Ότι είναι νόμιμο είναι τελικά και ηθικό;

Το 2008 στην Ελλάδα υπήρξε το πρώτο συμβάν offshore εταιρείας που σχετίστηκε με πολιτικό πρόσωπο. Σε μία τηλεοπτική του απολογία, ο τότε υπουργός δήλωσε πως «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» και μ’ αυτή τη φράση αποσιωπήθηκε η υπόθεση. Εξάλλου στη χώρα μας τότε ζούσαμε ακόμα στην εποχή των παχιών αγελάδων κι αυτές οι ιστορίες ακούγονταν βαρετές κι αδιάφορες.
Με τα χρόνια διαπιστώσαμε πως το παραπάνω γεγονός ήταν απλά η αρχή. Η οικονομική κρίση που έπληξε την παγκόσμια αγορά, έβγαλε στην φόρα τα άπλυτα αρκετών εταιρειών και προσώπων. Βλέπετε ο συγκεντρωτισμός του παγκόσμιου πλούτου σε λίγα πρόσωπα κλυδώνισε επικίνδυνα τις ψευδείς ισορροπίες του καπιταλισμού, μ’ αποτέλεσμα να αρχίσει το σύστημα να ξερνάει όλους όσους μέχρι σήμερα είχε υπό τη προστασία του.
Οι λίστες που έχουν βγει από τότε είναι πολλές και τα ονόματα αμέτρητα. Λίστα Λαγκάρντ, Λίστα Λιχτενστάιν, Panamas Papers και τώρα τα Paradise Papers. Σε αντίθεση με τις άλλες περιπτώσεις, στην τελευταία έχει ξεκινήσει μία μεγάλη εκστρατεία ανάλυσης των συγκεκριμένων εγγράφων από διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και είναι ευτύχημα που βρέθηκε μία διεθνής δημοσιογραφική ομάδα που αποφάσισε να αποκαλύψει την νόμιμη απληστία κι ανηθικότητα μιας κοινωνικής μειοψηφίας που δυστυχώς έχει στα χέρια της τον έλεγχο της εξουσίας.
Με τα Paradise Papers μου δίνεται η αφορμή να δώσω με καθυστέρηση εννέα χρόνων, μία απάντηση στη δήλωση του τότε υπουργού κι αυτή είναι πως δεν συμβαδίζει το νόμιμο με το ηθικό διότι όπως έχει γίνει φανερό οι νόμοι ψηφίζονται για το συμφέρον λίγων και συγκεκριμένων προσώπων κι όχι για το κοινό καλό. Με αυτούς τους νόμους δεν υπάρχει κανένα ίχνος ήθους, ισότητας και δικαιοσύνης.
Το εξοργιστικό όμως είναι πως ομοϊδεάτες αρκετών απ’ αυτούς που έχουν πιαστεί στα πράσα (και κάποιοι απ’ αυτούς αρκετές φορές), είναι που μας κουνάνε τόσα χρόνια το δάχτυλο απαιτώντας περισσότερους φόρους και λιγότερο κράτος, ρίχνοντας το φταίξιμο στον λαό με το πρόσχημα «μαζί τα φάγαμε». Είναι αυτοί που διαφημίζουν τις φιλανθρωπίες τους ενώ την ίδια στιγμή κρύβουν τεράστια ποσά σε αφορολόγητους παραδείσους στερώντας βασικά έσοδα στο κράτος για να καλύψει τις δαπάνες του σε θέματα υγείας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας κ.α. Ένας κόσμος γεμάτος λεφτά αλλά φτωχός σε ήθος, ευθύνη, αλληλεγγύη και συνείδηση.
Για μία ακόμη φορά γινόμαστε θεατές ενός ακόμη θανάτου της αστικής δημοκρατίας αλλά δε ξέρουμε προς τα πού να ξεσπάσουμε την οργή μας.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr