Η Ιταλία για μένα, είναι η ομορφότερη χώρα της Ευρώπης. Όσες φορές έχω βρεθεί εκεί, έχω φύγει μαγεμένος κι ερωτευμένος με τις πόλεις της, τον κόσμο της, την αύρα της και την κουλτούρα της. Η Ιταλία είναι πανέμορφη απ' άκρη σ' άκρη. Στο πρόσφατο ταξίδι συμπεριλάβαμε ένα άκρο της, το βαλκανικό...
Φεύγοντας από το Κοπέρ (Σλοβενία), ακολουθήσαμε τις πινακίδες που έγραφαν Τεργέστη, χωρίς να γνωρίζουμε πως θα συναντούσαμε τα σύνορα στα προάστια της. Φτάνοντας στην κορυφή ενός μικρού λόφου, αντικρίσαμε απέναντι την Τεργέστη σε όλο της το μεγαλείο. Εκείνην την ώρα έδυε ο ήλιος, δίνοντάς της ένα χρυσαφί χρώμα. Κατηφορίζοντας στο προάστιο συναντήσαμε μία λιτή πινακίδα που μας καλωσόριζε στην Ιταλία.
Για την Τεργέστη μπορώ να γράψω πολλά. Μία πόλη όνειρο για τα δικά μου δεδομένα. Ευρωπαϊκό ταμπεραμέντο επηρεασμένο από τις βαλκανικές του ρίζες. Είναι φανερό πως η πόλη έχει δεχτεί επιρροές απ' όλους τους λαούς που την έχουν κατοικήσει αλλά κι από τις αλληλεπιδράσεις που είχε με άλλα λιμάνια όταν ήταν μία υπολογίσιμη ναυτική δύναμη.
Τα αρχοντικά κτίρια δένουν υπέροχα με την απεραντοσύνη της θάλασσας, ενώ η πλατιά προκυμαία με την πλατεία-στολίδι, δίνουν άπλετο χώρο στους κατοίκους της πόλης για να γεμίσουν τα πνευμόνια τους με θαλασσινό αέρα και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους με εικόνες και σκέψεις που φέρνουν τα κύματα. Λάτρεψα τόσο πολύ το συγκεκριμένο κομμάτι της πόλης, που αποφάσισα να το παρουσιάσω μόνο του στο επόμενο φωτογραφικό βίντεο. Στο συγκεκριμένο θα μιλήσω για την υπόλοιπη πόλη και τα περίχωρα της.
Η περιπλάνηση θα ξεκινήσει από το καταραμένο κάστρο του Μιραμάρε (00:05-01:28). Από εκεί βλέπεις την Τεργέστη να απλώνεται σε όλη την ανατολική ακτή ενώ νότια δεσπόζει η απεραντοσύνη της Αδριατικής θάλασσας. Χτισμένο με υλικά φερμένα από το ακρωτήριο της Ίστρια, το συγκεκριμένο κάστρο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα από τα βασιλικά κιτς κτίρια της Ευρώπης. Χτίστηκε για τον αρχιδούκα της Αυστροουγγαρίας, Μαξιμιλιανό Α', έναν μέτριο ποιητή που λάτρευε τους κήπους, τα άνθη και τη θάλασσα. Τα τρία βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο αξιοθέατο.
Ο αρχιδούκας διάλεξε το συγκεκριμένο μέρος, πιστεύοντας πως η Τεργέστη είναι η Βιέννη της Αδριατικής. Την ήθελε λοιπόν ως θέα και γι' αυτό έκτισε το κάστρο αντικριστά της πόλης. Ισοπέδωσε ένα βραχώδες σημείο και το κάλυψε με αρκετούς τόνους χώματος για να στεγαστεί εκεί η έπαυλη και οι υπέροχοι κήποι του.
Το κάστρο αυτό όμως κρύβει μία κατάρα. Η ζωή του Μαξιμιλιανού δεν ήταν όπως την επιθυμούσε. Πήγε στο Μεξικό ως μονάρχης. Έμεινε εκεί μόνο τρία χρόνια. Αν κι έκανε αρκετές προσπάθειες προσέγγισης με τους κατοίκους της χώρα αυτής, δεν έγινε ποτέ δημοφιλής. Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος για την ανεξαρτησία του Μεξικό, ο Μαξιμιλιανός ενώ θέλησε να παραιτηθεί, οι δικοί του τον πίεσαν να παραμείνει στη θέση του ενώ παράλληλα τον εγκατέλειπαν μόνο στη ξένη χώρα. Ο στρατός του προέδρου Μπενίτο Χουάρες, τον συνέλαβε και τον εκτέλεσε παρά τις διαμαρτυρίες επιφανών Ευρωπαίων.
Δεν ήταν μόνο ο Μαξιμιλιανός θύμα αυτής της κατάρας. Στο κάστρο αυτό έμεινε για δύο μέρες ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος μαζί με τη σύζυγό του Σοφία, πριν αναχωρήσουν για το Σαράγεβο, όπου και δολοφονήθηκαν από έναν Βόσνιο το 1914, μ' αποτέλεσμα να ξεσπάσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Υπήρξαν κι άλλοι επώνυμοι που έμειναν στο συγκεκριμένο κάστρο και βρήκαν τραγικό θάνατο μετά.
Σήμερα, το κάστρο Μιραμάρε στέκεται σε εξαιρετική κατάσταση πάνω απ' τη θάλασσα, σαν ένας λευκός φάρος που επιτηρεί τον κόλπο της Τεργέστης. Οι κήποι του πλούσιοι από άνθη και φυτά, αποτελούν ένα παράδεισο για τους λάτρεις της βοτανολογίας. Τα διακριτικά γλυπτά δίνουν μία νότα κομψότητας στους καλοσχεδιασμένους κήπους. Ιδιαίτερο όμως χαρακτηριστικό είναι τα πράσινα νερά και η αρμονική παρουσία του κάστρου με τη φύση που το περιβάλλει.
Λίγα χιλιόμετρα πιο δυτικά από το κάστρο Μιναμάρε, στέκεται ακόμα όρθιο το μεσαιωνικό κάστρο του Ντουίνο (01:30-01:48), όπου έζησε κι εμπνεύστηκε ο διάσημος ποιητής Ράινερ Μαρία Ρίλκε. Στο συγκεκριμένο χωριό υπάρχουν δύο κάστρα. Το μεσαιωνικό το οποίο χτίστηκε τον 11ο αι. κι ένα μεταγενέστερο, το οποίο θεμελιώθηκε τον 13ο αι.
Το Ντουίνο υπήρξε το δυτικότερο σημείο του ταξιδιού μας.
Η υπόλοιπη φωτογραφική βόλτα πραγματοποιείται στην πόλη της Τεργέστης. Πέρα από την υπέροχη προκυμαία με την αριστοκρατικής της πλατεία, η πόλη κρύβει πολλές ομορφιές στα στενά της σοκάκια, στις μικρότερες πλατείες της, στους φαρδουλούς της δρόμους και στο κάστρο της.
Η περιπλάνηση ξεκινάει από το κάστρο, στη κορυφή του οποίου είναι χτισμένος ο καθεδρικός San Giusto (01:55-02:18), κτίσμα του 6ο αι. προς τιμή του πολιούχου της Τεργέστης. Το θεόρατο καμπαναριό υψώθηκε τον 15ο αι. Πέρα από το μέγεθος του ναού, εντύπωση μου έκανε το λιτό βιτρό στην πρόσοψη αλλά και τα όμορφα ψηφιδωτά στο εσωτερικό του. Κατηφορίζοντας από το κάστρο της πόλης, βγήκαμε στο ρωμαϊκό θέατρο, το οποίο στέκεται ακόμα πίσω από την μεγάλη πλατεία.
Αυτό που λάτρεψα στην Τεργέστη είναι οι ιταλικές πινελιές πάνω σε κτίρια που θυμίζουν Κεντρική Ευρώπη. Στιβαρά οικοδομήματα με ανάγλυφες διακοσμήσεις και μουντές προσόψεις, στοιχεία του αριστοκρατικού παρελθόντος της πόλης, σήμερα είναι πλούσια με διάφορες χρωματιστές παρεμβάσεις των Ιταλών. Περιπλανώμενος στους δρόμους παρατηρούσα πως κάθε κτίριο έχει τη δικιά του προσωπικότητα. Όλα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά όλα μαζί αποτελούσαν ένα αρμονικό σύνολο δίνοντας μία ξεκάθαρη ταυτότητα στην πόλη.
Μ' αυτόν τον τρόπο η Τεργέστη θεωρείται μία πόλη ζωντανή, νεανική και φιλική τόσο για τους κατοίκους της όσο και γι' αυτούς που την επισκέπτονται. Απ' όλα τα κτίρια που συνάντησα, αυτό που μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη ήταν ένα κομψοτέχνημα σ' έναν κεντρικό πεζόδρομο πίσω από την ελληνοορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νικολάου (02:45-02:57). Απ' όποια γωνιά κι αν το κοιτούσες, έμενες άναυδος από την ομορφιά του και τον υπέροχο γλυπτό του διάκοσμο.
Ιστορικά η Τεργέστη, ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους το 177 π.Χ. ως φρούριο στην αρχή, το οποίο μετά έγινε κοινότητα. Τον 13ο αι. κυριεύτηκε από τους Ενετούς. Το 1719 κηρύχθηκε ελεύθερο λιμάνι. Τότε άρχισε η μεγάλη του εμπορική και πνευματική ακμή. Οι τρεις διαδοχικές κατακτήσεις της από την Γαλλία, της προξένησαν τρομερές ζημιές. Έπειτα η πόλη έγινε το μεγαλύτερο λιμάνι της Αυστροουγγαρίας, μέχρι το 1918 όπου και πέρασε στην Ιταλία. Το σημαντικότερο κομμάτι της ιστορίας αυτής της πόλης είναι ότι στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η πόλη απελευθερώθηκε από τον γιουγκοσλαβικό στρατό του Τίτο, αλλά μετά από συνεννόηση παραχωρήθηκε στην Ιταλία. Μέχρι σήμερα υπάρχουν έντονες αποσχιστικές τάσεις στην ευρύτερη περιοχή.
Μου δωσε τόση ενέργεια και ζωντάνια η πόλη αυτή, κάτι που με ώθησε να δώσω μία υπόσχεση στον εαυτό μου πως κάποια στιγμή θα την επισκεφθώ ξανά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου