Αριστουργήματα του παρελθόντος: Ο Τζόνι πήρε το όπλο του (1971)

Πως είναι να νιώθεις εγκλωβισμένος μέσα στο ίδιο σου το σώμα; Μέσα σε ένα σώμα χωρίς άκρα; Με ένα κεφάλι το οποίο δεν έχει πρόσωπο; Δεν έχει μάτια, αυτιά, μύτη, στόμα μ' αποτέλεσμα η επικοινωνία σου με το περιβάλλον και τους ανθρώπους γύρω σου να μη μπορεί να πραγματοποιηθεί. Τη μόνη αίσθηση που έχεις είναι η αφή πάνω στο δέρμα σου. Ότι σε αγγίζει ή έρχεται σε επαφή μαζί σου. Αναπτύσεις όμως και μία άλλη αίσθηση. Αυτή των κραδασμών του δαπέδου που σε βοηθάει να καταλάβεις πως υπάρχει μία κινητικότητα στο χώρο που σε έχουν "τοποθετήσει". Τι κάνεις σε αυτήν την περίπτωση; Όσο και να φωνάζεις (από μέσα σου) δεν θα ακούγεσαι από κανέναν. Ότι και να λένε οι γύρω σου δε θα μπορείς να τους ακούσεις και συ. Όμως χαίρεσαι σαν μικρό παιδί όταν πέφτουν οι ακτίνες του ήλιου πάνω στο δέρμα σου και νιώθεις τη ζεστασιά τους. Ερεθίζεσαι σαν έφηβος όταν νιώθεις τα χέρια μιάς ευαίσθητης νοσηλεύτριας που σε συμπονάει και σου χαϊδεύει την κοιλιά, το στήθος, το μέτωπο και τα μαλλιά. Πως μπορείς να την ευχαριστήσεις όμως. Πως μπορείς να της δείξεις πως είσαι ζωντανός, πως ο εγκέφαλός σου λειτουργεί, πως τη μόνη δραστηριότητα που έχεις είναι να σκέφτεσαι, να αναπωλείς, να κάνεις σενάρια για τους δικούς και... να μιλάς με τον θεό.

Ακούγεται τρελό όμως είναι μία πραγματικότητα. Μία ιστορία από τις τόσες που προκάλεσε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και ο κάθε πόλεμος που έχει ξεσπάσει στη γη. Μία ιστορία τόσο δυνατή, τόσο τραγική, τόσο σοκαριστική που σε επηρεάζει αρκετά. Δύο ώρες (όσο κρατάει η ταινία) νιώθεις και συ ανάπηρος, χωρίς άκρα, χωρίς αίσθηση του χώρου γύρω σου. Απλώς μία οθόνη. Μία οθόνη που απλά σου περνάει τις σκέψεις ενός θύματος του πολέμου. Ένα αντιπολεμικό αριστούργημα. Μία ταινία χωρίς βία και αίματα σε κάνει να πονάς και να ανατριχιάζεις πολύ περισσότερο από όσες δείχνουν σκηνές μάχης (Στρατιώτης Ράυαν, Πλατούν). Όχι πως υποτιμάω άλλες αντιπολεμικές ταινίες. Υπάρχουν πολλές αξιόλογες αντιπολεμικές ταινίες. Όμως η συγκεκριμένη σε χτυπάει κατευθείαν στο μυαλό και στη ψυχή. Και αυτό είναι που σου μένει. Ένα βάρος, ένας πόνος...

Σίγουρα δεν είναι μία ταινία για να διασκεδάσεις. Είναι όμως μία ταινία που σου ανοίγει τα μάτια. Σε ανεβάζει ψηλά στον ουρανό και σε αφήνει να πέσεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάλι στην επιφάνεια της γης. Και εκεί μόνος σου στον αέρα βλέποντας το τέλος να έρχεται χωρίς να χεις κάτι να κάνεις για να το αποτρέψεις απλά ψελλίζεις συνεχόμενα την λέξη "βοήθεια". Η σύγκρουση όμως θα είναι δυνατή και τελειωτική.

Την ταινία αυτή την έψαχνα χρόνια. Λίγος κόσμος την ξέρει και ακόμα λιγότερος την έχει δει. Οπότε από μόνη της γίνεται μία ταινία θρύλος. Τελικά έπεσε στα χέρια μου. Βασικά ήταν κάτω από την μύτη μου και δεν την είχα πάρει είδηση. Επιτέλους την είδα. Και το σοκ ήταν μεγάλο. Και σίγουρα θα το έχω για πολύ καιρό ακόμα...

Ανεπιφύλακτα δείτε την και σεις...

Ο Τζόνυ πήρε το όπλο του.

Κλείνω το κείμενό μου με τα συγκλονιστθκά τελευταία λόγια του ήρωα: "Μέσα μου φωνάζω και ουρλιάζω και σκούζω σαν παγιδευμένο ζώο και κανείς δε με προσέχει. Αν είχα χέρια, θα μπορούσα να σκοτωθώ. Αν είχα πόδια, θα μπορούσα να το σκάσω. Αν είχα φωνή, θα μιλούσα και θα μου έκανα παρέα. Όσο κι αν ουρλιάξω κανείς δε θα με βοηθήσει. Ούτε ο Θεός, επειδή δεν υπάρχει Θεός. Όχι σε ένα τέτοιο μέρος. Κι όμως... κάτι πρέπει να κάνω. Επειδή... δε ξέρω πώς μπορώ να συνεχίσω... άλλο έτσι. S.O.S... Βοήθεια... "