Γιατί μια ζωή δανειζόμαστε από τους ξένους;

Τετάρτη στο Bios μας περίμενε μία ακόμη θεματική βραδιά.

Καλεσμένος ο κύριος Τάσος Ηλιαδάκης.

Θέμα της βραδιάς; Ο εξωτερικός δανεισμός από το 1824 ως το 2009.

Τα ερωτήματα πολλά. Κύριο είναι αυτό του τίτλου της ανάρτησης. Γιατί μια ζωή μας δανείζουν; Που πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα; Γιατί δεν υπήρξε πρόοδος όλα αυτά τα χρόνια; Είναι τελικά οι ξένοι κακοί; Ποιο είναι το μέλλον αυτής της χώρας.

Ατελείωτα ερωτήματα. Και πάνω σε μία ερώτηση γεννιόταν μία άλλη. Και έτσι η κουβέντα προχωρούσε.

Σ' αυτήν την ανάρτηση θα παρουσιάσω τις εντυπώσεις φίλων που ήταν παρόντες, παραμερίζοντας έτσι τον δικό μου ενθουσιασμό.

Ιωάννα Κασαμπα:

Μπάιος, 9 παρά κάτι.. τα μικρόφωνα στη θέση τους , όλα έτοιμα για μια Live αναμετάδωση μια συζήτησης ή μάλλον μιας άβολης διαφώτισης από τον καθηγητή κ.Ηλιαδάκη... Με αφορμή το βιβλίο του (που κρατάω με μια εγκάρδια αφιέρωση) σχετικά με τη δανειακή πολιτική της Ελλάδας τα τελευταία περίπου 200 χρόνια...ουπς μα έχουν περάσει 189 χρόνια από τότε που είναι η Ελλαδίτσα μας ανεξάρτητο κράτος! Δηλαδή η κουβέντα που ήταν έτοιμη να ξεδιπλωθεί είχε σχέση με μια πάγια και μόνιμη πολιτική της Ελλάδας, με γνώμονα τα δάνεια επί δανείων ...Η συζήτηση ξεκινά, τα μικρόφωνα ανοίγουν είμαστε στον αέρα και μετά από μια παραστατικότατη εισαγωγή του Κωνσταντίνου ετοιμαζόμαστε να ακούσουμε τις άβολες αλλά πολύ διαφωτιστικές αλήθειες από τα χείλη του καθηγητή... Φεύγοντας μόνο μια πικρή σκέψη μου καρφώθηκε για τον κατακαημένο, ανιστόριτο και αδιορθωτο Έλληνα και μια βαθιά πεποίθηση καρφώθηκε ακόμη πιο βαθιά στο νου.... το κλειδί πασπαρτού είναι η Παιδεία και η καλλιέργια...

Γιώργος Σούλος:

Μούδιασμα. Μούδιασμα ψυχολογικό, μούδιασμα συναισθηματικό, μούδιασμα εγκεφαλικό. Τέτοια αισθήματα αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα του G30 με το πέρας της ομιλίας Τ. Ηλιαδάκη, η οποία σίγουρα για κάποιους από εμάς επιβεβαίωσε, με επαρκή τεκμηρίωση, τη γνωστή φαυλότητα, τον καιροσκοπισμό, την παντελή ασυνέχεια εθνικής στρατηγικής που διακατέχει το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας από την εποχή της σύστασής του. Σοκαριστική μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την έμμεση αναφορά του κ.Ηλιαδάκη σχετικά με την ετοιμότητα μας για πάν απρόβλεπτο γεγονός που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την Εθνική Ασφάλεια, αλλά εμένα το γεγονός ότι ορθά κοφτά προσδιόρισε την γενιά μου (και άμεσα τις επόμενες) ως “χαμένη γενιά” δεν με αφήνει σε ηρεμία.
Θεωρώ αδιανόητο για μια γενιά Ελλήνων (και νεοελλήνων) οι οποίοι μεγαλώσαμε υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες συγκριτικά με πολλές άλλες περιόδους του έθνους, να μας ορίζει η γενιά των 60 και πέριξ (+/- 5) ως χαμένη. Η συζήτηση για ευθύνες σχετικά με το ποιος δεν μίλησε όταν έπρεπε ή ποιος τον άκουγε αυτόν οταν αυτός μιλούσε, δεν έχουν νόημα πια. Η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως κοινωνική κρίση μιας και οι προτεραιότητες αυτής της κοινωνίας τέθηκαν με τέτοια σειρά που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα καταλήγαμε σε χρεοκοπία. Και εκεί είναι η άμεση ευθύνη των 10 και πλέον βουλών & περίπου 2000 βουλευτών τους (από το 1980 και έπειτα). Ως εκ τούτου σαν πρώτα βήματα αντίδρασης, η κοινωνία πρέπει από την μία να απαιτήσει δια μέσω δημοκρατικών μεθόδων, τώρα όσο ποτέ, την τιμωρία πολλών διαχρονικά υπευθύνων/εμπλεκομένων (δές “Τσοβόλα δώστα όλα...”) και όχι μόνο των λαγών με τα υποβρύχια αλλά επιπρόσθετα θα πρέπει νέα πρόσωπα να βγουν στο προσκήνιο και να εμπλακούν με την πολιτική. Με αυτό τον τρόπο, έστω και συμβολικά θα δοθεί ένα μήνυμα εντός και εκτός των τειχών ότι δηλαδή η κοινωνία συνειδητοποιεί τι έφταιξε αλλά και ότι η νέα γενιά είναι εκεί να κοπιάσει για την εξεύρεση μιας κάποιας προοπτικής για αυτόν τον τόπο. Μόνο έτσι η “χαμένη γενιά” θα μπορέσει να μετριάσει την χασούρα της...

Άννα Παπαδούρη:

Λοιπόν..κάθε σχεδόν φορά που βγαίνω από το Bios μετά τις μεσοβδόμαδες συναντήσεις των g30 "ταξιδεύω" στην Πειραιώς εν μέσω συναισθηματικής & διανοητικής καταιγίδας! Από τη μια τα φουσκωμένα κύματα της αμηχανίας που με κατακλύζουν τα τελευταία 2 χρόνια μπροστά στις αλήθειες που ξεδιπλώνονται σχετικά με τον πολιτικό, οικονομικό και ευρύτερο καθημερινό μας βίο, καθώς και των εγγενών μας θαρρείς ανεπαρκειών να χειριστούμε αυτό το χάος, και από την άλλη οι λυτρωτικές πνοές της "παιδείας" που κομίζουν οι παρευρισκόμενοι-προσκεκλημένοι ομιλητές και οι συνομίληκοι-συνδιαλεγόμενοι-συμπορευτές- φίλοι πια μετά από τόσον καιρό..Η ομιλία του κ. Ηλιαδάκη δεν θα μπορούσε φυσικά να διαφέρει από το παραπάνω περιγραφόμενο κλίμα. Τόσο επίκαιρη, εύστοχη και γι΄αυτό ακριβώς θα έλεγα, τόσο αντριχιαστικά αναμενόμενη, καθώς προέβαλε ολοκάθαρα αυτό που όλοι πλέον όχι απλά μαντεύουμε αλλά καθημερινά επιβεβαιώνουμε: το αναλλοίωτο και αδιάλλακτο στον ιστορικό χρόνο της πατρίδας μας γελοίο, βλακώδες και ανεπαρκές των πολιτικών ταγών μας. Δεν μπορεί πια να αναβάλλεται η ανάληψη των ευθυνών μας ως κοινωνία απέναντι σε επιλογές ψήφου, πολιτικής - κοινωνικής αντίληψης και εν τέλει ζωής. Μια ολοκάθαρη σκέψη μες στην μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα: το ότι πια γνωρίζουμε μας δίνει δύναμη αλλά και μας φορτίζει με μια αδυσώπητη προκαταβολή ενοχής: αν δεν μπορέσουμε να τα αλλάξουμε όλα τότε θα είμαστε πράγματι κι εμείς άλλη μια χαμένη γενιά..Ο ακριβής τρόπος μπορεί να μας διαφεύγει αυτή τη στιγμή, αλλά δεν θα "κολλήσουμε" στη διαδικασία. Αρκεί η αδιαμφισβήτητη θέλησή μας και η διαρκής παρουσία μας εκεί που μας θέλουν αμέτοχους, λαουτζίκο, ψήφους για κοινοβουλευτική καριέρα.

Στέλιος Κοσμετάτος:

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Καθηγητή Κύριο Τάσο Ηλιαδάκη καθώς και το φίλο μου Κωνσταντίνο Μπογδανο για την χθεσινή βραδιά
θα επιθυμούσα να προσθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του οπλίτη που ήταν στις πρώτες γραμμές στον πόλεμο του 40', Παναγιώτη Ντεκόση, "Τεπελένι":
"Τότε με υποχρεωτικό έρανο μαζευτήκανε πολλά χρήματα, σημαντικά ποσά, για τις ανάγκες της Αεροπορίας. Για την αγορά καινούριων σύγχρονων αεροπλάνων αντιαεροπορικών πυροβόλων, ανταλλακτικών και άλλων υλικών που χρειαζότανε αυτό το σπουδαίο όπλο. Η αλήθεια είναι πώς όλοι δίνανε χωρίς βαρυγκομιά κι οι πιο πολλοί με ενθουσιασμό. Πάντοτε, με οποιονδήποτε καθεστώς, για την άμυνα της πατρίδας τους οι Έλληνες δίνουνε και την τελευταία μπουκιά του ψωμιού τους. …

Ο ιερός σκοπός δε σήκωνε κουβέντα. Στο τέλος όμως τι αποδείχτηκε; Για την Αεροπορία δεν πήγε ούτε δραχμή. Όλα πήγανε στη Νεολαία του Μεταξά την περιβόητη ΕΟΝ. Και όταν άρχισε ο πόλεμος δεν είχαμε ούτε ένα νέο αεροπλάνο. Οι αεροπόροι μας πετούσαν με τα παλιά, την αρχαιολογία, που τα λέγαμε σκοτώστρες….

Να τώρα πώς τα γράφει λακωνικά η επίσημη έκθεση του ΓΕΣ: «Η παντελής έλλειψις τεθωρακισμένων δυνάμεων, επαρκών αντιαεροπορικών όπλων και επαρκούς αεροπορίας έθετε τον Ελληνικόν Στρατόν εις πολύ μειονεκτικήν θέσιν έναντι του αντιπάλου»…

Και τώρα γεννιεται το ερώτημα, πελώριο, αδυσώπητο, σκληρό. Καλά εκείνοι που κουμαντάρανε τότε τον τόπο θέλανε να καταστρέψουνε την Ελλάδα, τον ελληνικό Στρατό;

Στις κατεχόμενες από τον εχθρό χώρες της Ευρώπης, μετά την Απελευθέρωση, οι συνεργάτες των καταχτητών τιμωρήθηκαν με σκληρότητα, όπως τους άξιζε , οι πιο πολλοί με τη ζωή τους και οι άλλοι με τις φυλακές.
Εδώ τι έγινε; Εδώ (μόνο εδώ) όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά έγιναν τα αφεντικά, η σπονδυλική στήλη η ραχοκοκαλιά του κρατικού μηχανισμού, «η ηγέτις τάξις» οι «εκλεκτοί» της κοινωνίας. Και από το σάπιο μεδούλι εκείνης της ραχοκοκαλιάς βγήκανε οι παρανοϊκοί, οι δειλοί, οι ελεεινοί και σιχαμεροί υπηρέτες των ξένων αφεντάδων, οι δολοφόνοι της πατρίδας που τη χτυπάγανε άναντρα, την πληγώνανε θανάσιμα, την κομματιάζανε άσπλαχνα και τα πολύτιμα τα κομμάτια της τα παζαρεύουνε «αντί πινακίου φακής»…"
....
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ !