Αυτά παθαίνει κάποιος όταν την ίδια ημερομηνία βγαίνουνστις σκοτεινές αίθουσες δυο ταινίες αγαπημένων του σκηνοθετών. Μετά τους Κοέν, ήρθε η σειρά να παρακολουθήσω την νέα ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν. Εντύπωση μου έκανε πως η ταινία παίζεται σε έναν μόνο κινηματογράφο, το Odeon Opera. Επίσης με τράβηξαν τα πολλά αστέρια και οι διθυραμβικές κριτικές που έχει το έργο.
Η αλήθεια είναι πως το Anomalisa δεν με εντυπωσίασε όσο περίμενα. Όμως έχει ένα δυνατό χάρισμα. Μέσα σε μιάμιση ώρα, καταφέρνει να ξεγυμνώσει τον οποιοδήποτε θεατή και να τον στήσει απέναντι σε έναν καθρέφτη, αναγκάζοντάς τον να δει την πραγματικότητα κατάματα ώστε να μπορέσει να πάρει τη μεγάλη απόφαση, να προτιμήσει να παραμείνει υποχείριο ενός συστήματος που καταρρέει ή να διαλέξει το δύσκολο δρόμο της ριζικής αλλαγής.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας (μία ανδρική κούκλα) ξεχωρίζει από το υπόλοιπο σύνολο. Δεν είναι τυχαίο πως οι υπόλοιπες φωνές του έργου έχουν ίδιο "προσωπείο" και ίδια φωνή. Στην αρχή ξενίζει αλλά στη συνέχεια συνηθίζεται. Ο δυτικός τρόπος ζωής εξάλλου μας έχει μετατρέψει σε μία μάζα που την απασχολεί μόνο η παραγωγικότητα, ζώντας στη ψευδαίσθηση της κατοχής μιας γνώσης που είναι φτιαγμένη και ραμμένη για τα συμφέροντα λίγων.
Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής, οι εφήμερες σχέσεις, οι συμβιβαστικοί γάμοι, η κάλπικη χλιδή που προσφέρει το καπιταλιστικό σύστημα, τα διαμερίσματα κλουβιά, το σαρκικό σεξ και το φλερτ επιβεβαίωσης κρατούν απλά το μυαλό μας ξύπνιο όσο χρειάζεται για να μπορούμε απλά να αναπνέουμε και να καταναλώνουμε. Η σκέψη είναι ανούσια κι άχρηστη...
Ο πρωταγωνιστής λοιπόν ξεχωρίζει από τους άλλους λόγω σκέψης. Μίας σκέψης όμως που τη χρησιμοποιεί για να υποτάσσει τους υπόλοιπους, μέσα από ένα βιβλίο που έχει εκδώσει και για το οποίο αφήνεται να εννοηθεί πως μιλάει για την παραγωγικότητα στο χώρο εργασίας. Αδιαφορεί για το κοινωνικό σύνολο μέχρι που συναντάει την Λίζα. Μία κοπέλα με μεγάλη ανασφάλεια. Ένα ψυχολογικό αδιέξοδο που την οδήγησε να ζει στον δικό της μικρόκοσμο και να εκδηλώνει τα συναισθήματά της μέσα από το τραγούδι. Ο κόσμος γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια του. Βρίσκει μία διέξοδο από τον βαρετό του γάμο κι αμέσως σκέφτεται να αλλάξει όλη του τη ζωή. Θα τα καταφέρει όμως να απελευθερωθεί από τα δεσμά του;
Μέχρι το τέλος της ταινίας, βυθίζεσαι στο κάθισμα της σκοτεινής αίθουσας για να κρύψεις την αμηχανία σου κι ενίοτε τη ντροπή σου, μιας και η ταινία ξεσκεπάζει τις κρυφές και σκοτεινές στιγμές του καθημερινού μας βίου, κι αναρωτιέσαι "τι στο διάολο γυρεύω σ' αυτήν την αίθουσα". Το ξέσπασμα όμως του ήρωα προς το τέλος, σε ξεσηκώνει. Θες να βγεις έξω και να ξεσπάσεις σε κάθε κάθαρμα που έχει τσαλαπατήσει την αξιοπρέπεια και τον εγωισμό σου αλλά και για να υπερασπιστείς την προσωπικότητα των συνανθρώπων σου.
Παραμένει όμως η επαναστατική διάθεση ως το τέλος;
Ο Τσάρλι Κάουφμαν, μέσα από το Anomalisa μας παρουσιάζει την πιο καταθλιπτική του ταινία. Δεν είναι προσιτή για όλους κι αυτό επειδή η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου έχει μάθει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Ο Κάουφμαν μας κατεβάζει το δάχτυλο για να μας αναγκάσει να δούμε τη γύμνια μας. Στο χέρι μας είναι να την αποδεχτούμε ή να σηκώσουμε πάλι το δάχτυλο για να... κρυφτούμε.
Η ταινία αυτή είναι για όσους αντέχουν να δουν ένα κομμάτι της πραγματικότητας...
Βαθμολογία 8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου