Βάλς στα σοκάκια της Μονμάρτρης...

Πόσες φορές είχα ψιθυρίσει το όνομά της σε κάθε ονειροπόλησή μου, σε κάθε βάλς που άκουγα, σε κάθε πινακίδα που έγραφε "Παρίσι". Τόπος έμπνευσης πολλών καλλιτεχνών κι ευαίσθητων, ονειροπόλων και μποέμ ανθρώπων. Κι επιτέλους ήρθε η στιγμή που την επισκέφθηκα. 

Κατευθυνόμενος προς την Μονμάρτρη κατέβηκα σε λάθος στάση του μετρό, μ' αποτέλεσμα να περπατήσω αρκετή ώρα αναζητώντας τον λευκό τρούλο της Ιερής Καρδιάς. Σε έναν ανηφορικό δρόμο συνάντησα έναν μαγαζάτορα που στεκόταν στην πόρτα του καταστήματός του και τον ρώτησα προς τα που έπρεπε να κινηθώ. 

"Ένα ευρώ" μου ζήτησε απότομα. 

Παραξενεύτηκα με την απάντησή του. Εκείνος βλέποντας την έκπληξη στο πρόσωπό μου μου εξήγησε πως αν έπαιρνε ένα ευρώ από κάθε επισκέπτη που τον ρωτούσε προς τα που είναι η Ιερή Καρδιά, θα 'χε γίνει πλούσιος. 

Ακολούθησα τις οδηγίες του και τράβηξα σε μία απότομη ανηφόρα. Πρώτη μου εικόνα από την Μονμάρτρη ήταν ένα μαγαζάκι στο τέλος του δρόμου γεμάτο πίνακες και παλιές αφίσες που σχετίζονταν με το Παρίσι. Δεν χρειάστηκε να εισχωρήσω ιδιαίτερα βαθιά στη συνοικία για να φανεί ο υπέροχος λευκός τρούλος του ναού, καλυμμένος από ένα σύννεφο. 

Συνέχισα τις περιπλανήσεις μου στα σοκάκια μέχρι που βγήκα στην πλατεία με τους ζωγράφους. Πόσες φορές είχα δει την εικόνα αυτή σε καρτ ποστάλ, σε πίνακες αλλά και σε ταινίες. Λίγα μέτρα πιο πέρα βρέθηκα μπροστά στην Ιερή Καρδιά. Δυστυχώς η πανοραμική εικόνα του Παρισιού δεν ήταν ορατή από το προαύλιό της λόγω της ομίχλης που είχε καλύψει ολόκληρο τον Σηκουάνα. 

Έστρεψα όλη μου την προσοχή στην όψη του ναού στον οποίον μου έκανε τρομερή εντύπωση το έντονο λευκό χρώμα του και στο σημείο που είχε ποτίσει με το τυρκουάζ χρώμα της διάβρωσης των χάλκινων αγαλμάτων. Μπήκα μέσα στο ναό. Πάντα με γοήτευαν οι καθολικοί ναοί αλλά ο συγκεκριμένος με είχε κερδίσει από τα εφηβικά μου χρόνια που ονειρευόμουν τη στιγμή της επίσκεψής μου σ' αυτόν. Θαμπώθηκα από το υπέροχο ψηφιδωτό που είχε βυζαντινό στυλ. 

Βγαίνοντας από το ναό έκανα έναν ακόμη περίπατο στα γραφικά σοκάκια κι όταν ο ήλιος άρχισε να σπάει την ομίχλη γύρισα πάλι προς το ναό για να απολαύσω την θέα. Επιτέλους άρχισε να προβάλλεται ο Πύργος του Άιφελ στο βάθος. 

Άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά. Σε κάθε επίπεδο έκανα μια στάση για να απολαύσω και να φωτογραφίσω τόσο την θέα όσο και την Ιερή Καρδιά που μας χαιρετούσε περήφανη στην κορυφή του λόφου. Βρέθηκα τότε σε ένα άλλο υπέροχο μέρος, στην πλατεία με το Καρουζέλ. Το είχα λατρέψει από την αγαπημένη μου ταινία Αμελί. Θυμήθηκα όλη τη σκηνή με τον πρωταγωνιστή να προσπαθεί να λύσει τους γρίφους που του είχε βάλει η Αμελί για να την γνωρίσει. 

Συνέχισα την βόλτα μου προς το Pigale. Σε ένα μαγαζάκι που μπήκα μέσα να χαζέψω τα σουβενίρ άκουσα από τα ηχεία του την γνώριμη φωνή του Μητροπάνου. Η βόλτα μου στη Μονμάρτρη τελείωσε μόλις φτάσαμε κοντά στην Όπερα. 

Τα συναισθήματά μου;... Ένιωσα πως περπατούσα σε έναν τόπο οικείο που με έκανε να μη νιώθω ξένος επισκέπτης ή απαθής τουρίστας.