Όσο γλυκιά πόλη κι αν δείχνει σήμερα το Δουβλίνο, τόσο περίεργο κι ιδιαίτερο είναι το παρελθόν της, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως η πόλη ιδρύθηκε σαν κέντρο εμπορίου σκλάβων από τους Βίκινγκς. Ο πρώτος που αναφέρθηκε για την πόλη αυτή ήταν ο Έλληνας αστρονόμος και χαρτογράφος Κλαύδιος Πτολεμαίος το 140 π.Χ., ο οποίος την ανέφερε ως Eblana Civitas. Το σημερινό της όνομα το πήρε το 988 μ.Χ. μετά την ένωση δύο οικισμών (Βίκινγκς και Κέλτων), με την χρονολογία αυτή να θεωρείται ως επίσημο ορόσημο ίδρυσής της.
Το Δουβλίνο έγινε πρωτεύουσα της Ιρλανδίας με την έλευση των Νορμανδών, κι αυτό κράτησε μέχρι το 1541. Στη συνέχεια η Ιρλανδία περνάει στο Βασίλειο. Αρχικά οι Άγγλοι καταλαμβάνουν την ανατολική ακτή, συγκεκριμένα το Δουβλίνο και τα περίχωρά του τα οποία κι ονομάτισαν ως The Pale (ο περίβολος). Η δεύτερη αυτή περίοδος βρίσκει το Δουβλίνο σε μεγάλη ακμή, καθιστώντας το ως τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Δυστυχώς όμως λίγα από τα εκπληκτικά μνημεία της πόλης διατηρήθηκαν ως σήμερα καθώς η χώρα πέρασε από πολλές καταστροφές. Πρώτα ο μεγάλος λιμός, ο οποίος άφησε πίσω του 500.000 θύματα κι ένα εκατομμύριο μετανάστες σε Αμερική, Καναδά κι Αυστραλία. Στη συνέχεια ακολούθησε η Επανάσταση του Πάσχα, ο Πόλεμος για την Ανεξαρτησία κι ο Εμφύλιος Πόλεμος. Τελικά η Ιρλανδία γίνεται ανεξάρτητο κράτος το 1922. Το Δουβλίνο ανακηρύχθηκε πρωτεύουσά του αλλά είχε αργή ανάπτυξη μέχρι το 1960. Έκτοτε αρχίζει μία οικοδομική άνθηση ενώ στις μέρες μας αναμένει τις θετικές συνέπειες που μπορεί να επιφέρει το Brexit.
Στην πόλη αυτή πέρασα τρεις πολύ όμορφες μέρες γεμάτες βόλτες, συζητήσεις, φωτογραφίες κι άφθονη μπύρα. Οι βόλτες αυτές χωρίστηκαν σε δύο θεματικές ενότητες. Η πρώτη ήταν ένας περίπατος στον ποταμό Λίφεϋ ενώ στη δεύτερη θα παρουσιάσω τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης.
Και ξεκινάμε με πρώτη στάση στην κεντρική O'Connell Street (00:05-00:35). Εκεί με κατέβασε το λεωφορείο που με μετέφερε από το αεροδρόμιο.
Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα ήταν αυτός ο μακρόστενος δρόμος που καταλήγει στο ποτάμι. Εκεί βρίσκεται η Βελόνα του Δουβλίνο (ο επίσημος τίτλος της είναι το Μνημείο του Φωτός). Την είχα δει αρχικά σε φωτογραφία αλλά από κοντά προκαλεί κάποιον θαυμασμό. Παρά την λιτή της κοψιά το ύψος της εντυπωσιάζει κι όχι άδικα μιας και θεωρείται το ψηλότερο γλυπτό στον κόσμο. Το μνημείο αυτό στήθηκε στη θέση ενός παλιότερου μνημείου το οποίο ανατινάχτηκε από τον ΙΡΑ.
Στη συγκεκριμένη οδό βρίσκεται κι ένα από τα πιο διάσημα κτίρια της Ιρλανδίας. Αναφέρομαι στο Γενικό Ταχυδρομείο το οποίο είναι ένα από τα εναπομείναντα ιστορικά κτίρια της πόλης. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του Πάσχα το κτίριο αυτό λειτούργησε ως έδρα των εξεγερμένων. Καταστράφηκε από μεγάλη πυρκαγιά κι έμεινε μισογκρεμισμένο για πολλά χρόνια μέχρι που η ελεύθερη πλέον Ιρλανδία αποφάσισε να το αποκαταστήσει. Από το παλιό κτίριο σώζεται μόνο η πρόσοψη, η οποία είναι γεμάτη σφαίρες κι άλλα σημάδια του πολέμου. Μέχρι σήμερα το κτίριο αυτό παραμένει σύμβολο του ιρλανδικού εθνικισμού.
Ένα άλλο σημαντικό κτίριο της πόλης αλλά και της υπόλοιπης χώρας είναι ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Πατρικίου (00:37-01:55). Στην ιρλανδική γλώσσα ο συγκεκριμένος ναός ονομάζεται "Árd Eaglais Naomh Pádraig". Ιδρύθηκε το 1191 στη θέση ενός μικρότερου ναού του 5ου αι. που τιμούσε τον άγιο, από τον επίσκοπο John Comyn κι είναι η μεγαλύτερη εκκλησία στην πόλη. Σήμερα φιλοξενεί την έδρα της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Εξωτερικά δείχνει μία επιβλητικότητα τόσο σε εμβαδόν όσο και σε ύψος. Εσωτερικά όμως είναι πλούσιος σε γλυπτά, διακοσμητικά στοιχεία και λάβαρα. Εντύπωση μου έκανε πως δίνουν μεγάλη βαρύτητα σε έναν κιτς τάφο, ο οποίος βρίσκεται δίπλα στην είσοδο. Με τη βοήθεια όμως μίας αξιαγάπητης ξεναγού μάθαμε αρκετά πράγματα για το ναό. Μάλιστα η ίδια ενθουσιάστηκε όταν έμαθε πως είμασταν από την Ελλάδα και στάθηκε μετά τη ξενάγηση για λίγο μαζί μας για να μάθει τις εντυπώσεις μας για τον ναό αλλά και για την πόλη ενώ παράλληλα ενδιαφέρθηκε με μεγάλη ειλικρίνεια για την κατάσταση στην χώρα μας. Αξίζει λοιπόν όποιος επισκεφθεί τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Πατρικίου να ρωτήσει τι ώρες έχει ξενάγηση η οποία είναι δωρεάν.
Λίγα μέτρα πιο πέρα από τον καθεδρικό βρίσκεται ένα σύμπλεγμα δύο κτισμάτων τα οποία ενώνονται με μία γέφυρα. Αναφέρομαι στο μουσείο Dublinia με τον Καθεδρικό Ναού του Χριστού (02:03-02:34). Ο ναός ιδρύθηκε από τον βασιλιά Σίτρικ το 1030. Πρόκειται για κτίσμα του οποίου η αρχιτεκτονική συνδυάζει στοιχεία νορμανδικού, ρωμανικού και πρώιμου αγγλικού γοτθικού ρυθμού. Στην όψη είναι ένα πραγματικά εντυπωσιακό κτίσμα το οποίο όμως είναι σχετικά φτωχό σε εσωτερική διακόσμηση. Φημίζεται όμως για τη μεσαιωνική υπόγεια κρύπτη (12ος αι.) όπου βρίσκεται η καρδιά του προστάτη αγίου της πόλης Λόρενς Ο' Τουλ.
Από τον καθεδρικό ναό του Χριστού κατηφορίζουμε σιγά σιγά προς το κέντρο της πόλης. Εκεί συναντάμε πρώτα το πανέμορφο δημαρχείο της πόλης, νεοκλασικής αρχιτεκτονικής που χτίστηκε το 1769-1779. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται το κάστρο της πόλης (02:47-03:26). Το κάστρο (ιρλανδικά: Caisleán Bhaile Atha Cliath) χτίστηκε υπό τις διαταγές του βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας με σκοπό την αμυντική θωράκιση της πόλης, λίγο μετά την εισβολή των Νορμανδών στην Ιρλανδία το 1169 και ολοκληρώθηκε το 1230 υιοθετώντας αρκετά στοιχεία αρχιτεκτονικής που έφεραν μαζί τους οι νέοι κάτοικοι της χώρας. Χαρακτηριστική είναι η κεντρική αυλή που περιτριγυρίζεται από υψηλά αμυντικά τείχη και κυκλικούς πύργους σε κάθε γωνία. Το κάστρο αποτελούσε ένα τμήμα της εξωτερικής περιμέτρου της πόλης και τα νερά του ποταμού Poddle τροφοδοτούσαν τις τάφρους που το περιτριγύριζαν ενισχύοντας έτσι την αμυντική του διάταξη. Κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα αντικαθιστώνται και οι τελευταίες ξύλινες κατασκευές στο εσωτερικό του συγκροτήματος το οποίο όμως καταστρέφεται ολοσχερώς από πυρκαγιά το 1673. Οι εργασίες αναστήλωσης άρχισαν αμέσως και σήμερα σώζεται μόνο ένας πύργος από την αρχική κατασκευή. Το κάστρο πάντα είχε σημαντικό ρόλο στη ιστορία της πόλης αν και η χρήση του άλλαξε πολλές φορές ανάλογα με τις ανάγκες. Στην αρχή ήταν οχυρωματικό έργο, έπειτα μετατράπηκε σε βασιλική κατοικία και στη συνέχεια έγινε η έδρα της νεοσύστατης ηγεσίας του ελεύθερου ιρλανδικού κράτους. Μάλιστα εδώ πραγματοποιήθηκε το 1922 το τελετουργικό της παράδοσης του συγκροτήματος στην στην Προσωρινή Ιρλανδική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Michael Collins. Αυτό που αντίκρισα από τη βόλτα μου ήταν ένα σύμπλεγμα κτιρίων με διαφορετική όψη σε κάθε πλευρά. Μπαίνοντας από μία μεγάλη πύλη, συναντήσαμε έναν κλειστό προαύλιο χώρο με ένα μακρόστενο πύργο. Από κει περάσαμε σε μία άλλη πλευρά όπου διατηρείται ένα τμήμα από τα αρχικά σχήματα του οχυρωματικού έργου ενώ στην πίσω πλευρά υπάρχει ένας πανέμορφος κήπος με παγκάκια, λαβυρίνθους ανάμεσα σε λουλούδια και χαλάσματα κι ένα τμήμα του κάστρου το οποίο έχει βαφτεί σε έντονα παιχνιδιάρικα χρώματα, δίνοντάς του μία ευχάριστη κι οικεία νότα.
Τέλος επισκεφθήκαμε το φημισμένο Trinity College (02:35-02:47) το οποίο ιδρύθηκε από την Ελισάβετ την 1η το 1592 στη θέση ενός παλιού μοναστηριού Αυγουστίνων. Αξίζει πολύ ένας περίπατος στο εσωτερικό χώρο του πανεπιστήμιου διότι δίνει την αίσθηση μιας μικρής πόλης μέσα σε μία άλλη πόλη. Όμορφα μονοπάτια, συμπαθητικοί κήποι, στιβαρά κτίρια κι ένα κομψό καμπαναριό στο κεντρικό σημείο της πανεπιστημιούπολης. Ακριβώς δίπλα στο καμπαναριό βρίσκεται ένα μικρό κτίριο στο σχήμα ναΐσκου, όπου πάνω από την είσοδο είναι γραμμένη στα ελληνικά η λέξη "Νίκη". Πίσω απ' αυτό βρίσκεται ένα άλλο κομμάτι της πανεπιστημιούπολης, με πιο μοντέρνα κτίρια κι ένα στάδιο για τις αθλητικές δραστηριότητες των φοιτητών. Εκεί βρίσκεται και μία από τις σημαντικότερες βιβλιοθήκες της Ευρώπης με 200.000 βιβλία. Αναπόφευκτα μπαίνοντας σε ξένα πανεπιστήμια γίνεται μία σύγκριση με τα δικά μας κι εκεί γίνεται φανερή η σοβαρή μας έλλειψη σε παιδεία και σεβασμό.
Το Δουβλίνο επίσης φημίζεται για τα πάρκα του. Στο κέντρο της πόλης βρίσκονται αρκετές διάσπαρτες οάσεις πρασίνου, οι οποίες βοηθούν στην χαλάρωση και στην ηρεμία των κατοίκων. Όμορφες λιμνούλες με πάπιες και γεφυράκια που σε ταξιδεύουν σε κρυφές γωνιές κι ατελείωτα μονοπάτια ανάμεσα σε θάμνους, δέντρα και γλυπτά (05:24-05:51). Σε ένα απ' αυτά τα πάρκα συνάντησα πάνω σε έναν βράχο την μορφή του Όσκαρ Γουάιλντ να με κοιτάει με ένα σαρκαστικό χαμόγελο (05:27-05:46). Παρατηρώντας τον όμως από τα αριστερά διαπίστωσα πως το χαμόγελό του μετατρεπόταν σε λύπη.
Η πόλη επίσης είναι πλούσια σε έντονα χρώματα, καλαίσθητα γκράφιτι και καλλιτεχνικές πινελιές που αλλάζουν όλη την όψη των δρόμων επιβεβαιώνοντας την άποψη πως οι ουσιαστικές λεπτομέρειες είναι που κάνουν συνήθως τη διαφορά. Κάποια απ' αυτά τα ιδιαίτερα "διακοσμητικά" στοιχεία σκέφτηκα να φωτογραφίσω και να τα μοιραστώ μαζί σας (03:28-04:27).
Κλείνοντας θα θελα πολύ να αναφερθώ στη νυχτερινή ζωή της πόλης. Μόλις έπεφτε η νύχτα ξεκινούσε η κοσμοσυρροή στα στενά σοκάκια γύρω από το φημισμένο Temple Bar. Τα μαγαζιά γέμιζαν αμέσως κόσμο κι έτσι η μπύρα έρεε άφθονη και στα πεζοδρόμια καθώς ο καιρός ήταν ακόμα αρκετά καλός. Παλμός, τραγούδι και τρέλες που μου πρόσφεραν ένα μεγάλο χαμόγελο κατά τη διάρκεια της περατζάδας μου. Έξω από ένα μπαράκι άκουσα κόσμο να τραγουδάει Pink Floyd με παραδοσιακά μουσικά όργανα. Στάθηκα για λίγο και τους απόλαυσα.
Σε ένα άλλο σημείο της πόλης μετέτρεψαν μία εκκλησία σε εστιατόριο μπαρ. Ίσως από τα ομορφότερα μέρη που έχω απολαύσει μπύρα με ιδιαίτερη ακουστική κι εκπληκτικό φωτισμό, ο οποίος πρόσφερε μία διακριτικότητα στου θαμώνες.
Φεύγοντας από το Δουβλίνο, διαπίστωσα πως δε πρόλαβα να τα δω όλα καθώς μου έμεινε το Φοίνιξ Παρκ και το Κιλμέιναμ Τζέιλ που δεν επισκέφθηκα. Επίσης θέλω να περιηγηθώ στο μουσείο του εργοστασίου της Γκίνες αλλά και στο Book of Kells του Trinity College.
Όμως δε στεναχωρήθηκα μ'αυτές η "απώλειες" καθώς σίγουρα θα λειτουργήσουν ως αφορμές για μία επόμενη επίσκεψή μου στην Ιρλανδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου