Τα λάθη είναι μες στη ζωή και προκαλούν λιγότερες ενοχές όταν τα κάνεις εν γνώσει σου. Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που επιλέγω να παρακολουθήσω μία εμπορική ταινία, για την οποία εξαρχής έχω ακούσει μέτριες και κακές κριτικές.
Έτσι, μ' επίγνωση πήγα στα Odeon Starcity να δω την κινηματογραφική μεταφορά του τελευταίου βιβλίου του Dan Brawn, Inferno. Το βιβλίο το είχα διαβάσει τη χρονιά που βγήκε. Δε θεωρείται το καλύτερό του (σε μία σειρά καθαρά εμπορικών βιβλίων) αλλά το θέμα του ήταν πραγματικά ενδιαφέρον, μιας κι ο συγγραφέας ασχολήθηκε με τον υπερπληθυσμό του πλανήτη και στο κατά πόσον η Γη μας ανέχεται. Εν μέρει, η ανεξέλεγκτη πληθυσμιακή αύξηση ίσως μας οδηγήσει σύντομα σε μία επίγεια Κόλαση. Ήταν η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα αν ο καθηγητής Λάνγκτον έπρεπε να δράσει ορθά ή "εμπορικά" (ως σωτήρας της ανθρωπότητας). Πως όμως μπορείς να νιώθεις σωτήρας όταν γνωρίζεις πως είτε δράσεις είτε όχι, η ανθρωπότητα θα καταστραφεί σύντομα. Τα βιβλίο παραθέτει αρκετά στοιχεία που σε προβληματίζουν ως αναγνώστη, εκτός κι αν η αγορά του συνδυάζεται με στιγμές ρεμβασμού σε κάποια παραλία.
Παρ' όλα αυτά η ταινία κατέστρεψε τελείως το βιβλίο. Την θεωρεία του υπερπληθυσμού την περνάει μέσα από αμερικανικού τύπου διαλέξεις ενός δισεκατομμυριούχου που απλά θέλει να αφανίσει τον κόσμο. Τον εν λόγο πρόσωπο το παρουσιάζει ως έναν παρανοϊκό που απλά θέλει να κάνει κακό στην ανθρωπότητα. Το ίδιο παράλογο παρουσιάζει και τον κρυφό συνεργάτη του (ας μην κάνω spoiler), αποκρύπτοντας αρκετά στοιχεία που σου παραθέτει το βιβλίο όσον αφορά τον ίδιο και το παρελθόν του. Βασικά στο βιβλίο όχι μόνο δεν είναι τρελοί (όπως τους παρουσιάζει η ταινία), αλλά απολύτως λογικοί κι ευσυνείδητοι. Επίσης δεν αναφέρει τι είδους ιό προσπαθεί να διοχετεύσει στην ατμόσφαιρα και ποια θα ήταν τα συμπτώματά του για τον πληθυσμό της γης. Και το κυριότερο, παρουσιάζει ένα τελείως διαφορετικό φινάλε απ' αυτό του βιβλίου. Ένα φινάλε καθαρά εμπορικό κι αμερικανικό, σε αντίθεση με το βιβλίο που σε αφήνει με ένα ανατριχιαστικό προβληματισμό να αναρωτιέσαι αν έτσι έπρεπε να γίνει ή όχι...
Λυπάμαι πολύ αλλά αυτό που είδα το βράδυ του Σαββάτου δεν ήταν η μεταφορά ενός βιβλίου σε κινηματογραφικό έργο αλλά ο βιασμός ενός βιβλίου στο βωμό τους κέρδους.
Από εκεί και πέρα, από τις πρώτες ταινίες πίστευα και δήλωνα πως ο Τομ Χανκς δεν ήταν ο κατάλληλος να υποδυθεί τον Ρόμπερτ Λάνγκτον. Δεν του ταιριάζει καθόλου ο ρόλος αυτός. Παράλληλα δεν με ενθουσίασε η συμπρωταγωνίστρια Felicity Jones. Όσο όμορφη γυναίκα είναι τόσο αδιάφορο κι επίπεδο ήταν το παίξιμό της στον ρόλο της Δρ. Σιένα. Το ίδιο αδιάφορες ήταν και οι υπόλοιπες ερμηνείες. Όχι πως είχα απαιτήσεις από μία καθαρά εμπορική ταινία.
Τα θετικά που κρατάω από το Inferno ήταν η γρήγορη δράση που κρατάει τον θεατή σε εγρήγορση καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, ειδικά όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο. Επίσης ήταν όμορφη η παρουσίαση των πόλεων, της Φλωρεντίας, της Βενετίας και της Κωνσταντινούπολης (κι εκεί θυμήθηκα το πόσο τριτοκοσμική παρουσίασαν την Αθήνα στην ταινία Τζέισον Μπορν). Και φυσικά πολύ καλή ήταν η μουσική επένδυση.
Επίσης θα ήθελα να επισημάνω ένα ακόμη ατόπημα της ταινίας όσον αφορά τον τάφο του Ντάντολο μέσα στον ναό της Αγίας Σοφίας. Ο Ενρίκος Ντάντολο ήταν αυτός που στα ενενήντα του χρόνια οδήγησε την Δ' Σταυροφορία ενάντια στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία και λεηλάτησε την Κωνσταντινούπολη. Ο ίδιος πέθανε το 1205 στην Κωνσταντινούπολη και θάφτηκε μέσα στον ναό. Ο τάφος του καταστράφηκε από τους Οθωμανούς αλλά τον 19ο αι. μία ομάδα Ιταλών δημιούργησαν ένα κενοτάφιο στον πρώτο όροφο του ναού. Στην ταινία δείχνει έναν ανύπαρκτο τάφο σε ένα άκυρο σημείο του ναού. Λεπτομέρεια θα μου πείτε. Λεπτομέρεια όμως που σημαίνει πολλά. Από την άλλη θυμάμαι την επίσκεψή μου στην Πόλη και την απορία του ελληνικού γκρουπ όταν έδειχνε ο Τούρκος ξεναγός τον τάφο. Κανείς δεν ήξερε τον Ντάντολο και τον ρόλο του στην ιστορία της Κωνσταντινούπολης. Κατά τ' άλλα είμαστε πατριώτες που αντιδρούμε και πράττουμε για το καλό της χώρας μας.
Τέλος θα ήθελα να επισημάνω την ενοχλητική συμπεριφορά του κοινού που συναντάω σε εμπορικές αλυσίδες κινηματογράφων σε αντίθεση με τους ανθρώπους που μοιράζομαι μία κινηματογραφική προβολή στα μικρά γειτονικά σινεμά. Η μέρα με την νύχτα. Πέρα από την μετριότητα της ταινίας είχα ένα ζευγάρι δίπλα μου που δεν σταμάτησε λεπτό να μιλάει, μία κοπέλα μπροστά που σε διάφορες στιγμές έφτιαχνε τα μαλλιά της κρύβοντας με τα χέρια της ένα κομμάτι της οθόνης και μία άλλη τύπισσα από την άλλη πλευρά που κοιτούσε όλη την ώρα το κινητό κάνοντας ακόμη πιο βασανιστική την παρακολούθηση της ταινίας.
Όσον αφορά την ταινία, θα σας συμβούλευα να πάτε συνειδητοποιημένοι.
Βαθμολογία: 3/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου