Από τα Μεστά στα Αρμόλια

Μετά από ένα μεγάλο αφιέρωμα στο Στρασβούργο επέστρεψα σε "ελληνικά" θέματα. Φυσικά τίμησα το νησί μου. Κάθε φορά που κατεβαίνω Χίο παίρνω την φωτογραφική μηχανή μου διότι θέλω να φεύγω στην εξοχή και να κάθομαι με τις ώρες. Γι' αυτό το λόγο έχω μία λίστα με τα χωριά και τα μέρη που θέλω να επισκεφθώ και να φωτογραφίσω. Αυτή τη φορά ο άστατος καιρός και η έλλειψη χρόνου με περιόρισαν πολύ και έτσι τελευταία στιγμή αναζητούσα ένα θέμα.

Πήρα λοιπόν το αυτοκίνητο και κατέβηκα νότια. Σκέφτηκα να φωτογραφίσω τα Μεστά. Αν και το χω φωτογραφίσει αρκετές φορές, αυτή τη φορά θα ήταν η πρώτη με την νέα μου φωτογραφική μηχανή. Βρήκα μία ωραία παλιά κασσετούλα και έβαλα στο ραδιόφωνο (είμαστε ακόμα παραδοσιακοί σ' αυτό) και άρχισα τον κατήφορο προς τον νότο τραγουδώντας. Μετά από μία ώρα έφτασα στο χωριό. Ήταν γεμάτο κόσμο. Κυριακή τώρα ανήμερα αγίου πνεύματος. Ένιωθα άβολα να κυκλοφορώ ανάμεσα σε πολύ κόσμο και να βγάζω φωτογραφίες. Θέλω την ησυχία μου σε τέτοιες εξορμήσεις στο νησί μου. Στάθηκα μπροστά απο την είσοδο του χωριού και έψαχνα εναλλακτικές λύσεις.

Τότε θυμήθηκα ένα κατεστραμμένο αγροτικό όχημα που είδα παρατημένο στο δρόμο καθώς οδηγούσα. Μου ήρθε η ιδέα. Πολλές φορές οδηγούμε για να δούμε τα χωριά αλλά ποτέ δε δίνουμε σημασία στη διαδρομή. Σε μία διαδρομή που κάνουμε χρόνια τωρα. Γύρισα στο αμάξι και ξεκίνησα το θέμα μου. Από τα Μεστά στα Αρμόλια.

Φυσικά το θέμα ξεκινάει με το παλιό αγροτικό της Χίου που είδα στο δρόμο και μου τράβηξε την προσοχή. Τα χωριά του νησιού είναι γεμάτα με αυτά, τα οποία πάντα με γοήτευαν. Η σκουριά, τα χτυπήματα, το συνηθισμένο πράσινο ή μπλε χρώμα που είχαν. Όλα τα σημάδια του χρόνου και της ιστορίας τους που με γυρίζανε πολλά χρόνια πριν. Η Χίος είχε εξελιχθεί πολύ νωρίς στο θέμα αυτό χάρης στην μαστίχα της. Τώρα εγκατελειμένο αυτό και πολλά άλλα μας θυμίζουν τις παλιές εποχές. Παύει να είναι όχημα. Γίνεται κομμάτι της φύσης και η φύση το παίρνει στην αγκαλιά της με την ύπαρξη λουλουδιών γύρω από την ρόδα του. Πόσα χρόνια να χει να κινηθεί;... Πολλές σκέψεις, πολλές αναμνήσεις, μεγάλη η νοσταλγία για το παρελθόν...

Η νότια Χίος είναι πλούσια σε χρώματα. Χαμηλά βουνά, βράχοι να ξεπροβάλλουν σε διάφορα σημεία, τα ασημένια φύλλα της ελιάς μπλέκονται αρμονικά με το σκούρο πράσινο του σκίνου.

Μπορεί τα παλιά αγροτικά οχήματα να εγκαταλείφθηκαν, όμως ένα ακόμα πιο παραδοσιακό μέσο, τα γαϊδουράκια συνεχίζουν το έργο τους ακόμα. Γεμάτα οι αγροί και τα χωράφια με αυτά τα οποία δεμένα σε ένα δέντρο απολαμβάνουν το χορτάρι γύρω τους ήρεμα και με το γνωστό σε όλους μας καλοσυνάτο βλέμμα.

Λίγο έξω από τους Ολύμπους μου έκανε εντύπωση μία συκιά μέσα σε ένα βαρέλι. Σταμάτησα το αμάξι στην άκρη και πήγα δίπλα της. Το θυμάμαι αυτό το κόλπο από πιτσιρίκι όταν είχαμε και μεις στην αυλή μας δέντρα μέσα σε βαρέλια. Σα να ήταν χθές που πατούσα στις μύτες των ποδιων ώστε να φτάσω μέχρι το χείλος του βαρελιού και να δω το νερό που ρουφιόταν από το χώμα κάθε φορά που τα πότιζε η μητέρα μου. Συνήθειες παλιές, αυθεντικές όμορφες οι οποίες πλέον έχουν αντικατασταθεί από πιθάρια και άλλα διακοσμητικά μιάς και το σκουριασμένο βαρέλι μόνο άσχημη εικόνα και τσαπατσουλιά προσφέρει στην αυλή μας... Πόσα χρόνια πίσω με γύρισε αυτή η εικόνα. Καθώς σηκώθηκα για να γυρίσω στο αμάξι είδα πίσωα από τα φυλλώματα τους Ολύμπους. Όμορφο χωριό αλλά αυτή τη φορά θα το δω απ' έξω. Πρέπει να συνεχίσω την πορεία μου...

Η διαδρομή πλέον είναι πιο βατή. Έχει κατασκευαστεί εδώ και χρόνια ένας νέος δρόμος "ευρωπαϊκών" προδιαγραφών, ο οποίος έχει αντικαταστήσει τον παλιό παραδοσιακό και γεμάτο στροφές δρόμο. Όμως σε αρκετά σημεία συναντιούνται αυτοί οι δρόμοι δημιουργώντας δύο λωρίδες και να μετατρέπεται σε αυτοκινητόδρομο ο περιφεριακός ενός νησιού. Φυσικά η εικόνα αυτή είναι πλασματική αφού μόνο ο ένας δρόμος λειτουργεί. Μπορείτε να ξεχωρίσετε από τη φωτογραφία ποιός είναι ο παλιός και ποιός ο καινούργιος...

Μετά τους Ολύμπους είναι το Πυργί. Το περνάμε και αυτό για να φτάσουμε σε μία μάντρα με παλιά οχήματα. Μέσα σε αυτά και ένα λεωφορείο. Σχολικόν γράφει. Ήταν τα λεωφορεία που μας μαζεύανε παιδάκια και μας μεταφέρανε στο σχολείο που ήταν λίγο έξω από την πόλη. Πόσες φορές έτρεχα να τα προλάβω όταν αργούσα να ξυπνήσω. Πόσες φορές έβλεπα το πίσω μέρος τους καθώς είχαν ήδη αναχωρήσει από την στάση κάτι που με γέμιζε απελπισία διότι έπρεπε να περπατήσω μέχρι το σχολείο και φυσικά να χάνω την πρώτη ώρα του μαθήματος. Όλα αυτά μέχρι που πήρα μηχανάκι αλλά τότε έχανα συνήθως τις τελευταίες ώρες μαθήματος λόγω "κοπάνας".

Στη συνέχεια φτάνουμε στα Αρμόλια. Το χωριό με τα κεραμικά. Εδώ η διαδρομή ολοκληρώνεται με μία τελευταία στάση πριν το Θολοποτάμι (βλ. Εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων). Λίγο πριν το χωριό υπάρχει ένα παλιό σπίτι. Μάλλον στάβλος ήταν ή αποθηκευτικός χώρος σε χωράφι. Όσες φορές περνούσα από το δρόμο αυτό το παρατηρούσα. Είχε δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα μυστηρίου και θέλησα να την διαλύσω παρκάροντας το αυτοκίνητο κάπου κοντά και περπάτησα προς αυτό. Εγκατάλειψη, φθορά. Και αυτό το δημιούργημα του ανθρώπου είχε αφεθεί στην αγκαλιά της φύσης κάτι που του δινε έναν παγανιστικό αέρα.

Τελευταία φωτογραφία είναι ένα άλλο παρατημένο αγροτικό όχημα το οποίο είχε κρυφτεί πίσω από τα χόρτα ενός χωραφιού "πεθαίνοντας" ήρεμα και με γαλήνη. Δύο στοιχεία που τα προσφέρει μόνο η φύση.

Η διαδριμή τελειώνει. Γεμάτος εικόνες, αναμνήσεις και με ένα έντονο συναίσθημα νοσταλγίας γυρνάω σπίτι μου. Για ακόμα μία φορά ο τόπος μου μου πρόσφερε τόσα πολλά. Γι' αυτό αγαπάω την Χίο μου...