Riders on the storm

Ώρα μία το βράδυ όταν έκλεισα το τηλέφωνο. Είχα βγει από τον ύπνο που βρισκόμουν τουλάχιστον δύο ώρες βυθισμένος. Όχι πως με ενόχλησε το τηλεφώνημα. Το περίμενα εξάλλου. Το περίμενα ταξιδεύοντας σε όνειρα. Μόλις το έκλεισα επικρατούσε μία σιωπή στο σπίτι. Σιγά σιγά άρχισα να ακούω τα αυτοκίνητα που διέσχυζαν τον δρόμο από κάτω. Τα φώτα τους περνούσαν μέσα από την κίτρινη κουρτίνα μου δημιουργώντας ένα παράξενο φως στο χώρο του δωματίου. Τα κοιτούσα στο ταβάνι σαν φωτορυθμικά. Με νανουρίζανε. Τα μάτια μου άρχισαν να χαμηλώνουν πάλι. Τότε άκουσα στο βάθος ένα βουητό. Ιδέα μου θα ήταν. Το ξαναάκουσα. Δεν έδωσα σημασία. Επαναλαμβανόταν και είχα την εντύπωση πως το προκαλούσα εγώ. Η έντασή του αυξανόταν. Αυτή τη φορά ήμουν σίγουρος πως το άκουσα απ' έξω. Δε κουνήθηκα. Συνέχισα να με ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Τότε φώτισε ξαφνικά όλο το δωμάτιο. Μία λάμψη και παράλληλα ένας έντονος θόρυβος κεραυνού που έσκασε πάνω από το κεφάλι μου. Η συχνότητα ήταν μεγάλη. Τρομερές βροντές. Πρωτοβρόχια;... Μπα... γέλασα μόνος μου με την χαζή ιδεά αφού έχουμε ακόμα Ιούνιο. Κι όμως. Η βροχή ήταν έντονη. Άρχισα να την ακούω να πέφτει με τρομερή ταχύτητα στο διψασμένο έδαφος. Δεν ήταν απλή βροχή. Καταγίδα πραγματική. Στη μέση του καλοκαιριού γινόταν πανικός έξω από τη μπαλκονόπορτά μου. Έχω απλωμένα ρούχα σκέφτηκα. Ευτυχώς έχω και την τέντα, σαν δεύτερη φωνή μέσα στο μυαλό μου καθησύχασα και έμεινα ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Η θερμοκρασία πέφτει απότομα δυό τρείς βαθμούς. Πήρα το σεντόνι και σκεπάστηκα. Η βροχή συνέχιζε απέξω ενώ οι βροντές που σαν ενακτήρια τύμπανα με κρατούσαν ξύπνιο στην αρχή άρχισαν να απομακρύνονται. Πλέον άκουγα τις σταγόνες που πέφτανε στην τέντα και στο μπαλκόνι. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος μπήκε μέσα στο σπίτι. Όχι τόσο έντονη όσο στην επαρχεία αλλά ικανοποιητική για να σε δροσίσει σε μία καλοκαιρινή νύχτα. Ακούγοντας τη βροχή νανουρίστηκα έχοντας τους στίχους του Jim Morisson, Riders on the storm να με βοηθούν στο να καλέσω τον Μορφέα να με ταξιδέψει πάλι στην χώρα του ονείρου...