Τα λέμε του χρόνου...

Καλή συνέχεια στο υπόλοιπο των γιορτών σας. Επιστροφή στο ιστολόγιο με νέες εμπειρίες και εικόνες από τη νέα χρονιά.

Οι θαυματοποιοί δεν επιβιώνουν

Πολλές φορές ακούμε την εξής φράση: "Μία εικόνα χίλιες λέξεις". Μία φράση που καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να χρησιμοποιήσει ο Sylvain Chomet στη νέα του ταινία "Ο θαυματοποιός".
Όσοι είδατε το Τρίο του Μπέλβιλ και ενθουσιαστήκατε, με την νέα του ταινία σίγουρα θα συγκινηθείτε.
Μία ιστορία βουβή η οποία όμως κρύβει πολλές λέξεις, υπέροχους διαλόγους και μία γραμμένη κάρτα προς το τέλος της ταινίας που δείχνει όλη την αλήθεια και την σκληρότητα του σημερινού κόσμου.
Η εικόνα φανταστική και καθαρή. Σε ταξιδεύει από το Παρίσι στο Λονδίνο και από την γη των Χάιλάντερς στο Εδιμβούργο. Σε γνωρίζει ανθρώπους ζεστούς και φιλόξενους οι οποίοι ζουν στα παγωμένα βουνά και ανθρώπους ψυχρούς και κενούς που προσπαθούν να επιβιώσουν στη ζούγκλα των πόλεων. Μας φέρνει σε επαφή με τον κόσμο του θεάματος μιάς άλλης εποχής, στο τέλος αυτής της εποχής. Ένας ηλικιωμένος μάγος, ένας αυτόχειρας κλόουν, τρείς τρελοί ζογκλέρ και ένας χαμογελαστός μίμος συνθέτουν μιά μικρή κοινωνία που προσπαθεί να επιβιώσει σε μία κοινωνία που έρχεται σιγά σιγά σε επαφή με το σινεμά και τους ροκ σταρ.
Η μουσική είναι καταπληκτική. Δένει απίστευτα τόσο με την ταινία όσο και με την ψυχοσύνθεση των προσώπων. Τα συναισθήματα των ηρώων περνάνε με μεγάλη επιτυχία στους θεατές μέσω των υπέροχο κομματιών με πιάνο και βιολί.
Η ταινία είναι σκληρή μα πάνω απ' όλα αληθινή.
Αξίζει να την δουν όλοι γιατί δείχνει πως η μαγεία δε πουλιέται. Δεν επιβιώνει με το χρήμα, αλλά με την πίστη.
Όσοι πιστεύουν και αγαπούν την μαγεία την έχουν ακόμα και στις μέρες μας μέσα τους...
Από μένα έχει πέντε αστεράκια άνετα... *****

Η 666η ανάρτησή μου

Επιτέλους έφτασα και σε αυτόν τον αριθμό...

Το τέλος της χριστουγεννιάτικης αθωότητας

Οι αναμνήσεις μου από τα κάλαντα των Χριστουγέννων είναι γεμάτες εκπλήξεις, προσδοκίες και χαρά. Εκπλήξεις κάθε φορά που μας δίνανε ένα καλό χατζιλίκι (κυρίως οι ηλικιωμένοι άνθρωποι), προσδοκίες γιατί κάθε φορά θέλαμε να φτάσουμε σε ένα χρηματικό ποσό που θα μας βοηθούσε να πάρουμε το παιχνίδι που θέλαμε και χαρά όταν τα καταφέρναμε και τρέχαμε πρώτα σε ένα σπίτι για να μοιραστούμε το ποσό και μετά να κατεβούμε στην αγορά για να πάρουμε αυτά που θέλαμε. Πάντα εγώ κρατούσα τα χαρτονομίσματα ενώ ο "συνάδελφός" μου ξεχείλωνε την μπανάνα του με κέρματα. Από το βάρος πάντα έμενε πίσω και άκουγα τα κουδουνίσματά τους. Όμως ήταν ένα βάρος χαράς. Όσο πιο βαρύ ήταν το τσαντάκι τόσο πιο κοντά φτάναμε στον στόχο μας. Κυκλοφορούσαμε ελεύθερα από το πρωί σε όλη την πόλη του νησιού. Φυσικά ορισμένες περιοχές και ενορίες ενισχύανε τα δικά τους παιδιά. Όμως ευτυχώς όλοι κάπου ανήκαμε και όσο μας βαστούσαν τα πόδια μας και τα κουράγια μας συνεχίζαμε και απομακρυνόμασταν όλο και περισσότερο από τα μέρη μας.
Φυσικά είχαμε συσχετίσει τα κάλαντα με το χρήμα, αν καλοσκεφτούμε πως παλιότερα τα παιδιά τα κερνούσαν με γλυκά και πορτοκαλάδες. Όμως εμείς μαζεύαμε τα λεφτά για να πάρουμε ένα δώρο για τον εαυτό μας. Βγάζαμε το πρώτο μας μεροκάματο. Δεν είχαμε την ντροπή της ιδέας πως μπορεί να ζητιανεύουμε. Είμασταν με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Ένα χαμόγελο αγνό και πάνω απ' όλα παιδικό.
Κάτι που δε βλέπω πια στις μέρες μας. Κυριώς στην Αθήνα. Βλέπω στο μετρό να μπαίνουν παιδάκια, ντυμένα άγιοι βασίλιδες, να χτυπάνε άγαρμπα τα τριγωνάκια τους, να κοιτάνε στο πουθενά, να μη χαμογελάνε καν, να μη ξέρουν τα λόγια τους. Νομίζω πως πλέον με αυτές τις εικόνες χάσαμε το νόημα αυτών των τραγουδιών. Βλέπουμε τη μιζέρια των ημερών, το ψέμα αυτών των γιορτών, την μοναξιά των ανθρώπων που γίνονται εντονότερες αυτές τις ανούσιες μέρες.
Δε χρειάζεται να χουμε Χριστούγεννα, Πάσχα και άλλες γιορτές για να γίνουμε πιο ανθρώπινοι και πιο στοργικοί και αγαπημένοι με τους δικούς μας. Αυτό είναι προσποίηση. Αυτό είναι ψέμα. Πρέπει να χουμε κάθε μέρα γιορτή. Να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή με την σκέψη πως αύριο μπορεί να μη ζούμε. Ας απολαύσουμε την αποψινή βραδιά (διότι έτσι επιβάλλει η παράδοση) αλλά ας απολαύσουμε και τις άλλες μέρες. Ας κάνουμε δώρα σε ανύποπτες στιγμές. Όχι σε καθορισμένες ημερομηνίες. Ας πούμε το σ' αγαπώ και ας ευχηθούμε υγεία και χαρά κάθε φορά που μιλάμε με κάποιον άνθρωπο και όχι την ώρα που τσουγκρίζουμε ποτήρια και παίρνουμε τηλέφωνα.
Τα Χριστούγεννα πλεον δείχνουν το τέλος της αθωότητας των ανθρωπίνων σχέσεων.
Καλές γιορτές.

Χριστούγεννα στο φυλάκειο 2007

Γιορτή οικογενειακή μα πάνω απ' όλα χριστιανική. Ότι καλύτερο λοιπόν να την περνάς στο φυλάκειο μιάς και ο στρατός είναι μία οικογένεια η οποία υπερασπίζεται εκτός από τα σύνορα και την πίστη μας...
Μία από τις μέρες των Χριστουγέννων θα δεχόμασταν επίσκεψη από τον τότε ταξίαρχο και τον μητροπολίτη του νησιού.
Είχαμε στηθεί όλοι έξω στον προαύλιο χώρο του φυλακείου και τους περιμέναμε. Είχε πολύ κρύο. Τρέμανε τα πόδια μου ενώ το χέρι μου πάνω στην παγωμένη μεταλλική κάννη είχε γίνει μπλε. Μιας και είχαν αργήσει ο λοχαγός μας λυπήθηκε. Πρότινε να μπούμε μέσα στο κτίριο και όταν έρθουν θα βγούμε έξω. Φυσικά θα μας ενημερώσει η πύλη γι' αυτό.
Ο ταξίαρχος έφτασε αλλά μας έπιασε στον ύπνο. Όταν το τζιπ πάρκαρε εμείς τρέχαμε πανικόβλητοι να πάρουμε θέση. Ο ταξίαρχος γέλασε και αναγνωρίζοντας το κρύο και τις λοιπές συνθήκες που επικρατούσαν εκεί πάνω δε ζήτησε τα τυπικά "παρουσιάστε" κτλ. Επίσης πήρε τηλέφωνο τον μητροπολίτη να δει αν αργεί. Ο εκπρόσωπος του θεού και της εκκλησίας δε φωτίστηκε ιδιαίτερα με αποτέλεσμα να χει φτάσει σε άλλο φυλάκειο προκαλώντας τον πανικό εκεί. Μόλις ενημερώθηκε καλύτερα για τον προορισμό του ανέφερε πως σε λίγα λεπτά θα ναι εκεί. Ο ταξίαρχος τον ρώτησε αν μπορούν οι στρατιώτες να πάνε μέσα για να ζεσταθούν. Όλοι χαρούμενοι που θα μπούμε στα ζεστά περιμέναμε την απάντηση.
"Όχι! Θα με περιμένετε έξω! Αναμένω τις τιμές που μου αναλογούν!"
Αναγκαστικά περιμέναμε όλοι έξω. Ο ταξίαρχος μας έπιασε την κουβέντα. Μας ρώτησε για μας, τις σπουδές μας, τους εορταστικούς προορισμούς μας και διάφορα άλλα προσπαθώντας να δείξει ένα φιλικό πρόσωπο και να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε το κρύο. Εκτίμησα πολύ την προσπάθειά του και πάνω απ' όλα την ειλικρίνιά του.
Σε λίγο έφτασε ο μητροπολίτης.
"Λόχος! Προσοχή!"
"Επ ώμου άρμ...."
"Παρουσιάστε άρμ..."
Με το ζόρι κρατούσαμε το όπλο. Ο μητροπολίτης μαζί με έναν βουλευτή βγήκαν, χαιρέτησαν τον ταξίαρχο και τον λοχαγό μας και κινήθηκε προς το μέρος μας. Με ένα αυστηρό βλέμμα μας "ευλόγησε" και αφού μπήκε μέσα και κάθησε μας έδωσε την άδεια να μπούμε και μεις.
Φυσικά ακολούθησαν τα τυπικά. Είπαμε τα κάλαντα, ακούσαμε αυτά που ήθελε να μας πει ο μητροπολίτης και ο ταξίαρχος. Όλοι περιμέναμε να φύγουν για να πιούμε λίγο κονιάκ και να ζεσταθούμε.
Δε θα ξεχάσω όμως ένα κομμάτι του κενού λόγου του μητροπολίτη. Καθώς μιλούσε και μένα το μυαλό μου ταξίδευε αλλού, μία φράση με χτύπησε άσχημα και με ταρακούνησε. Κάτι έλεγε αλλά θυμάμαι αυτή την φράση:
"... όταν ήμου αξιωματικός στην Κομοτηνή είχαμε ένα διοικητή, τον Παπαδόπουλο. Όχι τον επαναστάτη..."
Εκεί τελείωσαν όλα. Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα παραπάνω. Ήμουν στη φωλιά του κούκου και είχα έναν ακροδεξιό μπροστά μου ο οποίος είχε το θράσος να αποκαλέσει επαναστάτη κάποιον που έχει καταδικαστεί εδώ και τρείς δεκαετίες. Και τον έχουμε σε αυτό το αξίωμα τώρα. Και του δίνουμε το χέρι. Και τον βλέπουμε στα κανάλια.
Ο ταξίαρχος δίπλα του γέλασε αμήχανα. Όσο για τον βουλευτή μάλλον ακόμα αναρωτίεται για ποιόν επαναστάτη ο μητροπολίτης μιλούσε.
Τώρα θα μου πείτε για ποιό λόγο σας λέω αυτήν την ιστορία.
Θέλω να δείξω το πόσο κενοί, επικίνδυνοι και κακοί είναι κάποιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που από μόνοι τους δηλώνουν πως είναι εκπρόσωποι του θεού. Άνθρωποι που αντί να δείξουν την αγάπη και την ισότητα, κυνηγάνε την εξουσία και την επισημότητα της ανωτερότητάς τους.
"Να με περιμένετε έξω στο κρύο", το ζήτησε ένας ιερέας όχι ένας στρατιωτικός.
Και όλα αυτά μία περίοδο ειρήνης, γαλήνης και χαράς για την οικογένεια και την θρησκεία δέχεσαι από ένα θρησκευτικό πρόσωπο τόσο άσχημη συμπεριφορά.
Ήταν η χειρότερη χριστουγεννιάτικη στιγμή της ζωής μου. Και σ' αυτό δεν έφταιγε ο στρατός...

Ευχαριστώ τα Μ.Μ.Μ.

...που με τη στάση τους απέναντί μου, με βοήθησαν να καταλάβω πως η Αθήνα περπατιέται...
Με την φωτογραφία τιμάω την ξεχασμένη στάση Βικτωρία...

Για όσους έχουμε ξεχάσει τα παιδικά μας Χριστούγεννα

Ξεκινάνε επιτέλους οι εορταστικές βδομάδες. Δυστυχώς όμως η κατάσταση που επικρατεί δε βοηθάει καθόλου στο να αναβιώσουμε τις όμορφες παιδικές μας στιγμές που μετρούσαμε μέρα μέρα την αντίστροφη μέτρηση για αυτές τις οικογενειακές μέρες. Φυσικά η χαρά που επικρατούσε τότε ήταν ουτοπική μιάς και σαν παιδιά που είμασταν δε γνωρίζαμε προβλήματα και δύσκολες καταστάσεις. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν το τι δώρο θα βρούμε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Πόσες φορές κοιτούσα τις σακούλες και τα κουτιά κάτω από το δέντρο και περίμενα σαν τρελός την 25η Δεκεμβρίου για να τα ανοίξω. Ευτυχώς οι δικοί μου ήξεραν από πριν τι θέλω γι' αυτό και δε με είχαν απογοητεύσει ποτέ στις χριστουγεννιάτικες προσδοκίες μου.
Τι συμβαίνει όμως όταν το δώρο δεν είναι όμορφο; Συνήθως τα παιδιά δείχνουν εντονότερα την δυσαρέσκειά τους απ' ότι οι μεγάλοι. Δυστυχώς όμως αυτή η ειλικρίνια χάνετε όσο μεγαλώνουμε.
Από την μεριά μου μέσα από το σημερινό παιδικό μουσικό κομμάτι σας εύχομαι Καλά Χριστούγεννα.

Παρουσίαση βιβλίου

Την Δευτέρα το απόγευμα θα παρουσιάσει ο Πάγκαλος το νέο του βιβλίο με τίτλο "Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη" (δε θυμάμαι καλά τον τίτλο και φυσικά δε με νοιάζει κιόλας). Όμως πρέπει να πάμε όλοι στην παρουσίαση να τον "ακούσουμε" και μετά να μας ακούσει και ο ίδιος. Δυστυχώς η εφημερίδα metro δεν αναφέρει το χώρο που θα πραγματοποιηθεί το γεγονός αυτό αλλά ως τότε θα μάθουμε.

Ας είμαστε όλοι εκεί...

Ας τα πάρουμε με την σειρά

Συγχαρητήρια καραγκιόζη Σόμπολε... Είσαι ανίκανος και επικίνδυνος. Τσιράκι των αρχών. Μετά τα γεγονότα του Μαΐου όπου τότε ο ΣΚΑΪ (και με μεγάλη μαγκιά) είχε σπάσει την απεργία των δημοσιογράφων για να μεταδώσει τα γεγονότα της Αθήνας και τον θάνατο των τριών συνανθρώπων μας, είχε ειπωθεί πως θα ρυθμίζεται το πρόγραμμα ώστε οι δημοσιογράφοι να μην απεργούν τέτοιες μέρες και να ενημερώνουν τον κόσμο για τα γεγονότα του κέντρου. Εσύ πράσινε απατεώνα για μία ακόμη φορά φίμωσες τα κανάλια με αποτέλεσμα να ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις της χώρας μας μέσα από ξένα site. Ντροπή σου καραγκιόζη. Και συνεχίζω...

Ο πρώην υπουργός της Νέας Δημοκρατίας κ. Χατζιδάκις ίσως να μην ήταν από τους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης της Ελλάδος. Όμως ένιωσε την οργή του κόσμου. Τόσο η φωτογραφία εδώ όσο και το βίντεο που απέσπασα από το ιστολόγιο του Trelokouneli δείχνουν την οργή του κόσμου. Δυστυχώς στη θέση του Χατζιδάκι αλλά και του Κακλαμάνη παλιότερα δε βρίσκονται τα αρχιλαμόγια Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης, Τσοχατζόπουλος αλλά και ο παλιομ.... Πάγκαλος. Μάγκες είστε τελειωμένοι. Η φωτογραφία του κ. Χατζιδάκι τα λέει όλα. Εγώ δε χρειάζεται να αναφέρω κάτι παραπάνω. Το πως κατάφερε και έπεσε στα χέρια του λαού ο συγκεκριμένος πολιτικός με τόση αστυνόμευση δε μπορώ να καταλάβω. Όμως μπορώ να το εξηγήσω. Οργή και πάλι οργή... Οι μέρες αφθονίας σας είναι μετρημένες. Όσα φάγατε φάγατε. Τελειώσατε.
Παπανδρέου μας πούλησες. Απέδειξες πως τσάμπα σοσιαλιστής είσαι εφαρμόζοντας χουντικά μέτρα τόσο με την αστυνομία όσο με το τσιράκι σου τον Σόμπολο που βούλωσε σήμερα τα κανάλια...
'Ομως ευτυχώς που υπάρχουν τα μπλογκς και έχουν ακόμα την ελευθερία να μιλάνε και να δείχνουν την αλήθεια.

Η πτώση

Καιρό τώρα ακούγεται πως οι επόμενες χώρες που θα ακολουθήσουν την πορεία της Ελλάδας είναι η Ισπανία και η Πορτογαλία. Φυσικά αυτές οι δύο χώρες δεν είναι εύκολα θύματα και ακόμα αντιστέκονται σε αυτήν την προοπτική. Μάλλον εκεί σέβονται οι αρχές τους κατοίκους και τους ψηφοφόρους τους. Δε γίνονται κατευθείαν τα πειραματόζωο για να αποκαλούνται μετά καλά παιδιά των μεγάλων δυνάμεων όπως συμβαίνει εδώ. Όμως πλέον μπαίνει και το Βέλγιο σε αυτή τη πορεία. Η χώρα αυτή έχει περισσότερες πιθανότητες να μπει πιο γρήγορα μέσα από τις άλλες της Ιβηρικής χερσονήσου εξαιτίας εσωτερικών προβλημάτων. Αν συμβεί αυτό τελικά θα είναι μεγαλύτερο πλήγμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση απ' ότι ήταν η ένταξη της Ελλάδος στον μηχανισμό αυτό. Ο λόγος; Μα επειδή στο Βέλγιο βρίσκεται η πρωτεύουσα της Ε.Ε.

20 χρόνια μετά την πτώση του ανατολικού μπλόκ ήρθε και η σειρά να πέσει και ο δυτικός πολιτισμός. Το κακό στην όλη υπόθεση είναι πως δεν έχεις πια προορισμούς για να αποφύγεις όλη αυτή τη μιζέρια. Οι εικόνες που βλέπαμε στην Ελλάδα τον Μάιο πλέον συμβαίνουν συχνότερα στις υπόλοιπες χώρες, κυρίως στην Αγγλία με τους φοιτητές. Όμως και χθες είχαμε παρόμοιες καταστάσεις στην Ιταλία. Αύριο θα έχουμε ξανά στην Γαλλία και πάει λέγοντας.

Βλέποντας αυτές τις εικόνες τις κολλάω την μία δίπλα στην άλλη και αυτό που βλέπω είναι ένα καζάνι. Θα μου πείτε πως το λέω καιρό τώρα. Ναι είναι αλήθεια. Το έλεγα τόσο καιρό για την Ελλάδα. Όμως όπως έχω ξαναγράψει μας θεωρώ πολύ βολεμένους στο να ξεσηκωθούμε. Τελικά η ελπίδα για μία αλλαγή βρίσκεται εκεί έξω.

Ο κόσμος εκεί γνωρίζει πως ζει στο πτώμα μιας κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που εδώ έχει σαπίσει πια και μας έχουν φάει οι μύγες αλλά εμείς ούτε μυγοσκοτώστρα δεν παίρνουμε για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Εκεί έξω καίνε το πτώμα αυτό πριν σαπίσει και βρωμίσει πιστεύοντας πως μέσα από τη στάχτη του θα βγει η νέα κοινωνία.

Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή η αλλαγή της κοινωνίας συμβαίνει τώρα και την ζούμε. Σίγουρα θα στερηθούμε πολλά πράγματα από τη ζωή μας και πιθανότατα να μην γνωρίσουμε ποτέ τον καινούργιο κόσμο για τον οποίο οι Ευρωπαίοι ήδη πολεμάνε στις χώρες τους.

Εμείς με την φραπεδιά εδώ τους παρατηρούμε και αν πετύχουν θα το αφομιώσουμε και μεις με τον καιρό, αλλαγμένο και διαστρεβλωμένο ώστε να μη πεινάσουν οι δοσίλογοι που εδώ και 180 χρόνια μας ρουφάνε το αίμα.

Νέο Χιώτικο Blog

Λύνουμε λοιπόν τα σκοινιά και σαλπάρουμε ανοίγοντας νέους ορίζοντες σε ένα νέο ιστολόγιο το οποίο αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε.
Το ιστολόγιο αυτό θα ενώνει τόσο τους μπλόγκερς του όσο και τους αναγνώστες με την Χίο. Ήρθε ο καιρός να μοιραστούμε απόψεις, ιδέες και λύσεις ώστε να βελτιώσουμε την εικόνα του νησιού μας.
Όσοι ενδιαφέρεστε επισκεφθείτε μας στην διεύθυνση http://chiotompala.blogspot.com
Φυσικά το όνομα του ιστολογίου "Τα Χιωτόμπαλα".
Καλή μας αρχή λοιπόν...

Το ανασφαλές σπερματοζωάριο...

Φοβάμαι να βγω εκεί έξω. Δε ξέρεις τι συμβαίνει.
Μπορεί να είναι ένας απλός αυνανισμός.
Ίσως να πέσουμε σε αυτόν τον πλαστικό τοίχο.
Όμως το χειρότερο είναι να τύχουμε σε ομοφιλοφιλική σεξουαλική επαφή.

Εξαιρετική η ερμηνεία του Γούντι Άλεν ως σπερματοζωάριο στην ταινία "Τα πάντα γύρω από το σεξ".

Έξυπνη διαφήμιση

Προτίνω φέτος τα Χριστούγεννα τα παιδάκια αντί να τραγουδάνε τα συνηθισμένα κάλαντα στις πόρτες, να λένε τα τραγουδάκια του τζάμπο που έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές στο ραδιόφωνο.

Κυριακή βράδυ προς Δευτέρα πρωί...

Μιά νέα βδομάδα αρχίζει και όπως κάθε βράδυ Κυριακής έτσι και απόψε θα ανεβάσω ένα ακόμα τραγουδάκι για να ξεκινήσει καλά...
Όσοι με διαβάζετε καιρό θα χετε διαπιστώσει την οργή μου για όσους καταστρέφουν την εικόνα της Αθήνας αλλά και των άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας μας είτε με γκράφιτι είτε με αφίσσες και με φθορές δημοσίων αλλά και ιδιωτικών κτιρίων. Παντού αναρχία και αναβρασμός. Μία κατάσταση που μέσα της κρύβει το μίσος του κόσμου για την κοινωνία και το περιβάλλον στο οποίο ζει. Δυστυχώς όμως αυτές οι ενέργειες δεν οδηγούν πουθενά. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να χειροτερεύει η εικόνα της πόλης και οι συνθήκες στις οποίες ζούμε.
Σε έναν διάλογο που είχα τις προάλλες έμαθα πως οι φοιτητές των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών ελπίζουν στην Ελλάδα. Και ελπίζουν διότι πιστεύουν πως η αναρχία υπάρχει πια στα ελληνικά πανεπιστήμια. Στα αμφιθέατρα που φιλοξενούν κάποια βράδια νεαρούς οι οποίοι συζητάνε για το μέλλον το δικό τους και αυτού του τόπου.
Έχω λάβει μέρος σε παρόμοιες βραδιές. Αμπελοφιλοσοφίες και τύποι οι οποίοι εμφανίζονται στον χώρο πιο πολύ για να χτυπήσουν γκόμενα παρά να μοιραστούν τις απόψεις τους και τα όνειρά τους. Λίγοι ήταν αξιόλογοι και οραματιστές οι οποίοι και αυτοί με την σειρά τους χάθηκαν στο κυνήγι εύρεσης μιας εργασίας.
Όμως μέσα σε αυτόν τον διάλογο που είχα, σκέφτηκα το Παρίσι. Η Γαλλική πρωτεύουσα ήταν κάποτε ο βόθρος της Γαλλίας. Το μισούσαν και το χλεύασαν. Ήταν ένα χάος γύρω από έναν βρώμικο ποταμό. Αξιόλογα κτίρια έρημα και έτοιμα να καταρρεύσουν. Λίγοι γνωρίζουν πως οι Γάλλοι ήθελαν να γκρεμίσουν τόσο την Παναγιά των Παρισιών όσο και τον παλιό σταθμό της Ορλεάνης, το μετέπειτα μουσείο Ορσέ. Δύο σπουδαίους προορισμούς για τον κάθε επισκέπτη της πόλης σήμερα. Αυτά τα δύο μνημεία σώθηκαν από τον συγγραφέα Βίκτορ Ουγκό (ο ναός) και τον σκηνοθέτη Γουέλς (ο σταθμός). Το Παρίσι, από το πουθενά έγινε μία μητρόπολη και ο πιο διάσημος τουριστικός προορισμός του κόσμου. Μία πόλη μπουρδέλο έγινε μέσα σε λίγες δεκαετίες στολίδι.
Μήπως λοιπόν πρέπει να κάνουμε και μεις υπομονή για την Αθήνα; Μήπως σε λίγες δεκαετίες θα γίνει και αυτή ένα σύγχρονο στολίδι; Μήπως η γενιά μου και η επόμενη γενιά φέρουν τα πάνω κάτω;
Περνάω από την Συγγρού με το 040 και μέσα από τα στριπτιτζάδικα και τα στούντιο βλέπω να ξεπετάγονται υπέροχα κτίρια. Μήπως είναι συμβολικό; Στη θέση ενός παλιού μπουρδέλου στεγάζεται πλέον η Εθνική Ασφαλιστική και τώρα η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Σίγουρα θέλει πολύ δουλειά ακόμα...
Όμως ξαφνικά γέμισα με ελπίδα γι' αυτόν τον ρημαγμένο τόπο...
Το τραγουδάκι που βάζω σήμερα είναι από τους Nouvelle Vague το Friday Night Saturday Morning όπου μέσα από το βιντεοκλίπ του βλέπουμε ένα Παρίσι που θυμίζει λίγο την δικιά μας Αθήνα...

Σταθερή παρουσία

Όλοι αναρωτηθήκατε αν κατέβηκε ο συνήθης ύποπτος στις διαδηλώσεις της Δευτέρας για την επέτειο του θανάτου του Γρηγορόπουλου.
Τελικά δε μας απογοήτευσε ούτε αυτή τη φορά ο σκυλάκος μας. Στην πρώτη γραμμή των επεισοδίων βρισκόταν πάλι...
Να μας ζήσεις σκυλάκο!

Και επίσημα... Καλοκαίρι τέλος!

Πρώτη φορά στη ζωή μου που λέω καλό χειμώνα και να το εννοώ τη δέκατη μέρα του Δεκεμβρίου. Πλέον θα αρχίσουμε να απολαμβάνουμε την άνεση του σπιτιού μας όταν ο καιρός θα αρχίσει για τα καλά να μας απαγορεύει τις μετακινήσεις μας.
Σίγουρα για κάποιους δεν είναι ότι πιο όμορφο ως εικόνα όμως εμένα μ' αρέσει να χαζεύω τα σύννεφα που με ταχύτητα περνάνε αυτή τη στιγμή πάνω από το κεφάλι μου. Μ' αρέσει να βλέπω αυτό το φυσικό όριο που σχηματίζεται μεταξύ της επιφάνειας που ζούμε και του άπειρου που υπάρχει πάνω από το κεφάλι μας. Μ' αρέσει που πλέον μπορώ να φοράω τα χειμωνιάτικά μου μιας και ο καιρός πλέον μου το επιτρέπει.
Ήρθε επιτέλους ο καιρός να αποκτήσουν κάποιο νόημα τα στολίδια που έχουν βγει πολύχρωμα στους δρόμους για να υποδεχτούν τις γιορτές και το νέο χρόνο...
Και για να μη το ξεχνάμε έχουμε δεκαπέντε μέρες από τα Χριστούγεννα και εικοσιμία από την Πρωτοχρονιά...
Καλό μας κρύο λοιπόν...

Φίλιππος Κουτσάφτης

Σήμερα το πρωί διάβασα στην lifo τη συνέντευξη που έγινε σε έναν σπουδαίο και ενδιαφέρον άνθρωπο χαμηλών τόνων. Αναφέρομαι στον κύριο Φίλιππο Κουτσάφτη.

Θα θελα και γω με την σειρά μου να μιλήσω γι' αυτόν τον άνθρωπο που είχα την τιμή να τον συναντήσω και να περάσω 2 μέρες μαζί του σε ένα συνέδριο αρχαιολογίας στο Κόρθι της Άνδρου το 2005.

Ήμουν ακόμα φοιτητής στη σχολή μου και δούλευα εθελοντικά σε ένα μουσείο εκείνο το καλοκαίρι όταν με κάλεσαν και έφυγα Παρασκευή βράδυ για το νησί. Το Σάββατο θα προβαλλόταν το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ - έργο ζωής (και το εννοώ αυτό διότι πράγματι είναι ένα κομμάτι του εαυτού του δημιουργού) του κυρίου Φίλιππου Κουτσάφτη Αγέλαστος Πέτρα (να το δείτε οπωσδήποτε όσοι το γνωρίζετε και δε το χετε παρακολουθήσει ακόμα).

Το βράδυ κάποια μέλη του συνεδρίου φάγαμε σε ένα ταβερνάκι του χωριού. Θυμάμαι στο τραπέζι καθόταν ο πρόεδρος του συνεδρίου, ο δήμαρχος της περιοχής, ο κύριος Αλαβάνος (ως πρόεδρος του Συνασπισμού) ο κύριος Κουτσάφτης και δύο ηθοποιοί. Ήταν μεγάλη μου τιμή και αξέχαστη εκείνη η βραδιά.

Έχοντας τον Αλαβάνο απέναντί μου μιλήσαμε αρκετή ώρα για την Χίο μιας και έχει καταγωγή και από κει!!! Από Βροντάδο μου χε πει.

Εκείνη τη βραδιά βρήκα την ευκαιρία να ευχαριστήσω προσωπικά τον κύριο Φίλιππο Κουτσάφτη για τη δουλειά του. Το ντοκιμαντέρ το είχα ξαναδεί και όσες φορές το βλέπω πάντα με πιάνει η ίδια συγκίνηση και ανατριχίλα.

Του ανέφερα τον ενθουσιασμό μου, την επιτυχία του να περάσει την αγάπη των αρχαίων και των κατοίκων για τον τόπο τους ακόμα και αν αυτός καταντάει σε χωματερή και βιομηχανική περιοχή, την σοφία του τρελού του κύριου Παναγιώτη (αν θυμάμαι καλά το όνομά του) ο οποίος ήταν ο φόβος και ο χλευασμός της περιοχής όμως ο κύριος Κουτσάφτης κατάφερε και τον ανέδειξε ως τον μεγαλύτερο σοφό και άγιο - προστάτη των αρχαίων της περιοχής, κάθε κουβέντα του σου μάθαινε κάτι καινούργιο, τη φωνή του σκηνοθέτη σε όλη τη ταινία, ζεστή, ήρεμη και φιλική σε νανούριζε και παράλληλα σε συγκινούσε για το κάθε τι, την καταγραφή της ζωής των προσφύγων της περιοχής, ίσως να ναι από τις λίγες ταινίες που με χουν κάνει να δακρύσω ακούγοντας τον πραγματικό πόνο και την βίαιη πάλη των ανθρώπων για επιβίωση, άνθρωποι που έχουν δουλέψει όχι για να απολαύσουν αγαθά αλλά για να ζήσουν και όμως τους βλέπεις με ένα χαμόγελο στα χείλη, την έξυπνη καταγραφή της αλλοίωσης μίας πόλης μέσα σε δέκα χρόνια (γι' αυτό μιλάω για έργο ζωής)...

Ο στόχος του κύριου Φίλιππου Κουτσάφτη ήταν να καταγράψει όσο πιο πολλά αρχαία μπορούσε πριν χαθούν για πάντα από τις δαγκάνες των μηχανημάτων που θέλανε στον ιερό τόπο της Ελευσίνας να χτίσουν την βιομηχανική περιοχή της Αθήνας (τόσο μαλάκες είμαστε και μετά από όσα κακά έχουμε κάνει σ' αυτόν τον τόπο και στην κληρονομιά που κουβαλάει εξακολουθούμε να φωνάζουμε πως είμαστε Ελληνάρες, σκατά στα μούτρα μας απαντάω εγώ).

Όσην ώρα μιλούσα ο κύριος Φίλιππος Κουτσάφτης έχοντας τα χέρια του κάτω από το τραπέζι με κοιτούσε και τα μάτια του φωτίζανε. Αντί να κοκορευτεί ή να με αγνοήσει μιάς και είχε κάτι παραπάνω από τα διπλάσιά μου χρόνια, έσκυβε και κουνώντας το κεφάλι του μου έλεγε "Σ' ευχαριστώ!".

Με είχε πιάσει η πολυλογία μου εκείνη τη στιγμή. Όλοι στο τραπέζι είχαν σταματήσει και με άκουγαν ή ίσως σκέφτονταν να βρουν έναν τρόπο να με σταματήσουν. Τότε σηκώθηκε ο δήμαρχος και δείχνοντάς με είπε "Να η ελπίδα της Ελλάδος". Ήταν πολύ υπερβολικός σε αυτό που είπε αλλά όταν το ακούει αυτό ένας έφηβος με όνειρα σίγουρα νιώθει περήφανος. Αυτό με έκανε να σταματήσω έχοντας τα μάτια του κύριου Κουτσάφτη στραμμένα όλο το βράδυ πάνω μου γεμάτα ευγνωμοσύνη που ένας νεαρός κατάφερε να λάβει τα μηνύματα που ο ίδιος με επιφύλαξει τα πρόσφερε σε μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό.

Αυτή η βραδιά μου έμεινε αξέχαστη. Νιώθω τυχερός που την έζησα.

Όταν ο Στρος Καν έρχεται στην Ελλάδα...

... κάποια νέα μέλη μπαίνουν στο κλάμπ.

Εξεγέρσεις μαϊμού

Μη περιμένει κανείς πως με τις προγραμματισμένες εξεγέρσεις και φασαρίες θα αλλάξει ο κόσμος. Ποτέ δεν περιμένεις μία ημερομηνία για να βγεις στους δρόμους και να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου. Πρέπει να σαι ανεύθυνος για να το κάνεις αυτό. Ανεύθυνος διότι γνωρίζεις πως δεν είσαι ικανός να αλλάξεις τα πράγματα.

Έτσι οργανώνοντας μία πορεία, ή περιμένοντας μία ημερομηνία για να ξεσηκωθείς το μόνο που καταφέρνεις είναι μία τρύπα στο νερό.

Οι εξεγέρσεις έρχονται από μόνες τους, ξαφνικά, απροετοίμαστα και πάνω απ' όλα αυθόρμητα. Η δολοφονία του νεαρού Γρηγορόπουλου ξεσήκωσε τα πλήθη. Ήταν μία πραγματική εξέγερση, έπιασε τις αρχές στον ύπνο και για λίγες μέρες νιώσαμε την αναρχία (με την έννοια του ξεσηκωμού) στις πόλεις μας. Κι όμως και εκεί που είχαμε γονατίσει το κράτος (όπως και τον περασμένο Μάιο) λακίσαμε στο τέλος και δε καταφέραμε τίποτα.

Γιατί;

Διότι σαν λαός είμαστε ανεύθυνοι. Φοβόμαστε να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας και να τα αλλάξουμε όλα. Επειδή έχουμε μάθει τόσο από την οικογένειά μας όσο και από το σχολείο και τον στρατό, να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Και έτσι καθόμαστε, και καθόμαστε, και καθόμαστε... πίνουμε καφέ και περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν κάτι. Μόνο που και οι άλλοι σε μία άλλη καφετέρια περιμένουν από μας. Και έτσι δε γίνεται τίποτα.

Οπότε σήμερα που έχουν κατέβει άνθρωποι στο κέντρο και θα κατέβουν και άλλοι, για μένα το μόνο που θα καταφέρουν θα ναι καταστροφές και φασαρίες. Και αύριο η Αθήνα πάλι η ίδια θα είναι.

Μα είστε τόσο ηλίθιοι; Κατεβαίνετε σήμερα κέντρο γνωρίζοντας πως η αστυνομία έχει αποκλείσει όλους τους δρόμους; Ή θα πρέπει να χετε άγνοια των πραγμάτων και απλά κατεβαίνετε δήθεν για να πείτε πως εμείς προσπαθήσαμε. Ναι αλλά προσπαθήσαμε σε μία κατάσταση που δεν έχουμε καμία ελπίδα να πετύχουμε. Γιατί; Γιατί φταίνε οι μπάτσοι. Όχι μάγκες, δεν φταίνε οι μπάτσοι. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους. Αν θέλετε να καταφέρετε κάτι κατεβείτε μία μέρα αυθόρμητα, απρογραμμάτιστα, με τσαμπουκά και πάνω απ' όλα την ευθύνη και τα κότσια πως πάτε να τα αλλάξετε όλα. Όπως έγινε πριν δύο ακριβώς χρόνια. Και αυτή τη φορά να μη λακίσετε...

Ποιός όμως θα σηκωθεί από τη θέση του για να το κάνει αυτό;...

Θαλασσινό ταξίδι

Κάθε Κυριακή βραδάκι θα σας προσφέρω μέσα από το ιστολόγιό μου ένα τραγουδάκι ώστε να ξεκινάμε τη βδομάδα μας όμορφα...

Μια βδομάδα που τελικά δε θέλει να χειμωνιάσει όσες προσπάθειες και αν κάνουν τα Μ.Μ.Ε. τα οποία συνέχεια μας προετοιμάζουν για κακοκαιρίες κ.τ.λ.

Οπότε αποφάσισα να ταξιδέψω σε ανεμοδαρμένες και θαλασσοδαρμένες περιοχές. Να νιώσω την αλμύρα στο προσωπό μου καθώς θα μου την φέρνει ο άνεμος με την ταχύτητά του και το κύμα με την σύγκρουσή του πάνω στο βράχο.

Να διαπιστώσω τη δύναμη της φύσης και του τοπίου και να νιώσω μικρός και εύθραυστος. Να διαπιστώνω πως είμαι κομμάτι αυτού του θαύματος που ονομάζουμε ζωή.

Η θάλασσα είναι ζωή. Η θάλασσα είναι μάγισσα. Η θάλασσα είναι απόδραση. Η θάλασσα είναι γυναίκα.

Κυριακάτικα χαμόγελα

Σήμερα ξύπνησα με μία υπέροχη διάθεση. Ο εφιάλτης της ανεργίας τρύπωσε μέσα στα όνειρά μου και δε με άφησε να απολαύσω τον ύπνο μου. Το ξύπνημά μου ήταν η ευτυχία μου, η χαρά που τελικά έχω ακόμα δουλειά. Ετοίμασα το καφεδάκι μου, χαλάρωσα στο καναπεδάκι μου και πήρα την εφημεριδούλα να διαβάσω. Να διαβάσω τι; Τους εφιάλτες που είχα προηγουμένως στο μυαλό μου.
Για κάτσε λίγο και σκέψου. Δεν είναι τραγικά τα πράγματα αρκεί να τα δεις από την ανάποδη. Πως δηλαδή;
Αν το σκεφτείς μέσα στο 2011 (μιας και το '10 το καλό σχεδόν μας έχει αφήσει) το ποσοστό εργασίας θα είναι 85 %.
Επίσης το 77 % των νέων μέχρι 17 χρονών δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο να πέσουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Το ίδιο ποσοστό, γύρω στο 78% συμβαίνει και με τους ηλικιωμένους.
Βάση αυτού του τρόπου σκέψεις και των παραπάνω στατιστικών διαπιστώνουμε πως η πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα επιζήσει του μνημονίου.
Οπότε ας μην ακούμε τους δεξιούς και αριστερούς πεσιμιστές.
Ελπίζω να σας έφτιαξα τη διάθεση για την νέα βδομάδα.

Ο καλλωπισμός της πόλης της Χίου που ακόμα αντιστέκεται...

Πριν ένα μήνα σχεδόν λόγω εκλογών βρισκόμουν στο νησί μου. Εκμεταλλεύτηκα τις εκλογικές άδειες για να απολαύσω λίγες μέρες ξεκούρασης και χαλάρωσης. Εκείνες τις μέρες είχα γράψει ένα κείμενο για την γιορτή της ονομαζόμενης από πολλούς Απελευθέρωσης της Χίου. Αρκετοί συμφώνησαν μαζί αλλά υπήρχαν και άνθρωποι που διαφώνησαν και κοντραρίστηκαν μαζί μου είτε με όμορφο είτε με άσχημο τρόπο. Την μέρα της παρέλασης είχα αναφέρει πως θα προτιμήσω να περπατήσω στους άδειους δρόμους της πόλης, μιάς και όλος ο κόσμος βρισκόταν στην πλατεία για να καμαρώσει τον στρατό που όλοι μισούμε (ως φαντάροι), χλευάζουμε (για τους καραβανάδες) και ειρωνευόμαστε. Όμως πάντα δύο τρείς φορές τον χρόνο θα τον χειροκροτήσουμε λες και βρισκόμαστε σε κάποιο καθεστώς.

Κατά τις έντεκα αναχώρησα από το σπίτι. Άκουγα στο βάθος τα μικρόφωνα από το Δημαρχείο του νησιού που παρουσίαζαν τα σχολεία. Εγώ παράλληλα με την παρέλαση σε έναν άλλο δρόμο κατηφόριζα προς τους Αγίους Αναργύρους και έστριβα για την πλατεία (τις λεπτομέρειες τις αναφέρω για τους Χιώτες ώστε να τους κινήσω την περιέργια να πάνε να θαυμάσουν αυτά τα σπίτια). Κάθε φορά που περνούσα από αυτόν τον δρόμο έβλεπα στο τέρμα του κάποια ερείπια, απομεινάρια παλιών αρχοντικών σπιτιών, και πάντα ήθελα να τα φωτογραφήσω. Όμως πάντα με εμπόδιζε η κίνηση και η βαβούρα του δρόμου. Ευκαιρία λοιπόν σήμερα να τα επισκεφθώ με την φωτογραφική μου μηχανή και να τα απολαύσω. Πράγματι, ήμουν μόνος στο δρόμο και απολάμβανα τη στιγμή. Τα σπίτια με περηφάνια προσπαθούσαν να σταθούν για να τα φωτογραφήσω. Στάθηκα κάτω από την πόρτα ενός από αυτά για να διαβάσω τα στοιχεία της επιγραφής, "Φ. Δ. ΙΟΥΝ. 1 Ε 1878" με τον αριθμό της οικίας ζωγραφισμένο στον τοίχο. Τον σεβάστηκαν τον αριθμό αυτό αφού την γνωστή μπλε πινακίδα την τοποθέτησαν ακριβώς από πάνω του. Στον τοίχο αυτής της οικίας βρισκόταν ένα ανάγλυφο μικρού ναΐσκου με δύο πολεμιστές, όπου η βάση στην οποία πατούσαν είχε χαραγμένο "Φ. Δ. 6 Φεβρουαρίου 1910". Πιο πριν από αυτό το σπίτι στεκόταν ακόμα ένα γωνιακό "ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ του ΔΗΜ. ΣΤ. ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ" με την σκουριασμένη πινακίδα του ακόμα να διακοσμεί την ξύλινη πόρτα του.

Η βόλτα συνεχίζεται σε ένα στενό κοντά στο πνευματικό κέντρο της Χίου. Ένα μισογκρεμισμένο κτίριο, το οποίο μικρός το είχα προλάβει όρθιο, τώρα προσπαθεί με δυσκολία να κρατήσει την πρόσοψή του όρθια και ακέραια. Το ανάγλυφο πάνω από την πόρτα του παρουσιάζει δύο αγγέλους που βαστάνε έναν σταυρό ο οποίος πατάει πάνω σε ένα πουλί το οποίο πίνει μέσα από έναν κρατήρα ο οποίος αναδύει διάφορα λουλούδια. Κάτω από όλο αυτό το μοτίβο έχει την εξής επιγραφή: " ΦΕΒΡΟΥ 1855 ΑΡ 122 ΑΣ ΑΑ ΜΠΑΧ", η οποία εκτός από την ημερομηνία μας ενημέρωνε και για τον αριθμό της οικίας και πιθανότατα για να αρχικά του ιδιοκτήτη. Σημερινός αριθμός του κτιρίου το έξι. Το διπλανό κτίριο δεν είχε ευτυχώς την ίδια τύχη. Απο εγκατελειμένο που το θυμώμουν τώρα το θαύμαζα για την αξιόλογη ανακαίνισή του και τον ανθισμένο του κήπο. Ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι σέβονται και αγαπάνε ακόμα αυτόν τον τόπο.

Η μελέτη των επιγραφών συνεχίζεται στην Απλωταριά και στα στενά της. Πάνω από ένα μαγαζί διαβάζω μέσα σε ένα στεφάνι δάφνης "Γ.Γ. ΤΝ 20 8ΒΡΙΟΥ 1868". Απολαμβάνω τους περιπάτους στα στενά με τα γιασεμιά και τα απλωμένα πολύχρωμα ρούχα. Η βόλτα μου από την Απλωταριά φτάνει μέχρι τον Καμμένο Πύργο. Στα παλιά σπίτια μου αρέσουν τα τούρκικα μπαλκόνια. Πόσο θα θελα να χα είχα ένα και όταν βρέχει να κάθομαι σ΄αυτό και να απολαμβάνω την εικόνα από το παράθυρο. Οι επιγραφές συνεχίζονται. Μία λιτή είχε χαραγμένο το " ΣΛΑ 1924" ενώ μία παρακάτω μας ενημέρωνε " ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥ. Μ ΚΑΖΔΑΓΛΗ ΥΔΡΙΘΕ 20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1905". Στην τελευταία επιγραφή διαπιστώνουμε πως η χρήση τους ήταν κυρίως ενημερωτική και μετά διακοσμητική. Ένα πιθάρι διακοσμεί ένα άδειο μπαλκόνι ενώ μία γλάστρα χρωματίζει ένα παλιό παράθυρο. Επιστρέφω πάλι στο κέντρο της πόλης. Πάνω από ένα κατάστημα γνωστής αλυσίδας φτηνών προϊόντων βρίσκεται ένα παλιό αρχοντικό σπίτι. Μάλλον θα λειτουργεί ως αποθήκη. Όμως η επιγραφή που έχει μας μαρτυράει την πλούσια ιστορία του, "7βριου Χ.Γ. 1887" ενώ σε ένα χρόνια κλειστό κτίριο κοντά του διαβάζουμε την επιγραφή "ΜΔΖ 1874", με δυσκολία μιας και ενώ τη σεβάστηκε ο χρόνος, δεν την σεβάστηκε ο τεχνικός που πέρασε τα καλώδια ακριβώς μπροστά της. Η αδιαφορία και η ασέβεια του Νεοέλληνα σε όλο της το μεγαλείο.

Φτάνω πίσω από την βιβλιοθήκη του Κοραή. Πολλά εγκατελειμένα αρχοντικά σπίτι περιμένουν να πέσουν. Στο ισόγειο ενός έχει ανοίξει μία ταβέρνα. Σε ένα άλλο υπάρχει μία μεγάλη μαρμάρινη επιγραφή " ΧΑΤΖΗ - ΓΕΩΡ - ΦΥΤΗΛΗ 3 = ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1863". Σε ένα μπαλκόνι προσπαθούσαν να επιβιώσουν λίγες γλάστρες.

Η βόλτα μου ολοκληρώνεται στον δρόμο προς την Λέτσαινα, κοντά στο Ι.Κ.Α. Κάποια προσφυγικά σπίτια στέκουν ακόμα στο δρόμο. Όμως αρκετά έχουν παραδοθεί στη πάροδο του χρόνου και έχουν πέσει. Προσπάθησα να αποθανατήσω τα τελευταία τους σημάδια πριν χαθούν και αυτά για να χτιστεί κάτι καινούργιο, απρόσωπο και αδιάφορο χρηστικό σπίτι.

Στην επιστροφή μου για το σπίτι βρήκα ένα υπέροχο κτίριο στην άκρη του δρόμου. Την προσοχή μου τράβηξε ο αετός στην κορυφή της στέγης. Τον χάζευα και προσπαθούσα να τον βγάλω φωτογραφία. Μία γριούλα πέρασε από δίπλα μου. "Θα μας πέσει στο κεφάλι" μου είπε χαμογελώντας. "Ναι και είναι κρίμα. Είναι υπέροχο σπίτι" της απάντησα. Τότε εκείνη βρήκε την ευκαιρία και στάθηκε δίπλα μου ξεκινώντας να μου λέει " Το πήρε ο κ. Σ. και λέει να χτίσει ένα καινούργιο εδώ". "Και γιατί δεν ξαναφτιάχνει αυτό" της απάντησα στεναχωρεμένος. "Δε ξέρω. Δε μένει εδώ. Θα το χει για τις διακοπές του". "Κρίμα" της απάντησα και συνέχισα να φωτογραφίζω. Τότε με είδε με καχυποψία και με ρώτησε αν είμαι της πολεοδομίας. Της είπα ευγενικά όχι. Τότε με άφησε και συνέχισε τον δρόμο της ενώ εγώ προσπαθούσα να τραβήξω όσο περισσότερες φωτογραφίες μπορούσα.

Πριν τελειώσω την φωτογραφική βόλτα έβαλα στο βίντεο φωτογραφίες από την πρόσοψη ενός σπιτιού σε ένα στενό δίπλα στο πρώτο γυμνάσιο της Χίου θέλοντας να δείξω πως εκτός από το Στρασβούργο και στη Χίο υπάρχει μία ένδειξη καλλιτεχνικής ανησυχίας.

Σας αποχαιρετώ με το περίεργο βλέμμα μίας γάτας της οποίας καταπάτησα την αυλή...

Μπράβο σας μάγκες

Χθες ζήσαμε επιτέλους σαν χώρα μία μεγάλη έκπληξη. Μία από τις εκπλήξεις που βλέπουμε συχνά στο ποδόσφαιρο (π.χ. Μπαρτσελόνα-Καζαν 0-1) και μας φτιάχνουν την διάθεση. Επιτέλους είδαμε και μία ελληνική ομάδα να πατάει ένα μεγάλο όνομα. Ο Άρης κατάφερε και πήρε ένα ιστορικό διπλό μέσα στην Μαδρίτη νικώντας την Ατλέτικο του Φορλάν. Φυσικά δεν ήταν τυχαία η νίκη ούτε ήταν τυχερός ο Άρης. Όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι διαπίστωσαν πως δεν είναι τα συμβόλαια που κάνουν τη διαφορά αλλά την μαγκιά. Και ο Άρης ήταν πραγματικά μάγκας χθες το βράδυ.

Αυτό ώθησε όλους μας ανεξαρτήτως ομάδος να τραγουδάμε σήμερα "έχεις γκομενά μες την Μαδρίτη, Άρη αλήτη, Άρη αλήτη".

Ευτυχώς οι μεσαίες ομάδες της Ελλάδος κάλυψαν επιτυχώς την απουσία του Ολυμπιακού από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Δουλευόμαστε...

Σήμερα συγκινηθήκαμε όλοι και κλάψαμε από χαρά που ο ηγέτης μας πήρε την 79η θέση παγκοσμίως ως διαμορφωτής του κόσμου. Κατάφερε και πέταξε έξω τα υπόλοιπα τσακάλια Σαμαρά, Παπαρήγα και Καρατζαφέρη και έμεινε μόνος μέσα στην εκατοστάδα.
Μα δουλευόμαστε;
Πόσο ακόμα θα μας περνάνε για μαλάκες. Και δεν έχουν άδικο. Είμαστε μαλάκες. Όταν χλευάζουμε τέτοιες ειδήσεις και μετά τρέχουμε για καφεδάκι λογικό είναι να συνεχίζουν να μας φέρονται έτσι.
Σήμερα το πρωί στο ιστολόγιο του tro-ma-ktikou διάβασα πως ο Τσάβες μίλησε για την χώρα του και την φυλάκιση του υπουργού άμυνας ο οποίος ήταν και προσωπικός του φίλος. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν έκανε κάποια κίνηση να τον γλιτώσει εκείνος απάντησε υπεύθυνα και ξεκάθαρα "Δεν είχε να κάνει μαζί μου αλλά με τον λαό. Από αυτόν έφαγε τα χρήματα. Εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσύνη που του έδειξαν. Βρέθηκε αντιμέτωπος με τους θεσμούς. Πρέπει να τιμωρούμε και να απομακρύνουμε διεφθαρμένους ανθρώπους διότι όσο τους αφήνεις ελεύθερους θα διαφθείρουν και τους άλλους. Δε θα καταντήσουμε Ελλάδα". Αυτό ακούστηκε στην Βενεζουέλα. Ακόμα και κει μας θέτουν πιο χαμηλά από αυτούς.
Και σίγουρα θα βγουν κάποιοι να γκρινιάξουν και να πουν πως είναι ακραίες αυτές οι αντιλήψεις. Οχι μόνο δεν είναι ακραίες, αλλά είναι πολύ χειρότερες.
Πριν από ένα εξάμηνο πίστεψα πως ξυπνήσαμε σαν λαός. Είχαμε τρομάξει τους πολιτικούς οι οποίοι έψαχναν να βρούν τρόπους για να "αποδράσουν" από τη Βουλή και είχαμε και τρία θύματα. Τρείς νεκρούς ανθρώπους τους οποίους τους έχουμε ξεχάσει πια. Γιατί; Διότι πολύ απλά λιώνουμε για καφέ στη Σκουφά και στο Θησείο (και σε άλλες τόσες περιοχές). Διότι είμαστε ανεύθυνοι, τεμπέληδες και πολύ σωστά όπως ανέφερα πριν μαλάκες.
Όσο δε τιμωρούμε ανθρώπους που μας έχουν φάει τα λεφτά και μας δουλεύουν θα επιμένω πως είμαστε μαλάκες. Και θα το λέω από δω μέσα και ας γίνομαι κακός. Όσο αφήνουμε τη διαφθορά να μας τρώει και να πληρώνουμε εμείς αντί για αυτούς τους αλήτες θα φωνάζω πως είμαστε μαλάκες.
Αν οι νέοι έχουν τάσεις ξεσηκωμού για την 6η Δεκεμβρίου που είναι πλέον κοντά ας μην κάνουν το λάθος να καταστρέψουν για μία ακόμη φορά το ιστορικό κέντρο. Ας κάτσουν να ψάξουν που ακριβώς μένει ο κάθε αλήτης πολιτικός και ας του στήσουν λαϊκό δικαστήριο. Να σταματήσουμε να την πληρώνουμε σαν λαός είτε με τους φόρους είτε με τα επεισόδια στο κέντρο. Οι εχθροί είναι άλλου. Δεν είναι τα καταστήματα του κέντρου. Είναι οι βίλες που έχουν χτίσει οι πολιτικοί με τα δικά μας λεφτά. Και συνεχίζουν να τις απολαμβάνουν προσφέροντάς μας ένα παρόν δύσκολο και ένα μέλλον αβέβαιο.
Πρέπει ο νέος χρόνος να μας ξυπνήσει. Να ναι μία νέα αρχή για όλους μας. Μία καθαρή αρχή διώχνοντας και τιμωρώντας το κάθε λαμόγιο που αυτή τη στιγμή απολαμβάνει τη χλιδή του ενώ εμείς προσπαθούμε να κάνουμε οικονομίες για να βγάλουμε τον μήνα μας...
Ας θέσουμε ένα τέλος και ας πραγματοποιήσουμε μία νέα αρχή που θα μας φέρει τα όνειρά μας πίσω...

Καλό μήνα... ήρθε ο χειμώνας;

Από χθές με το που ξυπνάω αρχίζω να νιώθω μια μικρή ψύχρα στην ατμόσφαιρα. Μόλις βγω από την πολυκατοικία ένα κρύο αεράκι με χαϊδεύει στο πρόσωπο και με βοηθάει να ξυπνήσω πιο γρήγορα καθώς πάω στη δουλειά. Πλέον αρχίζω να θεωρώ απαραίτητο το μπουφάν στις βόλτες και μετακινήσεις μου μέσα στην πόλη. Το περίεργο είναι πως όλα αυτά τα σκέφτομαι αρχές Δεκέμβρη. Ο χειμώνας φέτος άργησε να ρθει, όχι πως έχει έρθει ακόμα αν και κάνει δειλά την εμφάνισή του.
Το φθινόπωρο πέρασε πολύ γρήγορα. Όπως πέρασε όλο το 2010. Αρχίζουμε σιγά σιγά να το λησμονούμε μιάς και μετράμε τις τελευταίες μέρες του άλλοι με χαρά και άλλοι με νοσταλγία.
Έχουμε όμως έναν μήνα ακόμα για να απολαύσουμε αυτή τη χρονιά.
Καλό μήνα λοιπόν.
Καλό χειμώνα.

El clasico

Σε μία ώρα από τώρα όλα τα βλέμματα του κόσμου θα ναι στο Καμπ Νου για να παρακολουθήσουν ένα από τα καλύτερα ντέρμπυ του κόσμου. Ο λόγος που λατρεύουμε αυτόν τον αγώνα δεν είναι μόνο η δύναμη των δύο ομάδων και τα αστέρια τους. Είναι η ιστορία, είναι η μάχη δύο λαών (Ίβηρες με Καταλανούς), είναι διαμάχη δύο παρατάξεων (αναρχοαριστεροί με δεξιούς).

Αυτή τη φορά όμως εκτός από την Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα έχει να αντιμετωπίσει και τον Μουρίνιο. Ο Special One έχει ανοίξει καιρό πόλεμο με την Μπάρτσα μιάς και την έχει νικήσει - αποκλείσει τόσο με την Τσέλσι όσο και με την Ίντερ. Τώρα έρχεται να την αντιμετωπίσει με την μισητή Ρεάλ. Το καλοκαίρι στη κλήρωση των ομίλων του Τσάμπιονς Λίγκ ο Μουρίνιο έδωσε το χέρι του στον Γκουαρντιόλα. Ο προπονητής της Μπάρτσα τον αγνόησε. Για να δούμε λοιπόν σήμερα. Θα τον εκδικηθεί ο Μουρίνιο για την στάση του αυτή και θα νικήσει για μία ακόμη φορά την Μπαρτσελόνα ή θα υποστεί την πρώτη του ήττα;

Όλα θα ξεκαθαρίσουν σε μία ώρα από τώρα...

Viva Barca!!!

Έτσι έχουν τα πράγματα

Τα κανάλια το χουν κουράσει χωρίς να βοηθούν να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα. Οι εφημερίδες το λένε τόσο αναλυτικά που μας μπερδεύουν. Τα μπλόγκς λένε τα δικά τους δημιουργώντας ένα χάος στο οποίο δε μπορεί κανείς να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα. Μη κουράζεστε. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Σας παρουσιάζω το παραπάνω σχέδιο για να καταλάβετε που βρισκόμαστε τόσο εμείς όσο και η Ιρλανδία. Και έρχεται η σειρά της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.

Για όσους αγαπούν ακόμα τα παραμύθια

Η ιστορία μιλάει για μία τσιγγάνα. Συνέχεια κλαίγοντας παρακαλούσε το φεγγάρι να την βοηθήσει να βρει τον άνδρα που θα ερωτευτεί. Το φεγγάρι την άκουσε. Της υποσχέθηκε πως θα της φέρει τον άνδρα που επιθυμεί και ως αντάλλαγμα εκείνη θα του προσφέρει το πρώτο της γιο. Μέσα στην απελπισία της δέχτηκε την συμφωνία αυτή. Γνώρισε τον άνδρα της ζωή της και αποκτήσανε έναν όμορφο γιο. Δεν ήθελε να τον χάσει. Ήταν σε δίλημμα. Όμως η συμφωνία ήταν συμφωνία. Έτσι πήγε στο φεγγάρι και του παρέδωσε το βρέφος. Το φεγγάρι την λυπήθηκε και της υποσχέθηκε πως όταν ο γιος της είναι ευτυχισμένος τότε αυτό θα φέγγει λαμπρό. Όταν όμως θα την αναζητάει και θα είναι λυπημένος τότε το φεγγάρι θα μειώνεται και θα χάνεται. Και έτσι έγινε...

Η "κορύφωση" του αγώνα ενός ανώνυμου

Μπήκε με τόσο κόπο, μόνο και μόνο για να μάθει όλη η υφήλιος για ποιό λόγο θα είναι για πάντα ένας ανώνυμος.
Μιιλάμε για έναν ανώνυμο φίλαθλο από την κερκίδα, που ελάχιστα δευτερόλεπτα βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του πλανήτη, έχοντας πλήρη ελευθερία να κάνει κάτι εκτός προδιαγραφών. Και εκείνος ο ανώνυμος με το παραφουσκωμένο "εγώ" από τους τηλεκόλακες, ο πελάτης των πολιτικών που ποτέ δε φταίει, ο δήθεν αδικημένος που το σύστημα δεν τον αφήνει να λάμψει, επιλέγει να κάνει την πιο κοινότυπη κίνηση εχθρότητας και κομπλεξισμού προς αυτόν που τον έχει ξεπεράσει, τείνοντάς του επιδεικτικά το δάχτυλο.

Σάββατο πρωί...

Τέλη Νοέμβρη και ποιός θα περίμενες που θα ξυπνούσες τέτοιο καιρό (άλλες εποχές) με έναν δυνατό ήλιο να σε καλημερίζει έξω από την μπαλκονόπορτά σου.
Αν και είναι μέρα για οικιακές δουλειές, μιας και τις καθημερινές αμελούμε τα διαμερίσματά μας, τις ξεκινάς με ένα χαμόγελο στο στόμα και με έναν δυνατό καφέ να σε περιμένει να τον κατεβάσεις.
Πολλές φορές αναμένουμε πως και πως το πρωινό του Σαββάτου. Δύο μέρες ξεκούραση. Δύο μέρες τάβλι. Δύο μέρες καφέδες, ποτά, μπάλα και σινεμά.
Πολλές φορές ακούγεται στα αυτιά μου η φράση που έχω δει γραμμένη έξω από το σούπερ μάρκετ Γαλαξίας του Νέου Κόσμου όπου ένας πιτσιρικάς αναρχικός είχε γράψει "Όλη τη βδομάδα τρως αγγούρι και το Σάββατο πουλάς μούρη". Τον πέτυχε ξημερώματα που περνούσα από το σημείο αυτό. Δε θα ταν πάνω από είκοσι. "Τι δουλειά κάνεις εσύ;" τον ρώτησα. Τρόμαξε μόλις με άκουσε και το μόνο που μου είπε είναι "Άντε γαμήσου μαλάκα." και έφυγε τρέχοντας προς την Κασομούλη.
Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δε πουλάνε όλοι μούρη. Για μένα το Σαββατοκύριακο είναι διακοπές. Διακοπές μέσα στην ίδια μου την πόλη την οποία δε μπορώ να απολαύσω τις άλλες μέρες.
Δύο μέρες ακόμα ξεκίνησαν και δε θέλω να τις περάσω μπροστά από τον υπολογιστή. Σας χαιρετώ λοιπόν μιάς και ο καφές μου τελείωσε. Καλό σαββατοκύριακο.

Επί σκηνής χωρίς πρόβα

Την Τρίτη βρέθηκα στο βιβλιοπωλείο Ιανός για να παρακολουθήσω την παρουσίαση του νέου βιβλίου του κ. Δημήτρη Μπουραντά (Η φωτογραφία είναι από την παρουσίαση του πρώτου του βιβλίου). Ο συγκεκριμένος συγγραφέας έγινε γνωστός μέσα από την επιτυχία του πρώτου του βιβλίου "Όλα σου τα μαθα μα ξέχασα μιά λέξη..." .

Συνήθως όταν ένα βιβλίο έχει απότομη επιτυχία τρέχει όλος ο κόσμος να το αγοράσει. Εγώ το βρήκα παρατημένο σε ένα παγκάκι. Θεωρώντας το ως "βιβλιοφιλικό σημάδι" του δωσα την ευκαιρία να το διαβάσω. Δεν ενθουσιάστηκα η αλήθεια είναι. Η γραφή για μένα ήταν απλή. Ευκολονόητη παρουσίαση του μάρκετινγκ μέσα από τη ζωή μίας κοπέλας η οποία δεν έχει κοινωνική ζωή μ' αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας πλατωνικός έρωτας μεταξύ καθηγητή και φοιτήτριας. Πάντως η παρουσίαση της ζωής του συγγραφέα (μιάς και το βιβλίο έκρυβε αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία) ήταν ενδιαφέρουσα και με εντυπωσίασε η πορεία που είχε αυτός ο άνθρωπος μέχρι να καταλήξει σήμερα εκτός από καταξιωμένος καθηγητής να ναι και αναγνωρίσιμος συγγραφέας.

Η συνάντησή μου μαζί του μικρή. Τι κάνεις Γιώργο; Πολύ καλά σας ευχαριστώ. Με τι ασχολείσαι; Συντηρητής Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης. Πολύ ενδιαφέρον. Κάθησα στη συνέχεια σε μία πολυθρόνα κοντά στο βήμα για να τον ακούσω. Η αλήθεια είναι πως θα έβλεπα για πρώτη φορά μπροστά μου τον Μίμη Ανδρουλάκη. Δε του είχα ιδιαίτερη συμπάθεια. Ποτέ δεν έβλεπα με καλό μάτι όσους εκμεταλλεύτηκαν την δόξα του Πολυτεχνείου για να ανέβουν στη πολιτική σκηνή.

Οι παρουσιαστές (δε θυμάμαι τα ονόματά τους) μας διαβάσανε μέσα από ένα κείμενο. Πολύ ψεύτικη και βαρετή στιγμή. Είδα πως ο Ανδρουλάκης δεν είχε καμία σημείωση μαζί του. Όταν ήρθε η σειρά του ένας από τους άλλους παρουσιαστές τον πείραξε ρωτώντας τον πόσην ώρα μπορεί να μιλήσει χωρίς σημειώσεις.

"Θα σου πω ένα πράγμα" του απάντησε " όταν ήμουν φοιτητής, η χούντα μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε φοιτητικές εκλογές. Οι εκλογές αυτές θα γίνονταν την ώρα της συνέλευσης. Οπότε θα ήταν ονομαστικές. Τις ορίσανε και σε ημερομηνία και ώρα που πολλοί φοιτητές είχαν ή εξετάσεις ή εργαστήρια. Οπότε είχαμε δύο επιλογές. Ή θα κάναμε εκλογές με λίγα άτομα ή θα κάναμε υπομονή μέχρι να έρθουν και άλλοι. Τότε με ρώτησε ένας αν μπορώ να ανέβω να μιλήσω ώστε να κρατήσω τον κόσμο και αν ναι πόσην ώρα μπορώ. Του απάντησα. Φέρε μου ένα ποτήρι νερό και θα δούμε τι θα κάνουμε. Εκείνη τη μέρα μίλησα πεντέμισι ώρες. Χωρίς σημειώσεις. Χωρίς προετοιμασία. Οπότε η μισή ώρα που μου προσφέρετε τώρα για μένα είναι πολύ λίγη". Αφού μίλησε αρκετή ώρα για τον εαυτό του άρχισε να μιλάει για το βιβλίο. Το είχε ξεζουμίσει. Ήταν πολύ καυστικός και πολύ καλός στον λόγο του. Άρχισα να τον ακούω με ιδιαίτερη προσοχή και ενδιαφέρον. Σε μία φάση γύρισε και ρώτησε με έντονο ύφος τον κ. Μπουραντά. "Και θέλω να παραδεχτείς τώρα Δημήτρη μου πως δε φταίνε μόνο οι πολιτικοί για την κατάσταση της Ελλάδος. Φταίνε και οι πρυτάνεις. Οι οποίοι αντί να μεταδώσουν τη σωστή γνώση στη νεολαία προσπαθούν με κάθε τρόπο να γλείψουν τα αυτιά των πολιτικών για να ανέβουν εύκολα κάποια σκαλοπάτια και να κυνηγήσουν την πολιτική καριέρα. Έχω δίκιο εδώ ή όχι;" Ο κ. Μπουραντάς του απάντησε αλλά δεν ακούστηκε. " Στο μικρόφωνο να σε ακούσει ο κόσμος." του είπε ο Ανδρουλάκης.

" Αυτά τα χω γράψει στο πρώτο μου βιβλίο Μίμη. Ναι ισχύουν.".

Στη συνέχεια μίλησε ο κ. Μπουραντάς. Και ο δικός του λόγος ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Φάνηκε πως ο άνθρωπος έχει περάσει ώρες διαβάζοντας Μακιαβέλι, Βέμπερ, Μάρξ. Απάντησε στον Ανδρουλάκη για το θέμα ευθύνης της σημερινής κατάστασης της Ελλάδος. Όμως αυτό που με άγγιξε ήταν όταν μίλησε για την Ελευθερία. Και το γράφω με κεφαλαίο το έψιλον διότι μιλάει για την Ελευθερία που κυνηγήσανε οι Γάλλοι πρώτα και στη συνέχεια ο υπόλοιπος κόσμος. Μία ελευθερία που δε την κράτησαν για πολύ όχι γιατί δε μπορούσαν αλλά γιατί δεν ήθελαν. Δεν ήθελαν και δε θέλουμε και μεις μέχρι σήμερα διότι η ελευθερία ζητάει και μεγάλη ευθύνη από τον άνθρωπο που την ζητά. Και οι άνθρωποι από την φύση τους είναι ανεύθυνοι. Γι΄αυτό και προέκυψε η θεωρεία του Καρλ Μάρξ όπου παρουσιάζεται η ελευθερία με κάποια όρια, οπότε για μένα χάνεται ο όρος ελευθερία (ή καλύτερα αλλοιώνεται) και ο καπιταλισμός.

Ο κ. Μπουραντάς προσπάθησε να μας εξηγήσει γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο και γιατί μας προτίνει να το διαβάσουμε. Είναι πολιτικό μανιφέστο; είναι ένα ακόμα αυτοβιογραφικό βιβλίο; είναι πάλι μία βίβλος του μάρκετινγκ; είναι όλα αυτά μαζί;

Σίγουρα θα το μάθω διαβάζοντάς το.

Όμως ένα πράγμα μου έμεινε από εκείνη τη βραδιά και αυτό το είπε ο Μίμης Ανδρουλάκης.

"Θα σας συμβουλέψω ένα πράγμα. Μακριά από παλιά πουτάνα και παλιό αριστερό. Πόσο μάλλον από παλιό αριστερό αφεντικό!".

Πόσο δίκιο έχει τελικά...

Athenian beauty

Κάθε πρωί που ξυπνάω απολαμβάνω την εικόνα που μου προσφέρει η μπαλκονόπορτά μου. Βλέπω τον κόσμο έξω που σε λίγο θα κινηθώ. Φυσικά την ώρα που ξυπνάω εγώ πολύ κόσμος ακόμα κοιμάται. Έτσι βλέπω τον καιρό. Ένας δυνατός αέρας με καλημέρισε το πρωί και με έκανε να το ξανασκεφτώ να πέσω κάτω από το πάπλωμά μου και να κοιμηθώ ξανά. Δυστυχώς όμως το αυστηρό πρόγραμμα με οδηγεί προς την τουαλέτα να πλυθώ.

Βγαίνω από την πολυκατοικία. Δυνατός αέρας. Πλημμυρισμένοι οι κάδοι από τα σκουπίδια. Γεμάτοι οι δρόμοι και ο αέρας από άδειες πλαστικές σακούλες που χορεύουν με το κάθε φύσημα του ανέμου. Υπέροχη η εικόνα της Αθήνας ένα μήνα πριν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές...

Μέσα από τη βρωμιά και την αηδία μπορείς να βρεις την ομορφιά...

Το Πολυτεχνείο μας περιμένει...

Λουκάς Σαμαράς

Η ζωή του σε ένα βίντεο

Ας βοηθήσουμε όλοι την Μαρία Δημητρίου.

Με αρκετό κόσμο παρακολουθούσαμε τα τελευταία χρόνια τις δύσκολες στιγμές που κατέγραφε στο προσωπικό της ιστολόγιο η 25χρονη Μαρία Δημητρίου, η οποία πάσχει από τη σπάνια ασθένεια Μπεχσέτ, η οποία την έχει καθηλώσει στο κρεβάτι με ποικίλα σοβαρά προβλήματα υγείας σε όλο της το σώμα.
Η Μαρία τον τελευταίο καιρό νοσηλευόταν σε νοσοκομείο στην Κύπρο. Τόσο οι γιατροί όσο και η οικογένειά της επιθυμούν να μεταβεί για νοσηλεία και θεραπεία στη κλινική Mayo, το συντομότερο δυνατό, μιά κλινική που ειδικεύεται σε δύσκολα περιστατικά όπως αυτό.
Ωστόσο δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να στηρίξει την αποστολή. Ο υπουργός Υγείας Χρίστος Πατσαλίδης μας γνωστοποίησε την επιθυμία του να συναντήσει ο ίδιος τη μητέρα της Μαρίας, προκειμένου να δει με ποιόν τρόπο μπορεί να βοηθήσει το υπουργείο.
Μάλιστα, σ' αυτήν την κατεύθυνση αναμένεται να πιέσει και η βουλευτής Στέλλα Κυριακίδου, η οποία έστειλε χθες επιστολή στον υπουργό, προκειμένου να δει ο ίδιος προσωπικά την περίπτωση της κοπέλας, εφόσον πρόκειται για ένα πολύ σπάνιο παγκοσμίως περιστατικό.
Αρκετός κόσμος έχει ήδη τρέξει να βοηθήσει την Μαρία ενώ αρκετές υπογραφές στέλνονται στο Υπουργείο Υγείας ώστε να βοηθήσει την οικογένεια να μεταφερθεί η κοπέλα τις επόμενες μέρες στις Η.Π.Α.
Η οικογένεια έχει ανοίξει κάποιους λογαριασμούς σε τράπεζες ζητώντας τη βοήθειά μας. Τους λογαριασμούς μπορείτε να τους βρείτε στο ιστολόγιο της Μαρίας Δημητρίου:
http://mariatweety85.blogspot.com/

Το μυστικό του Στρασβούργου...

Δύο φορές τον χρόνο που ο ήλιος βρίσκεται στη κατάλληλη θέση μία πράσινη γραμμή εμφανίζεται μέσα στο Καθεδρικό Ναό του Στρασβούργου και διασχίζει τον χώρο μέχρι που φτάνει στον σταυρωμένο ο οποίος βρίσκεται ανάγλυφος στο θωράκειο του άμβωνα. Φαινόμενο που η εκκλησία προσπαθούσε να το αποκρύψει θεωρώντας ως σημάδι σατανικό προσπαθούσε κάθε φορά που συνέβαινε να χει κλειστό τον ναό ή να αφήνει τον κόσμο να πάει μόνο μέχρι το αστρολογικό ρολόι. Όμως με τον καιρό αρχίζει να αποκτά θαυμαστές και να γίνεται ιδιαίτερα γνωστό.
Το φαινόμενο αυτό οφείλεται από έναν κρύσταλλο που βρίσκεται στα βιτρώο του ναού. Και ενώ ο φωτισμός που περνάει από τα χρωματιστά παράθυρα είναι λευκός από το συγκεκριμένο σημείο είναι πράσινο.
Η Πράσινη γραμμή όπως την αποκαλούν ξεκινάει από το πόδι του Ιούδα. Παρότι έχει ξεκινήσει μία διαμάχη για το αν είναι εκούσια ή ακούσια η δημιουργία της πράσινης γραμμής από το πόδι του Ιούδα κάποια στοιχεία ενισχύουν το μυστήριο του γεγονότος. Σύμφωνα με την παραπάνω φωτογραφία διαπιστώνουμε τα εξής:
1. Η μορφή του Ιούδα είναι η μόνη μέσα στο ναό που σηκώνει το ιμάτιό του και με το αριστερό χέρι για να αποκαλύψει τα πόδια του
2. Ο δείκτης του αριστερού του χεριού δείχνει προς τον αστράγαλο απ' όπου και ξεκινάει η πράσινη γραμμή.
3. Το βλέμμα του κοιτάει προς το στρογγυλό βιτρώο που βρίσκεται πάνω από το δεξί του ώμο και συμβολίζει τον ήλιο.
4. Σύμφωνα με μελέτες παρατήρησαν πως το γυαλί που χρησιμοποίησαν στο αριστερό του πόδι δεν είναι το ίδιο με το γυαλί του δεξιού ποδιού.
Βάση αυτού πιστεύουν πως η ακτίνα δημιουργείται σκόπιμα και συγκεκριμένα από το 1876 όταν κάλεσαν στο Στρασβούργο ωρολογοποιούς, αστρονόμους και μαθηματικούς για την ανακαίνιση του αστρονομικού γυαλιού καθώς και ζωγράφους για την δημιουργία των βιτρώο.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία τα οποία ενισχύουν αυτή τη διαμάχη και σίγουρα δε θα την σταματήσουν ποτέ.




Ευχαριστώ πολύ την Τάνια για τις φωτογραφίες και τις πληροφορίες αυτού του φαινομένου.

Το άσυλο των ψυχών...

Το "Λωβοκομείο" όπως το αποκαλούμε εμείς το λεπροκομείο της Χίου είναι ένα από τα πιο γνωστά σημεία της Χώρας. Λίγο έξω από την πόλη μέσα σε μία ρεματιά έχει κερδίσει επάξια τον όρο του στοιχειωμένου μέρους.

Όλοι μας στην ηλικία που μπορούσαμε να οδηγήσουμε νόμιμα ή παράνομα μηχανάκι κάναμε κοπάνες από το σχολείο για να το επισκεφθούμε. Πάντα το δρόμο μας τον έφραζε μία τεράστια σιδερένια πόρτα η οποία γράφει με τεράστια γράμματα "Άσυλο Λεπρών" καθώς και τις ημερομηνίες 1378 και 1909, όμως εμείς σαν κατακτητές έτοιμοι να ανακαλύψουμε νέους τόπους ανεβαίναμε από την απότομη πλαγιά ώστε να βρεθούμε στον πίσω χώρο του συγκροτήματος. Εκεί υπήρχε ένα μονοπάτι που μας οδηγούσε στο παλιό νεκροταφείο. Διασχίζαμε τους λίγους τάφους για να φτάσουμε σε ένα στενό δρομάκι το οποίο με τη σειρά του μας έβγαζε στο προαύλιο χώρο της εκκλησίας και του εστιατορίου. Από αυτό το σημείο και μετά ως νικητές απολαμβάναμε τη παραμονή μας στον χώρο. Ελεύθεροι και άνετοι προσπαθούσαμε πάντα να ανακαλύψουμε κάτι καινούργιο στον χώρο αυτό. Τότε θυμάμαι το λεπροκομείο ήταν στην ιδιοκτησία κάποιου ο οποίος είχε κλειστή την κεντρική πύλη και όλα τα σπιτάκια. Αναγκαζόμασταν μέσα από σχισμές και τρύπες να παρατηρήσουμε τι υπάρχει μέσα σε κάθε δωμάτιο. Αυτός ο αποκλεισμός προς τους εσωτερικούς χώρους δημιουργούσε ένα μυστήριο που μας ερέθιζε τη φαντασία και τον φόβο. Ποτέ δε πηγαίναμε νύχτα παρα μόνο πρωινά ή μεσημέρια. Και φεύγαμε πριν πέσει ο ήλιος. Πράγματι το μέρος ήταν στοιχειωμένο. Και αυτό διότι ήταν ένας τόπος ζωντανός.

Μετά από πολλά χρόνια επισκέφθηκα ξανά το λεπροκομείο. Ήθελα να το φωτογραφίσω και να το δω πλέον με μία πιο ώριμη ματιά. Πλέον η περιοχή έχει αλλάξει. Ο περιφερειακός που ενώνει το αεροδρόμειο με τον Βροντάδο περνάει δίπλα από το μονοπάτι που οδηγεί στη μεγάλη σιδερένια πόρτα. Η πόρτα αυτή πια είναι ανοιχτή και ο κόσμος μπορεί να μπαίνει άνετα στο παλιό άβατο μέρος του Λεπροκομείου. Δυστυχώς όμως δεν έχουν λείψει οι βανδαλισμοί. Οι τοίχοι έχουν βαφτεί με σπρέι με αποτέλεσμα να μουτζουρώνεται η όμορφη κοκκινοκίτρινη πρόσοψη των κτιρίων. Όμως οι πόρτες πλέον ήταν ανοιχτές και έτσι κατάφερα να μπω στους χώρους που τους έβλεπα κάποτε μέσα από τρύπες και σχισμές. Τότε συνειδητοποίησα γιατί νιώθαμε πως ο χώρος αυτός ήταν στοιχειωμένος. Διότι όλα τα δωμάτια ήταν γεμάτα με σκεύη, αντικείμενα, έπιπλα, ρούχα και ότι άλλο χρησιμοποιούσαν και είχαν οι λεπροί που ζούσαν εδώ.

Στο πρώτο κτίριο βρήκαμε ξύλινες σόμπες με σκεύη πάνω τους ενώ πίσω από την πόρτα κρυβόταν ένα τραπεζάκι που είχε πάνω του ένα πιάτο με μαχαιροπίρουνα. Λες και ο κάτοικος να φυγε από το σπίτι στη μέση του φαγητού. Ανάμεσα σε κάθε δύο κτίρια υπάρχουν δύο μικρά δωμάτια, μία κουζίνα και μία τουαλέτα, πιθανότατα κοινόχρηστα. Σε ένα άλλο κτίριο είναι μαζεμένα όλα τα κρεβάτια. Ένα κουβάρι από σκουριασμένα σίδερα δε σ' αφήνει να μπεις πιο μέσα. Στη συνέχεια είναι το φαρμακείο. Είναι το μόνο δωμάτιο που είναι ακόμα κλειδωμένο. Όμως από τα παράθυρά του παρατηρείς το χάος που επικρατεί. Ανοιχτά τα ντουλάπια, πεταμένα φάρμακα στο πάτωμα και στα τραπέζια παρουσιάζουν ένα σκηνικό βανδαλισμού και αρπαγής πριν κλείσει ο χώρος αυτός για τους επισκέπτες. Πιο κάτω βρίσκουμε έναν ενιαίο χώρο. Πιο κάτω τα ανδρικά λουτρά και το εστιατόριο με πρόσοψη μπλε. Η ερήμωση του χει σβήσει το γράμματα αλλά όχι την διάθεση που προσπαθούσε να φτιάξει στους κατοίκους αυτού του συγκροτήματος. Δίπλα ακριβώς από το εστιατόριο βρίσκεται η εκκλησία η οποία ήταν η παλιά είσοδός μας στον χώρο αυτό.

Ξαφνικά ένιωσα θεατής μιας στιγμής. Στεκόμουν δίπλα στο εστιατόριο και έβλεπα τις φιγούρες του εαυτού μου και των φίλων μου Μάνου, Γιάννη και Γιώργου να βγαίνουν από το στενό και να τρέχουν μέσα στο χώρο, να κάνουν χαζομάρες και να τραβάνε φωτογραφίες. Παλιές όμορφες στιγμές που όλοι θέλουμε να ξαναζήσουμε αλλά φοβόμαστε μη παρεξηγηθούμε που θέλουμε να ξανανιώσουμε παιδιά. Οι φιγούρες αυτές συνεχίσανε τις ανωριμότητες καθώς χανόντουσαν στο βάθος...

Συνεχίσαμε την πορεία μας και πιο πέρα. Φτάσαμε σε έναν μεγάλο ενιαίο χώρο που μάλλον θα ήταν η τραπεζαρία του Λεπροκομείου. Ζωγραφιστό ταβάνι και ένας μεγάλος καναπές δείχνουν την άνεση αλλά και την ποιότητα της ζωής των λεπρών. Σε κάποια εντοιχισμένα ράφια βρήκα παρατημένα βιβλία παραγγελιών. Άνοιξα ένα. Ημερομηνία 1931. Όνομα προμηθευτή και όνομα οικονόμου κάτω από την λίστα με τις παραγγελίες. Κρέας, ψάρια, ελιές, ψωμί ήταν κάποιες από τις παραγγελίες τους. Μία παντόφλα παρατημένη στο πάτωμα μου τράβηξε την προσοχή. Λες και εξαφανίστηκαν όλοι...

Το συγκρότημα τελειώνει με κάποια τελευταία κτίρια. Μετά αρχίζει ένα βοτσαλοτό μονοπάτι. Αριστερά ένα ερειπωμένο κτίριο προσπαθεί μάταια να κρυφτεί πίσω από τον κορμό ενός δέντρου. Σημάδια από τις καταστροφές της πρόσφατης καταιγίδας εμφανίζονται μπροστά μου. Το μονοπάτι συνεχίζει. Αριστερά μας μία μαρμάρινη βρύση λες και βγήκε από μία παραμυθένια σκηνή χάνει την γοητεία της από μία συνηθισμένη δεξαμενή που βρίσκεται από πάνω της. Στο βάθος αρχίζουν να φαίνονται οι γκρεμισμένοι τοίχοι μιάς παλιάς εκκλησίας. Μπαίνεις από μία πορτούλα. Η οροφή λείπει ενώ κάποια ψηλά δέντρα προσπαθούν να σε σκεπάσουν. Στη μέση μία πετρόχτιστη αγία τράπεζα με ένα καντηλάκι μονίμως (;) αναμένο. Οι τοιχογραφίες ξεθωριασμένες αλλά και ημιτελής σε αγριεύουν.

Η ώρα έχει περάσει και ο ήλιος έχει πέσει πίσω από το βουνό. Σκοτεινιάζει. Ένα αεράκι μας καθοδηγεί προς την πόρτα. Βγαίνουμε έξω και παίρνουμε το μονοπάτι για να γυρίσουμε πίσω. Κάτι αρχίζει να μας αναστατώνει. Επιταγχύνουμε τον βηματισμό μας. Ένας θόρυβος μας κάνει να σταματήσουμε. Κοιτάξαμε γύρω μας και συνεχίσαμε να περπατάμε. Δεύτερος θόρυβος αλλά δε μας σταματάει. Τότε ερχόμαστε σε επαφή με τους υπαίτιους των θορύβων που μας είχαν τρομάξει. Κάποιες κατσίκες μπροστά μας παρατηρούν με περιέργια. Γελάμε προσπαθώντας να κρύψουμε τον φόβο μας. Τα ζωντανά φεύγουν και μεις παίρνουμε τον δρόμο προς την πύλη. Ο αέρας κάνει τα παράθυρα να τρίζουν. Τα φυλλώματα δημιουργούν απειλητικές σκιές. Το καντηλάκι μιάς εικόνας ανάβοσβήνει μπροστά μας. Σε λίγο φτάνουμε στην σιδερένια πόρτα. Το αμάξι μας περιμένει για να φύγουμε.

Γυρίζω και βγάζω μία τελευταία φωτογραφία. Ασυναίσθητα. Απλά ήθελα να περάσω την στοιχειωμένη εικόνα που δημιουργεί και έχει αυτός ο τόπος...

Βάζω μπρος το αμάξι και φεύγω. Δε κοιτάω πίσω μου. Πείτε με φοβιτσιάρη, πείτε με ότι θέλετε. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο τόπος δε σ' αφήνει ήσυχο...

17 Νοεμβρίου 2010

Πριν 37 χρόνια κάποιοι φοιτητές θυσιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και κυνηγήθηκαν για να έρθει αυτή η σωτήρια μεταπολίτευση και η πολυπόθητη ελευθερία που φώναζαν μέσα από το γνωστό σύνθημα "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία".
Μετά από 37 χρόνια ένα μέρος αυτής της γενιάς (όσοι χρησιμοποίησαν το Πολυτεχνείο για να μπουν στον πολιτικό στίβο) χαντάκωσε την Ελλάδα και την έφτασε στον πάτο. Και σα να μην έφτανε αυτό σήμερα επέτειος του Πολυτεχνείου εκπρόσωποι αυτής της γεννιάς αθώωσαν τους υπεύθυνους του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου Ρουσόπουλο και Βουλγαράκη (το κύριοι στην αρχή των ονομάτων τους δεν τους αξίζει να μπει).
Οι δύο απατεώνες που με θράσος εξακολουθούν να μας κοροϊδεύουν μπροστά αλλά και πίσω από τις κάμερες θα μείνουν ελεύθεροι και... αθώοι!
Και αναρωτιέμαι εγώ, αντί να κατεβαίνουμε στην πορεία για να κάνουμε την γνωστή διαδρομή Πολυτεχνείο - Αμερικανική Πρεσβεία γιατί δεν αλλάζουμε κατεύθυνση και να πάμε έξω από τα σπίτια τους να ζητήσουμε την λαϊκή καταδίκη τους; Διότι διαπιστώσαμε σήμερα πως Δικαιοσύνη και Ελευθερία δεν υπάρχουν πια. Και όσο εμείς σαν πρόβατα θα βρίζουμε μεταξύ μας αυτά τα λαμόγια τόσο αυτοί θα μας κλέβουν. Μας κοιτάνε βλέπετε απαξιωτικά και αδιαφορούν για το τι λέμε εμείς. Αφού δε τους κατεβάζει η δικαιοσύνη ας τους κατεβάσουμε εμείς.
Ντροπή της Δικαιοσύνης και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να αθωώνει τέτοιους απατεώνες.
Ντροπή!

Απάντηση αναγνώστη στο tro-ma-ktiko για την ανάρτησή μου "Η απελευθέρωση (;) της Χίου"

Σε Διαβεβαιώνω ότι ο αναγνώστης που αρχικά έγραψε για την «απελευθέρωση» της Χίου δεν έχει και πολύ άδικο σε πολλά πράγματα και εξηγώ (με επιχειρήματα πάντα): Απελευθερώνω = διώχνω κάποιον από έδαφος που μου έχει κατακτήσει..
Στη περίπτωση της Χίου και πολλών άλλων περιοχών της σύγχρονης Ελλάδας δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο παραπάνω όρος με επιτυχία.
- Η Χίος μέχρι και το 80 π.Χ ήταν ανεξάρτητη.
- Από το 80π.Χ μέχρι και 600 μ.Χ άνηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
- Από τον 7ο αιώνα άνηκε στη Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αυτή που ορισμένοι αποκαλούν Βυζάντιο (ο όρος Βυζάντιο χρησιμοποιήθηκε 1η φορά τον 19ο αιώνα μ.Χ πριν μερικά χρόνια δηλαδή από ευρωπαίους ιστορικούς). Τότε οι άνθρωποι Χριστιανοί Ρωμαίοι δήλωναν.
- Το 1346 την κατέκτησαν Γενουάτες μέχρι και το 1566 (200 χρόνια)
- Στη συνέχεια οι Τούρκοι από το 1566 μέχρι και το 1912, όπου και «απελευθερώθηκε»
Συνεπώς απελευθερώθηκε πως? Τελευταία φορά που ήταν «κάπως» ελληνική ήταν μέχρι και το 80 π.Χ όπου και πάλι ήταν «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ» (1992 χρόνια πριν!!!)
Συνεπώς ο σωστός όρος είναι ότι το 1912 ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ από την Ελλάδα.
Εδώ να σημειώσω ότι το αποτέλεσμα με ικανοποιεί πλήρως. Πάντα προτιμώ μια ενωμένη Ελλάδα και σίγουρα προτιμώ τη Χίο και κάθε νησί Ελληνικό.
Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι γνωρίζοντας ιστορία ξέρω ότι τα πάντα είναι προσωρινά όπως και οι εδαφικές κατακτήσεις.
Όσο για τη Τουρκία θα συμφωνήσω με τον 2ο αναγνώστη που διαφωνεί με τον 1ο. Η Τουρκία είναι απλά μια βιτρίνα. Αυτά που βλέπεται στα Τουρκικά σίριαλ δεν έχουν σχέση με τη πραγματικότητα

Ευχαριστώ τον Νίκο που με ενημέρωσε για την ανάρτηση αυτή.

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/11/blog-post_5051.html?spref=fb

Ας θέσουμε ένα τέλος στη μεταπολίτευση...

Αυτές τις εκλογές νίκησε η αποχή. Μία αποχή που πάντα την πανηγυρίζει η αντιπολίτευση και τα αριστερά κόμματα. Οπότε οι ψηφοφόροι που θέλουν να περάσουν την αγανάκτησή τους απέχοντας από το εκλογικό τους δικαίωμα δε καταφέρνουν τελικά τίποτα διότι πάντα ένας από τα δύο μεγάλα κόμματα εκλέγεται από τους λίγους. Αν μιλάμε πως είχαμε 50% αποχή και όλες οι αναμετρήσεις κρίθηκαν στο νήμα τότε ο κάθε νικητής θα πήρε ψήφους από το 25% του ενεργού πληθυσμού.

Μπορεί να αγχώνονται με την αποχή όμως η νίκη τους τους δίνει κάποιον αέρα ώστε να κάνουν το έργο άλλοτε κακό και άλλες φορές καλό.

Εγώ όμως θα αναφερθώ προς τον κόσμο που δικαίως αγανακτισμένος δε ψήφισε. Προς αυτόν τον λαό ρωτάω αντί να απέχετε (ή απέχουμε) γιατί δε γίνεται μία πρόταση να κατέβει μία ομάδα ανθρώπων νέων με όραμα και όρεξη για πραγματική αλλαγή και βελτίωση και να ρίξουν την ψήφο τους σ' αυτούς. Σίγουρα εκτός από την δικιά τους θα έχουν και από άλλους ψηφοφόρους που ψήφισαν σ' αυτές τις εκλογές.

Μπορούν αυτές οι ομάδες να ξεκινήσουν από τώρα. Να δράσουν εθελοντικά η κάθε μία για τον τόπο της. Να ρθουν σε επαφή με τα προβλήματα και να αναζητήσουν λύσεις. Όχι με λόγια αλλά με πράξεις.

Θα με πείτε ρομαντικό τύπο και πως αυτά που λέω δεν είναι εφικτά. Μπορώ να σας πω πως πριν από ένα χρόνο μία ομάδα ανθρώπων ξεκίνησαν την αναπαλαίωση της οικίας του Κωστή Παλαμά στην Πλάκα για να μην πέσει μιας και το κράτος είχε δείξει την αδιαφορία του. Δε το κάνανε κρυφά γι΄αυτό και φτιάξανε μία ιστοσελίδα με την οποία παρουσίαζαν τη δουλειά τους. Φυσικά το κράτος τους σταμάτησε και έκλεισε με λαμαρίνες τα παράθυρα και την πόρτα της οικίας. Μεγάλη τους ντροπή. Συγχαρητήρια στον κύριο Κακλαμάνη. Όμως η ιδέα τους και η όρεξή τους έμεινε στη συνείδηση όλων όσων πονάμε τους τόπους μας.

Αυτό μπορεί να γίνει και στη Χίο. Είδαμε πως η ομάδα που προσπαθεί να διασώσει και να αναδείξει το κάστρο της πόλης μας κατάφερε να ευαισθητοποιήσει την κυρία Μενδώνη η οποία θα παραχωρήσει ένα πρόγραμμα 2 εκατομμυρίων ευρώ για την αναστήλωσή του. Μπορεί να υπάρξει μία αντίστοιχη ενεργή ομάδα για το λεπροκομείο (του οποίου φωτογραφική δουλειά θα παρουσιάσω τις επόμενες μέρες), μία άλλη για τα προσφυγικά σπίτια που έχουν εγκαταλειφθεί και πέφτουν ένα ένα.

Αυτές οι ομάδες με τον καιρό μπορούν να δημιουργήσουν μία κεντρική ομάδα με ανθρώπους διορατικούς οι οποίοι θα μπορέσουν όχι μόνο να αντιμετωπίσουν αλλά να νικήσουν τόσο τον δικομματισμό όσο και την πεθαμένη αριστερά.

Πλέον δε σωζόμαστε από τα κόμματα αλλά από τον ίδιο τον λαό. Τους απλούς ανθρώπους που έχουμε γύρω μας και ανησυχούν για το μέλλον του τόπου. Όμως για να το πετύχουμε πρέπει πρώτα να δείξουμε έργο.

Ποιός είναι διατεθιμένος να βοηθήσει;

Ο (κάθε) υποψήφιος ξανασταυρώνεται

Η αυριανή μέρα θα είναι αγωνιώδης για τα δύο συνηθισμένα κόμματα που μας ταλαιπωρούν από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Όμως για μας θα ναι μία ακόμη Κυριακή που θα την απολαύσουμε με καφεδάκι, εφημερίδα, παρέα και ξεκούραση. Και αν είναι όμορφος ο καιρός ίσως μας βρεί (όσους έχουμε φύγει από την Αθήνα και τα υπόλοιπα αστικά κέντρα) στην εξοχή να απολαμβάνουμε την εκλογική μας άδεια. Όποιος και να βγει αύριο, τίποτα δε θα αλλάξει σ' αυτήν την καταδικασμένη ελληνική κοινωνία.

Ας απολαύσουμε την αυριανή μέρα και ας έχουμε μία καλή επιστροφή στο μεγάλο άστυ...

Κάπου στην πόλη την ώρα της παρέλασης

Την ώρα που ακούγονταν τα εμβατήρια και τα λόγια θαυμασμού προς τον ελληνικό στρατό και όλος ο κόσμος βρισκόταν μαζεμένος στα πεζοδρόμια του δημοτικού κήπου και της πλατείας της Χίου, πήρα την φωτογραφική μου μηχανή και ξεχύθηκα σε μία άδεια Χίο για να φωτογραφίσω τα όσα σημεία της ακόμα αντιστέκονται στις αλλαγές του καιρού μας. Να δείξω πως η ελληνική ζωή στο νησί έσφυζε ελεύθερα επί τουρκοκρατίας. Μνημεία και απομεινάρια άλλων εποχών τα αφήνουν να πέσουν χωρίς να γίνεται καμία προσπάθεια διατήρησης και αναπαλαίωσης τους. Όλα αυτά θα σας τα παρουσιάσω τις επόμενες μέρες.

Ίσως κάποιοι που με κυνηγάνε και με κατηγορούν πως δεν αγαπάω το νησί μου να συγκινηθούν και να στρέψουν και αυτοί τη προσοχή τους προς τα κει ώστε να σωθεί αυτός ο υπέροχος τόπος.

Ελπίζω η νέα δημοτική αρχή να δώσει λίγη σημασία σε αυτή τη κληρονομιά πριν πέσει και χαθεί μια για πάντα...

Δημοσίευση της ανάρτησης "Η απελευθέρωση (;) της Χίου" στο tro-ma-ktiko.blogspot.com

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/11/blog-post_4291.html

Το Μουσείο της Ακρόπολης το καλύτερο του κόσμου

Το Μουσείο της Ακρόπολης, εκτός από το ότι μάγεψε όλους τους Έλληνες, κατόρθωσε να εντυπωσιάσει και τους ξένους, αποσπώντας...έτσι ένα χρόνο μετά τα εγκαίνιά του το βραβείο του καλύτερου Μουσείου στον κόσμο.
Σε διαγωνισμό που διενήργησε η Ένωση Δημοσιογράφων Τουριστικών Συντακτών Μεγάλης Βρετανίας το Μουσείο της Ακρόπολης απέσπασε το βραβείο του «Καλύτερου Μουσείου του κόσμου».
Σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη βρετανική πρωτεύουσα, ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Γιώργος Νικητιάδης, παρέλαβε το βραβείο.
Αφού ευχαρίστησε τους διοργανωτές και όσους συμμετείχαν στην ψηφοφορία, επισήμανε ότι με την κίνηση τους άνοιξαν την πόρτα για να επιστρέψουν τα μάρμαρα της Ακρόπολης στον τόπο τους.
Εξήρε επίσης τη σημασία των εξελίξεων αυτών για τον Ελληνικό Πολιτισμό και εκδήλωσε την αισιοδοξία του ότι με τη βράβευση αυτή έπεσε και το τελευταίο τείχος, δίνοντας νέα ώθηση στην υπόθεση της επιστροφής των μαρμάρων στην Ελλάδα.
Η βράβευση απέσπασε ευμενή σχόλια σε τηλεοπτικούς σταθμούς της Μεγάλης Βρετανίας, με την επισήμανση ότι το γεγονός δίνει νέα δυναμική στο αίτημα της επιστροφής των μαρμάρων στην Ελλάδα, όπως ανέφεραν Βρετανοί σχολιαστές.Υπενθυμίζεται ότι το νέο Μουσείο της Ακρόπολης άνοιξε τις πύλες του για το κοινό στις 21 Ιουνίου 2009, με τους αρμοδίους ακόμα και σήμερα να ευελπιστούν πως θα επιστραφούν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στο "σπίτι" τους.

Για όσους ακόμα ελπίζουμε...

"Ο ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει το δρόμο του μόνο στο σεληνόφως και η τιμωρία του είναι ότι βλέπει την αυγή πριν από τον υπόλοιπο κόσμο..."

Oscar Wilde

Τι διαπίστωσα μέσα από αυτές τις εκλογές...

Οι δημοτικές εκλογές τελείωσαν χωρίς νικητή. Μόνος χαμένος ο λαός. Δυστυχώς οι απειλές του κ. Παπανδρέου για πρόωρες εκλογές να βοήθησαν στο να μην πάθει μεγαλύτερη ήττα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Φυσικά αυτό δε μας γλιτώνει λόγω των νέων μέτρων που θα δεχτούμε από τη κυβέρνηση η οποία μπορεί να μην κέρδισε όμως έχει ακόμα τη δύναμη να μας γονατίσει κι άλλο. Μία δύναμη που της δώσαμε μέσα από τις εκλογές αυτές. Από την άλλη όμως και η κυβέρνηση δεν είναι σε καλύτερη θέση μιας και έχει αποδυναμωθεί αφού ένα μέρος του λαού ψήφισε δεξιά ή αριστερές παρατάξεις δείχνοντας την δυσαρέσκειά τους στη κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ναι μεν θα θέσει νέα μέτρα αλλά θα φοβάται περισσότερο την αντίδραση του κόσμου και της αντιπολίτευσης.

Μεγάλη κοροϊδία και η στάση της Νέας Δημοκρατίας η οποία πιστεύει πως βγήκε νικήτρια. Ειλικρινά πρέπει να καταλάβουν επιτέλους πως δεν είμαστε πια ηλίθιοι. Πως γίνεται να νιώθει κάποιος νικητής επειδή χάνει λιγότερες μονάδες από τον άλλον και παραμένει ακόμα δεύτερος. Ίσως με το καιρό και με αυτή τη πορεία να ξαναβρεθεί πρώτη και τότε ας μιλήσει για νίκη.

Τέλος θα θελα να μιλήσω για το μεγάλο χαστούκι που έφαγε η αριστερά κυρίως στην Αθήνα. Όσο διασπάται η αριστερά τόσο θα χάνει τη δύναμή της. Και δεν αναφέρομαι στο Κ.Κ.Ε. το οποίο το θεωρώ κομμάτι του συστήματος αλλά σε άλλες παρατάξεις με ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Αν υπήρχε μία ενιαία αριστερά, χωρίς διαμάχες σε μικρολεπτομέρειες όπως συμβαίνει τώρα, τότε σήμερα ίσως να μιλούσαμε για μία μεγάλη μάχη την επόμενη Κυριακή μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς στον δήμο της Αθήνας. Κρίμα που τα πρόσωπα αυτά που αντιπροσωπεύουν την αριστερά κυνηγάνε να φάνε μόνα τους τη θέση και όχι όλοι μαζί.

Δεν ελπίζω πια σε αυτούς τους ανθρώπους.

Καλή πορεία λοιπόν προς της ελεγχόμενη πτώχευση.

Πρεμιέρα στην Α1 πόλο

Ξεκινάει σήμερα η νέα αγωνιστική χρονιά για τις ομάδες της Α1 πόλο όπου μόνιμος κάτοικός της είναι η Χίος. Παρά την περσινή άσχημη πορεία της φέτος ελπίζει σε μία καλύτερη θέση που ίσως την βοηθήσει να επιστρέψει στα ευρωπαϊκά παιχνίδια.

Η ομάδα έχει αλλάξει και αυτό φαίνεται στα πρόσωπα που ήρθαν και στα πρόσωπα που έφυγαν.

Ηρθαν οι Χατζηκυριακάκης (ΠΑΟΚ), Κόττεριλλ (Μπαρτσελόνα), Γ. Κόχειλας (Π. Φάληρο), Σάντα (Ν.Ε. Πατρών), Χατζηδάκης (Λάρισα), Πουλιόπουλος (Σύρος) και εφυγαν οι Σαλάχας (Εθνικός), Παππάς (Λάρισα), Γ. Καπότσης (Πανιώνιος), Φωτίου (Περιστέρι), Φούτσος (Αρης Κάμπου), Ντίνα (Ρουμανία), Τόκιτς (Σερβία), Στακιάς

Το νέο ρόστερ της ομάδας είναι το εξής:

Τερματοφύλακες

Αντώνης Μισετζής (34χρ.)

Γιώργος Πουλιόπουλος (20χρ.)
Γιάννης Ρυμικής (22χρ.)

Αμυντικοί

Γιάννης Γαβαλάς (27χρ.)

Κώστας Βιτέλας (19χρ.)

Μιχάλης Σκαπινάκης (14χρ.)

Περιφερειακοί

Τζον Κόττεριλ (Αυστραλία-23χρ.)

Γιάννης Κόχειλας (27χρ.)

Πέτρε Σάντα (35χρ.)

Μάριος Χατζηκυριακάκης (26χρ.)

Δημήτρης Μάγνης (24χρ.)

Δημήτρης Πισσίας (17χρ.)

Αλέξανδρος Γεώργαλος (17χρ.)

Γιώργος Φουντούλης (25χρ.)

Μιχάλης Γκιάλης (19χρ.)

Μιχάλης Μιμίδης (19χρ.)

Φώτης Δεββές (14χρ.)

Κώστας Βορριάς (14χρ.)

Μανώλης Φράγκος (17χρ.)

Φουνταριστοί

Γιώργος Χατζηδάκης (29χρ.)

Στέλιος Μιμίδης (21χρ.)

Η άποψη του προπονητή της ομάδος Μάκης Μικέδης είναι η εξής: «Στόχος της ομάδας είναι να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω από πέρσι, όπου διεκδικήσαμε την είσοδο στα πλέι οφ, αν και πιστεύω ότι εφικτός στόχος είναι η 4άδα. Μικρό προβάδισμα για τον τίτλο, αν δεν αντιμετωπίσει προβλήματα, έχει ο Ολυμπιακός. Αν όμως έχει προβλήματα, τότε πρώτο φαβορί γίνεται ο Πανιώνιος, ο οποίος έχει μια δυναμική προς τα πάνω. Εύχομαι το πόλο, που περνάει δύσκολες στιγμές τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο λόγο της οικονομικής κρίσης, να βρει τον τρόπο να γίνει πιο δημοφιλές και να είναι υγιές»

Καλή αρχή στη Χίο μας...