Για μία ακόμη φορά η Αθήνα έγινε πεδίο μάχης. Φυσικά δεν ήμουν παρόν οπότε δε μπορώ να έχω άποψη για τα γεγονόταν που έλαβαν χώρα το μεσημέρι στο κέντρο. Μέσα στο μπλόγκ μου θέλω να κρατήσω μία αντικειμενική στάση. Ούτε τους μπάτσους θέλω να βρίσω ούτε το εξαγριωμένο πλήθος να κατηγορήσω για τις φθορές. Δεν επικεντρώνομαι εκεί. Αν και για μία ακόμη φορά οι ματατζήδες έδειξαν πόσο κιμάδες είναι με το να συμπεριφέρονται σαν ζώα, πετώντας τους ανθρώπους από τα σκαλιά της Βουλής (εικόνες που βλέπουμε σε χολιγουντιανές ταινίες που πάνε οι πολεμιστές να καταλάβουν ένα κάστρο και οι αμυνόμενοι τους πετάνε από κάτω), ρίχνοντας χημικά για μία ακόμη φορά χωρίς έλεγχο (ειλικρινά παρακολουθούν σεμινάρια για να δουν τις επιπτώσεις που έχουν αυτά στην ανθρώπινη υγεία;), συλλαμβάνοντας κόσμο και κυνηγώντας τον μέσα στο σταθμό της Ομόνοιας; Μα καλά, τόσο ζώα είναι; Δε μπορούν να σκεφτούν τι πανικό δημιούργησαν; Ειδικά όταν φώναξε ένας για δακρυγόνο σε κλειστό χώρο; Πάλι καλά που δεν έπεσε κόσμος στις ράγες.
Από την άλλη για μία ακόμα φορά και στην αντίπαλη μεριά ανεγκέφαλοι άρχισαν να σπάνε πάλι μάρμαρα, να βάζουν φωτιά σε κάδους, να τα πετάνε προς τα Ματ και πάει λέγοντας.
Στο ίδιο έργο θεατές. Να κατεβαίνει κόσμος να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο αγέλες ζώων που πάντα βαράνε και καταστρέφουν.
Αυτό το γεγονός με θλίβει και με πείθει πως δεν έχουμε μέλλον σαν λαός. Πάντα θα σφαζόμαστε. Διαβάζοντας την ιστορία της Ελλάδος από έναν αριστερό συγγραφέα διαπιστώνω πως οι Έλληνες έχουν μάθει να επιβιώνουν με τον εξής τρόπο, να τρώνε οι δεξιοί τους αριστερούς και οι αριστεροί μεταξύ τους (με την βοήθεια των Άγγλων τότε και τον Αμερικάνων τώρα). Χαμένος στην όλη υπόθεση βγαίνει ο λαός και η αριστερά. Γεγονότα που συνέβαιναν τις δεκαετίες '50 και '60 συμβαίνουν και τώρα. Πράγματι η ιστορία κάνει κύκλους και μείς οι ίδιοι το επιβεβαιώνουμε.
Αυτή τη στιγμή μόλις ξεφύγαμε από μία Δεξιά που τα έφαγε όλα και περάσαμε σε μία Κεντροαριστερή κυβέρνηση που τρώει τα ψίχουλα της Δεξιάς και προσπαθεί να βρεί δάνεια για να φάει και αυτή. Είχα την ελπίδα πως η νέα κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει κάποια βήματα μπρος όμως πολλά γεγονότα και αποφάσεις μου δείχνουν πως απλά θα συνεχίσει το έργο της καταστροφής και της οικονομικής υποδούλωσης της Ελλάδος.
Πιστεύω πως ζούμε σε έναν εμφύλιο πόλεμο χαλαρής μορφής, ο οποίος μπορεί να φέρει μία χούντα ελαφριάς μορφής. Τότε κυνηγούσαν και φυλάκιζαν αριστερούς, τώρα το κάνουν με αντιεξουσιαστές. Δεν έχουν αλλάξει οι εποχές και οι συνήθειες.
Στα μάτια, τα βλέμματα και τις φωνές των ματατζήδων βλέπω τους αλήτες που βρίζανε τότε στη Θεσσαλονίκη έξω από την αίθουσια συνεδριάσεων που μιλούσε ο Λαμπράκης ο οποίος είχε φάει ήδη μία ροπαλιά και τον περίμενε απέξω ο θάνατος από τους δύο δολοφόνους με το τρίκυκλο. Βλέπω τα ζώα που σκοτώσανε τον Μπελογιάννη και τον Πλουμπίδη, δύο ανθρώπους αξιόλογους που μπορούσαν να προσφέρουν τόσα στη πατρίδα. Βλέπω τους αστυνομικούς που τρομοκρατούσαν τον κόσμο να ψηφίσει Καραμανλή στις εκλογές του '61. Μέσα στα μάτια τους βλέπω το μίσος και τον φόβο που θέλουν να προκαλέσουν στην κοινωνία. Γιατί; Διότι είναι τα κοπρόσκυλα της Δεξιάς. Τους ταΐζουν για να γαβγίζουν και να δαγκώνουν.
Από την άλλη όμως είναι και η αριστερά. Μία αριστερά που είναι στον κόσμο της. Μία αριστερά ίδια με εκείνη που με τα καμώματά της "έφαγε" τον Μπελογιάννη και θεωρούσε για πολύ καιρό προδότη τον Πλουμπίδη. Μία αριστερά που επιμένει να χει παρα πόδας το όπλο λες και ετοιμάζεται για νέο εμφύλιο πόλεμο. Μία αριστερά χωρίς μαγκιά, με τους δικούς της τραμπούκους που δε διαφέρουν πολύ από τους ματατζήδες. Μία αριστερά που έχει πεθάνει και δε το χει καταλάβει ακόμα ούτε η ίδια ούτε οι ψηφοφόροι της.
Τα πράγματα και οι καταστάσεις θα μένουν ίδιες όσο η Ελλάδα θα παραμένει οικονομικά υπόδουλη στους Αμερικανούς και σε άλλες μεγάλες δυνάμεις. Όσο απαισιόδοξο κι αν είναι θα κλείσω το κείμενό μου με τους τελευταίους στίχους του Σεβάχ:
"Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ! Καληνύχτα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου