Νέο Κεφάλαιο...

Κάτι με ενοχλούσε στην δουλειά του σκηνοθέτη κύριου Θοδωρή Αγγελόπουλου. Χωρίς να χω δει ταινία του είχα την εντύπωση πως προκαλούσε με την αργή ροή των ταινιών του και έτσι δεν είχα κάτσει ποτέ να δω ταινία του. Μέχρι που πήρα την απόφαση να δω το "Ταξίδι στα Κύθηρα". Αυτό ήταν. Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου που θέλω να μπω σ' αυτό και να γεμίσω με γνώσεις και υπέροχες εικόνες που ντύνονται με μουσική της Καραΐνδρου.

Πιστεύω πως πολύ κόσμος έχει δει αυτό το αριστούργημα. Νομίζω πως ήταν ένα κύκνειο άσμα για μεγάλα ονόματα ηθοποιών της δεκαετίας '60 και '70. Μία καταπληκτική ερμηνεία από την Ντόρα Βολονάκη, θεατρική ηθοποιός που η ερμηνεία της καταφέρνει και λυγίζει τις καρδιές μας. Χωρίς κινήσεις, χωρίς λόγια, απλά με την στάση του σώματός της και την έκφραση του βλέμματός της καταφέρνει και περνάει ένα σωρό μηνύματα και συναισθήματα. Άξια βραβεύτηκε με το κρατικό βραβείο γυναικείας ερμηνείας β' ρόλου. Επίσης το βραβείο αντρικής ερμηνείας το κέρδισε ο Μάνος Κατράκης ο οποίος έπαιξε τον ρόλο της ζωής του. Έπαιξε τον ρόλο τόσο πειστικά που θέλαμε να τον αγκαλιάσουμε και να του ζητήσουμε να μας περιγράψει τις εμπειρίες της ζωής του (από τους πολέμους, τον εμφύλιο, την Ρωσία, την απόφαση να επιστρέψει Ελλάδα). Όμως τις εντυπώσεις κλέβουν δύο ηθοποιοί που τους έχουμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους. Τον αντίπαλο του Κατράκη στη ταινία Διονύση Παναγιαννόπουλο ο οποίος με συγκλόνισε με τον ρόλο του και την ιστορία του ήρωά του αλλά και την Μαίρη Χρονοπούλου η οποία κατάφερε με αυτήν την ταινία να αποδείξει πως είναι μία εξαιρετική ηθοποιός. Φυσικά πολύ ωραία έπαιξε και ο ξένος ηθοποιός της ταινίας Τζούλιο Μπρόντι.

Η ταινία καταφέρνει να θήξει πολλά θέματα, τα οποία είναι διαχρονικά. Το πως τρώει η Ελλάδα τα παιδιά της. Δυστυχώς αυτό είναι ένα γεγονός που με γεμίζει με τρόμο. Να πολεμάς τόσα χρόνια για την πατρίδα σου και στο τέλος να μην αναγνωρίζει όχι μόνο το έργο σου αλλά και την ίδια σου την ύπαρξη. Πόσο προδομένος νιώθεις; Πως αντιδράς; Φυσικά όχι σαν τον ήρωα ο οποίος μάλλον φτάνει στο σημείο της αγιοσύνης. Τον συμπονάμε, νιώθουμε ξένη στην ίδια μας την πατρίδα. Άστεγοι με αξίες και ιδανικά. Όταν οι υπόλοιποι Έλληνες είναι έτοιμη να ξεπουλήσουν την πατρίδα τους για να βάλουν λίγα λεφτά στη τσέπη ο ήρωάς μας με σιωπηλό τρόπο και χωρίς να προκαλεί προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί. Και ποιό το όφελος;... Να γίνεται ένας αποδιοπομπαίος τράγος από τους σημερινούς προδότες.

Συγκλονιστικές βρήκα δύο φράσεις τους Διονύση Παναγιαννόπουλου. Η πρώτη ήταν για τον εμφύλιο πόλεμο. "Πολέμησα εγώ με τους μεν και συ με τους δε... Και οι δύο μας χάσαμε!" Πράγματι ο πόλεμος αυτός ήταν ο χειρότερος που έχει ζήσει η Ελλάδα. Και αντί να τον παρουσιάσουμε στους νέους και σε όλο τον κόσμο για να μη συμβούν ξανά τα ίδια τον κρύβουμε τόσο πρόχειρα και προκλητικά όπως όταν μαζεύουμε όλη τη σκόνη του σπιτιού κάτω από το χαλάκι. Η άλλη του φράση του μιλούσε για την φυγή των νέων από την επαρχία προς τα αστικά κέντρα. "Το χωριό ερήμωσε. Οι νέοι έφυγαν προς τον κάμπο για μία πιό εύκολη ζωή". Ο κλασικός καλοπερασάκιας, βολεμένος Έλληνας (βάζω και τον εαυτό μου μέσα). Φεύγει από την επαρχία για να το παίξει αστός και να δουλεύει σε ένα γραφείο με το κοστούμι του και την γραβάτα του. Έτσι φτάσαμε η Ελλάδα σήμερα να ναι γεμάτη υπαλλήλους που παρέχουν μόνο υπηρεσίες χωρίς να παράγουν τίποτα. Η παραγωγή του τόπου έπεσε. Μόνο εισαγωγές σε προϊόντα που θα πρέπει να χαμε σε αφθονία αν καλλιεργούσαμε τους πόρους μας. Μεγάλη ζημιά αυτή η εσωτερική μετανάστευση. Και δυστυχώς κανείς δεν θέλει να επιστρέψει πίσω.

Καταπληκτική η Μαίρη Χρονοπούλου που μαζί με τον Τζούλιο Μπρόντι δείχνουν την κενή ζωή των νεοαστών. Τους απομακρύνουν και τους ρίχνουν όλο και πιο βαθιά στην μελαγχολία και στην μοναξιά. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Γίνεσαι ξένος ακόμα και με τους συγγενείς σου. Στο τέλος φτάνεις να έχεις ερωτικές σχέσεις με την αδελφή σου ή τον αδελφό σου μόνο και μόνο επειδή νιώθεις οικεία μαζί του/της.

Τελευταία στο κείμενο αφήνω την υπέροχη Ντόρα Βολονάκη. Δύο φράσεις της μου μείναμε στο μυαλό. Η πρώτη ήταν στη συνάντηση που είχε με τον σύζυγό της μετά από 35 χρόνια που με ένα καταπληκτικό βλέμμα στο οποίο βλέπει όλα αυτά τα χρόνια που περάσανε μέχρι να τον ξαναδεί, του λέει με αφέλεια αν έχει φάει. Αλλά η πιό δυνατή σκηνή της είναι όταν ακούει από τον άντρα της για την ζωή του στη Ρωσία ο ότι είχε αποκτήσει μία δεύτερη οικογένεια εκεί. Με ένα βλέμμα στο οποίο έδειχνε πόσο προδομένη ένιωθε μιάς και κείνη ήταν η πιστή Πηνελόπη που τον περίμενε να γυρίσει πίσω τον ρώτησε "πώς ήταν η άλλη". Μία ερμηνεία που σπάνια συναντάς στο σινεμά. Μία βουβή μάρτυρας των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων της Ελλάδος μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία γυναίκα που δείχνει την πραγματική αφοσίωση και πίστη που έχει στον άνθρωπο που αγαπάει...

Συγκλονιστικές ερμηνείες και ένα φινάλε που σε ταξιδεύει μέχρι... τα Κύθηρα!

Το ταξίδι μου στο έργο του κύριου Θόδωρου Αγγελόπουλου μόλις ξεκίνησε...