Χίλιες αναρτήσεις!

Σάββατο 15 Μαΐου του 2010 (εδώ)γιόρταζα τις πεντηκοστές αναρτήσεις μου. Μετά από ενάμισι χρόνο είμαστε πάλι εδώ για να θυμηθούμε τις άλλες πεντακόσιες.

Είχαμε ήδη περάσει το μεγάλο σοκ της Marfin. Η Ελλάδα ξεκινούσε τον κατήφορό της και μεις ως τρομοκρατημένοι πολίτες περιμέναμε να δούμε τις επόμενες εξελίξεις με την ελπίδα πως όλα σύντομα θα περάσουν ενώ παράλληλα εμφανίζονται τα πρώτα φιλελληνικά κινήματα στην Ευρώπη με πρώτον τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν Γκοντάρ (εδώ). Ο Μάιος τελείωσε με την εισβολή των Ισραηλινών κομάντο στα τουρκικά πλοία που προσέγγιζαν την Γάζα (εδώ). Η αρχή ενός πολέμου ή το τέλος των σχέσεων Τουρκίας Ισραήλ; Ακόμα η απάντηση δεν έχει δοθεί.

Ο Ιούνιος συνεχίστηκε με την ίδια απορία με την οποία έκλεισε ο Μάιος. Η κατάσταση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ παρέμενε πολύ ήρεμη σε σημείο που η απραξία αυτή γινόταν ύποπτη (εδώ). Η Εθνική Ελλάδος επιτέλους παίρνει το πρώτο της παιχνίδι σε αγώνες μουντιάλ στην Νότια Αφρική και ανεβάζει το ήδη πεσμένο ηθικό των Ελλήνων (εδώ). Οι πρώτοι όμως άστεγοι της οικονομικής κρίσης κάνουν την εμφάνισή τους στην Αθήνα. Μία εικόνα που πλέον είναι ανεξέλεκτη (εδώ). Κι ενώ οι ψηφοφόροι αρχίζουν να απογοητεύονται από τα δύο μεγάλα κόμματα, η ελληνική αριστερά συνεχίζει τον ανόητο ρόλο της μ' αποτέλεσμα να όχι μόνο να μη βγαίνει κανείς κερδισμένος (εδώ) αλλά η ιδέα ενός νέου εμφυλίου πολέμου να κάνει έντονη την εμφάνισή του στον ελλαδικό χώρο (εδώ). Ο μήνας κλείνει με ένα κείμενό μου που χωρίς φόβο μπορώ να το θεωρήσω "προφητικό" (εδώ).

Ο Ιούλιος ήταν ένας μήνας ήρεμος για την Ελλάδα. Όχι όμως για την Ισπανία όπου η Καταλονία επιμένει δυναμικά για ανεξαρτοποίηση με ένα εκατομμύριο Καταλανούς να γεμίζουν τους δρόμους (εδώ). Ένα θέμα που μας αφήνει αδιάφορους ή όχι;... Τον Ιούλιο έχουμε όμως την γιορτής της Αγίας Παρασκευής. Μία γιορτή σημαντική για τους Χιώτες ναυτικούς. Άνθρωποι που έχουν θυσιάσει τη ζωή τους περισσότερο από άλλους ανθρώπους, έχουν έθιμα ισχυρά και συγκινητικά (εδώ).

Ο Αύγουστος ακόμα πιο ήρεμος προετοίμαζε τον ελληνικό λαό για τα δεινά του πρώτο χειμώνα της οικονομικής κρίσης καθώς εγώ απολάμβανα τον Δεκαπενταύγουστο μαζί με τον πατέρα μου στο καράβι (εδώ). Επίσης ενοχλήθηκα με το στήσιμο του Βυζαντινού Μουσείουτ της Χίου και το παρουσίασα μέσα από το ιστολόγιό μου. Δε γίνεται να κρίνουμε τους Τούρκους όταν κι εμείς κάνουμε τα ίδια (εδώ). Το προφητικό μου κείμενο του Ιουνίου εν μέρη επιβεβαιωνόταν τέλη Αυγούστου. Οι πρώτες σάλπιγγες πολέμου έχουν ήδη ηχήσει, η σκακιέρα είναι ήδη έτοιμη και πλέον περιμένουμε την πρώτη κίνηση. Κινήσεις που με τον καιρό γίνονται όλο και πιο έντονες (εδώ).

Τον Σεπτέμβριο είχα την εξής απορία. Γιατί δεν ομορφαίνουμε την Χίο μας με απλούς τρόπους. Ένα κείμενο που άρεσε και ξεχάστηκε (εδώ). Την ίδια περίοδο "έχασα" τον πρώτο μου φανταρικό φίλο από τροχαίο (εδώ).

Τον Οκτώβριο συνέχισα την κόντρα που χω ξεκινήσει με την κατάντια του Κ.Κ.Ε. με ένα κείμενο που ενόχλησε (εδώ) όπως επίσης κατέκρινα το κλείσιμο του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης. Τα μνημεία δε τα εκμεταλλευόμαστε για ατομικά ή συλλογικά συμφέροντα. Τα μνημεία τα σεβόμαστε (εδώ).

Τον Νοέμβριο ψηφίζεται το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης ως το καλύτερο του κόσμου (εδώ). Παράλληλα ένα ακόμη κείμενό μου προκαλεί καθώς αναρωτιέμαι αν σωστά γιορτάζουμε την 11 Νοεμβρίου ως την μέρα που απελευθερώθηκε η Χίος (εδώ).

Τον Δεκέμβριο ο Παπανδρέου πήρε την 79η θέση παγκοσμίως ως διαμορφωτής του κόσμου (εδώ) καθώς εγώ αντιδρώ στις οργανωμένες συγκεντρώσεις και πορείες (εδώ). Ήδη η πτώση του δυτικού κοινωνικού μοντέλου άρχισε να γίνεται εμφανής στην καθημερινότητά μας αλλά κανείς δεν έχει πάρει ακόμα είδηση (εδώ). Έρχονται και οι πρώτες χριστουγεννιάτικες γιορτές εν καιρώ κρίσης. Με τον θάνατο των χριστουγεννιάτικων εθίμων μας κλείνει ο χρόνος (εδώ).

Με τον Ιανουάριο ξεκινάει η πιο σκοτεινή χρονιά της μεταπολίτευσης. Όλες οι ελπίδες και τα όνειρα που είχαμε την χρονιά αυτή χάθηκαν στην πορεία. Ο μήνας ξεκίνησε με ένα ξεχασμένο ήρωα, τον Μπελογιάννη μπας και αφυπνιστούν ορισμένοι (εδώ). Μάταια... Γι' αυτό αναρωτιέμαι τι απογίνονται οι επαναστάτες των εφηβικών μας χρόνων (εδώ).

Από τον Φλεβάρη η Μεσόγειος αρχίζει να φλέγεται. Πρώτη η Τυνησία και σειρά έχει η Αίγυπτος ενώ εμείς ακόμα κοιμόμαστε (εδώ). Μας αφορά όμως το επαναστατικό κύμα της Βόρειας Αφρικής; Δε μας τρομάζει η ιδέα μη προκληθεί ένα τσουνάμι που θα μας πνίξει όλους (εδώ); Τουλάχιστον συνειδητοποιούμε την στάση της Γερμανίας απέναντι στην ελληνική οικονομική κρίση αλλά και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση (εδώ). Πάλι καλά...

Ο Μάρτης και ο Απρίλης ήταν η αρχή του σύντομου ελληνικού επαναστατικού καλοκαιριού. Οι ειδικές δυνάμεις και τα ΜΑΤ ξεκίνησαν τις "προπονήσεις" τους στην Κερατέα (εδώ). Οι πρώτες αντιδράσεις των Ελλήνων απέναντι στους πολιτικούς ξεκίνησαν με αυγά (εδώ). Μέχρι τότε είχαμε ακόμα λεφτά...

Ο Μάιος μπήκε δυναμικά. Οι Αμερικανοί βρήκαν και δολοφόνησαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Ένα όνομα που κάποτε είχε γίνει σύνθημα έμεινε στην ιστορία. Τόσο η ζωή του όσο και ο θάνατός του παρέμειναν μυστήριο (εδώ). Την επόμενη μέρα πέθανε ο καλός μας άνθρωπος. Ο Θανάσης Βέγγος. Μπορεί να έφυγε από την ζωή αλλά στην καρδιά μας θα ζει για πάντα όσο ακόμα θα γελάμε με τις ταινίες του (εδώ). Εκείνες τις μέρες στην Αθήνα ξεκινάει ένα ρατσιστικό κύμα. Ακροδεξιοί άρχισαν να κυνηγάνε αλλοδαπούς μετά την άδικη δολοφονία ενός Έλληνα από τρεις ξένους. Οι θάνατοι αυτοί μας γέμισαν ανασφάλεια. Εκείνες τις μέρες έγραψα ένα κείμενο που άρεσε αλλά και ενόχλησε ταυτόχρονα (εδώ). Επίσης μία ανάρτηση μου για την αριστερά έγινε θέμα συζητήσεων. Παρόλο που γράφτηκε έναν χρόνο πριν τίποτα δεν έχει αλλάξει ειδικά τώρα που το έχουμε τόσο πολύ ανάγκη (εδώ).

Ιούνιος. Ο μήνας του εθνικού ξύλου. Όσοι είχαμε κατέβει στο Σύνταγμα εκείνες τις μέρες φάγαμε το ξύλο της αρκούδας. Ξεκίνησαν λοιπόν τα όργανα (εδώ), παντού ξύλο (εδώ) και κατάληψη ξανά της πλατείας Συντάγματος από τον καθεστωτικό στρατό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (εδώ). Εκείνες τις μέρες μίσησα την αστυνομία και τα ζώα τους ματατζήδες.

Ο Ιούλιος ήταν ο μήνας που εκπληρώθηκε ένα μεγάλο και άπιαστο όνειρο. Είδα στο Ο.Α.Κ.Α. την συναυλία του Ρότζερ Γουότερς The Wall (εδώ, εδώ και εδώ). Τον ίδιο μήνα πέθανε η Έιμι Γουάινχάουζ. Όλοι κλαίγανε και μνημονεύανε μία κοπέλα με καλή μουσική αλλά με άστατη ζωή. Επιλογή της ήταν στην τελική. Κανείς όμως δεν έχει μνημονεύσει τα παιδάκια που πεθαίνουν από ασιτία σε χώρες του τρίτου κόσμου. Κρίμα που δε τα λένε κι αυτά Έιμι (εδώ).

Ο Αύγουστος ως μήνας διακοπών ήταν ήρεμος. Εξάλλου φάγαμε τόσο ξύλο και χημικά που αποφασίσαμε τελικά να αράξουμε σε καμιά παραλία. Όταν όμως εμείς εδώ με την κρίση συνεχίζουμε να φοροδιαφεύγουμε (κυρίως οι πλούσιοι) κάποιοι άλλοι πλούσιοι Ιταλοί και Γάλλοι ζήτησαν μεγαλύτερη φορολογία γι' αυτούς για να βοηθήσουν την χώρα τους. Εδώ ακόμα όχι μόνο κρύβονται αλλά εκμεταλλεύονται την κατάσταση (εδώ).

Τον Σεπτέμβριο γίνεται η Δ.Ε.Θ. Η Θεσσαλονίκη ζει στον παλμό της Αθήνας του Ιουνίου. Παράλληλα ξεκινάει στην Χάγη η δίκη για την καταστροφή του Διστόμου. Ντροπή τόσο για τις ελληνικές αρχές που τόσα χρόνια δε το 'καναν αυτό αλλά ντροπή και σε όσους το ξεκίνησαν τώρα με σκοπό το κέρδος και όχι τη μνήμη των θυμάτων (εδώ). Παράλληλα το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία ξεκινάνε μία τρομερή επίθεση και ελεεινή προπαγάνδα ενάντια στην αθεΐα και στον σκεπτικισμό. Ντροπή και σ' αυτούς λοιπόν (εδώ).

Τον Οκτώβριο ο ελληνικός λαός είχε αγανακτήσει για τα καλά. Δεν άντεχε άλλο τα νέα μέτρα. Δεν δεχόταν άλλο το δούλεμα των πολιτικών και πάνω απ' όλα είχε βρεθεί σε ένα αδιέξοδο. Τρία χρόνια η Αθήνα καίγεται και τίποτα δεν έχει αλλάξει (εδώ).Τις μέρες εκείνες πέθανε ένας από τους μεγαλύτερους εκμεταλλευτές της ανθρωπότητας. Δυστυχώς όμως η ελεύθερη αγορά των καπιταλιστικών κοινωνιών τον ανακύρηξαν άγιο (εδώ). Κι ενώ είχε προγραμματιστεί άλλη μία συγκέντρωση αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, ήταν τόσο μικρός ο αριθμός του κόσμου που πήγε που εποιικώς θα την αποκαλούσα αποτυχημένη. Αυτό με ανάγκασε να γράψω ένα γράμμα στον αγαπημένο μας άνθρωπο που μας άφησε την περίοδο που τον είχαμε ανάγκη (εδώ). Ένα ακόμα διορατικό μυαλό μας είχε προετοιμάσει γι' αυτήν την περίοδο που περνάμε. Ποιος τον άκουγε όμως (εδώ); Μόνη σωστή αντίδραση αυτού του μήνα; Μα φυσικά η μούτζα του νεαρού στην παρέλαση (εδώ).

Ο Νοέμβρης είναι ένας μήνας που θα συζητιέται για πολλά χρόνια. Ο Παπανδρέου κάνει μία σωστή κίνηση. Μία κίνηση όμως που έδειξε πως ο ελληνικός λαός είναι ανεύθυνος ενώ παράλληλα οι δυνάστες μας φάνηκαν αδύναμοι (εδώ). Το αποτέλεσμα; Να παραιτηθεί, να πανηγυρίζουμε εμείς πως πετύχαμε κάτι και η κατάσταση να συνεχίζει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η συμπεριφορά των Ευρωπαίων απέναντί μας μου δημιουργεί την εξής απορία, ανήκουμε στην Ευρώπη ή όχι (εδώ); Επίσης ο Νοέμβριος είναι ο μήνας του Πολυτεχνείου. Για μένα όμως προσωπικά το Πολυτεχνείο πλέον ξέβαψε. Καιρός να αναζητήσουμε νέα πρότυπα (εδώ). Και ενώ μιλάμε για πρότυπα ο Καντάφι πέφτει και αναρωτιέμαι. Ήταν τελικά κακός ο Καντάφι όπως μας τον παρουσίαζαν τα μέσα και οι Αμερικάνοι ή όχι (εδώ); Επίσης υπενθυμίζω διάφορα επαναστατικά κινήματα που έλαβαν χώρα σε περιόδους πολύ πιο δύσκολες από τις σημερινές (εδώ). Τέλος εκείνον τον μήνα έγραψα ένα κείμενο που όχι μόνο ενθουσίασε και ενόχλησε αλλά έγινε και ιδέα θεματικής βραδιάς στο Bios. Για μένα είναι η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ιστολογίου μου (εδώ και εδώ).

Ο Δεκέμβρης μας προετοίμαζε για το τέλος της πιο επεισοδιακής χρονιάς. Σε εκείνον τον μήνα διαπίστωσα πως σαν Έλληνες δε μπορούμε να ελπίζουμε πολύ στην πλειοψηφία της νεολαίας μιας και έχει χάσει για τα καλά το δρόμο της (εδώ). Από την άλλη ξετρύπωσα την ομιλία ενός σπουδαίου φιλοσόφου του Μπέρτραντ Αρθουρ Γουίλιαμ Ράσελ ο οποίος μας μιλάει για τον αθεϊσμό (εδώ). Λίγο πριν φύγει ο χρόνος κλείνει μία αγαπημένη εφημερίδα η οποία από το 1997 με ενημέρωνε για τα γεγονότα, η Ελευθεροτυπία (εδώ). Με ανάμεικτα συναισθήματα υποδεχόμασταν το 2012.

Ο Ιανουάριος του '12 είχε μία πιο πολιτική στάση απέναντι στα γεγονότα. Αναφέρθηκε στο ερώτημα γιατί η Αριστερά σήμερα μοιάζει πολύ με την Δεξιά (εδώ) όπως επίσης και στην απορία αν η Ευρωπαϊκή Ένωση θα χει την ίδια τύχη με αυτή της Γιουγκοσλαβίας (εδώ). Παράλληλα ξεκίνησα έναν πόλεμο απέναντι στην αδιαφορία και τους εκπροσώπους της (εδώ). Μετά την επίσκεψή μου στο Βελιγράδι με έπιασε ένας αντιπολεμικός οίστρος σε ένα διάλογο που συγκίνησε αρκετούς (εδώ). Δυστυχώς ο μήνας έκλεισε με τον θάνατο του κύριου Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ξαφνικά γίναμε πιο φτωχοί ως Έλληνες (εδώ).

Το αντιπολεμικό μου ύφος συνεχίζεται και τον Φεβρουάριο με ένα κείμενο που έγραψα μετά την προβολή της ταινίας "Το Λιβάδι που δακρύζει", ένα κείμενο που άλλοι το δέχτηκαν θετικά κι αντέδρασαν με τον δικό τους τρόπο. Το μόνο σίγουρο είναι πως πραγματοποιήθηκε ένας ποιοτικός διάλογος μεταξύ μας (εδώ).

Εδώ είμαστε για να συνεχίσουμε δυναμικά και ευχάριστα ίσως και δυσάρεστα μέχρι τις 1500 αναρτήσεις...