Οι δικοί μου ξένοι...

Όταν έχεις ένα μόνιμο ωράριο και χρησιμοποιείς καθημερινά τα μέσα μαζικής μεταφοράς αρχίζεις να αποκτάς σιγά σιγά τους δικούς σου "ξένους". Ανθρώπους με κοινό πρόγραμμα με το δικό σου τους οποίους τους συναντάς στην αποβάθρα να περιμένουν μαζί σου τον συρμό, να μπαίνουν ή να βρίσκονταιπάντα στο ίδιο βαγόνι με σένα. Πολλές φορές καθώς πηγαίνω στο σταθμό της περιοχής μου πετυχαίνω στις 7 το πρωί! φοιτητές να πουλάνε τον Ριζοσπάστη. Είναι οι ίδιοι φοιτητές συνήθως που το κόμμα τους εκμεταλλεύεται για να περάσει την προπαγάνδα του και να κάνει τον νυσταγμένο κόσμο να τους κοιτάει με μισό μάτι. Πόσες φορές έχω δει ανθρώπους να μιλάνε έντονα μαζί τους (ειδικά μετά τα καμώματα του ΠΑΜΕ με το Ζενιτ). Τα παιδιά με έχουν μάθει πιά και δε με ρωτάνε αν θέλω ριζοσπάστη. Φυσικά μόλις τους περάσω και αρχίζω να κατεβαίνω τα σκαλιά ακούω την γνώριμη πλέον φωνή της κοπέλας να λέει σε άλλους περαστικούς "Καλημέρα. Ριζοσπάστη;"

Κάτω στην αποβάθρα πετυχαίνω πάντα μία ξανθιά κοπέλα. Περιμένει κοντά στο σημείο που στέκομαι και γω για να μπω στο συρμό. Μάλλον στο σταθμό που πηγαίνει την βγάζει το συγκεκριμένο βαγόνι μπροστά από τις κυλιόμενες (ίδια επιλογή κάνω και γω ανάλογα με τον προορισμό μου) και έτσι πάντα στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον. Πόσες φορές την έχω παρατηρήσει να με κοιτάει με οικείο τρόπο μετά από τόσες φορές που με έχει συναντήσει. Κρίμα που ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο μ' αποτέλεσμα να μη μπορείς να πεις μία καλημέρα και ας είναι ο άλλος ξένος. Συνήθως παρεξηγήσε. Έτσι αποφασίζεις να στέκεσαι σιωπηλός.

Στο βαγόνι που μπαίνω συνήθως πετυχαίνω έναν τριανταπεντάρη που μάλλον περνάει μία δεύτερη εφηβεία. Τα τελευταία δύο χρόνια τον βλέπω που προσπαθεί να μακρύνει τα μαλλιά του. Τα κατάφερε αλλά δε του πάνε. Αλλά πως να του το πω; Αφού δε τον γνωρίζω. Τελευταία που άνοιξε ο καιρός έχει αρχίσει και φοράει μπλούζες συγκροτημάτων. Κατεβαίνω μαζί του στην ίδια στάση.

Στην επόμενη στάση μπαίνει συνήθως ένας μεγάλος κύριος (σε ηλικιά και σε όγκο). Σίγουρα δουλεύει σε μία τράπεζα μιάς και στη γραβάτα που φοράει έχει το λογότυπο της. Πάντα κρατάει μία δωρεάν εφημερίδα στο χέρι και την διαβάζει. Σήμερα ήταν πολύ σκεπτικός. Δεν είχε εφημερίδα και κοιτούσε όλη την ώρα το πεντακάθαρο πάτωμα του συρμού σαν κάτι να τον προβλημάτιζε. Πάντα μου κανε εντύπωση το μαλλί του. Λευκό, λίγο αραιό αλλά στητό. Σαν λοκατζής.

Φτάνω στον προορισμό μου (ευτυχώς με χωρίζουν λίγες στάσεις από το σπίτι στη δουλειά). Ανεβαίνω με τις κυλιόμενες. Καθώς βγαίνω στην επιφάνεια πετυχαίνω την ίδια συμπαθητική γριούλα που κάθεται πάντα στην άκρη μίας στροφής. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν είναι ζητιάνα ή απλά αν κάθεται. Αλλά όποτε περνάω από δίπλα της μου χαμογελάει και με χαιρετάει. Ακούω κάτι ήχους να βγάζει αλλά δε μοιάζουν με καλημέρα. Την καλημερίζω και κινούμαι προς την είσοδο της δουλειάς.

Καθώς κάθομαι στο γραφείο μου, αφήνω πίσω μου τους δικούς μου "ξένους" να συνεχίσουν στο προορισμό τους άλλες φορές νυσταγμένους, άλλες ταλαιπωρημένους, στεναχωρεμένους, ευδιάθετους, αδιάφορους, περίεργους.

Τους καλημερίζω από δω μέσα...