Τέλος...

Με τον χειρότερο τρόπο τελείωσαν και τα τελευταία όνειρα του Ολυμπιακού. Ακόμα και στο μπάσκετ που ήταν η μόνη μας ελπίδα να χαρούμε λίγο στην χειρότερη χρονιά της ομάδος (απο όσες έχω ζήσει) πνιγήκαμε στα δακρυγόνα.

Τέλος εποχής λοιπόν ακόμα και στο μπάσκετ. Αν και ήμουν υποστηρικτής του Γιαννάκη από χθές άρχισα να χάνω την εμπιστοσύνη μου στο πρόσωπό του.

Τον αγώνα δεν τον είδα από την αρχή. Έφυγα από τον Πειραιά στις 11:30 το βράδυ. Ήδη απογοητευμένος από το αποτέλεσμα της Τέταρτης δε θέλησα να παρακολουθήσω το ματς (παρεπιπτόντως ήταν άδικη η αποχώρηση του Γαρδέλη από το Dancing with the stars - Απαράδεκτη η Μανωλίδου). Στη διαδρομή προς τη στάση του λεωφορείου είδα μέσα από μία καφετέρια πως το παιχνίδι ήταν ακόμα στη 3η περίοδο! Περίεργο. Συνέχισα προς την στάση. Σε λίγο πέρασε το 040 και άρχισα να ανεβαίνω προς κέντρο. Καθώς φτάναμε στο Σ.Ε.Φ. παρατηρούσα μία μεγάλη κινητικότητα από αστυνομικές μηχανές. Είχαν γεμίσει όλους τους δρόμους. Ο χώρος ήταν γεμάτος Ολυμπιακούς οι οποίοι προσπαθούσαν να καλύψουν τα πρόσωπά τους με κασκόλ ή με τις μπλούζες τους. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν πως χάσαμε. Αλλά πως χάσαμε αφού είχε μία ολόκληρη περίοδο ακόμα. Τότε άρχισαν να με τσούζουν τα μάτια μου και να στεγνώνει ο λαιμός μου. Δακρυγόνα σκέφτηκα. Οι πόρτες του λεωφορείου άνοιξαν και μπήκαν κάποιοι οπαδοί μέσα. Τα μάτια τους ήταν κόκκινα και βήχανε ή φτερνίζονταν συνέχεια. Φτάνοντας μετά από αρκετή ώρα στο σπίτι άνοιξα την τηλεόραση να δω το αποτέλεσμα και τους σχολιασμούς για τον αγώνα. Αντί γι' αυτό διαπίστωσα πως το παιχνίδι είχε μείνει εκεί που το άφησα στον Πειραιά. Τι να δω όμως; Ο Παναθηναϊκός είχε γονατίσει έναν νευριασμένο Ολυμπιακό (μετά το ματς της Τετάρτης) ο οποίος δίχως μυαλό "έδωσε" ένα παιχνίδι ακόμα στον αντίπαλο.

Ευτυχώς ή δυστυχώς πρόλαβα να δώ το τέλος μιάς εποχής. Ίσως το τέλος του Ολυμπιακού. Θα περάσουν χρόνια μάλλον για να ορθοποδήσει ξανά...

Αδέλφια, τα πέτρινα χρόνια μόλις ξεκίνησαν...