Ερμηνείες ελευθερίας...

Χθες στην σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου Άστυ, οι αδελφοί Ταβιάνι μας απέδειξαν πως δεν χρειάζονται μεγάλα ονόματα ή πλούσια εφέ και υψηλά μπάτζετ για να γυριστεί μία ταινία. Συνήθως όταν δίνεται βαρύτητα σ' αυτά, το αποτέλεσμα είναι μέτριο.
Αυτή τη φορά οι Ιταλοί σκηνοθέτες στηρίχτηκαν πάνω στον άνθρωπο, στο παρελθόν του και κυρίως στο παρόν του.
Έχουμε συνδυάσει τις φυλακές ως μία χύτρα όπου εκεί μέσα ανακατεύεται και βράζει το επικίνδυνο κομμάτι της κάθε κοινωνίας. Χώροι γεμάτοι δολοφόνους, κλέφτες και κοινούς εγκληματίες. Ανθρώπους που πολλές φορές δεν τους αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους. Ανθρώπους που έχουν ξεχάσει την φράση που χρησιμοποιούμε όλοι οι υπόλοιποι "ελεύθεροι" πολίτες, το "χαμένος χρόνος".
Μετά από την επιλογή κάποιων βαρυποινιτών ως ηθοποιούς, αποφασίζεται να πραγματοποιηθεί η σεξπιρική παράσταση "Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει".
Είναι συγκλονιστικές οι στιγμές στις πρόβες, όπου ο κάθε θεατής διαπιστώνει την ανάγκη που έχουν αυτοί οι άνθρωποι να εκφραστούν, το γέμισμα του κενού τους χρόνου με τις πρόβες, την επιρροή που τους ασκεί η τέχνη. Το πως μπορεί να αλλάξει γενικά τον κάθε άνθρωπο η καλή τέχνη (το "καλή" είναι υποκειμενικό).
Στην διάρκεια της ταινίας ακούγονται απλές φράσεις οι οποίες κρύβουν τόση σοφία μέσα τους, που καταφέρνουν και κολλάνε στον τοίχο τον κάθε ψευτοδιανοούμενο της σάπιας μοντέρνας καθημερινότητάς μας, μ' αποτέλεσμα να διαπιστώνεις πως μες την φυλακή, ανάμεσα στα αποβράσματα της κάθε κοινωνίας υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι πραγματικά ακατέργαστα διαμάντια, οι οποίοι για διάφορους λόγους βρέθηκαν κλεισμένοι εκεί μέσα.
Οι ερμηνείες των βαρυποινιτών είναι ανατριχιαστικές. Κολλάς στην οθόνη και παρακολουθείς το παίξιμό τους με το στόμα ανοιχτό. Είναι από τις λίγε φορές που μέσα στην αίθουσα ακουγόταν μόνο η ανάσα των θεατών. Συγκεκριμένα υπάρχει μία σκηνή που οι σκηνοθέτες αφήνουν να εννοηθεί ότι συνέβη αυθόρμητα, ένας διαπληκτισμός μεταξύ δύο φυλακισμένων. Η σκηνή είναι τόσο έντονη που σε πιάνει κι εσένα το άγχος να μην εξελιχθεί σε καβγά διότι όλο αυτό το εγχείρημα θα καταστρεφόταν.
Όπως επίσης σε ένα απόσπασμα από την θεατρική παράσταση που τελικά ανέβηκε, δείχνει τους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή να ερμηνεύουν την τελευταία μάχη που πραγματοποιήθηκε στους Φιλίππους. Οι ηθοποιοί φωνάζουν "per la liberta!". Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπω ηθοποιούς να φωνάζουν μία φράση τόσο έντονα και τόσο δυναμικά. Κι αυτό διότι η ανάγκη της εφήμερης ελευθερίας τους ώθησε να ερμηνεύσουν αυτούς τους ρόλους.
Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις σκηνές στην ταινία που μ' έκαναν να ανατριχιάσω πραγματικά. Και να σκεφτείτε η διάρκεια της ταινίας είναι σχετικά μικρή.
Η μουσική είναι επίσης εξαιρετική και δένει απίστευτα με την ασπρόμαυρη λήψη.
Η παρουσίαση του σεξπιρικού θέματος είναι πανέξυπνη αλλά έρχεται δικαιολογημένα σε δεύτερη μοίρα από την στιγμή που το ενδιαφέρον σου το αποσπά ο Γολγοθάς και η μοναξιά του κάθε προσώπου.
Αξίζει πραγματικά να την δείτε.
Είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.