Καλοκαίρι 2010 τέλος...

Τα πιο όμορφα πράγματα αργούν να έρθουν και γρήγορα περνούν και τελειώνουν. Αυτό έχω καταλάβει από τότε που άρχισα να εκτιμώ καταστάσεις και πρόσωπα. Έτσι το υπέροχο φετινό καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του και επίσημα. Πλέον ισχύει η φράση "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του".

Τα πιτσιρίκια πάνε ξανά στο σχολείο, οι φοιτητές στις πόλεις που σπουδάζουν και μείς στις δουλειές μας. Η αρχή είναι δύσκολη όμως όλοι μας αρχίζουμε πάλι από το μηδέν. Γεμίζουμε τις μπαταρίες μας για τις γιορτές των Χριστουγέννων αν και ενδιάμεσα θα υπάρξουν αρκετές για όλους μας αποδράσεις.

Από δω μέσα σας εύχομαι σε όλους καλό χειμώνα και "καλή χρονιά"...

Βυζαντινό Μουσείο Χίου

Φέτος το καλοκαίρι πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του Βυζαντινού Μουσείου της Χίου. Το μουσείο στεγάζεται σε ένα τζαμί στην κεντρική πλατεία του νησιού. Θυμάμαι μικρός όταν το είχα επισκεφθεί είχε τα εκθέματά του στον προαύλιο χώρο (όπως βλέπουμε στην παλιά φωτογραφία) και στον πρόναο. Έκλεισε για μεγάλο χρονικό διάστημα για να αναπαλαιωθεί και ξανάνοιξε για το κοινό αφού τοποθετήθηκαν κάποια εκθέματα στο εσωτερικό του χώρο.

Στη δεύτερη διαμονή μου στο νησί αποφάσισα να το επισκεφθώ. Η αυλή πλέον είναι άδεια. Ούτε ένα από τα τεράστια κανόνια που είχε κάποτε. Ο πρόναος πλέον χρησιμοποιείται για να έχει ένα μεγάλο ταμείο για εισιτήρια και άλλα είδη και σουβενίρ του μουσείου και από την άλλη μεριά έχει έναν τεράστιο πίνακα με το έργο του Ντελακρουά "Η Σφαγή της Χίου". Η απορία μου είναι η εξής. Τι σχέση έχει ένα βυζαντινό μουσείο με την σφαγή της Χίου που πραγματοποιήθηκε μετά από τετρακόσια χρόνια που έπαψε να υπάρχει αυτή η αυτοκρατορία; Δε μου άρεσε σαν εικόνα αυτό.

Στο εσωτερικό του ναού παρατηρούμε τον ζωγραφιστό τρούλο και τα σκαλοπάτια που κοιτάνε προς την Μέκκα. Η τοποθέτηση των αντικειμένων είναι άναρχη. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν σωστές και εμπλουτισμένες πληροφορίες στις πινακίδες του κάθε αντικειμένου αλλά μέχρι εκεί. Οι μαρμάρινες επιγραφές καθώς και τα περισσότερα κεραμικά αγγεία έχουν περισσότερο σχέση με την περίοδο της Τουρκοκρατίας παρά με την Βυζαντινή. Επίσης παρατήρησα πως μετέφεραν τις υπέροχες τοιχογραφίες της Παναγιάς της Κρίνας από το γραφείο του Ιουστινιάνη μέσα στο Κάστρο, στο νέο βυζαντινό μουσείο. Της έχουν τοποθετήσει σε έναν "διάδρομο" όπου μπορείς να τις απολαύσεις, ενώ εξωτερικά του διαδρόμου έχει αγιογραφίες από άλλες εκκλησίες (όπως των Μεστών). Η συντήρηση και η έκθεση των αντικειμένων του μουσείου είναι εξαιρετική.

Τελειώνοντας την περιπλάνηση μας στο μουσείο μίλησα με κάποιον υπεύθυνο του χώρου. Μου ανέφερε την κατάσταση, την έλλειψη χώρου έκθεσης και αποθήκευσης των αντικειμένων και άλλα θέματα που αφορούν τον κλάδο μας.

Όμως με ενόχλησε η άποψή του όταν μου είπε πως όσοι Τούρκοι έρχονται από απέναντι για να δουν το νησί μας και μαζί και το Βυζαντινό Μουσείο δυσανασχετούν που το χουμε μετατρέψει σε εκθεσιακό χώρο. Λογικό του απάντησα. Καθόλου μου είπε εκείνος. Δε κάνουμε κάτι κακό. Χρησιμοποιούμε έναν χώρο ενός μνημείου για να αναδείξουμε κάποια κομμάτια μας. Μα αυτός ο χώρος για τους γείτονες είναι ιερός και έχουμε τοποθετήσει στην είσοδο ένα τμήμα του πίνακα του Ντελακρουά για να ενισχύουμε τις τεταμένες σχέσεις και το μίσος, ένας πίνακας που δε χρειάζεται στο συγκεκριμένο μουσείο. Μα αυτή είναι η αλήθεια μου απαντάει, δε μπορούμε να τη κρύβουμε. Φυσικά είναι η αλήθεια αλλά εμείς ξέρουμε τη μισή αλήθεια (ή την αλήθεια που μας συμφέρει) και οι απέναντι την άλλη μισή που τους δικαιολογεί εν μέρη. Αν ενώσουμε αυτές τις αλήθειες θα έχουμε την πραγματική και σωστή εικόνα της εποχής εκείνης.

Εγώ βρίσκω σωστή και ειλικρινής την αντίδραση των Τούρκων διότι σκέφτομαι σε αντίστοιχη περίπτωση που γινόταν κάτι στην Τουρκία θα αντιδρούσαμε εμείς πιο άσχημα και έντονα με τους Λιακόπουλους, τους Βελόπουλους και όλα τα άλλα παλικάρια της ακροδεξιάς με ένα μέρος του λαού στο πλευρό τους να τους δίνει στήριγμα να φωνάζουν και να πετάνε ανιστόρητα στοιχεία.

Η άποψή μου είναι πως το μουσείο είναι προκλητικό και έχει ελλείψεις. Μέσα από το κείμενό μου ανέφερα τα καλά και τα άσχημα στοιχεία που έχει. Καιρός λοιπόν είναι να ξεκολλάμε από το παρελθόν που μας έχει ακινητοποιήσει και ας κοιτάξουμε το μέλλον για να μπορέσουμε να πάμε μπροστά.

Κλειστό λόγω διακοπών

Επιτέλους ήρθε η στιγμή να πάρω και γω μία αδειούλα να απολαύσω τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού με βουτιές και αποδράσεις. Θα γυρίσω με περισσότερα θέματα και απόψεις. Σας αφήνω στην Αθήνα τον αγαπημένο μας σκυλάκο, που πρωτοστατεί στις διαδηλώσεις, να φυλάει (ή καλύτερα να επιτηρεί) τα ζώα της Βουλής...
Ο Σεπτέμβρης ίσως να ναι δύσκολος τόσο για μας όσο και για αυτόν. Ίσως και για τα ζώα της Βουλής. ΄
Σας χαιρετώ.
Θα τα πούμε σύντομα...

Αξέχαστες συναυλίες - Yann Tiersen 14/06/2006 Θέατρο Λυκαβηττού

Καλοκαίρι 2006. Ήδη έκλεινα τέσσερα χρόνια στην Αθήνα. Τελευταίες μέρες πριν κατέβω Χίο για καλοκαίρι. Δίνω μία παράταση στην παραμονή μου στην πρωτεύουσα για να παρεβρεθώ στην πρώτη συναυλία του αγαπημένου μου συνθέτη στην Ελλάδα. Η ζέστη μεγάλη, η υγρασία υψηλή. Όμως με όρεξη και διάθεση ανεβήκαμε πολλοί μουσικόφιλοι τις πλαγιές του Λυκαβηττού. Μούσκεμα στον ιδρώτα έφτασα στο θέατρο. Αφού πήρα λίγες ανάσες βλέποντας την πόλη της Αθήνας να φωτίζει τον Αττικό ουρανό στράφηκα προς μία καντίνα να πάρω νερό και μετά από κει στην είσοδο του χώρου που θα γινόταν η συναυλία. Δε περίμενα τόσο κόσμο. Βασικά δε περίμενα τόσους λάτρεις του Γάλλου συνθέτη Yann Tiersen, ο οποίος έγινε γνωστός μέσα από την ταινία της Αμελί. Ανεβήκαμε πάνω στο πέταλο. Τι δουλειά είχαμε εξάλλου στη σκηνή; Καθαρή μουσική θα παίξει. Κι όμως έπεσα έξω. Τα φώτα σβήνουν. Πάνω στη σκοτεινή σκηνή με μία δέσμη φωτός πάνω του ο Yann Tiersen καθισμένος σε ένα σκαμπό ξεκινάει να παίζει το πρώτο του μουσικό κομμάτι με ένα αρκοντεόν. Εκεί που άκουγες φωνές και συζητήσεις, τώρα επικρατεί μία σιωπή. Σαν μαγεμένοι όλοι ακούμε το αρκοντεόν. Δε κουνιέται κανείς. Νιώθω τις τρίχες μου να σηκώνονται, ένα έντονο κύμα συγκίνησεις με χτυπάει και στέκομαι να τον ακούω με ανοιχτό το στόμα και τα αυτιά... Μετά το τέλος ένας δυνατός ήχος από παλαμάκια με ξαναφέρνει στη πραγματικότητα. Η ώρα είναι 21 και 52 ακριβώς. Ο Yann Tiersen μας καλησπερίζει και ζητάει από τον κόσμο που είναι στην κερκίδα να κατέβει στη σκηνή διότι θέλει η συναυλία του να είναι ζωντανή, αλλιώς θα επέλεγε ένα μέγαρο. Η μαγική συναυλία ξεκινάει. Μία μαγική βραδιά στα μέσα Ιουλίου του 2006 που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου και στην καρδιά μου...

Σάλπιγγες πολέμου...

Πριν αρκετό καιρό στο ιστολόγιό μου σας είχα παρουσιάσει (http://chatzelenisgeorge.blogspot.com/2010/06/blog-post_30.html) πως τα πιόνια στη Μέση Ανατολή έχουν αρχίσει να στήνονται και μία μεγάλη μάχη είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Και αυτή τη φορά ο πόλεμος αυτός δε θα ναι μεταξύ δύο χωρών, αλλά η έναρξη ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πόλεμου.

Μάλλον σας ακούγεται τρελό. Θα σας πως συνοπτικά τη μέχρι τώρα κατάσταση και θα σας αναφέρω τις τελευταίες εξελίξεις για τις οποίες έπεσα μέσα όπως είχα γράψει και στη παλιότερη ανάρτησή μου.

Η Αμερική τον τελευταίο καιρό έχει δύο από τα μεγαλύτερα αεροπλανοφόρα της στον Περσικό Κόλπο. Έχοντας μία μεγάλη οικονομική κρίση στο εσωτερικό της αποφεύγει τον πόλεμο στο Ιράν. Όμως είναι σε ετοιμότητα. Αν το καλοσκεφτούμε το Ιράν είναι περικυκλωμένο από τρείς μεριές. Ανατολικά από το Αφγανιστάν (το οποίο είναι αμερικανικό έδαφος), δυτικά από το Ιράκ (το οποίο είναι και αυτό αμερικανικό έδαφος) και νότια με τα το εφοδιάζουν. Βορεία έχει τους "προστάτιδες" χώρες του, την Τουρκία και την Ρωσία (μας βοηθάει πολύ ο χάρτης που κατέβασα από το tro-ma-ktiko.blogspot.com). Παράλληλα το Ιράν έχει συνάψει ενεργειακές σχέσεις και με την Βραζιλία η οποία όμως βρίσκεται μακριά. Με το μέρος του Ιράν τάσσονται σιωπηλά μέχρι στιγμής οι αραβικές χώρες (μαζί με την Τουρκία και την Ρωσία) ενώ με την Αμερική το Ισραήλ (έντονα) και οι δυτικές χώρες (σιωπηλά αυτές). Όπως έχω αναφέρει επίσης οι σχέσεις Τουρκίας με Ισραήλ βρίσκονται στο χειρότερο σημείο της ιστορίας τους. Παράλληλα η Τουρκία έχει άσχημες σχέσεις και με τις Η.Π.Α. Οπότε σχηματίζονται δύο άξονες (μήπως σας θυμίζει κάτι;). Η Αμερική δεν έχει επιχειρήσει την επίθεση τόσο για την κρυφή εσωτερική της κρίση όσο και για το ανοιχτό μέτωπο του Ιράκ, για το οποίο ξαφνικά αναφέρθηκε αποχώρηση των στρατευμάτων μέσα στο 2ο11. Θα αποχωρήσουν για να επιστρέψουν στην Αμερική ή για να περάσουν στην απέναντι χώρα;...

Το θέμα είναι πως η Αμερική δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να ξεκινήσει τον πόλεμο. Όμως σκέφτηκε έξυπνα (ή πονηρά). Σήμερα δώθηκε το πράσινο φως στο Ισραήλ να ξεκινήσει επίθεση στο Ιράν. Μάλιστα αναφέρθηκε πως πρέπει αυτή η επίθεση να γίνει εντός των επόμενων ημερών. Δε νομίζω πως η Τουρκία και η Ρωσία θα μείνουν θεατές σε μία ισραηλινή επίθεση. Μυρίζει ήδη θειάφι η περιοχή αυτή...

Το αξιοπρόσεκτο της όλης ιστορίας είναι πως αυτές τις μέρες είχαμε την πρώτη επίσκεψη στην ιστορία Ισραηλινού πρωθυπουργού στην Ελλάδα. Τυχαίο; Αν το σκεφτούμε η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι δέσμια των Αμερικανών. Μπορούν να την κάνουν ότι θέλουν. Όμως στο θέμα του Ιράν δεν έχουν πάρει θέση, για μένα είναι η καλύτερη διεθνής θέση που μπορούμε να πάρουμε αυτή τη στιγμή. Ο λόγος που την θεωρώ καλή μέχρι στιγμής αυτή τη θέση είναι πως η Ελλάδα προσπαθεί να κρατήσει καλές σχέσεις και με το Ισραήλ και με την Τουρκία, διότι πίσω από το Ισραήλ κρύβεται η Αμερική και οι δυτικές χώρες και πίσω από την Τουρκία κρύβεται η Ρωσία και οι Αραβικές χώρες. Δε ξέρουμε αυτή τη φορά τι μας συμφέρει. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Ίσως γι' αυτόν τον λόγο είχαμε και την ξαφνική επίσκεψη του Ισραηλινού πρωθυπουργού.

Μία εφημερίδα αναφέρθηκε σήμερα στην κατάσταση αυτή. Δεν την υποστηρίζω ούτε είμαι αναγνώστης της μιάς και όλα τα βλέπει "μαύρα" (σαν το εξώφυλλό της). Όμως σήμερα έγραψε μία αλήθεια. Ναι μεν προτρέπει τον Παπανδρέου να σταματήσει τώρα να κάνει τα γλυκά μάτια στο Ισραήλ. Δε νομίζω όμως πως θα μας την φέρουν οι Αμερικάνοι. Φοβάμαι πως θα μας την φέρει η ανύπαρκτη τύχη μας αυτή τη φορά. Η ουδετερότητα για μένα στην έναρξη ενός μεγάλου πολέμου είναι η καλύτερη λύση, ή τουλάχιστον η καλύτερη προσωρινή λύση. Το θέμα είναι πως το νερό αρχίζει να μπαίνει στο ρυάκι και ο μεγάλος πόλεμος που όλοι φοβόμασταν τόσο καιρό μάλλον έχει έρθει πιο κοντά από ποτέ...

Η Αθήνα δεν ηρέμησε...

Φέτος αποφάσισα να περάσω τις μέρες του Δεκαπενταυγούστου στην Αθήνα. Οι λόγοι που με κράτησαν εδώ ήταν ότι οι ρυθμοί στη δουλειά ήταν πιο χαλαροί, το προσωπικό αρκετά μειωμένο και πάνω απ' όλα η Αθήνα άδεια ώστε να μπορεί να την απολαύσει ο κόσμος που έμεινε πίσω...
Τελικά ατύχησα. Η οικονομική κρίση ανάγκασε πολύ κόσμο να μείνει εδώ. Δεν κατάφερα να δω την Πανεπιστημίου άδεια όπως άλλα καλοκαίρια που μπορούσες να παίξεις άνετα μπάλα στη μέση του δρόμου, ούτε να είμαι μόνος μου σε ένα βαγόνι του μετρό. Ο θόρυβος στους δρόμους εξακολουθούσε να είναι ο ίδιος. Η κίνηση είχε αραιώσει λίγο αλλά και πάλι με δυσκολία διέσχιζες τους δρόμους. Πολλοί φίλοι μου Αθηναίοι μου είπανε πως πρώτη φορά βλέπουν τόσο κόσμο στη καρδιά του καλοκαιριού να έχει μείνει εδώ.
Τελικά η καημένη η Αθήνα που θέλει και κείνη διακοπές, φέτος δεν ερήμωσε και δεν ηρέμησε...

Θάλασσα σε γη και ουρανό...

Ταξιδεύεις... Παντού γαλάζιο. Ένα αυθεντικό γαλάζιο που έρχονται οι ξένοι να τιμήσουν βρίσκοντας όμως μία βρωμιά που εμείς την προκαλούμε μόνο και μόνο επειδή το χουμε συνέχεια δίπλα μας και δε το εκτιμούμε.
Η θάλασσα μαγεύει. Όσο και να με φοβίζει ή να με γονατίζει πολλές φορές την λατρεύω. Την λατρεύω γιατί δε μπορώ να την δαμάσω. Όμως μπορώ να κάτσω ώρες σε μία παραλία, σε μία προκυμαία, σε ένα ύψωμα ή ακόμα σε μία καφετέρια και να την θαυμάζω. Να ακολουθεί το βλέμμα μου τις γραμμές των κυμάτων και τις αντανακλάσεις του φωτός μέχρι τον ορίζοντα.
Τι να χει άραγε εκεί στον ορίζοντα;... Η περιέργια του ανθρώπου, να θέλει να φτάνει στα άκρα. Και ο ορίζοντας είναι ένα άκρο, μόνο που όταν φτάσει εκεί θα διαπιστώσει πως το άκρο εξακολουθεί να υπάρχει, και θα υπάρχει μέχρι να βρει στεριά. Οι θαλασσοπόροι, οι εξερευνητές, η ανακάλυψη της Αμερικής και μετά της Αυστραλίας. Η περιέργια του ανθρώπου δεν είχε όρια.
Όταν έχει υγρασία ή όταν βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα ο ορίζοντας χάνεται. Η θάλασσα γίνεται ένα με τον ουρανό. Τα όρια χάνονται και έτσι δημιουργείται ένας κύκλος γύρω σου. Νιώθεις να περιορίζεσαι, να πνίγεσαι.
Θέλεις ορίζοντα.
Θέλεις στόχους.
Θέλεις σχέδια.
Θέλεις όνειρα.
Η θάλασσα ανοίγεται μπροστά σου. Θέλει να την ανακαλύψεις αλλά δεν είναι εύκολη. Θέλει θυσίες και μάχες για να τα καταφέρεις και πολλές φορές να βγεις και ζωντανός.
Πολλές φορές η όψη της θάλασσας σε ταξιδεύει. Την κοιτάς από το κατάστρωμα και φεύγεις κάπου μακριά.
Πόσο μάλλον όταν έχεις την θάλασσα σε ουρανό και γή...

Βόλτα στα νησιά...

Απόγευμα Παρασκευής. Βρίσκομαι στο λιμάνι της Ραφήνας περιμένοντας το "Πηνελόπη". Είχα φτάσει πιο νωρίς με τον φόβο πως μπορεί να πετύχω κίνηση στη Μαραθώνος. Κατεβαίνοντας στην προβλήτα το είδα να ρχεται. Ο κόσμος έπαιρνε θέση για να μπει. Το πλοίο έκανε μία στροφή και έδεσε μπροστά μου. Τσούρμο από τσιγγάνους βγήκε με άναρχο και θορυβώδες τρόπο έξω. Το πλήρωμα εκνευρισμένο και κουρασμένο από την συμπεριφορά τους καθως και την ακαταστασία και τη βρωμιά που αφήσανε πίσω τους, αρχίσανε να βάζουν τον κόσμο μέσα για Άνδρο. Μέσα στον κόσμο συνάντησα και τον πατέρα μου. Ήθελα να περάσω μαζί του τον δεκαπενταύγουστο.
Είναι δύσκολη η σχέση ενός καπετάνιου (ή γενικά ναυτικού) με τον γιό του. Υπάρχει ένας άτυπος ανταγωνισμός. Ο γιός συνηθίζει να μεγαλώνει μόνος του με την μητέρα του και ενοχλείται με την παρουσία ενός άλλου αρσενικού μέσα στο σπίτι. Από την άλλη και ο πατέρας βλέπει την δυνατή σχέση που σχηματίζεται μεταξύ μητέρας γιού και ενοχλείται το ίδιο.
Τώρα αυτά θέλουν ψυχολογική ανάλυση και δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ με αυτό. Η αλήθεια έιναι πως τόσο ο πατέρας όσο και ο γιός ψάχνουν ένα τρόπο επικοινωνίας. Ένα τρόπο συνεννόησης. Έναν τρόπο που θα καταφέρουν να καλύψουν το κενό όλου του καιρού που ζούσαν χρόνια. Πολλές φορές αυτό το χάσμα μένει και κανένας δε βγαίνει κερδισμένος.
Ευτυχώς στη δικιά μου περίπτωση το χάσμα καλύφθηκε. Ο καθένας βρήκε το κουμπί του άλλου και η σχέση μας έφτιαξε. Για μένα η λύση ήταν να δω τον πατέρα μου σαν φίλο. Έναν φίλο που έχω να δω από παλιά.
Ένας καημός μου ήταν πως ο πατέρας μου σπάνια μου έλεγε ιστορίες από τα μπάρκα του. Αυτές της μέρες μου κάλυψε ένα μεγάλο κενό.
Σίγουρα δε θα ξεχάσω το πρωινό του Σαββάτο που με ξύπνησε ένας φίλος μου στις 7 το πρωί μιάς και ταξίδευε για Τήνο (αν και με ακολούθησε μέχρι τη Μύκονο για μία βουτιά και κατέβηκε στην επιστροφή στο νησί του). Καθίσαμε όλοι μαζί για καφεδάκι στο μπαλκόνι του πλοίου και μέχρι τις δώδεκα που φτάσαμε Μύκονο ακούγαμε ιστορίες από τα ταξίδια του Καπετάν Αργύρη. Ακούγαμε προσεκτικά, γελούσαμε, κοιτούσαμε προς την θάλασσα και σκεφτόμασταν όλες τις εικόνες που μας περιέγραφε...
"Ποιό είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια ταξίδι κύριε Αργύρη;"
"Εβδομηνταδύο ημέρες Δημητράκο μου. Από Κορέα στο Μόντρεαλ περνώντας κάτω από την Νότια Αφρική. Με πήρε η γυναίκα μου τηλέφωνο Χριστούγεννα (δε μιλούσαμε τότε συχνά στο τηλέφωνο διότι η τεχνολογία ακόμα ήταν αρκετά πίσω στο θέμα επικοινωνίας) και με ρώτησε πότε ξαναπιάνεις λιμάνι και της απάντησα το Πάσχα."
Στην αρχή γελάσαμε, όμως κοιτώντας λίγο έξω από το παράθυρο φαντάστηκα τον πατέρα μου τόσες μέρες πάνω σε ένα πλοίο, μόνο του. Τι θα είδε, τι θα σκεφτόταν άραγε τόσες μέρες, πόσο του λείπαμε, πόσο μόνος ένιωθε...
Γύρισα και τον κοίταξα με ένα μελαγχολικό βλέμμα. Λες και με κατάλαβε μου ξαναείπε: "Εβδομηνταδύο μέρες Γιώργο, το φαντάζεσαι;".
Φυσικά και το φαντάζομαι πατέρα...
Δεν είναι τίποτα οι εβδομηνταδύο μέρες μπροστά σε όλα αυτά τα χρόνια που ταξιδεύεις. Τα όσα έχεις στερηθεί. Τα όσα θές να ζήσεις. Και φυσικά θέλω να μαι δίπλα σου να σε βοηθήσω να τα πραγματοποιήσεις ως το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά που θυσίασες για να "με κάνεις άνθρωπο".
Πιστεύω πως το λιγότερο που μπορώ να σου προσφέρω αυτή τη στιγμή είναι να σε βγάλω στις όμορφες ψαροταβέρνες για ουζάκι και να απολαύσω την παρέα σου ρωτώντας για τις εμπειρίες σου, λέγοντάς σου τους προβληματισμούς και τις σκέψεις μου και παράλληλα να αναλύσουμε διάφορα θέματα που μας ενδιαφέρουν...
Καταλαβαίνω πως απολαμβάνεις αυτές τις στιγμές μαζί μου καθώς γυρίζουμε το βράδυ στο πλοίο με πιάνεις από τον ώμο και μου λες ψυθιριστά ιστοριούλες λες και δε θες να μας ακούσει κάποιος άλλος, δείχνοντάς μου πως εμπιστεύεσαι κάτι μόνο σε μένα...
Όταν με ανεβάζεις πάνω στη γέφυρα του πλοίου στις δώδεκα το βράδυ για να μου δείξεις πάνω σε ένα ναυτικό χάρτη κάτω από ένα πορτοκαλί άρρωστο φως (που δημιουργεί μία περίεργη ατμόσφαιρα στη σκοτεινή αίθουσα) ποιά νησάκια θες να πας με το φουσκωτό ενός φίλου όταν βγεις στη σύνταξη και με ρωτάς αν θέλω να ακολουθήσω και γω, "θα πάρεις τη φωτογραφική σου μηχανή και θα βρείς πολύ θέμα σ' αυτά τα μέρη".
Την εκτίμησή σου την δείχνεις όταν φεύγω από το πλοίο για να γυρίσω Ραφήνα όπου με κρατάς γερά από το μπράτσο σα να προσπαθείς να μου πεις πως δε θες να φύγω από κοντά σου.
Η συγκίνηση έρχεται όταν ακούω από έναν ξένο (γνωστό σου όμως) που με κατεβάζει με το αυτοκίνητο στην Αθήνα να μου λέει πως "ο πατέρας σου είναι πολύ περήφανος για σένα"...

Πςςςς... αυτή είναι υπέροχη εικόνα...

Είμαστε από τους τελευταίους που μείναμε αυτές τις μέρες στην Αθήνα. Μία Αθήνα που δεν έχει αδειάσει όσο περιμέναμε αλλά δεν έχει αυτό τον έντονο ρυθμό που ζούμε όλο τον υπόλοιπο καιρό. Αν δεν υπήρχε αυτή η υγρασία και η αβάσταχτη ζέστη τα πράγματα θα ήταν σίγουρα καλύτερα.

Σήμερα το πήραμε απόφαση (από χθες βασικά). Πήγαμε με τα ρούχα της παραλίας στη δουλειά και αμέσως μετά φύγαμε για Ανάβυσσο. Η ζέστη τρομερή. Δε μας άφηνε να βγούμε από τη θάλασσα. Δεν άντεχες. Κολυμπούσες στα ανοιχτά και ξαναγυρνούσες. Ξανανοιγόσουν και επέστρεφες πάλι πίσω. Γινόσουν πάλι παιδί και ας ήσουν μαντράχαλος. Τούμπες στον αέρα και πειράγματα μέσα στο νερό. Η μέρα κύλησε γρήγορα και όμορφα. Όταν ο ήλιος άρχισε να γέρνει η διασκέδαση μεταφέρθηκε στο διπλανό beach bar. Παρακολουθούσαμε τον κόσμο, σχολιάζοντας κάθε τι που περνούσε από μπροστά μας. Η ώρα πέρασε, οι μπύρες άδειασαν οπότε αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.

Η διαδρομή μεγάλη όπως και η κούραση μετά από μία όμορφη και γεμάτη μέρα. Δε μιλούσε κανείς μέσα στο αμάξι. Ακούγαμε χαλαρή μουσική και κοιτούσαμε έξω από τα παράθυρα. Μάλλον το μυαλό μας ήταν ακόμα στην παραλία. Το τελευταίο καλοκαιρινό κολύμπι στην Αθήνα για φέτος. Φυσικά θα ακολουθήσουν και άλλα μπάνια στα νησιά μας αλλά πάντα το τελευταίο σε έναν τόπο μένει στο μυαλό σου χαραγμένο. Το γιορτάζεις, απολαμβάνεις την κάθε του στιγμή. Και αυτό κάναμε και μεις σήμερα.

Πως πέρασε και αυτό το καλοκαίρι; Ούτε που το κατάλαβα. Συχνά περνάει από το μυαλό μου ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι του Ιωαννίδη: "Φεύγει η ζωή τελειώνει...", κάθε φορά που αναπολώ παλιές στιγμές και αναρωτιέμαι για το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος.

Εκείνη τη στιγμή που είχα χαλαρώσει βλέποντας τον ήλιο να δύει άκουσα έναν φίλο μου να μας λέει πως αυτή είναι η καλύτερη εικόνα του φετινού καλοκαιριού.

Τρείς φίλοι, κουρασμένοι από την δουλειά αλλά με μεγάλη όρεξη και διάθεση να χουν ήδη απολαύσει μία υπέροχη μέρα στη παραλία και με μία γλυκιά νοσταλγία να επιστρέφουν στην έρημη Αθήνα. Πράγματι η εικόνα είναι υπέροχη. Η παρέα είναι υπέροχη. Το καλοκαίρι είναι υπέροχο...

Η ζωή αν το θέλεις και το κυνηγήσεις είναι υπέροχη. Και είναι υπέροχη όταν ζεις και απολαμβάνεις αυτές τις μικρές χαρές της καθημερινότητας. Να βλέπεις τον ήλιο να δύει, με δύο καλούς φίλους και συνάδελφους σε συνοδεία με καλή μουσική και υπέροχες εικόνες από την παραλία.

Μπορεί για κάποιον να ναι συνηθισμένο ή ανούσιο. Κι όμως κρύβει υπέροχα συναισθήματα, σε γεμίζει σαν άνθρωπο, σου δίνει υποσχέσεις για μελλοντικά σχέδια και όνειρα. Σε γεμίζει με θετική ενέργια και για κάποια στιγμή σκέφτεσαι αισιόδοξα για οτιδήποτε έχεις στο μυαλό σου. Είναι σημαντικό αυτό διότι σε τέτοιες στιγμές γεμίζουν οι μπαταρίες σου και σου δίνουν την ώθηση να πας μπροστά... να κυνηγήσεις τα όνειρά σου... να τα χεις καλά με τον εαυτό σου...

Το μόνο που μπορώ να σας προσφέρω από δω μέσα, εκτός από το κείμενό μου, είναι η υπέροχη εικόνα του ηλιοβασιλέματος...

Ellinaras!

Ο καθένας μας στον τόπο του μπορεί να δει ότι πιο τρελό μπορεί να φανταστεί. Αρκεί να χει τα μάτια του ανοιχτά και να είναι έτοιμος την κάθε στιγμή να το αποθανατίσει. Πόσες φορές βρίσκουμε κάτι ιδιαίτερο, αστείο, ενδιαφέρον, αποκρουστικό ή οτιδήποτε μπορεί να μας τραβήξει την προσοχή. Έτσι και γω πηγαίνοντας στο αμάξι μου έξω από μία παραλία της Χίου συνάντησα το συμπαθητικό αυτό "Datsun" στο οποίο ένας αγαπητός συμπατριώτης μου έχει "καθαρογράψει" την μάρκα του αυτοκινήτου του κάνοντας μία μικρή αλλαγή. Την μεταγλώτισσε για να μπορούν και άλλοι να την διαβάζουν...

Ζητείται ανθρωπιά...

Τελευταίες μέρες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι τελευταίοι Γερμανοί στρατιώτες φεύγουν από την Ιταλία. Σε ένα μεταφορικό βρισκόταν ένας στρατιώτης. Ήταν χτυπημένος στην κοιλιά. Μία ανοιχτή τρύπα άφηνε τα εντόσθιά του να γλιστράνε προς τα πόδια του. Με όλες τις δυνάμεις που του απέμεναν προσπαθούσε να κρατήσει τη πληγή και το θανατηφόρο αυτό άνοιγμα κλειστά.

Ένας λοχίας είχε διατάξη έναν στρατιώτη γιατρό να κάνει κάτι για τον συγκεκριμένο τραυματία και να τον μεταφέρει στο κοντινότερο νοσοκομείο. Ο γιατρός αφού τον κοίταξε στράφηκε προς τον λοχία και του ανέφερε πως η βλάβη είναι ανεπανόρθωτη, το κοντινότερο νοσοκομείο απέχει 38 χιλιόμετρα σε έναν δρόμο με πολλές λακούβες κάτι που θα προκαλούσε έντονο πόνο στον ασθενή ο οποίος δεν είχε καμία ελπίδα να ζήσει. Το σίγουρο ήταν να πέθαινε στη διαδρομή από αιμοραγία. Πρότινε να αφήσουν τον ετοιμοθάνατο στο δρόμο κάτω από ένα δέντρο λέγοντάς του πως θα περάσει μία άλλη φάλαγγα να τον μαζέψει, αποφεύγοντας έτσι να του ανακοινώσουν τον θάνατο που σιγά σιγά τον πλησίαζε. Έτσι θα πέθαινε ήρεμος...

Ο λοχίας δε το δεχόταν μιάς και οι καραβανάδες βλέπουν τους φαντάρους ως αριθμούς και όχι ως ψυχές. Απαιτούσε μία λύση ώστε ο φαντάρος να σωθεί.

Η συζήτηση αυτή ήταν έντονη και κράτησε αρκετή ώρα. Κανείς δεν υποχωρούσε θεωρώντας πως η άποψη που υποστηρίζει είναι η σωστή. Κατά τη διάρκεια του έντονου διαλόγου ο στρατιώτης πέθανε. Ο λοχίας γεμάτος οργη έδωσε μία δυνατή γροθιά στον στρατιώτη γιατρό λέγοντάς του πως είναι υπεύθυνος για το φαντάρο που πέθανε σαν σκυλί μέσα στις λάσπες.

Σε λίγο εμφανίστηκε ένας αξιωματικός γιατρός. Ήρθε να επιβεβαιώσει τον θάνατο του φαντάρου. Βλέποντας την κατάσταση του νεκρού και έχοντας υπόψην τον διάλογο που είχε ο στρατιώτης γιατρό με τον λοχία, στράφηκε προς τον νεαρό γιατρό σφίγγοντάς του το χέρι. Τον κοίταξε με έντονο βλέμμα και του είπε το εξής: "εκ μέρους της μητέρας του, σ΄ευχαριστώ"...

Κάποτε στο στρατό...

Σαν σήμερα πριν από τρία χρόνια παρουσιάστηκα στα Καρδάμυλα της Χίου έτοιμος να υπηρετήσω την θητεία μου για ένα χρόνο. Ήμουν στην "ένδοξη" σειρά 300. Όπως όλοι μας ένιωθα χαμένος. Που με πάνε; Γιατί να χάσω έναν χρόνο από την ζωή μου ειδικά σε μία πολύ σημαντική επαγγελματική χρονιά για μένα; Άραγε θα με περιμένουν οι φίλοι μου μέχρι να βγω; Θα καταφέρω να κρατήσω τη σχέση μου; Θα φάω πολλές τιμωρίες; Πως θα μας φέρονται οι καραβανάδες; Έχει ακόμα καψώνια; Ερωτήσεις λογικές για έναν νέο φαντάρο. Οι απαντήσεις έρχονται σιγά σιγά και ανάλογα με τον χαρακτήρα σου, την συμπεριφορά σου και τα βιώματά σου μπορείς να της δεχτείς ως θετικές ή ως αρνητικές.
Φυσικά εγώ έχω μόνο καλές εντυπώσεις από τον στρατό. Γνώρισα πολλούς φίλους, έπεσα σε καλούς αξιωματικούς αν και η εκπαίδευση που περάσαμε στα Καρδάμυλα ήταν πολύ αυστηρή και δύσκολη. Όμως εκεί φάνηκε η προσπάθεια και η αξία του καθενός. Διαχωρίστηκαν οι δίκαιοι, τα θύματα και τα φίδια. Αρκετά παιδιά από τα Καρδάμυλα με βλέπουν στο δρόμο και με χαιρετάνε ακόμα.
Απ' όσους είχαμε μπει στα Καρδάμυλα εγώ είχα το πιο μακρύ και μοναχικό ταξίδι. Με στείλανε στην Ξάνθη μόνο μου χωρίς συνοδό. Με αφήσανε μόνο στον Πειραιά με τη στολή εξόδου, δύο βαλίτσες, το λουκάνικο και το φύλλο πορείας. Δεν πτοήθηκα.
Όσο κουραστικό και πολύωρο ήταν το ταξίδι με το τραίνο (πρώτη φορά που ταξίδευα με αυτό) έφτασα ξημερώματα στην υπέροχη Θρακιώτικη πόλη. Δε θα ξεχάσω κάποια στιγμή που ξύπνησα στο ενδίαμεσο του ταξιδιού και διέκρινα μία φωτεινή επιγραφή να πληροφορεί το επιβατικό κοινό πως βρισκόμασταν Θεσσαλονίκη.
Η Ξάνθη ήταν υπέροχη. Γνώρισα καταπληκτικά παιδιά και έκανα πολύ καλούς φίλους με τους οποίους μιλάω ακόμα. Δέσαμε πάρα πολύ. Δεν υπήρχαν λαμόγια ούτε φίδια (κυρίως στον θάλαμό μας). Βγαίναμε όλοι έξω, είχαμε ανακαλύψει κάθε γωνιά της πόλης. Την είχα ερωτευτεί την πόλη αυτή (την θεωρώ ως την πιο όμορφη πόλη της Ελλάδος). Δεν ήθελα να φύγω. Όμως να που μας ήρθε κάποια στιγμή η απόσπαση και όλη αυτή η όμορφη παρέα μοιράστηκε στα νησία του Αιγαίου. Εγώ με τον Χάρη (προσωρινά) και τους δύο Γιάννηδες ήρθαμε Χίο. Ο Βασίλης με τον Γιώργο πήγανε Σάμο, ο Δημήτρης Κώ και ο Δημήτρης με τον Κώστα Διδυμότειχο. Ο Μάριος με τον Χάρη (οι παλιοί της Ξάνθης μείνανε εκεί).
Στη Χίο πήγαμε σε φυλάκειο στο Αίπος. Στην αρχή απογοητευτήκαμε. Η υποδοχή ήταν άσχημη. Μιζεριάσαμε. Αλλά μόλις φύγανε οι παλιοί νιώσαμε πως ο χώρος αυτός θα ναι προσωρινά το σπίτι μας. Δέσαμε πολύ με τα παιδιά. Πετυχημένη συνεννόηση και εκπληκτική διάλογοι και συζητήσεις μετατρέπανε τη σκοπιά σε ένα εκπαιδευτικό και εμπλουτισμένο με γνώσεις και απόψεις δύωρο. Είχα αποκτήσει ένα καλό πόστο στο φυλάκειο αυτό μ' αποτέλεσμα όλες οι υπηρεσίες, οι άδειες και τα υπηρεσιακά να περνάνε από τα χέρια μου. Ανέβηκε η αυτοπεποίθησή και η υπευθυνότητά μου εκείνο το καιρό. Μέχρι που ήρθε ο Γενάρης.
Είχα έναν σοβαρό τραυματισμό στο πόδι. Εγχειρίσεις, επεμβάσεις και φυσικοθεραπείες με έβγαλαν τρείς μήνες εκτός στρατού. 'Οχι πως μου κακοπεσε. Σπίτι ήμουν και με φρόντιζαν όλοι. Όμως μου λειπαν οι ανέμελες στιγμές μου στο φυλάκειο αυτό, μου έλειπαν οι φίλοι μου, μου έλειπαν τα δύο σκυλιά που είχαμε και τα αγαπήσα πολύ, μου λειπε το πόστο που είχα, τα πάντα...
Δε ξαναγύρισα στο φυλάκειο. Λόγω του ατυχήματος με στείλανε στο λόχο στρατηγείου. Δε μ' άρεσε στην αρχή εκεί. Πολύ κόσμος, πολλά βύσματα, άσχημη και κομπλεξική υποδοχή τον πρώτο καιρό. Φυσικά κατάφερα και άλλαξα το όλο κλίμα σύντομα. Λόγω σπουδών με στείλανε στο 7ο γραφείο. Εκεί διοργάνωνα και ασχολιόμουν με τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες της Ταξαρχείας (χαμηλής ποιότητας οπότε το έργο μου ήταν εύκολο και ευχάριστο). Φυσικά εκμεταλλεύτηκα πολλές φορές τις ευκαιρίες που είχα να βρίσκομαι εκτός στρατού. Στην πορεία γνώρισα και άλλους αξιόλογους φίλους εκεί όπως τον Μάριο, τον Γιάννη και άλλους πολλούς.
Μετρούσα μέρες. Πήρα και τις τελευταίες μέρες άδειας μαζί με λίγες τιμητικές μέρες. Σαν σήμερα δύο χρόνια πριν περνούσα για τελευταία φορά την πύλη έχοντας την πολιτική μου ταυτότητα στο ένα χέρι και την "ροζαλία" στο άλλο. Με όσα παιδιά απολυθήκαμε εκείνη τη μέρα πήγαμε για καφέ να γιορτάσουμε την νέα μας αρχή...
Μετά από ένα χρόνο θητείας διαπίστωσα πως ο στρατός είναι ένα παιχνίδι, είναι η τελευταία περίοδος που μπορείς να σαι ξέγνοιαστος χωρίς να έχεις επαγγελματικές και οικονομικές ανησυχίες. Είναι ένα μεταβατικό στάδιο (τουλάχιστον για μένα) στο οποίο αφήνεις την φοιτητική ζωή και μπαίνεις κατευθείαν στην επαγγελματική και ώριμη περίοδο της ζωής σου,
Ο στρατός δε σε κάνει άντρα. Ίσως σε κάνει καλύτερο άνθρωπο σε κάποιους τομείς. Το σίγουρο πάντως είναι πως ανανεώνεσαι και σωματικά και ψυχικά και πάνω απ΄'ολα κάνεις καινούργιους και καλούς φίλους.
Στην ανάρτηση αυτή σας παρουσιάζω ένα βίντεο από μία "συνηθισμένη" σκοπιά στο φυλάκειο του Αίπους ένα χειμωνιάτικο βράδυ με τον φίλο μου τον Γιάννη...

Μαύρη περίοδος...

Η μεγαλύτερη ξεφτίλα της ομάδος μας. Να αποκλειστεί από το καλοκαίρι στις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις. Εδώ πληρώνονται τα λάθη των προηγούμενων χρόνων. Η μαύρη περίοδος για τον Ολυμπιακό συνεχίζεται...

Σμύρνη, η εναλλακτική...

Η Σμύρνη είναι η μόνη πόλη του εξωτερικού που έχω επισκεφθεί τέσσερις φορές. Αυτό βοηθάει και στο ότι βρίσκεται απέναντι από το νησί μου οπότε κάθε καλοκαίρι την επισκέπτομαι. Πάντα όμως αναζητάω και ανακαλύπτω κάτι καινούργιο σ' αυτήν την πόλη.

Αυτή τη φορά επισκέφθηκα το Αρχαιολογικό Μουσείο. Ήταν πρόχειρο και λιτό για τα δεδομένα μία πόλης με πέντε εκατομμύρια κατοίκους. Βρίσκεται κρυμμένο σε ένα αλσάκι πίσω ακριβώς από το λαογραφικό μουσείο. Ευτυχώς που ένας ζητιάνος κατάλαβε τι αναζητούσαμε και μας έδειξε με το χέρι του το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να βρεθούμε στο προαύλιο των δύο αυτών μουσείων.

Η αλήθεια είναι πως το σημείο δε θυμίζει Σμύρνη. Πολύ πράσινο και δροσερό σε σχέση με το καμίνι της πόλης. Στο μουσείο ένιωθα ελεύθερος. Δε το προκαλούσα εγώ αυτό αλλά το σύστημα του κτιρίου. Μπορούσες να ποζάρεις δίπλα σε αγάλματα και να τραβήξεις φωτογραφίες με φλας. Το μόνο που άξιζε να δώσεις προσοχή ήταν τα αρχαία κοσμήματα και νομίσματα.

Όμως το ταξίδι αυτό είχε και τα απρόοπτά του. Μέσα στο χαώδες παζάρι (όσοι έχουν πάει καταλαβαίνουν τι εννοώ) πέτυχα μία συνάδελφό μου. Πολύ πριν φύγω από Αθήνα μου είχε πει πως ίσως περνούσε από Σμύρνη χωρίς να χει ορίσει ημερομηνία και το αν θα πραγματοποιηθεί τελικά η επίσκεψή της και σ' αυτήν την πόλη. Οπότε χωρίς να χουμε κανονίσει ή συζητήσει κάτι συναντηθήκαμε τυχαία. Η έκπληξη και η χαρά μεγάλη. Δυστυχώς ο χρόνος περιορισμένος για να μου πει εντυπώσεις αλλά η επιστροφή της στη δουλειά σύντομη οπότε θα μάθω τις εικόνες και τις αναμνήσεις που απέκτησε στα παράλια της Τουρκίας.

Στη Σμύρνη πρέπει να γνωρίζεις καλά το παζάρι. Μετά από τόσες επισκέψεις έχω ανακαλύψει το καλό σημείο που αξίζει να ξοδέψεις χρόνο παρατηρώντας τα εμπορεύματα. Φυσικά με την κατάλληλη παρέα και διάθεση μπορείς να βγείς κερδισμένος από κει. Κάτι το οποίο έγινε αυτή τη φορά.

Όμως στη συγκεκριμένη επίσκεψη αποφασίσαμε να δούμε και μία άλλη πλευρά της πόλης. Την "βρώμικη" και την "καθημερινή". Αυτή που δε βλέπουν οι τουρίστες και κρύβουν οι ντόπιοι. Δε μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Φυσικά και δε μ' άρεσε. Όμως παρατήρησα μία αλήθεια. Πως οι Τούρκοι σε αρκετά θέματα της συμπεριφοράς τους είναι αυθεντικοί. Όπως θα συμπεριφερθούν στην τουριστική περιοχή της πόλης, συμπεριφέρονται και στην δικιά τους περιοχή. Αυτό όμως δε σημαίνει πως είναι πάντα το ίδιο αυθεντικοί. Παρατηρήσαμε εκεί που καθήσαμε για φαγητό πως οι υπάλληλοι προσποιούνταν ότι ξέρουν ελληνικά ενώ κατα βάθος ξέρανε δυο τρεις λέξεις κλειδιά πολύ απλά για να διευκολύνουν τις παραγγελίες.

Ο χρόνος κύλησε γρήγορα μ' αποτέλεσμα οι στιγμές και οι εντυπώσεις να ναι λίγες αλλά πολύ όμορφες. Για μία ακόμη φορά η Σμύρνη έκλεψε την καρδιά μου...

Ραντεβού ξανά τον Σεπτέμβρη...

Γκρίζα ζώνη (;)...

Το Σάββατο γυρνούσα από Τσεσμέ Χίο. Η διαδρομή με το καραβάκι της γραμμής δεν διαρκεί πάνω από τρία τέταρτα. Είχε πολύ ζέστη μ' αποτέλεσμα να μη μπορώ να διακρίνω καθαρά στο βάθος το νησί μου. Έτσι αρκέστηκα να παρατηρώ τον Τσεσμέ και τα παράλια της Τουρκίας μέχρι να φτάσουμε στο νησί.

Στη μαρίνα του Τσεσμέ όπως και πέρσυ έτσι και φέτος πολλά καραβάκια είχαν μετατραπεί σε μπάρ. Ο κόσμος έβγαινε μέχρι τα ανοιχτά της θάλασσας, χόρευε, έπινε, τραγουδούσε και ήταν αρκετοί οι οποίοι βουτούσαν στην θάλασσα για να δροσιστούν. Καθώς αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από την μαρίνα, παρατηρούσα μακριά τις παραλίες, οι οποίες ήταν γεμάτες κόσμο που απολαμβάνανε το μπανάκι του. Πιο έξω συναντούσαμε ψαροκάικα να βγαίνουν στα ανοιχτά ελπίζοντας για μιά καλή ψαριά. Τους χαιρετούσαμε από το καραβάκι και εκείνοι ανταποκρίνονταν κουνώντας τα χέρια τους. Περάσαμε και τον βράχο με το φαναράκι. Το τελευταίο σημείο της Τουρκίας. Μόνος του αυτός ο φάρος άλλες φορές καλωσορίζει και άλλες φορές αποχαιρετά τα πλοία που το προσπερνάνε.

Από αυτό το σημείο και μετά έβλεπες μόνο μία θάλασσα. Μία θάλασσα άδεια...

Έστρεψα το βλέμα μου στο βάθος. Σε λίγο φτάναμε στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με τις Οινούσσες (σύμπλεγμα νησιών βορειοανατολικά της Χίου). Βγήκε από την γέφυρα ο καπετάνιος, κατέβασε την τουρκική σημαία και ύψωσε την ελληνική. Κοιτούσα με ενδιαφέρον την πράξη του αυτή. Το πήρε είδηση που τον παρατηρούσα και μου είπε με καλή διάθεση πως μπήκαμε στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Σε λίγο φάνηκαν στα δεξιά μας δύο φορτηγά πλοία. Μετά κάποια ελληνικά ψαροκάικα. Χαιρετήσαμε τους ψαράδες οι οποίοι και οι ίδιοι με χαμόγελο μας υποδέχτηκαν, μέχρι που μπήκαμε στο λιμάνι της Χίου...
Αν δεν υπήρχαν τα δύο αυτά κράτη με την παραδοσιακή αντιπάθεια και περιέγραφα την ιστορία αντίστροφα (εθνικά) θα διαπιστώναμε πως είμαστε ίδιοι λαοί οι οποίοι ζούμε στην ίδια θάλασσα. Η γκρίζα ζώνη που περιφανευόμαστε και διεκδικούμε συνέχεια, για μένα είναι μία νεκρή ζώνη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να περιορίζεται η απόλαυσή μας για μία θάλασσα που και οι δύο λαοί έχουμε ανάγκη.

Τελικά το Αιγαίο δεν ανήκει ούτε στους Έλληνες ούτε στους Τούρκους. Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια και σε όσους αγαπάνε την θάλασσα...

Καλό μήνα...

... αν και καθυστερημένα λόγω διακοπών.