Les Miserables....

Σήμερα το απόγευμα κατέβηκα στο κέντρο για να κάνω μία πολύ ακριβή αγορά (την οποία θα την αναλύσω σε επόμενη ανάρτηση). Ο καιρός ήταν πολύ καλός οπότε έκανα μιά διαδρομή αγαπημένη. Πήρα το τραμ αντί για το μετρό και ανέβηκα Σύνταγμα. Απο κεί περπάτησα... Είχα καιρό να απολαύσω μία βόλτα στην Αθήνα μετά από τόσο καιρό που έλειπα έξω και μετά στο νησί μου. Ο κόσμος ακόμα ήταν στην αγορά, ντυμένος στα γιορτινά προσπαθούσε να κρατήσει απεγνωσμένα το κλίμα των ημερών που πέρασαν λίγο ακόμα. Συνέχισα να περπατάω στην Σταδίου. Πάντα πετυχαίνω γνωστούς σ΄αυτόν το δρόμο κάτι που έγινε και σήμερα. Αυτό μου δίνει την αίσθηση πως δεν είμαι ξένος σ'αυτήν την πόλη. Την νιώθω πλέον πολύ οικεία. Γνωρίζω όλα τα στενά της, όλα τα στέκια της, τα σημεία που υπάρχει παλμός και ρυθμός, με τον κόσμο να ρέει στους δρόμους όπως το αίμα στις αρτηρίες ενός ζωντανού οργανισμού. Αν εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα αιμοπετάλια μιάς πόλης και οι δρόμοι οι αρτηρίες τότε το χρήμα που έχουμε στην τσέπη μας έτοιμο να ξοδέψουμε είναι το οξυγόνο που χρειάζεται ο οργανισμός για να επιβιώσει και να κάνει τις καύσεις για να παράγει έργο. Έτσι και γω με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στη τσέπη προχωρούσα στο δρόμο καμαρωτός. Έφτασα στην πλατεία Κοραή για να κατέβω προς την Κλαθμώνος. Εκεί κοντοστάθηκα. Σαν να άλλαξα πόλη. Στην γωνία της Κοραή είδα κάποιους εξαθλιωμένους άστεγους να κοιτάνε με μάτια πεινασμένα και γουρλωμένα τον κόσμο που περνούσε γεμάτο τσάντες και ψώνια. Φυσικά κοιτούσαν όσους είχαν τα περισσότερα ψώνια με την ψευδαίσθηση πως αυτοί έχουν γεμάτες τις τσέπες. Εμένα δε με κοίταξε κανείς. Το θέμα είναι πως τους κοιτούσα εγώ. Μέσα στην βρωμιά, στο κρύο, κάθονταν κάτω στο δρόμο χωρίς να χουν στον ήλιο μοίρα. Παρακαλούσαν για ένα ευρώ ενώ εγώ εκείνη τη στιγμή ήμουν με ένα ποσό που δε θα φαντάζονταν ποτέ να είχαν. Εκείνοι θύματα της σημερινής κοινωνίας και γω θύμα του σημερινού υπερκαταναλωτισμού. Η σκέψη αυτή με μιζέριασε, με έκανε όσο πήγαινα προς τον προορισμό μου να το σκέφτομαι ξανα και ξανά αν αξίζει τον κόπο να κάνω αυτή την αγορά. Γιατί δε κρατάς τα λεφτά για ένα άλλο ταξίδι, γιατί δεν τα αποταμιεύεις για να τα χρησιμοποιήσεις σε μία κατάσταση ανγκης, αφού μπορείς να κάνεις την δουλεία σου και πιο οικονομικά ακόμα και χωρίς να ξοδέψεις λεφτά... Ξανασκέψου το... ξανασκέψου το... Φτάνοτας στον προορισμό μου την απόφαση την είχα ήδη πάρει. Αυτό που ήθελα να πάρω το ονειρεύμουν καιρό και δεν ήθελα να το χαλάσω για μια εικόνα που πραγματικά με επηρέασε. Μπορεί να μην είχα την μεγάλη χαρά όπως φανταζόμουν όταν το κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου, όμως είχα την ικανοποίηση πως τουλάχιστον κατάφερα να το αγοράσω και η αγορά αυτή δείχνει και το βιοτικό μου επίπεδο. Εξάλλου πέρασα σήμερα σε ένα άλλο επίπεδο ενός χώρου που αγαπάω και ξοδεύω πολύ χρόνο με το να ασχολούμαι με αυτό...

Πάντως η αλήθεια είναι πικρή... Όλοι είμαστε θύματα μίας πολύ άσχημης κοινωνίας... Είμαστε οι άθλιοι... Οι συνεχιστές του αριστουργήματος του Βικτόρ Ουγκό...