Φεύγοντας από τις Δαλματικές Ακτές, κινηθήκαμε βορειότερα με προορισμό την Τεργέστη. Πριν μπούμε όμως στην Ιταλία, διασχίσαμε μία μικρή λωρίδα γης, η οποία ανήκει στην Σλοβενία. Εκεί βρίσκεται και το μοναδικό της λιμάνι, το Κοπέρ (00:05-00:18). Το περίεργο όμως με το συγκεκριμένο λιμάνι είναι πως εξυπηρετεί κυρίως τα συμφέροντα μιας άλλης χώρας, η οποία έπαιξε σημαντικό και τελείως υπόγειο ρόλο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Πριν αναφέρω τη χώρα αυτή, θα ήθελα να μιλήσω για κάτι που διαπιστώσαμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Όλα τα νέα κράτη που ξεπήδησαν από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και είχαν την υποστήριξη της Δύσης, απέκτησαν πρόσβαση στη θάλασσα, κάτι που αποδεικνύει πως τα σύνορα τα είχαν οριοθετήσει μεταξύ τους από πριν, ή τους τα είχαν ετοιμάσει άλλοι.
Εκτός από την Κροατία που έχει το μεγαλύτερο κομμάτι της πρώην γιουγκοσλαβικής ακτογραμμής, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και η Σλοβενία, έχουν δύο μικρά σημεία πρόσβασης στη θάλασσα, ίσα-ίσα για να χωράει ένα λιμάνι. Για την Σερβία είχε μείνει το Μαυροβούνιο, που τελικά η διέξοδος αυτή μπλοκαρίστηκε μετά το δημοψήφισμα απόσχισης των δυο χωρών. Κι ενώ η Βοσνία έχει το Neum, το οποίο έχει αξιοποιηθεί ως τουριστικό θέρετρο, η Σλοβενία έχει ένα σύγχρονο λιμάνι, το οποίο απλώνεται έξω από την παλιά πόλη του Κοπέρ. Το συγκεκριμένο λιμάνι είναι και το μόνο που χρησιμοποιεί ως πύλη για την Μεσόγειο η... Γερμανία.
Το Κοπέρ λειτούργησε ως στάση για ξεκούραση στο μέσο της διαδρομής. Μας μαγνήτισε το μεγάλο κι ογκώδες καμπαναριό του καθεδρικού της πόλης. Παρκάραμε πίσω από την εκκλησία, κι από εκεί προχωρήσαμε σε έναν στενό πεζόδρομο, ο οποίος μας έβγαλε στα σοκάκια της πόλης. Όμως ο περιορισμένος χρόνος μας άφηνε το περιθώριο να απολαύσουμε μόνο καφέ. Ευτυχώς βρήκαμε το πιο ενδιαφέρον στέκι της πόλης, το Bar Cameral. Ζεστός χώρος, χαλαρή μουσική κι όμορφος κόσμος.
Στη Σλοβενία ξαναμπήκαμε μετά από δύο μέρες. Κι αφού είχαμε αφήσει με βαριά καρδιά την Ιταλία πίσω μας, περάσαμε τα σύνορα χωρίς να το αντιληφθούμε. Οδηγώντας στην εθνική οδό, είχαμε βάλει πλώρη για τα σύνορα της Σλοβενίας με την Αυστρία. Προορισμός μας ήταν να φτάσουμε στο μοναδικό νησί της χώρας, το οποίο βρίσκεται πάνω στα βουνά(!). Αναφέρομαι στο νησάκι της διάσημης λίμνης Μπλεντ (00:19-00:58).
Η Λίμνη Μπλεντ ανήκει στους εκατό πιο δημοφιλείς ευρωπαϊκούς προορισμούς. Τις εντυπώσεις κλέβει φυσικά το νησί, πάνω στο οποίο βρίσκεται ο ναός της Παναγίας με ένα καμπαναριό 52 μέτρων. Το τοπίο είναι απλά υπέροχο. Η λίμνη περιβάλλεται από ένα πυκνό δάσος. Τα κλαδιά κρέμονται πάνω από το νερό, δίνοντάς του μία απόκοσμη πράσινη απόχρωση. Κι όλα αυτά στολίζονται υπέροχα με το νησί και με τις βάρκες που έπλεαν γύρω του, δίνοντας την εντύπωση πως έχουμε γυρίσει λίγους αιώνες πίσω. Δεν ήταν όμως μόνο το νησί που τραβούσε την προσοχή. Στην αντίπερα όχθη δεσπόζει ένα επιβλητικό μεσαιωνικό κάστρο, το οποίο θαρρεί κανείς πως ήταν βγαλμένο μέσα από παραμύθι, ενώ στο βάθος απλώνονται τα ψηλά βουνά της Σλοβενίας, τα οποία είναι το εθνικό τους έμβλημα.
Αν και είχε πολυκοσμία εκείνη τη μέρα, είχαμε την εντύπωση πως ήμασταν μόνοι μας στην λίμνη. Η διακριτικότητα των παρευρισκομένων ήταν εξαιρετική. Νεαρά ζευγάρια λιάζονταν στο γρασίδι, πιτσιρίκια έκαναν βόλτες με ποδήλατα χωρίς να προκαλούν σαματά και λίγοι ρομαντικοί διάβαζαν κάποιο βιβλίο ή αποτύπωναν το τοπίο πάνω σε ακουαρέλα. Εμείς απλά περπατούσαμε, γεμίζοντας τα πνευμόνια μας με καθαρό βουνίσιο αέρα και το μυαλό μας με μαγευτικές εικόνες.
Η λίμνη Μπλεντ ήταν εκτός προγράμματος. Την προσθέσαμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού (όπως κάναμε και με το Ρόβινι στην Κροατία και το Γιάγτζε στην Βοσνία) και δεν το μετανιώσαμε. Κι ας θυσιάσαμε λίγες ώρες από την Λουμπλιάνα. Οπότε με την επιλογή αυτή, η λίμνη Μπλεντ έγινε το βορειότερο σημείο του ταξιδιού μας.
Η Λουμπλιάνα (00:59-03:42) μας περίμενε λίγα χιλιόμετρα πιο νότια. Μας υποδέχθηκε με έναν υπέροχο ήλιο, ο οποίος είχε γεμίσει με κόσμο όλες τις πλατείες και τα μπαρ της πόλης. Οι νέοι εκτιμούσαν κι απολάμβαναν την ευκαιρία που τους πρόσφερε ο καλός καιρός. Αρκετοί απολάμβαναν τη μπύρα τους κοντά στο ποτάμι, άλλοι έκαναν ποδήλατο και μερικοί χόρευαν (02:34).
Το αυτοκίνητο σ' αυτήν την πόλη είναι περιττό, μιας κι όλες οι αποστάσεις είναι κοντινές. Από την άλλη, οι ίδιοι οι κάτοικοι μποϊκοτάρουν τα οχήματα, διότι η Λουμπλιάνα έχει χαρακτηριστεί πράσινη πόλη, κι αυτό τους έχει δώσει μία ιδιαίτερη περηφάνια. Έτσι την κρατούν καθαρή και συμβάλλουν στην ανακύκλωση των απορριμάτων. Ζουν οικολογικά.
Η πόλη είναι άκρως φιλική τόσο με τους κατοίκους όσο και με τους επισκέπτες της. Ένιωθα πως όσοι ζουν εδώ είναι ευτυχισμένοι και ξέγνοιαστοι. Παντού χαμόγελα και πειράγματα σε ένα κλίμα παρεΐστικο. Τα αξιοθέατα της πόλης μαζεμένα. Στην κεντρική πλατεία βρίσκονται οι διάσημες τρεις γέφυρες (01:13-01:19, 01:40), οι οποίες επέκτειναν την πλατεία πάνω από τον ποταμό και η πανύψηλη φραγκισκανική εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Λίγο πιο πέρα βρισκόταν ο καθεδρικός ναός της πόλης, ο οποίος στεκόταν δίπλα στην γέφυρα των δράκων (02:41-02:59).
Ο δράκος είναι το έμβλημα της πόλης. Ο θρύλος λέει πως ο δράκος κατοικούσε στη περιοχή μέχρι που έφτασαν οι αργοναύτες με τον Ιάσονα και τον σκότωσαν. Άλλοι τον συσχετίζουν με τον δράκο που σκότωσε ο Άγιος Γεώργιος. Σήμερα η μορφή του κοσμεί την πόλη και τα αναμνηστικά της.
Σύμφωνα με τον θρύλο, η Λουμπλιάνα ιδρύθηκε από τον Ιάσονα και τους αργοναύτες μετά το πέρας της αποστολής τους, οι οποίοι βρέθηκαν κατά λάθος στην περιοχή αυτή. Αν και υπάρχουν ίχνη ζωής από το 2000 π.Χ., η πόλη επανεμφανίζεται στον χάρτη τον 12ο αι. με το όνομα Λάιμπαχ. Πάνω σ' αυτό το όνομα πάτησαν οι ναζί στο Β'Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς προσπαθούσαν βιαίως να εκγερμανίσουν τους Σλοβένους. Η πόλη έζησε μεγάλη πνευματική άνθηση όσο ήταν κομμάτι της αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Έπειτα πέρασε στην Γιουγκοσλαβία, έχοντας την ιδιότητα της άτυπης πρωτεύουσας της Σλοβενίας, έναν ρόλο τον οποίον επισημοποίησε όταν η Σλοβενία έγινε ανεξάρτητη χώρα.
Στη κορυφή του λόφου που έχει χτιστεί η πόλη, στέκεται το κάστρο. Έχει ανακαινιστεί πλήρως και σήμερα λειτουργεί ως σημείο συνάθροισης των κατοίκων της πόλης (03:07-03:28). Στην εσωτερική του αυλή υπάρχει μία μεγάλη καφετέρια, ενώ στα γύρω κτίρια που εφάπτονται με τα τείχη, στεγάζονται διαφόρων ειδών αδιάφορα μουσεία. Ανεβήκαμε με τελεφερίκ και κατεβήκαμε με τα πόδια. Πέρα από την πανοραμική θέα που σου προσφέρει, δεν είχε τίποτα άλλο ιδιαίτερο που άξιζε να επισκεφθούμε. Αντιθέτως η κάθοδος μέσα από τα καταπράσινα μονοπάτια της πλαγιάς (01:00), μας έδινε την εντύπωση πως βρισκόμασταν μακριά από αστικό περιβάλλον.
Τρία στοιχεία μου έμείιαν αξέχαστα από την Λουμπλιάνα. Πρώτα απ' όλα η σερβοορθόδοξη ανάσταση που βιώσαμε εκεί. Ο κόσμος ήταν λιτά ντυμένος κι έκατσε σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας, σε αντίθεση με μας που τρέχουμε στα σπίτια μας για μαγειρίτσα μετά με το πρώτο "Χριστός Ανέστη". Η λειτουργία πραγματοποιήθηκε χωρίς μικρόφωνα και η ιερότητα της στιγμής συμβάδισε αρμονικά με την σοβαρότητα και την ταπεινότητα των πιστών. Καμία σχέση δηλαδή με μας που έχουμε μπλέξει το έθιμο με βάρβαρους πανηγυρισμούς και την παρουσία μας στην εκκλησία ως μία επίδειξη της οικονομικής μας κατάστασης. Έπειτα μεγάλη εντύπωση μου έκαναν σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της πόλης, οι οποίοι είχαν το λαχανί χρώμα πάνω τους, είτε αυτό ήταν στην ένδυση είτε σε κάποιο αξεσουάρ. Το λαχανί είναι το επίσημο χρώμα της Λουμπλιάνα. Υιοθετώντας το, οι κάτοικοι γινόντουσαν και οι ίδιοι κομμάτι της πόλης. Είναι από τις σπάνιες φορές που βλέπω ανθρώπους να αγαπούν και να σέβονται τόσο πολύ την πόλη στην οποία ζουν. Μία πόλη χωρίς φανταχτερά μνημεία και πλούσια μουσεία. Τέλος έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου ένα γκράφιτι σε ένα στενό όπου μία συμπαθητική γατούλα μας δίνει την καλύτερη συμβουλή, "Γάμα τις συνήθειές σου" (02:19).
Πριν φύγουμε από την καταπράσινη Σλοβενία, κάναμε μία μικρή στάση στο Νόβο Μέστο (03:45-03:55), μία μικρή πόλη, η οποία βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Κροατία. Ο μουντός καιρός ταίριαζε αρκετά με την ηρεμία της πόλης, η οποία όμως δεν είχε κάτι ιδιαίτερο για να μας κρατήσει.
Χωρίς τύψεις διασχίσαμε τα σύνορα και περάσαμε πάλι στην Κροατία.
Η κάθοδός μας για την Ελλάδα μόλις είχε ξεκινήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου