Αριστουργήματα του παρελθόντος: Οι νύχτες της Καμπίρια (1957)

Μετά την προβολή του μιούζικαλ Εννιά, έκανα μία στροφή στον παλιό καλό ιταλικό κινηματογράφο... Έτσι είδα την πολυαγαπημένη ταινία του Φελίνι "Οι νύχτες της Καμπίρια". Ένα πραγματικό διαμάντι που πρέπει να το δούμε όλοι. Πρώτα απ' όλα σε συνεπαίρνει η μουσική του Νίνο Ρότα καθώς και οι εξαιρετικές ερμηνείες. Όμως το νόημα είναι αλλού. Είναι στη δύναμη της ψυχής που κουβαλάει ο καθένας μέσα του. Σε κάθε χαστούκι αντί να σκύψεις και να κλάψεις, πρέπει να μείνεις με το κεφάλι ψηλά και να κοιτάς με ηρεμία και δυναμισμό τον άνθρωπο απέναντί σου που σε χαστούκισε. Ακόμα και όταν όλα τα πράγματα γίνουν χάλια και ισχύει η φράση "μπρός γκρεμός και πίσω ρεύμα" αντί να κάτσεις και να κλαίς την μοίρα σου, θα πρέπει να προσπαθήσεις να κολυμπήσεις στο ρεύμα ή να κατέβεις προσεχτικά τον γκρεμό παίρνοντας όλα τα ρίσκα και τις ευθύνες πάνω σου. Και μόλις καταφέρεις και σταθείς ξανά στα πόδια σου, να χαμογελάσεις. Αυτό θα σου δώσει περισσότερη δύναμη για να συνεχίσεις στη ζωή αλλά και στο να δεχτείς και ένα χέρι βοήθειας από τους γύρω σου και όσους πραγματικά σε αγαπάνε. Αντιθέτως αν παραδίνεσαι στη μιζέρια και στο κλάμα τότε μένεις μόνος και αποτυχημένος...

Βλέποντας αυτή τη ταινία με έπιασε η ψυχή μου... Αν και 52 χρονών ταινία έχει πολύ έξυπνες και διαχρονικές ατάκες και σκηνές γέλιου που τις απολαμβάνεις το ίδιο έντονα με τις σημερινές... Και κει που πιστεύεις πως όλα πάνε να φτιάξουν και ηρεμείς τότε όλα σε προδίδουν. Απελπίζεσαι, κλαίς, πέφτεις κάτω και παρακαλάς να πεθάνεις... Χρειάζεται και αυτό... Πρέπει να ξεσπάσεις για να μπορέσεις μετά να καταλάβεις πολύ ώριμα, ήρεμα και σοβαρά τα μέτρα που πρέπει να πάρεις ή τις κινήσεις που πρέπει να κάνεις . Και τότε είναι που έρχεται το χαμόγελο... Που διαπιστώνεις πως με το κλάμα και την μιζέρια δε καταφέρνεις τίποτα. Και η τελευταία βουβή σκηνή λέει πολλά... Ακούς κιθάρες, βλέπεις νέους να χορεύουν και ενώ νιώθεις χαμένος και αόρατος μέσα στο πλήθος ακούς μία φωνή να σου λέει "Καλησπέρα" και ένα πρόσωπο φωτισμένο από χαρά που μέσα στη μελαγχολία σου το κοίταξες. Και τότε χαμογελάς... Και αυτό σε κάνει να προχωράς μπροστά...

Μεγάλος δάσκαλος ο Φελίνι τελικά...