Της φρίκης...

του Γιώργου Σταματόπουλου

Πρέπει, λένε κάθε φορά μετά τη φρίκη οι ηγέτες της Δύσης, να καταπολεμήσουμε με κάθε μέσο την τρομοκρατία. Ωραία. Ας αποσύρουν λοιπόν οι πολιτισμένες χώρες τα στρατεύματά τους από ξένες χώρες, ας αποτινάξουν την αποικιοκρατική λογική και πρακτική τους· ας φροντίσουν να ενδυναμώσουν θεσμούς υπέρ της κοινωνίας και ας πάψει επιτέλους αυτή η τεράστια οικονομική ανισότητα μεταξύ φτωχών και πλούσιων.
Η φρίκη δεν αναλύεται, δεν εκλογικεύεται και ας είναι αποτέλεσμα πολιτικής στρατηγικής. Πολλοί, όντως, πολιτικοί σχηματισμοί, αδιαφορώντας παγερά για την αξία της ανθρώπινης ζωής, έχουν επιλέξει ως πρώτιστο πολιτικό στόχο και σκοπό την αφαίρεση ζωής ανθρώπων.
Παράπλευρες απώλειες, λένε κυνικά, ειρωνευόμενοι προφανώς τα αθώα θύματα των χωρών που δέχονται βομβαρδισμούς από τους αποικιοκράτες, τα οποία πρώτοι αυτοί (οι αποικιοκράτες) ονομάτισαν έτσι (για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα).
Η τυφλή βία είναι πλέον μέσον πολιτικής σύγκρουσης, είναι η ίδια η πολιτική -και αυτό δεν έχει να κάνει με διεστραμμένα μυαλά ή με θρησκόληπτους φανατικούς. Η τρομοκρατία δεν καταπολεμείται εύκολα, ακόμη κι αν αστυνομευθεί κάθε σπιθαμή γης στις εθνικές επικράτειες.
Αντί οι ηγέτες της Δύσης (όλου του πλανήτη) να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα στις τηλεοράσεις και να διαλαλούν πόσο λυπούνται που πλήττεται έτσι βάρβαρα η δημοκρατία, ας κάνουν βήματα οι ίδιοι ώστε να επικρατήσει αυτή η ταλαίπωρη δημοκρατία, διότι η «δημοκρατία» που οι ίδιοι έχουν «χτίσει» δεν είναι δημοκρατία· είναι ολιγαρχία τουλάχιστον, «δημοκρατία» έστω των ολίγων, αυτών που υμνούν και κολακεύουν την εξουσία και τις ελίτ. Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η υποκρισία. 
Γινόμαστε κάθε τόσο μάρτυρες συγκλονιστικά ειδεχθών πράξεων· ο κάθε ένας από μας δε, θα μπορούσε να είναι θύμα· άρα ζούμε από σύμπτωση, από θαύμα θα έλεγα. Πώς να ζήσει ήσυχος πλέον ο Ευρωπαίος πολίτης, ο κάθε πολίτης του «ελεύθερου» κόσμου;
Κάνουν λόγο για σύγκρουση πολιτισμών, για μουσουλμανικό φονταμενταλισμό. Ποιος είναι υπαίτιος ακόμη και γι' αυτό; Και πώς τολμάνε να επεμβαίνουν στρατιωτικά σε ξένα κράτη με τη χυδαία δικαιολογία του «εκδημοκρατισμού» αυτών των κρατών;
Λες και χρειάζεται πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς ποιος πραγματικά ευθύνεται για τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ψυχών από τον θεμέλιο τόπο, από τις πατρογονικές ρίζες, από τον γενέθλιο πολιτισμό.
Η φρίκη δεν φαίνεται πως θα λείψει από το ανθρώπινο είδος που εκχωρεί την εξουσία σε λίγους. Ο 20ός αιώνας, κορύφωση τάχα του τεχνικού πολιτισμού, μάς «φιλοδώρησε» με δύο παγκοσμίους πολέμους· η φρίκη στο ύψιστο σημείο (της).
Ο 21ος τον ακολουθεί πιστά και είναι ακόμη πιο τρομακτικός διότι πλέον οι «αντίπαλοι», οι «εχθροί» κατέχουν τη γνώση, τεχνικά και δυστυχώς πολιτικά ώστε οι συγκρούσεις και οι τυφλές τρομοκρατικές ενέργειες να μας αναγκάζουν να αναρωτιόμαστε εάν αξίζει να εξακολουθούμε να υπάρχουμε ως είδος. Τέτοια μανία για απαξίωση της ανθρώπινης ζωής...
Οχι η καταστολή παρά μόνο η πραγματική εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας μπορεί να σταματήσει τη φρίκη (Πού να βρεθεί ο χρόνος, όμως, και λοιπά...)

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών