Όταν επιλέγει κανείς να δει μία από τις ταινίες των Κοέν, είναι από την αρχή βέβαιος πως για τις επόμενες ώρες, θα έχει ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο. Οι έξυπνοι διάλογοι, οι ιδιαίτερες ερμηνείες προσώπων που δε είναι συνηθισμένα σε τέτοιους ρόλους και το πρωτότυπο σενάριο προσφέρουν μία ανάλαφρη κι εποικοδομητική διασκέδαση.
Χθες πήγα στον αγαπημένο μου Μικρόκοσμο για να απολαύσω την τελευταία ταινία των αδελφών Κοέν, "Χαίρε, Καίσαρ!". Η αλήθεια είναι πως οι πρώτες αρνητικές κριτικές της ταινίας με είχαν αποθαρρύνει. Το όνομά όμως των σκηνοθετών είναι τελικά ένας ισχυρός μαγνήτης για τους κινηματογραφόφιλους. Και η αλήθεια είναι πως δεν απογοητεύτηκα. Δε παύει όμως να είναι μία μέτρια ταινία, σε σχέση με αυτές που μας έχουν συνηθίσει τα δύο αδέλφια.
Πρώτα απ' όλα η ταινία γεμίζει τη σκοτεινή αίθουσα με νοσταλγία. Η επιλογή του Τζορτζ Κλούνεϊ δεν ήταν τυχαία, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις επιλογές ηθοποιών για ρόλους "Ρωμαίων" της δεκαετίας του '50. Την ίδια νοσταλγία μου προκάλεσε η χορογραφία στη πισίνα με την ανάδυση της Σκάρλετ Γιόχανσον ως γοργόνας κι ο χορός των ναυτών μέσα στην παμπ. Μελωδίες, χορός και ξεγνοιασιά σε μία εποχή που μόνο ήρεμη δεν ήταν.
Η ταινία περνάει με πολύ απλό τρόπο την εποχή του μακαρθισμού. Πίσω από τα φανταχτερά ρούχα και τα ακριβά στούντιο του Χόλιγουντ, με τα ερωτικά σκάνδαλα και τις μεγάλες αμοιβές, κρυβόταν ένα ανελέητο κυνήγι κομμουνιστών, καθώς οργίαζαν ο ρατσισμός προς τους μαύρους και η υποβάθμιση των γυναικών.
Οι ηθοποιοί δεν ήταν τίποτα παραπάνω από πιόνια που τα χρησιμοποιούσαν οι μεγάλες εταιρίες για να προωθήσουν υποσυνείδητα μηνύματα μέσα από τις ερμηνείες τους. Αυτό όμως δε σημαίνει όμως πως και οι αριστεροί σεναριογράφοι έμεναν με σταυρωμένα τα χέρια. Ο διάλογος που ακολουθεί μεταξύ του απαχθέντος Τζορτζ Κλούνεϊ με τους κομμουνιστές, οι οποίοι προσπαθούν να τον αφυπνίσουν είναι εξαιρετικός. Ένας διάλογος που εκρήγνυται σε τρελές δόσεις γέλιου όταν ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να εξηγήσει στον κοινωνιολόγο-φιλοσοφο Χέρμπερτ Μαρκούζ, το πως κι ο ίδιος έπεσε θύμα του καπιταλιστικού συστήματος, όταν αναγκάστηκε... να ξυρίσει την πλάτη ενός συμπρωταγωνιστή του. Φυσικά πολύ γέλιο βγαίνει και κατά τη διάρκεια του μίτινγκ του κινηματογραφικού παραγωγού με τους εκπροσώπους των χριστιανικών θρησκειών, τους οποίους έχει καλέσει για να τους ρωτήσει κατά πόσο είναι ορθή η ερμηνεία του Χριστού στο σενάριο της νέας του ταινίας. Κάθε ατάκα και γέλιο, χωρίς να υπερβάλλω. Ήδη αυτή η σκηνή έχει προστεθεί (από μένα) στις καλύτερες και πιο έξυπνες της φιλμογραφίας των αδελφών Κοέν
Η ταινία περνάει πετυχημένα αλλά επιφανειακά το μπλέξιμο του χριστιανικού και του καπιταλιστικού δόγματος μέσα στις χολιγουντιανές ταινίες εκείνης της εποχής. Γι' αυτό κι ο Τζορτζ Κλούνεϊ περιγράφει στο αφεντικό του με μεγάλο πάθος, τα όσα έμαθε από τους κομμουνιστές, λέγοντάς του με μία παιδική αφέλεια πως όλα αυτά βασίζονται σε κάποιο βιβλίο που λέγεται "Κεφάλαιο". Αφήνω ασχολίαστη την αντίδραση του αφεντικού, η οποία είναι άκρως σαρκαστική.
Το "Χαίρε, Καίσαρ!" μπορεί να μην είναι από τις καλύτερες ταινίες των Κοέν αλλά εγγυάται ένα άκρως διασκεδαστικό δίωρο με έξυπνο χιούμορ και φαρμακερές ατάκες.
Γι' αυτό αξίζει να το δείτε.
Βαθμολογία: 6/10
<3
ΑπάντησηΔιαγραφή