδεία του σύγχρονου ποδοσφαίρου, ενώ φέτος έστησαν ολόκληρο σκηνικό πάνω στη γνωστή σειρά των Simpsons, για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στα παιχνίδια που γίνονται τις Δευτέρες. Γυναίκες-μέλη των Bukaneros σήκωσαν πανό κατά της απαγόρευσης των εκτρώσεων. Πάντα εναρμονισμένοι με την κοινωνία και τις αρχές τους.
Οι «φρανχιρόχος» συνεχίζουν να αποτελούν ένα γαλατικό χωριό σε περιβάλλον σύγχρονου ποδοσφαίρου. Και όσο επιβιώνουν, αποδεικνύουν στην πράξη ότι όταν υπάρχει η θέληση και η πίστη στις αξίες, στο επαγγελματικό παιχνίδι υπάρχει χώρος για διαφορετικότητα.

Πηγή: http://www.gazzetta.gr/

Ο νέος ρόλος της αστυνομίας έχει πλέον καθιερωθεί

Σήμερα ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έζησε για μία ακόμη φορά τον επικίνδυνο και προβοκατόρικο ρόλο της αστυνομοκρατίας. Για μία ακόμη φορά θύματα έπεσαν οι ηρωικοί κάτοικοι της Ιερισσού οι οποίοι μάχονται για την υγεία τους και για το περιβάλλον. Είναι από τις λίγες κινητοποιήσεις παγκοσμίως στις οποίες δε μπορούν οι νεοφιλελεύθεροι να κατηγορήσουν ή να ειρωνευτούν (διότι είναι πολύ καλοί σ' αυτό). Στις Σκουριές μιλάμε για την υγεία των ανθρώπων και για το περιβάλλον. Τελεία και παύλα. 

Το ανησυχητικό της υπόθεσης όμως είναι πως έχουμε συνηθίσει τον νέο ρόλο της αστυνομίας στην Ελλάδα. Στην αρχή το αντιμετωπίσαμε με χιούμορ αλλά στη συνέχεια επικράτησε η καχυποψία και ο φόβος. Τώρα πια τους αντιμετωπίζουμε με περιφρόνηση διότι τα μαντρόσκυλα του ακροδεξιού καθεστώτος είναι για λύπηση μόνο. 

Οφείλουμε όμως να γνωρίζουμε τη λειτουργία του νέου παρακράτους, το οποίο ανήκει σε ένα ενεργό κομμάτι της αστυνομίας και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη καθημερινότητά μας. Οφείλουμε να θυμόμαστε τις πράξεις τους στο μέλλον διότι αν δούμε στην Ιστορία, είχαν επαναληφθεί στο παρελθόν και σίγουρα θα συμβούν ξανά και στο μέλλον. 

Η αλήθεια είναι πως η αστυνομία απέκτησε ένα νέο ρόλο. Το ενδιαφέρον για τη προστασία του πολίτη και για την κοινή τάξη έχει εξαφανιστεί. Οι μοτοσυκλετιστές της μονάδας ΔΙΑΣ πληρώνονται για να παρκάρουν τα μηχανάκια τους πάνω σε πεζόδρομους και να πίνουν καφέ όλη μέρα όταν δεν συλλαμβάνουν ανθρώπους σε πορείες ή δε σπάνε βιτρίνες σε επεισόδια που προκαλούν οι ίδιοι, κουνώντας τα γκλομπς σαν γιαταγάνια πάνω στις μοτοσυκλέτες. Μπορούμε να τους δούμε σε πολλά σημεία του κέντρου. Όπου έχει everest και πεζοδρόμιο. Εκεί στέκονται όλη μέρα, ενώ γύρω τους η ανομία κυριαρχεί. Ας πάρουμε για μία ακόμη φορά παράδειγμα το πεζόδρομο της Μακρυγιάννη. Αν και πεζόδρομος επισήμως, στη πραγματικότητα είναι δρόμος διπλής κυκλοφορίας ενώ οι διαβάσεις τυφλών είναι χώρος στάθμευσης δίτροχων. Εκεί είναι παρκαρισμένοι και οι ένστολοι πίνοντας καφέ. Κομμάτι της καθημερινής ανομίας μας είναι κι αυτοί. 

Αντιθέτως όμως η ομάδα ΔΙΑΣ και οι ματατζήδες κάνουν "καλά" τη δουλειά τους όταν είναι να διαλύσουν μία διαδήλωση, να δείρουν μαθητές και φοιτητές υπό τις ευλογίες πρυτάνεων και υπουργών παιδείας και να προκαλέσουν εντάσεις και επεισόδια με δικούς τους κουκουλοφόρους σε κάθε διαδήλωση που είναι ειρηνική. Αλλά αυτό που ξεπερνάει πλέον τα όρια είναι πως η ελληνική αστυνομία έχει αρχίσει το πλιάτσικο στους ίδιους τους πολίτες που οφείλει να προστατεύει.

Με τη σημερινή τους στάση στις Σκουριές, η αστυνομία επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά πως ο ρόλος της στην Ελλάδα είναι να προστατεύει το Κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις ιδιωτών. Είναι ανήκουστο αυτό το γεγονός. Δύσκολα μπορούμε να συναντήσουμε σε κάποια άλλη περιοχή του κόσμου, όπου υποτίθεται πως υπάρχει δημοκρατία (αν θέλουμε να πάμε με τα νερά των ακροδεξιών κυβερνώντων που λένε πως έχουμε δημοκρατία), τόσο ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις να φυλάνε ένα εργοτάξιο που σκοτώνει το περιβάλλον και τους κατοίκους της περιοχής. Ή γενικά ένα εργοστάσιο ή μία ιδιωτική επιχείρηση.

Είναι ντροπή για τους ίδιους τους ένστολους που χτυπάνε ανθρώπους και πνίγουν με τα δακρυγόνα τους άλλους τόσους για να διαφυλάξουν "του αφέντη το ψωμί". 

Είναι ηλίθιοι αν δεν καταλαβαίνουν τα λογικά αιτήματα των ανθρώπων της περιοχής. 

Είναι υπάνθρωποι αν δεν σέβονται την υγεία των συνανθρώπων τους.

Η ελληνική αστυνομία είναι πλέον επικίνδυνη.

Η ελληνική αστυνομία είναι άκρως φασιστική.

Η ελληνική αστυνομία οφείλει να διαλυθεί ή να διώξει κάθε νεοναζί που κρύβει στα σπλάχνα της πριν είναι αργά...

Απλά τα πράγματα

Γράφει ο Καρτέσιος

16 Νοεμβρίου 2011, Λουκάς Παπαδήμος: «Πρωταρχικός στόχος η παραμονή μας στο ευρώ». 18 Νοεμβρίου 2014, Γκίκας Χαρδούβελης: «Θα κρατήσουμε την Ελλάδα στο ευρώ».
Ύστερα από τόση εξαθλίωση, ύφεση, θανάτους, καταστροφές κοινωνικών δομών, το ζητούμενο παραμένει το ίδιο. Είμαστε εκεί που ξεκινήσαμε. Στη «σωτηρία της χώρας».
Το σκηνικό σήμερα είναι ακριβώς το ίδιο μ’ εκείνο προ 4ετίας. Η «αγωνία», η «δόση», οι «απαιτήσεις των δανειστών», «θα καταρρεύσουν οι τράπεζες», «η κυβέρνηση δίνει μάχη». Ούτε οι λέξεις δεν άλλαξαν....
Κι άλλωστε πόσες νέες λέξεις να βρεις για τον ίδιο φόβο, τον ίδιο εκβιασμό, την ίδια τρομοκρατία, το ίδιο έγκλημα;
Το σύνολο των «επιτυχιών» της κυβέρνησης Σαμαρά δημιούργησε μία τεράστια αποτυχία. Για εμάς. Για εκείνον προφανώς και θεωρείται επιτυχία η διαρκής εξυπηρέτηση των δανειστών. Οδηγούμαστε σε ένα «επικίνδυνο αδιέξοδο» και το «νέο μνημόνιο είναι η μόνη λύση για να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, να πληρωθούν οι συντάξεις, να σταθούμε όρθιοι, να μην κλείσουν οι τράπεζες και χάσουν τα λεφτά τους οι μικροκαταθέτες». Αυτό θα είναι το επόμενο επεισόδιο. Ακριβώς το ίδιο με το προηγούμενο.
Οι μικροκαταθέτες! Αυτοί δηλαδή που έφαγαν τις καταθέσεις τους πληρώνοντας φόρους, χαράτσια και ιδιωτικά νοσοκομεία επειδή το ΠΕΔΥ του Αδώνεως μάς άφησε χρόνους αβάφτιστο και η αναμονή στα επείγοντα των δημόσιων νοσοκομείων ξεπέρασε τις 6 ώρες. Τόση είναι η αγωνία της κυβέρνησης για τους μικροκαταθέτες! Οι μεγαλοκαταθέτες δε, ανενόχλητοι συνεχίζουν να βγάζουν χρήμα στο εξωτερικό, η λίστα Λαγκάρντ αν βγει σε νέα έκδοση θα πρέπει να τυπωθεί σε μορφή εγκυκλοπαίδειας, οι λίστες Λιχτενστάιν, Καραϊβικής και λοιπές ξεχάστηκαν, περνάνε αυτοί καλά κι εμείς γαμιόμαστε.
Η κυβέρνηση για να γιορτάσει αυτή τη μεγάλη της νίκη απέναντι στα μνημόνια και την ύφεση απαιτεί συναίνεση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι καλόψυχη η κυβέρνηση και θέλει να βάλει στο κάδρο του success story της και τον Τσίπρα. Του ζητά να γιορτάσει κι αυτός την κυβερνητική επιτυχία συνυπογράφοντας τη νέα γραμμή πιστωτικής ευτυχίας που έρχεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται λέγοντας πως δεν του ανήκει αυτή η τιμή. Η κυβέρνηση κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι συνεχίζει την στείρα τακτική των μόνιμων «όχι». Ενώ ως γνωστόν η κυβέρνηση έδωσε πολλές φορές δείγματα ανωτερότητας αποδεχόμενη προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο μεγάλη ανωτερότητα έδειξε η γόνιμη κυβερνητική τακτική ώστε πολλές φορές έκανε τα πάντα για να μη φτάσουν καν προς συζήτηση στη Βουλή οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση τραβάει μεγάλο ζόρι πλέον. Την έπιασε ξανά η κωλοπιπίλα της εθνικής συνεννόησης διότι αν δεν συμφωνήσουμε όλοι μαζί να καταστραφούμε, τότε θα φταίμε εμείς που καταστραφήκαμε. Ποτέ δεν φταίει η κυβέρνηση. Αν η κυβέρνηση παραδεχτεί ότι έχει ευθύνες θα πρέπει να κάνει εκλογές. Να ζητήσει από το λαό να εγκρίνει τη συνέχιση της αποτυχίας της. Η κυβέρνηση λέει ότι αν πάμε σε εκλογές η χώρα θα μπει σε περιπέτειες. Και το λέει σαν η χώρα να μη ζει μία τεράστια και ανυπόφορη περιπέτεια πέντε ολόκληρα χρόνια με θλιβερές επιπτώσεις για μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Το κόμμα της κυβέρνησης δεν θέλει να πάει σε εκλογές επειδή φοβάται ότι αυτό θα ζήσει μια τεράστια περιπέτεια από την οποία θα χρειαστεί να περάσουν χρόνια για να συνέλθει ενώ θα χρειαστούν και δυο – τρεις αλλαγές προέδρων της ΝΔ για να το ξεπεράσει. Όσο για το κακάδι της συγκυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ, αυτό ξέρει ότι θα χρειαστεί τουλάχιστον έναν παπά για να ψάλει τη νεκρώσιμη ακολουθία του.
Ας αποφασίσει, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς. Η κυβερνητική πολιτική του οδήγησε σε επιτυχία ή όχι; Οι δανειστές είναι σωτήρες ή εκβιαστές που «μας ζητάνε να κατεβάσουμε τα παντελόνια»; Κάθε μέρα «σκίζει μνημόνια» ή υπογράφει τα επόμενα; Θέλει να συναντηθεί με τον Τσίπρα για να ζητήσει στήριξη σε μία μάχη εναντίον των δανειστών ή να του ζητήσει να συναινέσει σε ισχυροποίηση της μνημονιακής πολιτικής;
Εμείς, οι πολίτες, γνωρίζουμε τις απαντήσεις. Ο κ. Σαμαράς είτε δεν τις γνωρίζει άρα έχει τεράστιο πρόβλημα αντίληψης είτε υποκρίνεται ότι δεν τις γνωρίζει οπότε έχει τεράστιο πρόβλημα εντιμότητας. Ιδιαίτερα έξυπνος δεν είναι, αλλά ούτε και χαζός. Οπότε η ποινή για εξαπάτηση και κατάχρηση λαού θα είναι τόσο μεγαλύτερη όσο περισσότερο διαρκεί η εξαπάτηση. Αργά ή γρήγορα εκλογές θα γίνουν. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα για τον κ. Σαμαρά σχετικά με την ποινή που θα του ρίξει ο λαός και η Ιστορία.

Πηγή: http://kartesios.com/?p=175800

Ξεκίνησε η ανασκαφή για τα λείψανα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Φως σε μία από τις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας της Ισπανίας επιχειρεί να ρίξει η αρχαιολογική έρευνα που ξεκίνησε σε περιοχή κοντά στη Γρανάδα, με στόχο να εντοπιστεί ο τόπος εκτέλεσης και ταφής του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα από το καθεστώς Φράνκο, το 1936.
Η έρευνα αναμένεται να ολοκληρωθεί τις επόμενες δέκα ημέρες και διεξάγεται σε σημείο που υπέδειξε ο ιστορικός Μιγκέλ Καμπαλέρο Πέρεθ στο βιβλίο του «Οι τελευταίες 13 ώρες του Γκαρσία Λόρκα».
Πρόκειται για τοποθεσία κοντά σε πάρκο που φέρει το όνομα του ισπανού ποιητή και θεατρικού συγγραφέα και το οποίο τη δεκαετία του ’90 η δημοτική αρχή επιχείρησε να μετατρέψει σε γήπεδο ποδοσφαίρου.
Το έργο μπλόκαρε η αδελφή του συγγραφέα. «Το γεγονός ότι δρομολογήθηκε από σοσιαλιστές, κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Εκεί εκτελέστηκαν σύντροφοί σας. Είναι ντροπή» ανέφερε σε επιστολή της προς την περιφερειακή κυβέρνηση της Ανδαλουσίας η 87χρονη τότε Ιζαμπέλ Γκαρθία Λόρκα.
Όπως γράφει ο Guardian, εκτός από τα λείψανα του Λόρκα, οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι θα ανακαλύψουν μαζικούς τάφους χιλιάδων αμάχων που εκτελέστηκαν στη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου (1936-1939).
«Εκτιμάται πως στην περιοχή βρίσκονται θαμένοι περίπου 3.500 αγνοούμενοι. Δεν ψάχνουμε μόνο για ένα πρόσωπο, αλλά για όλους αυτούς» δήλωσε στη βρετανικη εφημερίδα αξιωματούχος της περιφερειακής κυβέρνησης της Ανδαλουσίας.
Η συγκεκριμένη ανασκαφή είναι μία από τις 40 αντίστοιχες έρευνες των τελευταίων ετών, που ξεκίνησαν με αφορμή την εκστρατεία οικογενειών των θυμάτων του καθεστώτος Φράνκο. Δεδομένου ότι ο Λόρκα είναι το πλέον γνωστό θύμα της δικτατορίας, οι προσδοκίες από την ανασκαφή κοντά στη Γρανάδα είναι υψηλές.
Όμως «το να βρούμε τα λείψανα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα είναι σαν να βρίσκουμε βελόνα στα άχυρα» λέει ο ίδιος αξιωματούχος και προσθέτει: «Επιτυχία θα είναι για εμάς να τους βρούμε όλους».
Σε περίπτωση που η ανασκαφή φέρει στο φως ανθρώπινα οστά τότε τον λόγο θα έχει η δικαιοσύνη που θα καθορίσει τα επόμενα βήματα για την ταυτοποίηση των νεκρών.

Πηγή: http://anaskafi.blogspot.gr/2014/11/blog-post_85.html

Ida

Είναι γνωστό πως το ασπρόμαυρο δεν ελκύει ιδιαίτερα τον κόσμο στο σινεμά καθώς το θεωρεί παλιομοδίτικο και ξεπερασμένο. Πόσο μάλλον όταν η ταινία έχει κάδρο 4:3. Υπάρχουν όμως κάποιοι δημιουργοί που αγνοούν τις αγκυλώσεις αυτές καθώς ενδιαφέρονται για ένα συγκεκριμένο κινηματογραφόφιλο κοινό. Ο Πάβελ Παβλικόφσκι, χωρίς να διεκδικεί κατακτήσεις στον εμπορικό κινηματογράφο, προσφέρει ένα κομψό αριστούργημα με εκπληκτικά κι άκρως ισορροπημένα πλάνα, κάποια σχεδόν στατικά που θα μπορούσαν άνετα να εκτεθούν στις αίθουσες μιας καλαίσθητης φωτογραφικής συλλογής.
Η Πολωνία μας έχει εντυπωσιάσει πολλές φορές τόσο στη μουσική όσο και στον κινηματογράφο. Διόλου τυχαίο καθώς οι Πολωνοί είναι ένας ιδιαίτερος κι άγνωστος για πολλούς λαός, με εκλεπτυσμένη παιδεία αλλά και με ένα σκοτεινό παρελθόν τόσο κατά τη περίοδο του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου όσο και μετά. 

Η ταινία τοποθετείται χρονικά κάπου στη μέση. Ο πόλεμος είχε τελειώσει, το μεγαλύτερο μέρος του εβραϊκού πληθυσμού έχει εξοντωθεί από τους ναζί αλλά κι από κάποιους κατοίκους αυτής της χώρας που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Μετά το τέλος του πολέμου, έχοντας αφήσει μια κοινωνία σοκαρισμένη και μια χώρα ισοπεδωμένη, είναι αναμενόμενο να επέλθει η λήθη ως φάρμακο για να επουλωθούν οι ανοιχτές πληγές. Τα σκυθρωπά βλέμματα, η ένοχη σιωπή και τα αφιλόξενα μέρη κρύβουν σκοτεινά μυστικά που στοιχειώνουν ανθρώπους και τόπους.
Μέσα σ' αυτό το ομιχλώδες τοπίο, μας συστήνεται μια νεαρή μοναχή, η οποία λίγο πριν δώσει τους όρκους αγνότητας, μαθαίνει από την ηγουμένη πως έχει μια συγγενή που βρίσκεται ακόμα στη ζωή. Η νεαρή επιθυμεί να συναντήσει τη θεία της, φεύγοντας για πρώτη φορά από το μοναστήρι. Όμως η θεία της είναι μια τελείως διαφορετική προσωπικότητα. Κυνική και σκληρή, της αποκαλύπτει χωρίς περιστροφές την εβραϊκή της καταγωγή και το πραγματικό της όνομα. Μετά το πρώτο σοκ, της αποκαλύπτει την ιστορία των γονιών της, οι οποίοι αφού πρώτα εκδιώχθηκαν από το χωριό που έμεναν, στη συνέχεια προδόθηκαν από τους συγχωριανούς τους, οι οποίοι στην αρχή τους προστάτευαν. Σε αντίθεση με τους γονείς της, η θεία της γλίτωσε γιατί πρόλαβε να βγει στην αντίσταση ενώ η νεαρή πρωταγωνίστρια σώθηκε διότι οι γονείς της την είχαν αφήσει σε ένα καθολικό μοναστήρι να ανατραφεί. Οι δυο τους μαζί θα ξεκινήσουν ένα οδοιπορικό στην πολωνική ενδοχώρα, αναζητώντας τα λείψανα των ανθρώπων τους, προσπαθώντας μ' αυτόν τον τρόπο να κλείσουν τις δικές τους ανοιχτές πληγές.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αναπτύσσεται μία ιδιαίτερη χημεία ανάμεσα στη θεούσα ανιψιά και την άθεη θεία καθώς η μαχητικότητα του σκεπτικισμού συγκρούεται με το πείσμα της πίστης. Μέσα σ' αυτήν την εποικοδομητική κόντρα αναπτύσσεται παράλληλα κι ένας κρυφός θαυμασμός μεταξύ τους. Οι δυο τους θα 'ρθουν πιο κοντά, στο κοινό τους αγώνα για την ανάδειξη της αλήθειας, κάτι που θα τις οδηγήσει σε μία αντιπαλότητα απέναντι στην σιωπηλή ενοχή των κατοίκων της πόλης που ζούσαν πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Όταν όμως βρεθούν μπροστά στην πολυπόθητη αποκάλυψη, θα ακολουθήσει ένας βουβός θρήνος. Ύψιστη αξιοπρέπεια και υπέροχο ήθος από δύο προσωπικότητες τελείως διαφορετικές αλλά αρμονικά ισορροπημένες σε έναν κόσμο σκληρό και σκοτεινό όπως ήταν η Πολωνία εκείνη τη περίοδο.

Η εξαιρετική σκηνοθεσία κι η αριστοτεχνική ασπρόμαυρη φωτογραφία, μας προσφέρουν μια πειστική απεικόνιση της Πολωνίας του 1960. Επίσης οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εξαιρετικές. Φυσικά τις εντυπώσεις κλέβει η Agata Trzebuchowska στον ρόλο της Ida με τη σπάνια ομορφιά της και το αψεγάδιαστο πρόσωπό της να έρχονται σε αντίθεση με το αποφασιστικό και ψυχρό της βλέμμα. Όμως εγώ λάτρεψα περισσότερο τον ρόλο της Agata Kulesza ως μιας ψυχρής και σκληρής δικαστίνας. Ένας πληγωμένος αλλά αρκετά αυστηρός χαρακτήρας που κουβαλάει ένα βαρύ μυστικό έχοντας ως απώτερο σκοπό να εκδικείται όλους όσους έσπειραν τον θάνατο στη χώρα της μέχρι να κλείσει η ανοιχτή της πληγή. Η αποκάλυψη κι η τελική της "απόδραση" οδηγούν σε μία αυθαίρετη αγιοποίηση του χαρακτήρα της, σε αντίθεση με την Ida που αποκτά μια ανθρώπινη υπόσταση παρασυρόμενη από την γοητεία της ηδονής.
Έπειτα η εντυπωσιακή γκρίζα ατμόσφαιρα που αποτυπώνεται με τη μαυρόασπρη φωτογραφία του Lukasz Zal, μας προσφέρει προσεγμένα κάδρα υψηλής αισθητικής και έξοχης αρχιτεκτονικής δομής. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση κι απ' όσο θυμάμαι δεν το 'χω παρατηρήσει σε άλλες ταινίες, είναι η τοποθέτηση των προσώπων χαμηλά στο κάδρο δίνοντας χώρο σε διάφορα άλλα στοιχεία να πλημμυρίσουν το χώρο, κάνοντάς με να απολαύσω το δημιούργημα του Πάβελ Παβλικόφσκι ως μια κινούμενη φωτογραφική έκθεση παρά ως ταινία. Κι αυτό για μένα είναι ένα δύσκολο στοίχημα που κατάφεραν να κερδίσουν τόσο ο σκηνοθέτης όσο κι ο φωτογράφος της ταινίας.

Η ταινία είναι ένα μικρό οδοιπορικό στην προσωπική και συνάμα στη συλλογική μνήμη, ειδικά όταν η μνήμη ενός ανήκει σε ένα κομμάτι της ιστορίας μιας πόλης, μιας χώρας ακόμη και μιας ηπείρου. Πληγές, απογοητεύσεις και προσωπικά δράματα δοσμένα με υπαρξιακή χροιά. Λιτή αφήγηση ντυμένη με γκρίζες αποχρώσεις που προσφέρουν μια διαχρονικότητα στη θεματολογία της ταινίας. Εντυπωσιακά πειστική η κομψότητα της δεκαετίας του '60 συνοδευόμενη με την αντίστοιχη μουσική, ειδικά όταν παίζουν κομμάτια του πολυαγαπημένου άγιου της τζαζ John Coltraine.
Στην ταινία βρήκα αρκετά κοινά σημεία της πολωνικής με την ελληνική κοινωνία απέναντι στο εβραϊκό ζήτημα. Πολωνοί είχαν καταλάβει σπίτια Εβραίων, επιμένοντας πως πάντα ανήκαν σ' αυτούς. Το λεηλατημένο εβραϊκό κοιμητήριο μου θύμισε περιπτώσεις όπως στη Θεσσαλονίκη που το αντίστοιχο κοιμητήριο μετατράπηκε σε θεολογική σχολή ενώ στην Χίο χτίστηκε πάνω του ένα θεόρατο ξενοδοχείο. Αυτή η βίαιη αποκοπή με τον παρελθόν κι η εγκληματική παραποίηση της ιστορίας, οδηγεί στην επικίνδυνη επανεμφάνιση του ευρωπαϊκού σκοταδισμού.
Με τους τίτλους τέλους κυριαρχεί η σιωπή δίνοντας το περιθώριο στους θεατές να προβληματιστούν με τη διαχρονικότητα του θέματος. Τα υπέροχα πλάνα, ο δυναμισμός της τζαζ και το διαπεραστικό βλέμμα των δυο πρωταγωνιστριών αρκούν για τον ατέρμονο διάλογο που οφείλουμε να πιάσουμε με το παρελθόν πριν είναι πολύ αργά...


Βαθμολογία: 9/10

Όπως άλλοτε...

Η συγκεκριμένη φωτογραφία δεν τραβήχτηκε πριν από 41 χρόνια, αλλά πριν από λίγες ώρες, επεξεργασμένη από έναν διαδικτυακό "φίλο". Από το πρωί άκουγα για 7.000 αστυνομικούς στην πρωτεύουσα. Στην αρχή πίστευα πως τόσο μεγάλο αριθμό έχω συναντήσει ξανά στο παρελθόν. Όμως η πραγματικότητα με διέψευσε. Σε κάθε στενό του κέντρου συναντιόμουν με κάποιον ένστολο ή με κάποιον ύπουλο ρουφιάνο ασφαλίτη. 

Όμως το σοκ το έζησα στη στροφή της Σταδίου προς το Σύνταγμα. Οι κλούβες παραταγμένες σε μία περίεργη καμπύλη, η οποία μας έσπρωχναν προς τα πάνω. Όμως έναν πανικό μου τον προκάλεσε η τριπλή ζώνη ματατζήδων οι οποίοι προστάτευαν... τα ξενοδοχεία (φωτογραφία ανάρτησης). Με ψηλά το κεφάλι τους προσπεράσαμε... 

Παρ' όλη την αστυνομοκρατία και τον φόβο για τυχόν προβοκάτσια, ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους να τιμήσει το Πολυτεχνείο. Από απόψε όμως τα συστημικά κανάλια κι από αύριο οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες θα μιλάνε για μία ακόμη μέρα επεισοδίων και ζημιών στο κέντρο της Αθήνας. Για τον περισσότερο κόσμο που προτιμάει την άνεση του καναπέ, θα περαστεί με μεγάλη επιτυχία η προπαγάνδα και για μία ακόμη φορά θα ακουστεί το ερώτημα, "μα γιατί θέλουν οι νεολαίοι να τα σπάνε κάθε 17 Νοέμβρη". 

Την ίδια στιγμή όσοι κατεβήκαμε απόψε στους δρόμους θα νιώθουμε τη μοναξιά της αλήθειας. Η πορεία ήταν τεράστια. Είχα χρόνια να δω τόσο κόσμο συγκεντρωμένο. Η πορεία ήταν άκρως ειρηνική. Ο κόσμος δε προκάλεσε ούτε μία φορά. Αντιθέτως το σημερινό καθεστώς, έδειξε πως εκτός από ηλίθιο κι επικίνδυνο, είναι και πολύ εγωιστικό. Τα όργανα καταστολής ένιωσαν ηττημένα μετρώντας τα χιλιάδες κεφάλια που γέμισαν τους δρόμους. Δυστυχώς, γι' αυτούς, οι τρομοκρατία τους τις προηγούμενες μέρες, δεν έπιασε. Αντιθέτως πείσμωσε τον κόσμο και τον κατέβασε στους δρόμους. Αυτό ενόχλησε τους ματατζήδες οι οποίοι σαν κοπρόσκυλα όρμησαν στο πλήθος, και συγκεκριμένα στο γνωστό μαύρο μπλοκ (για να μπορούν να χουν άλλοθι) κι έσπασαν την πορεία στη μέση. 

Ήταν ανατριχιαστικό να περνάς την αμερικανική πρεσβεία και να ακούς στο βάθος να σκάνε οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και τα δακρυγόνα. Κι ενώ κατηφορίζαμε μέσω Μιχαλακοπούλου προς το κέντρο, διαπιστώσαμε πως κανένας δεν έφυγε από τη θέση του. Οι υπόλοιπες παρατάξεις συνέχιζαν ακάθεκτες τη πορεία τους. Κι αυτό με γέμισε περηφάνια που ανήκω σε ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο πεισμώνει όλο και πιο πολύ κάθε φορά που το καθεστώς τρομοκρατεί τον ελληνικό λαό. 

Τα αιτήματα που ακούγονταν 41 χρόνια δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμα. Το "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" όχι μόνο δεν έχουν εκπληρωθεί αλλά πλέον τα χάνουμε μέσα από τα χέρια μας με τα αντιδημοκρατικά κι απάνθρωπα μέτρα που παίρνει αυτή η κυβέρνηση κάθε μέρα. Το άσχημο είναι πως δεν ξέρουμε πως θα τα διεκδικήσουμε. Οι πορείες και οι απεργίες δε βοηθάνε. Οφείλουμε να εμπνευστούμε από τις παλαιότερες γενιές για να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο θα αγωνιστούμε σήμερα...

Ο καιρός περνάει. Δεν πρέπει να ζήσουμε μία ακόμη χαμένη άνοιξη...

Το κομμένο χέρι του φιλήσυχου

του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Τους συμβολισμούς δεν τους σκέφτηκαν; Δεν σκέφτηκαν τι σημαίνει να κλείνεις τα πανεπιστήμια τρεις μέρες πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου, να βάζεις μπροστά στις πύλες σιδερόφρακτους ένστολους, να χτυπάς αλύπητα νέους ανθρώπους; Δεν σκέφτηκαν πόσο βαρύ είναι να χύνεται αίμα φοιτητών σαράντα ένα χρόνια μετά το αιματοκύλισμα των χουνταίων;
Τους σκέφτηκαν τους συμβολισμούς, γι' αυτό έκαναν ό, τι έκαναν. Το έκαναν για να δείξουν στο πόπολο ότι είναι έτοιμοι για όλα, το έκαναν για να σπείρουν τρόμο, το έκαναν για να βγουν τα φασιστοειδή τους και να αποκαλέσουν τους φοιτητές εκκολαπτόμενους τρομοκράτες. «Εμείς είμαστε με τους μέσα κι εσείς με τους έξω» είπε ο ανεκδιήγητος Μαρκόπουλος και νομίζω ότι η απάντηση που του αξίζει είναι τούτη: Δεν ξέρω με ποιους είστε σήμερα, τη 17η Νοεμβρίου του 1973, πάντως, κάποιοι εκ των βουλευτών της Ν.Δ. θα ήταν απαξάπαντος με τους έξω.
Η ειρωνεία της Ιστορίας. Έδερναν φοιτητές έξω από τη Νομική και το Πολυτεχνείο, για να υπερασπιστούν, δήθεν, τη νομιμότητα και την ίδια στιγμή έπαιρναν πίσω τον νόμο που οι ίδιοι ψήφισαν επειδή τους το ζήτησε η τρόικα. Χθες είδαμε με τα μάτια μας την τελετουργία του δημόσιου εξευτελισμού των βουλευτών της πλειοψηφίας, που σήκωναν ένας-ένας το χεράκι τους και ψήφιζαν κατά του εαυτού τους, άβουλες και κακομοίρικες μαριονέτες, δεμένες στις αόρατες κλωστές της Μέρκελ.
Καλά να πάθουν, τους αξίζει ο δημόσιος εξευτελισμός, είναι η ελάχιστη τιμωρία για το κακό που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν στη χώρα και τον λαό της. Αξίζει ακόμη περισσότερο ο εξευτελισμός στους βουλευτές που διαμαρτύρονται, που φωνασκούν, που κορυβαντιούν και στο τέλος το σηκώνουν κι εκείνοι το χεράκι, σαν καλά και πειθήνια μερκελάκια.
Όσο εξευτελίζονται, τόσο θα δέρνουν, όσο θα σκύβουν το κεφάλι στους δανειστές τόσο θα γκαρίζουν για τρομοκράτες που απειλούν τη ζωή και την περιουσία του φιλήσυχου πολίτη. Αυτό είναι, άλλωστε, το έσχατο αποκούμπι τους, ο φόβος και ο τρόμος του φιλήσυχου, που μέσα από διάφορες χημικές διεργασίες μπορεί να μετατραπεί σε ψήφο στη συγκυβέρνηση ή έστω σε επιλογές τύπου Σταύρου Θεοδωράκη, που είναι και Νουνού και λάιτ: Όλη η γεύση του Μνημονίου με ελάχιστες θερμίδες και ακόμη λιγότερες ενοχές.
Βλέπει ο φιλήσυχος το αίμα στα σκαλιά της Νομικής και κουλουριάζεται ενστικτωδώς στον καναπέ του. Ακούει κάθε πρωί τον Τράγκα, το τροχιοδεικτικό βλήμα του καθεστώτος, να προφητεύει τον διαμελισμό της Ελλάδας και βάζει το κεφάλι βαθιά στο μαξιλάρι. Τρέμει ο φιλήσυχος τον διαμελισμό της χώρας και δεν αντιλαμβάνεται τον διαμελισμό το δικό του. Κάθε πρωί έχει λιγότερο ένα δάκτυλο, ένα πόδι, ένα πλευρό, ένα μάτι, ένα συκώτι, στο τέλος θα μείνει μόνο το χέρι, να τρέξει πάνω στα δάχτυλά του μέχρι την κάλπη και να ψηφίσει Σαμαρά και Βενιζέλο. Και μετά το χέρι θα κοπεί και δεν θα απομείνει τίποτα.

Πηγή: Αυγή

Νυν και ΑΕΙ

του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Δεν είμαι από εκείνους που καμαρώνουν για την πορεία του φοιτητικού κινήματος τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Δεν πιστεύω στις μειοψηφικές κινητοποιήσεις, ούτε στην άσκηση βίας μέσα στα πανεπιστήμια, ούτε στη συνδιαλλαγή των φοιτητικών παρατάξεων με τους καθηγητές, ούτε στους αιώνιους φοιτητές, ούτε στην απόρριψη της σύνδεσης των ΑΕΙ και των ΤΕΙ με την παραγωγή και την αγορά.
Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι μπορώ να αποδεχτώ την αστυνομική λογική, τον τσαμπουκά και τον αυταρχισμό του κ. Φορτσάκη και των ομοίων του. Δεν μπορώ να δεχτώ την απαξίωση της δημόσιας παιδείας, το μποτιλιάρισμα των φοιτητών στις αίθουσες, την απογύμνωση των πανεπιστημίων από το διοικητικό προσωπικό, τους σεκιουριτάδες, τους πολυθεσίτες εκπροσώπους της εξουσίας, την αναδιοργάνωση της παιδείας με όρους φάμπρικας. Δεν μπορώ να δεχτώ την ανεξέλεγκτη βία των ΜΑΤ, την αλητεία να αποκαλείται νόμος και τάξις, τις ασκήσεις αστυνομικής γυμναστικής που οργανώνονται για λόγους σωφρονισμού της κοινής γνώμης, με προεκλογικό ορίζοντα. Και φυσικά δεν μπορώ να ανεχθώ την αποσιώπηση όλων αυτών από τα ΜΜΕ, την επιλεκτική προβολή του λόγου της εξουσίας, την προβολή των φοιτητών και της νεολαίας ως προβληματικών και αποσυνάγωγων. γι' αυτό και είμαι μαζί τους.
Δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν εύλογη την εθιμικώ δικαίω κατάληψη του πανεπιστημίου λόγω της επετείου του Πολυτεχνείου. Δεν πιστεύω ότι καλό πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο που καίγεται, καλό πανεπιστήμιο θεωρώ το ανοιχτό πανεπιστήμιο, το πανεπιστήμιο όπου ο διάλογος, η έρευνα και η αναζήτηση της γνώσης ανθίζουν ανεμπόδιστα, όπου η δημοκρατία και η συλλογικότητα εφαρμόζονται στην πράξη.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορώ να διανοηθώ ένα πανεπιστήμιο όπου θα κυριαρχούν ο φόβος, η καταστολή και η στυγνή πειθαρχία, η ηθικολογία και ο ρεβανσισμός.
Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι η παιδεία είναι υπόθεση κυρίως υλικών πόρων, πιστεύω ότι είναι πρωτίστως θέμα έμπνευσης και δημιουργικότητας, υπόθεση κινητοποίησης όλων των διαθέσιμων πόρων, των ηθικών πρώτα πρώτα, ώστε το πανεπιστήμιο να λάμψει, να ανοιχτεί στην κοινωνία και στην αγορά και να γίνει ο μοχλός μιας μεγάλης πολιτιστικής επανάστασης που θα αντιστρέψει αξίες και προτεραιότητες, που θα βάλει τον άνθρωπο και τη γνώση πάνω από τα κέρδη, τους αριθμούς και τις ψυχρές επιστημονικές τεχνικές. Μονάχα μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία, νομίζω, θα υπερβούμε και την κρίση που μας ταλανίζει. Όλα τα άλλα αποτελούν λογιστικές ρυθμίσεις υπέρ των δανειστών του κράτους.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορώ να συναινέσω σε προκρούστιες μνημονιακές πολιτικές για την παιδεία, στην εξαθλίωση διδασκόντων και φοιτητών, στη λογιστική προσέγγιση της επιστήμης και της έρευνας, σε ανάλγητες ταξικές επιλογές, στην αποθέωση μιας ψευτοτεχνοκρατικής λογικής που θέλει να κόψει και να ράψει το πανεπιστήμιο στα μέτρα μιας στενής τεχνικής εξειδίκευσης.
Δεν είμαι απ’ αυτούς που δεν τους πειράζει το πανεπιστήμιο να είναι βρώμικο, άγονο και κλεισμένο αυτιστικά στη λογική των φοιτητικών παρατάξεων, της πελατειακής αποκέντρωσης και της επιστημονικής ευκολίας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το πανεπιστήμιο μπορεί ν’ αλλάξει με όρους Σχολής Ευελπίδων, ότι μπορεί να καταλύεται η αυτονομία του κατά το δοκούν, ότι μπορεί να υφίσταται αμαχητί της αλλεπάλληλες δήθεν μεταρρυθμίσεις που απεργάζονται οι κυβερνώντες, άλλοτε γιατί προσπαθούν να μεταφυτεύσουν με άκριτο τρόπο ξένα πρότυπα, άλλοτε γιατί απλώς θέλουν να επιβάλουν οικονομίες και άλλοτε γιατί επιδιώκουν να ξηλώσουν τα δημόσια πανεπιστήμια, να τα απαξιώσουν στα μάτια φοιτητών και γονέων και να εφαρμόσουν τα αγοραία σχέδιά τους.
Δεν είμαι απ’ αυτούς που θεοποιούν τις εθνικές επετείους, ακόμα και αυτήν του Πολυτεχνείου. Παρακολουθώ χρόνια τώρα την τυποποίηση των αγωνιστικών εκδηλώσεων και ακούω με επιφύλαξη τα συνθήματα των ημερών, αναγνωρίζοντας σ’ αυτά στοιχεία ενός μνημόσυνου μάλλον, παρά μιας επίκαιρης αγωνιστικής συνέχειας. Μιας μίμησης περισσότερο παρά μιας επανεφεύρεσης του μαχητικού πνεύματος, όπως συνέβη το ’72-’73. Ενός κινήματος που δεν το λες εύκολα κίνημα, γιατί βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση και έχει χάσει μεγάλο μέρος από την καθολικότητα και τον ενωτικό χαρακτήρα που πρέπει να χαρακτηρίζει ένα μαζικό κίνημα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα συμπαραταχθώ ποτέ με τους αιώνιους απόντες, με τους ρεβανσιστές που ουδέποτε χώνεψαν το Πολυτεχνείο και το νόημά του, που σ’ αυτό έβλεπαν μονάχα την αναταραχή και όχι το μεγαλείο, την πρόσκαιρη καταστολή του και όχι τον καταλυτικό του ρόλο στην πτώση της χούντας. Σε όλους εκείνους που σαράντα ένα χρόνια τώρα προσπαθούν να ροκανίσουν μία προς μία τις κατακτήσεις του Πολυτεχνείου και να ακυρώσουν τα ανεκπλήρωτα όνειρα.
Δεν είμαι απ’ αυτούς που χαϊδεύουν τα αφτιά της νεολαίας αποθεώνοντας την αθωότητά της, ούτε απ’ αυτούς που κλαυθμυρίζουν νύχτα-μέρα για το κακό που τη βρήκε, και αυτομαστιγώνονται επειδή τους παραδίδουμε τη χώρα σε χειρότερη μοίρα από ό,τι την παραλάβαμε. Όχι γιατί δεν συμμερίζομαι -εν μέρει τουλάχιστον- τις διαπιστώσεις, αλλά γιατί είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η δημόσια ρητορική αδρανοποιεί εντέλει τη νεολαία, κινδυνεύει να την οδηγήσει σε παθητικότητα ή και σε παραίτηση – στο βαθμό βέβαια που η νεολαία παίρνει υπόψη της όσα λένε οι μεγάλοι ή παρακολουθεί την ατζέντα της τηλεόρασης, πράγμα που ευτυχώς δεν συμβαίνει.
Βλέπω όμως αυτά τα παιδιά που βγήκαν από ένα υποβαθμισμένο σχολείο για να περάσουν σε ένα υποβαθμισμένο πανεπιστήμιο, που τρώνε στη μάπα ό,τι μεταρρύθμιση κατέβει στο κεφάλι των εκάστοτε υπουργών Παιδείας, που για να δημιουργήσουν και για να απογειωθούν -επιστημονικά και προσωπικά- χρειάζονται ένα οργανωμένο πλαίσιο, όραμα, έμπνευση και προσανατολισμό, αλλά τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει, κι όταν υπάρχει στερείται αξιοπιστίας και νομιμοποίησης. Που βιώνουν στο πετσί τους την κατάθλιψη των μεγάλων -μαζί με τη δική τους εφηβική κατάθλιψη-, αλλά που δυσκολεύονται ακόμα και να τους αμφισβητήσουν πλέον, γιατί η εφηβική αμφισβήτηση χάνει μεγάλο μέρος από το νόημά της όταν στρέφεται εναντίον καθημαγμένων γονέων. Βλέπω παιδιά που αναζητούν ίσως νέες μορφές αγώνα και κίνητρο για να μορφωθούν και να δημιουργήσουν, αλλά δεν τα έχουν βρει ακόμα. Να τα αναζητήσουμε μαζί - χωρίς πατερναλισμούς.
Ξέρω βέβαια την ένσταση: Συζητήσιμα όλ’ αυτά, αλλά γιατί τα λες τώρα, την ώρα που χτυπάνε τα κλομπ πάνω στις ασπίδες ή σε κεφάλια, γιατί ασκείς αυτή την κριτική κάτω από τον ήχο των χειροβομβίδων κρότου λάμψης, μέσα στη θολούρα και την ασφυξία των χημικών.
Τα λέω ακριβώς τώρα, γιατί ποτέ δεν είναι άκαιρη αυτή η κριτική, γιατί έχουμε ήδη καθυστερήσει να αναμετρηθούμε με τα αγωνιστικά στερεότυπά μας και με τα φαντάσματα ενός κινήματος που έχασε προ πολλού την ακτινοβολία του και έγινε υπόθεση περισσότερο μειοψηφιών, παρά των ίδιων των φοιτητών. Τα λέω όλ' αυτά τώρα γιατί έχουμε καθυστερήσει να ανοίξουμε μια σοβαρή κουβέντα σχετικά με το είδος των πανεπιστημίων που θέλουμε - μιλάμε περισσότερο γύρω από το τι δεν θέλουμε. Τα λέω όλ’ αυτά τώρα, γιατί το επίκαιρο νόημα του Πολυτεχνείου είναι, κατά την άποψή μου, να ξεφύγουμε από τις ευκολίες της μεταπολίτευσης και να ξαναδούμε από την αρχή τους σκοπούς, τις προτεραιότητες και τις μεθόδους.
Κι ακόμα, τα λέω όλ’ αυτά τώρα γιατί πιστεύω στη νεολαία και στη δυναμική της, άρα πιστεύω και στην ανάγκη να μιλάει κανείς μαζί της με ευθύτητα, ίσος προς ίσον. Ούτε να την κανακεύει, και ούτε, πολύ περισσότερο, να τη νανουρίζει.

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/article/69165/Nun-kai-AEI

Έλλειμμα δημοκρατίας και ισχυρή πόλωση

Χθες το διαδίκτυο έγινε για μία ακόμη φορά πεδίο πόλωσης και μάχης, με τη μία μεριά να υποστηρίζει τον αγώνα των φοιτητών και την άλλη, τη νεοφιλελεύθερη, να μιλάει με έναν αρκετά ειρωνικό τόνο κατά των νεαρών που επιδιώκουν να κάνουν καταλήψεις αποφεύγοντας όμως να καταδικάσουν την ωμή βία της αστυνομίας.
Μου φαίνεται αρκετά τραγική η συμπεριφορά των νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια έχουν μάθει να κρίνουν αμέσως την αξιωματική αντιπολίτευση σε κάθε τρομοκρατική ενέργεια, απαιτώντας από τον ΣΥΡΙΖΑ να καταδικάσει κάθε μορφή βίας τη στιγμή που οι ίδιοι δε βγάζουν τσιμουδιά  στις άνανδρες επιθέσεις των οργάνων καταστολής ενάντια των συμπολιτών τους. Μάλιστα χθες η επίθεση των ματατζήδων ήταν τόσο εξοργιστική κι αδικαιολόγητη αλλά κανένας τους δε μίλησε για μία ακόμη φορά.
Η συμπεριφορά των νεοφιλελεύθερων μου θυμίζει τις ανεύθυνες στάσεις υποταγμένων πολιτών και μελών της κοινωνίας που είχαν άμεση σχέση με τους Γερμανούς αλλά και τους χουντικούς μετέπειτα. Το κράξιμο αυτών των ανθρώπων απέναντι στους φοιτητές σήμερα μοιάζει απίστευτα με τη στάση που είχε κρατήσει ένα κομμάτι της κοινωνίας μας απέναντι στους φοιτητές του Πολυτεχνείου το 1973, στους αντάρτες κατά τη διάρκεια της Κατοχής και σε αριστερούς πολίτες κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και της βρώμικης πολιτικής περιόδου πριν από τη δικτατορία.
Επειδή δεν μου αρέσει να γενικολογώ, μπορώ να σας θέσω μερικά παραδείγματα. Τα γεγονότα της Νομικής και μετέπειτα της κατάληψης του Πολυτεχνείου είναι παρόμοια με τις σημερινές καταλήψεις. Φυσικά στις μέρες μας λείπει η πυγμή κι ο δυναμισμός αλλά σαν πράξη είναι ακριβώς το ίδιο. Είμαι σίγουρος πως οι νεοφιλελεύθεροι που κράζουν σήμερα τις καταλήψεις θα έκραζαν με το ίδιο πάθος τους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Σήμερα όμως δεν έχουν καν τα κότσια να μιλήσουν αρνητικά γι' αυτό το ιστορικό γεγονός το οποίο μετέπειτα το εκμεταλλεύτηκε ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Λίγες μέρες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ο δημοσιογράφος-παπαγαλάκι της χούντας, Νίκος Μαστοράκης, κάλεσε στην εκπομπή του μερικούς από τους φοιτητές που βρίσκονταν μέσα στο κτίριο. Η συνέντευξη μετατράπηκε σε τηλεοπτική ανάκριση ενώ μετά το πέρας της εκπομπής, οι φοιτητές που πήραν μέρος σ' αυτήν ξυλοκοπήθηκαν από το παρακράτος (δείτε το βίντεο εδώ). Η συμπεριφορά του Μαστοράκη μου θυμίζει έντονα αντίστοιχες συμπεριφορές του Πρετεντέρη, με πιο πρόσφατη τη τελευταία του εκπομπή. Ο Μαστοράκης μετά τη χούντα έφυγε για Αμερική. Ο Πρετεντέρης που θα πάει;...
Τη περίοδο της Κατοχής υπήρχαν εφημερίδες φιλικές προς τους Γερμανούς. Αρκετές απ' αυτές παρουσιάζονται ονομαστικά στο τελευταίο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου, Φασισμός Α.Ε. Εγώ θα προσθέσω σαν παράδειγμα την χιώτικη εφημερίδα "Πρόοδος" η οποία όσο το νησί βρισκόταν στην κατοχή των Γερμανών, δημοσίευε διαγγέλματα από το Βερολίνο κι αποκαλούσε Φύρερ τον Αδόλφο Χίτλερ ενώ παράλληλα κατηγορούσε τους κομμουνιστές και τους εαμίτες του νησιού. Φυσικά μετά την φυγή των Γερμανών, η ίδια εφημερίδα γιόρταζε για την έλευση των απελευθερωτών (των Άγγλων) και κατηγορούσε τους Γερμανούς για τις θηριωδίες τους. Μάλιστα για να ξεβρωμίσει το παρελθόν της, ασχολήθηκε αρκετά με τις δίκες των δοσίλογων και των μαυραγοριτών του νησιού. Έτσι και σήμερα αρκετές εφημερίδες όπως η Καθημερινή, κατηγορούν και προσβάλλουν τους μαθητές, τους φοιτητές κι όλους όσους διεκδικούν τα δίκαια αιτήματα τους έχοντας ως πισινή τις φιλανθρωπίες που έχει κάνει κατά καιρούς όπως το "Όλοι μαζί μπορούμε".
Όσο για την μαύρη περίοδο του Εμφυλίου, σε όλους μας είναι γνωστές οι διώξεις που υπέστησαν οι αριστεροί πολίτες και οι οικογένειές τους.
Ωστόσο οι νεοφιλελεύθεροι σήμερα αναγνωρίζουν το σπουδαίο έργο του ΕΑΜ, την προδοσία της Βάρκιζας, τις άδικες διώξεις των αριστερών, τον φοιτητικό αγώνα στην περίοδο της χούντας και φυσικά το Πολυτεχνείο. Αρνούνται όμως να δεχτούν τον αγώνα των σημερινών φοιτητών και της νέας γενιάς. Όχι μόνο τον καταδικάζουν αλλά τον ειρωνεύονται κιόλας.
Είμαι όμως σίγουρος πως οι ίδιοι σε μερικές δεκαετίες θα αναγνωρίζουν σιωπηλά τον αγώνα των λαϊκών στρωμάτων και θα λένε την ίδια φράση που έχουν πει κατά καιρούς γονείς της δικιάς μου γενιάς: "Στη χούντα δε σε πείραζαν αν εσύ δεν ενοχλούσες...".
Σ' αυτούς τους νεοφιλελεύθερους θέλω να απαντήσω με τον ίδιο τρόπο που απαντάω στους δεξιούς (και κρυφοακροδεξιούς) γονείς της δικιάς μου γενιάς: "Του φευγάτου η μάνα ποτέ δεν έκλαψε..."

Το μίσος για τη νεολαία

του Αλέξανδρου Ζαχιώτη

Οι μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, πέραν του ότι αποτελούν ό,τι πιο ελπιδοφόρο έχει να επιδείξει η κινηματική συγκυρία της περιόδου, έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία στο βαθμό που επαναφέρουν στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης τα ζητήματα της νεολαίας, τα οποία σκόπιμα αποσιωπούνταν όλο το πρηγούμενο διάστημα.
Ωστόσο, αυτή η εκρηκτική εμφάνιση της νεολαίας στο πολιτικό προσκήνιο δεν έγινε χωρίς αντιδράσεις. Στο τεντωμένο χέρι του Φορτσάκη, στις δηλώσεις του Λοβέρδου για τα «θρασίμια», ακόμα και στην ανακοίνωση του διευθυντή του 4ου Γυμνασίου Δάφνης, αποτυπώνεται εύγλωττα ο θυμός της εξουσίας απέναντι στο νεανικό ξέσπασμα, το «μίσος για τη νεολαία», παραφράζοντας το Ρανσιέρ. Από τι πηγάζει, όμως, αυτό το μίσος και σε ποιές πολιτικές και ιδεολογικές βάσεις προσπαθεί να νομιμοποιηθεί;
Aς πούμε κατ' αρχάς ότι, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αναγνωρίζεται στις νέες και τους νέους το δίκιο της αγανάκτησής τους: κανείς δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει στα σοβαρά πως το εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει άπειρα κενά ή ότι η τεράστια ανεργία των νέων δεν είναι από τα πλέον δομικά κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας. Αυτές οι διαπιστώσεις είναι το κοινό σημείο που μοιράζονται οι μαθητές, οι φοιτητές, οι καθηγητές, το Υπουργείο Παιδείας, τα κόμματα, οι διανοούμενοι, τα ΜΜΕ κ.ο.κ. Τα κοινά σημεία ωστόσο σταματούν εκεί. Δεν αναγνωρίζεται στους νέους το δικαίωμα στην αντίσταση, το λογικό απότοκο δηλαδή της αγανάκτησης. Όμως, πώς μπορείς να πεις ότι κάποιος έχει δίκιο να αγανακτεί αλλά όχι και να διεκδικεί το δίκιο του;
Στη βάση της φίμωσης των νέων ανθρώπων βρίσκεται η «εθνικοποίηση» του προβλήματος-νεολαία: η προσπάθεα να απαλειφθούν οι ταξικοί προσδιορισμοί των ακολουθούμενων πολιτικών και να νομιμοποιηθεί η απόλυτη εξουσία που έχει το κράτος –ως συμπύκνωση, υποτίθεται, της βούλησης του έθνους– να χαράσσει πολιτική για τη νεολαία. Στο βαθμό που η κρατική πολιτική για τις νέες και τους νέους εκπορεύεται από μια Αρχή –το εθνικό συμφέρον–, μια Αρχή που υπερβαίνει όλες και όλους μας και υπηρετείται απ’ το κράτος, τότε κανείς άλλος πέραν του κράτους δεν έχει δικαίωμα να επιληφθεί του θέματος. Η αγανάκτηση, ως μια συναισθηματική κατάσταση όσων βιώνουν προβλήματα στην καθημερινότητά τους, δικαιολογείται. Η αντίσταση, ως μια ορθολογική πράξη διεκδίκησης κάτι καλύτερου, όχι απλώς δεν δικαιολογείται, αλλά δεν έχει καν πεδίο ορισμού: είναι κυριολεκτικά α-νόητη για την εξουσία.
Πίσω λοιπόν απ’ το «μίσος για τη νεολαία» κρύβεται ο φόβος απέναντι στο «παράλογο»: ότι οι νέες και οι νέοι διεκδικούν να είναι κάτι που, εξ ορισμού, δεν μπορούν να είναι. Αφού έχουν έτσι μάλιστα τα πράγματα, δεν ξαφνιάζει καθόλου το γεγονός πως, τόσο το Υπουργείο Παιδείας, όσο και τα ΜΜΕ έσπευσαν να εκμεταλλευτούν την ανακοίνωση στήριξης στις μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις που εξέδωσε η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι μια ανακοίνωση στήριξης παρουσιάστηκε ως ευθεία υποκίνηση(!), δεν ήταν μόνο μια προσπάθεια να πληγεί η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ στους «νοικοκυραίους». Ήταν επίσης μια προσπάθεια του Υπουργείου και των ΜΜΕ να απωθήσουν την πραγματικότητα. Να υιοθετήσουν, χάριν της δικής τους ηρεμίας και αυτοπεποίθησης, την εξήγηση ότι αυτό που φοβούνται δεν έγινε πράξη – ότι πίσω απ’ όλα κρύβεται ο παλιός, κλασικός εσωτερικός εχθρός, η Αριστερά, που αρέσκεται να προκαλεί αναταράξεις στην ομαλότητα.
Στον αντίποδα, στην περίπτωση δηλαδή των «ανεξάρτητων» φοιτητών, αυτοί πριμοδοτούνταν και πριμοδοτούνται από κυβέρνηση και ΜΜΕ, ακριβώς επειδή διεκδικούν την πλήρη εναρμόνιση των «παραφρόνων» συμφοιτητών τους με τη φυσική τους θέση μέσα στην κοινωνία. Όπως έγραφε ο Νικόλας Βαγδούτης με άλλη αφορμή, «οι ανεξάρτητοι φοιτητές, με το αίτημα “όχι άλλη πολιτική εντός των Πανεπιστημίων”, δεν κάνουν άλλο από το να εναρμονίζονται πλήρως, σε ιδεολογικό επίπεδο, τόσο με τη φιλοσοφία του νέου νόμου–πλαίσιο, όσο και με τη συνολική στάση της κυβέρνησης και των ΜΜΕ (κυρίως της Καθημερινής) απέναντι τελικά στην έννοια της δημοκρατίας και την αντίληψη περί της βέλτιστης διαδικασίας λήψης των αποφάσεων».
Μαζί, λοιπόν, με το μίσος για τη νεολαία πάει και το μίσος για τη δημοκρατία. Τη δημοκρατία, που για να ξαναθυμηθούμε τον Ρανσιέρ, συγκροτείται ακριβώς εκεί όπου παύει να ισχύει οποιαδήποτε μεταφυσική Αρχή οργάνωσης της κοινωνίας: τη δημοκρατία που κατανοεί την κοινωνία ως σύνολο και ενότητα των κοινωνικών ανταγωνισμών που την διατρέχουν εγκάρσια. Αυτό που σε τελική ανάλυση διεκδικούν οι μαθητές και οι φοιτητές, πέραν των επιμέρους αιτημάτων τους, είναι η θέση τους σε αυτό το σύνολο των κοινωνικών ανταγωνισμών. Κι αν για την εξουσία αυτό είναι θράσος και αμετροέπεια, για την Αριστερά είναι πράξη χειραφέτησης και δύναμη ανατροπής.

Πηγή: left.gr

Γιατί ο Νόλαν δε θα γίνει Κιούμπρικ;

Όταν αποφασίζω να απολαύσω μία ταινία, αποφεύγω να τη συγκρίνω με άλλες παρόμοιου θέματος για να κρίνω την ποιότητά της. Όμως στη χθεσινή προβολή του Interstellar, σκεφτόμουν συνέχεια την Οδύσσεια του Διαστήματος κι όχι άδικα μιας και η τελευταία ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, είναι μία κακή απομίμηση του διαστημικού αριστουργήματος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Δε θέλω να ισοπεδώσω την ταινία. Είχε δυνατές στιγμές, όμορφα εφέ κι έξυπνους διαλόγους με προβληματισμούς σχετικά με την αστρονομία, τα μαθηματικά μα πάνω απ' όλα για το νόημα της ζωής και στη σημασία που δίνουμε τόσο βάρος στην αναζήτηση άλλων πλανητών κατάλληλων για να μας φιλοξενήσουν τη στιγμή που είμαστε ανάξιοι να χειριστούμε τον όμορφο πλανήτη μας. 

Όμως το σενάριο πατούσε σε αρκετά κενά. Πρώτα απ' όλα δεν αναφέρεται το πότε και γιατί ξεκίνησε το κακό στην Γη. Ούτε μας δίνονται στοιχεία για το παρελθόν του πρωταγωνιστή, ο οποίος φαίνεται στα μάτια των επιστημόνων της NASA ως ένα πρόσωπο σημαντικό κι αναντικατάστατο. Στον αδικαιολόγητα τεράστιο και κουραστικό πρόλογο της ταινίας, δε δίνεται καμία ουσιώδης απάντηση ή αναφορά για να πατήσουμε πάνω. Τι ήταν αυτό που σήκωνε τεράστιες αμμοθύελλες και κατέστρεφε τις καλλιέργειες των ανθρώπων. Για μία ώρα αναρωτιόμουν για ποιον λόγο έχει γίνει τόσο ντόρος για μία πατάτα σαν αυτή. Η ιστορία αποκτά ουσία και νόημα από τη στιγμή που ξεκινάει το ταξίδι στο διάστημα και μετά. Όμως μέχρι τότε η αντοχή και η ανοχή μου είχε εξαντληθεί μ' αποτέλεσμα να μην έχω και πολύ όρεξη να προβληματιστώ στα ερωτήματα που μου προκαλούσε η ταινία.

Έπειτα οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν ήταν καθόλου καλές. Η άλλοτε γοητευτική Αν Χάθαγουέι είναι τελείως ξενέρωτη κι επιφανειακή, ενώ ο συμπαθητικός Μάικλ Κέιν έπαιξε έναν ακόμα ρόλο για να κολλήσει λίγα ένσημα στο βιογραφικό του. Ο χειρότερος όλων όμως ήταν ο Μάθιου ΜακΚόναχι ο οποίος έχει καβαλήσει αρκετά το καλάμι μετά τις τελευταίες του διακρίσεις και προσπαθεί τόσο πολύ να γίνει ρεαλιστικός στους ρόλους του που καταφέρνει με την υπερβολική του ερμηνεία να γίνει σουρεαλιστικός. Και μη μου πει κανείς πως μιλάω υποτιμητικά για έναν ηθοποιό που έχει κερδίσει το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου, διότι αν κοιτάξουμε και παλιότερους νικητές θα παραξενευτούμε με τις επιλογές της εκεί επιτροπής (π.χ. Χάλι Μπέρι). Οπότε και στις ερμηνείες η ταινία παίρνει μηδέν.

Η επιλογή των ρομποτικών μορφών ήταν αστεία. Ακόμα και σ' αυτό το σημείο φοβάμαι πως ο Νόλαν είχε στο μυαλό του την εικόνα της μαύρης πλάκας που παίζει σπουδαίο ρόλο στο 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος, μ' αποτέλεσμα αντί να σχηματίσει μία μορφή πιο ενδιαφέρουσα αρκέστηκε σε ένα δυσκοίλιο ορθογώνιο όγκο. Κρίμα.

Τέλος, εκνευρίζομαι απίστευτα με την αμερικανοποίηση του σύμπαντος. Έχω βαρεθεί να βλέπω την αμερικανική σημαία στα πέρατα του σύμπαντος. Ο ιμπεριαλισμός των Αμερικανών δεν έχει όρια. 

Η ταινία δε μου άρεσε παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανε στο τέλος. Το παιχνίδι το χάνει στην αρχή...

Ο φασισμός εκκολάπτεται μέσα στις οικογένειες...

Μπορεί να ζω τα τελευταία δώδεκα χρόνια στην Αθήνα, αλλά τα υπόλοιπα 18 τα πέρασα στη Χίο. Από μικρός είχα μπει στην αρρωστημένη νοοτροπία της κλειστής κοινωνίας, "τι θα πει ο κόσμος". 

Το "τι θα πει ο κόσμος" είναι μία φράση τόσο φυσιολογική για τους ανθρώπους μίας μικρής πόλης, οι οποίοι έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση, επιφανειακή γνώση, ανύπαρκτη άποψη μα πάνω απ' όλα μία κενή καθημερινότητα. Δε ρίχνω σε όλους το φταίξιμο. Κάποιοι το κάνουν εν αγνοία τους επειδή έτσι έχουν μάθει. Πολλοί είναι όμως αυτοί που το κάνουν από κακία και πονηριά. 

Η φράση "τι θα πει ο κόσμος" προκαλεί μία απάνθρωπη καταπίεση στο θύμα της υπόθεσης, κυρίως τα αδύναμα μέλη μίας οικογένειας, τα παιδιά. Η τυφλή υπακοή τους στις εγωιστικές τάσεις των γονιών τους μπορεί να μετατρέψει αρκετούς νέους από άβουλα πλάσματα έτοιμα να πολτοποιηθούν στα γρανάζια μίας απάνθρωπης κοινωνίας μέχρι αντιδραστικούς αυτοκαταστροφικούς ανθρώπους, οι οποίοι μπορούν να συμπαρασύρουν στο χάος και τους γύρω τους. Και στις δύο περιπτώσεις, ένα είναι το αποτέλεσμα, η άνοδος του φασισμού.

Αυτά σκεφτόμουν καθώς παρακολουθούσα την εξαιρετική θεατρική παράσταση "Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα" στο θέατρο του Άλλοτε στην Θεσσαλονίκη. Βρήκα πολύ έξυπνη την επιλογή του συγκεκριμένου βιβλίου του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, σε μία περίοδο που ο φασισμός ανεβαίνει τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. 

Το θέμα της είναι οικείο στα ελληνικά δεδομένα κι αυτό δείχνει το πόσο μοιάζουνε οι παραδόσεις και οι νοοτροπίες των λαών της Μεσογείου. Πέντε κοπέλες είναι κλεισμένες στο σπίτι τους κι αναγκασμένες να πενθήσουν για οχτώ χρόνια το θάνατο του πατέρα τους. Όμως το πάθος για τη ζωή και τον έρωτα, δε μπορεί να κρατηθεί για πάντα εγκλωβισμένος μέσα σε τέσσερις ψηλούς τοίχους. Ο φόβος που τους εκπέμπει η αυστηρή μάνα, εκφράζεται με μίσος και ζήλια μεταξύ τους. Η διχόνοια τις κρατάει σε απόσταση και πάντα υποδουλωμένες στην απολυταρχική στάση της μάνας τους. Το τέλος σου κόβει την ανάσα. 

Θα μου μείνει η συγκλονιστική φράση "Μισούμασταν μεταξύ μας επειδή φοβόμασταν να σε μισήσουμε". Ο φόβος...

Η παράσταση πραγματοποιείται σε ένα παλιό κτίριο (απ' ότι έμαθα είναι το παλιότερο ξενοδοχείο της πόλης) το οποίο είναι καταπληκτικό και οι θεατές είναι λίγοι σε κάθε παράσταση διότι δε κάθονται σε καρέκλες αλλά ζουν οι ίδιοι την ιστορία και περιφέρονται μαζί με τους ηθοποιούς στο σπίτι-φυλακή. Στο τέλος όλοι μαζί ξεχύνονται στην Θεσσαλονίκη ζητώντας την ελευθερία που όλοι δικαιούμαστε κι απαιτούμε.

Η ιστορία είναι από μόνη της μία γερή γροθιά στο στομάχι. Όταν όμως ερμηνεύεται τόσο όμορφα γίνεται ακόμα πιο δυνατή και το σοκ των παιδικών μας χρόνων επανέρχεται στην επιφάνεια να μας υπενθυμίσει πως τα φασισταριά δεν εμφανίστηκαν λόγω της οικονομικής κρίσης που μας έχει γονατίσει τα τελευταία χρόνια. Ο φασισμός είναι ένα κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Θέλει πολύ δύναμη να τον καταπολεμήσεις και να τον πνίξεις μέσα σου και μετά να βοηθήσεις και τους γύρω σου για να βγουν έξω απ' αυτόν τον βούρκο. Για όσους το έχουμε συνειδητοποιήσει, η παράσταση απλά μας υπενθυμίζει την ευθύνη της αφύπνισης για τους γύρω μας. Αντιθέτως σε όσους είναι ακόμα βαλτωμένους, είναι μία καλή ευκαιρία να ξανασκεφτούν τα παιδικά τους τραύματα και να αναζητήσουν τη λύση μόνοι τους. 

Μη φοβηθείτε να κοιτάξετε την αλήθεια κατάματα κι αναζητήστε τη λύση!

Σκηνοθεσία: Δουμανίδου Βαρβάρα
Κείμενο τέλους: Μαρία Ράπτη
Μουσική: Δημήτρης Χαριζάνης
Φωτογραφία: Δημήτρης Συμεωνίδης
Κοστούμια: Κατερίνα Αμπρικίδου
Σχεδιασμός αφίσας: Φωτεινή Φιλοξενίδου

Παίζουν:
Μπερνάρντα ‘Αλμπα: ‘Ολγα Καλαμάρα
Πόνθια: Ευρώπη Αργυροπούλου
Αγκούστιας: Μαρία Ράπτη
Μαρτύριο: Τζώρτζια Βογιατζόγλου
Μαγκνταλένα: Μαρία Σεμερτζίδου
Αμέλια: Ιωάννα Λιούτσια
Αντέλα: Σίσσυ Ιγνατίδου
Υπηρέτρια: Θεοδώρα Παππά
Κόρη της Λιμπράδα: Βαρβάρα Δουμανίδου
Φωνή Μαρίας – Χοσέφα: Ντίνα Τσολάκη

Θέατρο του Άλλοτε
Μπενσουσάν Χαν Εδέσσης 6 (‘Ανω λαδάδικα)
Αριθμός θεατών 30 (αυστηρά)
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6982031199

Βαλκανεύοντας στην Θεσσαλονίκη...

Και να λοιπόν που ο δρόμος με βγάζει πάλι στην πολυαγαπημένη μου πόλη, την Θεσσαλονίκη. Δύο χρόνια μετά την τελευταία μου επίσκεψη, θα περπατήσω ξανά στην παραλιακή της, θα διασκεδάσω στα όμορφα στέκια της, θα απολαύσω το υπέροχο φαγητό της μα πάνω απ' όλα θα νιώσω ξανά την υπέροχη ζεστασιά των κατοίκων της.
Η Θεσσαλονίκη έχει ένα ιδιαίτερο ανθρώπινο πρόσωπο, το οποίο έχει χαθεί προ πολλού από την Αθήνα. Είναι μία πόλη καθαρά ευρωπαϊκή. Σίγουρα δεν έχει τη λάμψη του παρελθόντος, αλλά άνετα μπορεί να κερδίσει ένα μέρος της παλιάς της αίγλης με λίγη προσπάθεια.
Η Θεσσαλονίκη παίζει έναν ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη του ιστορίας του βιβλίου. Δεν είναι τυχαίο πως είναι ο τελευταίος σταθμός του μοναχικού ταξιδιού που πραγματοποιεί ο Βαλκάνιος ήρωας. Σ' αυτή τη πόλη θα νιώσει πάλι τη ζεστασιά της πατρίδας. Σ΄αυτήν την πόλη θα ερμηνεύσει τις εμπειρίες και τις εικόνες που του πρόσφερε το ταξίδι. Σ' αυτήν την πόλη θα πάρει την τελική του απόφαση.
Η Θεσσαλονίκη έχει την τιμητική της στο βιβλίο. Ήρθε λοιπόν και η σειρά της για να της το παρουσιάσω. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη στις 19:00 στο βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία (Λ.Νίκης 3). Ο Τέλλος Φίλης και η Ουρανία Παπακώστα θα μου κάνουν την τιμή να μιλήσουν για το βιβλίο μου και με τη βοήθειά τους θα δοθεί η σκυτάλη στο κοινό για να ξεκινήσει μία όμορφη κουβέντα μεταξύ μας.
Σας περιμένω λοιπόν...
Κλείνοντας, σας παραθέτω ένα κείμενο από τον Τέλλο Φϊλη, στο οποίο αναφέρεται στο Βαλκανεύοντας:

Ο Γιώργος 
Μετράει τις αποστάσεις αυτού που του έμαθαν, με αυτό που ήδη υπάρχει ερήμην του Σε διαδρομές πόλεων και αντοχών που ήξερε μόνο από τους τηλεοπτικούς δέκτες τ’απογευματα σχολώντας και τώρα μπροστά στο άγνωστο μέλλον προσπαθεί μια αναγνωριστική πτήση -του μυαλού περισσότερο,- ξέροντας ενστικτωδώς πως μόνο έτσι θα μπορέσει να προσδιορίσει ποιος πραγματικά είναι και τι ζητά από την ζωή του. 
Οι σταθμοί του ταξιδιού του λειτουργούν σαν σήματα πορείας χωρίς προδιαγεγραμμένη σηματοδότηση καταφέρνει ως τις τελευταίες σελίδες να παραμένει ουσιαστικά ένα άγραφο χαρτί μια taboula rasa συναισθημάτων, προσθέτοντας στην περιήγησή του εμπειρικά εικόνες και σπαράγματα μνήμης από μια ιστορία που ήδη αμφισβητεί και θέλει οπωσδήποτε να επαναδιατυπώσει τη δική του εκδοχή. 
Νικάει τον φόβο για το άγνωστο αύριο με την σωματική κούραση η την τεχνητή πείνα κατά καιρούς, σαν γνήσιος ιστορικός καταφεύγει στις σωματικές λειτουργίες όχι για να αποσιωπήσει αυτά που κατέγραψε με την εγκεφαλική του σκαπάνη αλλά να ζητήσει την συνωμοτική συμμέτοχη του αναγνώστη του. 
Απαιτεί την ταύτιση με τον ήρωα του για την κατανόηση, παραθέτοντας ακατάπαυστα εικόνες πόλεων και διαδρομές, όχι για να δημιουργήσει μια σειρά ταξιδιωτικών καρτ ποστάλ, αλλά για να δημιουργήσει το απαραίτητο κλίμα, σελίδα τη σελίδα, της συμμετοχής της δικής μας μνήμης πάνω στις πόλεις, στην ιστορία τους και στην σημερινή τους πραγματικότητα. 
Με επίφαση ένα ταξιδιωτικό οδοιπορικό, μας παρασύρει περίτεχνα σε μια βαθειά και πολύ εσωτερική διαδικασία αυτογνωσίας όχι για να βοηθήσει μα για να μας υπενθυμίσει. Γι’ αυτόν το σημαντικό δεν βρίσκεται στην λύση και στην κάθαρση αλλά στην ισορροπία του ταξιδιού, αέναοι ταξιδιώτες χωρίς αποσκευές σε πόλεις που αλλάζουν κι ανθρώπους που συντηρούνται χρόνια τώρα μόνο από την επιλετική δική τους μνήμη . 
Κι ενώ συνεχίζουμε με σιγουριά την ανάγνωση, μιας από την αρχη προκαθορισμένης πορείας, σίγουροι κι ασφαλείς, στο τέλος μας τρίβει το χαλί της ασφάλειας μας κάτω από τα πόδια, δίνοντας μας το τελικό, το οριστικό του χτύπημα. Καμιά ζωή δεν προγραμματίζεται και κάθε μια, κάποια στιγμή ερήμην των προγραμματισμών μας, θα βρει το νόημα της. 
ΚΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ 
ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΟΧΙ 
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΣ ΔΙΑΦΟΡΑ, 
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΝΕΙΡΙΚΟ ΜΑΣ ΤΟΠΙΟ 
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ 
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ 
ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ 
ΠΟΥ ΑΕΝΑΑ ΘΑ ΒΑΛΚΑΝΕΥΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ...

Φωτογραφία: Εύη Γούσια από την παρουσίαση του βιβλίου στο βιβλιοπωλείο Μωβ Σκίουρο (πλατεία Καρύτση 3, Αθήνα).

«Γυρίζουν σελίδα» στο Κομπάνι

Του Νικόλα Ζηργάνου

«Ο καλύτερος φίλος του Κούρδου είναι τα βουνά», λέει μια παλιά παροιμία του πολυπληθέστερου λαού χωρίς κράτος, μόνο που τώρα, οι Κούρδοι που παρακολουθούν από τα τουρκο-συριακά σύνορα τη μάχη στο Κομπάνι, λένε πως «ο καλύτερος φίλος του Κούρδου είναι οι Αμερικανοί». Τα μαχητικά των Ηνωμένων Πολιτειών σφυροκόπησαν και χθες θέσεις των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους που προσπαθούν με συνεχείς επιθέσεις να καθυστερήσουν την είσοδο των πεσμεργκά στη μαρτυρική πόλη.
Οι 150 Ιρακινοί Κούρδοι των ειδικών δυνάμεων, εξοπλισμένοι με βαριά όπλα, που έφτασαν από το Ιρακινό Κουρδιστάν με εντολή του προέδρου Μασούντ Μπαρτζανί, αναμένουν σε τουρκικό έδαφος, σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο υφαντουργίας μόλις 10 χιλιόμετρα από το Κομπάνι, τη διαταγή για να περάσουν τα σύνορα. Σύμφωνα με το επιχειρησιακό σχέδιο, στην αυτοκινητοπομπή των Κούρδων θα παράσχει αεροπορική κάλυψη πλήθος μαχητικών αεροσκαφών της διεθνούς συμμαχίας κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Από τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί η διέλευση, οι Κούρδοι θα έχουν γυρίσει σελίδα στην Ιστορία της Μέσης Ανατολής. Για πρώτη φορά οι Κούρδοι θα έχουν ρίξει τα τεχνητά σύνορα που τους χωρίζουν, σύνορα άλλων κρατών, και θα έχουν ενωθεί σε μια πατρίδα. Για πρώτη φορά Ιρακινοί και Σύροι Κούρδοι θα πολεμούν δίπλα δίπλα, στο ίδιο έδαφος για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Σε απόσταση αναπνοής, εκατομμύρια Κούρδοι της Τουρκίας θα τους παρακολουθούν, θα τους στηρίζουν και θα τους ενισχύουν με κάθε τρόπο, σε έναν αγώνα που δεν γνωρίζει σύνορα και τεχνητές διαιρέσεις.
Η απελευθέρωση των κατειλημμένων εδαφών από τους εξτρεμιστές σουνίτες του Ισλαμικού Κράτους και η σταθεροποίηση της Δημοκρατίας του Ροζαβά, όπως ονομάζουν οι Κούρδοι της Συρίας τα τρία καντόνια που αποτελούν το Συριακό Κουρδιστάν, είναι ο πρώτος στόχος στον μακρύ δρόμο για την ανεξαρτησία. Οι διαφορετικές πολιτικές ομάδες των Κούρδων έχουν ήδη υπογράψει σύμφωνο ενότητας, το οποίο προβλέπει και εγγυάται τους δημοκρατικούς θεσμούς, την ειρηνική συνύπαρξη όλων των εθνοτήτων και την κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι ένα όνειρο, που αν τελικά επιτευχθεί θα αποτελέσει φάρο ελπίδας και πρότυπο για όλη τη Μέση Ανατολή.
Μοναδικός θλιμμένος στη γιορτή των Κούρδων παραμένει ο Ταγίπ Ερντογάν. Ο Τούρκος πρόεδρος αναρωτήθηκε πάλι, από το Παρίσι όπου βρίσκεται για συνομιλίες με τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, γιατί η διεθνής συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους επικεντρώνεται στη σωτηρία του Κομπάνι και δεν ρίχνει το βάρος της σε άλλα μέτωπα. Ο Ερντογάν παραμένει τουλάχιστον ειλικρινής, αν και αμετανόητος. Εκφράζει τη δυσφορία του για τη στάση της Ουάσινγκτον, αν και προσπαθεί να κρύψει -ανεπιτυχώς- πως θα επιθυμούσε μια νίκη των ισλαμιστών εξτρεμιστών -τους οποίους ο ίδιος εξέθρεψε, βοήθησε, εξόπλισε και στήριξε τους προηγούμενους μήνες- επί των Κούρδων. «Είναι μόνο 2.000 μαχητές στο Κομπάνι και μου είναι δύσκολο να καταλάβω την (αμερικανική) προσέγγιση. Γιατί η Συμμαχία δεν ενεργεί και σε άλλες περιοχές;» αναρωτήθηκε δημοσίως στο Παρίσι ο Ερντογάν, την ώρα που χιλιάδες Κούρδοι και Γάλλοι συμπαραστάτες τους διαδήλωναν κατά της πολιτικής του νεο-οθωμανού σουλτάνου στο θέμα του Κομπάνι.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Aπωθημένες επέτειοι

του Κωνσταντίνου Τσουκαλά

Ξεχάστηκε η Ρωσική Επανάσταση; Οχι βέβαια! Ομως, ακόμη και στην ίδια την πατρίδα της, οι μνήμες της αμαυρώνονται και τα συμβολικά της ίχνη γκρεμίζονται. Από την άποψη αυτή, η αντιδιαστολή με τη Γαλλική Επανάσταση είναι θεαματική. Το τρίπτυχο Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα δεν κοσμεί μόνο το γαλλικό εθνόσημο. Εμφανίζεται επί πλέον σαν απαράγραπτο θεμέλιο ολόκληρου του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ως αιώνιο σύμβολο κατάλυσης της τυραννίας, η σημασία της πτώσης της Βαστίλης το 1789 δεν «μολύνθηκε» ούτε από την επιγενόμενη «τρομοκρατία» του Ροβεσπιέρου ούτε από τον αυταρχισμό του Βοναπάρτη. Αντίθετα, η πτώση των χειμερινών ανακτόρων το 1917 τείνει πλέον να νοείται ως απλό πρόδρομο σύνδρομο του θεοκατάρατου σταλινισμού. Αν ο φιλελεύθερος αποκεφαλισμός της Μαρίας Αντουανέτας μπορεί να ερμηνεύεται ως ιστορική αναγκαιότητα, η μαρξιστική εκτέλεση της τσαρίνας θεωρείται απλό προείκασμα της απάνθρωπης βαρβαρότητας.
Οι ιστορικές διαδικασίες που οδήγησαν στα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» πρέπει, φαίνεται, να απαξιωθούν στο σύνολό τους. Η ιστορία γράφεται, ξαναγράφεται και αποτιμάται ανάλογα με τα κυμαινόμενα συμφέροντα των κυρίαρχων. Με αυτήν την έννοια, ο ψυχρός πόλεμος ούτε έληξε ούτε ήταν δυνατόν να λήξει. Η πτώση του Τείχους επισφράγισε απλώς την ιδεολογική παντοδυναμία των νικητών.
Ακόμα μια φορά, λοιπόν, οι ιστορικές αποτιμήσεις αυτονομούνται από τη σύνθετη ιστορία που τις ενεργοποιεί. Η Ρωσική Επανάσταση αναγιγνώσκεται πλέον με μοναδικό κριτήριο την κατοπινή εξέλιξη της Σοβιετικής Ενωσης ως θανάσιμου εχθρού του δυτικού πολιτισμού. Και όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Απειλώντας τον φιλελεύθερο καπιταλισμό, ο υπαρκτός σοσιαλισμός επηρέασε αποφασιστικά την «εσωτερική» εξέλιξη του ίδιου του δυτικού κόσμου. Αν τα στρατεύματα του Κορνίλοφ είχαν τσακίσει τους ερυθρούς φρουρούς, η πορεία των πραγμάτων θα ήταν εντελώς διαφορετική όχι μόνο στην ίδια τη Ρωσία αλλά και παντού αλλού.
Πρέπει να θυμηθούμε ότι, πέραν όλων των άλλων, οι εκατόμβες του Μεγάλου Πολέμου και η εξέγερση της Πετρούπολης σηματοδότησαν επίσης το τέλος της επιθετικά αισιόδοξης και αυτονομούμενης ανάπτυξης του άγριου αγοραίου καπιταλισμού σε ολόκληρη τη Δύση. Η εξαθλίωση των μαζών δεν μπορούσε πια να νοείται ως φυσική ή αυτονόητη. Αυτή υπήρξε η σημαντικότερη οικουμενική προέκταση της Ρωσικής Επανάστασης. Η «Μπελ Επόκ» αποδείχθηκε το κύκνειο άσμα ενός ανέμελου ταξικού πολιτισμού που ήταν ακόμη σίγουρος για το μέλλον και τις προοπτικές του. Και έτσι, εξέπνευσε ο «μακρός» 19ος αιώνας.
Πράγματι, εφεξής, το σύστημα είχε χάσει τη γαλήνια αυταρέσκειά του. Εμοιαζε να πρέπει διαρκώς να αμύνεται ενάντια όχι μόνο στις αντιφάσεις του αλλά και στους επίδοξους ανατροπείς και αντιπάλους του. Ετσι, ο 20ός αιώνας εξελίχθηκε σαν ένας αιώνας αδιάκοπων νομιμοποιητικών εκλογικεύσεων, ιδεολογικών συμβιβασμών, ταξικών διαπραγματεύσεων και αιματηρών, και συχνά εμφυλίων, συγκρούσεων.
Ο φιλελευθερισμός δεν μπορούσε να αρκείται στο laisser faire. Mπροστά στην πανταχού παρούσα απειλή του αντίπαλου σοβιετικού δέους, ο κυρίαρχος λόγος αναγκαζόταν να συμπεριλάβει στο ιδεολογικό του οπλοστάσιο τις πρακτικά παροπλισμένες «επαναστατικές» ιδέες της ισότητας, της αδελφότητας, της επιείκειας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ενάντια στον ίδιο του εαυτό, ο καπιταλισμός εξωθούνταν να «εξανθρωπιστεί». Ηδη από τον Μεσοπόλεμο, και ακόμη περισσότερο μετά το 1945, η καπιταλιστική Δύση άρχισε να ευαγγελίζεται τη μακρόπνοη μεθόδευση μιας μαζικής καταναλωτικής ευημερίας που δεν θα περιοριζόταν στους έχοντες και κατέχοντες. Και πάνω ακριβώς σε αυτή τη βάση οικοδομήθηκαν τα νέα κοινωνικά κράτη και εμπεδώθηκε η διάχυτη πλέον μεταπολεμική «σοσιαλδημοκρατική συναίνεση».
Τα αποτελέσματα υπήρξαν θεαματικά. Βαθμιαία αλλά σταθερά, οι ανισότητες άρχισαν να περιορίζονται, οι άνεργοι να επιδοτούνται, οι απόμαχοι να συνταξιοδοτούνται και η παιδεία και η περίθαλψη να παρέχονται δωρεάν. Τα τριάντα «ένδοξα» μεταπολεμικά χρόνια άλλαζαν τη μορφή του κόσμου. Για να καλύψουν τα ιστορικά τους νώτα, τα καπιταλιστικά καθεστώτα πιέζονταν ολούθε να βελτιώνουν συνεχώς το επίπεδο ζωής των μαζών.
Εφεξής, η κοινωνική τάξη, ασφάλεια και συναίνεση δεν εκβιάζονταν απλώς με στυγνή καταπίεση. Επρεπε επί πλέον να θεμελιώνονται και στο ευρύτερα νομιμοποιητικό όραμα της καταναλωτικής ευημερίας. Δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία πως ένα από τα «αδόκητα» αποτελέσματα της παρουσίας της Σοβιετικής Ενωσης στη διεθνή σκηνή ήταν η ραγδαία κοινωνική πρόοδος.
Και έτσι, όλα φαίνονταν να προχωρούν προς τον «καλύτερο των δυνατών κόσμων». Η ιστορία όμως είχε πολλά γυρίσματα. Αντίθετα με τον προκάτοχό του, ο κοινωνικά μεταρρυθμιστικός και «ευημερογόνος» 20ός αιώνας αποδείχθηκε απρόσμενα «βραχύς». Ηδη από το τέλος της δεκαετίας του ’80 και ακόμη περισσότερο μετά την πτώση του βερολίνιου τείχους το 1989, ανοιγόταν μια νέα εποχή.
Διακόσια ακριβώς χρόνια μετά την πτώση της Βαστίλης, οι επαναστατικές χειραφετητικές ιδέες που στον προηγούμενο αιώνα είχαν αναβιώσει κυριολεκτικά από τις τέφρες τους φαίνεται και πάλι να μπαίνουν στο ψυγείο. Από τη στιγμή που ξεθώριασε το φάσμα του αντίπαλου δέους, η σοσιαλδημοκρατική πολιτειακή συναίνεση δίνει και πάλι τη θέση της σε μια πρωτόγνωρη νεοφιλελεύθερη συναίνεση που ξεπερνά σε σκληρότητα ακόμη και τον άγριο καπιταλισμό του 19ου αιώνα.
Η αντεπίθεση του Κεφαλαίου υπήρξε καθολική. Μέσα σε δύο δεκαετίες αποψιλώνονται τα κοινωνικά κράτη που χρειάστηκαν έναν ολόκληρο αιώνα για να οικοδομηθούν. Οι κοινωνικές ανισότητες ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, η ανεργία καλπάζει και ο κοινωνικός αποκλεισμός γίνεται ενδημικός. Η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα, η αδελφότητα, η επιείκεια δεν παραμένουν πλέον παρά ως λέξεις κενές, γυμνά σημαίνοντα δίχως πρακτικό πολιτικό περιεχόμενο. Για πρώτη φορά, η λογιστική αύξηση του κοινωνικού πλούτου δεν συνοδεύεται από βελτίωση της ευημερίας των πολλών. Οι κύκλοι της ιστορίας μοιάζουν να επαναλαμβάνονται, όχι όμως ως φάρσες αλλά και πάλι ως τραγωδίες.
Στο πλαίσιο ακριβώς αυτό ενέσκηψε η παγκόσμια οικονομική κρίση. Ομως οι μνήμες της χρυσής περιόδου της αύξουσας ευημερίας είναι ακόμα νωπές. Εχοντας εθιστεί στην ιδέα ότι κάθε γενιά θα ζει καλύτερα από την προηγούμενη, οι πολίτες δυσκολεύονται να αποδεχτούν ότι τα παιδιά τους θα ζήσουν χειρότερα απ’ αυτούς. Εις πείσμα όλων εκείνων που διατείνονται πως «δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις», η προϊούσα εξαθλίωση δεν μπορεί πια να θεωρείται γενικά αποδεκτή. Η απόγνωση δεν είναι παρά η άλλη όψη της ελπίδας.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα κάνουν και πάλι τη, δειλή έστω, εμφάνισή τους νέα ουτοπικά προτάγματα και εκκολάπτονται νέες προοπτικές ριζικής δημοκρατικής ανατροπής. Αυτός είναι ο κύριος πολιτικός λόγος για τον οποίο το «πνεύμα» και οι δυναμικές προεκτάσεις της Οκτωβριανής Επανάστασης «οφείλουν» να αποσιωπούνται με συστηματική επιμέλεια. Δεν υπάρχει πια χώρος ούτε για επετείους και παρελάσεις, ούτε για προβληματισμούς για το τι άλλο θα μπορούσε να έχει συμβεί και κατ’ επέκτασιν για το τι «άλλο» μπορεί να υπάρξει σήμερα.
Ακόμη και αν δεν τίθεται ζήτημα επανάληψης ενός αποτυχημένου, τελικώς, πειράματος, η επάνοδος των οποιωνδήποτε ανατρεπτικών αιτημάτων θα πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί. Τα απωθημένα απειλούν άλλωστε πάντα να επιστρέψουν, έστω με νέα μορφή. Για το κατεστημένο σύστημα, λοιπόν, εκείνο που πρωτίστως «απαγορεύεται» είναι η πεποίθηση ότι οι λαοί μπορούν πάντα να παίρνουν το μέλλον τους στα χέρια τους. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μόνο δόγμα οικονομικής πολιτικής. Είναι μια ολοκληρωτική δοξασία που κατατείνει στην οριστική εξαέρωση τόσο της κοινωνικής αυτονομίας όσο και της πάντα ελλοχεύουσας ιστορικής πανουργίας.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών