Η κατάρα του τόπου μου...

Νωπές είναι ακόμα οι μνήμες μας από τη μεγάλη καταστροφή που υπέστη ο τόπος μας το καλοκαίρι του 2012. Η θλίψη, ο πόνος και η οργή, είναι τα συναισθήματα που μας συνοδεύουν κάθε φορά που εξιστορούσαμε τις εμπειρίες μας από τη μεγάλη φωτιά εκείνου του καλοκαιριού. Γι' αυτό κάθε μας κουβέντα κλείνει με μία ευχή, να μη ξαναζήσει η Χίος αυτήν την καταστροφή.

Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι το νησί μου να φλέγεται. Από τη μαθητική μου περίοδο κι έπειτα, είχα συνηθίσει να ζω σε έναν τόπο ξερό, ακούγοντας παλιές ιστορίες για το πόσο πράσινη ήταν κάποτε η Χίος. Κι όμως, η φύση επέμενε απέναντι στην ανθρώπινη εγκληματικότητα. Το νησί κατάφερε να πρασινίσει ξανά. Δυστυχώς όμως η ευλογία αυτή διακόπηκε βιαίως κατά τη διάρκεια του εφιαλτικού καλοκαιριού του 2012. 

Για καιρό κοιτούσαμε τα αποκαΐδια και παρακαλούσαμε να εμφανιστεί ξανά ένα πράσινο κλωναράκι ελπίδας. Λίγους μήνες μετά, η φύση άρχισε να αναγεννιέται πάλι. Όποτε επισκεπτόμουν το νησί, πήγαινα με το αμάξι βόλτα στα καμένα. Κάθε φορά παρατηρούσα λίγη παραπάνω πρασινάδα, η οποία ευλαβικά κάλυπτε τις στάχτες των ενοχών μας, προσφέροντάς μου μία ανάσα ανακούφισης. 

Στα χρόνια που ήρθαν, ο συνειδητοποιημένος κόσμος του νησιού επαναπαύτηκε στις συνέπειες του σοκ που υπέστησαν οι περισσότεροι Χιώτες εκείνο το καλοκαίρι. Υποθέσαμε πως ως κάτοικοι θα είμασταν πιο προσεκτικοί, πιο ευαισθητοποιημένοι και πιο προστατευτικοί με τη φύση. Η αλήθεια είναι πως από τότε έγιναν αρκετές προσπάθειες. 

Όμως το μικρόβιο του κακού φάνηκε αρκετά ανθεκτικό, κάτι που επιβεβαιώθηκε με την φετινή φωτιά, η οποία κατέστρεψε όσα είχαν γλιτώσει από την κόλαση του 2012. Αυτό δείχνει πως η κοινωνία μας έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει. Εδώ όμως έρχεται ένας νέος προβληματισμός. Μήπως θα ναι πολύ αργά όταν (κι αν) καταφέρουμε να αποκτήσουμε την παιδεία που στερούμαστε σήμερα; 

Οι καταστροφές είναι συνεχόμενες και οι συνέπειες βαριές και χρόνιες. Τα δάση θα χρειαστούν τριάντα χρόνια για να επανέλθουν σε περίπτωση που δεν μετατραπούν σε τόπους βοσκής των ζώων ενώ η καλλιέργεια της μαστίχας θα χρειαστεί αρκετές χρόνια για να επιστρέψει στους παλιούς της ρυθμούς. 

Η βασική μου όμως απορία επανέρχεται κάθε φορά που ζούμε μία μεγάλη καταστροφή. Θα βάλουμε επιτέλους μυαλό; 

Δυστυχώς το ερώτημα αυτό απαντιέται πάντα με πολύ άσχημο τρόπο.