Στο τελείωμα της γειτονιάς μου υπήρχε κάποτε ένα υπέροχο ανθοπωλείο. Ήταν γωνιακό κι έτσι, ολοκληρωνόταν ο δρόμος με μία μικρή πράσινη όαση, που έσπαγε το καυσαέριο της Φραντζή. Οι ιδιοκτήτες ευγενέστατοι κι εξυπηρετικοί. Τους εμπιστευόμουν για το μπαλκόνι μου και ήταν πάντα πρόθυμοι για συμβουλές και προτάσεις. Οι ίδιοι είχαν πάρει από μόνοι τους πρωτοβουλία και κάθε πρωί που άνοιγαν το μαγαζί, γέμιζαν με γλάστρες την μικρή γωνιακή νησίδα που σχημάτιζε το τελείωμα των πεζοδρομίων. Ένας μικρός πνεύμονας στη τσιμεντένια μου συνοικία.
Η όμορφη αυτή πινελιά, φάνηκε πως ήταν και μοιραία. Μετά από χρόνια βρήκα το μαγαζί άδειο και το πεζοδρόμιο γυμνό. Το μαγαζί πλέον στεγαζόταν δυο στενά πιο κάτω, χωμένο σε έναν μικρό κάθετο δρόμο της Φραντζής. Όταν τους ρώτησα για ποιο λόγο έφυγαν, μου είπαν πως κάποιος από τη γειτονιά τους κατήγγειλε πως καταπατούσαν δημόσιο χώρο. Δυσανασχέτησαν κι έφυγαν αφήνοντάς μας ολίγον πιο φτωχούς, αισθητικά κι οικολογικά.
Για ένα χρόνο, η γωνία αυτή παρέμενε άδεια, να μου θυμίζει σε κάθε πέρασμά μου, την κακία κενών κι αδιάφορων ανθρώπων που κρύβονται πίσω από μουντές κουρτίνες κι άχρωμα μπαλκόνια.
Σήμερα καθώς διέσχιζα πάλι την Φραντζή με τα πόδια είδα στο άδειο κατάστημα, φως. Ένα αρρωστημένα φως. Ο χώρος που κάποτε φιλοξενούσε φυτά κι αρώματα, απόψε γέμιζε με λαμαρίνες, εξαρτήματα και λάστιχα αυτοκινήτων. Ένα ακόμα βουλκανιζατέρ στον Νέο Κόσμο. Επιπλέον λάδια, καύσιμα, γράσο και μαυρίλα.
Πιστεύω να είναι πλέον ικανοποιημένος ο κακόβουλος γείτονας, με την νέα επιχείρηση που θα έχει κάτω από το μπαλκόνι του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου