Βόλτες γύρω από το σιδερένιο πουλί...

Ξεκινάμε την φωτογραφική μας βόλτα στο Παρίσι όπως το είδα μέσα από το φακό της φωτογραφικής μου μηχανής. Ένα όνειρο ζωής εκπληρώθηκε. Επιτέλους πήγα και είδα μουσεία, αξιοθέατα, περιοχές και μνημεία που τόσα χρόνια μέσα από ταινίες και βιβλία ήξερα. Στο Παρίσι έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Ξεκινούσα από το πρωί με την μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής γεμάτη και μέχρι το σούρουπο την είχα αδειάσει τελείως. Όλες αυτές τις φωτογραφίες δε μπορούσα και δεν ήθελα να τις περάσω σε ένα βίντεο. Έτσι τις χώρισα σε διάφορες ενότητες. Μα ποιές ενότητες να κάνω. Μέρες τώρα σκεφτόμουν αυτή τη κατηγοριοποίηση. Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω με τον Πύργο του Άϊφελ.
Μόλις φτάσαμε τον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών πήραμε το μετρό. Είχαμε ήδη πάρει έναν χάρτη με την συγκοινωνία και προσπαθούσαμε να βγάλουμε μία άκρη για το πως και προς τα που θα μετακινηθούμε. Η αίσθηση ήταν περίεργη. Ήμουν Παρίσι, ήμουν στο μετρό του Παρισιού, βλέπω Παριζιάνους κ.τ.λ. Ο ενθουσιασμός μου ήταν υπερβολικά μεγάλος.
Βγαίνοντας από το μετρό ένιωσα μία έντονη παρουσία. Στάθηκα και κοιτούσα γύρω μου. Τότε διαπίστωσα τι με τραβούσε. Πάνω από τα σπίτια στο τέρμα του δρόμου φαινόταν η κορυφή του Πύργου τα Άϊφελ. Ένα τρέμουλο ένιωσα σε όλο μου το σώμα ενώ ένα δάκρυ φάνηκε στα μάτια μου από την χαρά που επιτέλους τον βλέπω μπροστά μου...
Ήμουν τόσο χαρούμενος που μόλις τακτοποιήθηκα πήρα την ψηφιακή μηχανή και έφυγα με τα πόδια προς τον Πύργο. Δεν χρησιμοποιούσα τον χάρτη. Προχωρούσα ενώ είχα σημάδι την κορυφή του. Μετά από αρκετή ώρα έφτασα μπροστά του. Στάθηκα αρκετή ώρα. Φωτεινός, αρχοντικός, περήφανος έστεκε πλέον μπροστά μου και με τους προβολείς του στην κορυφή φώτιζε τον ορίζοντα. Δε μπορούσα να το πιστέψω...
Άρχισα να προχωράω προς τα κει... Υπήρχε μία στρώση πάγου, απομεινάρια της κακοκαιρίας που είχε περάσει, προκαλώντας στο κάθε βηματισμό μου το θόρυβο που κάνει η επιφάνεια του παπουτσιού καθώς λιώνει τον πάγο από κάτω... Έφτασα ακριβώς από κάτω του. Είχε ακόμα αρκετό κόσμο που περίμενε στην ουρά για να ανέβει πάνω του. Πέρασα απέναντι στον Σικουάνα, αγόρασα από μία καντίνα μία ζεστή κρέπα και άραξα πάνω σε ένα πεζούλι και απολάμβανα το θέαμα. Ένιωθα πολύ μπερδεμένος. Από την μία ήθελα να γελάσω δυνατά από την χαρά μου και από την άλλη να κλάψω από την συγκίνηση. Εκείνη τη στιγμή πέρασε ένα ελληνικό λεωφορείο από δίπλα μου. Η ζωή είναι ένα ταξίδι έγραφε στα πλάγια... Πράγματι σκέφτηκα, πολύ έξυπνο σλόγκαν. Και γω αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε ταξίδι και πρέπει να το απολαύσω με την ψυχή μου. Είμαι στην πόλη των ονείρων μου.
Τις επόμενες μέρες που γυρνούσα στο Παρίσι έβγαζα πάντα φωτογραφία τον Πύργο. Είναι τελικά μεγάλη έμπνευση για κάθε ανήσυχο πνεύμα. Για τον Πύργο του Άϊφελ έβγαλα αρκετές φωτογραφίες και μίας και ήταν το πρώτο μέρος που έτρεξα να δώ, αποφάσισα να το δημοσιεύσω και πρώτο. Είχα στην αρχή την απορία μήπως ως θέμα γίνει βαρετό. Όμως η αλήθεια είναι πως τον Πύργο δεν βαριέσαι να τον βλέπεις. Πόσο μάλλον όταν το βίντεο φτάνει στα 5 λεπτά σχεδόν. Έτσι κατάφερα και δημιούργησα ένα βιντεάκι που μ' άρεσε τελικά πολύ και ελπίζω να αρέσει και σε σας.
Στον Πύργο ανέβηκα την μέρα των Χριστουγέννων. Είχε μεγάλη ουρά και περιμέναμε στην αναμονή σχεδόν μία ώρα. Όταν όμως φτάσαμε στο δεύτερο πάτωμα η θέα που αντικρίσαμε ήταν κάτι παραπάνω από μαγική. Όπου και να κοιτάξω έβλεπε τα μνημεία και τα μουσεία που είχα ήδη επισκεφθεί ή θα επισκεπτόμουν τις επόμενες μέρες. Είδα το άγαλμα της ελευθερίας (αντίγραφο του ίδιου που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη) το οποίο μου είχε γυρισμένη την πλάτη μιάς και κοιτούσε προς την Δύση. Μετά όπως γυρνούσα προς ανατολή από βορρά έβλεπα το Τροκαντερό με τις μεγάλες πολυκατοικίες στο βάθος, το Petit Palais που βρίσκεται στα Ιλίσια Πεδία, την μεγάλη ρόδα που είναι στο ξεκίνημα των Ιλισίων, το Λούβρο ενώ από πίσω του ήταν η περιοχή της Μονμάρτης, η Παναγιά των Παρισιών και τους δύο δίδυμους πύργους της, το Πάνθεον και το Μαυσωλείο του Ναπολέοντα με τον χρυσό τρούλο.
Όπως κοιτούσα προς την Μονμάρτη (ανατολικά του Πύργου) διέκρινα μία έντονη σκούρη γραμμή κάθετη από τον ουρανό προς την Μονμάρτη. Περνούσε δίπλα από την Ιερή Καρδιά και ακουμπούσε στο έδαφος. Είχε έντονη υγρασία και ο ήλιος ακουμπούσε ήδη στον ορίζοντα. Αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που βλέπω. Τράβηξα το σημείο αυτό αρκετές φωτογραφίες μήπως και αποτυπωθεί αυτό το περίεργο φαινόμενο. Και πράγματι κοιτώντας στην οθόνη της ψηφιακής παρατηρούσα την γραμμή αυτή. Κόλλησα στα κάγκελα του Πύργου και την κοιτούσα με απορία. Τότε διαπίστωσα πως η γραμμή αυτή αφού ακουμπούσε στην Μονμάρτη έκανε μία διακλάδωση η οποία έφτανε μέχρι τα πόδια του Πύργου. Φώτισα από την χαρά μου που έλυσα αυτο το μεγάλο ερώτημα. Ήταν η σκιά του που απλωνόταν στην πόλη.
Την ώρα που κατεβήκαμε, άναψαν τα φώτα ο Πύργος. Προτελευταία μέρα. Τον κοιτούσα πάλι από κάτω... Πότε θα σε ξαναδώ... Σύντομα άκουσα μία φωνή μέσα στο αυτί μου (και τελικά δεν έπεσε έξω μιάς και σε μιάμισι βδομάδα που θα βρίσκομαι ξανά Γαλλία (Στρασβούργο συγκεκριμένα) θα πάμε για δύο μέρες και Παρίσι... ξανά...
Τελευταία μέρα στην πόλη του φωτός και περπατούσα το βράδυ στον Σικουάνα από την Παναγία των Παρισιών μέχρι το Petit Palais. Είχα το βλέμμα μου στραμμένο πάνω του. Όπου μου άρεσε η όψη του στεκόμουν και τον τραβούσα φωτογραφία καθώς εκείνος με αποχαιρετούσα με τον λευκό του προβολέα που με κύκλους έσκιζε τον ουρανό όπως ένα μαντήλι που κουνάει κάποιος σε ένα χώρο αναχώρισης προς αυτούς που φεύγουν...
Όμως δεν υπήρχε λύπη... Σύντομα θα τα ξαναπούμε από κοντά...
Επόμενος σταθμός στον φωτογραφικό μας περίπατο είναι η Μονμάρτη και η Ιερή Καρδιά...