Η βία είναι το μέλλον;

Η μία τρομοκρατική επίθεση διαδέχεται την άλλη. Και ο χάρτης του θρήνου, του πόνου και της οργής δεν έχει τέλος. Γαλλία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές, Τουρκία, Πακιστάν είναι οι πρώτες χώρες που έρχονται στο μυαλό κάποιου, χώρες στις οποίες τα τρομοκρατικά κτυπήματα είναι συχνά. Αυτές τις μέρες προστέθηκε και η Γερμανία.
Και ένα λάθος που γίνεται συχνά, ακούσια ή εκούσια είναι η προβολή και υπερ-προβολή της τραγωδίας από τρομοκρατικό κτύπημα στην Ευρώπη, αλλά να λείπει ο ίδιος συγκλονισμός, η ίδια οργή και η ίδια καταδίκη, όταν τα τρομοκρατικά κτυπήματα αφορούν χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη…
Θα επιτρέψει η ανθρωπότητα, το μέλλον της να είναι η βία; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απασχολεί κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο.
Εσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες οι ισχυροί της γης. Δημιούργημα τίνος είναι οι οργανώσεις που σπέρνουν το θάνατο και την καταστροφή; Δημιούργημα τίνος είναι αυτοί που σπέρνουν το θάνατο στην Καμπούλ και άλλες αφγανικές πόλεις; Στη Βαγδάτη, στην Τρίπολη και αλλού; Ποιοι εξέθρεψαν την τρομοκρατία; Ποιοι όπλισαν τα χέρια των τρομοκρατών και ποιες πολεμικές βιομηχανίες τους ενισχύουν ακόμα και σήμερα με όπλα;
Η βία δεν είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Και οι ισχυροί της γης, αυτοί που ανάγιωσαν αυτούς που στρέφουν τα όπλα τους κατά αθώων πολιτών, οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και να δράσουν. Για να σταματήσει το κακό. Και το κακό θα σταματήσει αν εκλείψουν οι σφαίρες επιρροής, αυτό να είναι το πρωταρχικό μέλημά τους. Θα σταματήσουν αν δώσουν στη δημοκρατία την ευκαιρία να επικρατήσει. Αν σταματήσουν να μετρούν τον κόσμο με τον πήχη των συμφερόντων τους. Αν σταματήσουν να δρουν με βάση τι εξυπηρετεί και τι χαλά τα σχέδιά τους.
Τα μωρά στη Συρία που τρέχουν να κρυφτούν στα χαλάσματα των σπιτιών τους για να ζήσουν, τα παιδιά που αναγκάζονται να εργάζονται από το πρωί ως το βράδυ για να κερδίσουν ένα πιάτο φαΐ για αυτά και τα αδελφάκια τους, έχουν δικαίωμα στη ζωή. Εχουν δικαίωμα στο όνειρο. Το ίδιο δικαίωμα που έχουν τα μωρά στον σύγχρονο και ανεπτυγμένο κόσμο.
Η μάνα που κλαίει στη Γερμανία ή τη Γαλλία δεν διαφέρει από τη μάνα που κλαίει στα ερείπια της Βαγδάτης ή της Μπαγκλαντές. Και η μια μάνα και η άλλη, άλλα όνειρα είχαν και έχουν για τα παιδιά τους.

Πηγή: Χαραυγή