του Γρηγόρη Τραγγανίδα
Το καθεστώς του Κιέβου «εξορίζει» το σοβιετικό και ρωσικό σινεμά από τις ουκρανικές οθόνες, χαρίζοντας τις τελευταίες στο Χόλιγουντ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αποκλεισμός του σοβιετικού και του ρωσικού κινηματογράφου με, ταυτόχρονο, άνοιγμα σε «τσουνάμι» αμερικανικών και ευρω-ενωσιακών οπτικοακουστικών προϊόντων στις ουκρανικές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές οθόνες θα σημάνει το νομοσχέδιο Νο2766 που συζητιέται στην ουκρανική βουλή, στο πλαίσιο του γενικότερου πλαισίου «απο-σοβιετοποίησης» της Ουκρανίας που σήμαναν οι αντικομμουνιστικοί νόμοι της Άνοιξης του 2015.
Μάλιστα, το κομμάτι της οπτικοακουστικής «πίτας» που θα δοθεί στα δυτικά μονοπώλια του χώρου θα ξεπεράσει το 70%.
Αν και στο νομοσχέδιο δεν υπάρχει η λέξη «Ρωσία», σύμφωνα με ρωσικά ΜΜΕ, οι συντάκτες του δεν κρύβουν τον προσανατολισμό του στο «μπλοκάρισμα» ρωσικών και σοβιετικών έργων στην ουκρανική τηλεόραση.
«Η Ουκρανία σήμερα δεν έχει δικαίωμα να επιτρέψει την ύπαρξη και, πολύ περισσότερο, την απόλυτη κυριαρχία της ρωσικής οπτικοακουστικής παραγωγής στο εγχώριο οπτικοακουστικό – ενημερωτικό πεδίο. Η Ουκρανία χτίζει τη δική της κουλτούρα και τον δικό της ενημερωτικό – οπτικοακουστικό χώρο, σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό. Αλλά οι ρωσικές αξίες και οπτικοακουστικά προϊόντα δεν ανταποκρίνονται στις ευρωπαϊκές αξίες, γι” αυτό, οι ποσοστώσεις στο τηλεοπτικό προϊόν θα πρέπει να προστατευθούν από την πληροφοριακή επίθεση εκ μέρους της Ρωσίας, για την οποία, η σφαίρα της επικοινωνίας είναι σφαίρα χειραγώγησης και όχι ελευθερίας του λόγου, πλουραλισμού και ανταλλαγής ιδεών» είπε μία εκ των συντακτών του νομοσχεδίου, ηΒικτώρια Σιουμάρ.
Πέρα από το γεγονός ότι η Ρωσία δεν διαφέρει σε τίποτα από τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο στην ιδεολογική χειραγώγηση των λαών, το να επικαλείται το σημερινό καθεστώς του Κιέβου… την «ελευθερία του λόγου»(!), την ώρα που αιματοκυλά τον λαό του και αφήνει τους ναζί να «ξεσαλώνουν» είναι τουλάχιστον…αποπροσανατολιστικό, για να το θέσουμε κομψά.
Το νομοσχέδιο χαρίζει ουσιαστικά τις συχνότητες και την κινηματογραφική διανομή στα οπτικοακουστικά μονοπώλια των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη και του Καναδά, ξεκαθαρίζοντας ότι οι παραγωγές από τις παραπάνω περιοχές στην Ουκρανία δεν πρέπει να είναι λιγότερες από το 70% των συνολικών εβδομαδιαίων προβολών! Ανάμεσα σε αυτό το «φαραωνικό» ποσοστό στριμώχνονται και κάποιες ουκρανικές παραγωγές.
Για το περιεχόμενο δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη ικανότητα πρόβλεψης: Οι «αξίες» του κεφαλαίου είναι γνωστές…
Στην πράξη, η ποσόστωση αυτή σημαίνει, ότι «περισσεύει» ένα 30% στο οποίο θα «χωθούν» όπως – όπως παραγωγές από άλλες χώρες, από βραζιλιάνικες σειρές, μέχρι κορεάτικα τηλεοπτικά «σόου». Θεωρητικά για εκεί προορίζονται και ρωσικές παραγωγές, αν και είναι προφανές από τα παραπάνω ότι η ρωσική γλώσσα θα είναι «εξορισμένη» από την ουκρανική τηλεόραση.
Επιπλέον, το νομοσχέδιο προβλέπει ότι προγράμματα «ευρωπαϊκής παραγωγής» θεωρούνται εκείνα που έχουν παραχθεί από ένα ή περισσότερα νομικά πρόσωπα με έδρα τα κράτη που έχουν κυρώσει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τη Διασυνοριακή Τηλεόραση: «Στην περίπτωση που το πρόγραμμα έχει δημιουργηθεί κατά παραγγελία ή με συμμετοχή ενός ή μερικών νομικών προσώπων – με έδρα κράτη τα οποία έχουν χαρακτηριστεί από την Ανώτατη Rada (σσ. η ουκρανική Βουλή) ως κράτη – επιτιθέμενα ή/και κράτη – κατακτητές, τότε αυτό το πρόγραμμα δεν μπορεί να θεωρηθεί ευρωπαϊκής ή ουκρανικής παραγωγής".
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι επίσης αποκλείονται οι ρωσικές παραγωγές, αφού, για το ουκρανικό καθεστώς, η Ρωσία είναι και κράτος που «επιτίθεται» και κράτος που έχει «στρατό κατοχής» στον Ντονμπάς.
Ρώσοι αναλυτές παρατηρούν, επίσης, ότι η παραπομπή στην Σύμβαση είναι μεν «πονηρή», αλλά… όχι και πολύ καλά προετοιμασμένη. Αυτό διότι η εν λόγω ευρωπαϊκή σύμβαση του 1989 είναι ένας «χάρτης» για ένα «μίνιμουμ» αρχών και κανόνων που πρέπει να διέπει το τηλεοπτικό «τοπίο» των συμβαλλομένων.
Ωστόσο, υπάρχουν χώρες που δεν έχουν συμβληθεί, όπως η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, το Βέλγιο, η Δανία, η Ισλανδία, η Ιρλανδία και το Μονακό. Έχουν υπογράψει αλλά δεν έχουν επικυρώσει η Γεωργία, η Ελλάδα, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Ρωσία και η Σουηδία.
Με την λογική του νομοσχεδίου, όλες αυτές οι χώρες θεωρούνται ότι… δεν κάνουν ευρωπαϊκές οπτικοακουστικές παραγωγές, ενώ, ταυτόχρονα, τα ουκρανικά κανάλια δεν θα μπορούν να κάνουν συμπαραγωγές με χώρες ακόμη και φιλικά προσκείμενες στο καθεστώς του Κιέβου, πράγμα που σημαίνει τεράστιες οικονομικές απώλειες.
Αυτός είναι ο λόγος – και όχι φυσικά ο «πόνος» για τον «πλουραλισμό» – που οι Ουκρανοί καναλάρχες έχουν «ανεβεί στα κάγκελα» και φωνάζουν για «λογοκρισία».
Ένας από αυτούς, το αφεντικό της «Media Group Ουκρανία», Γιεβγκένι Λιάσενκο, προτείνει να διαχωριστεί το περιεχόμενο «προπαγάνδας» από το «διασκεδαστικό».
Το ίδιο υποστηρίζει και ένας άλλος καναλάρχης, ο Βλαντισλάβ Ριάσιν, ο οποίος φέρνει το παράδειγμα της αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς «Madam Secretary», σύμφωνα με το σενάριο της οποίας, η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, σε μυστική συνάντηση με τον Ουκρανό πρόεδρο, κλείνει συμφωνία για παροχή αυτονομίας στις ανατολικές περιοχές της χώρας, και όταν το σχέδιο καταρρέει, αρνείται στρατιωτική βοήθεια στην ουκρανική κυβέρνηση!
Το νομοσχέδιο αυτό είναι ακόμη μία αφορμή για να ξεδιπλωθούν οι πολλαπλές πτυχές της ουκρανικής κρίσης και να αναδειχθούν οι ενδοαστικές αντιθέσεις και στο εσωτερικό του κυρίαρχου, αυτή τη στιγμή, τμήματος της ουκρανικής αστικής τάξης που έχει καταλάβει την εξουσία.
Σε πρώτο επίπεδο, θα επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα σε ό,τι απέμεινε στην Ουκρανία από την πλούσια και ισχυρή οπτικοακουστική υποδομή της σοβιετικής περιόδου, αφού οι εγχώριες παραγωγές θα συρρικνωθούν κι άλλο.
Τα αμερικανικά, κυρίως, μονοπώλια του οπτικοακουστικού, θα κυριαρχήσουν πλήρως και στην Ουκρανία, όπως έχουν ήδη κάνει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Παρά… τις «ευρωπαϊκές αξίες» και «αρχές» του «πλουραλισμού».
Φυσικά, το σημαντικότερο είναι το μέγεθος της άγριας ιδεολογικής χειραγώγησης που θα υποστούν οι εργατικές – λαϊκές συνειδήσεις και το οποίο ήδη βρίσκεται σε ασύδοτο επίπεδο, με την αντισοβιετική – αντικομμουνιστική προπαγάνδα να έχει γίνει ήδη η επίσημη κρατική ιδεολογία.
Σε κάθε περίπτωση, οι νέες γενιές των Ουκρανών δεν θα γνωρίσουν ποτέ τα αριστουργήματα του Αϊζενστάιν, του Ρομ, του Ταρκόφσκι, του Παρατζάνοφ, του Κοντσαλόφσκι, του Μιχαλκόφ, του Βερτόφ, της «Μόσφιλμ» και της ηρωικής εποχής του σοβιετικού κινηματογράφου εν γένει.
Αυτή θα είναι, τελικά, μία από τις μεγαλύτερες πνευματικές απώλειες του συνεχιζόμενου δράματος του ουκρανικού λαού.
Πηγή: Το Περιοδικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου