Τα κεφτεδάκια της γιαγιάς...

Πριν λίγες μέρες έλαβα μία ιδιαίτερη πρόσκληση. Ο Χιώτης συγγραφέας Γιάννης Μακρυδάκης ζητούσε από Χιώτες και μη, αναγνώστες του blog του καθώς και φίλους μέσα από το facebook να γράψουν μία ιστορία με κεφτεδάκια. Στην αρχή δίστασα. Ένα γεύμα αγαπημένο που ποτέ δεν έκατσα να το αναλύσω. Απέφυγα να γράψω. Όμως σήμερα που μπήκα και διάβασα ιστορίες από άλλους συγκινήθηκα με τις κοινές και νοσταλγικές αναμνήσεις μας με θέμα τα κεφτεδάκια και θυμήθηκα μία ιστορία δικιά μου όπου δείχνει την ιδιαίτερη σχέση που έχω και γω με αυτά. Παρακάτω παρουσιάζω το κείμενο που δημοσίευσα στο blog του Γιάννη.

" Όταν έλαβα την πρόσκλησή σου Γιάννη παραξενεύτηκα. Τα κεφτεδάκια της γιαγιάς μου τα λατρεύω και τα τιμάω ακόμα όποτε έρχομαι Χίο όμως ποτέ μα ποτέ δεν έχω ασχοληθεί με αυτά στο να γράψω ένα κείμενο. Ευτυχώς μου έδωσες την ώθηση και μαζί με τα κείμενα των υπολοίπων αναγνωστών είπα να προσθέσω και το δικό μου. Ως πρώτο παιδί του σογιού μου με είχαν καλομάθει όλοι σε πολλά θέματα και τομείς. Μέσα σε αυτά ήταν και το φαγητό. Πάντα έτρωγα περισσότερη ποσότητα από τα υπόλοιπα ξαδέλφια μου. Θυμάμαι πως η πρόγιαγιά μου η Στέλλα έτρωγε πάντα απέναντι μου και παρακολουθούσε το πιάτο μου. Όποτε το άδειαζα μου το ξαναγέμιζε με ότι είχε πάνω στο τραπέζι. Η γιαγιά μου γνωρίζει πολύ καλά πόσο πολύ λατρεύω τα κεφτεδάκια της. Εξάλλου όποτε κατεβαίνω στο νησί την ενημερώνω να μου ετοιμάσει. Αρκετά απογευματά που κοντράρομαι με το παππού μου στο τάβλι, συνοδεύουμε τα παιχνίδια με ουζάκι χιώτικο και κεφτεδάκια. Φυσικά γίνεται μάχη για το ποιός θα φάει τα πιο πολλά. Δε θα ξεχάσω όμως μία έκπληξη που με περίμενε ένα μεσημέρι όταν είχαμε μαζευτεί όλοι οι συγγενείς στης γιαγιάς μου για να μας κάνει το τραπέζι. Είχαμε κάτσει ήδη στις καρέκλες μας μπροστά από τα έτοιμα να γεμίσουν άδεια πιάτα όταν άρχισε να σερβίρει. Έφερνε μεγάλες πιατέλες με καλοψημένα φαγητά που μου είχαν χτυπήσει την μύτη από την κουζίνα που ετοιμαζόντουσαν. Κάθε πιατέλα είχε ένα διαφορετικά γεύμα. Όμως στο τέλος έφερε δύο μεγάλες πιατέλες με κεφτεδάκια. Όλοι αναρωτηθήκαμε στην αρχή με αυτή της τη κίνηση την οποία αμέσως την δικαιολόγησε η γιαγιά μου λέγοντας το εξής:

Την μία πιατέλα βάλτε την στο κέντρο να τρώτε όλοι και η άλλη μπροστά στον Γιώργο. Ένιωσα βασιλιάς... Ακόμα μου ρχεται η εικόνα τους, και παράλληλα η οσμή τους και η γεύση τους..."