Χρόνια τώρα συναντούσα στην Μακρυγιάννη έναν άνθρωπο-φάντασμα. Δε φαινόταν μεγάλος σε ηλικία. Κοντός και χοντρός με ρούχα που παραήταν φαρδιά για εκείνον. Μαλλιά μακριά και αραιά. Άρρωστα και λαδωμένα. Απεριποίητο μούσι, κρεμασμένο ως κέρινη προέκταση του πηγουνιού του προς το στήθος. Τα χοντρά σκούρα γυαλιά του έκρυβαν επιτυχώς τα κενά του μάτια. Τα μπατζάκια του παντελονιού του σερνόντουσαν σε κάθε του βήμα, ενώ το μπουφάν του απλωνόταν μέχρι τα γόνατα. Κινούταν με μεγάλη δυσκολία. Συνήθως σταματούσε μετά από μερικά βήματα για να πάρει βαθιές ανάσες. Μόνο που αυτές τις ανάσες τις συνόδευε με ρουφηξιές νικοτίνης από το τσιγάρο που πάντα έκαιγε στο ένα του χέρι, καθώς στο άλλο κρατούσε έναν σπαστό καφέ.
Από το ανοιχτό του στόμα και τα μουδιασμένα του χείλη γινόταν εμφανής η αδιαφορία του για ζωή.
Ο λόγος που μου τραβούσε την προσοχή η παρουσία του είναι διότι ποτέ μου δε κατάφερα να προσδιορίσω τα συναισθήματα που μου προκαλούσε.
Λύπη;
Θλίψη;
Συμπόνοια;
Αδιαφορία;
Ποτέ δε κατάλαβα.
Το χειρότερο είναι πως δεν είναι ο μόνος που περιφερόταν σιωπηλά στο οπτικό μου πεδίο. Στη γειτονιά μου έχω έναν ακόμα ζωντανό-νεκρό που βλέπω καθημερινά. Δύο άνθρωποι-φαντάσματα της καθημερινότητάς μου.
Και στις δυο αυτές παρουσίες αναγνωρίζω ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την εκκωφαντική απουσία διάθεσης για ζωή. Οι επιλογές τους και οι ανθυγιεινές τους συνήθειες είναι ένας συνειδητοποιημένος αργός θάνατος. Μία δειλή αυτοκτονία. Μελλοθάνατοι σε μία κοινωνία σκοτεινή και μίζερη. Και για τους δυο αυτούς ανθρώπους αναρωτιέμαι πότε θα τους συμβεί το μοιραίο, κάθε φορά που τους συναντώ.
Στη σημερινό μου πέρασμα από την Μακρυγιάννη, πήρα την μία απάντηση. Πάνω σε μία στήλη, ήταν κολλημένο το κηδειόχαρτό του ενός. Κατάλαβα πως ήταν το δικό του επειδή είχε τη φωτογραφία του. Αμέσως τον αναγνώρισα. Πήγα κοντά και διάβασα τα στοιχεία του από πραγματικό ενδιαφέρον.
Σήμερα έμαθα το όνομά του.
Σήμερα έμαθα πως έχει συγγενείς και φίλους.
Σήμερα έμαθα και την ηλικία του.
Πέθανε σε ηλικία 41 χρονών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου