Αξιοπρέπεια

του Γιώργου Σταματόπουλου

Τώρα συνειδητοποιούν οι περισσότεροι τι ακριβώς ψήφισαν τον Σεπτέμβρη του 2015. Εώς τότε έλπιζαν ότι κάτι θα κάνει το αγαπημένο τους παιδί, που δεν πρόφταινε να κοιμηθεί και λοιπά, και ότι τα πράγματα για τη χώρα δεν είναι και τόσο τραγικά εάν εφαρμοζόταν μια αριστερή πολιτική.
Τώρα, όμως, που συνειδητοποιούν ότι ψήφισαν μια ακραιφνώς μνημονιακή κυβέρνηση (παρά τα δάκρυα, τις ενοχές και τις τύψεις τάχα πολλών στελεχών), τώρα λοιπόν είναι αργά.
Με εξαίρεση το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια και ολίγα ψιχία ανθρωπιστικής βοήθειας, τίποτε διαφορετικό από τους προηγούμενους δεν έχει να επιδείξει η πολλαπλή αριστερή, με άρωμα δεξιότατο, κυβέρνηση.
Επιτέλους, η κοινωνία το αντελήφθη. Και; Θα ρίξουν την κυβέρνηση οι απεργίες; Θα την πιέσουν ώστε να πάρει πίσω τα απεχθή και κοινωνιοικτόνα νομοσχέδια; Κομμάτι δύσκολο, όταν έχει να δώσει εξετάσεις στους αδίστακτους και κυνικούς δανειστές.
Τα μνημόνια δεν είναι μονόδρομος εντούτοις. Εστω και την ύστατη ώρα η κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει «όπλα» που διαθέτει αλλά τα 'χει πετάξει στη άβυσσο της λήθης, διότι δεν έχει την τόλμη και το σθένος να τα χρησιμοποιήσει.
Σαφώς ο λόγος γίνεται για τα πορίσματα της επιτροπής για το δημόσιο χρέος, για τις λίστες Λαγκάρντ, για τις γερμανικές αποζημιώσεις κ.ά., τα οποία θα της προσέδιδαν περίοπτη θέση στη διαπραγματευτική αρένα απ' αυτήν που βρίσκεται τώρα, στον λάκκο δηλαδή με τα θηρία.
Σε ό,τι αφορά την κοινωνία (αγρότες, επιστήμονες, εμποροϋπάλληλοι, εργάτες κ.λπ.) όφειλαν νομίζω να είναι πιο ώριμοι πολιτικά όσο και αν μας επηρέασαν τα εκρηκτικά και «επαναστατικά» συνθήματα της πρώτη φορά Αριστεράς, τουλάχιστον από το δημοψήφισμα και δώθε.
Ως εκ τούτου, η δεύτερη φορά Αριστερά έχει δίκιο να επιδεικνύει υπεροψία και αλαζονεία, λέγοντας σε όσους την ψήφισαν ότι γνώριζαν τι ψήφιζαν: το σκληρότερο Μνημόνιο που έχει υπογράψει ποτέ ελληνική κυβέρνηση, ξεχνώντας κάθε έννοια κυριαρχίας και εθνικής αξιοπρέπειας.
Επακόλουθο, όμως, της απώλειας αυτών ήταν και η βίαιη εξορία της προσωπικής αξιοπρέπειας. 
Μπορούμε να επαναποκτήσουμε τη χαμένη αξιοπρέπεια; Μόνο αν κινηθεί μόνη της η κοινωνία από τα κάτω, αφού βλέπει ότι οι νυν κυβερνώντες δεν έχουν σκοπό να φέρουν την παραμικρή αντίσταση στο ισχυρό καπιταλιστικό κουαρτέτο.
Ποιος ο λόγος να διαδηλώνουμε και να απεργούμε όταν μόνοι μας πήγαμε και βγάλαμε τα μάτια μας; Θα πείτε ότι δεν περιέπεσαν όλοι σ' αυτό το ολίσθημα, ότι αυτή η κυβέρνηση στηρίζεται στο 36% του 50% του ελληνικού λαού.
Είναι μολαταύτα κυβέρνηση των Ελλήνων· νομοθετεί (λέμε τώρα... αφού, εάν τα νομοθετήματα δεν έχουν την έγκριση των δανειστών, δεν φτάνουν ποτέ στη Βουλή), αποφασίζει, προσλαμβάνει συγγενείς και φίλους και κομματικά στελέχη κάθε βαθμίδας και άλλα πολλά.
Οταν η κοινωνία βλέπει μια κυβέρνηση που έχει παραδοθεί άνευ όρων και έχει συνθηκολογήσει, δεν τα βάζει μ' αυτήν την παραιτημένη κυβέρνηση· κοιτάζει να αυτοοργανωθεί, να αναπτύξει δομές επικοινωνίας και οικονομικής ανταλλαγής στη βάση της, με κορμό την αλληλοκατανόηση και την αλληλεγγύη.
Τουλάχιστον, έτσι, διατηρεί την ελάχιστη αξιοπρέπεια των μελών της.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών