Ο περασμένος μήνας έκλεισε με μία πικρή γεύση. Η έναρξη της σχολικής περιόδου συνδυάστηκε με τη ξενοφοβική κι ακροδεξιά έξαρση κάποιων συλλόγων γονέων απέναντι στα προσφυγούπολα. Η ειρωνεία των ακραίων γεγονότων συνδυάστηκε σε περιοχές με προσφυγική ιστορία όπως το Ωραιόκαστρο ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι φωνές βγήκαν από στόματα χρυσαυγίτισσων που δουλεύουν σε ΜΚΟ για πρόσφυγες όπως η μητέρα που κλείδωσε την είσοδο του σχολείου της Λέσβου, το οποίο χτίστηκε αρχές του περασμένου αιώνα για να φιλοξενήσει κάποια άλλα προσφυγόπουλα τα οποία ήταν κι εκείνα ανεπιθύμητα από τους τότε καθαρούς Έλληνες.
Οι περισσότερες δηλώσεις από τις αντιδράσεις των "καθαρών" γονέων πατούσαν για μία ακόμη φορά στις συνηθισμένες βάσεις του φασισμού, στα ίδια τονωτικά του μίσους και της διχόνοιας που έχει ριζώσει για τα καλά μέσα στο ανθρώπινο είδος. Όλοι τους βάζανε μπροστά μία πατρίδα, η οποία ξεπουλιέται δεκαετίες τώρα. Μιλούσαν για ελληνικό αίμα και για περήφανη ιστορία, τη στιγμή που δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα βιβλίο για να ξεστραβωθούν. Μιλούσαν για παιδεία την ώρα που οι ίδιοι παραδειγματίζουν με τη συμπεριφορά τους τη λαμογιά, το συμφέρον, την ημιμάθεια, το μίσος, τον φόβο, την αγένεια και τις απειλές.
Να όμως που όλοι αυτοί οι "καθαροί" συμπατριώτες μας εξαφανίστηκαν κάτω από τα έντονα και ζεστά χειροκροτήματα των μαθητών του 67ου ολοήμερου δημοτικού σχολείου της Θεσσαλονίκης, με τα οποία καλωσόρισαν τους νέους τους συμμαθητές. Το αθώο και θερμό "καλώς ήρθατε" ήχησε πολύ πιο όμορφα στα αυτιά μου, σε αντίθεση με τα ουρλιαχτά μίσους κάποιων συμπλεγματικών γονέων.
Επίσης η φωνή των μαθητών που υποδέχτηκαν τα συνομήλικα προσφυγόπουλα, φάνηκε κι ως παράκληση προς όλους αυτούς τους ακροδεξιούς να σταματήσουν να αμαυρώσουν από τόσο νωρίς τις αγνές ψυχούλες των παιδιών.
Ας αφήσουμε επιτέλους τα παιδιά ελεύθερα.
Εκείνα γνωρίζουν τον δρόμο σε αντίθεση με μας που προ πολλού τον έχουμε χάσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου