της Κάκη Μπαλή
Σαν χθες πριν από 28 χρόνια, στις 9 Νοεμβρίου του 1989, έπεσε το τείχος του Βερολίνου. Για όσους έζησαν από κοντά εκείνη την ημέρα, ακόμα κι αν ήταν από άλλη χώρα, όπως η γράφουσα, η εμπειρία ήταν συγκλονιστική, η χαρά των ανθρώπων στους δρόμους του Βερολίνου σχεδόν χειροπιαστή. Και η αισιοδοξία τις μέρες που ακολούθησαν ήταν τεράστια. Για δυο γενιές Ανατολικογερμανών ο κόσμος γύρισε ανάποδα, αλλά προσδοκούσαν από αυτή την αναίμακτη ανατροπή ελευθερία και ευημερία, αφού άφηναν πίσω τους τον ασφυκτικό κόσμο της Στάζι, της πανίσχυρης υπηρεσίας κρατικής ασφαλείας και μια οικονομία που κατέρρεε.
Ένα χρόνο αργότερα ήρθε η γερμανική ενοποίηση, με τη μορφή της ένταξης των ανατολικογερμανικών κρατιδίων στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας -κάποιοι την χαρακτήρισαν προσάρτηση και δεν είχαν τόσο άδικο-, ενώ στις πρώτες πραγματικά παγγερμανικές εκλογές θριάμβευσε ο Χέλμουτ Κολ. Αυτός που στα μέσα της δεκαετίας του 1990 υποσχόταν ότι σύντομα θα γίνονταν τα “νέα” κρατίδια “ανθισμένα τοπία”. Τα τοπία άργησαν πάρα πολύ να ανθίσουν, οι Ανατολικογερμανοί βίωσαν απότομα τα προβλήματα του υπαρκτού καπιταλισμού, το μαζικό κύμα των ιδιωτικοποιήσεων, την ανεργία, τα υψηλά ενοίκια. Πολλοί αναγκάστηκαν σε εσωτερική πλέον μετανάστευση, ενώ ένα μέρος της ανατολικογερμανικής κοινωνίας νιώθει ακόμη μειονεκτικά έναντι των Δυτικών αδελφών. Δεν είναι τυχαίο ότι ο διευθυντής της ομοσπονδιακής υπηρεσίας Πολιτικής Αγωγής Τόμας Γκρούγκερ μίλησε τις τελευταίες μέρες για “πολιτισμική αποικιοκρατία” της Δυτικής Γερμανίας.
Σήμερα, 28 χρόνια μετά από τη συγκλονιστική εκείνη ημέρα, η ενοποίηση -οικονομική, κοινωνική αλλά κυρίως... συναισθηματική- δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Σε δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Forsa που έγινε πριν από πέντε χρόνια, το 55% των πολιτών στη Δυτική Γερμανία δηλώνει ότι οι διαχωριστικές γραμμές εξακολουθούν να υφίστανται, ενώ στα ανατολικά κρατίδια το ίδιο ποσοστό ανέρχεται στο 45%. Οι μισθοί και οι συντάξεις στα ανατολικά κρατίδια ακόμη δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο των δυτικών -κι αυτό διαιωνίζει το αίσθημα αδικίας των Ανατολικογερμανών, αλλά και η εισφορά αλληλεγγύης, ο φόρος που θεσπίστηκε για να καλυφθεί ένα μέρος από το τεράστιο κόστος της ενοποίησης υπάρχει ακόμη- και διαολίζει τους Δυτικογερμανούς, αν και το πληρώνουν όλοι. Τέλος, μέχρι τις τελευταίες εκλογές, οι Δυτικοί θεωρούσαν ότι η ισχυρή Ακροδεξιά, ο έντονος ρατσισμός και η ισλαμοφοβία ήταν ανατολικογερμανικά χαρακτηριστικά. Μετά είδαν ότι η “Εναλλακτική για τη Γερμανία” έκανε το success story της και στη Δύση.
Υ.Γ. Εθνική γιορτή της ενωμένης Γερμανίας δεν έγινε η 9η Νοεμβρίου επειδή η ίδια ημερομηνία, μισόν αιώνα νωρίτερα, το 1938, είχε περάσει στην ιστορία ως η “Νύχτα των κρυστάλλων”, η νύχτα των συντονισμένων μαζικών επιθέσεων σε Γερμανία και Αυστρία ενάντια στους Εβραίους.
Πηγή: Η Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου