Ψυχές...

Στέφανος Μανζαρίδης

Ψυχές πληγωμένες που αντικρίζουν το πρώτο φως της ζωής τους στις αχτίδες του ήλιου που τρυπώνουν μέσα από μια τρύπα που άνοιξε κάποια οβίδα στον τοίχο ενός μισογκρεμισμένου νοσοκομείου. Ψυχές που το πρώτο τους κλάμα, σκεπάζεται από τον εκκωφαντικό κρότο που κάνει μια ''έξυπνη'' βόμβα όταν σκάει. Ψυχές που αντί ν' ακούσουν τον χτύπο της καρδιάς της μάνας τους, ακούν τους θρήνους των ζωντανών-νεκρών που κείτονται δίπλα τους...
Παιδιά που έχουν για μοναδικό τους παιχνίδι έναν άδειο κάλυκα μιας έξυπνης βόμβας. Παιδιά που περνάνε τη ζωή τους μέσα σε τρύπες, παιδιά που το μοναδικό φως που αντικρίζουν είναι η λάμψη από τις εκρήξεις... Παιδιά που δε γελάνε, παιδιά που δε παίζουν, παιδιά που δε τραγουδάνε, παιδιά που δε χορεύουν ανέμελα. Παρά μονάχα κλαίνε... Παιδιά που δεν υπήρξαν ποτέ τους παιδιά...
Άνθρωποι που δε νιώθουν χαρά, λύπη, ανυπομονησία. Άνθρωποι που το μόνο που νιώθουν είναι η παγωμένη φτερούγα του φόβου που τους πλακώνει τις ψυχές και τους στοιχειώνει τη ζωή. Άνθρωποι νεκροζώντανοι που βαδίζουν ολημερίς κι ολονυχτίς δίχως προορισμό, δίχως ελπίδα. Άνθρωποι που καταπίνουν ολάκερα βουνά, ποτάμια, ρεματιές και κοιλάδες, άνθρωποι που παλεύουν με τα κύματα μέσα σε σάπιες σαν την κοινωνία μας βάρκες, βλέποντας μπροστά τους μονάχα τη φυγή. Τη φυγή από τον όλεθρο και τον θάνατο...
Μάνες που δεν τους έχουν απομείνει δάκρυα για να κλάψουν τα παιδιά τους. Μάνες που εύχονται να μπορούσαν να κόψουν κομμάτια από την ψυχή τους για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Μάνες που ανοίγουν με τα ίδια τους τα χέρια λάκκους και θάβουν τα παιδιά τους.
Πόλεμος, πείνα, προσφυγιά. Λεκές που λερώνει ανεξίτηλα το αστραφτερό κέλυφος που έχτισε η ανθρωπότητα για να κλείσει μέσα του την ανικανότητα της να νιώσει και να αισθανθεί...
Αχ, πόσο τραγικό είναι να μη μπορείς να δεις με τα μάτια του άλλου...

Πηγή: enfo.gr