Τέλος του μήνα...

Φεύγει ο χρόνος σα νερό. Ούτε που το καταλαβαίνεις. Πότε έκανα όλα αυτά τα ταξίδια, πότε έζησα όλες αυτές τις εμπειρίες... Ανεξήγητο πράγμα ρε παιδί μου το πως περνάει ο χρόνος. Σαν χθες θυμάμαι που έλεγα πως ξεκίνησε ο Ιούνιος μαζί με τα μπάνια και το καλοκαιράκι και τώρα τον αποχαιρετάω με αυτήν την ανάρτηση.

Ας αποχαιρετήσουμε λοιπόν αυτόν τον μήνα με την δύση του ηλίου από τον "μακρινό" ορίζοντα του Άρη. Ναι καλά ακούσατε. Στη φωτογραφία βλέπουμε ένα ηλιοβασίλεμα από τον πλανήτη Άρη... Ηλιοβασίλεμα από το μέλλον.

Ας κοιτάξουμε λοιπόν όλοι μπροστά...

Κάτι συμβαίνει εκεί κάτω...

Χθες ανέλυσα τα εσωτερικά θέματα της Ελλάδος τον τελευταίο καιρό, μέσα από τη δικιά μου οπτική γωνία (η οποία μπορεί να είναι και λάθος). Όμως τι συμβαίνει στο διεθνή χώρο; Τι ρόλο παίζει η χώρα μας σ' αυτόν; Μήπως είμαστε πλέον το πιόνι ενός μεγάλου πολέμου που είναι πολύ κοντά και ακόμα κανένας δεν το έχει πάρει είδηση;

Πολλές φορές από δω μέσα έχω γράψει πως κάτι μαγειρεύεται στην Μέση Ανατολή. Όλες οι χώρες εκεί παίρνουν θέσεις μάχης ενώ διάφορα γεγονόταν που συμβαίνουν οδηγούν την κατάσταση όλο και πιο κοντά στον πόλεμο.

Η αρχή έγινε πριν δύο χρόνια με την εισβολή των Ρώσων στην Γεωργία. Η ιδέα ενός μεγάλου πολέμου (που πλέον είναι πιο σίγουρος από ποτέ) ήταν ακόμα μακρινή. Οι Ρώσοι υποχώρησαν αλλά η κατάσταση είναι ακόμα και σήμερα πολύ επικίνδυνη και η ειρήνη κρέμεται από μία κλωστή.

Η Τουρκία συνεχίζει τις στρατιωτικές εισβολές της στο Βόρειο Ιράκ με την δικαιολογία ότι προσπαθεί να αντιμετωπίσει και να κυνηγήσει τους Κούρδους. Μία κίνηση που ενοχλεί τους Αμερικανούς μιάς και μία μεγάλη πλέον δύναμη (όπως είναι η Τουρκία) εισβάλει στα δικά της χωράφια.

Η σχέση της Τουρκίας με την Αμερική έχει πέσει πολύ και εκεί φαίνεται η μαγκιά των Τούρκων. Οι Τούρκοι ενώ βρίσκονταν στο Δ.Ν.Τ. βγήκαν από μόνοι τους, ξεπέρασαν την κρίση μόνοι τους και τώρα βρίσκονται στις μεγάλες δυνάμεις (έλαβαν μέρος στο G20 του Τορόντο). Επίσης στον πόλεμο του Ιράκ αρνήθηκαν να προσφέρουν βοήθεια και εδάφη στους Αμερικάνους για τις επιχειρήσεις τους. Αντιθέτως η Ελλάδα τα πρόσφερε όλα.

Μόνη της η Τουρκία πέτυχε πολλά. Οπότε αποφάσισε να τους γράψει όλους. Γι' αυτό το λόγο είχε αυτόν τον αλαζονικό αέρα απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση από την οποία όχι μόνο "απαιτούσε" να μπεί αλλά έθετε και δικούς της όρους. Το ότι οι Γερμανοί αποφάσισαν να μείνει έξω με τον φόβο μη χάσουν την υπεροχή στην Ευρωβουλή δε σημαίνει πως η Τουρκία έχασε. Απλά φάνηκε η δύναμή της και τον προβληματισμό που δημιουργεί στις παραδοσιακές δυνάμεις.

Στη συνέχεια έχουμε το Ισραήλ, το τσιράκι των Αμερικανών στην Μέση Ανατολή. Ένα κρατίδιο τέρας που ακόμα ποτίζει τη περιοχή αυτή με το αίμα Παλαιστινίων και Λιβανέζων χωρίς να αντιδράει κανείς. Μία περιοχή με χρόνια εμπόλεμη κατάσταση που δε την έχει σταματήσει κανείς.

Τέλος έχουμε και το Ιραν. Μία χώρα φανατική η οποία αποκτά δύναμη από μόνη της αρχίζοντας να παίζει σημαντικό ρόλο στη περιοχή αυτή κάτι το οποίο χαλάει τα σχέδια των Αμερικανών μιάς και βρίσκεται στο κέντρο του άξονα επιρροής τους (η Τεχεράνη βρίσκεται στη μέση μεταξύ Βαγδάτης και Καμπούλ).

Ποιές είναι οι κινήσεις που μας έχουν φέρει πολύ κοντά στον μεγάλο πόλεμο που θα ξεσπάσει εκεί...

Η Αμερική καταδικάζει και κατηγορεί το Ιράν για την χρήση ουρανίου και την κατασκευή πυρινικών κεφαλών (κάτι το οποίο έκανε και με το Ιράκ).

Το Ιράν απαντάει με αντιαμερικανικές δηλώσεις και εν μέρη παρουσιάζεται ετοιμοπόλεμο σε κάθε εισβολή. Παράλληλα το Ιράν κατηγορεί το Ισραήλ για την βιαιότητες του στους Παλαιστίνιους και το χρίζει εχθρό του. Πραγματοποιούνται οι πρώτες κινήσεις στην σκακιέρα.

Λόγω της κατάστασης που επικρατεί στην Κασπία θάλασσα το Ιράν αποφασίζει να θέσει όλο το βόρειο τμήμα του σε κατάσταση πολέμου. Όλοι είναι έτοιμοι εκεί πάνω.

Παράλληλα η Τουρκία πλέον ελεύθερη να κάνει ότι θέλει στις γύρω περιοχές (μιάς και έχει απογαλακτιστεί από την Αμερική) υπογράφει ενεργιακή συμφωνία με το Ιράν (και την Βραζιλία η οποία όμως πέφτει πολύ μακριά οπότε δε μας νοιάζει αυτή τη στιγμή). Οπότε το Ιράν αποκτά έναν σύμμαχο.

Για να έχεις όμως έναν σύμμαχο πρέπει να χετε και τους ίδιους εχθρούς. Εύκολο. Στο καραβάνι για τον αποκλεισμό της Γάζας οι Ισραηλινοί επιτέθηκαν μόνο στο Τουρκικό πλοίο. Τυχαίο;

Ξαφνικά ξυπνάμε ένα πρωί και βρίσκουμε τις δύο χώρες με το όπλο παρα πόδας. Η Τουρκία καλεί τον πρέσβη της από το Ισραήλ πίσω, οι Ισραηλινοί καλούν τους ομογενείς τους από την Τουρκία πίσω. Κάτι άσχημο μου μυρίζεται... Φυσικά η κατάσταση ηρέμησε προς το παρόν όμως αυτό που η Τουρκία ήθελε να κάνει το πέτυχε. Βρήκε έναν σοβαρό λόγο να εναντιωθεί με το Ισραήλ και να χει και την διεθνή γνώμη με το μέρος της. Οπότε έχουμε δύο άξονες οι οποίοι ο ένας είναι κάθετος στον άλλον. Έχουμε τον άξονα Τουρκία - Ιράν και τον άξονα αμερικανοκρατούμενου Ιράκ με αμερικανοκρατούμενου Αφγανιστάν μαζί με το τσιράκι Ισραήλ στα δυτικά.

Ο ένας χαλάει το παιχνίδι του άλλου. Η αλήθεια είναι πως αν η Αμερική δεν είχε σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό της θα είχε κάνει τον πόλεμο εδώ και πολύ καιρό. Όμως την βλέπουμε να κάνει βόλτες (όπως ο γερασμένος και φαφούτης καρχαρίας γύρω από το θύμα του για να το τρομοκρατήσει). Η Αμερική αν ξεκινήσει νέο πόλεμο τώρα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.

[Εδώ θα κάνω μία παρένθεση να σας πω μία ιστορία για να καταλάβετε πως η πραγματική ιστορία κάνει κύκλους. Όταν η Αθήνα στην αρχαία Ελλάδα θεωρούταν υπερδύναμη δε τα έβαζε κανείς μαζί της. Όμως η δημοκρατία στην πόλη αυτή άρχισε να εξασθενεί οπότε και η δύναμή της άρχισε να πέφτει. Οι Συρακούσες ξεσηκώνονται. Οι Αθηναίοι σκεπτόντουσαν τι να κάνουν. Αν μείνουν τα καράβια τους εδώ οι Συρακούσοι ναι μεν ξεσηκωμένοι αλλά και φοβισμένοι για τη δύναμη της Αθήνας, δε θα έκαναν κάτι παραπάνω. Αν όμως οι Αθηναίοι πηγαίνανε και χάνανε τότε και οι υπόλοιπες αποικίες θα ξεσηκώνονταν. Η απόφαση τελικά φάνηκε καταστροφική. Οι Αθηναίοι πήγαν στη Σικελία ηττήθηκαν και ξεκίνησε η κατακόρυφη πτώση της δύναμής τους].

Με αυτή την ιστορία που περιέγραψα προηγουμένως οι Αμερικάνοι είναι στο στάδιο της σκέψης. Ξέρουν την πιθανή αποτυχία τους και γι' αυτό κοιτάνε να αποδεκατίσουν πρώτα τους υποψήφιους που γλυκοκοιτάζουν τη θέση της παγκόσμιας υπερδύναμης. Γι' αυτό το λόγο χτυπήσανε το ευρώ μέσα από την Ελλαδίτσα μιάς και ανέβηκε μία φιλοαμερικάνικη κυβέρνηση η οποία παραδόθηκε εύκολα στην Αμερική (χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκαμε στο Δ.Ν.Τ.). Η Ευρώπη αρχίζει να πέφτει σιγά σιγά. Όταν φτάσει σε σημείο που να μην είναι επικίνδυνη για τις Ηνωμένες Πολιτείες τότε ίσως ξεκινήσει ο πόλεμος.

Αυτή τη στιγμή που γράφω το κείμενο δύο μεγάλα αεροπλανοφόρα κινούνται στον Περσικό κόλπο. Τα πιόνια στήνονται έτοιμα για μάχη. Πλέον περιμένουν όλοι την αφορμή.

Όσο για την Ελλάδα; Αυτή τη στιγμή είναι η 51η πρώτη πολιτεία της Αμερικής. Άρα οι Αμερικάνοι έχουν ένα τσιράκι ακόμα στον πόλεμο αυτό. Έχουν επιπλέον έδαφος που θα τους βοηθήσει στον ανεφοδιασμό. Ίσως να στείλουμε και φαντάρους στην πρώτη γραμμή. Δε θα μου φανεί παράλογη η αποστολή "ειρηνευτικής" δύναμης εκεί κάτω. Όσο περισσότεροι οι νεκροί τόσο θα μειώνεται και η ανεργία. Όσο κυνικό κι αν ακούγεται έτσι γίνεται. Οι ανθρωποι είναι αριθμοί, είναι στατιστικές, είναι αναλώσιμοι...

Το κείμενο αποφάσισα να το γράψω όταν είδα πως ένας αξιόλογος φίλος έγραψε μετά από καιρό στο μπλόγκ του (κρατάει την ανωνυμία του οπότε θα του τη κρατήσω και γω απο δω) έγραψε την άποψη του για την κατάσταση εκεί κάτω η οποία είναι κοινή με την δικιά μου. Χαίρομαι όταν βλέπω πως άνθρωποι αξιόλογοι και μέσα στα πράγματα σκέφτονται το ίδιο με μένα (ή το αντίστροφο, σκέφτομαι εγώ το ίδιο με αυτούς). Οι απόψεις ταυτίζονται και έτσι γίνονται πιο ρεαλιστικές και πιο εφικτές (άλλο να το λέει ένας και άλλο αρκετοί).

Αξίζει να διαβάσετε και την δικιά του άποψη στο ιστολόγιό του: http://timouradi.blogspot.com/

Σπίθες και φωτιές...

Η πιο εντυπωσιακή φωτογραφία από την προχθεσινή νύχτα των κεραυνών και της βροχής...

Ένας ακόμη εμφύλιος;...

Για μία ακόμη φορά η Αθήνα έγινε πεδίο μάχης. Φυσικά δεν ήμουν παρόν οπότε δε μπορώ να έχω άποψη για τα γεγονόταν που έλαβαν χώρα το μεσημέρι στο κέντρο. Μέσα στο μπλόγκ μου θέλω να κρατήσω μία αντικειμενική στάση. Ούτε τους μπάτσους θέλω να βρίσω ούτε το εξαγριωμένο πλήθος να κατηγορήσω για τις φθορές. Δεν επικεντρώνομαι εκεί. Αν και για μία ακόμη φορά οι ματατζήδες έδειξαν πόσο κιμάδες είναι με το να συμπεριφέρονται σαν ζώα, πετώντας τους ανθρώπους από τα σκαλιά της Βουλής (εικόνες που βλέπουμε σε χολιγουντιανές ταινίες που πάνε οι πολεμιστές να καταλάβουν ένα κάστρο και οι αμυνόμενοι τους πετάνε από κάτω), ρίχνοντας χημικά για μία ακόμη φορά χωρίς έλεγχο (ειλικρινά παρακολουθούν σεμινάρια για να δουν τις επιπτώσεις που έχουν αυτά στην ανθρώπινη υγεία;), συλλαμβάνοντας κόσμο και κυνηγώντας τον μέσα στο σταθμό της Ομόνοιας; Μα καλά, τόσο ζώα είναι; Δε μπορούν να σκεφτούν τι πανικό δημιούργησαν; Ειδικά όταν φώναξε ένας για δακρυγόνο σε κλειστό χώρο; Πάλι καλά που δεν έπεσε κόσμος στις ράγες.

Από την άλλη για μία ακόμα φορά και στην αντίπαλη μεριά ανεγκέφαλοι άρχισαν να σπάνε πάλι μάρμαρα, να βάζουν φωτιά σε κάδους, να τα πετάνε προς τα Ματ και πάει λέγοντας.

Στο ίδιο έργο θεατές. Να κατεβαίνει κόσμος να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο αγέλες ζώων που πάντα βαράνε και καταστρέφουν.

Αυτό το γεγονός με θλίβει και με πείθει πως δεν έχουμε μέλλον σαν λαός. Πάντα θα σφαζόμαστε. Διαβάζοντας την ιστορία της Ελλάδος από έναν αριστερό συγγραφέα διαπιστώνω πως οι Έλληνες έχουν μάθει να επιβιώνουν με τον εξής τρόπο, να τρώνε οι δεξιοί τους αριστερούς και οι αριστεροί μεταξύ τους (με την βοήθεια των Άγγλων τότε και τον Αμερικάνων τώρα). Χαμένος στην όλη υπόθεση βγαίνει ο λαός και η αριστερά. Γεγονότα που συνέβαιναν τις δεκαετίες '50 και '60 συμβαίνουν και τώρα. Πράγματι η ιστορία κάνει κύκλους και μείς οι ίδιοι το επιβεβαιώνουμε.

Αυτή τη στιγμή μόλις ξεφύγαμε από μία Δεξιά που τα έφαγε όλα και περάσαμε σε μία Κεντροαριστερή κυβέρνηση που τρώει τα ψίχουλα της Δεξιάς και προσπαθεί να βρεί δάνεια για να φάει και αυτή. Είχα την ελπίδα πως η νέα κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει κάποια βήματα μπρος όμως πολλά γεγονότα και αποφάσεις μου δείχνουν πως απλά θα συνεχίσει το έργο της καταστροφής και της οικονομικής υποδούλωσης της Ελλάδος.

Πιστεύω πως ζούμε σε έναν εμφύλιο πόλεμο χαλαρής μορφής, ο οποίος μπορεί να φέρει μία χούντα ελαφριάς μορφής. Τότε κυνηγούσαν και φυλάκιζαν αριστερούς, τώρα το κάνουν με αντιεξουσιαστές. Δεν έχουν αλλάξει οι εποχές και οι συνήθειες.

Στα μάτια, τα βλέμματα και τις φωνές των ματατζήδων βλέπω τους αλήτες που βρίζανε τότε στη Θεσσαλονίκη έξω από την αίθουσια συνεδριάσεων που μιλούσε ο Λαμπράκης ο οποίος είχε φάει ήδη μία ροπαλιά και τον περίμενε απέξω ο θάνατος από τους δύο δολοφόνους με το τρίκυκλο. Βλέπω τα ζώα που σκοτώσανε τον Μπελογιάννη και τον Πλουμπίδη, δύο ανθρώπους αξιόλογους που μπορούσαν να προσφέρουν τόσα στη πατρίδα. Βλέπω τους αστυνομικούς που τρομοκρατούσαν τον κόσμο να ψηφίσει Καραμανλή στις εκλογές του '61. Μέσα στα μάτια τους βλέπω το μίσος και τον φόβο που θέλουν να προκαλέσουν στην κοινωνία. Γιατί; Διότι είναι τα κοπρόσκυλα της Δεξιάς. Τους ταΐζουν για να γαβγίζουν και να δαγκώνουν.

Από την άλλη όμως είναι και η αριστερά. Μία αριστερά που είναι στον κόσμο της. Μία αριστερά ίδια με εκείνη που με τα καμώματά της "έφαγε" τον Μπελογιάννη και θεωρούσε για πολύ καιρό προδότη τον Πλουμπίδη. Μία αριστερά που επιμένει να χει παρα πόδας το όπλο λες και ετοιμάζεται για νέο εμφύλιο πόλεμο. Μία αριστερά χωρίς μαγκιά, με τους δικούς της τραμπούκους που δε διαφέρουν πολύ από τους ματατζήδες. Μία αριστερά που έχει πεθάνει και δε το χει καταλάβει ακόμα ούτε η ίδια ούτε οι ψηφοφόροι της.

Τα πράγματα και οι καταστάσεις θα μένουν ίδιες όσο η Ελλάδα θα παραμένει οικονομικά υπόδουλη στους Αμερικανούς και σε άλλες μεγάλες δυνάμεις. Όσο απαισιόδοξο κι αν είναι θα κλείσω το κείμενό μου με τους τελευταίους στίχους του Σεβάχ:

"Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ! Καληνύχτα..."

Riders on the storm

Ώρα μία το βράδυ όταν έκλεισα το τηλέφωνο. Είχα βγει από τον ύπνο που βρισκόμουν τουλάχιστον δύο ώρες βυθισμένος. Όχι πως με ενόχλησε το τηλεφώνημα. Το περίμενα εξάλλου. Το περίμενα ταξιδεύοντας σε όνειρα. Μόλις το έκλεισα επικρατούσε μία σιωπή στο σπίτι. Σιγά σιγά άρχισα να ακούω τα αυτοκίνητα που διέσχυζαν τον δρόμο από κάτω. Τα φώτα τους περνούσαν μέσα από την κίτρινη κουρτίνα μου δημιουργώντας ένα παράξενο φως στο χώρο του δωματίου. Τα κοιτούσα στο ταβάνι σαν φωτορυθμικά. Με νανουρίζανε. Τα μάτια μου άρχισαν να χαμηλώνουν πάλι. Τότε άκουσα στο βάθος ένα βουητό. Ιδέα μου θα ήταν. Το ξαναάκουσα. Δεν έδωσα σημασία. Επαναλαμβανόταν και είχα την εντύπωση πως το προκαλούσα εγώ. Η έντασή του αυξανόταν. Αυτή τη φορά ήμουν σίγουρος πως το άκουσα απ' έξω. Δε κουνήθηκα. Συνέχισα να με ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Τότε φώτισε ξαφνικά όλο το δωμάτιο. Μία λάμψη και παράλληλα ένας έντονος θόρυβος κεραυνού που έσκασε πάνω από το κεφάλι μου. Η συχνότητα ήταν μεγάλη. Τρομερές βροντές. Πρωτοβρόχια;... Μπα... γέλασα μόνος μου με την χαζή ιδεά αφού έχουμε ακόμα Ιούνιο. Κι όμως. Η βροχή ήταν έντονη. Άρχισα να την ακούω να πέφτει με τρομερή ταχύτητα στο διψασμένο έδαφος. Δεν ήταν απλή βροχή. Καταγίδα πραγματική. Στη μέση του καλοκαιριού γινόταν πανικός έξω από τη μπαλκονόπορτά μου. Έχω απλωμένα ρούχα σκέφτηκα. Ευτυχώς έχω και την τέντα, σαν δεύτερη φωνή μέσα στο μυαλό μου καθησύχασα και έμεινα ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Η θερμοκρασία πέφτει απότομα δυό τρείς βαθμούς. Πήρα το σεντόνι και σκεπάστηκα. Η βροχή συνέχιζε απέξω ενώ οι βροντές που σαν ενακτήρια τύμπανα με κρατούσαν ξύπνιο στην αρχή άρχισαν να απομακρύνονται. Πλέον άκουγα τις σταγόνες που πέφτανε στην τέντα και στο μπαλκόνι. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος μπήκε μέσα στο σπίτι. Όχι τόσο έντονη όσο στην επαρχεία αλλά ικανοποιητική για να σε δροσίσει σε μία καλοκαιρινή νύχτα. Ακούγοντας τη βροχή νανουρίστηκα έχοντας τους στίχους του Jim Morisson, Riders on the storm να με βοηθούν στο να καλέσω τον Μορφέα να με ταξιδέψει πάλι στην χώρα του ονείρου...

Δεν είναι τυχαίο...

Δεν είναι τυχαίο που ο καλός ο θεούλης άφησε την Κυριακή ήσυχη για να χουμε εμείς τη δικαιολογία σήμερα να βλέπουμε μπάλα...

Δεν είναι τυχαίο επίσης που σήμερα θα χουμε δύο δυνατά παιχνίδια Αγγλία-Γερμανία και Αργεντινή-Μεξικό...

Καλή μπαλίτσα λοιπόν...

Ένας εποικοδομητικός διάλογος

Χθες το συμβάν που έγινε στο γραφείο του Χρυσοχοΐδη με προβλημάτισε και με ώθησε να γράψω το εξής τίτλο στον τοίχο του facebook (τελικά αν το χρησιμοποιείς σωστά μπορεί να σου προσφέρει πολλά): Ο ανταρτοπόλεμος των πόλεων είναι εδώ και δε το έχει πάρει κανείς είδηση... Ξυπνάτε... Δε πάμε καλά...

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένας ενδιαφέρον διάλογος με ένα αξιόλογο άτομο τον οποίο μετά και από δική του προτροπή το δημοσιεύω και εδώ για όσους δεν είναι φίλοι μου στο facebook αλλά και για όσους δε του δωσαν την προσοχή που έπρεπε.

Ως φωτογραφία στη συγκεκριμένη ανάρτηση τοποθετώ τον φιλόσοφο Ζαν Πόλ Σαρτρ και της συντρόφου του(φιλόσοφος-φεμινίστρια) Σιμόν ντε Μπωβουάρ οι οποίοι μιλάνε με τον Τσε. Συμβολική φωτογραφία. Τον διάλογο τον ξεκινάει ο αξιόλογος συνομιλητής μου για τον οποίον δε θέλω να δημοσιεύσω το όνομά του εκτός κι αν το θέλει και το κάνει ο ίδιος ως σχόλιο στην ανάρτηση αυτή. Ο διάλογος είναι ο εξής:

-Ανταρτοπόλεμο συνήθως κάνει όποιος νιώθει πως βρίσκετε υπο κατοχή...προφανώς κάποιος λόγος θα υπάρχει για ότι έγινε.και για μένα αυτός ο λόγος είναι σημαντικότερος απο την ίδια την πράξη.

-Όπως σου χω επαναλάβει Ν... η πράξη αυτή αναιρεί κάθε ιδεολογία και κάθε δίκαιο. Ποιός είσαι εσύ που θα αφαιρέσεις τη ζωή ακόμα και ενός αστυνομικού. Γίνεσαι το ίδιο δολοφόνος με αυτό που κατηγορείς και βρίζεις. Χάνεις το δίκιο σου. Γίνεσαι επικίνδυνος. Κάποτε υπήρχαν αριστεροί και αντιεξουσιαστές με ιδεολογίες. Τώρα υπάρχουν μόνο τρομοκράτες. Πιόνια και βασικά στελέχοι ενός συστήματος που δήθεν καταπολεμούν. Για μένα είναι χαμένοι σε πολλούς τομείς...

-Το γεγονός οτι σκοτώθηκε "αστυνομικός" συνφωνώ πως δέν αφαιρεί την ευθύνη απο αυτούς που διέπραξαν το φόνο.δέν καταλαβαίνω όμως γιατί θα μας πρήξουν τα "media" τώρα που ο θάνατος είναι πράξη ΑΓΝΩΣΤΩΝ και δέν το κάνουν όταν για παράδειγμα πεθάνει ο παππούς μου,γιατί μετά απο 60 χρόνια δουλειά,1 διωγμό,2 πολέμους(ο 1... Δείτε περισσότερα μάλιστα με συνΈλληνες ),χούντα και πολλά άλλα,αποφάσησαν "οι εκλεγμένοι" να του κόψουν τη σύνταξη και δεν έχει να πάρει τα φάρμακα.απλώς ο φόνος αυτός έχει νομιμοποιηθεί και θεσμοθετηθεί απο τους ίδιους τους δολοφόνους.όπου άγκιστρα βλ. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ που ανέφερες παραπάνω

-Ν..., το σημερινό γεγονός δεν έχει σχέση με τα ασφαλιστικά που μας καίνε όλους. Ήταν καθαρά μία εκδίκηση στη διάλυση των τρομοκρατικών οργανώσεων που έγινε πρόσφατα. Αυτοί οι τύποι δεν έχουν ιδεολογία. Ξέρεις πολύ καλά τις απόψεις μου και έχεις διαπιστώσει πως σε αρκετά θέματα συμφωνούμε. Απλά εσύ βάζεις ως βάση την οργή ενώ εγώ την λογική. Και σου... Δείτε περισσότερα εξηγήσει πολλές φορές πως η βία φέρνει περισσότερη βία. Μα το βλέπουμε αυτό. Είναι φανερό πως όσο περνάει ο καιρός τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Και δυστυχώς δε μπορεί να σταματήσει αυτό. Όσο τώρα για τους παππούδες μας είμαι και εγώ το ίδιο οργισμένος. Αλλά δεν είναι λύση μία βόμβα. Διότι σε κάθε έκρηξη μίας βόμβας θα περιορίζονται τα δικαιώματά μας. Η μόνη λύση είναι δημόσια καταδίκη στους εξής αλήτες για αρχή:Βουλγαράκη, Ρουσόπουλο, Τσοχατζόπουλο, Λαλιώτη, Εφραίμ, Καραμανλή, Μητσοτάκη και σε άλλους καθώς και την αποκλήρωση του πανηλίθιου Άνθιμου... Νομίζω πως μόνο με τέτοιες κινήσεις θα δούμε ασπρη μέρα...

-Έχω την εντύπωση πως δέν θα διαλυθούν ποτέ αυτές οι οργανώσεις.κι αυτό τεκμηριώνεται στατιστικά αφού δέν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα,σ'αυτή την κατα τα άλλα ένδοξη χώρα που υπήρξε αρωγός του πολιτισμού,των ιδεών,της ελευθερίας του λόγου και της φιλοσοφίας να σταματήσουν να υπάρχουν λαμόγια.για να λειτουργείς με βάση τη λογική χρειάζετε αυτός που... Δείτε περισσότερα έχεις απέναντί σου να κάνει το ίδιο.αν αυτοί που έρχεσε σε αντιπαράθεση είναι παράφρωνες και προσπαθούν να τρελάνουν κι εσένα,η λογική σου πάει στράφει.τα πράγματα γίνονται χειρότερα όχι επειδή κάποιος γεννήθηκε τρομοκράτης αλλά γιατί κάποιοι έκαναν τον δόλο και τον φθόνο επιστήμη.ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ.ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΟΥ.

-Ας σταματήσουμε να πιπιλάμε αυτήν την ηλιθια καραμέλα πως είμαστε το λίκνο του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Πρώτον το λίκνο του πολιτισμού βρίσκεται στην Μεσοποταμία. Επειδή οι κομπλεξικοί Ευρωπαίοι δεν ήθελαν σαν αφαιτηρία του πολιτισμού την περιοχή αυτή επιλέξανε εμάς και μείς σαν μαλάκες χειροκροτάμε. Η ημιμάθεια είναι πιο επικίνδυνη από την ... Δείτε περισσότερααμάθεια. Όσο για το θέμα της δημοκρατίας θα συμφωνήσω πως εδώ γεννήθηκε. Ποιός σου είπε όμως πως είμαστε πράγματι απόγονοι τον αρχαίων Ελλήνων. Ας σταματήσουμε τα ψέματα. Γλείφτες των μεγάλων δυνάμεων είμαστε. Ένα τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ανάξιοι αυτού του τόπου που τον καταστρέφουμε όλο και πιο πολύ. Όσο για το άλλο Ν... προτιμώ να σταθώ στο ύψος μου. Προτιμώ την λογική. Αν ο άλλος είναι ουρακοτάνγκος δε θα τον κάνω εγώ άνθρωπο. Θα τον αφήσω να ξαναανέβει στο δέντρο του να φάει την μπανάνα του. Σίγουρα υπάρχουν φωτισμένα μυαλά σε αυτόν τον τόπο. Σε αυτά υπάρχει μία μικρή ελπίδα. Αλλά οι Έλληνες είναι είναι λαμόγια, είνα άσχημη φάρα. Και όποιος το λέει αυτό γίνεται αμέσως ο κακός. Γιατί; διότι όλοι αυτοί οι βάρβαροι θέλουν ένα μαύρο πρόβατο. Έναν αποδιοπομπαίο τράγος. Θα προτιμούσα να μαι εγώ αυτός από το να είμαι συνένοχος στην καταστροφη αυτού του τόπου και αυτής της κοινωνίας που με φιλοξενεί...

-Όσο για τον λόγο που έγινε η επίθεση δέν τον έχω ακούσει.δεν παρακολουθώ τηλεόραση.δέν την αντέχω.δέν βρίσκω το νόημα ωστε να το κάνω.ποιός θα με "πληροφορήσει"?ο ΤΡΑΓΚΑΣ,ο ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ,οΤΣΙΜΑΣ,ο ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ,η ΤΡΕΜΗ,η ΣΤΑΗ,ή μήπως ο ΛΙΑΓΚΑΣ?η παραπληροφόρηση σε όλο της το μεγαλείο.ένα μάτσο ΑΡΧ... που μας γήναν συνήθεια.δέν προβοκάρω προμοτάροντας... Δείτε περισσότερα απρόσωπη βια.εγω έχω πρόσωπο κι ονοματεπώνυμο.φοράω στο κούτελο ένα στόχο μόνιμο.είμαι επικίνδυνος γιατί έχω λόγο με ουσία,κι αυτοί έχουν απλά υποκρισία.

-Ακριβώς αυτό Ν... Μπράβο... Νομίζω πως μίλησες λογικά... Φυσικά όλοι αυτοί είναι ξοφλημένοι δημοσιογράφοι. Ειδικά ο Πρετεντέρης για μένα είναι ο πιο επικίνδυνος. Μακριά όλοι από τα αυτιά και τα μάτια μας. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί τρόποι για ενημέρωση (μέσα από blogs... Δείτε περισσότερα) αλλά και πολλοί τρόποι για γνώση (μέσα από βιβλία). Δύσκολος ο δρόμος Ν... αλλά πίστεψέ με αν τον ξεκινήσεις θα τον τελειώσεις ή τουλάχιστον θα χεις μία πορεία προς το τέλος (ως τέλος εννοώ την φώτιση) η οποία θα σου δίνει περίσσοτερη αυτοπεποίθηση, περισσότερο κουράγιο και πάνω απ' όλα περισσότερη δύναμη για το λόγο σου. Θα μπορείς να πατάς σε μία γερή βάση... Δε μπορείς να φανταστείς πόση γνώση θα χεις...

-Μα δέν ζήτησα να με αποκαλούν Έλληνα και να μου πλένουν τα πόδια.έχω γραμμένο κάθε τι ελληνικό στον κόσμο αυτό.γιατί ακόμα κι αν ισχύουν αυτά,ανήκουν στο παρελθόν.εγώ ανήκω στο παρόν και αυτό είναι το μόνο που εκθειάζω.ο ίδιος ο θεός είμαι εγώ κι εσύ και ο καθένας μας.αν εγώ δεν βρω τη δύναμη να συγχωρέσω,να συμπονέσω και να βοηθίσω κάποιον,δέν θα ... Δείτε περισσότερατο κάνει Ο ΕΝΑΣ,Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ,Ο ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ.Ο ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝ ΣΟΦΙΑ ΕΠΟΙΗΣΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ.οσον αφορα την αρχαία ελλάδα,ειρωνικά αναφέρθηκα σ'αυτή.απλως ίσως δεν ήταν τοσο σαφές.πιστεύω τώρα να το διασαφήνισα

-Όχι μόνο το ξεκαθάρισες αλλά με άφησες με το στόμα ανοίχτο... Πολύ σωστά τα λές. Τέρμα οι μοιρολογίες και οι ευθύνες σε θεούς και δαίμονες. Εμείς από μόνοι μας είμαστε μία οντότητα, μία θεότητα. Εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο και όχι η υποτιθέμενη δευτέρα παρουσία που μας υπόσχεται η Εκκλησία Α.Ε. Φυσικά και δεν είμαστε Έλληνες Ν... Απλά ζούσε στον ... Δείτε περισσότεραχώρο που ζούσαν οι ένδοξοι Έλληνες. Και μείς τι κάνουμε;... Πολύ σωστό ερώτημα... Το παίζουμε μάγκες. Το παίζουμε μάγκες με τα δάνεια των μεγάλων δυνάμεων. Τόσο καραγκιόζηδες είμαστε. Ψευτόμαγκες, αλήτες, ηλίθιοι που θέλουμε να πάουμε την Πόλξ πίσω... ρε σε λίγο θα χάσουμε και αυτά που έχουμε. Ήδη μας πουλάνε οι κοτσαμπάσιδες σε μεγάλες εταιρίες (οι νέες μεγάλες δυνάμεις) και μεις τι κάνουμε;... Σκοτωνόμαστε... Γι' αυτο σου μιλούσα στην αρχή Ν... για παράνοια. Αν είναι να ξεσπάσουμε την οργή μας που θεωρείς εσύ φυσιολογικό να την ξεσπάσουμε σε αυτούς τους κοτσαμπάσιδες. Σε αυτούς τους αλήτες και όχι μεταξύ μας. Δεν έφταιγε ο σημερινός αστυνομικός που πεθανε ούτε ο αυριανός "Γρηγορόπουλος" που θα πεθάνει από μία αδέσποτη σφαίρα... Καταλαβαίνεις τι εννοώ...

-Ναι καταλαβαίνω.όταν όμως ρε γιώργο "διαλέγεις" κάποιον αντί κάποιου άλλου, για να σου παρέχει τις συνθήκες για μια καλύτερη ζωή(και δέν εννοώ βέβαια jeep,γιώτ και χρυσά περιδαίρεα),κι αυτός κάνει το ακριβώς αντίθετο,κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να την πληρώσει τη νύφη.και φυσικά αυτός δεν είναι κανένας απο εμάς.όπως ένας απο εμάς ήταν κι ο αστυνομικός.όταν οι ... Δείτε περισσότερα297 διασύρουν τους 3 που τολμούν να ανοίξουν το στώμα τους και να χαράξουν τη δική τους πορεία στα πολιτικά δρώμενα,εκφράζοντας την άποψή τους κρατόντας απόσταση απο τη γραμμή της ΦΑΜΗΛΙΑΣ στην οποία ΑΝΗΚΕΙ,είναι αυτοί οι οποίοι πρέπει να λογοδοτήσουν στον λαό και όχι οι παγκόσμιοι νταβατζήδες που στο τέλος θα μας πεθάνουν όλους και θα μείνουν μόνοι τους με τους τραπεζικούς και χρηματιστηριακούς δείκτες.αν δεν έχουν ΤΑ ΦΡΥΔΙΑ αυτοί που εκλέγουμε να μας προστατέψουν απο τα όρνεα,θα σηκωθούμε και θα φύγουμε απο το "κολοακρωτήρι αυτό του πλανήτη",θα πάμε σε ένα "δάσος" styl "Κούβα" και θα αφήσουμε τους "εκλεκτούς" σαν τελευταία τροφή.

-Νομίζεις πως η Κούβα είναι καλύτερη;... Ν... ξέρεις ποιά είναι η διαφορά της δημοκρατίας με την χούντα;... Στη δημοκρατία επιλέγεις εσύ ποιος θές να σε πηδήξει ενώ στην χούντα σε πηδάνε με το έτσι θέλω... Φυσικά όλοι θα επιλέξουμε το πρώτο... Δυστυχώς φοβάμαι πως ζούμε στο πτώμα της κοινωνίας. Η σαπίλα σιγά σιγά θα γίνει πολύ έντονη και δε θα μπορούμε να ζούμε μέσα σε αυτή τη μπόχα... Δυστυχώς εκεί δε ξέρω τι θα κάνουμε και τι θα ζήσουμε...

-Είναι η φάση που ο πιο έξυπνος θα ανοίξει μια τρύπα στο λαιμό του κάτω απ την καροτίδα και δέν θα περιμένει να του πιούν το αίμα οι άλλοι.αλλα αυτό εκτός απο ανδρισμό θέλει και μυαλό.το οποίο αρκετοί δεν κατέχουν.περιμένουν να τους καλέσει ο θεούλης κοντά του(γιατί "αλλιώς" είναι αμαρτία λες και είναι η πρώτη της ζωής τους),κι όταν αυτό γίνει τρέχο... Δείτε περισσότεραυν στους γιατρούς.ο καθένας αποφασίζει για την πάρτυ του και δεν λογαριάζει κανένα.αλλά είπαμε.βασική προυπόθεση είναι τα guts και η καθαρή σκέψη πως ο σκοπός της ύπαρξή σου εκπληρώθηκε.την έκανα για ύπνο george.άσε που με την κουβέντα που κάναμε,έχασα την επανάληψη της εποικοδομητικής συνεντευξης που παραχώρησε η Τζούλια στην Τατιάνα.χαχαχααχα.θα εξηγούσε η 1 τεράστια προσωπικότητα στην άλλη πώς ρουφούσε το...μεδούλι του γάλλου.για να μαθαίνουν και οι νέοι και οι νέες.αντε,καλό βράδυ.

Τι να σας πω;...

Να σας πω ιδεολόγους; Όχι! Αφού στόχος σας είναι η τρομοκρατία και ο θάνατος.

Να σας πω μάγκες; Όχι! Αφού κρύβεστε πίσω από προκυρήξεις που μόνο μίσος δείχνουν και δίψα για αίμα. Διότι παίδες τα κείμενά σας δε δείχνουν ούτε μία στοιχειώδη γνώση πάνω στο θέμα της αριστεράς και της επανάστασης. Απλά έχετε ξεκινήσει έναν πόλεμο κατά της αστυνομίας. Στρέφεται το μίσος σας αλλού και όχι εκεί που πρέπει.

Να σας πω ανθρώπους; Όχι! Από τη στιγμή που χτυπάτε στα τυφλά χωρίς να σκέφτεστε τις ανθρώπινες απώλειες καθώς και τον πόνο που θα αφήσετε στα συγγενικά πρόσωπα των θυμάτων (από τον απλό αστυνομικό μέχρι τον "μεγάλο" πολιτικό) τότε δε σας αξίζει να αποκαλείστε άνθρωποι. Ούτε καν ζώα...

Να σας πω αριστερούς; Όχι! Με τις κινήσεις σας προκαλείτε την εξουσία να περιορίζει τα δικαιώματά μας και την ελευθερία μας οδηγώντας μας μετά την οικονομική,σε μία πολιτική και κοινωνική χούντα.

Να σας πω λαϊκούς αγωνιστές; Όχι! Αφού η κοινή γνώμη έχει στραφεί εναντίον σας και αυτή πρώτη σας καταδικάζει και δίνει τον αέρα στους ανώτερους να σας κυνηγήσουν μέχρι τελικής πτώσεως.

Τι να σας πω λοιπόν;

Πως να σας αποκαλέσω;

Βγείτε και πείτε μας ποιοί είστε, τι αντιπροσωπεύετε και γιατί τα κάνετε όλα αυτά;...

Ποιός είναι ο σκοπός σας; Ποιό είναι το καλό που προσφέρετε σε αυτόν τον μαρτυρικό τόπο;...

Περιμένουμε να σας ακούσουμε λοιπόν...

Για τα πανηγύρια...

Τον τελευταίο καιρό βρίσκω αρκετά θέματα τα οποία με στέλνουν όλο και πιο μακριά από όλους όσους εκφράζουν την αριστερά ή "αγωνίζονται" γι΄αυτήν. Ένας παράγοντας είναι το βιβλίο του Ραφαηλίδη που διαβάζω αυτόν τον καιρό. Ο Ραφαηλίδης αν και δηλωμένος αριστερός δεν διστάζει να αναφέρει πως υπεύθυνοι για την κατάντια της αριστεράς δεν είναι μόνο οι δεξιοί και η Αμερική αλλά και το ίδιο το κόμμα το οποίο με ανώριμες και τελείως βλακώδεις κινήσεις κατάφερε και έφερε την Αριστερά στη κατάσταση που είναι τώρα. Μία κατάσταση που δε λέει να σταματήσει μιάς και σήμερα το Κ.Κ.Ε. βρίσκεται σε έναν πολιτικό σκοταδισμό ενώ στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. φαγώνονται μεταξύ τους κυνηγώντας δυστυχώς το συμφέρον. Ποτέ δε θα προκόψει αυτός ο τόπος.

Παρατηρούμε για μία ακόμη φορά τους ανεγκέφαλους του ΠΑΜΕ να κλείνουν με το έτσι θέλω τα λιμάνια. Ακόμα και δίκιο να χουν, που και εκεί κάποιο συμφέρον κυνηγάνε, το συμφέρον του εργάτη, και καλά κάνουν γι΄αυτο. Όμως ρε παλικάρια αν είστε μάγκες αποκλείστε τους ίδιους τους πολιτικούς στα γραφεία τους ή στα σπίτια τους. Τι ηλιθιότητες είναι αυτές. Με το έτσι θέλω κάποια άβουλα πλάσματα με κοτσίδες και κοντάρια του ΠΑΜΕ κλείνουν την είσοδο των επιβατών στα πλοία. Αυτή είναι η ιδεολογία τους;...

Να σας πω για την ιδεολογία που κυνηγάνε και προσπαθούν να πείσουν και μας πως είναι σωστή. Θα σας φέρω ένα παράδειγμα τώρα που έχουμε Μουντιάλ. Την ομάδα της Βόρειας Κορέας, της μόνης χώρας με πραγματικό αριστερό καθεστώς. Οι παίκτες είναι εγκλωβισμένοι στα δωμάτια του ξενοδοχείου. Έχουν όλοι ίδιο λουκ (ίσως μας θύμιζει καθεστώς Τσαουσέσκου και Αλβανίας). Δε μιλάνε με τον υπόλοιπο κόσμο. Τέσσερις από αυτούς "δραπέτευσαν" μέσα από την ίδια τους την ομάδα να ζητήσουν πολιτικό άσυλο. Στην χώρα τους το παιχνίδι δε το βλέπουν ζωντανά αλλά μετά από ώρες. Το μάτς με την Βραζιλία το παρουσιάσανε με νίκη της Β.Κορέας με 1-0. Όλοι είδαμε τα χλωμά πρόσωπά τους μετά την 7άρα από την πανηλίθια Πορτογαλία η οποία είπε να δείξει τη μαγκιά της σε αυτούς τους ανθρώπους που ατίμασαν την πολιτική τους επανάσταση με αυτό το σκορ. Τους λυπηθήκαμε ενώ παράλληλα βρίζαμε και φτύναμε τον μαλάκα τον Κριστιάν Ρονάλντο που προσπαθούσε με λύσσα να βάλει ένα γκολ. Έβαλες ρε Μπούλη, μπράβο σου. Αλλά παράλληλα βοήθησες και συ στο να γίνει πιο αυστηρή η τιμωρία που θα υποστούν τα κορμιά των παικτών της Β. Κορέας.

Αυτή είναι η επανάσταση. Αυτή είναι η πολιτική και το όνειρο που έχουν τα μέλη του Κ.Κ.Ε. και του ΠΑΜΕ. Και μη πείτε πως δεν ισχύουν τόσο ακραίες καταστάσεις. Όλοι γνωρίζουμε για την κατάσταση στην Τσεχία, στην Ρουμανία ακόμα και στην Αλβανία εκείνους τους καιρούς. Ρωτήστε έναν Αλβανό να σας περιγράψει τις εμπειρίες του από εκείνες τις εποχές.

Αυτοί είναι λοιπόν οι μάγκες που κατεβαίνουν και κλείνουν τα πλοία. Αυτοί που καταστρέψανε την αριστερά στη δεκαετία του '50 και '60 (μαζί με τον γέρο Γ. Παπανδρέου, τους Άγγλους και τους Αμερικανούς), αυτοί που αδιαφορήσανε για την θανατική καταδίκη του Μπελογιάννη (χρησιμοποιώντας με ασέβεια το γαρύφαλλο του για σύμβολο της Πασπουδαστικής), αυτοί είναι που καταδικάζανε την εξέγερση του Πολυτεχνείου θεωρώντας το αργότερα δικό τους έργο, αυτοί είναι που αποφασίζουν ένα συνασπισμό για το καλό της αριστεράς και τα διαλύουν όλα για το συμφέρον.

Δυστυχώς αριστερά δεν υπάρχει πιά... Ή τουλάχιστον δεν υπάρχει η αριστερά όσο θα υπάρχουν αυτοί που οι τραγικοί που την εκπροσωπούν στη Βουλή και στα συνδικάτα.

Τσάμπα σκοτώθηκαν καισκοτώνονται τόσες ζωές, τσάμπα σβήνουν τόσα όνειρα, τσάμπα δεν χαιρόμαστε τη ζωή μας για το συμφέρον αρκετών ηλιθίων. Αλλά πιο ηλίθιοι είμαστε εμείς που δε τους έχουμε γυρίσει ακόμα την πλάτη.

Όμως δεν είμαι απαισιόδοξος. Ήδη ο κόσμος αρχίζει να τους γυρίζει τη πλάτη, αρχίζει να τους χλευάζει, αρχίζει να τους βρίζει. Το τέλος μιάς εποχής μόλις ήρθε... Και ακόμα είμαστε στην αρχή αυτού του τέλους...

Με ψηλά το κεφάλι

Τέλος το ταξίδι της Ελλάδος στο μουντιάλ της Αφρικής. Όμως δε φεύγουμε σκυμμένοι αλλά με ψηλά το κεφάλι. Μετά από ένα άσχημο παιχνίδι με την Ν. Κορέα, δείξαμε πάθος με την Νιγηρία νικώντας την 2-1 και αντοχή με την Αργεντινή κρατώντας το μηδέν στην άμυνα μέχρι το 70'.
Το τέλος του ταξιδιού ήταν και το τέλος εποχής του Όττο Ρεχάγκελ στον πάγκο της Εθνικής μας ομάδας. Συνοψίζοντας τη δουλειά και τα έργα που μας πρόσφερε θα διαπιστώσουμε πως μαζί του σηκώσαμε το πρώτο μας Ευρωπαϊκό το 2004. Είχαμε μία δεύτερη συνεχόμενη συμμετοχή το 2008. Και στη συνέχεια τη δεύτερη παρουσία μας σε Μουντιάλ φέτος το 2010 όπου καταφέραμε και βάλαμε το πρώτο μας γκόλ και πήραμε και την πρώτη μας νίκη στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Δεν είναι λίγα όλα αυτά αν δούμε πολύ πιο πίσω που η Ελλάδα ήταν στην αφάνεια του ποδοσφαιρικού χάρτη. Οπότε ο Όττο Ρεχάγκελ μας πρόσφερε πάρα πολλά. Τόσο πολλά που του συγχωρούμε για τις λάθος επιλογές που έκανε τον τελευταίο καιρό. Μετά από τόσο όμορφες στιγμές το μόνο που μπορούμε να του πούμε είναι ένα μεγάλο DANKE.
Καλή αρχή Φερνάντο Σάντος στον πάγκο της Ελλάδος.

Αργεντίνικο ζεϊμπέκικο απόψε...

Μακάρι να ζήσουμε αντίστοιχες στιγμές απόψε διότι μία πρόκριση στου "16" του Μουντιάλ είναι ένας θρίαμβος για την Ελλάδα μας...

Μονόλογος...

Τι κάνεις εκεί; Με τραβάς φωτογραφία; Γιατί; Γιατί δεν απαντάς; Είμαι αποκρουστικός; Είμαι βρώμικος; Δυστυχώς την μυρωδιά μου δε μπορείς να την περάσεις μέσα από αυτόν τον φακό. Μη με συμπονάς. Μη με λυπάσαι. Εγώ είμαι τυχερός. Πως είμαι τυχερός; Κατάφερα και ξέφυγα από το σύστημα. Θα μου πεις να τα αποτελέσματα. Θα σου απαντήσω ναι. Όμως είμαι ελεύθερος. Δε με νοιάζει τίποτα. Δε πληρώνω τίποτα. Δεν έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Δε με τρομάζει η κυβέρνηση και τα μέτρα της. Δε με φοβίζει το φάντασμα της φτώχειας που σας σκεπάζει όλους σιγά σιγά. Δεν έχω κανέναν να συντηρήσω ούτε κανέναν να συντηρηθώ. Είμαι μία οντότητα ανεξάρτητη. Που μένω; Κάτω από τον ουρανό και πάνω από τη γη. Δεν έχω σπίτι. Όπου βρω κοιμάμαι. Αλλά δεν έχω πρόβλημα. Το χω συνηθήσει και βλέπω πως είναι καλύτερα έτσι τα πράγματα. Πως ζω; Έχω κάποια χρήματα στην άκρη. Δε θα στα δείξω μη μου τα πάρεις. Αλλά όλο και κάποιος μου πετάει ένα φράγκο και βγάζω τη μέρα μου. Πολλές φορές ψάχνω στα σκουπίδια γύρω από φαστφουντάδικα. Όλο και κανένα μισοφαγωμένο σάντουιτς θα βρω να φάω. Μη με λυπάσαι νεαρέ. Όχι όχι δε σου λέω την ιστορία για να μου δώσεις χρήματα. Έχω λίγη αξιοπρέπεια ακόμα. Μη με λυπάσαι λοιπόν. Τους εαυτούς σας να λυπάστε. Μάθατε μέσα στη χλυδή και την απληστεία. Κάθε τι που βγαίνει τρέχετε να το πάρετε μέχρι να το βαρεθείτε και να πάρετε κάτι άλλο και μετά κάτι άλλο και θα συνεχίζετε έτσι. Έτσι έχουν γίνει και οι ανθρώπινες σχέσεις. Αυτή τη στιγμή νεαρέ μου ζείς στο πτώμα μίας κοινωνίας. Πρόσφατα νεκρό που ακόμα κανένας δε το χει συνειδητοποιήσει αλλά σύντομα η βρωμιά του θα γίνει χειρότερη και από την δικιά μου. Και τότε θα ναι που θα τρέχετε να κρυφτείτε αλλά θα ναι αργά. Η σαπίλα θα φέρει μόλυνση και η μόλυνση θα φέρει το θάνατο. Τα παραλέω;... Δε τα παραλέω νεαρέ μου. Την κάμερα που έχεις τώρα και με τραβάς κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να την πουλήσεις για να φας. Θα αρχίσεις να φοράς τα ίδια ρούχα για πολλά χρόνια. Το κάνεις ήδη; Είδες. Το κακό έρχεται. Το βλέπω. Αν φοβάμαι; Όχι δε φοβάμαι. Εγώ είμαι έξω από το παιχνίδι. Εγώ θα μαι θεατής σε όλη αυτή τη κατάσταση. Τι βλέπω; Πολλά άσχημα βλέπω. Μη στα λέω και σου μαυρίζω τη καρδιά. Βάλτα καλά στο μυαλό σου νεαρέ. Η κοινωνία έχει γίνει ένα χωνευτήρι. Αν δεν κρατηθείς από το χείλος θα σε ρουφήξει μέσα και θα χαθείς. Γι' αυτό κολύμπα. Κολύμπα δυνατά αν θες να σωθείς. Και τότε και συ ως θεατής θα δείς όλον αυτόν τον κόσμο να βουλιάζει. Να πνίγεται και να χάνεται. Αν το χω δει αυτό; Φυσικά το χω δει. Που; Στη πλατεία Βάθης, στην πλατεία Θεάτρου, στη Σοφοκλέους. Εκεί είναι η τρύπα η μεγάλη. Αν μπεις σε αυτήν την τρύπα μετά πρέπει να κολυμπήσεις πολύ πιο δυνατά για να φτάσεις στην επιφάνεια. Όμως εκεί κάτω δεν έχεις το κουράγιο. Λίγοι τα καταφέρνουν. Και αυτοί οι λίγοι να ξέρεις είναι πιο δυνατοί από σένα. Γιατί; Διότι έχουν δει τον θάνατο κατάματα. Νεαρέ μου πολλά σου είπα και κουράστηκα. Θέλω να κοιμηθώ. Πιστεύω να με έβγαλες καλή φωτογραφία. Να θυμάσαι τα λόγια μου. Καλό σου βράδυ...

Εθνική Κοκόρων

Δεν είναι τελικά τυχαίο που η εθνική Γαλλίας έχει σαν σύμβολό της τον κόκορα μιάς και η παρουσία της στο μουντιάλ εκτός από άσχημη δείχνει και την κατάσταση που υπάρχει στα εσωτερικά της με όλους τους παίκτες να φαγώνονται μεταξύ τους ή με τον προπονητή.
Ευτυχώς ομάδες πιο ένδοξες από την δικιά μας δείχνουν χειρότερη εικόνα από μας. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να κοιτάμε τις χειρότερες εμφανίσεις αλλά να κοιτάμε και να κυνηγάμε τις καλύτερες. Η αγωνία μας κορυφώνεται για το αυριανό παιχνίδι με την Αργεντινή...

Καλό Καλοκαίρι και επίσημα...

Η 21 Ιουλίου είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια μέρα του χρόνου. Στην αρχαιότητα ήταν η γιορτή του θεού Ήλιου. Σήμερα απλά γιορτάζουμε την επίσημη έναρξη του καλοκαιριού... Σας εύχομαι και εγώ από δω μέσα καλό καλοκαίρι σε όλους...

Νέο βιβλίο από τον Μίλαν Κούντερα

Σ'ένα διαμέρισμα στα περίχωρα της Πράγας, το 1972, ο Μίλαν Κούντερα - σε ανοιχτή σύγκρουση με το κομμουνιστικό καθεστώς από το '68- συναντιέται κρυφά με μια πολύ νέα, κατάχλομη κοπέλα, που ο φόβος τής ανακατώνει τα σωθικά, στέλνοντάς την στην τουαλέτα συνεχώς.

Τρεις μέρες νωρίτερα, η τελευταία είχε υποστεί μια εξουθενωτική ανάκριση γύρω από τις κινήσεις του, κι ήθελε να του μεταφέρει ό,τι είχε πει στην αστυνομία, ώστε και οι δικές του απαντήσεις σε ανάλογη περίπτωση να είναι οι ίδιες ακριβώς.
«Την ήξερα από καιρό», θυμάται ο Κούντερα. «Ηταν έξυπνη, πνευματώδης, ήξερε να ελέγχει τα συναισθήματά της, κι ήταν πάντοτε τόσο άψογα ντυμένη που το φόρεμά της, όπως και όλη της η συμπεριφορά, δεν άφηνε να διακρίνεις το παραμικρό κομματάκι της γύμνιας της. Και να που, ξαφνικά, ο φόβος, σαν ένα μεγάλο μαχαίρι, την είχε ανοίξει. Βρισκόταν μπροστά μου, χαίνουσα, σαν το σκισμένο στα δυο κορμί μικρής δαμάλας που κρέμεται απ' το τσιγκέλι του κρεοπωλείου. Ο θόρυβος του νερού που γέμιζε το καζανάκι της τουαλέτας δεν σταματούσε, κι εμένα μου ήρθε ξαφνικά η επιθυμία να τη βιάσω. Ξέρω τι λέω: να τη βιάσω, όχι να της κάνω έρωτα... Ηθελα να την κυριέψω, μέσα σ' ένα δευτερόλεπτο, μαζί με τα σκατά της και μαζί με την ανεκλάλητη ψυχή της... Κι όσο πιο αγχωμένα ήταν τα μάτια της, τόσο πιο παράλογη, ανόητη, σκανδαλώδης, ακατανόητη και ανέφικτη γινόταν η επιθυμία μου...».
Μπέικον και Μπέκετ
Τέτοιου είδους εξομολογήσεις σπάνια βρίσκουν θέση σε δοκίμια, αλλά στην καινούρια συλλογή του Κούντερα, την «Συνάντηση» (μετ. Γ. Χάρης, εκδ. Εστία), υπάρχουν αρκετές. Κι αν παραθέτει τη συγκεκριμένη στο εναρκτήριο κεφάλαιο του βιβλίου του, είναι επειδή, ακόμα και σήμερα, όποτε κοιτάζει τις προσωπογραφίες-τρίπτυχα του Φράνσις Μπέικον, σ' εκείνη την κοπέλα πάει το μυαλό του. Λες και δεν ήταν το δικό του βλέμμα, αλλά το χέρι του ζωγράφου που, σαν βίαιο μαχαίρι, είχε πέσει στο πρόσωπό της για να εντοπίσει «το κρυφό διαμάντι» που κρυβόταν από κάτω του, και να συλλάβει έτσι την ουσία της ψυχής της.
Η ζωγραφική του Μπέικον και μάλιστα σε σύγκριση με το θεατρικό σύμπαν του Μπέκετ (καθώς και οι δυο αναμετρήθηκαν όχι με την πολιτική αλλά με τη σωματική υπόσταση του ανθρώπου) η κληρονομιά του Γιάνατσεκ ή του Μαρκές, η λήθη που επιφυλάχτηκε στον Χράμπαλ ή τον Σένμπεργκ, οι πειραματισμοί του Ξενάκη ή του Μαλαπάρτε, η ερωτική γραφή του Ροθ, το αληθοφανές στον Κάφκα ή στον Ραμπελέ, λειτουργούν εδώ σαν έναυσμα για να ξεδιπλώσει ο Κούντερα τους υπαρξιακούς κι αισθητικούς προβληματισμούς του, σαν καθρέφτες όπου αντανακλώνται πτυχές του εαυτού του, αλλά και σαν μια έμμεση απάντηση σ' εκείνους τους συμπατριώτες του που βιάστηκαν να τον λοιδωρήσουν ως χαφιέ, μ' ένα κατηγορητήριο που αποδείχτηκε αβάσιμο.
Μέσα απ' αυτή τη «Συνάντηση» στοχασμών, αναμνήσεων και καλλιτεχνικών ερώτων, ο 80χρονος συγγραφέας του «Αστείου» και των «Προδομένων διαθηκών», φροντίζει να διαλύσει παρεξηγήσεις (όπως εκείνη που ταυτίζει την Ανοιξη της Πράγας με τον Μάη του '68), να υπογραμμίσει πόσο απελευθερωτική μπορεί να είναι η εμπειρία της εξορίας, να συγκρίνει την τύχη διαφορετικών «μικρών» εθνών (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού), να επιτεθεί στο μοντερνισμό του μάρκετινγκ και στην τηλεοπτική αποβλάκωση, αλλά και ν' αναθεματίσει τις «μαύρες λίστες» που προκύπτουν κατά καιρούς από τα μητροπολιτικά φιλολογικά σαλόνια.
Ο παρισινός Μάης, που ξεκίνησε από τους νέους κι επιδείκνυε το διεθνισμό του, «ήταν διαποτισμένος από επαναστατικό λυρισμό. Ηταν μια εύθυμη αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής κουλτούρας, που τη θεωρούσαν πληκτική, επίσημη, αρτηριοσκληρωτική», διαβάζουμε. Αντίθετα, η Ανοιξη της Πράγας, «εμπνεόταν από το μετεπαναστατικό σκεπτικισμό των ενηλίκων», εξυμνούσε την ίδια αυτή κουλτούρα που «χρόνια ασφυκτιούσε κάτω από την ιδεολογική ηλιθιότητα» και απέβλεπε στο να ξαναδώσει «σ' ένα μικρό έθνος την ιδιαιτερότητά του και την ανεξαρτησία του».
Οσες δεκαετίες κι αν περάσουν, ο Κούντερα δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ, όπως φαίνεται, εκείνο το «εξαίσιο δευτερόλεπτο» όπου μέσα «σε κλίμα ιλαρότητας», η πατρίδα του αρνήθηκε τον τρόπο ζωής που της είχε επιβάλει η Ρωσία, εφαρμόζοντας ένα σύστημα χωρίς πολύ πλούσιους ούτε πολύ φτωχούς, με δωρεάν περίθαλψη και παιδεία, χωρίς διώξεις και λογοκρισία, ένα σύστημα-θερμοκήπιο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Οπως δεν πρόκειται να ξεχάσει και το πόσο διαφωτιστικό είχε σταθεί για τον ίδιο, αργότερα, όταν προσπαθούσε να προσανατολιστεί σ' έναν κόσμο που «κατέβαινε την άβυσσο της δικτατορίας», το μυθιστόρημα του Ανατόλ Φρανς γύρω από την τρομοκρατική στροφή της Γαλλικής Επανάστασης, «Οι θεοί διψούν», με το πρώτο ίσως λογοτεχνικό πορτρέτο ενός «στρατευμένου καλλιτέχνη» (του νεαρού ζωγράφου και φανατικού Ιακωβίνου, Γκαμπελέν).
«Στην αρχή του κομμουνισμού, είδα γύρω μου ουκ ολίγους στρατευμένους καλλιτέχνες!», γράφει. Ομως, ο ήρωας του Φρανς, «που έφτασε να στείλει δεκάδες άλλους στην γκιλοτίνα, σίγουρα κάποια άλλη εποχή θα ήταν ένας συμπαθητικός γείτονας, ένας καλός συνάδελφος... Πώς γίνεται ένας αναμφισβήτητα έντιμος άνθρωπος να κρύβει μέσα του ένα τέρας;». Στα μάτια του Κούντερα, ο Γκαμπελέν είναι κάποιος που «καταβροχθίστηκε από την Ιστορία». Και το επίτευγμα του γάλλου ακαδημαϊκού και νομπελίστα (που τόσο σνόμπαραν έπειτα οι σουρεαλιστικοί κύκλοι), είναι ότι τόλμησε να πλέξει «τη φρίκη του πεπρωμένου» του ήρωά του με την «ανυπόφορα κοινότοπη καθημερινότητά του», φωτίζοντας μυθιστορηματικά το «μυστήριο της καρδιάς που απολαμβάνει το θέαμα των κομμένων κεφαλιών».
Το πάθος της γνώσης
«Σ' έναν μυθιστοριογράφο», επιμένει ο Κούντερα, «το πάθος της γνώσης δεν έχει σχέση ούτε με την πολιτική ούτε με την Ιστορία». Σαν να λέει ότι το στοίχημα είναι να πει με το έργο του κάτι για την ανθρώπινη ζωή που δεν έχει ειπωθεί. «Από τη φύση της τέχνης του, ο μυθιστοριογράφος είναι απόκρυφος, αμφίσημος, είρωνας. Και προπαντός: Ετσι όπως είναι κρυμμένος πίσω από τους ήρωές του, δύσκολα μπορεί να του αποδώσει κανείς μία μόνο πεποίθηση, μία μόνο στάση». Σαν να λέει ότι και το δικό του «Αστείο», όσοι το διάβασαν ως πολιτικό και μόνο βιβλίο σίγουρα κάτι έχασαν από την ουσία του. *

Ο χρόνος

Μερικές φορές ο χρόνος δεν κάνει την δουλειά του. Τι σόι γιατρός είναι αυτός που δεν γιατρεύει τις πληγές;...

Ένας χρόνος λειτουργίας του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης

Σαν να μην πέρασε μία μέρα από την μέρα που γίνανε τα εγκαίνια. Εξαντλημένοι από την πολύχρονη προσπάθεια με αντίπαλο τον χρόνο καταφέραμε και βγήκαμε νικητές. Υπουργοί πήγαιναν και έρχονταν αλλά εμείς σταθεροί στις θέσεις μας πολεμούσαμε για να κερδίσουμε ένα στοίχημα που είχαμε βάλει με τους εαυτούς μας. Τα καταφέραμε. Ο καθένας έβαλε ένα λιθαράκι σε αυτό το στολίδι που βελτιώνει την εικόνα της Αθήνας και της Ελλάδος.

Ένα χρόνο μετά βλέπω τον κόσμο που το επισκέπτεται. Τον ενθουσιασμό του. Το ενδιαφέρον του. Και το κυριότερο την επιθυμία του να το ξαναεπισκεφθεί. Όσους φίλους μου έχω ξεναγήσει μόνο καλά λόγια έχουν να πουν (εκτός από έναν, τον Γιάννη).

Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Δύο εκατομμύρια επισκέπτες μέσα σε ένα χρόνο. Μικρό ποσό σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά μουσεία αλλά τεράστιος αριθμός για τα δεδομένα της Ελλάδας. Το άσχημο είναι πως πάνω από τους μισούς είναι τουρίστες και ξένοι και το υπόλοιπο Έλληνες.

Πως γίνεται να ζητάμε τα μάρμαρά μας πίσω όταν λιγότερο από ένα εκατομμύριο Έλληνες έχουν επισκεφθεί το χώρο αυτό (και οι περισσότεροι πάνω από δύο φορές οπότε μειώνεται ο αριθμός των προσώπων) σε μία πόλη των πέντε εκατομμυρίων. Μεγάλη η αδιαφορία του Έλληνα τελικά. Μόνο τσαμπουκάς... μόνο φωνές... Και σεβασμός μηδέν, όπως και το ενδιαφέρον. Μακάρι κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε την λάθος στάση μας...

Έξυπνη διαφήμιση κατά του καπνίσματος...

Στην Χώρα και την ενδοχώρα της Άνδρου

Η Άνδρος είναι ένας αγαπημένος μου προορισμός. Κάθε καλοκαίρι την τιμάω για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η έντονη ομοιότητά της με την Χίο. Νησιά κοντινά με παρόμοια ιστορία και με πολλούς ναυτικούς και εφοπλιστές. Λογικό αυτοί οι δύο τόποι να χουν παρόμοιες επιρροές και στοιχεία τόσο στην αρχιτεκτονική όσο και στην συμπεριφορά των κατοικών. Φυσικά η Χώρα της Χίου δεν είναι τόσο αρχοντική όσο η Χώρα της Άνδρου. Αυτό είναι που μ΄αρέσει σ'αυτό το νησί. Η αυθεντικότητά του. Τα παλιά σπίτια που δείχνουν το πλούτο της οικογένειας που τα κατοικεί. Τα σοκάκια που σε κατεβάζουν στα βράχια, τα νησιωτικά χρώματα καθώς και η φθορά της αλμύρας πάνω στα χερούλια και στα παράθυρα των σπιτιών, οι γάτες που κυκλοφορούσαν άνετες στο δρόμο, η ησυχία του τόπου καθώς και η αληθινή και ανθρώπινη συμπεριφορά των κατοίκων (δεν είχαν την ψεύτικη συμπεριφορά των τουριστικών περιοχών της Ελλάδος).

Οι κάτοικοι του νησιού είναι πολύ κοντά στις τέχνες. Αυτό φαίνεται στις γκαλλερύ της οδού Εμπειρίκου αλλά και στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Πολύ όμορφα διακοσμημένες οι βιτρίνες σε προκαλούν να τις προσέχεις και γιατί όχι να τις φωτογραφίζεις μερικές φορές. Πολύ όμορφς δένεται μία ανθρώπινη παρουσία με το περιεχόμενο της βιτρίνας.

Η Άνδρος έχει μαγευτικές παραλίες. Φυσικά όμως επισκεφθήκαμε την γνωστή σε όλους παραλία με το περίεργο όνομα Της γριάς το πήδημα. Ο θρύλος λέει πως μία γριούλα μετανιωμένη για την προδοσία της στους Τούρκους για το πως να μπουν μέσα σε ένα μοναστήρι, πήδηξε από κει. Στην παραλία αυτή δεσπόζει ένας μεγάλος βράχος. Κολυμπάς από κάτω του και νιώθεις το δέος του όγκου. Η μέρα ήταν ιδανική. Η εθνική Ελλάδος έπαιζε με την Ν. Κορέα και η παραλία ήταν ήρεμη και όμορφη.

Η Ενδοχώρα της Άνδρου είναι περίεργη. Αρκετά ορεινό νησί με χωριά τα οποία είναι διασκορπισμένα και ελάχιστα βρίσκονται στους κεντρικούς δρόμους οπότε τα προσπερνάς χωρίς να τα παρατηρείς. Λάθος μεγάλο διότι η αυθεντικότητα ενός τόπου βρίσκεται σε αυτά τα μέρη.

Πανέμορφα ήταν τα ξεχασμένα πολυτελή αυτοκίνητα τα οποία βρίσκαμε σε κάθε στροφή του δρόμου. Στοιχεία του πλούτου των κατοίκων αυτού του τόπου. Ένα από αυτά μας άρεσε τόσο πολύ που σταματήσαμε να το φωτογραφίσουμε. Τις συγκεκριμένες φωτογραφίες δεν της έβγαλα εγώ.

Το τοπίο του νησιού πολύ άγριο και δύσκολα καλλιεργήσιμο. Ο σημαντικότερος λόγος που στράφηκαν όλοι στην ναυτιλία. Περίεργη παρέα οι μεγάλες σαύρες που διασχίζανε με αστραπιαία ταχύτητα τους δρόμους κάνοντάς με να πατάω συχνά φρένο για να μη της πατήσω.

Το αρνητικό της Άνδρου είναι ο συσκοτεισμός που επικρατεί στο νησί. Λες και βρισκόμαστε σε περίοδο πολέμου. Φυσικά η ετοιμοπόλεμη φρεγάτα που βρίσκεται στο Μπατσί μας θυμίζει τέτοιες καταστάσεις. Όμως είναι άσχημο να μη φωτίζεται ο Φάρος στην Χώρα. Φυσικά τα καλντερίμια είναι όμορφα φωταγωγημένα με τα λαμπάκια που είναι κρεμασμένα πάνω απο τα κεφάλια μας ταξιδεύοντάς μας σε μία άλλη εποχή...

Ήταν μία όμορφη απόδραση σε ένα από τα νησιά των βορείων Κυκλάδων...

Χαμένες μνήμες...

Χαμένες μνήμες... Χαμένες εικόνες... Χαμένες παραδόσεις... Χαμένοι χοροί...

Δύο κορίτσια, ή καλύτερα δύο "μικρές κυρίες" με το επίσημο ντυσιματάκι τους και τις γυναικείες τσαντούλες τους στέκονται πιασμένες χέρι χέρι στην αυλή μίας εκκλησίας. Πόσο οικίες μας φαίνονται κάποια στοιχεία και πόσο μακρινά παράλληλα. Το χρυσό σταυρουδάκι που φορούσαμε όλοι παιδάκια. Το χοντρό καλτσόν που φορούσαν τα κορίτσια για να μην κρυώνουν. Το παλιομοδίτικο χτένισμά τους (ίσως ξαναγίνει της μόδας, εξάλλου όλα γυρίζουν). Το γρασίδι στο έδαφος που μόνο στην εξοχή μπορείς να το βρεις πια.

Πίσω από τις μικρές κυρίες κάποιες άλλες γυναίκες στο προαύλιο μίας εκκλησίας, γυναίκες χορεύουν. Οι μεγαλύτερες σέρνουν τον χορό ενώ οι νεότερες ακολουθούν. Πόσο πιό άνετες φαίνονται οι μεγαλύτερες οι οποίες φοράνε σκούρα χρώματα ενώ οι νεότερες με πιό ανοιχτά χρώματα στα ρούχα τους έχουν στριμωχτεί στην ουρά με αμηχανία προσπαθώντας να αποκτήσουν τον ρυθμό και να ακολουθήσουν τον χορό σωστά...

Στο τοίχο της εκκλησίας κάθονται οι μεγαλύτερες γυναίκες που παρακολουθούν το θέαμα. Ίσως κάποιες που είναι στο χορό να είναι εγγονές τους και τις καμαρώνουν. Κάποιες όρθιες χτυπάνε και παλαμάκια δίνοντας το ρυθμό.

Και μέσα από αυτές τις εικόνες σου ρχεται η μελωδία της παραδοσιακής μουσικής. Τις γιαγιάδες να τραγουδάνε με την μοιρολογίτικη φωνή τους. Κάποιες άλλες να κρατάνε τον ρυθμό με τα παλαμάκια ενώ το τραγούδι να ακούγεται σαν ψίθυρος από τις νεότερες γυναίκες που το χορεύουν. Τότε μία άλλη φωνή, ίσως ανδρική λέει "κοιτάξτε τον φακό"... Τσαφ ο θόρυβος της φωτογραφικής μηχανής. Το αποτέλεσμα;... Μία στιγμή αποθανατισμένη για τα επόμενα χρόνια που θα προκαλεί νοσταλγία και συγκίνηση σε κάθε άνθρωπο που θα πέφτει στα χέρια του αυτό το ντοκουμέντο...

Στιγμές ξεχασμένες, χαμένες... έχουμε ξεχάσει τις ρίζες μας... έχουμε ξεχάσει τις παραδόσεις μας... έχουμε την μουσική μας... Έχουμε χάσει την αγάπη μας για αυτόν τον τόπο...

Επιτέλους...

Όπως είπε και ο Μάνος κατά την διάρκεια του αγώνα "ο μπαμπάς σου Γιώργο περίμενε χρόνια για να δει την Ελλάδα σε μουντιάλ. Λογικό και μείς να περιμένουμε καιρό να δούμε επιτέλους την Ελλάδα να βάζει γκολ". Φυσικά αυτά τα είπε μόλις φάγαμε το ηλίθιο γκολ. Σήμερα είδαμε όχι μόνο το πρώτο γκολ της Ελλάδας σε μουντιάλ αλλά και το δεύτερο, και το πιό σημαντικό απ' όλα την πρώτη νίκη της Ελλάδος στον θεσμό αυτόν. Έφυγε αυτή η άσχημη κατάρα πάνω από την Εθνική μας. Με άλλον αέρα πάμε να αντιμετωπίσουμε τώρα την Αργεντινή. Πολύ καλό παιχνίδι, πολύ καλός ρυθμός και σωστές επιλογές. Ο Ρεχάγκελ σα να ξύπνησε λίγο με τις κινήσεις του. Μακάρι να πάρει τις ίδιες αποφάσεις και να χει τα ίδια σχέδια και στο επόμενο μάτς.
Επόμενο ραντεβού Τρίτη βράδυ για το όνειρο της πρόκρισης στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Ελλάδα μπορείς...

Το blog του παλιοτό(μαρου)

Με δειλά βήματα ξεκινάει την πορεία του στον χώρο του Blog και το παλιοτό(Μαρω). Ας τις δώσουμε λοιπόν την ώθηση να προχωρήσει... Της εύχομαι καλή αρχή... Πολύ καλή η επιλογή του ονόματος...

http://mustikosentouki.blogspot.com/

Μας δουλεύουν;...

Σήμερα το πρωί μάθαμε πως οι υπάλληλοι του μετρό θα συνεχίσουν την απεργία τους μέχρι την Τρίτη. Μία βδομάδα ακριβώς με μία διακοπή το σαββατοκύριακο. Αναρωτιέμαι αν αυτή η κίνησή τους δείχνει σεβασμό προς εμάς τους αναγκασμένους "πελάτες" τους που χρησιμοποιούμε αυτό το μέσο για τις δουλειές μας. Και αναφέρομαι συγκεκριμένα σε όλους εμάς που είμαστε μόνιμοι πελάτες αγοράζοντας μηνιαία κάρτα. Ποιά θα είναι η αποζημίωσή μας όταν για μία βδομάδα θα αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιούμε ταξί ή τα πόδια μας. Αυτό γιατί δε το σκέφτονται;... Ας κάνουν μία προσφορά τουλάχιστον στην επόμενη μηνιαία κάρτα, τουλάχιστον για τους κατόχους κάρτας Ιουνίου (ώστε να μην έχει η εταιρία τρομερή ζημιά).

Το να μας στέλνουν ελεκτές με την αγενέστατη συμπεριφορά τους να μας ζητάνε εισητήριο και να κόβουν πρόστιμα είναι πρώτοι. Το να προσφέρουν μία καλύτερη εξυπηρέτηση προς το κοινό μάλλον σφυρίζουν αδιάφορα.

Το περίεργο πάντως είναι πως παλιά στο μετρό κυκλοφορούσε ένα ερωτηματολόγιο στο οποίο δηλώναμε κατά πόσο ικανοποιημένοι είμαστε με τις υπηρεσίες του. Τον τελευταία καιρό δε το βρίσκω πουθενά. Τυχαίο;....

Πόσο Χιώτης είμαι;...

Όσοι είμαστε χρήστες του facebook πολλές φορές απαντάμε σε διάφορα κουίζ για να δούμε τα αποτελέσματα που θα μας βγάλουν. Ένα πολύ ενδιαφέρον κουίζ ήταν αυτό που σου έδειχνε πόσο Χιώτης είσαι... Φυσικά το απάντησα και πήρα την παρακάτω απάντηση την οποία θα αναλύω προσθέτοντας την άποψή μου μέσα σε παρενθέσεις...

Χιωτης με τη βούλα!

Εισαι χιωτης, ξερεις τα παντα σχετικα με τη μαστιχα (το κατά δύναμην, νομίζω ότι ότι με ρωτήσεις θα καταφέρω να σου απαντήσω), εχεις δοκιμασει τα παντα απο μαστιχα, μεχρι και την οδοντοπαστα τη δοκιμασες (αυτό και αν είναι αληθινό, κάθε τι που έχει μαστίχα το χω δοκιμάσει αλλά δε περίμενα να πέσει μέσα και στην οδοντόπαστα την οποία την χρησιμοποίησα αλλά δε με ικανοποιήσε ιδιαίτερα και δε την ξανααγόρασα - ήταν και σχετικά ακριβή)! Τα αγαπημενα σου γλυκα ειναι του κουταλιου (ήταν του κουταλιού όταν μου τα σέρβιρε η γιαγιά μου σε γυάλινα μικρά πιατάκια αλλά τώρα λατρεύω τα μασουράκια, όσοι τα χουν δοκιμάσει θα ξέρουν πόσο γευστικά και τέλεια είναι)! Δε συγκρινεις το Καζανιστο με κανενα αλλο ουζο (φυσικά το πιστεύω και το φωνάζω, τα Χιώτικα ούζα είναι πολύ καλύτερα από τα Λεσβιακά), και σιγουρα εχεις βαρκα (όχι δεν έχω βαρκούλα ακόμα)! Η Χιος για σενα ειναι ...ο παραδεισος στην γη (και βέβαια είναι παράδεισος της γης, μπορείς να βρείς τα πάντα, υπέροχες παραλίες, καταπληκτικά χωριά, φιλόξενος κόσμος, μικρές εκπλήξεις σε κάθε στροφή ή στενό της πόλης, μεγάλη ιστορία και άλλα πολλά που τα παρουσιάζω συνέχεια μέσα από το ιστολόγιό μου). Το πασχα για σενα ειναι η ρουκετα και τα βαρελοτα, κατι που σημαινει οτι σιγουρα εχεις γκρεμισει σπιτι με τα πειραματα με το μπαρουτι (η αλήθεια είναι πως μία περίοδο δεν έχανα κανέναν ρουκετοπόλεμο μέχρι τον θάνατο της πρόγιαγιάς μου που από τότε περνάω εκείνη τη μέρα οικογενειακά, όσο για τα βαρελότα ποτέ δε τα πήγαινα καλά, εκεί έπεσε έξω το κουιζ)! Οταν ακους Καμπος το μονο που σου ρχετε στο μυαλο ειναι τα πορτοκαλια και τα μανταρινια (φυσικά ο Κάμπος της Χίου είναι ένα από τα πιο πλούσια μέρη σε προϊόντα, σε ιστορία και σε αρχιτεκτονική, λογικό είναι κάθε φορά που ακούω τη λέξη Κάμπος να σκέφτομαι τη περιοχή της Χίου και όχι τον Θεσσαλικό)! Και τελος σιγουρα ειδες το Θεοφιλος να στουκαρει 2 φορες, μια στη χωρα, και μια στην Αιγνουσσα (αυτό και αν είναι αλήθεια, την πρώτη φορά ήμουν πιτσιρίκι και μόλις ξύπνησα και έμαθα για το συμβαν πήρα το ποδήλατο και κατέβηκα στο λιμάνι να δω το πλοίο που είχε βγεί όλη η μύτη του έξω, απίστευτη εικόνα που έχει αποτυπωθεί από τότε πολύ καθαρά στο μυαλό μου, όσο για την σύγκρουσή του στην Αιγνούσα ήμουν στο φυλάκειο και ακούσαμε την είδηση μέσα από τον ασύρματο πολύ πριν το βγάλουν οι ειδήσεις)!

Μετά από αυτά τα αποτελέσματα πιστεύω πως το κουίζ εκτός από δύο σημεία στα υπόλοιπα έχει πέσει μέσα. Πάντως δε χρειάζονται τέτοια κουίζ για να επιβεβαιώνεσαι στο πόσο Χιώτης είσαι. Μέσα σου το νιώθεις αυτό και μέσα από τις πράξεις σου. Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πολύ καλά τον έντονο τοπικισμό μου. Δυστυχώς όμως είμαι ένας τοπικιστής που ζεί μακριά από τον τόπο του. Ίσως αυτό ενισχύει την αγάπη μου για το υπέροχο αυτό νησί.

Ύποπτη ηρεμία...

Μεγάλη εντύπωση μου έχει προκαλέσει η ύποπτη ηρεμία που επικρατεί από τις τάξεις των ακροδεξιών της Ελλάδος απέναντι στο συμβάν που πραγματοποιήθηκε στα διεθνή ύδατα με τα πλοία που είχαν προορισμό την Γάζα.

Οι τηλεαστέρες του ΛΑΟΣ έσπευσαν από τις μεσημεριανές εκπομπές τηλεπωλήσεων να μας διαφωτίσουν για το τι κρύβεται πίσω από τους ακτιβιστές και να καλέσουν την πολιτική ηγεσία να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να "συμμαχήσει" με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας.

"Διατηρώ επιφυλάξεις γιατί πήραν το απόπλου από την κατεχόμενη Κύπρο" θα πει για τον στολίσκο της Ελευθερίας ο Άδωνις Γεωργιάδης λίγες ώρες μετά το ρεσάλτο και προτού ακόμη απελαθούν οι πρώτοι ακτιβιστές.

"Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τους δήθεν ακτιβιστές" θα συμπληρώσει την επομένη με την δική του εκπομπή ο Κυριάκος Βελόπουλος. Και θα εξηγήσει: "Θέλω να καταλάβουν κάτι οι Συνέλληνες που παρακολουθούν την εκπομπή. Θέλω να καταλάβουν τα αυτονόητα. Δεν μπορεί ξαφνικά οι Ισραηλινοί να τρελάθηκαν και να έστειλαν κάποιους επάνω για να σκοτώσουν κόσμο".

Επανερχόμενος στο θέμα, ο Γεωργιάδης θα κλείσει το μάτι στους τηλεθεατές του: "Ελπίζω να αντιλαμβάνεστε ορισμένα - και κυρίως εκείνοι που πρέπει - την τεράστια γεωπολιτική ευκαιρία που ανοίγεται για την Ελλάδα λόγω της συγκρούσεως Τουρκίας-Ισραήλ. Δε θα πω περισσότερα, γιατί αυτά δεν είναι θέματα που πρέπει να λέγονται στην τηλεόραση". Ωστόσο δεν αντέχει και συνεχίζει: "Μιλάμε για τρομερή ευκαιρία. Και ο νοών νοείτω. Δε λέω περισσότερα αυτά δεν είναι να τα λέμε στην τηλεόραση. Αλλά, λέω, ας βάλουμε επιτέλους το μυαλό μας να δουλέψει."

Όλα αυτά τα βαθυστόχαστα δεν είναι βέβαια παρά επανάληψη του παμπάλαιου (και απλοϊκού) δόγματος ότι ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου. Η υπόθεση των ακτιβιστών ήταν όμως και μία ευκαιρία για τα στελέχη της ακροδεξιάς να επαναλάβουν τον θαυμασμό τους για το Ισραήλ και την "αποτελεσματικότητά" του, την οποία οφείλουμε να έχουμε ως πρότυπο. "Το Ισραήλ" έλεγε μετά τις περσινές ευρωεκλογές ο Γιώργος Καρατζαφέρης, "είναι μία μικρότερη χώρα από εμάς και πολύ νεώτερη αλλά επειδή έχει πίστη σε αυτά τα οποία πιστεύει, θωρακίστηκε, έγινε ένας σκαντζόχοιρος και μπορεί να απειλεί με τα αγκάθια του όλο τον κόσμο. Εμείς γιατί να είμαστε υποδεέστεροι;" (Άλφα ένα, 13.07.09)

Τις ίδιες μέρες ο κ. Βελόπουλος διακήρυσσε την ανάγκη ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας: "Χρειαζόμαστε μια νέα στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, με αμοιβαία συμφέροντα, ώστε να απαντήσουμε στις γεωστρατηγικές προκλήσεις της Τουρκίας, αλλά και συγχρόνως να μας ακούν τα αφτιά των Αμερικανών που τώρα είναι κλειστά" (Αξία, 18.07.09)

Πως είναι δυνατόν να στρέφουν όλες τις ελπίδε τους στο Ισραήλ, εκείνοι που μέχρι πριν από λίγο κραύγαζαν ότι "ο Εβραίος μυρίζει αίμα";

Έχω από καιρό επισημάνει την περίεργη φιλοϊσραηλινή στροφή της ακροδεξιάς τόσο της ελληνικής (με το ΛΑ.Ο.Σ.) όσο και της ευρωπαϊκής η οποία μετατρέπει τα αντισημιτικά στερεότυπα σε αντιισλαμικά. Στην Ελλάδα σ' αυτό το θέμα υπάρχουν ακόμα μεγάλες αναστολές.

Κλείνω το κείμενο με μία δήλωση του πρώην υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής Δ. Ζαφειρόπουλου στη φιλοχουντική εφημερίδα "Ελεύθερος Κόσμος" (5.6.10) όπου μεταφέρει την άποψή του πως δε θα υπάρξει σύγκρουση Τουρκίας Ισραήλ για να προσθέσει ένας οπαδός του: "Πολύ σωστά! Ποτέ μα ποτέ δεν βγαίνεις κερδισμένος συμμαχώντας με τον διάβολο, εν προκειμένω τα δύο πρόσωπά του, την Τουρκία και το Ισραήλ." Η ίδια η Χρυσή Αυγή έχει λύσει αλλιώς το δίλημμα: "Δεν υπάρχει ούτε θα γίνει σύγκρουση της Τουρκίας με το Ισραήλ..."

Από τον Ιό της Κυριακής 13.06.10

Όλες οι εποχές...

Μετά από μία κυριακάτικη ανάλυση κατά την διάρκεια της αγχωτικής κούρσας που είχα μέχρι να φτάσουν στο Μπατσί και να προλάβουμε το πλοίο για Ραφήνα είχα μία συζήτηση με την Beş για τις εποχές της ανθρώπινης ιστορίας. Μετά από έντονη έρευνα και μελέτη βρήκα το καλύτερο σχέδιο που παρουσιάζει τις εποχές αυτές. Έχουμε την εποχή του λίθου την οποία την ακολουθεί η εποχή του χαλκού και του σιδήρου. Παραλείπονται οι ελληνικές εποχές (αρχαϊκή περίοδος, αυστηρός ρυθμός, κλασσική περίοδος, ελληνιστική περίοδος) καθώς και η ρωμαϊκή περίοδος. Φτάνουμε στόν Μεσαίωνα και τον σκοταδισμό (dark age). Δεν αναφέρεται η Αναγέννηση οπότε περνάμε κατευθείαν στην Μοντέρνα εποχή ( Μοντέρνοι Καιροί του Τσάρλι Τσάπλιν) και καταλήγουμε στην εποχή του υπολογιστή. Τώρα δε γνωρίζω αν είναι αυτή η τελική κατάληξη της ανθρωπότητας. Το συγκεκριμένο σχεδιάγραμμα δεν αναφέρει της περιόδους τέχνης (που ενδιέφερε εμάς στη χθεσινή μας κουβέντα) όμως λύνει κάποιες απορίες που είχε η Beş. Ελπίζω να την ικανοποιήσουν τα αποτελέσματα της έρευνάς μου. Καλή βδομάδα σε όλους...

Όλοι Μουντιάλ...

Όλοι βλέπουμε Μουντιάλ τελικά. Είναι από τις περιόδους που το ζάπινγκ είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Ακόμα και οι αποδράσεις αυτού και των επόμενων σαββατοκύριακων θα συνοδεύονται με μουντιάλ. Πάντως ήμουν από τους τυχερούς που ρίσκαρα και δεν είδα τον αγώνα της Εθνικής Ελλάδος απολαμβάνοντας το μπάνιο μου στη φημισμένη παραλία της Γριάς το πήδημα στην Άνδρο. Καλή ποδοσφαιρική συνέχεια σε όλους...

Από τα Μεστά στα Αρμόλια

Μετά από ένα μεγάλο αφιέρωμα στο Στρασβούργο επέστρεψα σε "ελληνικά" θέματα. Φυσικά τίμησα το νησί μου. Κάθε φορά που κατεβαίνω Χίο παίρνω την φωτογραφική μηχανή μου διότι θέλω να φεύγω στην εξοχή και να κάθομαι με τις ώρες. Γι' αυτό το λόγο έχω μία λίστα με τα χωριά και τα μέρη που θέλω να επισκεφθώ και να φωτογραφίσω. Αυτή τη φορά ο άστατος καιρός και η έλλειψη χρόνου με περιόρισαν πολύ και έτσι τελευταία στιγμή αναζητούσα ένα θέμα.

Πήρα λοιπόν το αυτοκίνητο και κατέβηκα νότια. Σκέφτηκα να φωτογραφίσω τα Μεστά. Αν και το χω φωτογραφίσει αρκετές φορές, αυτή τη φορά θα ήταν η πρώτη με την νέα μου φωτογραφική μηχανή. Βρήκα μία ωραία παλιά κασσετούλα και έβαλα στο ραδιόφωνο (είμαστε ακόμα παραδοσιακοί σ' αυτό) και άρχισα τον κατήφορο προς τον νότο τραγουδώντας. Μετά από μία ώρα έφτασα στο χωριό. Ήταν γεμάτο κόσμο. Κυριακή τώρα ανήμερα αγίου πνεύματος. Ένιωθα άβολα να κυκλοφορώ ανάμεσα σε πολύ κόσμο και να βγάζω φωτογραφίες. Θέλω την ησυχία μου σε τέτοιες εξορμήσεις στο νησί μου. Στάθηκα μπροστά απο την είσοδο του χωριού και έψαχνα εναλλακτικές λύσεις.

Τότε θυμήθηκα ένα κατεστραμμένο αγροτικό όχημα που είδα παρατημένο στο δρόμο καθώς οδηγούσα. Μου ήρθε η ιδέα. Πολλές φορές οδηγούμε για να δούμε τα χωριά αλλά ποτέ δε δίνουμε σημασία στη διαδρομή. Σε μία διαδρομή που κάνουμε χρόνια τωρα. Γύρισα στο αμάξι και ξεκίνησα το θέμα μου. Από τα Μεστά στα Αρμόλια.

Φυσικά το θέμα ξεκινάει με το παλιό αγροτικό της Χίου που είδα στο δρόμο και μου τράβηξε την προσοχή. Τα χωριά του νησιού είναι γεμάτα με αυτά, τα οποία πάντα με γοήτευαν. Η σκουριά, τα χτυπήματα, το συνηθισμένο πράσινο ή μπλε χρώμα που είχαν. Όλα τα σημάδια του χρόνου και της ιστορίας τους που με γυρίζανε πολλά χρόνια πριν. Η Χίος είχε εξελιχθεί πολύ νωρίς στο θέμα αυτό χάρης στην μαστίχα της. Τώρα εγκατελειμένο αυτό και πολλά άλλα μας θυμίζουν τις παλιές εποχές. Παύει να είναι όχημα. Γίνεται κομμάτι της φύσης και η φύση το παίρνει στην αγκαλιά της με την ύπαρξη λουλουδιών γύρω από την ρόδα του. Πόσα χρόνια να χει να κινηθεί;... Πολλές σκέψεις, πολλές αναμνήσεις, μεγάλη η νοσταλγία για το παρελθόν...

Η νότια Χίος είναι πλούσια σε χρώματα. Χαμηλά βουνά, βράχοι να ξεπροβάλλουν σε διάφορα σημεία, τα ασημένια φύλλα της ελιάς μπλέκονται αρμονικά με το σκούρο πράσινο του σκίνου.

Μπορεί τα παλιά αγροτικά οχήματα να εγκαταλείφθηκαν, όμως ένα ακόμα πιο παραδοσιακό μέσο, τα γαϊδουράκια συνεχίζουν το έργο τους ακόμα. Γεμάτα οι αγροί και τα χωράφια με αυτά τα οποία δεμένα σε ένα δέντρο απολαμβάνουν το χορτάρι γύρω τους ήρεμα και με το γνωστό σε όλους μας καλοσυνάτο βλέμμα.

Λίγο έξω από τους Ολύμπους μου έκανε εντύπωση μία συκιά μέσα σε ένα βαρέλι. Σταμάτησα το αμάξι στην άκρη και πήγα δίπλα της. Το θυμάμαι αυτό το κόλπο από πιτσιρίκι όταν είχαμε και μεις στην αυλή μας δέντρα μέσα σε βαρέλια. Σα να ήταν χθές που πατούσα στις μύτες των ποδιων ώστε να φτάσω μέχρι το χείλος του βαρελιού και να δω το νερό που ρουφιόταν από το χώμα κάθε φορά που τα πότιζε η μητέρα μου. Συνήθειες παλιές, αυθεντικές όμορφες οι οποίες πλέον έχουν αντικατασταθεί από πιθάρια και άλλα διακοσμητικά μιάς και το σκουριασμένο βαρέλι μόνο άσχημη εικόνα και τσαπατσουλιά προσφέρει στην αυλή μας... Πόσα χρόνια πίσω με γύρισε αυτή η εικόνα. Καθώς σηκώθηκα για να γυρίσω στο αμάξι είδα πίσωα από τα φυλλώματα τους Ολύμπους. Όμορφο χωριό αλλά αυτή τη φορά θα το δω απ' έξω. Πρέπει να συνεχίσω την πορεία μου...

Η διαδρομή πλέον είναι πιο βατή. Έχει κατασκευαστεί εδώ και χρόνια ένας νέος δρόμος "ευρωπαϊκών" προδιαγραφών, ο οποίος έχει αντικαταστήσει τον παλιό παραδοσιακό και γεμάτο στροφές δρόμο. Όμως σε αρκετά σημεία συναντιούνται αυτοί οι δρόμοι δημιουργώντας δύο λωρίδες και να μετατρέπεται σε αυτοκινητόδρομο ο περιφεριακός ενός νησιού. Φυσικά η εικόνα αυτή είναι πλασματική αφού μόνο ο ένας δρόμος λειτουργεί. Μπορείτε να ξεχωρίσετε από τη φωτογραφία ποιός είναι ο παλιός και ποιός ο καινούργιος...

Μετά τους Ολύμπους είναι το Πυργί. Το περνάμε και αυτό για να φτάσουμε σε μία μάντρα με παλιά οχήματα. Μέσα σε αυτά και ένα λεωφορείο. Σχολικόν γράφει. Ήταν τα λεωφορεία που μας μαζεύανε παιδάκια και μας μεταφέρανε στο σχολείο που ήταν λίγο έξω από την πόλη. Πόσες φορές έτρεχα να τα προλάβω όταν αργούσα να ξυπνήσω. Πόσες φορές έβλεπα το πίσω μέρος τους καθώς είχαν ήδη αναχωρήσει από την στάση κάτι που με γέμιζε απελπισία διότι έπρεπε να περπατήσω μέχρι το σχολείο και φυσικά να χάνω την πρώτη ώρα του μαθήματος. Όλα αυτά μέχρι που πήρα μηχανάκι αλλά τότε έχανα συνήθως τις τελευταίες ώρες μαθήματος λόγω "κοπάνας".

Στη συνέχεια φτάνουμε στα Αρμόλια. Το χωριό με τα κεραμικά. Εδώ η διαδρομή ολοκληρώνεται με μία τελευταία στάση πριν το Θολοποτάμι (βλ. Εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων). Λίγο πριν το χωριό υπάρχει ένα παλιό σπίτι. Μάλλον στάβλος ήταν ή αποθηκευτικός χώρος σε χωράφι. Όσες φορές περνούσα από το δρόμο αυτό το παρατηρούσα. Είχε δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα μυστηρίου και θέλησα να την διαλύσω παρκάροντας το αυτοκίνητο κάπου κοντά και περπάτησα προς αυτό. Εγκατάλειψη, φθορά. Και αυτό το δημιούργημα του ανθρώπου είχε αφεθεί στην αγκαλιά της φύσης κάτι που του δινε έναν παγανιστικό αέρα.

Τελευταία φωτογραφία είναι ένα άλλο παρατημένο αγροτικό όχημα το οποίο είχε κρυφτεί πίσω από τα χόρτα ενός χωραφιού "πεθαίνοντας" ήρεμα και με γαλήνη. Δύο στοιχεία που τα προσφέρει μόνο η φύση.

Η διαδριμή τελειώνει. Γεμάτος εικόνες, αναμνήσεις και με ένα έντονο συναίσθημα νοσταλγίας γυρνάω σπίτι μου. Για ακόμα μία φορά ο τόπος μου μου πρόσφερε τόσα πολλά. Γι' αυτό αγαπάω την Χίο μου...

Νέο Κεφάλαιο...

Κάτι με ενοχλούσε στην δουλειά του σκηνοθέτη κύριου Θοδωρή Αγγελόπουλου. Χωρίς να χω δει ταινία του είχα την εντύπωση πως προκαλούσε με την αργή ροή των ταινιών του και έτσι δεν είχα κάτσει ποτέ να δω ταινία του. Μέχρι που πήρα την απόφαση να δω το "Ταξίδι στα Κύθηρα". Αυτό ήταν. Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου που θέλω να μπω σ' αυτό και να γεμίσω με γνώσεις και υπέροχες εικόνες που ντύνονται με μουσική της Καραΐνδρου.

Πιστεύω πως πολύ κόσμος έχει δει αυτό το αριστούργημα. Νομίζω πως ήταν ένα κύκνειο άσμα για μεγάλα ονόματα ηθοποιών της δεκαετίας '60 και '70. Μία καταπληκτική ερμηνεία από την Ντόρα Βολονάκη, θεατρική ηθοποιός που η ερμηνεία της καταφέρνει και λυγίζει τις καρδιές μας. Χωρίς κινήσεις, χωρίς λόγια, απλά με την στάση του σώματός της και την έκφραση του βλέμματός της καταφέρνει και περνάει ένα σωρό μηνύματα και συναισθήματα. Άξια βραβεύτηκε με το κρατικό βραβείο γυναικείας ερμηνείας β' ρόλου. Επίσης το βραβείο αντρικής ερμηνείας το κέρδισε ο Μάνος Κατράκης ο οποίος έπαιξε τον ρόλο της ζωής του. Έπαιξε τον ρόλο τόσο πειστικά που θέλαμε να τον αγκαλιάσουμε και να του ζητήσουμε να μας περιγράψει τις εμπειρίες της ζωής του (από τους πολέμους, τον εμφύλιο, την Ρωσία, την απόφαση να επιστρέψει Ελλάδα). Όμως τις εντυπώσεις κλέβουν δύο ηθοποιοί που τους έχουμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους. Τον αντίπαλο του Κατράκη στη ταινία Διονύση Παναγιαννόπουλο ο οποίος με συγκλόνισε με τον ρόλο του και την ιστορία του ήρωά του αλλά και την Μαίρη Χρονοπούλου η οποία κατάφερε με αυτήν την ταινία να αποδείξει πως είναι μία εξαιρετική ηθοποιός. Φυσικά πολύ ωραία έπαιξε και ο ξένος ηθοποιός της ταινίας Τζούλιο Μπρόντι.

Η ταινία καταφέρνει να θήξει πολλά θέματα, τα οποία είναι διαχρονικά. Το πως τρώει η Ελλάδα τα παιδιά της. Δυστυχώς αυτό είναι ένα γεγονός που με γεμίζει με τρόμο. Να πολεμάς τόσα χρόνια για την πατρίδα σου και στο τέλος να μην αναγνωρίζει όχι μόνο το έργο σου αλλά και την ίδια σου την ύπαρξη. Πόσο προδομένος νιώθεις; Πως αντιδράς; Φυσικά όχι σαν τον ήρωα ο οποίος μάλλον φτάνει στο σημείο της αγιοσύνης. Τον συμπονάμε, νιώθουμε ξένη στην ίδια μας την πατρίδα. Άστεγοι με αξίες και ιδανικά. Όταν οι υπόλοιποι Έλληνες είναι έτοιμη να ξεπουλήσουν την πατρίδα τους για να βάλουν λίγα λεφτά στη τσέπη ο ήρωάς μας με σιωπηλό τρόπο και χωρίς να προκαλεί προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί. Και ποιό το όφελος;... Να γίνεται ένας αποδιοπομπαίος τράγος από τους σημερινούς προδότες.

Συγκλονιστικές βρήκα δύο φράσεις τους Διονύση Παναγιαννόπουλου. Η πρώτη ήταν για τον εμφύλιο πόλεμο. "Πολέμησα εγώ με τους μεν και συ με τους δε... Και οι δύο μας χάσαμε!" Πράγματι ο πόλεμος αυτός ήταν ο χειρότερος που έχει ζήσει η Ελλάδα. Και αντί να τον παρουσιάσουμε στους νέους και σε όλο τον κόσμο για να μη συμβούν ξανά τα ίδια τον κρύβουμε τόσο πρόχειρα και προκλητικά όπως όταν μαζεύουμε όλη τη σκόνη του σπιτιού κάτω από το χαλάκι. Η άλλη του φράση του μιλούσε για την φυγή των νέων από την επαρχία προς τα αστικά κέντρα. "Το χωριό ερήμωσε. Οι νέοι έφυγαν προς τον κάμπο για μία πιό εύκολη ζωή". Ο κλασικός καλοπερασάκιας, βολεμένος Έλληνας (βάζω και τον εαυτό μου μέσα). Φεύγει από την επαρχία για να το παίξει αστός και να δουλεύει σε ένα γραφείο με το κοστούμι του και την γραβάτα του. Έτσι φτάσαμε η Ελλάδα σήμερα να ναι γεμάτη υπαλλήλους που παρέχουν μόνο υπηρεσίες χωρίς να παράγουν τίποτα. Η παραγωγή του τόπου έπεσε. Μόνο εισαγωγές σε προϊόντα που θα πρέπει να χαμε σε αφθονία αν καλλιεργούσαμε τους πόρους μας. Μεγάλη ζημιά αυτή η εσωτερική μετανάστευση. Και δυστυχώς κανείς δεν θέλει να επιστρέψει πίσω.

Καταπληκτική η Μαίρη Χρονοπούλου που μαζί με τον Τζούλιο Μπρόντι δείχνουν την κενή ζωή των νεοαστών. Τους απομακρύνουν και τους ρίχνουν όλο και πιο βαθιά στην μελαγχολία και στην μοναξιά. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Γίνεσαι ξένος ακόμα και με τους συγγενείς σου. Στο τέλος φτάνεις να έχεις ερωτικές σχέσεις με την αδελφή σου ή τον αδελφό σου μόνο και μόνο επειδή νιώθεις οικεία μαζί του/της.

Τελευταία στο κείμενο αφήνω την υπέροχη Ντόρα Βολονάκη. Δύο φράσεις της μου μείναμε στο μυαλό. Η πρώτη ήταν στη συνάντηση που είχε με τον σύζυγό της μετά από 35 χρόνια που με ένα καταπληκτικό βλέμμα στο οποίο βλέπει όλα αυτά τα χρόνια που περάσανε μέχρι να τον ξαναδεί, του λέει με αφέλεια αν έχει φάει. Αλλά η πιό δυνατή σκηνή της είναι όταν ακούει από τον άντρα της για την ζωή του στη Ρωσία ο ότι είχε αποκτήσει μία δεύτερη οικογένεια εκεί. Με ένα βλέμμα στο οποίο έδειχνε πόσο προδομένη ένιωθε μιάς και κείνη ήταν η πιστή Πηνελόπη που τον περίμενε να γυρίσει πίσω τον ρώτησε "πώς ήταν η άλλη". Μία ερμηνεία που σπάνια συναντάς στο σινεμά. Μία βουβή μάρτυρας των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων της Ελλάδος μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία γυναίκα που δείχνει την πραγματική αφοσίωση και πίστη που έχει στον άνθρωπο που αγαπάει...

Συγκλονιστικές ερμηνείες και ένα φινάλε που σε ταξιδεύει μέχρι... τα Κύθηρα!

Το ταξίδι μου στο έργο του κύριου Θόδωρου Αγγελόπουλου μόλις ξεκίνησε...

Ενθουσιάστηκαν όσοι παρακολούθησαν την παράσταση τιμή στη μνήμη των σφαγιασθέντων Χιωτών, "Ανθολόγιο Σφαγής"

"Με διαφορετικό τρόπο από το συνηθισμένο η Ομοσπονδία Χιακών Σωματείων Αττικής, την Κυριακή 6 Ιουνίου τίμησε τη μνήμη των 50.000 και πλέον σφαγιασθέντων Χιωτών.
Ενθουσιασμένοι αποχώρησαν από την αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, στο Νέο Κόσμο, όλοι όσοι παρακολούθησαν την εκδήλωση μνήμης της «Σφαγής της Χίου», που διοργάνωσε, όπως κάθε...χρόνο η Ομοσπονδία Χιακών Σωματείων Αττικής, την Κυριακή 6 Ιουνίου.
Η πρωτότυπη-θεατρική παρουσίαση των γεγονότων της σφαγής "Ανθολόγιο Σφαγής - Μια άλλη ιστορία", μέσα από ιστορικά κείμενα-μαρτυρίες, καθήλωσαν τους 300, περίπου, Χιώτες που παρακολουθούσαν άναυδοι τα όσα διαδραματίζονταν επί σκηνής.
Κείμενα που ζωντάνεψαν, λόγια των πρωταγωνιστών της σφαγής, των Ελλήνων επαναστατών και των απλών Χίων θυμάτων, που έδιναν ...το πνεύμα και τα συναισθήματα της εποχής, αποδόθηκαν με άριστο τρόπο από την ομάδα των 18 ηθοποιών. Τα κείμενα επιμελήθηκε ο ιστορικός Μιχάλης Βαρλάς, υπεύθυνος του τμήματος Γενεαλογίας και Προφορικής Ιστορίας του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, ενώ υπεύθυνη για τη σκηνοθεσία ήταν η ηθοποιός/σκηνοθέτης Ελένη Δεμερτζή.
Οι συντελεστές της παράστασηςΣυμμετέχουν με τη σειρά της εμφάνισης τους:Γιάννης Πασσάς, Μαρία Σούτη, Μιχάλης Βαρλάς, Χρήστος Μπαλτάς, Χαρά Καμπάκη, Μαριάννα Μαστροσταμάτη, Μαρία Αμέντα, Αγγελική Σεΐδου, Αγγελική Κοντού, Χρύσα Κλούβα.
Ακούγεται η φωνή του Γιάννη Ζαφείρη
Σκηνοθετική επιμέλεια Ελένη Δεμερτζή
Σύνθεση κειμένων Μιχάλης Βαρλάς
Επιμέλεια κουστουμιών Χαρά Καμπάκη
Παραγωγή Ομοσπονδία Χιακών Σωματείων Αττικής
Επεξεργασία ήχου Δημήτρης Πολυχρόνης, Μιχάλης Βαρλάς
Βοηθός σκηνοθέτη Πωλίνα Πασσά
Σημαντική υπήρξε η συμβολή του διευθυντή του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων Λάμπρου Σκούφη, και των τεχνικών Γιώργου Βλοτιδέλλη, του Βασίλη Αθανασούλη. Η Ομοσπονδία ευχαριστεί τους προέδρους των Συλλόγων Πυργούσων Μαρία Μπρη και Μεστούσων Ηρακλή Παπατουκάκη, για την προσφορά φορεσιών και άλλων ειδών, που ήταν απαραίτητα για την παράσταση. Τέλος, όλους τους εργαζόμενους στον Πολυχώρο του Δήμου Αθηναίων.
Χωρίς ίχνος ρατσισμού ταξιδέψαμε σε μια από τις μελανότερες σελίδες της ιστορίας της Χίου. Οι άνθρωποι που εργάστηκαν, τουλάχιστον για τρεις μήνες, προκειμένου να παρουσιαστούν κείμενα «νεκρά» για περισσότερο από έναν αιώνα τα ερμήνευσαν τέλεια μ' έναν τραγικό τρόπο, που θα μείνει ανεξίτηλος στις μνήμες όλων μας.
Όλοι όσοι ήταν στην αίθουσα για πολλά λεπτά συγκινημένοι απ' όσα ακούσανε χειροκροτούσαν με θέρμη τους πρωταγωνιστές.
Νωρίτερα, στον Ιερό Ναό του Αγ. Σώστη πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης κ.κ. Συμεών. Ακολούθησε έξωθεν του Ναού προσκλητήριο πεσόντων από την φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων, ο Εθνικός Ύμνος.
Χαιρετισμός του προέδρου της ΟΧΣΑ Αργύρη Κοκκινάκη.
Στη συνέχεια από την εκκλησία η πομπή επικεφαλής της οποίας ήταν η φιλαρμονική και οι σημαίες της Ομοσπονδίας και Συλλόγων μελών της κατευθύνθηκε στο Πολυχώρο του Δήμου Αθηναίων, όπου έγινε το δεύτερο μέρος της εκδήλωση.
Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αργύρης Κοκκινάκης στο χαιρετισμό του πρόλογο της εκδήλωσης είπε μεταξύ άλλων:«Η σημερινή εκδήλωση της Ομοσπονδίας είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής για τον αφανισμό των κατοίκων του νησιού μας, που αποκεφαλίστηκαν κατά τρόπο θηριώδη, από τον τότε εξ ανατολών κατακτητή, ενώ πολλοί πουλήθηκαν ως δούλοι στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.
Τις Άγιες ημέρες του Πάσχα επέλεξαν οι φανατικοί Τούρκοι, υπό το Ναύαρχο Καρά Αλή για να μετατρέψουν, ιδιαίτερα τη Χώρα και τη Νότιο Χίο, σε μεγάλο ποτάμι αίματος, που κοκκίνισε τα μαστιχόδεντρα και τους Απριλιάτικους ανθούς του νησιού.Ο Χιώτης λόγιος Ανδρέας Μάμουκας αφηγούμενος τα της σφαγής της Χίου αναφέρει σχετικά: «...κατ' ακρίβειαν ποτέ κανείς δεν ήθελέ σε την ιστορήση, μόνος την εννοείς εάν συλλογισθής, ότι εκεί η γη και ο ουρανός είδον να πράττωνται επάνω εις την ανθρωπότητα θηριωδέστερα των όσα εις τίγρεις, παρδάλεις και σ' άλλα αιμοβόρα θηρία της Αφρικής υπαγορεύει η άλογος μανία κατά των ομοφύλων τους ζώων...».
Το αποκορύφωμα της Σφαγής έγινε στις 2 Απριλίου 1822 ανήμερα του Πάσχα. 15.000 Τούρκοι έφθασαν στο μοναστήρι του Αγ. Μηνά, όπου είχαν καταφύγει 5.000 Χιώτες και τους κατ' έσφαξαν. Παράλληλα η Νέα Μονή έγινε ο τάφος 2.300 Χιωτών. Οι Τούρκοι έσφαζαν και λεηλατούσαν ενώ έκαιγαν τα σπίτια. Γέροντες, άνδρες, γυναίκες θανατώνονταν. Νέοι από 15 χρονών και άνω, βρέφη αποσπασμένα από τις αγκαλιές των μητέρων τους, άλλα ρίπτονταν στη θάλασσα και άλλα στα όροι.Σε όποιον δρόμο και αν βάδιζες απαντούσες πτώματα το ένα μετά το άλλο.
Προκειμένου να συνεχιστεί η Σφαγή ο Καρά Αλής σχεδίασε ένα άλλο σατανικό θα λέγαμε τέχνασμα. Έπεισε τους Ευρωπαίους πρόξενους να αναγγείλουν την κατάπαυση της σφαγής όλων των Χίων, ώστε να βγουν από τις κρυψώνες τους, κάτι που ήταν γι' αυτούς μοιραίο.
Η συμφορά της Χίου απασχόλησε και θα εξακολουθεί να απασχολεί την επιστήμη. Συγκίνησε λογοτέχνες και ζωγράφους, κινητοποίησε τη δημοσιογραφία, χάρη της ενημέρωσης της διεθνούς κοινής γνώμης και ευαισθητοποίησε τα κοινοβούλια αρκετών χωρών. Γενικά έγινε αφορμή να πυκνώσει το φιλελληνικό πνεύμα.Όλα αυτά ήταν μια προσφορά της θυσίας των Χιωτών στον αγώνα για την ελευθερία της Ελλάδος.
Πόσο όμως αποτιμάται αυτή η προσφορά σήμερα;
Ελπίζουμε ότι κάποτε αυτό ν' αναγνωριστεί από όλους.
Εμείς έως τότε έχουμε καθήκον και ιερή υποχρέωση να συμβάλλουμε στο να διατηρούνται άσβεστα τα μεγάλα γεγονότα, που σημάδεψαν την ιστορία και που κάνουν υπερήφανες τις μεταγενέστερες γενιές για τους προγόνους τους».
Επίσημοι που παρέστησαν.
Μεταξύ άλλων στην εκδήλωση παρευρέθηκαν ο βουλευτής Πειραιώς Αναστάσιος Νεράτζης, ο αντινομάρχης Χίου Στέφανος Φαρατζής, ο δήμαρχος Καρδαμύλων Ευάγγελος Μελιτζάνης, ο αντιδήμαρχος Αθηναίων Νίκος Βαφειάδης, η αναπληρώτρια Δήμαρχος Καλλιθέα Βάσω Μαργαρίτη, ο Λιμενάρχης Πειραιώς Δημήτρης Τσιαδής (συμπατριώτης μας από το Κέραμο), οι πανεπιστημιακοί καθηγητές, Λαυρέντης Δελασούδας, Δώρα Μονιούδη Γαβαλά, Αγγελική Πιτίδου-Τριανταφύλλου, οι τέως πρόεδροι της ΟΧΣΑ, Παναγιώτης Βαρλάς και Αναστάσιος Τριπολίτης, ο πρόεδρος του Δρομοκαϊτείου Νίκος Τσικής, οι συγγραφείς, Ισίδωρος Πρώιος, Δημήτρης Λαϊνάς και Φανή Αναιρούση-Σωτηράκη.
Επίσης, το παρόν έδωσαν παρά πολλοί πρόεδροι και μέλη Διοικήσεων των Συλλόγων μελών της Ομοσπονδίας, τιμώντας τη μνήμη των σφαγιασθέντων προγόνων μας.Ο αντινομάρχης Χίου Στέφανος Φαρατζής και ο αντιδήμαρχος Αθηναίων Νίκος Βαφειάδης, σε χαιρετισμό που απεύθυναν συνεχάρησαν την Ομοσπονδία για την εκπληκτική εκδήλωση που διοργάνωσαν."
http://odysseaschios.blogspot.com

Ο κόσμος μέσα από τα μάτια μου...

Στέκομαι στο κέντρο του λεωφορείου. Κατεβαίνω Πειραιά. Μ' αρέσει να φοράω τα γυαλιά. Νιώθω μία προστασία. Μία ελευθερία. Μία ελευθερία κινήσεων ώστε να μπορώ να παρατηρώ τον κόσμο που βρίσκεται γύρω μου. Παράλληλα συγκρατούν τον δικό μου κόσμο. Δεν τον αφήνουν να βγεί προς τα έξω. Έτσι βρίσκομαι στο δικό μου χώρο μέσα σε έναν δημόσιο και ασφυκτικά γεμάτο χώρο. Ποιός και πως μπορεί να μου κλέψει το δώρο αυτό;... Φυσικά ένας φωτογραφικός φακός από ένα κινητό, ο οποίος ρυθμίζεται από ένα χέρι, ένα χέρι το οποίο ανήκει σε μία γυναικεία μορφή που την κρύβει η συσκευή... Καταφέρνει έτσι και "κλέβει" μία εικόνα από τον κόσμο που με περιβάλλει και τον κόσμο που βλέπω μέσα από τα δικά μου μάτια...

Οι δικοί μου ξένοι...

Όταν έχεις ένα μόνιμο ωράριο και χρησιμοποιείς καθημερινά τα μέσα μαζικής μεταφοράς αρχίζεις να αποκτάς σιγά σιγά τους δικούς σου "ξένους". Ανθρώπους με κοινό πρόγραμμα με το δικό σου τους οποίους τους συναντάς στην αποβάθρα να περιμένουν μαζί σου τον συρμό, να μπαίνουν ή να βρίσκονταιπάντα στο ίδιο βαγόνι με σένα. Πολλές φορές καθώς πηγαίνω στο σταθμό της περιοχής μου πετυχαίνω στις 7 το πρωί! φοιτητές να πουλάνε τον Ριζοσπάστη. Είναι οι ίδιοι φοιτητές συνήθως που το κόμμα τους εκμεταλλεύεται για να περάσει την προπαγάνδα του και να κάνει τον νυσταγμένο κόσμο να τους κοιτάει με μισό μάτι. Πόσες φορές έχω δει ανθρώπους να μιλάνε έντονα μαζί τους (ειδικά μετά τα καμώματα του ΠΑΜΕ με το Ζενιτ). Τα παιδιά με έχουν μάθει πιά και δε με ρωτάνε αν θέλω ριζοσπάστη. Φυσικά μόλις τους περάσω και αρχίζω να κατεβαίνω τα σκαλιά ακούω την γνώριμη πλέον φωνή της κοπέλας να λέει σε άλλους περαστικούς "Καλημέρα. Ριζοσπάστη;"

Κάτω στην αποβάθρα πετυχαίνω πάντα μία ξανθιά κοπέλα. Περιμένει κοντά στο σημείο που στέκομαι και γω για να μπω στο συρμό. Μάλλον στο σταθμό που πηγαίνει την βγάζει το συγκεκριμένο βαγόνι μπροστά από τις κυλιόμενες (ίδια επιλογή κάνω και γω ανάλογα με τον προορισμό μου) και έτσι πάντα στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον. Πόσες φορές την έχω παρατηρήσει να με κοιτάει με οικείο τρόπο μετά από τόσες φορές που με έχει συναντήσει. Κρίμα που ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο μ' αποτέλεσμα να μη μπορείς να πεις μία καλημέρα και ας είναι ο άλλος ξένος. Συνήθως παρεξηγήσε. Έτσι αποφασίζεις να στέκεσαι σιωπηλός.

Στο βαγόνι που μπαίνω συνήθως πετυχαίνω έναν τριανταπεντάρη που μάλλον περνάει μία δεύτερη εφηβεία. Τα τελευταία δύο χρόνια τον βλέπω που προσπαθεί να μακρύνει τα μαλλιά του. Τα κατάφερε αλλά δε του πάνε. Αλλά πως να του το πω; Αφού δε τον γνωρίζω. Τελευταία που άνοιξε ο καιρός έχει αρχίσει και φοράει μπλούζες συγκροτημάτων. Κατεβαίνω μαζί του στην ίδια στάση.

Στην επόμενη στάση μπαίνει συνήθως ένας μεγάλος κύριος (σε ηλικιά και σε όγκο). Σίγουρα δουλεύει σε μία τράπεζα μιάς και στη γραβάτα που φοράει έχει το λογότυπο της. Πάντα κρατάει μία δωρεάν εφημερίδα στο χέρι και την διαβάζει. Σήμερα ήταν πολύ σκεπτικός. Δεν είχε εφημερίδα και κοιτούσε όλη την ώρα το πεντακάθαρο πάτωμα του συρμού σαν κάτι να τον προβλημάτιζε. Πάντα μου κανε εντύπωση το μαλλί του. Λευκό, λίγο αραιό αλλά στητό. Σαν λοκατζής.

Φτάνω στον προορισμό μου (ευτυχώς με χωρίζουν λίγες στάσεις από το σπίτι στη δουλειά). Ανεβαίνω με τις κυλιόμενες. Καθώς βγαίνω στην επιφάνεια πετυχαίνω την ίδια συμπαθητική γριούλα που κάθεται πάντα στην άκρη μίας στροφής. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν είναι ζητιάνα ή απλά αν κάθεται. Αλλά όποτε περνάω από δίπλα της μου χαμογελάει και με χαιρετάει. Ακούω κάτι ήχους να βγάζει αλλά δε μοιάζουν με καλημέρα. Την καλημερίζω και κινούμαι προς την είσοδο της δουλειάς.

Καθώς κάθομαι στο γραφείο μου, αφήνω πίσω μου τους δικούς μου "ξένους" να συνεχίσουν στο προορισμό τους άλλες φορές νυσταγμένους, άλλες ταλαιπωρημένους, στεναχωρεμένους, ευδιάθετους, αδιάφορους, περίεργους.

Τους καλημερίζω από δω μέσα...