Τέσσερα χρόνια μετά...

Στις 12 Φλεβάρη του 2012, ήταν η τελευταία φορά που είδα τους δρόμους της Αθήνας γεμάτους από απλούς πολίτες που διεκδικούσαν το δικαίωμα στο να μπορούν να ζήσουν όμορφα, να ονειρεύονται το μέλλον τους και να σχεδιάζουν την καθημερινότητά τους. Ήταν εκείνη η περίοδος που τα προπαγανδιστικά κανάλια ξεκινούσαν πιο έντονα και ξεδιάντροπα να διοχετεύουν στο λαό, απεριόριστη τρομοκρατία μέσα από τη δράση κάθε τσιρακιού του παρακράτους, που κρυμμένο κάτω από κουκούλες και σκούφους, σκορπούσε τον πανικό στις διαδηλώσεις, για να δώσει το έναυσμα στα σκυλιά της τότε κυβέρνηση, να βαρούν αλύπητα με τα γκλοπ και τις ασπίδες, όποιον έβρισκαν μπροστά τους.

Εκείνη η μέρα συμβολίζει το τέλος των διεκδικήσεων, όπως μέχρι τότε ξέραμε. Η Αθήνα κάηκε. Τα αποκαΐδια του κινηματογράφου Αττικόν, ακόμα στέκουν, προφυλαγμένα πίσω από τις λαμαρίνες της Σταδίου, να θυμίζουν στους περαστικούς τον τελικό τους προορισμό, τη στάχτη. 

Στάχτη έχουν γίνει τα όνειρά μας, στάχτη έχει γίνει η ζωή μας, στάχτη θα γίνουμε κι εμείς αφού ολοκληρώσουμε τη νεκρή και κενή ζωή που μας έχει επιβληθεί. 

Στάχτη έγινε και η δίψα μας για αλλαγή. Συμβιβαστήκαμε. Πάψαμε να αντιδρούμε. Αρχίσαμε να φοβόμαστε πως δε μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα. Νιώθουμε πλέον αδύναμοι. Διεισδύσαμε σε μία ηθική νωθρότητα η οποία δικαιολογεί και δικαιώνει την παθητική μας στάση. Κι απλά υπομένουμε. Ως πότε όμως;...

Τέσσερα χρόνια μετά την 12 Φλεβάρη του 2012, όλα έχουν γίνει πολύ πιο εφιαλτικά απ' όσο υπολογίζαμε τότε. Νέοι απατεώνες ανέβηκαν στην εξουσία, πουλώντας μας παραμύθια για δήθεν αριστερά και δικαίωση των αγώνων του λαού. Να όμως που το ξεπούλημα της χώρας μας ολοκληρώνεται (ήδη παραχωρήθηκε και το Αιγαίο), η πολιτική μας αστάθεια μας οδηγεί σε πιο αντιδημοκρατικές καταστάσεις ενώ η απουσία των αγώνων στους δρόμους αντικαταστάθηκε από σχεδιασμένες μονοήμερες ή ολιγοήμερες κινητοποιήσεις (υπογείως υποστηριζόμενες από νεοφιλελεύθερα πρόσωπα με τη συμμετοχή των καναλιών και των νεοναζί) την ώρα που η ευρωπαϊκή οικονομία είναι έτοιμη να σκάσει εξαιτίας της Deutsche Bank...
Δυστυχώς, το κάλεσμα από την πλατεία Κλαυθμώνος δεν ακούστηκε ποτέ...
Κατάφεραν όμως να το καπηλευτούν αυτοί (και οι επερχόμενοι) που μας οδηγούν προς το χάος...

Το κάλεσμα που δεν ακούσαμε ποτέ...