Οι ταινίες της βδομάδας που πέρασε...

Είχα μία ιδιαίτερη παραγωγική βδομάδα όσον αφορά τον κινηματογράφο... Μέσα σε 8 μέρες πήγα και είδα τις αντίστοιχες τρείς ταινίες...



Ξεκινάμε το βρετανικό "Το ποτάμι ανάμεσα"
Συμπαθητική ταινία, με πολύ καλές ερμηνείες από τους Μπρέντα Μπέθλιν και Σοτιγκούι Κογιιέτ. Η ιστορία βασίζεται πάνω στην τρομοκρατική επίθεση που έγινε σε ένα λεωφορείο στο Λονδίνο το 2005. Μια μητέρα χάνοντας τα ίχνη της κόρης της μετά το συμβαν ταξιδεύει μέχρι το Λονδίνο για να δει τι συμβαίνει... Αρχίζει και ξετυλίγει έτσι σιγά σιγά το κουβάρι της πολύπλοκης και ενδιαφέρουσας ζωής του παιδιού της ενώ παράλληλα ανακαλύπτει κάποια μυστικά που ίσως την ενοχλήσουν λόγω της συντηρητικής ιδεολογίας της. Μια δυνατή ταινία στο θέμα της αποστασιοποίησης των νέων από τις οικογένεις τους στις δυτικές κοινωνίες. Παράλληλα την απεμπλοκή πολλών νέων από τις δικές τους παραδόσεις θέλοντας να μάθουν κάτι καινούργιο, κάτι παρεξηγημένο. Όμως παρόλες τις προσπάθειες που κάνουμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και παράλληλα καλύτερη κοινωνία, πάντα σκοντάφτουμε σε εμπόδια που μς αφήνουν πίσω και παράλληλα αυξάνουν τον ρατσιμό, την ξενοφοβία και την έλλειψη εμπιστοσύνης κάνοντας να κυλάει ένα ποτάμι ανάμεσα μας που όλο και περισσότερο μεγαλώνει...




Στη συνέχεια έχουμε μια ταινία που περιμέναμε καιρό... Τον Σέρλοκ Χόλμς




Άλλοι περιμένανε την ταινία πως και πως για να δουν ξανά τον Ρόμπερτ Νταουι Τζούνιορ, άλλοι μεγαλύτερης ηλικίας να δουν έναν αγαπημένο τους ήρωα, εγώ πήγα επειδή ήταν η καινούργια ταινία του Γκάι Ρίτσι... Φυσικά ο Ρόμπερτ Ντάουι Τζούνιορ έσβησε τον Τζούντ Λό από την οθόνη. Ήταν τόσο καλή η ερμηνεία του και το χιούμορ του που όλα τα άλλα ονόματα ήταν κομπάρσοι (δεν τους υποτιμώ, απλά αποθεώνω την ερμηνεία του Τζούνιορ). Το σενάριο ήταν έξυπνο όπως και οι διάλογοι. Είχε ατάκες σε κάθε σκηνή αλλά όχι αυτές τις χαζοαμερικάνικες που γελάς λίγο και στη συνέχεια τις ξεχνάς, αλλά είχε ευρωπαϊκό χιούμορ και κυρίως βρετανικό και πιό συγκεκριμένα αυτό το ιδιαίτερο χιούμορ των ταινιών του Γκάι Ρίτσι (δείτε την Αρπαχτή, τις δύο καπνισμένες κάννες και το Ροκ εν Ρόλλα για να καταλαβετε). Η ταινία δεν έκανε σε κανένα σημείο κοιλιά ενώ για κάθε γεγονός σου έχει και μία λογική εξήγηση οπότε γίνεται αρκετά αληθοφανής. Μαζί με το έξυπνο σενάριο υπήρχαν και αρκετές σκηνές δράσης που δίνανε στην ταινία και μία νότα διασκεδαστική και ψυχαγωγική. Την συνιστώ οπωσδήποτε...



Τέλος είδα μία ταινία που με είχε κερδίσει από το τρέιλερ της... Φυσικά μιλάμε για το μιούζικαλ "Εννιά"

Καταπληκτικές σκηνές και εικόνες από μία Ιταλία που ερωτευτήκαμε μέσα από ταινίες του Φελίνι, του Παζολίνι και του Ντε Σίκα. Μια συγκέντρωση των πιό όμορφων γυναικών του κινηματογράφου. Όπως έλεγα δεν ήξερα ποια να πρωτοαντικρίσω και να ερωτευτώ, την Μαριόν Κοτιγιάρ ή την Πενέλοπε Κρουζ, άσε που είχαν εξαφανίσει και οι δυό τους την Νικόλ Κίντμαν, μία Φέργκι η οποία είχε πάρει 15 κιλά για τον ρόλο της μ' αποτέλεσμα να αποκτήσει ένα μεσογειακό στύλ και η Σοφία Λώρεν να λάμπει ακόμα. Ένας Ντάνιελ Ντέι Λούις σε έναν ρόλο που του ταίριαζε γάντι (όπως και ο ρόλος στην Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι...). Τα σκηνικά και οι χοροί ήταν εκπληκτικά. Μετά από κάθε τραγούδι είχα την τάση να σηκωθώ και να χειροκροτήσω. Οι υπότιτλοι ήταν αυτοί που μου θύμιζαν πως βλέπω ταινία και όχι ένα ζωντανό θέαμα. Ή ταινία ήταν καταπληκτική, η ιστορία ήταν ειλικρινής και το τέλος πολύ αληθινό. Επίσης δέθηκα πολύ με τον ρόλο του ήρωα. Δείχνει τη ζωή ενός πολύ γοητευτικού άντρα ο οποίος τελικά είναι πολύ αδύναμος αλλά το συνειδητοποιεί πολύ αργά. Την ταινία αυτή τη λάτρεψα και πιστεύω πως πήρε επάξια την πρώτη θέση των αγαπημένων μου μιούζικαλς μετά το Chicago. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που θα την παίζει Στρασβούργο όταν θα πάω σε ένα μήνα και από τώρα έχω κανονίσει τη βραδιά που θα πάω να το δώ και στα γαλλικά...

Αυτές ήταν οι ταινίες της εβδομάδος που είδα. Συνέχεια έχουν ο Λίβανος, στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων και το Agora. Εδώ θα μαστε να τα λέμε...