Μακάρι...

Μιλώντας με την φίλη μου την Μαρία κάναμε μια ανάλυση της αλλαγής της ψυχολογικής κατάστασης κάθε ατόμου. Η άποψη της Μαρίας ήταν η εξής: "Οι απόψεις μας σηματοδοτούν και την στάση της ζωής μας, άρα και αυτόματα και κομμάτια του χαρακτήρα μας οικιοποιημένα ή μη. Για να αποχωριστείς ένα κομμάτι σου και η απώλεια να μην έχει αίσθηση πένθους θα πρέπει να το διαδεχθεί ένα άλλο κομμάτι πάντα δικό σου." Εκεί συμπληρώνω εγώ "... ή ένα κομμάτι το κάνεις δικό σου". Η Μαρία με διορθώνει "Πάντα υπάρχει μέσα μας, απλά το ανακαλύπτουμε αργά ή αργότερα ή καθόλου".

Εμένα η άποψη μου είναι η εξής: "Πες πως έχουμε ένα δόντι που μας κουνάει. Από την μία θέλουμε να το βγάλουμε για να μην ταλαιπωριόμαστε αλλά από την άλλη φοβόμαστε το κενό που θα αφήσει. Ξέρουμε όμως πως αυτό το κενό σύντομα θα ξαναγεμίσει με ένα νέο δόντι. Οπότε τι είναι πιο σωστό να κάνουμε. Αφαιρούμαι το δόντι που ούτως ή αλλιώς είναι έτοιμο να φύγει και έτσι θα χουμε πιο σύντομα την παρουσία του νέου δοντιού στην θέση αυτή."

Η αλήθεια είναι πως ο διάλογος είχε αντίστοιχη ενδιαφέρουσα συνέχεια...