Το αγκάθι της Τέταρτης Εντολής

Η Τέταρτη Εντολή γράφτηκε για να εξυπηρετήσει την επικίνδυνη επιβολή των γονιών απέναντι στην προσωπικότητα του παιδιού τους. Η υποχρεωτική εκτίμηση που απαιτεί απέναντι στο πρόσωπο των γονιών κρύβει τον φόβο της ανθρώπινης ανασφάλειας και της ατομικής αδυναμίας. Επιβάλλονται συναισθήματα τα οποία πολλές φορές δεν τα νιώθουμε ενώ οι υποχρεώσεις και οι πράξεις παύουν να έχουν ανιδιοτελή φύση. Αλλά το κυριότερο όλων είναι πως δίνεται εξουσιοδότηση στους γονείς να μην αφήσουν το παιδί τους να πλάσει τον χαρακτήρα που θέλει μετατρέποντάς το σε ένα απαθές κι άβουλο πλάσμα. Όσο πιο αδύναμος είναι ο νέος άνθρωπος τόσο περισσότερο παραμένει εγκλωβισμένος στα δίχτυα της οικογένειάς του. Όσο πιο πολλοί απρόσωποι άνθρωποι υπάρχουν τόσο πιο στάσιμη γίνεται η κοινωνία στην οποία ζούμε.

Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ατιμάζοντας τη ψυχή σου και το σώμα σου. Μ' αυτή τη στάση κανείς δε μένει ικανοποιημένος. Οι γονείς ξεσπούν πάνω στο παιδί τους όλα αυτά που έζησαν από τους δικούς τους γονείς ενώ το παιδί αποκτά μία κενότητα την οποία θα περιμένει να την καλύψει, υποθετικά, με τις δικές του επιβολές στους δικούς του απογόνους.

Η επιβολή των γονιών και η τυφλή υποταγή των παιδιών απέναντι στις απαιτήσεις τους, έχουν πολλές επιπτώσεις. Η κυριότερη είναι η έλλειψη επικοινωνίας. Δεν υπάρχουν γέφυρες σύνδεσης των προσώπων. Αυτό εμποδίζει στην έκφραση συναισθημάτων. Προσπαθούμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε αλλά δεν έχουμε τις κατάλληλες βάσεις για να το πράξουμε σωστά. Γεμίζει το μυαλό μας εικόνες κι όνειρα που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε αλλά δεν έχουμε ένα χέρι βοήθειας για να τις υλοποιήσουμε. Έτσι μένουμε πίσω, και ατομικά και ως κοινωνία. Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε πως ζούμε σε μία κοινωνία μοναχική χωρίς μέλλον. 

Κι αφού βλέπουμε το πρόβλημα γιατί δεν αναζητούμε την λύση; Ο λόγος είναι ότι φοβόμαστε να δούμε την αλήθεια κατάματα. Η ανασφάλεια που νιώθουμε μας αποτρέπει να γδυθούμε μπροστά σε έναν καθρέφτη για να δούμε τις ατέλειές μας. Προτιμούμε τη ψευδαίσθηση που μας ταΐζουν και την άχαρη ασφάλεια της οικογένειας, ζώντας σε έναν κόσμο ψεύτικο. Και η ζωή κυλάει χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι. Χωρίς να τη ζούμε πραγματικά...

Αυτές τις μέρες έπεσε στα χέρια μου το εξαιρετικό βιβλίο της Alice Miller το Σώμα δεν ψεύεδεται ποτέ (εκδόσεις Ροές), στο οποίο αναφέρεται στην παραδοσιακή, οπισθοδρομική και επικίνδυνη σχέση των γονιών με τα παιδιά τους. Ένα θέμα αρκετά σημαντικά διότι ο χαρακτήρας μας πλάθεται τα πρώτα χρόνια της ζωής μας και η κοινωνική μας συμπεριφορά ξεκινάει μέσα από την οικογένειά μας. 

Είναι γνωστό πως κανείς δε γεννήθηκε ως τέλειος γονέας. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία στο να μείνουμε στάσιμοι. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε λάθη δικών μας ανθρώπων ώστε να μην τα επαναλάβουμε εμείς όταν θα ρθει η ώρα να γίνουμε γονείς. Πρέπει να προσφέρουμε χρόνο στον εαυτό μας, ώστε να βγάλουμε προς τα έξω όλα τα απωθημένα και τις σκοτεινές πτυχές του παρελθόντος για να τα λύσουμε. Μόνο έτσι θα αφήσουμε τα βάρη που μας κρατούν πίσω εγκλωβισμένους και να αρχίσουμε να χτίζουμε γέφυρες με τους ανθρώπους γύρω μας. 

Η κοινωνία πρέπει να ξεφύγει από τις αγκυλώσεις εντολών περασμένων αιώνων. Καλό είναι να σταματήσουμε να τα βλέπουμε όλα με το πρίσμα της πολιτικής και με την ψυχρότητα των αριθμών. Έχουμε περάσει σε μία νέα εποχή στην οποία πρέπει να θέσουμε στο κέντρο τον άνθρωπο. 

Όλη αυτή η δίνη που έχει προκληθεί τα τελευταία χρόνια θα σταματήσει και το ίζημα θα αρχίσει σιγά σιγά να κάθεται κάτω. Είναι στο χέρι μας να γίνει πιο σταθερό στο να μπορέσουμε να πατήσουμε καλύτερα. Καλό λοιπόν είναι αυτή η νέα επιφάνεια να μην έχει αγκάθια του παρελθόντος και κυρίως να μην έχει το αγκάθι της Τέταρτης Εντολής...

Μόνο έτσι...

Κοντεύουν δύο μήνες που κρατάω την τηλεόρασή μου κλειστή. Της χαρίζω χρόνια ζωής και παράλληλα προσφέρω στον εαυτό μου την ηρεμία που απαιτώ μετά απ' όσα ζήσαμε. Τώρα έκλεισα και το ραδιόφωνο, μιας κι απ' όλες τις πλευρές ακούω έντονη και υποτιμητική για τα αυτιά και την νοημοσύνη μου προπαγάνδα. Η εφημερίδα θα είναι το τελευταίο μέσο ενημέρωσης που θα κόψω, κι αυτό πιθανόν να γίνει με τον καιρό. Το θεωρώ βέβαιο. Κουράστηκα...
Η κοροϊδία ξεπέρασε τα όρια ανοχής και οργής. Πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων, μπλεγμένοι σε σκάνδαλα αθωώνονται επιδεικτικά. Πρώην δήμαρχοι που έχουν κατακλέψει το ελληνικό δημόσιο αποφυλακίζονται έτσι απλά. Οι Σκουριές εξακολουθούν να αποξυλώνονται και τα νερά της Χαλκιδικής να μολύνονται. Ένας τόπος νεκρώνεται οριστικά. Η εταιρία δεν έκλεισε όπως είχε υποσχεθεί η νέα κυβέρνηση. Μάλιστα ο πρωθυπουργός ανέφερε χθες πως νοιάζεται περισσότερο για τους εργαζόμενους της συγκεκριμένης εταιρίας παρά για την μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος. Ενδιαφέρεται περισσότερο για τους εργαζόμενους-πιόνια που υποστήριζε το Mega, ο Γεωργιάδης και οι νεοφιλελέδες του διαδικτύου. Δηλώσεις που έκανε σ' ένα κόκκινο παπαγαλάκι, το οποίο συμφωνούσε σιωπηλά μαζί του. Ποιοι; Αυτοί που μέχρι χθες θεωρούσαν την επιχείρηση παράνομη και γινόντουσαν μία φωνή με τους κατοίκους της Ιερισσού. Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο.
Μέσα όμως στην απόλυτη απογοήτευση και στο φτηνό ξεπούλημα της νέας κυβέρνησης που υποσχόταν έναν νέο αέρα πιο δίκαιο και δημοκρατικό, ξεπετάχτηκε η κοινή μας αφύπνιση.
Ο κόσμος πλέον προβληματίζεται στο προς τα που πάει όλη αυτή η κατάσταση. Αρχίζουμε επιτέλους να αποκτούμε πολιτική συνείδηση και να έχουμε άποψη με επιχειρήματα. Το διαπιστώνουμε αυτό μέσα από κοινές συζητήσεις. Το κρυφακούμε σε κουβέντες που γίνονται σε δημόσιους χώρους. Το παρατηρούμε στον εαυτό μας, το πως έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά το κυριότερο είναι πως πλέον πάψαμε να έχουμε ελπίδα σ' ένα σύστημα ξεπερασμένο, αυτό του πελατειακού κράτους. Δε θα αλλάξει ποτέ αυτό. Και δε θα αλλάξει χρησιμοποιώντας τον τρόπο που εφαρμόζεται όλα αυτά τα χρόνια, τις εκλογές.
Ένα μεγάλο μέρος του συνειδητοποιημένου κόσμου έχει στραφεί σε κοινές ομάδες που ειδικεύονται σε ένα συγκεκριμένο μέτωπο. Όσο πιο επικεντρωμένη είναι μία ομάδα σε ένα πρόβλημα τόσο πιο εύκολα και γρήγορα αντιμετωπίζεται.
Μόνο έτσι μπορούμε να εξαλείψουμε οι ίδιοι τα προβλήματα που μας περιβάλλουν.
Μόνο έτσι μπορούμε να δείξουμε την απαξίωση μας απέναντι στο σάπιο πολιτικό σύστημα.
Μόνο έτσι μπορούμε να ωριμάσουμε και να ξεφύγουμε από τον παθητικό ρόλο που μας είχε πλασάρει όλα αυτά τα χρόνια η οικογένεια και η κοινωνία.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ελπίσουμε ξανά προς κάτι καλύτερο.
Και το κυριότερο είναι να έχουμε υπομονή. Η Ιστορία μας έχει διδάξει πως τίποτα δεν άλλαξε από τη μία στιγμή στην άλλη. Δεν έχουμε ανάγκη από "πυροτεχνήματα". Θέλει χρόνο το στήσιμο γερών βάσεων για να στηθεί μια κοινωνία πιο δίκαιη κι ανθρώπινη. Όσο το καθυστερούμε τόσο πιο μακριά θα βρισκόμαστε από την επίτευξη των στόχων μας και την υλοποίηση των ονείρων μας.
Ήδη ακούω τα γρανάζια που κινούνται κι αμέσως έρχεται στο μυαλό μου η συγκλονιστική φωνή της Τζένη Καρέζη από το "Μεγάλο μας Τσίρκο" που αφύπνιζε τους θεατές με την φράση: Κάτι γίνεται!...
Αυτή τη φωνή ακούω σήμερα.
Κάτι γίνεται!
Όσο πιο πολλοί τόσο πιο δυνατοί

Κάποιος να τον σώσει

του Καρτέσιου

Στις 27 Απριλίου 2015 ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε σε συνέντευξή του στον Ν. Χατζηνικολάου ότι στις 20 Φεβρουαρίου ο Ντάισελμπλουμ και το Eurogroup τον εξαπάτησαν στο θέμα της χρηματοδότησης.
Στη συνέχεια, ο Αλέξης Τσίπρας ομολόγησε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά τον είχε παγιδέψει. Το δήλωσε και από το βήμα της Βουλής: «Η απερχόμενη κυβέρνηση φρόντισε φεύγοντας να δημιουργήσει, με απολύτως δική της ευθύνη, ασφυκτικά πλαίσια διαπραγμάτευσης για τη νέα Κυβέρνηση, ώστε να εξαναγκάσει τη χώρα να ξαναμπεί σε περιπέτειες και σε βαθύ μνημόνιο. Και αυτό σας το λέω πια μετά λόγου γνώσεως, αφού από τις επαφές μου με τους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ενημερώθηκα ότι αρχική επιλογή των εταίρων μας ήταν η εξάμηνη τεχνική παράταση του προγράμματος και κατόπιν ελληνικής επιμονής προσδιορίστηκε το χρονικό όριο της 28ης Φεβρουαρίου».
Αυτές τις ημέρες ο Αλέξης Τσίπρας αφήνει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης τον εξαπάτησε στήνοντας πίσω από την πλάτη του ένα plan B.
Σήμερα κατά τη διάρκεια μίας μόνο συνέντευξής του, ομολόγησε ότι:
«Μέρκελ και Ολάντ με διαβεβαίωσαν ότι δεν θα υπάρξουν δυσμενή μέτρα ενόψει δημοψηφίσματος. Σε 48 ώρες δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους, κόπηκε ο ELA και αναγκαστήκαμε να λάβουμε μέτρα για τις τράπεζες».
«Μετά την 20 Φλεβάρη παρασυρθήκαμε σε μια διαπραγμάτευση διαρκούς φθοράς».
Από τις 20 Φεβρουαρίου 2015 μέχρι και σήμερα, 29 Ιουλίου 2015, τον Αλέξη Τσίπρα πρόλαβαν να τον εξαπατήσουν: το Eurogroup, η ΕΚΤ, ο Ντράγκι, ο Γιούνκερ, η Μέρκελ, ο Ολάντ και ο εαυτός του ο ίδιος.
Το τραγικό είναι ότι μπορεί να λέει αλήθεια και πράγματι όλοι αυτοί να τον έχουν εξαπατήσει. 
Κάνω, λοιπόν, μία έκκληση στην πολιτική φρουρά του Αλέξη Τσίπρα. Ας τον κλείσει σ’ ένα ίδρυμα ενηλίκων που πάσχουν από παιδική αφέλεια. Σε αντίθετη περίπτωση θα μας τον αποπλανήσει ο Σόιμπλε και θα έχουμε άλλα τραβήγματα. Λυπάμαι, αλλά τον Τσίπρα δε μπορώ πλέον να τον πάρω στα σοβαρά.
Αν αυτός νομίζει ότι μπορεί να κάνει αστεία μαζί μας θα μάθει ότι εμείς μπορούμε να κάνουμε πολύ μεγαλύτερα μαζί του. Α, ναι! Και με γεια το νέο υφάκι, Αλέξη.

Πηγή: http://kartesios.com/?cat=28

Η δικιά μου ουτοπία τελικά υπάρχει...

Τρεις μέρες αποτοξίνωσης μετά από μία περίεργη και σκοτεινή περίοδο.
Τρεις μέρες όπου έγινα ένα με το περιβάλλον, με τη ζεστασιά των βράχων που έβραζαν και με τη δροσιά των κυμάτων που έρχονταν από το Λιβυκό πέλαγος.
Τρεις μέρες μακριά από την άνεση του αστικού τρόπου ζωής που με έχει σκουριάσει.
Τρεις μέρες εκτιμώντας έναν άλλο τρόπο ζωής που έχουμε ξεχάσει και στιγμών που συνηθίζουμε να βλέπουμε μόνο σε οθόνες υπολογιστών.
Αυτές τις μέρες μου προκάλεσαν μία σωματική κόπωση κι εγκαύματα στην μύτη αλλά παράλληλα μου πρόσφεραν την απόλυτη ψυχική ηρεμία και την αποβολή όλων των αρνητικών ενεργειών που κουβαλούσα το τελευταίο διάστημα.
Ο ήλιος με φόρτωνε με σκέψεις και όνειρα για το αύριο την ώρα που το αεράκι που κατέβαινε από τα βουνά της Κρήτης, σκορπούσε τις σκοτούρες μου και την αρνητική μου ενέργεια στα ανοιχτά της Μεσογείου. Τα μακροβούτια μου ήταν μία βίαιη και αποφασιστική διείσδυση σε σκέψεις που είχα καλά κρυμμένες στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Μέσα στον βουβό κόσμο των τυρκουάζ νερών της Κρήτης, ερχόμουν σε διάλογο με τον εαυτό μου κι έλυνα τις διαφορές που έχω μαζί του. Κι επέστρεφα όλο και πιο ανανεωμένος στον επίγειο κόσμο. Οι βουτιές γίνονταν μεμιάς ένα νέο βάπτισμα της προσωπικότητάς μου. Και το βράδυ με καθοδηγητή το ρακόμελο και την κουβέντα, χάραζα νέα σύμβολα στον αστρικό χάρτη.
Η Σούγια είναι ένας τόπος ενεργειακός. Είναι μία ουτοπία καλά κρυμμένη. Μία κοινωνία μικρή, όσο οι διαστάσεις της παραλίας, που ανανεώνεται καθημερινά με φρέσκα κι εναλλακτικά πρόσωπα, με βασικό παράγοντα τον αλληλοσεβασμό και την αλληλεγγύη. Η Σούγια μου πρόσφερε ένα δείγμα μιας κοινωνίας άναρχης και δημοκρατικής. Και με γέμισε ελπίδα στη σκέψη πως σε κάποιες γωνίες αυτού του μίζερου κόσμου των τραπεζών και των πουλημένων πολιτικών καθεστώτων, υπάρχουν άνθρωποι ισορροπημένοι και χαρούμενοι που μπορούν να συνυπάρξουν μεταξύ τους χωρίς διαφορές και συμφέροντα. Οραματιστές και στοχαστές που κινούνται ανάμεσα σε δίνες μουσικών μελωδιών και θαλάσσιων ανέμων....
Αυτό το καλοκαίρι θα μου μείνει χαραγμένο στη καρδιά μου και στον νου μου, διότι ανακάλυψα την δικιά μου ουτοπία.
Και το όνομα αυτής, Σούγια...

Διαφυγή στ' άστρα...

Ανακαλύφθηκε ένας νέος πλανήτης παρόμοιος με την Γη. 

Αμέσως όλοι πανηγυρίσαμε.

Ο ενθουσιασμός αυτός όμως κρύβει πολλά...

Την αδιαφορία μας για τον πλανήτη που ζούμε.

Την απληστία μας να θέλουμε να διπλασιάσουμε τις εκτάσεις μας πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου.

Την μιζέρια της κενότητάς μας από ενδιαφέροντα πιο ουσιώδη.

Μα πάνω απ' όλα την μοναξιά μας σε έναν πλανήτη έξι δισεκατομμυρίων ψυχών.... 

Μακριά απ' αυτή τη γιορτή, θα συνεχίσω να κουβαλάω τον σάκο με τα απαραίτητα στον ώμο και θα γυρνάω στις γειτονιές του δικού μου κόσμου...

Υπερρεαλισμός και καταφρονεμένοι

του Γιώργου Σταματόπουλου

Καλούνται σήμερα (Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015) οι βουλευτές της κυβέρνησης να ψηφίσουν για μέτρα τα οποία οι πλείστοι δεν πιστεύουν, όπως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Αυτό κι αν δεν είναι ελληνικός υπερρεαλισμός.
Ολοι γνωρίζουν ότι η ψήφιση σημαίνει πως παγιώνεται η χώρα ως αποικία χρέους και ότι είναι πολύ πιθανό οι άνεργοι να αρχίσουν επιθέσεις και ληστείες σε κάθε δημόσιο οργανισμό, σε σούπερ μάρκετ, σε αποθήκες τροφίμων, σε τράπεζες και πάει λέγοντας.
Εως ότου βέβαια αυτή η πιθανότητα καταστεί πραγματικότητα θα εξακολουθούμε ως χώρα να ζούμε εντός της ευρωζώνης και να συναλλασσόμεθα με το νόμισμα του ευρώ (άλλο φετίχ και τούτο).
Το επίσης παράδοξο είναι ότι τούτη η κυβέρνηση, πρώτη φορά Αριστερά και λοιπά, βασίζεται σε ψήφους βουλευτών της αντιπολίτευσης, που όταν ήσαν στην κυβέρνηση κατασπάραξαν τη χώρα, πλουτίζοντας προκλητικά και θρασύτατα. Οι κυβερνητικοί βουλευτές είναι κατειλημμένοι, έτσι λένε, από αίσθημα πίκρας, θλίψης και απογοήτευσης, αντίθετα αυτοί της αντιπολίτευσης νιώθουν ανακουφισμένοι και αναπτερωμένοι. Κάτι δεν πάει καλά στη χώρα, αλλά ουδείς φαίνεται να δίνει σημασία πραγματικά.
Ας πούμε ότι οι πρώτοι νιώθουν να τους εγκαταλείπει η ίδια η Αριστερά, εντάξει, θα τους περάσει με την πάροδο του χρόνου. Οι δεύτεροι προφανώς βλέπουν να καλύπτονται οι ανομίες τους και τα σκάνδαλα στα οποία πρωταγωνίστησαν τις παρελθούσες δεκαετίες.
Τι να πει και τι να σκεφτεί ο απλός πολίτης; Τα μηνύματα πάντως που φτάνουν από αναγνώστες καταλήγουν να υβρίζουν όσους δεν υποστηρίζουν τον Ελληνα πρωθυπουργό. Είπαμε ότι δεν χρειάζονται ύβρεις διότι μπορούν με μεγάλη ευκολία να ανταποδοθούν. Αυτό δεν οδηγεί πουθενά παρά σε εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Εχουμε από τη μια τον ωμό εκβιασμό των Ευρωπαίων δανειστών και τη συνακόλουθη βαριά ήττα των διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης.
Κάποια στιγμή ένα γενναίο «όχι» στους ευρωπαϊκούς εκβιασμούς γίνεται σκόνη και θρύψαλα, μεταμορφωνόμενο εν ακαρεί σε ένα υποτακτικό «ναι». Εχουμε από την άλλη τους βουλευτές της αντιπολίτευσης να εμφανίζονται ως εθνικοί σωτήρες (τρομάρα τους) και τον πρωθυπουργό να εξαρτάται από τις σωτηριολογικές επικότητές τους. Μπάχαλο.
Την ίδια ώρα τα κανάλια των παράνομων δημόσιων συχνοτήτων εξακολουθούν να εκπέμπουν και να υβρίζουν, ενώ παράλληλα λάμπει η απώλεια της δεδηλωμένης πλειοψηφίας στη Βουλή. Θαυμαστά συγκείμενα, απωθητικά για τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Η ευρωπαϊκή εισβολή επέτυχε καθ’ ολοκληρίαν, παρ’ όλα αυτά η υπερηφάνεια (;) και η αξιοπρέπεια (;) προσπαθούν να δηλώσουν την παρουσία τους και να αρθρώσουν έναν ψίθυρο αντίστασης.
Να τι θα γίνει. Οι αριστεροί της κυβέρνησης δεν θα κάνουν ό,τι οι προηγούμενοι· δεν θα παίρνουν τα ευρωπαϊκά κονδύλια για να αρπάζουν βίλες, κότερα, γη· θα τα μοιράσουν δίκαια, κοινωνικά και θα ζουν μόνο με τον μισθό τους, μακριά από διαπλοκές με τράπεζες - επιχειρηματίες - μίντια - εφοπλιστές, κοντά στους πεινασμένους, τους ανέργους, τους ταπεινούς και καταφρονεμένους.

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Και τώρα τι;...

Θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια την ιστορία ενός αγαπημένου μου καθηγητή. Μας περιέγραφε την πρώτη του αμήχανη συνάντηση με τον πεθερό του σ' ένα χωριό της Αρκαδίας. Τον είχε ρωτήσει τότε ποιο είναι το επάγγελμά του. Ο καθηγητής μου του απάντησε με περηφάνια πως είναι πολιτικός μηχανικός. Ο πεθερός του τον κοίταξε απορημένος και τον ρώτησε ξανά σε τι είναι χρήσιμο αυτό το επάγγελμα κι εκείνος του απάντησε θιγμένος πως μεσολαβεί στο χτίσιμο των σπιτιών. Τότε τον έβγαλε στο μπαλκόνι και του έδειξε τα πετρόχτιστα σπίτια της πλαγιάς. Τα βλέπεις αυτά, του είπε. Εμείς τα χτίσαμε μόνοι μας. Δεν είχαμε ανάγκη κανέναν πολιτικό μηχανικό. Κι όπως βλέπεις στέκουν ακόμα όρθια.
Πέρσι το καλοκαίρι βρέθηκα σε ένα χωριό της Μεσσηνίας. Ένας υπέροχος γεροντάκος μου εξηγούσε πως ξανάχτισε το πατρικό του σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό, πέτρα πέτρα με τα χέρια του. Με καμάρι χάιδευε τους τοίχους του σπιτιού και μου έλεγε με λεπτομέρειες τις δουλειές που έκανε μόνος τους. Όταν τον ρώτησα πόσο του κόστισε, μου απάντησε τρία μηνιάτικα και πολύ προσωπικό χρόνο. Χωρίς μεσάζοντες, χωρίς δάνεια, χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι του.
Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους μας την ουσία και την αξία της οικείας. Έχουν μοχθήσει αλλά έχουν προσθέσει και μεράκι στη στέγη που έστησαν για να τους σκεπάζει. Δε χρωστάνε σε κανέναν. Κι όμως, το χαράτσι, αυτός ο προσωρινός φόρος, εισέβαλε ως ένας νέος Δούρειου Ίππου στις ζωές αυτών των ανθρώπων για να τους καταστήσει χρεωμένους και να τους φορτώσει τη σκέψη πως τα σπίτια τους δεν είναι πλέον και τόσο δεδομένα στη δικιά τους ιδιοκτησία.
Από την άλλη ένα μεγάλο κομμάτι τη δικιά μου κοινωνίας, της καταναλωτικής, είχε μάθει να αποκτά σπίτι ή διαμέρισμα με δάνειο. Ο σύγχρονος άνθρωπος παραλάμβανε τα κλειδιά, χωρίς να έχει ζήσει όλη τη διαδικασία, χωρίς να έχει ιδρώσει στο χτίσιμο, μ' αποτέλεσμα να μην πονάει τον οίκο στον οποίον φιλοξενείται η καθημερινότητά του. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν του αξίζει να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Από την άλλη όμως δίνει τροφή σε αρκετούς νεοφιλελεύθερους πολιτικούς να περιφέρονται στα κανάλια και με κυνισμό να δηλώνουν πως οι πλειστηριασμοί δε πρέπει να σταθούν αφορμή για να χαλάσει η συμφωνία με τους "εταίρους".
Πολλούς μήνες πριν πάμε σε εκλογές, δεχόμουν την ίδια ερώτηση από διάφορους φίλους, "τι θα γίνει αν αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση;". Η απάντησή μου ήταν πάντα η ίδια. "Ο ΣΥΡΙΖΑ για μένα είναι καταδικασμένος να πετύχει, διότι σ' αυτόν κρίνεται η απρόσμενη μεταστροφή εμπιστοσύνης του κόσμου προς τ' Αριστερά και η ανοδική πορεία της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Μια αποτυχία του θα οδηγούσε στην άμεση ακύρωση αγώνων αρκετών δεκαετιών...". Οι ερωτηθέντες όμως επεμέναν "ναι αλλά αν τελικά αποτύχει;". Αυτό το ενδεχόμενο δεν ήθελα να το σκεφτώ. Σίγουρα με το ρίσκο ανοίγονται όλα τα ενδεχόμενα, αλλά τότε φαινόταν πως η ελπίδα ερχόταν...
Καλοκαίρι του 2015. Ίσως το χειρότερο μέχρι στιγμής καλοκαίρι για όλους μας. Η κυβέρνηση της ελπίδας και της απαλλαγής των μνημονίων απόψε θα υπερψηφίσει για τους πλειστηριασμούς των ακινήτων. Εικόνες ντροπής που παρακολουθούσαμε στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, θα βιώνουμε τώρα και στην Ελλάδα. Οικογένειες που με δυσκολία τα έβγαζαν μέχρι σήμερα, ίσως βρεθούν αύριο στο δρόμο...
Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε τον σκοπό του και δυστυχώς τα χειρότερα σενάρια αρχίζουν να στριφογυρνούν στο μυαλό μου. Από αύριο τα σπίτια πολλών συμπολιτών μας θα βρίσκονται στα χέρια τραπεζιτών με τις υπογραφές "αριστερών" πολιτικών προσώπων...
Το μούδιασμα της κοινωνίας μας γίνεται όλο και πιο έντονο με μία νέα απορία να πλανιέται στον ουρανό της Ελλάδος, "Και τώρα τι;..."

Αισιοδοξία...

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού θριάμβου,
με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν,
κολλούν, τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος το πρόσταγμα,
χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει νικητήριο σάλπισμα,
ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

Κώστας Καρυωτάκης

Ένα από τα τελευταία του ποιήματα

Απαγορευμένες σκιές...

Φυλλοβόλα απογεύματα σε δρόμους στενούς.
Το φως δεν ακούμπησε από τότε που τα απέναντι μπαλκόνια ενώθηκαν σε σκέπαστρο.
Στα πεζοδρόμια με τις στραβές πλάκες από τις ρίζες παλιών μεγάλων δέντρων που κόπηκαν
οι βιτρίνες άδειασαν, οι λαμπτήρες σπασμένοι.
Ελάχιστοι οι περαστικοί, προσπαθούν να περνούν απαρατήρητοι.
Στους τοίχους δε σβήνουν τα παλιά γκράφιτι, πέφτουν μαζί με τους σοβάδες.
Σφραγιστά παραθυρόφυλλα και στόρια κατεβασμένα τόσο που να μη δείχνουν αν μέσα έχει φως.
Δεν έχει, ούτως ή άλλως.
Το φως είναι απαγορευμένο. Δημιουργεί σκιές. Και οι σκιές είναι ανυπάκουες.
Σε αντίθεση με το σώμα που είναι υπάκουο και τηρεί πιστά τις εντολές περί ακινησίας.
Η κίνηση της σκιάς μπορεί να βάλει σε μπελάδες τον ιδιοκτήτη της.
Θα οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα, θα του ζητηθούν εξηγήσεις, ίσως γίνει και σύλληψη.
Το καθεστώς αρνείται να δεχτεί ότι κατάφερε να ελέγξει το μυαλό του πολίτη, αλλά όχι τη σκιά του. 
Το καθεστώς αρνείται την αποτυχία κι έτσι όρισε κάθε άνθρωπο δεσμοφύλακα της σκιάς του.
Οι πολίτες είναι υπάκουοι και ενεργούν υπό την προστασία των ναρκωμένων συνειδήσεων.
Δεν ενοχλούν οι πολίτες. Δεν ενοχλούν οι συνειδήσεις. Δεν ενοχλεί το σκοτάδι. Δεν ενοχλούν οι μεγάλες ρίζες των κομμένων μεγάλων δέντρων.
Κάτι μικρά λουλούδια που φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν ενοχλούν. Αυτά φοβάται η ησυχία και η τάξις.
Στις λίγες, τολμηρές, απείθαρχες σκιές που κινούνται αθόρυβα τις νύχτες εμπιστεύτηκα το φως μου. 
Και κάθε ελπίδα μου….

Πηγή: Καρτέσιος

Ο ταραξίας της Ευρώπης

του Τάσου Παππά

Η εκτίμηση του Αλέξη Τσίπρα ότι «ρίξαμε στην Ευρώπη το σπόρο της αμφισβήτησης που σύντομα θα βγάλει καρπούς» φαίνεται να δικαιώνεται.
Κάθε μέρα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης, υπεράνω υποψίας για ροπή προς τον εξτρεμισμό, φιλοξενούν αναλύσεις ειδικών που χαρακτηρίζουν τη στάση της γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στην Ελλάδα απαράδεκτη στο ηθικό επίπεδο, τιμωρητική στο οικονομικό και αντιδημοκρατική στο πολιτικό, προειδοποιώντας ταυτοχρόνως την ηγεσία της ότι παίζει επικίνδυνα με τη φωτιά.
Την κατηγορούν ότι διευκολύνει με τις επιλογές της τις δυνάμεις που φλερτάρουν με τον εθνικισμό και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να εμπεδωθεί κλίμα αντιγερμανισμού σε πολλές χώρες. Η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης δέχεται σφοδρές επιθέσεις και από εμβληματικούς διανοούμενους, ο λόγος των οποίων μετράει πολύ παγκοσμίως.
Για παράδειγμα, ο Γιούγκερν Χάμπερμας, που δεν είναι ούτε Μπαντιού ούτε Ζίζεκ, με την έννοια ότι δεν ανήκει στο ρεύμα του αριστερού ριζοσπαστισμού, αισθάνθηκε την ανάγκη να παρέμβει δύο φορές μέσα σε μερικές μέρες για να στηλιτεύσει με σκληρή γλώσσα την κυβέρνηση της πατρίδας του.
Ο σημαντικός αυτός στοχαστής φτάνει στο σημείο να γράψει ότι « η γερμανική κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης της σοσιαλδημοκρατικής της πτέρυγας, έπαιξε σε μια νύχτα στα χαρτιά και έχασε όλο το πολιτικό κεφάλαιο που μια καλύτερη Γερμανία είχε συσσωρεύσει εδώ και μισό αιώνα».
Μέρος αυτού του πολιτικού κεφαλαίου ήταν η συνεργασία Γερμανίας - Γαλλίας. Η σχέση αυτή έχει κλονιστεί. Ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ δεν έκρυψε τη δυσφορία του για την επιμονή του Σόιμπλε να υλοποιηθεί το σχέδιο του Grexit και έκανε ό,τι μπορούσε για να το ακυρώσει, αναλαμβάνοντας επιτέλους το ρόλο του εγγυητή της συνοχής της Ευρώπης.
Έστω και με μεγάλη καθυστέρηση ελπίζουμε να έχει συνειδητοποιήσει ποιος είναι σήμερα ο ταραξίας στην Ευρώπη. Προχθές ο γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ζαν Κριστόφ Καμπαντελίς, με ανοιχτή επιστολή του σε έναν Γερμανό φίλο ήταν σαφής:
«Αν η Γερμανία γυρίσει την πλάτη της στην αλληλεγγύη, κινδυνεύει να παρεξηγηθεί, θέτοντας εκ των πραγμάτων την Ευρώπη μπροστά σε μια μοιραία εναλλακτική λύση, μπροστά σε ένα τρομερό δημοψήφισμα: Υπέρ ή κατά της Γερμανίας».
Ο Γάλλος πολιτικός, επικεφαλής του κυβερνώντος κόμματος και στενός συνεργάτης του προέδρου Ολάντ, προφανώς είχε πάρει την έγκριση του προέδρου της Γαλλίας για να προχωρήσει σε αυτήν την κίνηση.
Το παρήγορο είναι ότι κερδίζει έδαφος η άποψη που υποστηρίζει ότι η Ευρώπη ή θα αλλάξει ή θα καταρρεύσει. Και για να αλλάξει η Ευρώπη πρέπει να ηττηθεί κατά κράτος η στρατηγική των γερμανικών ελίτ.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Η όμορφη φωτογραφία της ημέρας

Μπορεί στους δρόμους να έχουμε αντιμετωπίσει πολλές φορές την βίαιη στάση τους, να έχουμε βριστεί ή να έχουμε κυνηγηθεί, και οι διαφορές μας ιδεολογικές και ταξικές να μην διορθωθούν ποτέ, όμως υπάρχουν στιγμές που κάτω από αυτή τη στολή κρύβεται και η ευαισθησία...

Θέλω να σφίξω το χέρι αυτού του ανθρώπου. Κέρδισε την ευγνωμοσύνη μου με την πράξη του αυτή.

Μας χάρισε μία υπέροχη σκηνή σ' αυτές τις μαύρες μέρες που διανύουμε. 

Το μηδέν είναι τέλειο…

Φτάσαμε στο 0… Και; Τέλεια… Μόνο στο μηδέν είσαι ελεύθερος, δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να χάσεις. Στο μηδέν αρχίζεις… Σαν χώρα, σαν λαός, σαν ο καθένας μας ξεχωριστά… Ο θρήνος είναι για πολύ λίγο, ο θυμός το ίδιο… Ο φόβος μηδενίζεται πάντα από έναν μεγαλύτερο… Στο μηδέν ο μεγαλύτερος φόβος είναι να μην αρχίσεις. Ζούμε σε μια από τις ωραιότερες χώρες του κόσμου, τι περιμένουμε; Ποιον περιμένουμε; Εμείς είμαστε και από εμάς θα ξεκινήσει ό,τι καλύτερο. Η ελπίδα είσαι εσύ, εγώ, ο άλλος. Στο μηδέν δεν υπάρχουν δεκανίκια και ουτοπίες. Υπάρχει… πείσμα, Θέλω και το Αύριο. Όλο αυτό το τέλειο μηδέν στηρίζει μια υπέροχη γωνιά του κόσμου, που είναι καταδικασμένη να ξεχωρίζει και να δείχνει πως το «αδύνατον» είναι… τίποτα!

Κατερίνα Γιατζόγλου,
περιοδικό “Traveller’s Icons”,
τεύχος 79, Ιούνιος 2012

Πηγή: Αποτύπωμα

Απέραντη θλίψη...

Σε πιάνει η καρδιά σου όταν βλέπεις ένα μεγάλο κομμάτι της Αθήνας να είναι καλυμμένο από καπνούς και στάχτες. Δυστυχώς έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια, στην τραγική νοοτροπία των Νεοελλήνων. Όποτε πιάνουν ισχυροί άνεμοι, καίγεται η Ελλάδα. Και η πρόβλεψη αυτή πάντα επιβεβαιώνεται...

Η σημερινή εικόνα του Υμηττού που αντίκρισα από τον τρίτο όροφο του μουσείου της Ακρόπολης μου θύμισε στιγμές από την μεγάλη πυρκαγιά της Χίου το 2012 αλλά και την ανεξέλεγκτη φωτιά στην Πάρνηθα πολλά χρόνια πριν. Τέτοιο το μέγεθός της...

Πονάω γι' αυτόν τον τόπο που έπεσε σε λάθος χέρια. Αυτό το απέραντο γαλάζιο κι ο αττικός ουρανός έχουν ξεφτίσει από τα χνώτα ενός λαού άξεστου, απολίτιστου και κουτοπόνηρου. Δε σεβόμαστε τίποτα...

Κάψ'τε τα όλα λοιπόν.  

Γκρεμίστε ότι όμορφο έχει απομείνει σ' αυτόν τον τόπο.

Σβήστε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας απ' αυτήν την κοινωνία.

Ίσως όταν φτάσουμε στο απόλυτο μηδέν να αρχίσουμε πάλι να οικοδομούμαστε μέσα από τις στάχτες μας. 

Ως τότε θα τρώμε τις σάπιες σάρκες μας και θα οδηγούμαστε σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο...

Δημοκρατία και μνημόνια δεν πάνε μαζί...

Πέντε μήνες ζήσαμε με την προσμονή πως όλη αυτή η μιζέρια και τα λάθη του παρελθόντος θα σταματήσουν οριστικά. Η νέα κυβέρνηση έδειχνε πως πάλευε με πείσμα να περάσει το μήνυμα στους υπόλοιπους Ευρωπαίους, πως η λιτότητα όχι μόνο δεν είναι λύση αλλά οδηγεί την κοινωνία σε επικίνδυνα μονοπάτια που έχει ξαναπεράσει η Γηραιά Ήπειρος στις αρχές του περασμένου αιώνα. 

Αναμέναμε μία αξιοπρεπής λύση ή μία θαρραλέα ρήξη με το φασιστικό μόρφωμα της ευρωζώνης. Μάλιστα η προσμονή για κάτι καλύτερο ήταν τόσο μεγάλη που δε φοβηθήκαμε το κλείσιμο των τραπεζών και την αντιδημοκρατική και ύπουλη τρομοκρατία των ιδιωτικών καναλιών, μ' αποτέλεσμα να βγάλουμε ένα ηρωικό "Όχι" στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. 

Κι όμως, ενώ ο ελληνικός λαός ξύπνησε κι ωρίμασε μέσα σ' αυτά τα πέντε χρόνια οικονομικής κι ανθρωπιστικής κρίσης, η κυβέρνηση φάνηκε κατώτατη των περιστάσεων. Όχι μόνο υποχώρησε στις πιέσεις των δανειστών αλλά δεν είχε έτοιμο (ή απέτρεψε να ετοιμάσει) ένα plan b εξόδου μας από το ευρώ. 

Χθες βράδυ τελείωσε οριστικά η σύντομη αυτή περίοδος των ονείρων μας και της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Ο δημοκρατικός αέρας που έπνεε τους τελευταίους μήνες κόπασε μόλις πέσανε τα πρώτα δακρυγόνα στο συγκεντρωμένο πλήθος στη πλατεία Συντάγματος. Η δημοκρατία πέθανε την ώρα που ψηφιζόταν μέσα στη Βουλή το τρίτο Μνημόνιο. Πριν απ' αυτό είχε προηγηθεί ο θάνατος της Ελλάδος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης την περασμένη Δευτέρα στις Βρυξέλλες. 

Δυστυχώς η δημοκρατία με το μνημόνιο δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Η κυβέρνηση επέλεξε το δεύτερο, αμαυρώνοντας τον τίτλο της Αριστεράς. Μίας υποτιθέμενης Αριστεράς που πέθανε και στην Ισπανία μετά τις σημερινές δηλώσεις του προέδρου των Podemos όσον αφορά το τρίτο μνημόνιο και την σταθερότητα στην Ελλάδα. Η γιορτή του Νότου έληξε. Οι τράπεζες νίκησαν δυστυχώς... 

Όμως πήραμε το μάθημά μας. Η αλλαγή δε θα έρθει έτσι. Λάθος τα υπολογίζαμε και λάθος μας βγήκαν, και να που χθες ζήσαμε πάλι παρόμοιες σκηνές μ' αυτές του Ιουνίου του 2011 και του Φλεβάρη του 2012. 

Το μόνο που μπορεί να μας παρηγορήσει πλέον είναι να εφαρμοστούν μερικές ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα τερματίσουν το παλιό πελατειακό σύστημα και να θέσουν τις βάσεις για μια πιο δίκαιη κοινωνία στο μέλλον. Μα πάνω απ' όλα να δούμε όλους τους υπεύθυνους της σημερινής κατάντιας, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.

Η νέα κυβέρνηση είχε δείξει εξαρχής τη διάθεσή της για το παράτολμο αυτό εγχείρημα. Την πίστεψα. Μετά όμως από την απαράδεκτη και δειλή μεταβολή της, κρατάω μικρό καλάθι κι απλά αναμένω καχύποπτος κι απογοητευμένος...

Δι’ αλλήλων σώζεσθαι

Του Γιώργου Σαράτση

Αρκετά με το φαινόμενο “πρώτη φορά αριστερά”. Δεν πίστεψα ποτέ ότι «μίλησε» με κάποιον τρόπο (τουλάχιστον ακόμα) η φωνή του λαού. Αμφιβάλω επίσης και για την αμεροληψία, την διαφάνεια και την δημοκρατικότητα των εκλογικών διαδικασιών. Στο σύνολό τους, μάλιστα, οι εκλογές που βασίστηκαν στον ισχύοντα εκλογικό νόμο 3231/2004 και φέρει τα νάματα της τροπολογίας 3636/2008 του νυν επαίσχυντου προέδρου της κατ’ ευφημισμόν ελληνικής δημοκρατίας δεν μπορούν παρά να θεωρηθούν εκλογές βίας και νοθείας. Είναι γνωστή άλλωστε η ρήση του Καρλ Μάρξ: «Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες».
Καμία ουσιαστική κοινωνική αλλαγή δεν προήλθε από την καθεστηκυία τάξη και τα πολιτικά φερέφωνα του δοκιμαστικού σωλήνα, όπως καμία δημοκρατία δεν εδραιώθηκε από επαγγελματίες οικονομολόγους και μισθοδοτούμενους τεχνοκράτες σπουδαγμένους στις Αμερικές και τις Ευρώπες. «Όλοι οι καριόληδες μια εταιρία», θα γράψει στα τέλη του ’80 σε γνωστό του τραγούδι ο Σωκράτης Μάλαμας, μία εταιρία που τη χρηματίζουμε εσύ κι εγώ με τον ιδρώτα και την ανοχή μας. (Πόσοι και πόσοι άλλωστε δεν κάθισαν στην ουρά, περιμένοντας το επόμενο βόλεμα από δαύτους…).
Η παρούσα εγχώρια αριστερά, δεν κατόρθωσε -παρά μόνο ίσως ως αντιπολίτευση- να σταθεί στο ύψος της ριζοσπαστικής της επωνυμίας, αποδεικνύοντας αργά ή γρήγορα το κομματικό της προφίλ μέσα από καμουφλαρισμένους λαοπλάνους και καλοπληρωμένους ματαιόδοξους μειοδότες. Κανένα κυβερνητικό κόμμα -συμπεριλαμβανομένης της παρούσας χιμαιρικής αριστεράς- δεν θα μπορούσε να υποσχεθεί κοινωνική αλλαγή και επανάσταση (!), ακριβώς γιατί παραμένει κυβερνητικό κόμμα, υποταγμένο στα προτάγματα ενός καταχρηστικού κυνοβουλίο (και ουχί κοινοβουλίου), πειθήνιο όργανο εκ της ιδρύσεώς του των μεγάλων δυνάμεων και των επιφανών εμπόρων του έθνους. Καθήκον κάθε κυβέρνησης ήταν και παραμένει η ολοκλήρωση του έργου των διεθνών τεράτων, υποθηκεύοντας μεθοδευμένα το παρόν και το μέλλον μας. Καταφέρανε, με την αμέριστη φυσικά συμπαράστασή μας, να ανάγουν τους τραπεζίτες υπεράνω κρατών, προέδρων της δημοκρατίας και πρωθυπουργών. Ληστεύουν ξανά τα νοικοκυριά μας με το πρόσχημα της ανακεφαλαίωσης των τραπεζών και ιδρύουν ταμία δήμευσης και εκποίησης ελληνικών περιουσιών. Το σχέδιο υποδούλωσης παλιό και σίγουρα πολύ καλά οργανωμένο.
Μπορεί στη δημοκρατία τους, όπως λένε, να μην υπάρχουν αδιέξοδα. Αγνοούμε όμως ότι τα αδιέξοδα που προέκυψαν και συνεχίζουν να προκύπτουν δημιουργήθηκαν από αυτήν ακριβώς την καλοστημένη αυταρχική ολιγαρχία που ‘χει μόνο ως περιτύλιγμα τον όρο “δημοκρατία”. Στην ουσία, η δημοκρατίας τους δεν είναι παρά δημιοκρατία, το κράτος δηλαδή των δημίων. Οι γκιλοτίνες και οι αγχόνες έχουν στηθεί από καιρό, μόνο που έχουν μέσα τα λάθος κεφάλια.
Εξαντληθήκαμε από τα έσωθεν και έξωθεν πολιτικά διαμάντια. Αηδιάσαμε από τις αποφάσεις τους και τις φιλολαϊκές τους πολιτικές. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι οι οικονομικοί δολοφόνοι κατέκλυσαν ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, στήνοντας στο εκτελεστικό απόσπασμα εκατομμύρια ζωές αθώων. Τούτη ‘δω η χώρα έχει παραδοθεί από καιρό. Καμία δικαιολογία εν είδει πολιτικής απολογίας δεν μπορεί πια να καθησυχάσει τους άμοιρους και εν πολλοίς απονενοημένους εδώ και δεκαετίες πολίτες. Ο χρόνος στέρεψε. Οφείλουμε επιτέλους να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, έχοντας στο νου την ρήση του επικούρειου φιλοσόφου Φιλόδημου: «δι’ αλλήλων σώζεσθαι».

Τα αναμενόμενα...

του Καρτέσιου

«Ο Τσίπρας έδωσε τεράστια μάχη εναντίον του πραξικοπήματος των ολιγαρχών της Ευρώπης. Και μόνο γι’ αυτό αξίζει τον σεβασμό μας». Αυτό διαβάζουμε από τα ξημερώματα της Δευτέρας στα social media και αυτό θα ακούμε για καιρό από τους θαυμαστές τού κ. Τσίπρα που θέλουν να πλύνουν με τα δάκρυα της συγκίνησής τους το μπαρουτοκαπνισμένο πρόσωπο του ηρωικού Ηγέτη. 
Όμως ποιο ακριβώς είναι το κέρδος από αυτή τη νίκη της επανάστασης εναντίον των ολιγαρχών της ευρωζώνης; Ξεκάθαρο! Είναι 86 δισ. ευρώ που θα επιστρέψουν πάλι στους πτωχούς ολιγάρχες δανειστές μας, θα στηρίξουν τους εξαθλιωμένους Έλληνες τραπεζίτες συν κάποια ΕΣΠΑ που θα μπουν στις τσέπες των ταλαιπωρημένων ντόπιων ολιγαρχών – εργολάβων δημοσίων έργων. Σε αντάλλαγμα, χάθηκε πλέον εντελώς το μέλλον ενός λαού και η εθνική κυριαρχία μιας χώρας, όμως έτσι είναι οι επαναστάσεις, οι μάχες και οι πόλεμοι. Το αποτέλεσμά τους έχει πολλές οπτικές γωνίες. 
Τα υπόλοιπα περί του ριζοσπαστισμού τα έχουμε πει πολλές φορές. Ούτε καν μπορούμε να γελάσουμε με αυτό το ανέκδοτο γιατί είναι πολύ πικρό. Μόνο που όσοι πανηγυρίζουν επειδή ο κ. Τσίπρας θυσιάστηκε για να μάθει όλος ο κόσμος ότι η ευρωζώνη είναι ξεκάθαρα μια οικονομική και πολιτική φασιστική ένωση, θα πρέπει να καταλάβουν ότι ο κ. Τσίπρας αυτό που έμαθε στον κόσμο είναι πώς οι λαοί δεν πρέπει και δε μπορούν να σηκώσουν κεφάλι απέναντι στους αφέντες. Μάθαμε και κάτι άλλο. Πως ό,τι εφιαλτικό δε μπορεί να το περάσει η Δεξιά σε ένα λαό το περνάει η «Αριστερά» με τις ψήφους της Δεξιάς και είναι βαφτισμένο «δίκαιο και φιλολαϊκό» βγαλμένο από μάχες και αγώνες.
Ο κ. Τσίπρας αποδεχόμενος την ταπείνωση του λαού που εκπροσωπεί έσπειρε την ηττοπάθεια σε κάθε λαό της Ευρώπης που σκεφτόταν να αντισταθεί στη γερμανική αυτοκρατορία. Είναι ένα πανευρωπαϊκό και πολύ χρήσιμο κατόρθωμα, το ομολογώ. Όπως είναι και το να μη ντρέπεσαι να γλείφεις εκεί που έφτυνες. Δηλαδή να δέχεσαι να σε υιοθετούν ο «Ολαντρέου» και ο «καλός μαθητής της Μέρκελ», όπως αποκαλούσε τον Ρέντσι ο κ. Τσίπρας κατά τη λαμπρή προϋπηρεσία του στην επαναστατική αντιπολίτευση. Καλοί άνθρωποι τώρα ο Ολάντ και ο Ρέντσι. Τόσο καλοί, όσο και οι καλοί μπάτσοι που σε παγιδεύουν μαζί με τους κακούς μπάτσους σε στημένο παιχνίδι.
Η μοίρα των λαών δε θ’ αλλάξει ποτέ γιατί πάντα θα μπαίνει μπροστά αυτός που έδωσε τα περισσότερα στ’ αφεντικά. Ένας πλειοδοτικός διαγωνισμός είναι οι εκλογές κι ελπίζω να μην το ξεχάσω ποτέ ξανά αυτό.

Πηγή: http://kartesios.com/?cat=28

Ανήμερα της Άλωσης της Βαστίλης...

- Μάτωσες...

- Ναι αλλά το πάλεψα!

Πάντα νιώθαμε μία αφελής παιδική υπερηφάνεια μετά από κάθε καβγά, όταν γνωρίζαμε πως είχαμε ρίξει κι εμείς μερικές κατραπακιές στους μεγαλύτερους του σχολείου που μας τσαμπουκαλευόντουσαν. Μπορεί καμιά φορά να τις τρώγαμε αλλά νιώθαμε περήφανοι που παλέψαμε με τον μάγκα του σχολείου και τον αντιμετωπίσαμε στα ίσια. Η ήττα και οι μώλωπες ήταν τα παράσημα της μάχης και ποτέ δεν χρησιμοποιούνταν ως αποδεικτικά στοιχεία της ήττας. Ήταν ένας τρόπος να κερδίσουμε την εκτίμηση και τον σεβασμό των συμμαθητών μας. Αντιθέτως πάντα υπήρχε ένας χλευασμός σε όποιον ήταν μόνο λόγια και μαγκιά αλλά τα παρατούσε χωρίς προσπάθεια ή έτρεχε κατευθείαν στη δασκάλα για να μας καρφώσει. 

Δε ξέρω κατά πόσο είναι εύστοχο το παραπάνω παράδειγμα. Όμως μου θυμίζει πολύ τη σημερινή κυβέρνηση και τον τρόπο που χειρίστηκε την κατάσταση. Λόγια προεκλογικά και μετεκλογικά που τα ακούμε τώρα και γελάμε από αγανάκτηση για το φτηνό της ξεπούλημα. Από την άλλη δε θέλω να πιστέψω στις θεωρίες περί απειλών και λοιπών σεναρίων που θα μπορούσαν να κάνουν λιγότερο επώδυνη την κατάσταση των τελευταίων ημερών. Προτιμώ τον ρεαλισμό όσο σκληρός κι αν είναι.

Από χθες το βράδυ ο ΣΥΡΙΖΑ τρώγεται με τις σάρκες του. Ο Βαρουφάκης προσπαθεί να εξιλεωθεί λέγοντας σε συνεντεύξεις του πως επεδίωκε το Grexit αλλά το Μέγαρο Μαξίμου δεν τον άφηνε κι έτσι παραιτήθηκε. Ίσως τα λόγια του να κρύβουν μία δόση αλήθειας αλλά δεν έχω το κουράγιο να το αναλύσω παραπάνω αυτό. Από την άλλη βλέπω τον Φίλη να αποκτά μία παλαιοκομματική πασοκική υπόσταση κι αυτό με εκνευρίζει απίστευτα. Ο Σκουρλέτης προειδοποιεί για επερχόμενες εκλογές. Ο Καμμένος καταριέται τα νέα μέτρα αλλά θα τα ψηφίσει για το καλό της καρέκλας του (ή της συγκυβέρνησης). Το χειρότερο όμως είναι πως επιδιώκουν να διώξουν την Κωνσταντοπούλου από την θέση της την ώρα που προσπαθεί να ολοκληρώσει την έρευνά της για το χρέος παρ' όλα τα δικαιώματα που έχει δώσει κατά καιρούς στο να την σχολιάζουν αρνητικά όλα τα μέσα μαζικής προπαγάνδας. 

Ως δια μαγείας, το ελληνικό κοινοβούλιο γύρισε πέντε χρόνια πίσω. Κι ενώ επικρατεί στην Ελλάδα ένα ύποπτο χάος που μπορεί να μας οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια, στην υπόλοιπη Ευρώπη πολλά κοινοβούλια δηλώνουν άρνηση στα απάνθρωπα μέτρα που αποφασίστηκαν χθες στις Βρυξέλλες. Όχι πως μας λυπήθηκαν. Ο καθένας κοιτάει τον κώλο του μέσα σ' αυτήν την νεοφασιστική οικονομική παρέα. Και ποιος θα αντισταθεί στις αντιδράσεις της Βρετανίας, τη στιγμή που σκέφτεται να υποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ανήμερα της Άλωσης της Βαστίλης, η σύγχρονη Ευρώπη περιφέρεται γυμνή και βιασμένη από βόρεια βάρβαρα φύλα. Το τρίπτυχο Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη δεν είναι τίποτα παραπάνω από τρεις λέξεις στις σελίδες ιστορικών τόμων. Οι αγώνες που δόθηκαν και δικαιώθηκαν, σήμερα έχουν διαλυθεί στη φθορά της μνήμης. 

Η Ελλάδα πουλήθηκε σε μία Ευρώπη που πέθανε από μία "Αριστερά" που μας πρόδωσε...

Η Ιστορία όμως συνεχίζει να γράφεται. Η επερχόμενη κατάρρευση δε ξέρουμε που θα μας οδηγήσει. Οφείλουμε να είμαστε σε μία εγρήγορση διότι οι καιροί είναι ύπουλοι και οι εξελίξεις ραγδαίες. Οπότε καλό είναι να αφήσουμε την απογοήτευση στην άκρη και να συνεχίσουμε την πορεία μας...

Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας...

Παράδοση άνευ όρων

Δειλία; 

Εσωτερική προδοσία; 

Λύγισμα στις απάνθρωπες κι εξωφρενικές απαιτήσεις των Γερμανών και των λοιπών δορυφόρων τους;

Πολλά ερωτήματα τριγυρνούν στο μυαλό μου από τη στιγμή που άκουσα πως η Ελλάδα ήρθε σε συμφωνία με την ευρωομάδα. 

Πως γίνεται ένας πρωθυπουργός, που έχει τη στήριξη ενός μεγάλου μέρους του λαού του να πηγαίνει στην Ευρώπη και να υπογράφει το χειρότερο μνημόνιο της Ιστορίας; Γιατί επέλεξε το πάση θυσία στο ευρώ, όταν όλος ο κόσμος βλέπει πως η ευρωζώνη έχει μετατραπεί σε μία νέοφασιστική οικονομική ομάδα και πως το κοινό νόμισμα όχι μόνο πεθαίνει, αλλά από σήμερα ξεκίνησε να βγάζει μέσα από τα σωθικά του τον πιο ανατριχιαστικό επιθανάτιο βρόγχο. 

Τι σκεφτόταν ο Τσίπρας όταν υπέγραφε τους νέους κανόνες. Με τι αέρα θα γυρίσει στην Αθήνα; Πως θα ξαναπερπατήσει ανάμεσα στον κόσμο; Τι δικαιολογίες θα μας πει; Τι θα πρωτοκάνει τώρα που το κόμμα του διαλύεται άναρχα και βίαια; 

Ο σεισμός της περασμένης εβδομάδας ήταν μεγάλος. Η Ευρώπη ακόμα κουνιέται και τα θεμέλιά της έχουν υποστεί σοβαρές κι ανεπανόρθωτες ρωγμές. Η κατάρρευσή της είναι θέμα χρόνου. Κι εμείς αντί να οργανωθούμε στην έκδοση ενός δικούς μας νομίσματος και στην πλεύση μιας εθνικής πορείας, επιλέξαμε να γκρεμιστούμε μαζί με τους "εταίρους" μας στο κενό που χάσκει κάτω από τα πόδια μας.

Όμως εγώ θα επιμείνω στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Μπορεί οι προκάτοχοί του να έμειναν στην Ιστορία ως οι σύγχρονοι προδότες του έθνους αλλά ο Αλέξης Τσίπρας θα μείνει ως ο δειλός στην πιο κρίσιμη ιστορική στιγμή της χώρας μας.

Οι εξελίξεις πλέον θα είναι ραγδαίες κι εμείς απλοί θεατές...

"Χαράζοντας" την μνήμη...

Μόνη μας πατρίδα είναι η μνήμη. Κι όταν θα 'χουμε χάσει τα πάντα, εκείνη είναι που θα μας δώσει δύναμη να σηκωθούμε ξανά στα πόδια μας και να πατήσουμε γερά. Άτυχοι όσοι δεν έχουν αναγνωρίσει την σημασία της και καταδικασμένοι όσοι φθονούν την δύναμή της. Μεγάλο σεβασμό όμως αποκτούν όσοι γίνονται φύλακές της κι άξιοι όσοι την μεταβιβάζουν στους συνανθρώπους τους.
Ο εικαστικός-χαράκτης Χρήστος Αγγελόπουλος είναι ένας απ' αυτούς τους ανθρώπους. Γνώστης της μνήμης και λάτρης της Ιστορίας, επέλεξε τη συγκεκριμένη θεματολογία στην διπλωματική του εργασία, στη Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας.
Τιμώντας τις ρίζες του από την Τζιά, δημιούργησε έναν εσωτερικό χώρο βασισμένο στη ξερολιθιά αυτού του τόπου. Την πιο απλοϊκή οικοδόμηση η οποία κέρδισε την αιωνιότητα χάρης στο μεράκι και την αγάπη ανθρώπων άλλων εποχών που έχτιζαν σπίτια με προσωπικότητες και με απώτερο σκοπό τη φροντίδα και την προστασία των οικογενειών τους.

Το γήινο χρώμα της ξερολιθιάς αναδεικνύει τη ζεστασιά της αιγαιοπελαγίτικης φιλοξενίας και παράλληλα λειτουργεί ως στερεό έδαφος στο οποίο θα πατήσουμε με ασφάλεια για να πορευτούμε προς το μέλλον. Εκτίμησα πολύ την επιλογή της Τζιά για αφετηρία αυτού του ταξιδιού. Η καταγωγή είναι δυνατό όπλο στην μοναχική πορεία της αυτογνωσίας και της συνύπαρξης με τους συνανθρώπους μας.
Έχοντας τα παραπάνω εφόδια, ο δημιουργός πορεύεται σε τρεις πόλεις που φέρουν μακρά και ιστορική μνήμη, την πόλη των Αθηνών, την Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη. Πάνω στο πολεοδομικό σχήμα των συγκεκριμένων πόλεων, χαράζει την μοναχική του πορεία, προσθέτει στίχους του Καβάφη και σκέψεις που το πρόσφερε το βιβλίο του Ι.Καλβίνο "Οι Αόρατες πόλεις" και σχηματίζει μορφές εννοιολογικές εμπνευσμένες από την ενέργεια αυτών των τόπων. Πάνω σ' αυτό ο Χρήστος Αγγελόπουλος αναφέρει πως αφέθηκε στην προτροπή του Καλβίνο, να έρθει σε επαφή με τις πόλεις ως ένας περιηγητής, και με ακονισμένες τις αισθήσεις να τις αναγνώσει σαν ένα βιβλίο.
Όλα αυτά δημιουργούν έναν νέο κώδικα επικοινωνίας, μία νέα γλώσσα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν, θέτοντας έτσι τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον.
Με τη βοήθεια της μνήμης και της γνώσης, το μέλλον φαντάζει πιο φωτεινό κι αισιόδοξο. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν η επιλογή του μπλε και του γαλάζιου σε λευκό φόντο για να προσδιοριστεί η συγκεκριμένη αισιοδοξία.

Αυτό που με εντυπωσίασε στη δουλειά του Χρήστου Αγγελόπουλου ήταν ο νέος τρόπος έκφρασης που επινόησε, αυτός της ψυχογεωγραφίας. Κατάφερε να προσεγγίσει τις αντιδράσεις των πέντε αισθήσεων μέσα σε κλειστούς χώρους αλλά και σε ανοιχτές πόλεις. Αυτό όμως που με άγγιξε ακόμα πιο πολύ είναι η ποίησή του. 

Αγραυλος 

Μονοπάτια χαραγμένα στ' όνειρο

κι ανάσα βαθαίνει.

Ξάφνου το βλέμμα γίνεται πατρίδα

λέξεις σμιλεμένες από

πόνο και

δάκρυ.

Λέξεις που στεγάζουν ίχνη ενός κόσμους

νοτισμένου από

σκιές

Η πόρτα μισάνοιχτη,

βελούδινο σκοτάδι,

με τυλίγει.

Τοίχοι ορθώνονται,

στέκουν και ψιθυρίζουν,

προσευχές,

λυγμούς,

γέλια.

Ώχρες αγκαλιασμένες με καμπύλες,

σε χορό εκστατικό.

Ψίθυροι σοβά φανερώνουν,

μορφές αγαπημένες.

Χρόνια που εισβάλλουν,

στιγμές που πιάνονται,

στον ιστό της επιθυμίας.

Βήματα βροντερά, 

βήματα απαλά, που θάλλουν στο σκοτάδι, 

φουντώνουν σαν θυμάρι στη γωνιά. 

Βλέμματα που κλείστηκαν πίσω απ' τα τζάμια,

βλέμματα που πέταξαν σαν ταξιδιάρικα πουλιά.

Σκοντάφτω σ' ένα πεσμένο ρήμα,

κείτεται το ρήμα

θέλω,

ξεραμένες κηλίδες γραμμάτων. 

Αύρα λιβανιού μουσκεύει,

τα χείλη μου, 

γίνομαι δάκρυ που κυλάει,

στο λουλακί ταβάνι.

Ολόγυρα σάρκα, 

πληγωμένη,

από αδέσποτα επίθετα.

Ανοίγω τη χούφτα μου, 

ξεπηδά ταπεινοσύνη.

Η γεωμετρία του δωματίου στενεύει,

ο χώρος με διαπερνά.

Σκύβω,

σκάβω το χώμα,

στο διάδρομο.

Η φλόγα αναδύεται,

παλεύει με τη σκιά, γλύφοντας ηδονικά

τους πέτρινους τοίχους.

Το φως από την πόρτα,

με τραβά

απ' το γιακά,

ρίχνοντάς με, στην αγκαλιά της Μνημοσύνης.

Χρήστος Αγγελόπουλος

Σύγχυση...

Σύγχυση, καχυποψία, προδοσία. Ένα μπέρδεμα σκέψεων μέσα στο μυαλό μου. Ένα κουβάρι αναπάντητων ερωτημάτων. Όχι μόνο δε μπορώ να βρω το τέλος του νήματος, αλλά και την αρχή του, η οποία χάνεται μέσα σε χιλιάδες κόμπους.
Έτσι νιώθω μετά τη ψήφιση των νέων μέτρων από την κυβέρνηση με την πανηγυρική συνεργασία των μνημονιακών κομμάτων.
Η ουτοπία έφυγε χιλιόμετρα μακριά, κι εγώ σαν μαλάκας στέκομαι στη μέση του πουθενά σαστισμένος, πληγωμένος και θυμωμένος. Μόνος σε μία πλατεία που μια βδομάδα πριν είχε βουλιάξει από εκατοντάδες χιλιάδες φωνές που εκτόξευαν ψηλά στον αττικό ουρανό ένα αξιοπρεπέστατο "Όχι".
Το δημοψήφισμα, ο ειλικρινής λόγος στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, οι αντιμνημονιακές στάσεις των "αριστερών". Όλα αυτά φαίνονται μακρινά και θολά.
Μπορεί η καθημερινότητα να παραμένει για λίγα ακόμα χρόνια στάσιμη, δέσμια των νέων σκληρών μέτρων λιτότητας. Όμως η ζωή συνεχίζεται.
Η σύγχυση θα φέρει προβληματισμό.
Ο προβληματισμός θα φέρει δημιουργία.
Η δημιουργία θα φέρει μία νέα ζωή...
Πορευόμαστε... 

Στη μπάνκα...

Κι ας μην αγγίξαμε τράπουλα σε μεγάλα παιχνίδια. 

Κι ας μην πετάξαμε ζάρια, ντυμένοι με ακριβά κουστούμια και φορέματα. 

Κι ας μην ποντάραμε σε ρουλέτες στημένες πάνω σε παχιά χαλιά. 

Αν και ποτέ δεν είχαμε πολλά να χάσουμε, χαμένοι βγήκαμε εντελώς. 

Τα χέρια άλλων έπαιζαν εμάς. 

Δεν ήμασταν παίκτες. 

Οι μάρκες πάνω στην τσόχα ήμασταν. 

Μια ζωή στα χέρια άλλων. 

Στη μπάνκα οι ζωές μας. 

Πάντα στα χέρια των υποσχόμενων ανιδιοτελώς.

Πηγή: Καρτέσιος

Η δική μας έξοδος

του Γιώργου Σαράτση

Διανύουμε τις πρώτες ζεστές ημέρες του Ιούλη. Κάποια πρωινά, το φως του ήλιου είναι τόσο έντονο που με δυσκολία μπορείς να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά. Τα αφόρητα απ’ την κάψα μεσημέρια διαδέχονται την κατευναστική δροσιά της νύχτας. Πόσα και πόσα δεν έχουν γραφτεί για την ομορφιά του ελληνικού καλοκαιριού. Ακόμα κι η περιβόητη Ευρώπη, η κόρη του Αγήνορα και της Τηλέφασσας, καλοκαίρι φαίνεται να συνάντησε τον μεταμορφωμένο σε ταύρο Δία, απολαμβάνοντας την βόλτα της στην ελληνική εξοχή.
Δεν ξέρω τι συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά πάνε πέντε σχεδόν χρόνια που οι εποχές γλιστρούν μέσα απ’ τα χέρια μας χωρίς να τις γευόμαστε. Λες και ηττηθήκαμε από την λαίλαπα της πολιτικής ασχήμιας και θεωρήσαμε ουσιώδη τα ανούσια και σημαντικά τα ασήμαντα. Ζαλισμένοι από σενάρια καταστροφής, το ενδιαφέρον μας στράφηκε στην κακεντρέχεια των διεθνών καταπιεστών, περιορίζοντας την έφεσή μας στην ομορφιά της ζωής.
Οι οθόνες κατακλείστηκαν από δύσμορφα πρόσωπα εκπροσώπων των ευρωπαϊκών κρατών που συνεδριάζουν για το μέλλον μας. Οι περισσότεροι μοιάζουν άνθρωποι αποκομμένοι απ’ τη ζωή, άψυχοι, σα να γεννήθηκαν γέροι μαζί με τα καθωσπρέπει ρούχα τους και τα χοντρά γυαλιά τους. Κι αναρωτιέμαι, ποιος τους διόρισε όλους αυτούς και τους έδωσε το δικαίωμα να καθορίζουν τις τύχες μας; Και για να μιλήσω πιο ανθρώπινα, ποιος από τους ευρωπαίους εταίρους μοιάζει να έχει νιώσει τον έρωτα, την ομορφιά των εποχών ή τις εσώτερες “διαπραγματεύσεις” των συναισθημάτων του;
Η Ευρώπη πάρθηκε μία φορά και προσφέρθηκε από τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων πρωτίστως στους Έλληνες. Στο χέρι μας είναι να αντισταθούμε στον βίαιο εκπατρισμό της. Η δική μας έξοδος μπορεί να μην είναι από το ευρώ και την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, αλλά θα είναι σίγουρα από την κλειστοφοβία που προσπαθεί εντέχνως εδώ και χρόνια να μας επιβάλει η κακή, ψυχρή κι ανάποδη νοοτροπία των βορείων. Η υπεραξία αυτού του τόπου παραμένει η ομορφιά των εποχών και η ανάγκη μας να την ζήσουμε μέχρι τέλους. Ο δικός μας πλούτος δεν προσμετράται με χρηματοπιστωτικές μονάδες, στατιστικά νούμερα και grexits. Ο πλούτος μας εδράζει στην καρδιά μας και αντικατοπτρίζεται που και που στα μάτια μας και στο χαμόγελό μας!

Πηγή: Αποτύπωμα

Ζούμε υστερικές στιγμές...

Κουράστηκα. Νιώθω τα μάτια μου βαριά, να προσπαθούν να μείνουν με το ζόρι ανοιχτά. Πέντε χρόνια μιζέριας, φόβου και καταπίεσης βγαίνουν με ορμή από μέσα μου, διότι το βάρος τους στην πλάτη μου είχε γίνει δυσβάσταχτο. Γι' αυτό κι ο ενθουσιασμός του περασμένου Γενάρη ήταν έντονος. Η πολυπόθητη αλλαγή. Μία αλλαγή που σκόνταψε στη πορεία...
Δυστυχώς όμως η πολυπόθητη ουτοπία βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά. Όσο κι αν θέλει ένας λαός να την προσεγγίσει, τόσο θα προσπαθούν κάποια συμφέροντα να τον κρατήσουν μακριά της. Το ζούμε αυτό τις τελευταίες μέρες. Η σύγχρονη Ευρώπη έδειξε την αντιδημοκρατική κι αντιλαϊκή της φύση. Το συμφέρον δείχνει να επικρατεί εις βάρος του κοινού καλού και των ονείρων μας. Κι αυτό πετυχαίνεται με το να στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλον...
Είναι μεγάλη η δυστυχία να το βιώνει κάποιος αυτό. Με πονάει το ότι ζω μία νέα διχόνοια. Μία διχόνοια παρόμοια μ' εκείνες του παρελθόντος που είχα μέχρι σήμερα συναντήσει σε ταινίες (π.χ. Οι Γερμανοί ξανάρχονται) και σε ιστορικά βιβλία. Διχόνοιες που μου προκαλούσαν ανατριχίλα για το μίσος που υπήρχε πάντα μεταξύ μας. Σε όλες αυτές τις εμφύλιες συρράξεις επικρατούσαν αυτοί που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των "εξωτερικών δυνάμεων". Πάντα αυτοί κέρδιζαν...
Πολύ φοβάμαι πως αυτοί θα κερδίσουν κι αυτή τη φορά. Μη με θεωρήσετε ηττοπαθή. Μισώ την ήττα. Όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν είμαι και ρεαλιστής. Εξάλλου τα συμφέροντα που παίζονται είναι μεγάλα. Τα τηλεοπτικά κανάλια είναι δικά τους πειθήνια όργανα προπαγάνδας. Οι τράπεζες λειτούργησαν σαν μία σκανδάλη που έσπειρε τον πανικό. Οι εγχώριοι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής εξοντωτικής πολιτικής λιτότητας, φθηνές μαριονέτες των "δανειστών", κατάφεραν να σπείρουν την σύγχυση και το χάος...
Από την άλλη υπάρχει ένας λαός κουρασμένος, εξαντλημένος, ταπεινωμένος, χορτασμένος από παραπληροφόρηση κι επικίνδυνος μέσα στην άγνοιά του. Ξέσπασε. Και τότε άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και η οργή που κόχλαζε όλα αυτά τα χρόνια μέσα του, ξεχύθηκε ολόγυρά του, με αποδέκτη τον ίδιο του τον εαυτό. Εξάλλου στη φύση μας είναι ο αλληλοσπαραγμός...
Από την αρχή δε θέλησα να μπω σ' αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι.
Βαρέθηκα τις αλληλοκατηγορίες.
Βαρέθηκα τις ανανεωμένες προτάσεις.
Βαρέθηκα τις απειλές των "δανειστών".
Βαρέθηκα την ύπουλη αντιπολίτευση.
Βαρέθηκα την ειρωνεία και τις φωνές...
Το μίσος μας έχει τυφλώσει κι έχει υποβαθμίσει το νόημα και την αξία της ζωής. Μιας λανθάνουσας ζωής που μας είχε σερβιριστεί όλα αυτά τα χρόνια. Μίας ζωής υλιστικής, ψεύτικης και σάπιας.
Η ζωή αγαπητοί μου, είναι πέρα από τα λεφτά, βρίσκεται έξω από τα supermarket, και δεν έχει ανάγκη τα ΑΤΜ. Η ζωή είναι μοναδική κι άναρχη. Η ζωή κυλάει μέσα από τα χέρια μας την ώρα που εμείς καθόμαστε αποβλακωμένοι μπροστά στις οθόνες. Η ζωή πλάθεται μέσα στον προσωπικό μας μικρόκοσμο.
Σιχάθηκα πολλά αυτές τις μέρες. Σιχάθηκα τους παπαγάλους και τους είρωνες. Σιχάθηκα τις αναποτελεσματικές προσπάθειες για λίγη αξιοπρέπεια. Σιχάθηκα την τηλεόραση, η οποία μένει ερμητικά κλειστή βδομάδες τώρα. Και θα παραμείνει κλειστή.
Η απόφασή μου για την Κυριακή είναι συνειδητοποιημένη κι έχει παρθεί από καιρό.
Δε θα πέσω όμως στην παγίδα να τσακωθώ με κανέναν. Ούτε έχω όρεξη να ανταλλάξω κατηγορίες και βρισιές. Τις επόμενες μέρες θέλω να τις περάσω με φίλους έξω στους δρόμους, στα κουτούκια, στα πεζοδρόμια και σε χώρους ανοιχτούς κι ελεύθερους, διότι η ζωή βρίσκεται εκεί...
Μέχρι τότε απολαύστε τις υστερικές στιγμές που ζούμε σαν λαός...