Κάθε φορά που προγραμματίζω κάποια επίσκεψη στον τόπο μου, ένα σκίρτημα ξυπνάει μέσα μου και φουντώνει όσο ζυγώνουν οι μέρες της φυγής.
Συναισθήματα από τα παιδικά μου χρόνια, πρόσωπα που μου φέρνουν μνήμες του παρελθόντος και τοπία που μου προκαλούν ένα γλυκό πόνο στην καρδιά κάφε φορα που τ' αντικρίζω.
Ο τόπος μου αρχίζει να με πονάει όλο και περισσότερο. Το μόνο φάρμακο αυτού του νόστου είναι η επιστροφή. Μετά από χρόνια έχω συνειδητοποιήσει πως αυτή είναι η μοναδική λύση.
Δύσκολο να υλοποιηθεί όμως. Η επαγγελματική ανασφάλεια, η ατολμεία να παρθούν ριζικές αποφάσεις, ο φόβος προς κάτι καινούργιο.
Δε ξέρω πόσο ακόμη θα καθυστερώ αυτήν την οριστική φυγή. Ξέρω όμως πως μέχρι τότε η αγκαλιά της θάλασσας πάντα θα περιμένει να χαθώ μέσα τους. Στο μοναδικό καταφύγιο όπου σκοτούρες, άγχη και στεναχώριες μένουν πίσω.
Σ' αυτήν την αγκαλιά τρέχω να κρυφτώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου