Πρώτη ταινία της χρονιάς και της δεκαετίας...

Χθές είδα την πρώτη ταινία της χρονιάς και παράλληλα και της νέας δεκαετίας. Την τιμή την έκανα στο σινεμά Μικρόκοσμος και με την παρέα της φίλης μου της Στέλλας με την οποία έχουμε δει στα φοιτητικά μας χρόνια άπειρες ταινίες και έχουμε ξοδέψει ώρες ατελείωτες στο να τις αναλύουμε. Αυτή τη φορά είδαμε την πολυσυζητημένη ταινία Στρέλλα. Όπως έχω αναφέρει και σε άλλα κείμενά μου, ο ελληνικός κινηματογράφος έχει μία απότομη άνοδο τόσο στην ποιότητα όσο και στην ποσότητα ταινιών. Φυσικά και δεν αξίζουν όλες. Οι περισσότερες δεν βλέπονται καν. Όμως φέτος έχει κάνει δύο μεγάλες εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν ο Κυνόδοντας (που είδα πάλι στο Μικρόκοσμο) και με ενθουσίασε, εξάλλου την είδα να παίζεται και σε κινηματογράφο στο Παρίσι, και δεύτερη ήταν η Στρέλλα.

Όπως όλοι έχουμε διαβάζει η ιστορία μιλάει για την ζωή ενός τραβεστί που ονομάζεται Στέλλα (οι φίλοι της την φωνάζουνε Στρέλλα) και τον έρωτα που ζεί με κάποιο πρόσωπο, τον Γιώργο που μόλις βγήκε από την φυλακή. Οι ερμηνείες είναι καταπληκτικές. Οι διάλογοι είναι λακωνικοί, χωρίς φλυαρίες και χωρίς να ξεπερνάνε τα όρια. Σίγουρα η εικόνα μιάς διαφορετικής κοινωνίας που παρουσιάζει μας ενοχλεί διότι πολύ απλά δεν την γνωρίζουμε και δεν θέλουμε να την αποδεχτούμε.

Πιστεύω πως ο σκηνοθέτης κ. Κούρτας θα χει έρθει πιο κοντά με αυτούς τους ανθρώπους για να καταλάβει την ψυχοσύνθεσή τους.

Μου κανε εντύπωση πως έχουν δημιουργήσει μία δικιά τους κοινωνία η οποία ζεί παράλληλα με μας. Παραγκωνισμένοι από τον κόσμο και διωγμένοι από τους δικούς τους προσπαθούν να ορθοποδήσουν. Γνωρίζοντας τον δύσκολο δρόμο που έχουν πάρει δέχονται την βοήθεια και την συντροφιά από άλλους όμοιούς τους. Οι κοινωνία τους είναι κλειστή, και αυτό όχι επειδή το θέλουν οι ίδιοι αλλά επειδή τους αναγκάζουμε εμείς.

Πολλές φορές όταν κυκλοφορούμε στο δρόμο και πετυχαίνουμε πολλούς απο αυτούς συνήθως γυρίζουμε το βλέμμα μας αλλού ή τους κοιτάμε πολύ υποτιμητικά. Μας τρομάζει το θέαμα διότι πολύ απλά δε μπορούμε να το ερμηνεύσουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους μάθουμε. Δε φοβόμαστε τόσο αυτούς τους ανθρώπους όσο τους υπόλοιπου, τους "φυσιολογικούς" που με την κακία τους μπορεί να σημαδέψουν και σένα. Οπότε υποχρεώνεσαι να αποκτάς μια κοινή πορεία για να μην βρεθείς εκτός...

Ίσως η ταινία να ήταν η πρώτη σφυριά για να σπάσει αυτός ο βράχος ανάμεσα σε μας και σ' αυτήν την κοινωνία. Όμως η ελληνική κοινωνία είναι τόσο συντηρητική ακόμα που θα χρειαστούν και άλλες σφυριές και χτυπήματα για να έρθουμε κοντά τους...

Πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν περισσότερα συναισθήματα και μεγαλύτερη καρδιά από εμάς διότι πολύ απλά έχουν ζήσει πιο έντονη ζωή και ίσως ορισμένοι από αυτούς να έχουν βρεί το νόημά της ζωής...